NeurolinguisticsThe neurolinguist a

Neurolinguistics

The neurolinguist addresses the fourth of our research questions: how is linguistic knowledge represented in the brain? It is easy to sympathise with the fundamental nature of this question, since we firmly believe that cognitive capa-cities are the product of structures in the brain. However, the direct study of the human brain is fraught with difficulties. Most obvious among these is the fact that ethical considerations forbid intrusive experimentation on human brains. Such considerations are not extended to non-humans, with the consequence that the neuroanatomy and neurophysiology of non-human, primate visual systems, similar in their capacities to that of humans, are already understood in some detail. For language, however, we have to rely on less controlled methods of investigation, for example, by studying brain-damaged patients who suffer from language disorders. In these circumstances, the extent and precise nature of the damage is not known, a factor which inevitably contributes to the tentativeness of conclusions.

The brain is an extremely complex organ, consisting of several ‘layers’. The layer which has evolved most recently and is most characteristic of higher primates such as ourselves is the cerebral cortex, the folded surface of the cerebral hemispheres, which contains what is often referred to as grey matter. This is where the higher intellectual functions, including language, are located. There are various ways in which the cerebral cortex can be damaged. For instance, it may suffer injury from a blow to the head or through some other type of wound. Alternatively, it may suffer internal damage due to disease or a blockage in a blood vessel (an embolism or thrombosis), which results in disruption of the blood supply and the death of cortical cells. Areas of damage are generally referred to as lesions.

The study of patients with various types of brain damage has revealed that different parts of the brain are associated with (i.e. control) different functions. In other words, it is possible to localise different functions in the brain as indicated in figure 1.

A language disorder resulting from brain damage is called aphasia, and a notable point is that this sort of brain damage almost always occurs in the left side of the brain (the left hemisphere). Damage to similar areas in the right hemisphere usually gives rise to entirely different deficits that have little to do with language. Aphasics who lose their language completely are said to suffer from global aphasia, and while in many cases the brain damage is extensive enough to affect other intellectual functions, sometimes patients retain a good many of the cognitive capacities they had before the injury. In particular, although these patients are unable to produce or understand language, they can often solve intellectual puzzles which don’t rely on language.

As we have seen, Chomsky claims that linguistic competence is the product of a species-specific innate language faculty, and it is further maintained that this faculty is independent of other cognitive capacities. Of course, the selective impairment of language with other faculties remaining intact, which we have just described, is exactly what we might expect on the supposition that the language faculty is an autonomous and innate cognitive capacity.

12 linguistics






















Figure 1 The human cerebral cortex, with the functions of some areas indicated



















Figure 2 The human cerebral cortex, with Broca’s Area (BA) and Wernicke’s Area (WA) indicated


As well as language being adversely affected while other aspects of cognitive functioning remain intact, it is possible for specific types of language function to be impaired, depending on where in the cortex the lesion occurs. In 1861 a French neurologist, Paul Broca, described a patient who had suffered a stroke and who could say only one word. After the patient’s death, Broca studied his brain and discovered a large lesion in the frontal lobe of the left hemisphere, the area BA in figure 2.

Broca concluded that this was the area of the brain responsible for controlling the production of speech, which has since come to be known as Broca’s area.

Introduction 13


Later research revealed that there is a second group of aphasic patients who have considerable difficulty in understanding language. In many cases, such

patients appear to produce language reasonably fluently, but close examination reveals that they often speak in a garbled fashion. This pattern of deficit is often referred to as Wernicke’s aphasia, in acknowledgement of Carl Wernicke, a German neurologist who first described it in detail in the 1870s. Wernicke’s aphasia is associated with damage to another area of the left hemisphere known as Wernicke’s area (WA in figure 2).

However, the initial view that language can be thought of as located in the left hemisphere and specifically in Broca’s and Wernicke’s areas has had to be refined. As more research has been done, it has become clear that several different areas of the brain are involved in performing linguistic tasks. This does not mean that the language faculty cannot be located in the brain, but it does entail that complex distributed representations are involved which require more sophisticated experi-mental procedures for their study. In recent years, new techniques have been developed for studying the activity of the brain as it performs a specific linguistic task. These so-called imaging techniques such as EEG (electroencephalography), MEG (magnetoencephalography) and fMRI (functional magnetic resonance imaging) provide images of the brain ‘at work’ and have led to a growth in our knowledge about the physiological mechanisms underlying the knowledge of language. Studies using these techniques have found, for example, that the brain areas dealing with grammar are not all in Broca’s area and that the areas involved in semantics are not all in Wernicke’s area. Instead, more recent brain-imaging research on language suggests that each of the different components of the language system (phonology, syntax, semantics, etc.) consists of subparts and these subparts are localised in different parts of the brain. Some of these are within the traditional language areas (Broca’s and Wernicke’s) and some outside, even in the right hemi-sphere. However, while we may hope that this research will ultimately lead to a brain map for language and language processing, it is still in a preliminary state, and in the relevant sections that follow (15 and 26), we shall restrict ourselves to

discussing the linguistic characteristics of patients who have suffered brain damage and who exhibit particular syndromes (exercise 7).

