Hoover’s early careerHoover, a very

Hoover’s early career

Hoover, a very successful mining engineer, thought that the engineer’s focus on efficiency could enable government to play a larger and more constructive role in the economy. In 1917, he became head of the wartime Food Administration, working to reduce American food consumption. Many Democrats, including FDR, saw him as a potential presidential candidate for their party in the 1920s. For most of the 1920s, Hoover was Secretary of Commerce under Republican Presidents Harding and Coolidge. As Commerce Secretary during the 1920-21 recession, Hoover convened conferences between government officials and business leaders as a way to use government to generate “cooperation” rather than individualistic competition. He particularly liked using the “cooperation” that was seen during wartime as an example to follow during economic crises. In contrast to Harding’s more genuine commitment to laissez-faire, Hoover began one 1921 conference with a call to “do something” rather than nothing. That conference ended with a call for more government planning to avoid future depressions, as well as using public works as a solution once they started.2 Pulitzer-Prize winning historian David Kennedy summarized Hoover’s work in the 1920-21 recession this way: “No previous administration had moved so purposefully and so creatively in the face of an economic downturn. Hoover had definitively made the point that government should not stand by idly when confronted with economic difficulty.”3 Harding, and later Coolidge, rejected most of Hoover’s ideas. This may well explain why the 1920-21 recession, as steep as it was, was fairly short, lasting 18 months.

Interestingly, though, in his role as Commerce Secretary, Hoover created a new government program called “Own Your Own Home,” which was designed to increase the level of homeownership. Hoover jawboned lenders and the construction industry to devote more resources to homeownership, and he argued for new rules that would allow federally chartered banks to do more residential lending. In 1927, Congress complied, and with this government stamp of approval and the resources made available by Federal Reserve expansionary policies through the decade, mortgage lending boomed. Not surprisingly, this program became part of the disaster of the depression, as bank failures dried up sources of funds, preventing the frequent refinancing that was common at the time, and high unemployment rates made the government-encouraged mortgages unaffordable. The result was a large increase in foreclosures.4

The Hoover presidency

Hoover did not stand idly by after the depression began. To fight the rapidly worsening depression, Hoover extended the size and scope of the federal government in six major areas: (1) federal spending, (2) agriculture, (3) wage policy, (4) immigration, (5) international trade, and (6) tax policy.

Consider federal government spending. (See Fiscal Policy.) Federal spending in the 1929 budget that Hoover inherited was $3.1 billion. He increased spending to $3.3 billion in 1930, $3.6 billion in 1931, and $4.7 billion and $4.6 billion in 1932 and 1933, respectively, a 48% increase over his four years. Because this was a period of deflation, the real increase in government spending was even larger: The real size of government spending in 1933 was almost double that of 1929.5 The budget deficits of 1931 and 1932 were 52.5% and 43.3% of total federal expenditures. No year between 1933 and 1941 under Roosevelt had a deficit that large.6 In short, Hoover was no defender of “austerity” and “budget cutting.”

Figure 1

Shortly after the stock market crash in October 1929, Hoover extended federal control over agriculture by expanding the reach of the Federal Farm Board (FFB), which had been created a few months earlier.7 The idea behind the FFB was to make government-funded loans to farm cooperatives and create “stabilization corporations” to keep farm prices up and deal with surpluses. In other words, it was a cartel plan. That fall, Hoover pushed the FFB into full action, lending to farmers all over the country and otherwise subsidizing farming in an attempt to keep prices up. The plan failed miserably, as subsidies encouraged farmers to grow more, exacerbating surpluses and eventually driving prices way down. As more farms faced dire circumstances, Hoover proposed the further anti-market step of paying farmers not to grow.

On wages, Hoover revived the business-government conferences of his time at the Department of Commerce by summoning major business leaders to the White House several times that fall. He asked them to pledge not to reduce wages in the face of rising unemployment. Hoover believed, as did a number of intellectuals at the time, that high wages caused prosperity, even though the true causation is from capital accumulation to increased labor productivity to higher wages. He argued that if major firms cut wages, workers would not have the purchasing power they needed to buy the goods being produced. As most depressions involve falling prices, cutting wages to match falling prices would have kept purchasing power constant. What Hoover wanted amounted to an increase in real wages, as constant nominal wages would be able to purchase more goods at falling prices. Presumably out of fear of the White House or, perhaps, because it would keep the unions quiet, industrial leaders agreed to this proposal. The result was rapidly escalating unemployment, as firms quickly realized that they could not continue to employ as many workers when their output prices were falling and labor costs were constant.8

Of all of the government failures of the Hoover presidency—excluding the actions of the Federal Reserve between 1929 and 1932, over which he had little to no influence—his attempt to maintain wages was the most damaging. Had he truly believed in laissez-faire, Hoover would not have intervened in the private sector that way. Hoover’s high-wage policy was a clear example of his lack of confidence in the corrective forces of the market and his willingness to use governmental power to fight the depression.

