Throughout history, preachers have

Throughout history, preachers have used various models to understand the relationship between the preacher and the hearers of sermons. In recent years, homileticians have responded to the challenges of postmodernism by exploring the metaphor of conversation as a way to develop less hierarchical or authoritarian conceptions of role and authority. This dissertation moves the image of conversation beyond the metaphorical by using the linguistic methodology of conversational analysis to determine if preaching can accurately be described as a conversational genre. Having concluded that it is, this dissertation uses Herbert Paul Grice's cooperative principle and maxims of conversation to reveal some implications of the conversational model for the use of first-person pronouns (I and We) in the homiletic event. Ultimately, this dissertation identifies six kinds of we and four kinds of I that appear frequently in homiletic discourse and discusses the positive and negative implications of using each, along with the pragmatic tools that hearers use to identify which type is being used. Finally, the dissertation concludes with a summative discussion of the implications of accepting a conversational model on first-person pronoun use in the sermon

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตลอดประวัติศาสตร์ หมอได้ใช้รุ่นต่าง ๆ เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างการสาวกและได้ของพระธรรมเทศนา ในปีล่าสุด homileticians ได้ตอบสนองการท้าทายของ postmodernism โดยสำรวจอุปมาของการสนทนาเพื่อพัฒนาน้อยลงตามลำดับชั้น หรือประเทศแนวบทบาทและอำนาจ วิทยานิพนธ์นี้ย้ายภาพสนทนาเกินในบ่อ โดยใช้วิธีการทางภาษาการสนทนาวิเคราะห์เพื่อกำหนดถ้าวิหารสามารถถูกอธิบายเป็นประเภทสนทนา มีสรุปว่า เป็น วิทยานิพนธ์นี้ใช้เฮอร์เบิร์ต Paul Grice หลักสหกรณ์และคำคมของการสนทนาเพื่อแสดงผลกระทบบางอย่างของรูปแบบสนทนาสำหรับการใช้คำสรรพนามบุคคล (ฉันและเรา) ใน homiletic ในที่สุด วิทยานิพนธ์นี้ระบุชนิดหกของเราและสี่ชนิดของฉันที่ปรากฏบ่อยในวาทกรรม homiletic และกล่าวถึงด้านบวก และลบของการใช้แต่ละ พร้อมเครื่องมือในการที่ได้ใช้ในการระบุชนิดที่มีการใช้ ในที่สุด ดุษฎีนิพนธ์การสรุปพร้อมการสนทนางานกลางของผลกระทบของการยอมรับแบบสนทนาคำสรรพนามใช้ในโอวาท

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตลอดประวัติศาสตร์นักเทศน์ได้ใช้รูปแบบต่างๆที่จะเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างพระและฟังพระธรรมเทศนาของ ในปีที่ผ่าน homileticians มีการตอบสนองกับความท้าทายของลัทธิหลังสมัยใหม่โดยการสำรวจคำอุปมาของการสนทนาเป็นวิธีการพัฒนาแนวความคิดแบบลำดับชั้นหรือเผด็จการน้อยบทบาทและอำนาจ วิทยานิพนธ์นี้ย้ายภาพของการสนทนาเกินเชิงเปรียบเทียบโดยใช้วิธีการทางภาษาของการวิเคราะห์การสนทนาเพื่อตรวจสอบว่าพระธรรมอย่างถูกต้องสามารถอธิบายได้ว่าเป็นรูปแบบการสนทนา มีข้อสรุปว่ามันเป็นวิทยานิพนธ์นี้ใช้หลักการสหกรณ์เฮอร์เบิร์พอลกริชและแง่คิดของการสนทนาที่จะเปิดเผยบางความหมายของรูปแบบการสนทนาสำหรับการใช้สรรพนามคนแรก (I และเรา) ในกรณีที่ homiletic ในท้ายที่สุดวิทยานิพนธ์นี้ระบุหกชนิดของเราและสี่ชนิดของฉันที่ปรากฏบ่อยครั้งในวาทกรรม homiletic และกล่าวถึงผลกระทบในเชิงบวกและเชิงลบของการใช้แต่ละพร้อมกับเครื่องมือในทางปฏิบัติผู้ฟังที่ใช้เพื่อระบุชนิดถูกนำมาใช้ สุดท้ายวิทยานิพนธ์จบลงด้วยการอภิปรายปลายทางของความหมายของการยอมรับรูปแบบการสนทนาในครั้งแรกคนใช้สรรพนามในพระธรรมเทศนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตลอดประวัติศาสตร์ นักเทศน์ได้ใช้รุ่นต่าง ๆ เพื่อให้เข้าใจถึงความสัมพันธ์ระหว่างนักบวชและผู้ได้ฟังได้ของธรรม ใน ปี ล่าสุด homileticians ได้ตอบสนองต่อความท้าทายของแนวคิดหลังสมัยใหม่ โดยการสำรวจการสนทนาเป็นวิธีที่จะพัฒนาน้อยกว่าแบบลำดับชั้นหรือแนวคิดเกี่ยวกับบทบาทและอำนาจหน้าที่ . วิทยานิพนธ์นี้จะย้ายภาพสนทนานอกจากคำอุปมา โดยใช้วิธีการทางภาษาศาสตร์ของการวิเคราะห์การสนทนาเพื่อตรวจสอบว่า การเทศน์ถูกต้องสามารถจะอธิบายเป็นประเภทปาก . มี สรุปได้ว่า มันคือ วิทยานิพนธ์นี้ใช้หลักการสหกรณ์ เฮอร์เบิร์ต พอลกริชและ maxims สนทนาเปิดเผยผลกระทบของรูปแบบของการสนทนาบางส่วนสำหรับการใช้สรรพนามบุรุษที่หนึ่ง ( และเรา ) ในกรณีที่ homiletic . ในที่สุด วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ได้ระบุถึงหกชนิดของเราและสี่ชนิดของหนูที่ปรากฏบ่อยใน homiletic วาทกรรมและกล่าวถึงผลกระทบด้านบวกและด้านลบของการใช้แต่ละพร้อมกับเครื่องมือในทางปฏิบัติที่ผู้ได้ฟังได้ใช้เพื่อระบุประเภทที่ถูกใช้ สุดท้าย บรรยายสรุปด้วยการอภิปรายเพื่อของผลกระทบของการยอมรับรูปแบบการสนทนาในสรรพนามบุรุษที่หนึ่งใช้ในการเทศนา