Of course, the brain is a biological organ, and above we have noted another aspect of the biological foundations of language: the claim that the language faculty is a product of human genetic endowment. Species-specificity is consistent with such a claim, but we might ask how we could obtain additional empirical evidence for it. One source of such evidence may be provided by the study of genetically caused disorders of language. If the availability of the language faculty (and the consequent ability to acquire a grammar) is indeed genetically controlled, then we would expect failures of this genetic control to result in language disorders. It is, therefore, of considerable interest that there is a group of language-impaired people who suffer from Specific Language Impairment

(SLI), a language disorder which must be clearly distinguished from the disorders introduced above, which are acquired as the result of damage to the brain. This

14 linguistics

group provides us with the chance of studying the effects of what is probably a genetically determined deficit in the acquisition of language. The specificity of SLI is indicated by the fact that SLI subjects have normal non-verbal IQs, no hearing deficits and no obvious emotional or behavioural difficulties. Its likely genetic source is suggested by the fact that it occurs in families, it is more frequent in boys than in girls and it affects both members of a pair of identical twins more frequently than it affects both members of a pair of fraternal twins. The nature of the impairment displayed by SLI subjects seems to be fairly narrow in scope, affecting aspects of grammatical inflection and certain complex syntactic pro-cesses. From this it might follow that if there is a ‘language gene’, its effects are rather specific and much of what is customarily regarded as language is not controlled by it. More research on SLI will be necessary before we can fully

evaluate its consequences for this issue, but we shall provide some additional discussion of these matters in sections 15 and 26 (exercise 8).

Up to now, we have focused on the four research questions raised by Chomsky’s programme and tried to give some idea of how we might begin to approach them. The idea of a grammar as a cognitive (ultimately, neurological)

structure is common to each of these fields, which also share an emphasis on the individual. At no point have we raised questions of language as a means of

communication with others, or as a tool for expressing membership in a group, or as indicative of geographical origins. These are intriguing issues and the sociolinguistic perspective addresses this omission.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Neurolinguistics

neurolinguist อยู่สี่คำถามของการวิจัย: วิธีรู้ภาษาศาสตร์แทนในสมอง ซึ่งง่ายต่อการ sympathise กับธรรมชาติพื้นฐานของคำถามนี้ เนื่องจากเราเชื่ออย่างเมือง capa รับรู้ผลิตภัณฑ์โครงสร้างในสมอง อย่างไรก็ตาม การศึกษาโดยตรงของสมองมนุษย์จะเต็มไป ด้วยความยากลำบาก ชัดเจนที่สุดในหมู่เหล่านี้คือความจริง ที่พิจารณาจริยธรรมห้ามทดลองบุกในสมองมนุษย์ ข้อพิจารณาดังกล่าวจะขยายไม่มนุษย์ มีสัจจะที่ประสาทกายวิภาคศาสตร์และประสาทสรีรวิทยาของไม่ใช่มนุษย์ ถือระบบภาพ คล้ายในกำลังการผลิตของพวกเขากับมนุษย์ มีแล้วเข้าใจในรายละเอียดบางอย่าง ภาษา อย่างไรก็ตาม เราต้องพึ่งน้อยวิธีตรวจสอบ ตัวอย่าง การควบคุม โดยศึกษาผู้ป่วยที่สมองเสียที่ประสบความ ในสถานการณ์เหล่านี้ ขอบเขตและธรรมชาติชัดเจนความเสียหายไม่ทราบ ปัจจัยที่สนับสนุน tentativeness ของบทสรุปย่อม