Later in his presidency, Hoover did more than just jawbone to keep wages up. He signed two pieces of labor legislation that dramatically increased the role of government in propping up wages and giving monopoly protection to unions. In 1931, he signed the Davis-Bacon Act, which mandated that all federally funded or assisted construction projects pay the “prevailing wage” (i.e., the above market-clearing union wage). The result of this move was to close out non-union labor, especially immigrants and non-whites, and drive up costs to taxpayers. A year later, he signed the Norris-LaGuardia Act, whose five major provisions each enshrined special provisions for unions in the law, such as prohibiting judges from using injunctions to stop strikes and making union-free contracts unenforceable in federal courts.9 Hoover’s interventions into the labor market are further evidence of his rejection of laissez-faire.

Two other areas that Hoover intervened in aggressively were immigration and international trade. One of the lesser-known policy changes during his presidency was his near halt to immigration through an Executive Order in September 1930. His argument was that blocking immigration would preserve the jobs and wages of American citizens against competition from low-wage immigrants. Immigration fell to a mere 10 to 15% of the allowable quota of visas for the five-month period ending February 28, 1931. Once again, Hoover was unafraid to intervene in the economic decisions of the private sector by preventing the competitive forces of the global labor market from setting wages.10

Even those with only a casual knowledge of the Great Depression will be familiar with one of Hoover's major policy mistakes—his promotion and signing of the Smoot-Hawley tariff in 1930. This law increased tariffs significantly on a wide variety of imported goods, creating the highest tariff rates in U.S. history. While economist Douglas Irwin has found that Smoot-Hawley’s effects were not as large as often thought, they still helped cause a decline in international trade, a decline that contributed to the worsening worldwide depression.

Most of these policies continued and many expanded throughout 1931, with the economy worsening each month. By the end of the year, Hoover decided that more drastic action was necessary, and on December 8, he addressed Congress and offered proposals that historian David Kennedy refers to as “Hoover’s second program, ” and that has also been called “The Hoover New Deal.”11 His proposals included:

•

The Reconstruction Finance Corporation to lend tax dollars to banks, firms and others institutions in need.

•

A Home Loan Bank to provide government help to the construction sector.

•

Congressional legalization of Hoover’s executive order that had blocked immigration.

•

Direct loans to state governments for spending on relief for the unemployed.

•

More aid to Federal Land Banks.

•

Creating a Public Works Administration that would both better coordinate Federal public works and expand them.

•

More vigorous enforcement of antitrust laws to end “destructive competition” in a variety of industries, as well as supporting work-sharing programs that would supposedly reduce unemployment.

On top of these spending proposals, most of which were approved in one form or another, Hoover proposed, and Congress approved, the largest peacetime tax increase in U.S. history. The Revenue Act of 1932 increased personal income taxes dramatically, but also brought back a variety of excise taxes that had been used during World War I. The higher income taxes involved an increase of the standard rate from a range of 1.5 to 5% to a range of 4 to 8%. On top of that increase, the Act placed a large surtax on higher-income earners, leading to a

