4.2. Limitations of the present stu

4.2. Limitations of the present study
It may be argued that the psychiatrists who made the clinical
diagnoses were not blinded for diagnoses given at previous contacts
and that the study consequently may have overestimated the diagnostic
stability of bipolar disorder. We do not find, however, that the
clinical situation in this respect differs from the situation making
research based diagnoses using e.g. the Kiddie-Schedule for Affective
disorders and Schizophrenia, as the latter diagnoses also are best
estimate diagnoses based on all available data frequently including case
files and diagnoses from previous contacts or detailed information
from the patient regarding such data. Nevertheless, it should be
emphasized that the clinical ICD-10 diagnoses of mania/bipolar disorder
used in the Danish Psychiatric Central Research Register has not
been validated against research based diagnoses such as the KiddieSchedule
for Affective disorders and Schizophrenia. Despite these
caveats, the diagnostic stability was rather similar in our study as in
the three other studies that have used research based diagnoses and
presented data on the level of diagnostic stability among patients with
a first diagnosis of mania/bipolar disorder (Geller et al., 2000; CastroFornieles
et al., 2011; Fraguas et al., 2008), also for the only study that
used a blinded approach (92% at ½-year follow-up, (Geller et al., 2000)).
It should be noted that the study included patients who have
passed the threshold for treatment to psychiatric outpatient settings
(psychiatric ambulatories and community centers) or to psychiatric
hospitalization, only. Although the vast majority of children and
adolescents with bipolar disorders are treated in these hospital setting
as in- or outpatients some patients with milder types of the illness
may be treated within private psychiatric practice. Such patients are
not included in the study, as private psychiatric practice does not

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4.2. ข้อจำกัดของการศึกษามันอาจจะโต้เถียงที่จิตแพทย์ที่ทำที่คลินิกวินิจฉัยไม่ตาบอดสำหรับวินิจฉัยให้ที่ติดต่อก่อนหน้านี้และ ให้การศึกษาจึงอาจมี overestimated วินิจฉัยความมั่นคงของโรคสองขั้ว เราไม่พบ อย่างไรก็ตาม ว่าสถานการณ์ทางคลินิกนี้แตกต่างจากการทำสถานการณ์วิจัยใช้วิเคราะห์ที่ใช้เช่นคิดดี้กำหนดการ Affectiveความผิดปกติและโรคจิตเภท เป็นวินิจฉัยหลังยังดีสุดวิเคราะห์ประเมินจากข้อมูลทั้งหมดบ่อยรวมถึงกรณีแฟ้มและวินิจฉัยโรคจากผู้ติดต่อก่อนหน้านี้หรือข้อมูลรายละเอียดจากผู้ป่วยเกี่ยวกับข้อมูลดังกล่าว อย่างไรก็ตาม มันควรจะเน้นว่า ICD-10 ทางการแพทย์ที่วินิจฉัยโรคบ้า/สองขั้วใช้ได้เดนมาร์กจิตเวชศูนย์กลางวิจัยทะเบียนการตรวจสอบเทียบกับวิจัยที่ใช้วิเคราะห์เช่น KiddieSchedule การสำหรับผลความผิดปกติและโรคจิตเภท แม้เหล่านี้กังวล ความมั่นคงวินิจฉัยได้ค่อนข้างคล้ายกันในเรื่องการเรียนในสามการศึกษาอื่น ๆ ที่ใช้การวิจัยใช้การวิเคราะห์ และนำเสนอข้อมูลในระดับของความมั่นคงวินิจฉัยในผู้ป่วยที่มีวินิจฉัยโรคบ้า/สองขั้ว (Geller และ al. 2000 ครั้งแรก CastroFornieleset al. 2011 Fraguas et al. 2008), นอกจากนี้ สำหรับเฉพาะศึกษาที่ใช้แนวทาง blinded (92% ที่½ปีติดตาม, (Geller et al. 2000))ควรสังเกตว่า การศึกษารวมผู้ป่วยที่มีผ่านเกณฑ์สำหรับการตั้งค่าแบบผู้ป่วยนอกจิตเวช(ambulatories จิตเวชและศูนย์ชุมชน) หรือเป็นอุบัติเหตุรักษาในโรงพยาบาล เท่านั้น แม้ว่าส่วนใหญ่ของเด็ก และวัยรุ่นกับโรคสองขั้วจะถือว่าโรงพยาบาลเหล่านี้การตั้งค่าเป็นใน - หรือส่องกล้องเพื่อวินิจฉัยผู้ป่วยบางประเภทพะแนงของการเจ็บป่วยอาจได้รับภายในจิตเวชปฏิบัติส่วนตัว