hapter 684: On BoardThe old man did

hapter 684: On Board

The old man didn’t say anything in response. It almost seemed like he didn’t even know who Meng Hao was; he was simply roaming about, and happened to encounter him. Spurred by some distant memories, he had randomly reached out to save him.

“Heaven and Earth… have their end….

“But what about me? Where is my end?” The old man’s murmuring voice was hoarse, and incomparably ancient. He finally sighed and closed his eyes, seemingly slipping into a state of lifelessness. Meng Hao could clearly see the old man sitting there with his back to him, but he couldn’t sense his existence at all. In fact, he couldn’t even sense the existence of the ship.

“Senior?” he said, gaping. Finally, he realized that the old man was immersed in his own world. Meng Hao crossed his legs reticently and then looked off into the distance and began to think.

“My Dao foundation… is gone.” He felt empty inside, and could not sense a cultivation base. It was as if it had vanished like mist or smoke. An intense weakness filled him, and he felt so incredibly old that it seemed that death was just around the corner.

He now had absolutely no cultivation base whatsoever.

Filled with bitterness, Meng Hao tried to begin to practice cultivation, but his entire body was like a sieve. No matter what breathing exercises he did, he couldn’t build up even a bit of spiritual energy.

However, he wouldn’t give in so easily, so he produced a bag of holding. Although he himself had no spiritual energy, bags of holding from Seahold could be opened once without any spiritual energy.

He had bought quite a few such bags in the past. The parrot and the meat jelly were inside the bag, sleeping. It seemed Meng Hao’s weakness had caused them to lose their own vitality.

He took a medicinal pill out from the bag of holding, then consumed it and started meditating. After attempting Qi Condensation techniques for a moment, he trembled, and his face went pale. Once again, he looked listless and dispirited.

“I can’t practice cultivation,” he murmured. “I have no foundation whatsoever to build on.” As of now, Meng Hao was certain that his Dao foundation was completely and utterly gone.

Still not able to accept it, Meng Hao tried again. Time passed, and soon a month had gone by. Meng Hao tried a variety of methods, but none of them formed even the slightest bit of a cultivation base.

It was a complete failure.

He tried over and over again, but his body only continued to grow weaker. After another month, he finally accepted that he was in a hopeless situation.

Bitter laughter rang out, growing louder and louder, breaking the silence of the Milky Way Sea’s Inner Ring as it echoed out from within the ship.

The laughter also contained intense hatred. “10th Wang Clan Patriarch!”

He wasn’t sure if the 10th Wang Clan Patriarch was dead, but as of now, that didn’t matter.

“I have no cultivation base, but I’m still alive…. However, considering my current life force, who knows how many more days I can stay alive….” His bitter laughter gradually grew weaker, and finally, he stared off into the distance, empty and numb.

He wasn’t even sure what he was seeing. His mind was blank. He thought of nothing. He looked at nothing. Eventually, his gaze turned to fall on the armored old man, and hope suddenly flickered in his eyes.

His life had been saved by this old man, and considering how mystical he was, and how bizarre the ancient Underworld Ship was, Meng Hao was confident that if the man did something, his own cultivation base could potentially be restored.

Meng Hao stood, clasped his hands, and bowed deeply.

“Senior.”

The old man didn’t speak. He seemed as lifeless as ever.

Meng Hao hesitated for a moment, then walked around to stand in front of the old man. He was just about to bow again, when suddenly his eyes went wide with disbelief.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

hapter 684: On Board

ชายชราไม่ได้พูดอะไรในการตอบสนอง มันเกือบจะดูเหมือนว่าเขาไม่ได้รู้ว่าใครเป็นเม้งเฮา; เขาเป็นเพียงการโรมมิ่งเกี่ยวกับและเกิดขึ้นที่จะพบเขา กระตุ้นโดยความทรงจำที่ห่างไกลบางอย่างที่เขาได้มาถึงสุ่มออกไปช่วยเขา.

"สวรรค์และโลก ... จะจบสิ้นของพวกเขา ... .

