General history. An accurate pain a

General history. An accurate pain assessment includes the patient's age, past medical and surgical history, medications, allergies, and baseline cognitive and functional status. The increased rate of chronic health disorders in advanced age is related to the high prevalence of pain in older adults ( Table 1 ). Furthermore, pain management among older adults is complicated by multiple, concomitant causes and locations of pain (Horgas, 2003), making it difficult to distinguish acute pain caused by a new illness from that of an old condition. Knowing the patient's baseline level of functioning and taking a focused history will help make this differentiation.

Nursing communication skills play an important role in pain assessment. Good communication depends on the nurse's ability to recognize sensory and cognitive impairments. Decreased hearing and vision may limit verbal communication as well as use of written pain assessment tools. Patience also helps. Some patients require extra time to consider the posed question and formulate an appropriate answer. In turn, the nurse may need to adapt his or her method of communication by speaking more slowly or distinctly in a quiet setting. Without any known biological markers or diagnostic tests that measure pain, the patient's self-report remains the only reliable indicator of the existence of pain and its intensity (McCaffery & Pasero, 1999). Family members or caregivers can provide information about the patient's baseline cognitive and physical functioning and validate history if the patient displays impaired cognition or communication

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติศาสตร์ทั่วไป การประเมินความเจ็บปวดที่ถูกต้องรวมถึงอายุของผู้ป่วย แพทย์ผ่าตัดประวัติ ยา โรคภูมิแพ้ และพื้นฐานความรู้ความเข้าใจ และการทำงานสถานะ และที่ผ่านมา อัตราการเพิ่มขึ้นของความผิดปกติของสุขภาพเรื้อรังในอายุเกี่ยวข้องกับความชุกสูงของความเจ็บปวดในผู้สูงอายุ (ตารางที่ 1) นอกจากนี้ จัดการความเจ็บปวดในผู้สูงอายุมีความซับซ้อนหลาย ทำให้มั่นใจ และตำแหน่งของความเจ็บปวด (Horgas, 2003), ทำให้ยากที่จะแยกแยะอาการปวดเฉียบพลันที่เกิดเจ็บป่วยใหม่จากสภาพเก่า รู้ระดับพื้นฐานทำงาน และการมุ่งเน้นประวัติของผู้ป่วยจะช่วยทำให้ความแตกต่างนี้ทักษะการสื่อสารของพยาบาลมีบทบาทสำคัญในการประเมินความเจ็บปวด สื่อสารที่ดีขึ้นอยู่กับความสามารถของพยาบาลการรับรู้ทางประสาทสัมผัส และการรับรู้บกพร่อง การได้ยินลดลงและวิสัยทัศน์อาจจำกัดการสื่อสารทางวาจาเป็นการใช้เครื่องมือการประเมินความเจ็บปวดที่เขียน ความอดทนช่วย ผู้ป่วยบางรายต้องใช้เวลาพิจารณาคำถามที่ posed และกำหนดคำตอบที่เหมาะสม ในการเปิด การพยาบาลอาจต้องปรับวิธีการ ของการสื่อสาร โดยการพูดช้า หรืออย่างเห็นได้ชัดความ ไม่รู้จักเครื่องหมายทางชีววิทยาการตรวจวินิจฉัยที่วัดอาการปวด ผู้ป่วย เองรายงาน ยังคงบ่งชี้เท่านั้นเชื่อถือได้ของการดำรงอยู่ของความเจ็บปวดและความเข้ม (McCaffery & Pasero, 1999) สมาชิกในครอบครัวหรือผู้ดูแลสามารถให้ข้อมูลเกี่ยวกับข้อมูลพื้นฐานของผู้ป่วยทางกายภาพ และองค์ความรู้ทำงาน และตรวจสอบประวัติว่าผู้ป่วยแสดงความรู้ความเข้าใจบกพร่องหรือการสื่อสาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติศาสตร์ทั่วไป การประเมินความเจ็บปวดถูกต้องรวมถึงอายุของผู้ป่วยประวัติทางการแพทย์และศัลยกรรมที่ผ่านมา, ยา, โรคภูมิแพ้และพื้นฐานความรู้ความเข้าใจและสถานะการทำงาน อัตราการเพิ่มขึ้นของความผิดปกติของสุขภาพเรื้อรังอายุขั้นสูงที่เกี่ยวข้องกับความชุกสูงของอาการปวดในผู้สูงอายุ (ตารางที่ 1) นอกจากนี้การจัดการความปวดในผู้สูงอายุที่มีความซับซ้อนโดยหลายสาเหตุด้วยกันและที่ตั้งของความเจ็บปวด (Horgas, 2003) ทำให้มันยากที่จะแยกแยะอาการปวดเฉียบพลันที่เกิดจากการเจ็บป่วยใหม่จากที่สภาพเก่า รู้ระดับพื้นฐานของผู้ป่วยในการทำงานและการมีประวัติที่มุ่งเน้นจะช่วยทำให้ความแตกต่างนี้. ทักษะการสื่อสารการพยาบาลมีบทบาทสำคัญในการประเมินความเจ็บปวด การสื่อสารที่ดีขึ้นอยู่กับความสามารถของพยาบาลในการรับรู้ทางประสาทสัมผัสและความบกพร่องทางปัญญา ลดการได้ยินและการมองเห็นอาจจะ จำกัด การสื่อสารทางวาจาเช่นเดียวกับการใช้เครื่องมือในการประเมินความเจ็บปวดเขียน นอกจากนี้ยังช่วยอดทน ผู้ป่วยบางคนต้องใช้เวลาพิเศษเพื่อพิจารณาคำถามถูกวางและกำหนดคำตอบที่เหมาะสม ในทางกลับกันพยาบาลอาจต้องมีการปรับตัวเข้ากับวิธีการของเขาหรือเธอในการติดต่อสื่อสารโดยการพูดช้าหรืออย่างเห็นได้ชัดในบรรยากาศที่เงียบสงบ โดยไม่ต้องรู้จักกันทางชีวภาพเครื่องหมายใด ๆ หรือการตรวจวินิจฉัยที่วัดความเจ็บปวดรายงานตนเองของผู้ป่วยยังคงเป็นตัวบ่งชี้ที่เชื่อถือได้ของการดำรงอยู่ของความเจ็บปวดและความรุนแรงของมัน (McCaffery & Pasero, 1999) สมาชิกในครอบครัวหรือผู้ดูแลผู้ป่วยสามารถให้ข้อมูลเกี่ยวกับผู้ป่วยทำงานทางปัญญาและทางกายภาพพื้นฐานและตรวจสอบประวัติของผู้ป่วยแสดงถ้ามีความบกพร่องทางความรู้ความเข้าใจหรือการสื่อสาร