มีผู้ป่วยดังกล่าวไม่รวมการศึกษา เป็นส่วนตัวทางจิตเวชปฏิบัติไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4.2 ข้อ จำกัด ของการศึกษาครั้งนี้มันอาจจะแย้งว่าจิตแพทย์ที่ทำคลินิกวินิจฉัยไม่ได้ตาบอดสำหรับการวินิจฉัยที่ได้รับรายชื่อก่อนหน้านี้และว่าการศึกษาจึงอาจจะมีการประเมินวินิจฉัยความมั่นคงของโรคสองขั้ว เราไม่พบ แต่ที่สถานการณ์ทางคลินิกในแง่นี้แตกต่างจากสถานการณ์ที่ทำให้การวินิจฉัยตามการวิจัยโดยใช้เช่นKiddie-กำหนดวันส่งผลต่อความผิดปกติและโรคจิตเภทเป็นวินิจฉัยหลังนอกจากนี้ยังมีที่ดีที่สุดการวินิจฉัยประมาณการบนพื้นฐานของข้อมูลที่มีอยู่ทั้งหมดที่พบบ่อยได้แก่ กรณีที่ไฟล์และการวินิจฉัยจากรายชื่อก่อนหน้านี้หรือข้อมูลรายละเอียดจากผู้ป่วยเกี่ยวกับข้อมูลดังกล่าว แต่ก็ควรจะเน้นย้ำว่าการวินิจฉัยทางคลินิก ICD-10 ของความบ้าคลั่ง / โรคสองขั้วที่ใช้ในเดนมาร์กจิตเวชกลางการวิจัยยังไม่ได้สมัครรับการตรวจสอบกับการวินิจฉัยตามการวิจัยเช่นKiddieSchedule สำหรับความผิดปกติที่ส่งผลต่อและโรคจิตเภท แม้จะมีเหล่าcaveats เสถียรภาพวินิจฉัยค่อนข้างคล้ายกันในการศึกษาของเราในขณะที่สามการศึกษาอื่นๆ ที่มีการใช้การวินิจฉัยตามการวิจัยและนำเสนอข้อมูลเกี่ยวกับระดับของความมั่นคงในการวินิจฉัยผู้ป่วยที่มีการวินิจฉัยครั้งแรกของความบ้าคลั่ง/ โรคสองขั้ว (เกลเลอร์และอัล 2000; CastroFornieles. et al, 2011;. Fraguas et al, 2008) นอกจากนี้ยังมีการศึกษาเพียงอย่างเดียวที่ใช้วิธีการตาบอด(92% ในปี½ติดตาม (เกลเลอร์, et al, 2000).). มัน ควรจะตั้งข้อสังเกตว่าการศึกษารวมถึงผู้ป่วยที่ได้ผ่านเกณฑ์สำหรับการรักษาผู้ป่วยนอกที่การตั้งค่าจิตเวช(ambulatories จิตเวชและศูนย์ชุมชน) หรือจิตเวชในโรงพยาบาลเท่านั้น แม้ว่าส่วนใหญ่ของเด็กและวัยรุ่นที่มีความผิดปกติของสองขั้วได้รับการรักษาในโรงพยาบาลเหล่านี้เป็นผู้ป่วยนอกหหรือผู้ป่วยบางรายที่มีชนิดรุนแรงน้อยลงของการเจ็บป่วยอาจจะได้รับการปฏิบัติที่อยู่ในการปฏิบัติทางจิตส่วนตัว ผู้ป่วยดังกล่าวจะไม่รวมอยู่ในการศึกษาเช่นเดียวกับการปฏิบัติทางจิตส่วนตัวไม่ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4.2 . ข้อจำกัดของการศึกษาปัจจุบันมันอาจจะแย้งว่า จิตแพทย์ที่ทำคลินิกวินิจฉัยไม่ได้ตาบอด เพื่อวินิจฉัยให้ก่อนติดต่อและการศึกษาจึงอาจ overestimated วินิจฉัยเสถียรภาพของโรคอารมณ์สองขั้ว . เราไม่พบ อย่างไรก็ตาม ที่สถานการณ์ทางคลินิกในความเคารพนี้แตกต่างจากสถานการณ์ที่ทำให้งานวิจัยการใช้เช่นตาราง Kiddie สำหรับอารมณ์และวินิจฉัยความผิดปกติโรคจิตเภท เป็นหลังยังเป็นดีที่สุดการประเมินการวินิจฉัยบนพื้นฐานของข้อมูลที่มีอยู่ทั้งหมด รวมทั้งกรณีบ่อยไฟล์และการวินิจฉัยจากก่อนหน้านี้ติดต่อหรือข้อมูลรายละเอียดจากผู้ป่วยเกี่ยวกับข้อมูลดังกล่าว อย่างไรก็ตาม , มันควรจะเป็นเน้นที่สุขภาพทางคลินิกของโรค bipolar mania / วิเคราะห์ใช้ในเดนมาร์ก ทะเบียนวิจัยกลางจิตเวชไม่ได้ได้รับการตรวจสอบกับงานวิจัยการวินิจฉัย เช่น kiddiescheduleสำหรับอารมณ์ disorders และโรคจิตเภท แม้เหล่านี้caveats , เสถียรภาพการวินิจฉัยค่อนข้างคล้ายกันในการศึกษาของเรา เช่นสามการศึกษาอื่น ๆที่ใช้วิจัยเป็นฐานและการวิเคราะห์นำเสนอข้อมูลในระดับของความมั่นคงในการวินิจฉัยผู้ป่วยการวินิจฉัยแรกของความบ้าคลั่ง / โรค Bipolar ( เกลเลอร์ et al . , 2000 ; castrofornieleset al . , 2011 ; fraguas et al . , 2008 ) นอกจากนี้ การศึกษาเท่านั้นที่การใช้สายตา ( 92% ที่½ - ปีติดตาม ( เกลเลอร์ et al . , 2000 )มันควรจะตั้งข้อสังเกตว่า ผลการศึกษาผู้ป่วยผ่านเกณฑ์การรักษาเพื่อการตั้งค่าผู้ป่วยนอกจิตเวช( ambulatories จิตเวชจิตเวชชุมชน ) หรือในโรงพยาบาลเท่านั้น แม้ว่าส่วนใหญ่ของเด็กและวัยรุ่นที่มีความผิดปกติของไบโพลาร์การเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลการตั้งค่าเหล่านี้ในผู้ป่วยบางประเภท หรือผู้ป่วยนอก milder ของความเจ็บป่วยอาจจะได้รับการรักษาภายในการปฏิบัติทางจิตส่วนตัว ผู้ป่วย เช่นไม่รวมอยู่ในการศึกษา การปฏิบัติทางจิตส่วนบุคคลไม่