สมองเป็นอวัยวะซับซ้อนมาก ประกอบด้วยหลาย 'ชั้น' ชั้นที่มีพัฒนาล่าสุด และมีลักษณะส่วนใหญ่ของ primates สูงเช่นตนเอง เป็น cerebral cortex ผิวฟิลิปดา cerebral พับซึ่งประกอบด้วยอะไรมักจะเรียกว่าเรื่องสีเทา ซึ่งฟังก์ชันทางปัญญาสูงขึ้น รวมถึงภาษา อยู่ได้ มีหลายวิธีใน cerebral cortex สามารถเสียหาย ตัวอย่าง มันอาจทรมานบาดเจ็บจากการชกที่ศีรษะ หรือชนิดของบาดแผล อีก ก็อาจประสบความเสียหายภายในเนื่องจากโรคหรืออุดตันในเลือดเรือ (ตัวเครื่องหรือเลือด), ซึ่งผลทรัพยในเลือดและการตายของเซลล์เนื้อแน่น พื้นที่ความเสียหายจะโดยทั่วไปเรียกว่าได้

การศึกษาของผู้ป่วยที่มีชนิดต่าง ๆ ของสมองได้เปิดเผยส่วนต่าง ๆ ของสมองใช้งานเกี่ยวข้องกับ (เช่นตัวควบคุม) ในคำอื่น ๆ เป็นไปได้ localise ฟังก์ชันต่าง ๆ ในสมองตามที่ระบุในรูป 1.

ความภาษาผิดปกติเป็นผลมาจากสมองเรียกว่า aphasia และจุดที่สำคัญและเป็นที่จัดเรียงของสมองมักเกิดขึ้นในด้านซ้ายของสมอง (ซีกโลกด้านซ้าย) ความเสียหายพื้นที่ที่คล้ายกันในซีกโลกด้านขวามักจะก่อให้เกิดขาดดุลที่แตกต่างที่มีน้อยกับภาษา Aphasics ที่สูญเสียภาษาของพวกเขาทั้งหมดจะกล่าวลง aphasia สากล และในขณะที่ในหลายกรณี ความเสียหายที่สมองจะกว้างขวางพอที่จะส่งผลต่อฟังก์ชันอื่นทางปัญญา บางครั้งผู้ป่วยรักษาดีกำลังรับรู้ที่มีก่อนการบาดเจ็บมากมาย โดยเฉพาะ ถึงแม้ว่าผู้ป่วยเหล่านี้จะไม่สามารถผลิต หรือเข้าใจภาษา พวกเขาสามารถมักจะแก้ปริศนาทางปัญญาที่ไม่ใช้ภาษาได้

เราได้เห็น ชัมสกีอ้างว่า ความสามารถภาษาศาสตร์เป็นผลิตภัณฑ์ของคณะภาษา species-specific ข้อสอบ และได้เพิ่มเติมไว้ว่า คณะนี้เป็นอิสระสามารถรับรู้อื่น ๆ แน่นอน ผลใช้ภาษากับคณะอื่น ๆ ที่เหลือเหมือนเดิม ซึ่งเรามีเพียงอธิบาย คือสิ่งที่เราอาจคาดหวังในหลักว่า คณะภาษาได้เป็นอิสระ และโดยธรรมชาติรับรู้กำลัง

ภาษาศาสตร์ 12


รูป 1 cortex cerebral มนุษย์ มีฟังก์ชั่นในบางพื้นที่ระบุ


2 รูป cortex cerebral มนุษย์ ที่ตั้งของ Broca (BA) และเวอร์นิเกเป็นที่ตั้ง (WA) ระบุ


เป็นภาษาที่ถูกผลกระทบในขณะที่ด้านอื่น ๆ ของการทำงานรับรู้ยังคงเหมือนเดิม เป็นไปได้สำหรับชนิดเฉพาะของฟังก์ชันภาษาจะพิการ ขึ้นอยู่กับที่ใน cortex รอยโรคที่เกิดขึ้น ใน 1861 neurologist ฝรั่งเศส Paul Broca อธิบายผู้ป่วยที่ได้รับความเดือดร้อนเป็นจังหวะ และใครสามารถบอกคำเดียว หลังความตายของผู้ป่วย Broca ศึกษาสมองของเขา และพบรอยโรคขนาดใหญ่ในสมองกลีบหน้าผากของซีกโลกด้านซ้าย ตั้ง BA ในรูปที่ 2

Broca สรุปว่า นี้คือพื้นที่ของสมองที่รับผิดชอบในการควบคุมการผลิตเสียง ซึ่งมีมาตั้งแต่การเรียกของ Broca ตั้ง

แนะนำ 13


ภายหลังการวิจัยเปิดเผยว่า มีกลุ่มที่สองของ aphasic ผู้ป่วยที่มีปัญหามากในการทำความเข้าใจภาษา ในหลายกรณี เช่น

ผู้ป่วยจะ ผลิตภาษาสม fluently แต่สอบปิดเผยที่พวกเขามักจะพูดในฉบับ นี้รูปแบบของดุลมักจะเรียกว่าของเวอร์นิเก aphasia ในการยอมรับของ Carl เวอร์นิเก neurologist เยอรมันคนแรก อธิบายมันในรายละเอียดใน 1870s Aphasia ของเวอร์นิเกเป็นเกี่ยวข้องกับความเสียหายไปยังพื้นที่อื่นของซีกโลกด้านซ้ายที่เรียกว่าบริเวณเวอร์นิเก (WA ในรูปที่ 2) .