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อาชีพแรก ๆ ของฮูเวอร์ฮูเวอร์ วิศวกรประสบความสำเร็จมากเหมือง ความคิดของวิศวกรเน้นประสิทธิภาพอาจให้รัฐบาลมีบทบาทใหญ่ และสร้างสรรค์มากในเศรษฐกิจ ใน 1917 เขาเป็นหัวหน้าของความโหดร้ายการจัดการอาหาร การทำงานเพื่อลดการบริโภคอาหารอเมริกัน ประชาธิปไตยหลาย รวมทั้ง FDR เห็นเขาเป็นประธานาธิบดีผู้มีศักยภาพสำหรับพรรคในปี 1920 สำหรับส่วนใหญ่ของปี 1920 ฮูเวอร์เป็นเลขานุการการค้าภายใต้ประธานาธิบดีพลดดิงและ Coolidge เป็นพาณิชย์เลขานุการระหว่างถดถอย 1920-21 ฮูเวอร์แต่ประชุมระหว่างเจ้าหน้าที่ของรัฐและผู้นำธุรกิจเป็นวิธีการใช้รัฐบาลเพื่อสร้าง "ความร่วมมือ" แทนที่จะแข่งขัน individualistic เขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งชอบใช้ "ความร่วมมือ" ที่ได้เห็นระหว่างความโหดร้ายเป็นตัวอย่างตามช่วงวิกฤตเศรษฐกิจ ตรงข้ามของดดิงแท้มากเสน่ห์ laissez-faire ฮูเวอร์เริ่มหนึ่งประชุม 1921 โดยการเรียก "ทวน" แทนไม่ ที่ประชุมจบลงด้วยการเรียกรัฐบาลวางแผนเพื่อหลีกเลี่ยงในอนาคตทราย รวมทั้งใช้ทำงานสาธารณะเป็นการแก้ปัญหาครั้งที่ started.2 รางวัลพูลิตเซอร์นักประวัติศาสตร์ชนะเคนเนดี้ David สรุปงานของฮูเวอร์ในภาวะถดถอย 1920-21 วิธีนี้: "ไม่จัดการก่อนหน้านี้ได้ย้ายเพื่อสร้างสรรค์ และเพื่อให้ทุกหน้าการชะลอตัวทางเศรษฐกิจ ฮูเวอร์ได้แน่นอนได้จุดที่รัฐบาลควรยืนโดยเปล่า ๆ เมื่อเผชิญกับความยากลำบากทางเศรษฐกิจ" 3 ดดิง และ Coolidge ภายหลัง ส่วนใหญ่ปฏิเสธความคิดของฮูเวอร์ ทั้งนี้อาจอธิบายเหตุที่ 1920-21 ถดถอย ชันก็ ถูกค่อนข้างสั้น ถาวร 18 เดือนเป็นเรื่องน่าสนใจ แม้ว่า ในบทบาทของเขาเป็นเลขานุการพาณิชย์ ฮูเวอร์สร้างโปรแกรมรัฐบาลใหม่เรียกว่า "ตัวเองของคุณเองหน้าแรก ซึ่งถูกออกแบบมาเพื่อเพิ่มระดับของ homeownership ฮูเวอร์ jawboned ผู้ให้กู้และอุตสาหกรรมก่อสร้างจะอุทิศทรัพยากรเพิ่มเติมเพื่อ homeownership และเขาโต้เถียงสำหรับกฎใหม่ที่จะช่วยให้ผ่อนธนาคารกลางจะทำให้สินเชื่อที่อยู่อาศัยมากขึ้น ใน 1927 สภากำกับ และ มีแสตมป์นี้รัฐบาลอนุมัติและทรัพยากรที่ทำ โดยธนาคารกลางนโยบายการคลังขยายตัวผ่านทศวรรษ สินเชื่อจำนอง boomed ไม่น่าแปลกใจ โปรแกรมนี้กลายเป็น ส่วนหนึ่งของภัยพิบัติโรคซึมเศร้า เป็นความล้มเหลวของธนาคารงวดแหล่งเงิน รีไฟแนนซ์เป็นการป้องกันที่ทั่วไปที่เวลา และอัตราการว่างงานสูงทำ mortgages รัฐบาลสนับสนุนให้ข้าวยากหมากแพง ผลถูกเพิ่มขนาดใหญ่ใน foreclosures.4ประธานาธิบดีฮูเวอร์ฮูเวอร์ได้ยืนเปล่า ๆ โดยหลังจากเริ่มภาวะซึมเศร้า เพื่อต่อสู้กับภาวะซึมเศร้าอย่างรวดเร็ว worsening