Loisel possessed eighteen thousand

Loisel possessed eighteen thousand francs left to him by his father. He intended to
borrow the rest.
He did borrow it, getting a thousand from one man, five hundred from another, five
louis here, three louis there. He gave notes of hand, entered into ruinous agreements, did
business with usurers and the whole tribe of money-tenders. He mortgaged the whole
remaining years of his existence, risked his signature without even knowing if he could
honour it, and, appalled at the agonising face of the future, at the black misery about to
fall upon him, at the prospect of every possible physical privation and moral torture, he
went to get the new neck[ace and put down upon the jeweller's counter thirty-six
thousand francs.
When Madame Loisel took back the neck[ace to Madame Forestier, the latter said to
her in a chilly voice:
"You ought to have brought it back sooner; I might have needed it." .
She did not, as her friend had feared, open the case. lf she had noticed the
substitution, what would she have thought? What would she have said? Would she not
have taken her for a thief?
Madame Loisel came to know the ghastly life of abject poverty. From the very first she
played her part heroically. This fearful debt must be paid off. She would pay it. The
servant was dismissed. They changed their f[at; they took a garret under the roof.
She came to know the heavy work of the house, the hateful duties of the kitchen. She
washed the plates, wearing out her pink nails on the coarse pottery and the bottoms of
pans. She washed the dirty linen, the shirts and dish-cloths, and hung them out to dry on
a string; every morning she took the dustbin down into the street and carried up the
water, stopping on each landing to get her breath. And, clad like a poor woman, she went
to the fruiterer, to the grocer, to the butcher, a basket on her arm, haggling, insulted,
fighting for every wretched halfpenny of her money.
Every month notes had to be paid off, others renewed, time gained.
Her husband worked in the evenings at putting straight a merchant's accounts, and
often at night he did copying at twopence-halfpenny a page.
And this life lasted ten years.
At the end of ten years everything was paid off, everything, the usurer's charges and
the accumulation of superimposed interest.
Madame Loisel looked old now. She had become like all the other strong, hard,
coarse women of poor households. Her hair was badly done, her skirts were awry, her
hands were red. She spoke in a shrill voice, and the water slopped all over the floor when

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Loisel สิงสิบแปดพันฟรังค์ซ้ายเขา โดยพ่อของเขา เขาตั้งใจยืมเหลือเขาได้ยืม การพันจากชายคนหนึ่ง ห้า ห้าร้อยจากที่อื่นหลุยส์ที่นี่ หลุยส์มี 3 เขาให้บันทึกย่อของมือ สัญญา ruinous ไม่ได้ธุรกิจกับเจ้าและเผ่าทั้งหมดของเงินประมูล เขาติดจำนองทั้งหมดปีของการดำรงอยู่ของเขา ที่เหลือตระหนักของเขา โดยไม่รู้ว่าเขาสามารถเกียรติก็ และ กลัวที่หน้าทนทุกข์ทรมานของอนาคต ทุกข์ดำเกี่ยวกับการตกเขา ที่โอกาสของทุก privation ทางกายภาพที่เป็นไปได้และทรมานทางศีลธรรม เขาไปรับคอใหม่ [เอ และวางลงตามเคาน์เตอร์ของ jeweller สามสิบหกฟรังค์ พันเมื่อมาดาม Loisel ขึ้นที่หลังคอ [ace Forestier มาดาม หลังกล่าวว่าเธอเสียงเย็น:"คุณควรจะมีมาเร็ว ฉันอาจมีจำได้"เธอไม่ได้ เป็นเพื่อนของเธอได้กลัว เปิดตัว lf ที่เธอได้พบกับทดแทน อะไรจะเธอมีความคิด อะไรจะเธอได้กล่าวว่า จะไม่มีดำเนินการของเธอสำหรับขโมยLoisel มาดามมารู้ชีวิตส่วนของรังเกียจความยากจน เริ่มแรกเธอเล่น heroically ส่วนของเธอ ต้องชำระหนี้นี้กลัวปิด เธอจะจ่ายมัน การข้าราชการถูกไล่ออก จะทำการเปลี่ยนแปลงของพวกเขา f [ที่ พวกเขาเอา garret ภายใต้หลังคาเธอมารู้จักการทำงานหนักของบ้าน หน้าที่แสดงความเกลียดชังของห้องครัว เธอล้างจาน สวมใส่ออกเล็บของเธอสีชมพูบนเครื่องปั้นดินเผาหยาบและบางกระทะ เธอซักผ้าสกปรก เสื้อ และ ผ้าจาน และแขวนพวกเขาออกในที่แห้งสาย ทุกเช้าเธอเอาถังทิ้งขยะลงไปที่ถนน และค่าดำเนินการน้ำ การหยุดในแต่ละฝั่งจะได้รับลมหายใจของเธอ และ ห่มเหมือนผู้หญิงดี เธอไปถึง fruiterer กับคนขายของชำ การขาย ตะกร้าบนแขนของเธอ ทะเลาะ ดูถูกต่อสู้เพื่อทุก halfpenny อนาถเงินของเธอหมายเหตุมีการจ่ายออก อื่น ๆ การต่ออายุทุกเดือนเวลาที่ได้รับสามีทำงานในตอนเย็นที่วางตรงที่บัญชีของร้านค้า และบ่อยในเวลากลางคืน เขาคัดลอกที่ twopence halfpenny หน้าและชีวิตนี้กินเวลา 10 ปีปลายสิบปี ทุกอย่างจ่ายปิด ทุกอย่าง ค่าของ usurer และการสะสมน่าสนใจใส่รายละเอียดLoisel มาดามดูเก่าทันที เธอกลายเป็นชอบทั้งหมดอื่น ๆ แข็งแรง หนักผู้หญิงหยาบของครัวเรือนยากจน ผมทำไม่ดี ผิด กระโปรงของเธอเธอมือมีสีแดง เธอพูดเสียงร้อง และน้ำ slopped ทั่วพื้นเมื่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Loisel ครอบครองหมื่นแปดพันฟรังก์ทิ้งไว้ให้เขาโดยพ่อของเขา เขาตั้งใจจะ
ยืมส่วนที่เหลือ.
