The aims of this study were to eval

The aims of this study were to evaluate four preventive measures and two curative treatments of tail biting. The preventive measures were: chain, rubber hose, straw rack (5 g/pig/day) and the provision of straw on the floor twice daily by hand (2 × 10 g/pig/day). The two curative treatments, which were applied following the onset of tail biting in a pen were: straw twice daily (as in the fourth preventive measure) and the removal of the biter. In total, 960 undocked weaned piglets (10 piglets per pen) were observed during 5 weeks. Tail lesions (none, bite marks and wounds) were recorded daily. The incidence of pens with wounded pig tails was significantly lower when straw was provided twice daily (8% of pens) compared to the chain (58% of pens) and rubber hose (54% of pens) treatment, but did not differ significantly from the straw rack treatment (29% of pens). Tails with bite marks were significantly less common in pens with twice daily straw (16% of pens) compared to chain (88% of pens), rubber hose (79% of pens) and straw rack (75% of pens). No significant difference was found between the curative treatments. Both treatments showed a reduced incidence of red fresh blood on the tails at days 1–9 following curative treatment, compared to day 0. However, neither curative treatment eliminated tail biting entirely. In conclusion, this study indicates that tail biting is best prevented with a small amount of straw, provided twice daily, and to a lesser extent with a straw rack, compared to providing a chain or a rubber hose. Once tail biting has occurred, providing a small amount of straw twice daily and removing the biter appears to be equally effective.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้เพื่อ ประเมินมาตรการ 4 และรักษา curative สองหางเสียดสีได้ มีมาตรการป้องกัน: โซ่ ท่อยาง ชั้นฟาง (5 g/หมู/วัน) และบทบัญญัติของฟางชั้นสองครั้งต่อวันโดยมือ (2 × 10 g/หมู/วัน) ได้ที่สอง curative รักษา ซึ่งถูกนำไปใช้ต่อไปนี้ของหางที่เสียดสีในปากกา: ฟางสองครั้งต่อวัน (ในป้องกันวัดสี่) และการกำจัดของ biter ที่ รวม 960 เทียบชิดขอบหย่านมถึงทรูด (ทรูด 10 ต่อปากกา) ถูกพบในช่วง 5 สัปดาห์ หางได้ (ไม่มี กัดเครื่อง และบาดแผล) บันทึกทุกวัน อุบัติการณ์ของปากกาด้วยหางหมูได้รับบาดเจ็บถูกต่ำกว่าอย่างมีนัยสำคัญเมื่อให้ฟางสองทุกวัน (8% ของปากกา) เปรียบเทียบกับโซ่ (58% ของปากกา) และรักษายางท่อ (54% ของปากกา) แต่ไม่ได้ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญจากการรักษาชั้นฟาง (29% ของปากกา) หาง ด้วยเครื่องกัดได้อย่างมีนัยสำคัญน้อยกว่าทั่วไปในปากกาด้วยสองวันฟาง (16% ของปากกา) เปรียบเทียบกับโซ่ (88% ของปากกา), ท่อยาง (79% ของปากกา) และชั้นฟาง (75% ของปากกา) พบไม่แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างการรักษา curative รักษาทั้งสองพบว่าอุบัติการณ์ลดลงเลือดสีแดงสดบนหางในวันที่ 1 – 9 ต่อ curative รักษา เมื่อเทียบกับวัน 0 อย่างไรก็ตาม ไม่รักษา curative ตัดหางเสียดสีทั้งหมด เบียดเบียน การศึกษานี้บ่งชี้ว่า เสียดสีหางสุดทำ ด้วยฟางน้อย มีสองครั้งต่อวัน และระดับน้อยมีชั้นฟาง