อย่างไรก็ตาม มีมุมมองเริ่มต้นที่สามารถคิดว่า ภาษาของตั้งอยู่ ในซีกโลกด้านซ้าย และโดยเฉพาะ ในพื้นที่ของ Broca และของเวอร์นิเก มีให้บริสุทธิ์ มีการทำวิจัยเพิ่มขึ้น มันได้กลายเป็นชัดเจนที่หลายพื้นที่แตกต่างกันของสมองเกี่ยวข้องในการปฏิบัติงานภาษาศาสตร์ นี้ไม่ได้หมายความ ว่า คณะภาษาที่ไม่อยู่ในสมอง แต่มันอันที่เป็นตัวแทนกระจายที่ซับซ้อนเกี่ยวข้องซึ่งต้องใช้กระบวนการ experi จิตมีความซับซ้อนมากขึ้นสำหรับการศึกษา ในปีที่ผ่านมา ได้รับการพัฒนาเทคนิคใหม่สำหรับการศึกษากิจกรรมของสมองจะทำงานเฉพาะภาษาศาสตร์ เทคนิคถ่ายภาพเหล่านี้เรียกว่าเช่น EEG (electroencephalography), เม็ก (magnetoencephalography) และ fMRI (ทำงานแม่เหล็กสั่นพ้องภาพ) ให้ภาพของสมอง 'ในงาน' และได้นำไปสู่การเจริญเติบโตในความรู้ของเราเกี่ยวกับกลไกสรีรวิทยาความรู้ของภาษาต้นแบบ ศึกษาโดยใช้เทคนิคเหล่านี้ได้พบ เช่น พื้นที่สมองที่จัดการกับไวยากรณ์ไม่ทั้งหมดในพื้นที่ของ Broca และพื้นที่ที่เกี่ยวข้องกับความหมายไม่ทั้งหมดในบริเวณเวอร์นิเก แทน วิจัยสมองภาพล่าสุดของภาษาแนะนำว่า แต่ละส่วนประกอบต่าง ๆ ของระบบภาษา (วารสารมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร ไวยากรณ์ ความหมาย เป็นต้น) ประกอบด้วย subparts และ subparts เหล่านี้ที่ไหนในส่วนต่าง ๆ ของสมอง เหล่านี้อยู่ในพื้นที่ดั้งเดิมภาษา (ของ Broca และของเวอร์นิเก) และบางส่วนนอก แม้ในซีกขวาเรื่อง อย่างไรก็ตาม เราอาจหวังว่า งานวิจัยนี้ในที่สุดได้จะนำไปสู่แผนที่สมองภาษาและประมวลผลภาษา ยังอยู่ในสถานะเบื้องต้น และในส่วนที่เกี่ยวข้องตาม (15 และ 26), เราจะจำกัดตัวเองให้

สนทนาลักษณะของผู้ป่วยที่ได้รับความเดือดร้อนความเสียหายของสมอง และที่แสดงเฉพาะแสงศตวรรษ (ออกกำลังกาย 7) ภาษาศาสตร์

แน่นอน สมองเป็นอวัยวะชีวภาพ และเหนือเราได้สังเกตด้านของรากฐานชีวภาพภาษา: อ้างว่า คณะภาษาเป็นผลิตภัณฑ์ขององค์การกองทุนพันธุกรรมมนุษย์ Species-specificity จะสอดคล้องกับข้อเรียกร้อง แต่เราอาจถามว่า เราได้รับหลักฐานประจักษ์เพิ่มเติมเรื่อง แหล่งหลักฐานดังกล่าวอาจโดยได้ศึกษาการแปลงพันธุกรรมสาเหตุความผิดปกติของภาษา ถ้าจริงแปลงพันธุกรรมควบคุมความพร้อมของคณะภาษา (และสามารถทอดรับการไวยากรณ์) เราจะหวังความล้มเหลวของการควบคุมทางพันธุกรรมนี้จะส่งผลให้ความ จึง ดังนั้น น่าสนใจจำนวนมากที่มีความบกพร่องทางด้านภาษาคนทรมานจาก Impairment

