My grandfather told us that in the

My grandfather told us that in the past, children were
painted white and sent out alone. They had to stay until the paint
wore off, about eighteen days. They lived on food they found or
caught. They faced enemies: white soldiers and other Indians.
In 1947, Roger and I had it a little easier. We went to the
woods for five days. We weren’t painted white. We got to wear
swimming suits. We did have to find our own food and face
the cold. Grandfather taught us how to eat a grasshopper.
I had my own ideas about food. I borrowed five dollars from
Mrs. Richardson. I would baby-sit to pay her back.
Roger and I went to the woods together. But we had to stay
in separate parts. We couldn’t be in touch with each other.
I chose to be near the river. I wanted to sleep in a boat, but
I didn’t find one.
I tasted a bitter berry I found. I spit it out and a rabbit ate it.
Then, I found a place that sold food. I ordered a hamburger and
milkshake. I spent forty-five cents of my five dollars.
While I was eating, I had a grand idea. I could sleep here. I
unlocked a window in the ladies’ room and returned that night. The
room was warm. I helped myself to milk and pie. I’d leave money
for the food. I planned to get out early before the owner returned.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปู่ของฉันบอกพวกเราว่า ในอดีต เด็กเป็นทาสีขาว และส่งออกเพียงอย่างเดียว พวกเขาไปจนถึงสีสวมปิด ประมาณสิบแปดวัน พวกเขาอาศัยอยู่ในอาหารที่พวกเขาพบ หรือจับ พวกเขาต้องเผชิญกับศัตรู: ขาวทหารและอินเดียอื่น ๆใน Roger และได้ง่ายขึ้น เราไปป่าห้าวัน เราไม่ได้ทาสีขาว เราได้สวมใส่ชุดว่ายน้ำ เราไม่ต้องหาอาหารและใบหน้าของเราเองเย็น ปู่สอนให้เรากินตั๊กแตนเป็นอย่างไรผมมีความคิดของตัวเองเกี่ยวกับอาหาร ผมยืม 5 ดอลลาร์ จากนางริชาร์ดสัน ฉันจะ baby-sit จ่ายเธอกลับRoger และไปป่าด้วยกัน แต่เรามีการในส่วนที่แยกต่างหาก เราไม่ได้ติดต่อกันฉันเลือกที่จะพัก อยากจะนอนในเรือ แต่ฉันไม่พบหนึ่งผมลิ้มรสรี่ขมที่พบ ต้องคายออก และกระต่ายกินมันแล้ว พบสถานที่ขายอาหาร ผมสั่งเป็นแฮมเบอร์เกอร์ และmilkshake ผมใช้ forty-five เซ็นต์ของฉัน 5 ดอลลาร์ในขณะที่ผมได้รับประทาน ฉันมีความคิดที่แกรนด์ ฉันสามารถนอนหลับได้ที่นี่ ฉันปลดล็อคหน้าต่างในห้องของผู้หญิง และส่งกลับคืน ที่ห้องพักอบอุ่น ผมช่วยตัวเองในน้ำนมกลม จะฝากเงินในอาหาร ผมวางแผนไปช่วงก่อนส่งคืนเจ้าของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คุณปู่ของฉันบอกกับเราว่าในอดีตที่ผ่านมาเด็กถูก
ทาสีขาวและส่งออกเพียงอย่างเดียว พวกเขาจะอยู่ที่นี่จนกว่าสีที่
สวมออกประมาณสิบแปดวัน พวกเขาอาศัยอยู่ในอาหารที่พวกเขาพบหรือ
จับ พวกเขาต้องเผชิญกับศัตรู. ทหารสีขาวและสีอื่น ๆ ที่อินเดีย
ในปี 1947 โรเจอร์และฉันได้มันง่ายขึ้นเล็กน้อย เราไปที่
ป่าเป็นเวลาห้าวัน เราไม่ได้ทาสีขาว เราได้สวมใส่
ชุดว่ายน้ำ เราไม่ต้องไปหาอาหารของเราเองและต้องเผชิญกับ
ความหนาวเย็น ปู่สอนเราวิธีการกินตั๊กแตน.