" แต่สิ่งที่เกี่ยวกับผมได้ไหม ที่เป็นจุดสิ้นสุดของฉันได้อย่างไร "เสียงบ่นของชายชราได้รับเสียงแหบและ Ancient เหลือใจ ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจและปิดตาของเขาดูเหมือนจะลื่นไถลลงในสถานะของความมืดมน เม้งเฮาได้เห็นอย่างชัดเจนชายชรานั่งอยู่ที่นั่นกับเขากลับไปยังเขา แต่เขาไม่ได้รู้สึกได้ถึงความดำรงอยู่ของเขาที่ทุกคน ในความเป็นจริงเขาอาจจะไม่ได้รู้สึกถึงความดำรงอยู่ของเรือ.

"อาวุโส?" เขากล่าวว่าอ้าปากค้าง ในที่สุดเขาตระหนักว่าคนเก่า ๆ ได้ถูกแช่อยู่ในโลกของตัวเอง เม้งเฮาข้ามขาของเขาเงียบกริบแล้วมองออกไปในระยะทางและเริ่มที่จะคิดว่า.

"มูลนิธิดาวของฉัน ... หายไป." เขารู้สึกว่าว่างภายในและไม่สามารถรู้สึกฐานการเพาะปลูก มันเป็นเหมือนกับว่ามันได้หายไปเช่นหมอกหรือสูบบุหรี่ จุดอ่อนที่รุนแรงเต็มไปเขาและเขารู้สึกอย่างไม่น่าเชื่อเก่าที่มันดูเหมือนว่าการตายเป็นเพียงรอบมุม.

ตอนนี้เขามีอย่างไม่มีฐานการเพาะปลูกใด ๆ .

ที่เต็มไปด้วยความขมขื่นเม้งเฮาพยายามที่จะเริ่มต้นในการฝึกเพาะปลูก แต่ร่างกายของเขาทั้งเป็น เช่นตะแกรง ไม่ว่าสิ่งที่ออกกำลังกายการหายใจที่เขาทำเขาไม่สามารถสร้างขึ้นแม้แต่นิดของพลังทางจิตวิญญาณ.

แต่เขาจะไม่ยอมให้ได้อย่างง่ายดายเพื่อให้เขาผลิตกระเป๋าถือครอง แม้ว่าตัวเขาเองไม่มีพลังทางจิตวิญญาณ, กระเป๋าถือครองจาก Seahold สามารถเปิดครั้งเดียวโดยไม่พลังทางจิตวิญญาณใด ๆ .

เขาได้ซื้อค่อนข้างถุงดังกล่าวไม่กี่คนในอดีตที่ผ่านมา นกแก้วและเนื้อวุ้นเป็นอยู่ในถุงนอน มันดูเหมือนอ่อนแอเม้งเฮาได้ทำให้พวกเขาสูญเสียพลังของตัวเอง.

เขาเอายาสมุนไพรออกมาจากกระเป๋าของการถือครองแล้วบริโภคมันและเริ่มนั่งสมาธิ หลังจากความพยายามเทคนิคฉีควบแน่นสำหรับช่วงเวลาที่เขากลัวจนตัวสั่นและใบหน้าของเขาหน้าซีด อีกครั้งหนึ่งที่เขามองกระสับกระส่ายและหดหู่.

"ฉันไม่สามารถฝึกการเพาะปลูก" เขาบ่นอยู่ "ผมมีมูลนิธิใด ๆ ที่จะสร้างบน." ณ ตอนนี้เม้งเฮาเป็นบางอย่างที่มูลนิธิดาวของเขาได้อย่างสมบูรณ์และอย่างเต็มที่ไป.

ยังคงไม่สามารถที่จะยอมรับมันเม้งเฮาพยายามอีกครั้ง เวลาผ่านไปและเร็ว ๆ นี้เดือนได้หายไปโดย เม้งเฮาพยายามหลากหลายวิธี แต่ไม่มีของพวกเขาเกิดขึ้นแม้แต่นิดฐานการเพาะปลูก.

มันเป็นความล้มเหลวโดยสิ้นเชิง.

เขาพยายามซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ร่างกายของเขาเท่านั้นที่ยังคงเติบโตที่อ่อนแอ หลังจากเดือนอีกในที่สุดเขาก็ยอมรับว่าเขาอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง.

เสียงหัวเราะขมดังออกมาเติบโตดังขึ้นและดังทำลายความเงียบของทางช้างเผือกทะเลของวงแหวนที่มันสะท้อนออกมาจากภายในเรือ.

