descendants from the Chinese mainla

descendants from the Chinese mainland and the Indian subcontinent, and indigenous Malays –
remains the key field of social conflict until today.17
What Malaysia and Singapore have in common is an agenda of identity conflicts colored by history.
What define them are that striking experiences in the past are higlighted as the issues, along with a
historicized story or original roots. The visible manifestation of these conflicts is the controversy
over the political concept "bumiputera" (also: "bumiputra") – a concept that essentially serves to
create an imaginary joint story of origin for the Chinese and Indian immigrants (and their descendants)
who largely migrated to the country in the 19th and early 20th century to distinguish them
from the Malay-speaking population of Malaysia.18
While following the colonial era in Singapore the society that developed was primarily of Chinese
identity, in the population of which over three-quarters define themselves culturally as Chinese, 14
percent as Malay and some eight percent as Indians, in the territories of the newly-born federation
of Malaya19 an even more complex network of cultural communities developed. For example, in
1968 the bumiputra represented some 48 percent of the population, while Chinese (36) and Indians
jointly made up 45 percent. According to the official census in 1999 the bumiputra accounted
for just under 58 percent of the population (49% Malay and 8.8% non-Malay bumiputra), while the
share of Chinese stood at 24.9 percent and that of Indians seven percent (Embong, 2001: 59).
Both Singapore and present-day Malaysia were hard-hit in the early years by violence between the
cultural groups – in Singapore between Malay and Chinese (July and September 1964) and in Malaysia
during the Communist insurgency (1948-1960/1989) and the "racial riots" of 1969. In the last
ten years or so Malaysia has experienced a rise in local tensions – especially between Malay and
Indians. Increasingly Chinese and Indians (but also bumiputras) feel threatened by Islamization
trends in Malaysia’s politics (Chin, 2007). Since then, however, in both countries potential for conflict
between the cultural groups has been civilized to the extent that in the past four decades there
have been no significant outbreaks of intercultural violence.
What is remarkable is that the political elite in both nations have applied quite different methods of
intercultural conflict management.
In Malaysia, the political, economic and social relations of the various sections of the population