ฮูเวอร์ขยายขนาดและขอบเขตของรัฐบาลกลางในพื้นที่หลักหก: ใช้จ่าย (1) รัฐบาลกลาง, (2) เกษตร นโยบายค่าจ้าง (3), (4) ตรวจคนเข้าเมือง, (5) และการ (6) ภาษีนโยบายการพิจารณาการใช้จ่ายของรัฐบาล (ดูนโยบายทางการเงิน) กลางที่ใช้จ่ายในงบประมาณ 1929 ที่ฮูเวอร์ที่สืบทอดมาเป็น 3.1 พันล้าน เหรียญ เขาใช้จ่าย 3.3 พัน ล้านเหรียญใน 1930, 3.6 พัน ล้านเหรียญในปี 1931, 4.7 พัน ล้านเหรียญ และ 4.6 พัน ล้านเหรียญในปี 1932 และ 1933 ตามลำดับ เพิ่มขึ้น 48% เพิ่มขึ้นปีที่สี่ของเขา เนื่องจากนี้ระยะเวลาของภาวะเงินฝืด เพิ่มขึ้นจริงในการใช้จ่ายของรัฐบาลมีขนาดใหญ่กว่า: ขนาดแท้จริงของรัฐบาลที่ใช้จ่ายในปี 1933 ได้เกือบสองที่ 1929.5 ขาดดุลงบประมาณของ 1931 1932 มี 52.5% และ 43.3% ของรายจ่ายของรัฐบาลกลางรวมกัน ไม่ปี 1941 ภายใต้รูสเวลท์ระหว่างปี 1933 มีการขาดดุล large.6 ที่ในระยะสั้น ฮูเวอร์เป็น defender ไม่ "เข้มงวด" และ "งบประมาณตัด"รูปที่ 1 หลังจากตลาดหุ้นล้มในเดือน 1929 ตุลาคม ฮูเวอร์ขยายกลางควบคุมเกษตรโดยขยายขอบของตัวกลางฟาร์มคณะ (FFB), ซึ่งมีการสร้างกี่เดือน earlier.7 คิดหลัง FFB ได้ให้ทุนสนับสนุนสินเชื่อแก่สหกรณ์ฟาร์ม และสร้าง "บริษัทเสถียรภาพ" ราคาฟาร์มให้ค่าและจัดการกับ surpluses ในคำอื่น ๆ ก็แผนกงสี ที่อยู่ ฮูเวอร์ FFB ผลักดันไปสู่การปฏิบัติเต็ม สินเชื่อเพื่อเกษตรกรทั่วประเทศ และมิฉะนั้น subsidizing นาในความพยายามที่จะเก็บราคา แผนการล้มเหลวเป็นท่า เป็นเงินอุดหนุนส่งเสริมเกษตรกรจะเติบโตมากขึ้น ดี surpluses และในที่สุดขับรถวิธีราคา เป็นฟาร์มมากขึ้นต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่เลวร้าย ฮูเวอร์เสนอเพิ่มเติมต่อต้านตลาดขั้นตอนจ่ายเงินเกษตรกรไม่ให้เติบโตฮูเวอร์ฟื้นฟูสัมมนาธุรกิจรัฐบาลเวลาที่แผนกพาณิชย์ โดยอัญเชิญผู้นำธุรกิจไวท์เฮ้าส์หลายครั้งที่อยู่บนค่าจ้าง เขาถามให้คำแนะนำการลดค่าจ้างหน้าว่างงานเพิ่มขึ้น ฮูเวอร์เชื่อว่า เป็นได้จำนวนนักวิชาการในเวลา ให้ค่าจ้างสูงเกิดเจริญ แม้ว่า causation จริงคือสะสมเงินทุนแรงงานเพิ่มขึ้นทำให้ค่าจ้างสูง เขาโต้เถียงว่า ถ้าบริษัทใหญ่ตัดค่าจ้าง แรงงานจะไม่มีอำนาจซื้อจะต้องซื้อสินค้าที่ผลิต เป็นทรายส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการล้ม ราคา ตัดค่าจ้างให้ตรงกับราคาที่ลดลงจะได้เก็บอำนาจซื้อคง ฮูเวอร์ที่ต้องมีการเพิ่มขึ้นของค่าจ้างที่แท้จริง เป็น nominal ค่าจ้างที่คงจะสามารถซื้อสินค้ามากขึ้นราคาลดลง สันนิษฐานจากความกลัวของทำเนียบขาว หรือ บางที เนื่องจากมันจะให้สหภาพแรงงานเงียบสงบ ผู้นำอุตสาหกรรมตกลงกับข้อเสนอนี้ ผลลัพธ์ได้อย่างรวดเร็วดังว่างงาน