(SLI) ภาษาเฉพาะกลุ่ม โรคภาษาซึ่งต้องแตกต่างอย่างชัดเจนจากความผิดปกติที่แนะนำข้างต้น ซึ่งจะมาเป็นผลของความเสียหายของสมอง นี้

ภาษาศาสตร์ 14

กลุ่มช่วยให้เรา มีโอกาสศึกษาผลกระทบของสิ่งคงขาดดุลแปลงพันธุกรรมกำหนดซื้อของภาษา Specificity ของ SLI จะระบุความจริงที่ว่า เรื่อง SLI ได้ปกติไม่ใช่คำพูด IQs ขาดดุลไม่ฟัง และปัญหาทางอารมณ์ หรือพฤติกรรมไม่ชัดเจน แหล่งพันธุกรรมที่มีแนวโน้มที่จะแนะนำความจริงที่ว่า มันเกิดขึ้นในครอบครัว บ่อยกว่าในเด็กผู้ชายมากกว่าในผู้หญิงและมีผลกระทบต่อสมาชิกทั้งของคู่ฝาแฝดเหมือนบ่อยกว่าจะมีผลกับสมาชิกทั้งของคู่แฝด fraternal ได้ ลักษณะของผลที่แสดง โดย SLI เรื่องดูเหมือนจะค่อนข้างแคบในขอบเขต ผลกระทบต่อด้านการผันคำในไวยากรณ์และบางอย่างซับซ้อนทางไวยากรณ์โปร-cesses จากนี้ ก็อาจทำตามที่ถ้ามี 'ภาษายีน' ผลกระทบค่อนข้างเฉพาะ และมากว่า customarily ถือเป็นภาษาไม่ได้ถูกควบคุมโดยการ วิจัยเพิ่มเติมใน SLI จะมีความจำเป็นก่อนเราสามารถเต็ม

ประเมินผลที่เกิดขึ้นสำหรับปัญหานี้ แต่เราจะมีการสนทนาบางอย่างเพิ่มเติมของเรื่องเหล่านี้ในส่วน 15 และ 26 (แบบฝึกหัดที่ 8) .

ถึงตอนนี้ เราได้เน้นคำถามวิจัย 4 ยก โดยโปรแกรมของชัมสกี และพยายามให้ความคิดบางอย่างว่าเราอาจเริ่มต้นการเข้าหาพวกเขา ความคิดของไวยากรณ์เป็นการรับรู้ (สุด ระบบประสาท)

โครงสร้างใช้ร่วมกันในแต่ละเขตข้อมูลเหล่านี้ ที่กันในแต่ละบุคคล จุดไม่ มีเรายกคำถามของภาษาว่า

ติดต่อสื่อสารกับผู้อื่น หรือ เป็นเครื่องมือสำหรับแสดงสมาชิกในกลุ่ม หรือส่อมาทางภูมิศาสตร์ มีประเด็นน่า และมุมมอง sociolinguistic อยู่กระทำการอันนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

neurolinguistics

neurolinguist ที่อยู่ที่สี่ของคำถามการวิจัยของเรา : มีความรู้ทางภาษาเป็นตัวแทนในสมอง มันง่ายที่จะเห็นอกเห็นใจกับธรรมชาติพื้นฐานของคำถามนี้ เพราะเราเชื่อมั่นว่า เมืองซาปา รับรู้เป็นผลิตภัณฑ์ของโครงสร้างสมอง อย่างไรก็ตาม ผลการศึกษาโดยตรงจากสมองของมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความยากลําบากชัดเจนมากที่สุดในหมู่เหล่านี้เป็นข้อเท็จจริงว่า ข้อพิจารณาด้านจริยธรรมห้ามการทดลองรบกวนในสมองของมนุษย์ การพิจารณาดังกล่าวจะไม่ขยาย ไม่ใช้มนุษย์ สิ่งที่ตามมาว่าระบบประสาทของมนุษย์ และ neurophysiology ระบบภาพ , เจ้าคณะ , ที่คล้ายกันในความสามารถของพวกเขาเพื่อที่ของมนุษย์ จะได้เข้าใจในรายละเอียด สำหรับภาษา อย่างไรก็ตามเราต้องพึ่งพาน้อยควบคุมวิธีการสอบสวน ตัวอย่างเช่น สมองเสียหายโดยศึกษาผู้ป่วยที่ทุกข์ทรมานจากความผิดปกติของภาษา ในสถานการณ์เหล่านี้ ขอบเขตและลักษณะที่ชัดเจนของความเสียหายที่ไม่เป็นที่รู้จัก ซึ่งย่อมเป็นปัจจัยแก่ tentativeness ข้อสรุป