continue to be guided by a formula that essentially served as the basis for the constitutional com-

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลูกหลานจากจีนแผ่นดินใหญ่ และอนุทวีปอินเดีย และชนเชื้อ สายมลายู –ยังคงคีย์ฟิลด์ความขัดแย้งทางสังคมจนถึง today.17มาเลเซียและสิงคโปร์มีอะไรที่เหมือนกันเป็นวาระของความขัดแย้งในตัวด้วยประวัติที่กำหนดมีประสบการณ์โดดเด่นในอดีตใช้ higlighted เป็นปัญหา ด้วยการเรื่อง historicized หรือรากเดิม ยามที่มองเห็นความขัดแย้งเหล่านี้เป็นถกเถียงผ่านแนวคิดทางการเมือง "bumiputera" (ยัง: "bumiputra") – แนวคิดที่ทำหน้าที่หลักสร้างเรื่องแต่งร่วมกำเนิดสำหรับผู้อพยพชาวจีนและอินเดีย (และลูกหลานของพวกเขา)คนส่วนใหญ่ย้ายไปประเทศในศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 เพื่อแยกพวกเขาจากประชากรที่พูดภาษามลายูของ Malaysia.18ขณะต่อยุคโคโลเนียลใน สังคมที่พัฒนาเป็นหลักของจีนรหัสประจำตัว ประชากรที่ three-quarters กว่ากำหนดตัวเองว่าวัฒนธรรมเป็นภาษาจีน 14เปอร์เซ็นต์เป็นมลายูและบางแปดเปอร์เซ็นต์เป็นเชื้อสายอินเดีย ดินแดนสหพันธรัฐที่เกิดใหม่ของ Malaya19 เครือข่ายซับซ้อนมากยิ่งขึ้นของวัฒนธรรมชุมชนพัฒนา ตัวอย่าง ใน1968 bumiputra แสดงถึงบางร้อยละ 48 ของประชากร อินเดียและจีน (36)ร่วมกันทำขึ้น 45 เปอร์เซ็นต์ ตามบ้านอย่างเป็นทางการในปี 1999 bumiputra การลงบัญชีต่ำเพียงร้อยละ 58 ของประชากร (49% มลายูและ bumiputra-มาเลย์ 8.8%), ในขณะใช้ร่วมกันของจีนอยู่ที่ร้อยละ 24.9 และที่อินเดียเจ็ดเปอร์เซ็นต์ (Embong, 2001:59)สิงคโปร์และมาเลเซียเหตุการณ์ได้ยากตีในปีแรก ๆ โดยความรุนแรงระหว่างการกลุ่มวัฒนธรรม – สิงคโปร์มาเลย์และจีน (เดือนกรกฎาคมและ 1964 กันยายน) และ ในประเทศมาเลเซียแดนคอมมิวนิสต์ (1948-1960/1989) และ "จลาจลเชื้อชาติ" ของ 1969 สุดท้ายสิบปีหรือมาเลเซียเพื่อให้มีประสบการณ์เพิ่มขึ้นในความตึงเครียดภายใน – โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างมลายู และอินเดีย มากขึ้นจีน และอินเดีย (แต่ bumiputras) รู้สึกคาม โดย Islamizationแนวโน้มทางการเมืองของมาเลเซีย (Chin, 2007) ตั้งแต่ นั้นมา อย่างไรก็ตาม ในทั้งสองประเทศที่มีศักยภาพสำหรับความขัดแย้งระหว่างกลุ่มวัฒนธรรมแล้วอารยการที่ในช่วงสี่ทศวรรษที่ผ่านมามีมีการระบาดไม่สำคัญความรุนแรงสมาคมสิ่งที่น่าสังเกตคือ ชนชั้นนำทางการเมืองในประเทศทั้งสองได้ใช้วิธีการแตกต่างของการจัดการความขัดแย้งสมาคมในมาเลเซีย การเมือง เศรษฐกิจ และสังคมความสัมพันธ์ของส่วนต่าง ๆ ของประชากรต่อไปจะแนะนำตามสูตรที่เป็นหลักทำหน้าที่เป็นพื้นฐานสำหรับการรัฐธรรมนูญ com

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลูกหลานจากจีนแผ่นดินใหญ่และอนุทวีปอินเดียและชนพื้นเมืองมาเลย์ -
ยังคงเป็นข้อมูลที่สำคัญของความขัดแย้งทางสังคมจน today.17
สิ่งที่ประเทศมาเลเซียและสิงคโปร์มีเหมือนกันคือวาระของความขัดแย้งเอกลักษณ์ของสีโดยประวัติศาสตร์.