เขาไม่ยืมได้รับการพันจากชายคนหนึ่งห้าร้อยจากอีกห้า
หลุยส์ที่นี่สามหลุยส์มี เขาให้บันทึกของมือลงนามในสัญญาล่มจมทำ
ธุรกิจกับกินดอกเบี้ยและชนเผ่าทั้งเงินประมูล เขาจดจำนองทั้ง
ปีของการดำรงอยู่ของเขาที่เหลือเสี่ยงชีวิตลายเซ็นของเขาโดยไม่ได้รู้ว่าเขาจะ
ให้เกียรติมันและตกใจที่ใบหน้าทนทุกข์ทรมานในอนาคตในความทุกข์ยากสีดำจะ
ตกอยู่กับเขาที่คาดหมายของทุกคนที่เป็นไปได้ทางกายภาพ ขาดแคลนและทรมานคุณธรรมเขา
ไปจะได้รับคอใหม่ [เอซและวางลงบนเคาน์เตอร์เพชรพลอยของสามสิบหก
. พันฟรังก์
เมื่อมาดาม Loisel เอาด้านหลังคอ [เอซมาดาม Forestier หลังพูดกับ
เธอในเสียงที่อากาศหนาวเย็น:
"คุณควรจะได้นำมันกลับมาไม่ช้าก็เร็วผมอาจจะมีความจำเป็นมัน." .
เธอไม่ได้เป็นเพื่อนของเธอได้กลัวเปิดกรณี lf เธอได้สังเกตเห็น
ทดแทนสิ่งที่จะเธอมีความคิด? สิ่งที่เธอจะได้กล่าวว่า? เธอจะไม่
ได้นำเธอสำหรับการขโมยหรือเปล่า?
มาดาม Loisel มารู้ชีวิตที่น่ากลัวของความยากจนต่ำต้อย จากครั้งแรกมากที่เธอ
เล่นเป็นส่วนหนึ่งของเธออย่างกล้าหาญ หนี้ที่น่ากลัวนี้จะต้องจ่ายออกไป เธอจะจ่ายมัน
คนรับใช้ถูกไล่ออก พวกเขาเปลี่ยน F ของพวกเขา [at; พวกเขาเอาหลังคาภายใต้หลังคาได้.
เธอมารู้การทำงานหนักของบ้านที่ทำหน้าที่แสดงความเกลียดชังของห้องครัว เธอ
ล้างจานสวมออกเล็บสีชมพูของเธอบนเครื่องปั้นดินเผาหยาบและพื้นของ
กระทะ เธอล้างผ้าลินินสกปรกเสื้อและจานผ้าและแขวนพวกเขาออกให้แห้งบน
สตริง; ทุกเช้าเธอเอาถังทิ้งขยะลงไปในถนนและดำเนินการขึ้น
น้ำหยุดในแต่ละเชื่อมโยงไปถึงจะได้รับลมหายใจของเธอ และแต่งกายเหมือนผู้หญิงที่น่าสงสารเธอก็
จะขายผมไม้เพื่อชำเพื่อเขียงตะกร้าบนแขนของเธอทะเลาะดูถูก
ต่อสู้เพื่อทุกเพนนีอนาถของเงินของเธอ.
ทุกบันทึกเดือนจะต้องมีการจ่ายเงินออก คนอื่น ๆ การต่ออายุครั้งที่ได้รับ.
สามีของเธอทำงานในช่วงเย็นที่วางตรงบัญชีผู้ค้าและ
มักจะในเวลากลางคืนเขาไม่คัดลอกที่ twopence-เพนนีหน้า.
และชีวิตนี้กินเวลาสิบปี.
ในตอนท้ายของสิบปีทุกอย่างได้รับการจ่ายเงินออก ทุกอย่างค่าใช้จ่ายนายทุนและ
การสะสมของดอกเบี้ยทับได้.
มาดาม Loisel มองเก่าตอนนี้ เธอได้กลายเป็นเหมือนคนอื่น ๆ ที่แข็งแกร่งยาก
ผู้หญิงหยาบของครัวเรือนยากจน ผมของเธอก็ทำไม่ดี, กระโปรงของเธอถูกเบี้ยวเธอ
มือสีแดง เธอพูดด้วยเสียงโหยหวนและน้ำ slopped ทั่วพื้นเมื่อ