สมองเป็นอวัยวะที่ซับซ้อนมาก , ประกอบด้วยหลาย ' ชั้น 'ชั้นซึ่งมีการพัฒนาล่าสุดและมากที่สุดลักษณะของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม เช่น สูงกว่าตัวเราเป็นสมอง ส่วนที่พับพื้นผิวของซีกสมอง ซึ่งประกอบด้วยสิ่งที่มักจะเรียกว่าเป็นเนื้อสีเทา นี่คือที่อุดมปัญญา หน้าที่ รวมถึง ภาษา อยู่ มีหลายวิธีที่สมองส่วนอาจเสียหายได้ สำหรับอินสแตนซ์มันอาจประสบการบาดเจ็บจากการสะบัดหัว หรือบางประเภทอื่น ๆของแผล หรือมันอาจจะประสบความเสียหายภายในเนื่องจากโรคหรืออุดตันในหลอดเลือด ( เส้นเลือดอุดตันหรืออุดตัน ) , ซึ่งผลในการหยุดชะงักของการจัดหาเลือดและความตายของเปลือกเซลล์ พื้นที่ของความเสียหายจะเรียกโดยทั่วไปว่าเป็นแผล .

การศึกษาผู้ป่วยที่มีหลายประเภทของความเสียหายของสมอง พบว่าชิ้นส่วนที่แตกต่างกันของสมองเกี่ยวข้องกับ ( เช่นการควบคุม ) ฟังก์ชันต่าง ๆ ในคำอื่น ๆที่เป็นไปได้เพื่อจํากัดฟังก์ชันต่าง ๆในสมองที่แสดงในรูปที่ 1

ภาษาความผิดปกติที่เกิดจากความเสียหายทางสมองสมองเรียกว่า ,และจุดเด่นก็คือ ประเภทนี้มักจะเกิดขึ้นในช่วงที่สมองสมองซีกซ้าย ( ซีกซ้าย ) ความเสียหายให้กับพื้นที่ที่คล้ายกันในซีกโลกด้านขวามักจะให้สูงขึ้นในการแตกต่างกันทั้งหมดที่มีน้อยจะทำอย่างไรกับภาษา aphasics ผู้สูญเสียภาษาของพวกเขาอย่างสมบูรณ์ว่าคุณประสบจากทั่วโลก ,และในขณะที่ในหลายกรณีความเสียหายสมองเป็นที่กว้างขวางพอที่จะส่งผลกระทบต่อฟังก์ชันทางปัญญาอื่น ๆ บางครั้งผู้ป่วยรักษาที่ดีมากของการรับรู้ความสามารถที่พวกเขาได้ก่อนที่จะได้รับบาดเจ็บ โดยเฉพาะ แม้ว่าผู้ป่วยเหล่านี้ไม่สามารถผลิตหรือเข้าใจภาษา พวกเขามักจะสามารถแก้ปริศนาทางปัญญาซึ่งไม่พึ่งพาภาษา

อย่างที่เราได้เห็นชอมสกีกล่าวว่า ความสามารถด้านการเป็นผลิตภัณฑ์ของคณะภาษาแหล่งเผ่าพันธุ์ - เฉพาะ และเป็นการเพิ่มเติม ยืนยันว่าคณะนี้เป็นอิสระของความจุทางปัญญาอื่น ๆ แน่นอน การบกพร่องของภาษากับคณะอื่น ๆที่เหลืออยู่เหมือนเดิม ซึ่งเราก็แค่อธิบายจริงๆแล้วเราอาจคาดหวังในการสมมติว่าคณะเป็นภาษาอิสระและความจุทางปัญญาโดยธรรมชาติ

12 ภาษาศาสตร์






















รูปที่ 1 ของซีรีบรัลคอร์เท็กซ์ ด้วยฟังก์ชันของบางพื้นที่ พบ



















รูปที่ 2 ของซีรีบรัลคอร์เท็กซ์ กับบริเวณโบรคา ( BA ) และบริเวณเวอร์นิเก ( WA ) พบ