สิ่งที่กำหนดให้เป็นที่โดดเด่นประสบการณ์ในการ อดีตที่ผ่านมามีการ higlighted เป็นปัญหาพร้อมกับ
เรื่องราว historicized หรือรากเดิม การรวมตัวกันที่มองเห็นของความขัดแย้งเหล่านี้เป็นความขัดแย้ง
ที่ผ่านมาแนวคิดทางการเมือง "Bumiputera" (เพิ่มเติม: "Bumiputra") - แนวคิดที่เป็นหลักทำหน้าที่ในการ
สร้างเรื่องราวจินตนาการร่วมกันของแหล่งกำเนิดสำหรับผู้อพยพชาวจีนและอินเดีย (และลูกหลานของพวกเขา)
ที่ส่วนใหญ่ อพยพไปอยู่ในประเทศที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 จะแยกพวกเขา
จากประชากรที่พูดภาษามลายูของ Malaysia.18
ในขณะที่ต่อไปนี้ยุคอาณานิคมในสิงคโปร์สังคมที่พัฒนาเป็นหลักของจีน
เอกลักษณ์ของประชากรซึ่งกว่าสามในสี่ กำหนดตัวเองเป็นวัฒนธรรมจีน 14
เปอร์เซ็นต์เป็นชาวมาเลย์และบางส่วนแปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นชาวอินเดียในดินแดนของสหพันธ์ที่เพิ่งเกิด
ของ Malaya19 เครือข่ายที่ซับซ้อนมากขึ้นของวัฒนธรรมชุมชนพัฒนา ยกตัวอย่างเช่นใน
1968 Bumiputra แสดงบางส่วนร้อยละ 48 ของประชากรขณะที่จีน (36) และอินเดีย
ที่ทำร่วมกันเพิ่มขึ้นร้อยละ 45 ตามการสำรวจสำมะโนประชากรอย่างเป็นทางการในปี 1999 Bumiputra คิด
เพียงภายใต้ร้อยละ 58 ของประชากร (มาเลย์ 49% และ 8.8% Bumiputra ไม่ใช่ของมาเลย์) ในขณะที่
ส่วนแบ่งของจีนอยู่ที่ร้อยละ 24.9 และที่อยู่ของชาวอินเดียร้อยละเจ็ด (Embong 2001 .: 59)
ทั้งสิงคโปร์และมาเลเซียในปัจจุบันได้รับการตีอย่างหนักในช่วงต้นปีโดยการใช้ความรุนแรงระหว่าง
กลุ่มวัฒนธรรม - ในสิงคโปร์ระหว่างมาเลย์และภาษาจีน (เดือนกรกฎาคมและกันยายน 1964) และในประเทศมาเลเซีย
ในช่วงจลาจลคอมมิวนิสต์ (1948-1960 / 1989) และ "การจลาจลเชื้อชาติ" ของปี 1969 ในช่วง
สิบปีที่ผ่านมามาเลเซียมีประสบการณ์เพิ่มขึ้นในการจัดการกับความตึงเครียดในท้องถิ่น - โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างมาเลย์และ
อินเดีย เพิ่มมากขึ้นของจีนและอินเดีย (แต่ยัง bumiputras) รู้สึกว่าถูกคุกคามโดยอิสลาม
แนวโน้มในทางการเมืองของมาเลเซีย (จิ้น 2007) ตั้งแต่นั้นมาอย่างไรก็ตามในทั้งสองประเทศที่มีศักยภาพสำหรับความขัดแย้ง
ระหว่างกลุ่มวัฒนธรรมได้รับอารยะเท่าที่ในช่วงสี่ทศวรรษที่ผ่านมามี
ไม่มีการระบาดของโรคอย่างมีนัยสำคัญของความรุนแรงระหว่างวัฒนธรรม.
อะไรคือสิ่งที่โดดเด่นคือการที่ชนชั้นทางการเมืองในทั้งสองประเทศได้นำมาใช้ วิธีการที่แตกต่างกันของ
การจัดการความขัดแย้งระหว่างวัฒนธรรม.
ในประเทศมาเลเซียทางการเมืองความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจและสังคมของส่วนต่างๆของประชากรที่
ยังคงได้รับคำแนะนำจากสูตรที่ทำหน้าที่หลักเป็นพื้นฐานสำหรับการสั่งรัฐธรรมนูญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลูกหลานจากจีนแผ่นดินใหญ่และคาบสมุทรอินเดีย และชาวมลายูพื้นเมือง–
ยังคงสนามหลักของความขัดแย้งทางสังคมจนถึงวันนี้ 17
ที่มาเลเซียและสิงคโปร์ มีเหมือนกันเป็นวาระของเอกลักษณ์ความขัดแย้งสีโดยประวัติศาสตร์ .