เสียงหัวเราะยังมีความเกลียดชัง . "วันที่ 10 วังแซ่สังฆราช!"

เขาเป็นคนที่ไม่แน่ใจว่าวันที่ 10 วังแซ่สังฆราชตาย แต่ ณ ตอนนี้ที่ไม่ได้เรื่อง.

"ผมมีฐานการเพาะปลูกไม่ได้ แต่ผมยังมีชีวิตอยู่ ... อย่างไรก็ตามการพิจารณาพลังชีวิตปัจจุบันของฉันที่รู้ว่าวันอื่น ๆ อีกมากมายที่ฉันจะมีชีวิตอยู่ ... . "เสียงหัวเราะขมขื่นของเขาค่อยปรับตัวลดลงและในที่สุดเขาจ้องมองออกไปในระยะทางที่ว่างเปล่าและชา.

เขาก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขา ได้เห็น ใจของเขาว่างเปล่า เขาคิดว่าไม่มีอะไร เขามองไปที่อะไร ในที่สุดเขาจ้องมองหันไปตกอยู่กับคนเก่าหุ้มเกราะและหวังว่า flickered ทันทีในดวงตาของเขา.

ชีวิตของเขาได้รับการบันทึกโดยชายชราคนนี้และพิจารณาว่าลึกลับที่เขาเป็นและวิธีการที่แปลกประหลาดโบราณมาเฟียเรือเม้งเฮาเป็น มีความมั่นใจว่าถ้าคนที่ทำอะไรบางอย่างฐานการเพาะปลูกของตัวเองอาจจะถูกเรียกคืน.

เม้งเฮายืนกุมมือของเขาและโค้งคำนับอย่างลึกซึ้ง.

"อาวุโส."

ชายชราไม่ได้พูด เขาดูเหมือนกับไม่มีชีวิตเช่นเคย.

เม้งเฮาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินไปรอบ ๆ จะยืนอยู่ด้านหน้าของชายชรา เขาเป็นเพียงเกี่ยวกับการที่จะน้อมอีกครั้งเมื่อจู่ ๆ ดวงตาของเขาไปกว้างกับการปฏิเสธศรัทธา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