เช่นเดียวกับภาษาถูกผลกระทบในขณะที่ด้านอื่น ๆของการทำงานการคิดยังคงเหมือนเดิม มันเป็นไปได้สำหรับชนิดที่เฉพาะเจาะจงของฟังก์ชันภาษาที่จะบกพร่องขึ้นอยู่กับที่ในเปลือกสมอง แผลที่เกิดขึ้น ใน 1861 ฝรั่งเศสประสาทวิทยา , Paul Broca อธิบายผู้ป่วยที่ทุกข์ทรมานจากโรคหลอดเลือดสมองและผู้ที่สามารถพูดได้แค่คำเดียว หลังจากความตายของคนไข้BROCA ศึกษาสมองของเขาและพบรอยโรคขนาดใหญ่ในด้านหน้าของซีกซ้าย พื้นที่บา ในรูปที่ 2

BROCA สรุปว่า เป็นบริเวณของสมองที่รับผิดชอบในการควบคุมการผลิตของการพูด ซึ่งมีตั้งแต่มาเป็นที่รู้จักในฐานะสมองบริเวณ Broca ' s .




แนะนำ 13หลังจากการวิจัยพบว่ามี 2 กลุ่มผู้ป่วยที่มีความยากในการเข้าใจภาษามาก ภาษา ในหลายกรณี เช่น

ผู้ป่วยปรากฏผลิตภาษาเหมาะสมได้อย่างคล่องแคล่ว แต่ใกล้สอบแล้วพบว่า พวกเขามักจะพูดในที่อ่านไม่ออก แฟชั่น รูปแบบของการขาดดุลมักจะเรียกว่า เวอร์นิกเป็นภาษาในการรับรู้ของคาร์ล เวอร์นิก , ,เยอรมันระบบประสาทคนแรกที่อธิบายในรายละเอียดในคริสต์ทศวรรษ 1850 . เวอร์นิกเป็นภาษาเกี่ยวข้องกับความเสียหายให้กับพื้นที่อื่นของซีกซ้ายเรียกว่าบริเวณเวอร์นิเก ( วาในรูปที่ 2 )

แต่เริ่มต้นดูที่ภาษา สามารถคิดเป็น ที่ตั้งอยู่ในซีกโลกด้านซ้ายและโดยเฉพาะอย่างยิ่งในโบรคา และ เวอร์นิกของพื้นที่ได้ถูกกลั่น . การวิจัยเพิ่มเติมได้รับการทำมันได้กลายเป็นที่ชัดเจนว่าพื้นที่ที่แตกต่างกันหลายสมองที่เกี่ยวข้องในการปฏิบัติงานทางด้านภาษาศาสตร์ นี้ไม่ได้หมายความว่าภาษาคณะไม่สามารถอยู่ในสมอง แต่มันครอบคลุมที่ซับซ้อนกระจาย ตัวแทนที่เกี่ยวข้องซึ่งมีความซับซ้อนมากขึ้นจิตประสบการขั้นตอนการเรียน ใน ปี ล่าสุดเทคนิคใหม่ที่ได้รับการพัฒนา เพื่อศึกษากิจกรรมของ สมองมันทำการเฉพาะด้านงาน เหล่านี้เรียกว่าเทคนิคการถ่ายภาพ เช่น สมอง ( ไคลเอ็นต์ )เม็ก ( magnetoencephalography ) และ fMRI ( แบบแม่เหล็กใหม่ ) ให้ภาพสมอง ' ที่ทำงาน ' และได้นำไปสู่การเติบโตในความรู้ของเราเกี่ยวกับการใช้กลไกทางสรีรวิทยาพื้นฐานความรู้ของภาษา การศึกษาการใช้เทคนิคเหล่านี้ได้พบ ตัวอย่างเช่นว่า สมองส่วนที่เกี่ยวข้องกับไวยากรณ์ไม่ทั้งหมดในบริเวณโบรคา และพื้นที่ที่เกี่ยวข้องในความหมายไม่ได้ทั้งหมดในบริเวณเวอร์นิเก . แต่ล่าสุดภาพสมองวิจัยภาษาแสดงให้เห็นว่าแต่ละคอมโพเนนต์ต่าง ๆ ของระบบภาษา ( ภาษาไวยากรณ์อรรถศาสตร์ ฯลฯ ) ประกอบด้วยและใช้ใช้เหล่านี้เป็นแค่ในส่วนต่างๆของสมองบางส่วนของเหล่านี้ในพื้นที่ภาษาดั้งเดิม ( โบรคา และ เวอร์นิก ) และภายนอกแม้ในทรงกลม Hemi ด้านขวา อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เราอาจจะหวังว่างานวิจัยนี้ในที่สุดจะนำไปสู่สมองด้านภาษาและการประมวลผลภาษา มันยังอยู่ในสถานะเบื้องต้น และในส่วนที่เกี่ยวข้องตาม ( 15 และ 26 ) เราจะ จำกัด ตัวเองให้