ฉันมีความคิดของตัวเองเกี่ยวกับอาหาร ผมยืมเงินห้าดอลลาร์จาก
นาง ริชาร์ด ผมจะนั่งทารกจะจ่ายหลังของเธอ.
โรเจอร์และฉันไปป่าด้วยกัน แต่เราต้องอยู่
ในส่วนที่แยกต่างหาก เราไม่สามารถที่จะติดต่อกับแต่ละอื่น ๆ .
ฉันเลือกที่จะอยู่ใกล้แม่น้ำ ผมอยากที่จะนอนในเรือ แต่
ฉันไม่ได้พบหนึ่ง.
ฉันลิ้มรสผลไม้เล็ก ๆ ขมผมพบว่า ฉันคายมันออกมาและกระต่ายกินมัน.
แล้วฉันพบสถานที่ขายอาหาร ผมได้รับคำสั่งแฮมเบอร์เกอร์และ
นมผสมไอศกรีม ผมใช้เวลาสี่สิบห้าเซ็นต์ของห้าดอลลาร์ของฉัน.
ในขณะที่ผมกินผมก็มีความคิดที่ยิ่งใหญ่ ฉันจะนอนที่นี่ ผม
ปลดล็อคหน้าต่างในห้องผู้หญิง 'และกลับมาในคืนนั้น
ห้องพักอบอุ่น ฉันช่วยตัวเองให้นมและพาย ผมจะปล่อยให้เงิน
สำหรับอาหาร ผมวางแผนที่จะได้รับการออกในช่วงต้นก่อนที่เจ้าของกลับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณปู่บอกเราว่า เมื่อก่อนเด็ก
ทาสีขาว และส่งออกคนเดียว พวกเขาต้องอยู่จนกว่าสี
สวมปิด ประมาณ 18 วัน พวกเขาอาศัยอยู่บนอาหารที่พวกเขาพบหรือ
จับ พวกเขาจะต้องเผชิญกับศัตรู : ทหารสีขาวและชาวอินเดียอื่น ๆ .
1947 , โรเจอร์ และผมได้ง่ายขึ้น เราได้ไป
ป่า 5 วัน เราไม่ได้ทาสีขาว เราต้องใส่
ชุดว่ายน้ําเราก็ต้องหาอาหารของเราเองและหน้า
เย็น คุณปู่สอนให้เรากินตั๊กแตน
ฉันมีความคิดของตัวเองเกี่ยวกับอาหาร ฉันยืมเงินห้าดอลลาร์ จาก
นายริชาร์ดสัน ผมก็เด็กนั่งเพื่อตอบแทนเธอ
โรเจอร์และฉันไปในป่าด้วยกัน แต่พวกเราต้องอยู่
ในส่วนที่แยกต่างหาก เราไม่สามารถติดต่อกับแต่ละอื่น ๆ .
ผมเลือกที่จะอยู่ใกล้แม่น้ำ ฉันต้องการที่จะนอนในเรือ แต่
ฉันไม่ได้พบหนึ่ง .
ผมได้ลิ้มรสขมเบอร์รี่ที่ฉันพบ ฉันคายมันออกมา และกระต่ายกิน .
แล้วฉันเจอร้านที่ขายอาหาร ผมสั่งแฮมเบอร์เกอร์
มิลค์เชค ผมใช้เวลาสี่สิบห้าล้านดอลลาร์ 5 .
ตอนที่ฉันกินข้าว ฉันมีความคิดที่ยิ่งใหญ่ ผมจะนอนที่นี่ ผม
ปลดล็อคหน้าต่างห้องน้ำและกลับในคืนนั้น
ห้องอบอุ่น ฉันช่วยตัวเองนมและพายฉันทิ้งเงิน
สำหรับอาหาร ฉันวางแผนที่จะออกไปแต่เช้าก่อนที่เจ้าของกลับมา