สิ่งที่กำหนดพวกเขาประสบการณ์ที่โดดเด่นในอดีตเป็น higlighted เป็นปัญหา พร้อมกับ
historicized เรื่องราวหรือรากเดิมอาการที่มองเห็นของความขัดแย้งเหล่านี้คือการโต้เถียง
ผ่านแนวคิดทางการเมือง " ภูมิบุตร " ( " ภูมิบุตร " และแนวคิดที่เป็นหลักให้บริการ

สร้างจินตภาพร่วมกันเรื่องราวของจุดเริ่มต้นสำหรับคนจีนและอินเดีย ( และลูกหลานของพวกเขา )
ที่ส่วนใหญ่อพยพไปประเทศใน 19 และต้นศตวรรษที่ 20 เพื่อแยกพวกเขา
จากมาเลย์ พูดของประชากรของมาเลเซีย 18
ในขณะที่ต่อไปนี้ในยุคอาณานิคมในสิงคโปร์สังคมที่พัฒนาเป็นหลักของเอกลักษณ์จีน
ในประชากรกว่าสามในสี่ของที่กำหนดเองวัฒนธรรมจีน 14
ร้อยละมาเลย์ และร้อยละแปดเป็นชาวอินเดีย ในดินแดนของสมาพันธ์
เกิดใหม่ของ malaya19 แม้แต่ซับซ้อนมากขึ้นเครือข่ายวัฒนธรรมชุมชนพัฒนา ตัวอย่างเช่น ในการเป็นตัวแทน
1968 ภูมิบุตรบาง 48 เปอร์เซ็นต์ของประชากร ขณะที่จีน ( 36 ) และชาวอินเดีย
ร่วมกันแต่งขึ้น 45 เปอร์เซ็นต์ ตามการสำรวจสำมะโนประชากรอย่างเป็นทางการในปี 1999 เป็นภูมิบุตร
เพียงภายใต้ร้อยละ 58 ของประชากร ( ภาษามลายู 49 % และ 8.8% ไม่ใช่ภูมิบุตรมาเลย์ ) ในขณะที่
หุ้นของจีนอยู่ที่ร้อยละ 24.9 และของอินเดียนเจ็ดเปอร์เซ็นต์ ( embong , 2544 : 59 ) .
ทั้งสิงคโปร์และมาเลเซีย ปัจจุบันผลกระทบอย่างหนักในช่วงต้นปี โดยความรุนแรงระหว่างกลุ่มวัฒนธรรมในสิงคโปร์ระหว่าง
– มาเลย์ และจีน ( กรกฎาคมและกันยายน 2507 ) และในมาเลเซีย
ในระหว่างการจลาจล ( 1948-1960 คอมมิวนิสต์ / 1989 ) และ " จลาจลทางเชื้อชาติ " ของ 1969 ในล่าสุด
สิบปีหรือดังนั้นมาเลเซียมีประสบการณ์เพิ่มขึ้นในกลุ่มประเทศ–โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างภาษามลายูและ
อินเดียนแดง จีนและอินเดียมากขึ้น ( แต่ยัง bumiputras ) รู้สึกถูกคุกคามโดยอิสลามานุวัตร
แนวโน้มการเมืองของมาเลเซีย ( คาง , 2007 ) ตั้งแต่นั้นมา อย่างไรก็ตาม ทั้งในประเทศที่มีศักยภาพสำหรับความขัดแย้งระหว่างกลุ่มวัฒนธรรม
ได้รับอารยะจนในอดีตมี
4 ทศวรรษได้ไม่พบการแพร่ระบาดของความรุนแรงระหว่างวัฒนธรรม สิ่งที่น่าทึ่งคือ
ชนชั้นนำทางการเมืองในประเทศทั้งสองได้ใช้แตกต่างกันมากวิธีการการจัดการความขัดแย้งระหว่างวัฒนธรรม
ในมาเลเซีย ความสัมพันธ์ด้านการเมือง เศรษฐกิจและสังคมของส่วนต่าง ๆของประชากร
ต่อไปจะแนะนำสูตรที่เป็นหลักทำหน้าที่เป็นพื้นฐาน สำหรับรัฐธรรมนูญ - รีวิว