hapter 684 : บนกระดานชายชราไม่ได้พูดอะไรตอบ มันเกือบจะดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่รู้จัก เมิ่งฮ่าวถูก ; เขาเป็นเพียงเกี่ยวกับการสัญจร และบังเอิญเจอเขา ดันไกลบางความทรงจำ เขาเคยเข้าไปช่วยเขา" สวรรค์และแผ่นดิน . . . . . . . มีจุดสิ้นสุดของพวกเขา . . . . . . ." แต่สิ่งที่เกี่ยวกับฉัน ? ที่เป็นส่วนของฉัน ? " ตาแก่พึมพำเสียงก็แหบแห้ง และ เหลือใจ โบราณ ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจและหลับตาลง ดูเหมือนลื่นไถลเข้าสู่สภาวะไม่มีชีวิตชีวา เมิ่งเฮ่าชัดเจนสามารถเห็นชายชรานั่งหันหลังให้เขา แต่เขาไม่สามารถนึกชีวิตของเขาทั้งหมด ในความเป็นจริง เขาไม่สามารถแม้แต่จะสัมผัสมีอยู่ของเรือ" รุ่นพี่ " เขาบอกว่าเว่อ . ในที่สุด เขาก็พบว่าชายชราที่ถูกแช่อยู่ในโลกของตัวเอง เมิ่งเฮ่าข้ามขาของเขา reticently แล้วมองไปไกล และเริ่มคิด" มูลนิธิ . . . . . . . ดาวของฉันหายไป เขารู้สึกว่างเปล่า และไม่อาจสัมผัสฐานการเพาะปลูก . มันเหมือนกับว่ามันได้หายไปเหมือนสายหมอก หรือควัน มีจุดอ่อนที่รุนแรงใส่เขา และเขารู้สึกว่าช่างเก่าที่ประจักษ์แล้วว่า ความตายเป็นเพียงรอบมุมตอนนี้เขาก็ไม่มีฐานการเพาะปลูก แต่ประการใดเต็มไปด้วยความขมขื่น เมิ่งฮ่าวพยายามจะเริ่มการฝึกการปลูก แต่ร่างกายของเขาเป็นเหมือนตะแกรง ไม่ว่าแบบฝึกหัดการหายใจเขาทำ เขาไม่ได้สร้างขึ้นแม้แต่บิตของพลังงานมโนมัยอย่างไรก็ตาม เขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ จึงผลิตกระเป๋าถือ ถึงแม้ว่าเขาไม่มีพลังงานมโนมัย , กระเป๋า ถือ จาก seahold สามารถถูกเปิดเมื่อไม่มีพลังงานมโนมัยเขาได้ซื้อค่อนข้างไม่กี่ถุงดังกล่าวในอดีต นกแก้วและเนื้อวุ้นอยู่ในถุง นอน ดูเหมือนจุดอ่อนของ เมิ่งฮ่าวทำให้พวกเขาสูญเสียพลังของพวกเขาเองเขากินยาสมุนไพรออกมาจากกระเป๋าที่ถือ แล้วกินมัน และเริ่มทำสมาธิ หลังจากพยายามเทคนิคการควบแน่นฉีสักครู่ เขาสั่นสะท้าน และใบหน้าของเขาก็ซีด อีกครั้ง เขาดูไม่มีชีวิตชีวา และท้อใจ ." ผมไม่สามารถเพาะปลูกปฏิบัติ " เขาพึมพำ " ผมไม่มีพื้นฐานใด ๆที่จะสร้าง " ในตอนนี้ เมิ่งฮ่าวถูกบางอย่างที่มูลนิธิดาวของเขาสมบูรณ์อย่างเต็มที่และหายไปยังไม่ได้รับ เมิ่งฮ่าวพยายามอีกครั้ง เวลาผ่านไป และ แล้วเดือนก็ผ่านพ้นไป เมิ่งเฮ่าพยายามหลากหลายวิธีการ แต่ไม่มีผู้ใดของพวกเขาเกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียวฐานการเพาะปลูก .มันคือความล้มเหลวที่สมบูรณ์เขาพยายามอีกครั้ง แต่ร่างกายของเขาเท่านั้นที่ยังคงอ่อนแอลง อีกเดือนเดียว เขาก็ยอมรับว่าเขาอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังขม เสียงหัวเราะดังขึ้น เติบโต ดังขึ้น ดังขึ้น ทำลายความเงียบของทางช้างเผือกทะเลด้านในแหวนมันสะท้อนออกมาจากภายในเรือเสียงหัวเราะนั้นมีความเกลียดชัง " 10 วังของประมุข ! "เขาไม่แน่ใจว่าถ้า 10 วังของประมุขตายแล้ว แต่ตอนนี้ มันไม่สำคัญแล้ว" ผมไม่มีฐานการเพาะปลูก แต่ฉันยังมีชีวิตอยู่ . . . . . อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากแรงชีวิตปัจจุบัน ใครรู้อีกกี่วัน ฉันสามารถมีชีวิตอยู่ . . . . . . . " เสียงหัวเราะขมขื่นของเขาค่อยๆเติบโตแข็งแกร่ง และสุดท้าย เขาจ้องไปไกลเปล่าและชาเขาไม่มั่นใจว่าสิ่งที่เขาเห็น จิตใจของเขามันว่างเปล่า เขาคิดว่าไม่มีอะไร เขาดูที่อะไร ในที่สุด สายตาของเขาหันไปตกอยู่กับตาแก่เกราะ และความหวังก็ริบหรี่ลงในดวงตาของเขาชีวิตของเขาได้รับการบันทึกโดยชายชรานี้และพิจารณาเขาเป็นวิธีการลึกลับและวิธีการแปลกประหลาดเรือใต้ดินโบราณ เม็งเฮาก็มั่นใจว่าถ้าคนที่ทำไปฐานการเพาะปลูกของตัวเองอาจจะถูกเรียกคืนเมิ่งเฮ่า ยืนประนมมือ และจมลงลึก" อาวุโส "ตาแก่นั่นไม่พูด เขาดูเหมือนไม่มีชีวิตชีวาเลยเมิ่งเฮ่าลังเลอยู่สักพัก แล้วเดินมายืนตรงหน้าชายชรา เขาก็แค่โค้งคำนับอีกครั้ง เมื่อจู่ๆ สายตาของเขาก็กว้างด้วยการปฏิเสธศรัทธา