เปรียบเทียบเพื่อให้ห่วงโซ่หรือสายยาง เมื่อเสียดสีหาง เกิด ให้ฟางน้อยสองครั้งต่อวัน และเอา biter ที่ปรากฏจะมีประสิทธิภาพเท่า ๆ กัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จุดมุ่งหมายของการศึกษาครั้งนี้มีการประเมินสี่มาตรการป้องกันและการรักษาทั้งสองแก้หางกัด มาตรการป้องกันคือห่วงโซ่, ท่อยาง, ชั้นวางฟาง (5 กรัม / หมู / วัน) และการจัดหาที่ทำจากฟางบนพื้นวันละสองครั้งด้วยมือ (2 × 10 กรัม / หมู / วัน) สองการรักษาทางการแพทย์ที่ถูกนำไปใช้ต่อไปนี้การโจมตีของหางกัดในปากกาคือฟางวันละสองครั้ง (ในขณะที่มาตรการป้องกันที่สี่) และการกำจัดของกัด ทั้งหมด 960 เทียบชิดขอบหย่านมลูกสุกร (10 ลูกสุกรต่อปากกา) ถูกตั้งข้อสังเกตในช่วง 5 สัปดาห์ แผลที่หาง (ไม่มีรอยกัดและแผล) ถูกบันทึกไว้ในชีวิตประจำวัน อุบัติการณ์ของปากกามีหางหมูที่ได้รับบาดเจ็บอย่างมีนัยสำคัญลดลงเมื่อฟางถูกจัดให้วันละสองครั้ง (8% ของปากกา) เมื่อเทียบกับโซ่ (58% ของปากกา) และท่อยาง (54% ของปากกา) การรักษา แต่ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญจาก การรักษาชั้นฟาง (29% ของปากกา) ก้อยกับรอยกัดอย่างมีนัยสำคัญน้อยกว่าปกติในคอกที่มีสองครั้งฟางในชีวิตประจำวัน (16% ของปากกา) เมื่อเทียบกับโซ่ (88% ของปากกา), ท่อยาง (79% ของปากกา) และชั้นวางฟาง (75% ของปากกา) ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างการบำบัดรักษา ทั้งการรักษาพบว่ามีอัตราการเกิดที่ลดลงของเลือดสดสีแดงบนหาง 1-9 วันหลังการรักษาบำบัดโรคเมื่อเทียบกับวันที่ 0 แต่ไม่รักษาบำบัดโรคกำจัดหางกัดอย่างสิ้นเชิง โดยสรุปการศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าหางกัดคือการป้องกันที่ดีที่สุดกับจำนวนเงินขนาดเล็กที่ทำจากฟางให้วันละสองครั้งและในระดับน้อยมีชั้นวางฟางเมื่อเทียบกับการให้ห่วงโซ่หรือท่อยาง เมื่อหางกัดได้เกิดขึ้นให้เป็นจำนวนเงินที่เล็ก ๆ ของฟางวันละสองครั้งและลบกัดดูเหมือนจะมีประสิทธิภาพเท่าเทียมกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินมาตรการการป้องกันและรักษา 2 โรค 4 หางเสียดสี มาตรการการป้องกัน ได้แก่ โซ่ ยาง , ท่อ , หลอดแรค ( 5 กรัม / ตัว / วัน ) และการให้ฟางบนพื้นสองครั้งทุกวันด้วยมือ ( 2 × 10 กรัม / ตัว / วัน ) สองการรักษาซึ่งมีวัตถุประสงค์ต่อไปนี้การโจมตีของหางกัดในปากกามี :ฟางวันละสองครั้ง ( เช่นในมาตรการการป้องกันสี่ ) และการกำจัดของนักกัด ทั้งหมด 960 เทียบชิดขอบลูกสุกรหลังหย่านม ( 10 ตัว ต่อด้าม ) พบว่าในช่วง 5 สัปดาห์ แผลหาง ( ไม่มีรอยกัดและบาดแผล ) บันทึกประจำวันอุบัติการณ์ของปากกาหมูหางบาดเจ็บลดลง เมื่อฟางให้วันละสองครั้ง ( 8% ของปากกา ) เทียบกับโซ่ ( 58 % ของปากกา ) และท่อยาง ( 54% ของปากกา ) การรักษา แต่ไม่ได้แตกต่างจากหลอดแรครักษา ( 29 % ของปากกา )หางมีรอยกัดอย่างมีนัยสำคัญน้อยกว่าปกติในปากกากับฟางวันละสองครั้ง ( ร้อยละ 16 ของปากกา ) เทียบกับโซ่ ( 88% ของปากกา ) , ท่อยาง ( ร้อยละ 79 ของปากกา ) และฟางข้าว Rack ( 75% ของปากกา ) ไม่พบความแตกต่างระหว่างการบำบัดรักษา . ทั้งสองชนิดพบว่าลดอุบัติการณ์ของเลือดสดสีแดงบนหางวันที่ 1 – 9 ต่อไปนี้การรักษา เมื่อเทียบกับวัน 0อย่างไรก็ตาม ทั้งการรักษาตัดหางกัดทั้งหมด โดยสรุป การศึกษานี้บ่งชี้ว่าหางกัดที่ดีที่สุดให้กับจำนวนเล็ก ๆของฟาง ให้วันละ 2 ครั้ง และในระดับที่น้อยกว่าเมื่อเทียบกับฟาง ชั้นวางเพื่อให้โซ่หรือท่อยาง . เมื่อหางกัดมีเกิดขึ้นให้ปริมาณขนาดเล็กของฟางสองครั้งทุกวันและลบจบปรากฏจะมีประสิทธิภาพเท่าเทียมกัน .