พูดถึงลักษณะทางภาษาของผู้ป่วยที่ได้รับความเดือดร้อนความเสียหายสมองและผู้จัดแสดงเฉพาะกลุ่มอาการ ( ออกกำลังกาย 7 )

แน่นอน สมองเป็นอวัยวะทางชีวภาพและข้างต้นเราได้ระบุไว้ในอีกแง่มุมหนึ่งของพื้นฐานทางชีวภาพของภาษา : อ้างว่าภาษาคณะเป็นผลิตภัณฑ์ของการบริจาคทางพันธุกรรมของมนุษย์ ชนิดเฉพาะเจาะจงสอดคล้องกับข้อเรียกร้องแต่เราอาจจะถามว่าเราจะได้รับหลักฐานเชิงประจักษ์เพิ่มเติมสำหรับมัน หนึ่งในแหล่งที่มาของหลักฐานดังกล่าวอาจได้รับจากการศึกษาทางพันธุกรรมที่เกิดจากความผิดปกติของภาษา ถ้าใช้ภาษาของคณะ ( และความสามารถจึงได้รับไวยากรณ์ ) เป็นยีนควบคุม แล้วเราคาดหวังความล้มเหลวของการควบคุมทางพันธุกรรมเพื่อผลในทางภาษา มันคือดังนั้น ที่น่าสนใจมาก ว่า มีกลุ่มของภาษาที่มีผู้ที่ประสบจากการด้อยค่า

ภาษาเฉพาะ ( SLI ) , ภาษาไม่เป็นระเบียบซึ่งต้องแตกต่างอย่างชัดเจนจากความผิดปกติแนะนำข้างต้น ซึ่งจะได้รับผลความเสียหายให้กับสมอง นี้



14 ภาษากลุ่มให้มีโอกาสได้ศึกษาผลของสิ่งที่อาจเป็นพันธุกรรม การขาดดุลในการกำหนดภาษา ความจำเพาะของ SLI แสดงโดยข้อเท็จจริงที่ว่าคนลดน้ำหนักได้ไอคิวไม่ปกติ ไม่ฟังและไม่ปัญหาทางอารมณ์หรือพฤติกรรมที่ทำให้ชัดเจน แหล่งพันธุกรรมของมันอาจจะแนะนำโดยความจริงที่ว่ามันเกิดขึ้นในครอบครัวมันเป็นบ่อยในเด็กชายมากกว่าเด็กหญิง และจะมีผลกับทั้งสมาชิกของคู่เหมือนกันคู่บ่อยกว่า มันมีผลกับทั้งสมาชิกของคู่พี่น้องฝาแฝดกัน . ธรรมชาติของการแสดง โดยวิชา SLI ที่ดูเหมือนว่าจะค่อนข้างแคบในขอบเขตที่มีผลต่อลักษณะของการผันคำไวยากรณ์และไวยากรณ์ที่ซับซ้อนบางโปร cesses .จากเรื่องนี้มันอาจจะทำตามนั้น หากมียีน ' ภาษา ' , ผลกระทบของมันจะค่อนข้างเฉพาะเจาะจงและมากของสิ่งที่มักถือว่าเป็นภาษาไม่ได้ควบคุมโดย การวิจัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับ SLI จะเป็นสิ่งจำเป็นก่อนที่เราจะสามารถเต็มที่

ประเมินผล สำหรับประเด็นนี้ แต่เราต้องให้บางอย่างเพิ่มเติมการอภิปรายในเรื่องเหล่านี้ในมาตรา 15 และ 26 ( ออกกำลังกาย 8 ) .

ถึงตอนนี้เราได้มุ่งเน้นใน 4 คำถามการวิจัยโดยยกชัมหลักสูตรและพยายามที่จะให้ความคิดของวิธีที่เราอาจจะเริ่มเข้าใกล้พวกเขา ความคิดของไวยากรณ์เป็นพุทธิปัญญา ( สุด ระบบประสาท ) โครงสร้าง

เป็นเรื่องปกติที่แต่ละเขตข้อมูลเหล่านี้ซึ่งยังใช้เน้นบุคคล จุดไม่ได้ยกคำถามของภาษาเป็นเครื่องมือในการสื่อสารกับคนอื่น ๆ

,หรือเป็นเครื่องมือเพื่อแสดงสมาชิกในกลุ่ม หรือบ่งบอกถึงแหล่งกำเนิดทางภูมิศาสตร์ เหล่านี้เป็นประเด็นที่น่าสนใจและมุมมองของภาษาที่อยู่การละเลยนี้
.