เป็นบริษัทได้ตระหนักว่า พวกเขาไม่สามารถดำเนินต่อการจ้างแรงงานมากเมื่อราคาผลผลิตของพวกเขาได้ลดลง และต้นทุนแรงงานถูก constant.8 อย่างรวดเร็วของความล้มเหลวของรัฐบาลของประธานาธิบดีฮูเวอร์ — ยกเว้นการกระทำของธนาคารกลางระหว่าง 1929 และ 1932 ที่เขาได้มีอิทธิพลถึงไม่น้อยซึ่งเขาพยายามรักษาค่าจ้างถูกทำลายมากที่สุด มีเขาอย่างแท้จริงเชื่อว่าใน laissez-faire ฮูเวอร์จะไม่ได้เข้าแทรกแซงภาคเอกชนด้วยวิธีการ ตัวอย่างที่ชัดเจนของเขาขาดความเชื่อมั่นในกองกำลังแก้ไขอยู่และเขายินดีที่จะใช้อำนาจรัฐเพื่อต่อสู้กับภาวะซึมเศร้าของฮูเวอร์นโยบายค่าจ้างสูงขึ้นภายในของเขาประธานาธิบดี ฮูเวอร์ได้มากกว่ากระดูกขากรรไกรจะติดตามค่าจ้าง เขาลงนามสองชิ้นของกฎหมายแรงงานที่เพิ่มบทบาทของรัฐบาลใน propping ค่าจ้าง และให้การป้องกันการผูกขาดการสหภาพแรงงานอย่างมาก ในปี 1931 เขาลงนามบัญญัติเบคอน Davis ที่กำหนดว่า โครงการก่อสร้างเต็มได้รับการสนับสนุน หรือความช่วยเหลือทั้งหมดชำระ "ค่าจ้างยึด" (เช่น ข้างตลาดกู้ร่วมค่าจ้าง) ผลของการย้ายนี้ปิดไม่ใช่สหภาพแรงงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหละหลวมและไม่ขาว และขับรถขึ้นต้นทุนให้ผู้เสียภาษีได้ ปีต่อมา เขาลงนามบัญญัติลาการ์เดียนอร์ริส ที่ประดิษฐานในกฎหมายมีห้าหลักบทบัญญัติแต่ละบทบัญญัติพิเศษสำหรับสหภาพแรงงาน เช่นห้ามผู้พิพากษาใช้ injunctions หยุดการนัดหยุดงาน และทำสัญญาฟรีสหภาพใน courts.9 ของรัฐบาลกลางไม่ แทรกแซงของฮูเวอร์ในตลาดแรงงานจะเพิ่มเติมหลักฐานเขาปฏิเสธ laissez-faireพื้นที่อื่น ๆ สองที่ฮูเวอร์เข้าแทรกแซงในอุกอาจตรวจคนเข้าเมืองและการค้าระหว่างประเทศ หนึ่งของการเปลี่ยนแปลงนโยบายน้อยรู้จักกันระหว่างประธานาธิบดีของเขาถูกของเขาหยุดชะงักใกล้ทางเข้าเมืองโดยใช้ใบสั่งของผู้บริหารใน 1930 กันยายน อาร์กิวเมนต์ของเขาได้ว่า บล็อกตรวจคนเข้าเมืองจะรักษางานและค่าจ้างของประชาชนอเมริกันคู่แข่งจากอพยพค่าจ้างต่ำ ตกไปเพียง 10-15% ของโควตาได้ของวีซ่าเข้าเมืองสำหรับรอบระยะเวลาห้าเดือนสิ้นสุดวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 1931 อีกครั้ง ฮูเวอร์มี unafraid แทรกแซงในการตัดสินใจทางเศรษฐกิจของภาคเอกชน โดยกองกำลังการแข่งขันของตลาดแรงงานสากลจาก wages.10 ตั้งค่าป้องกันแม้เหล่านั้น มีเพียงความรู้สบาย ๆ ของภาวะซึมเศร้ามากจะคุ้นเคยกับความผิดพลาดของนโยบายหลักของฮูเวอร์ซึ่งโปรโมชั่นของเขาและการรับรองของภาษีฮอว์เลย์สมูทใน 1930 กฎหมายนี้เพิ่มภาษีศุลกากรอย่างมีนัยสำคัญในความหลากหลายของสินค้านำเข้า สร้างอัตราภาษีสูงสุดในประวัติศาสตร์สหรัฐอเมริกา ในขณะที่นักเศรษฐศาสตร์หนุ่มดักลาสพบว่า สมูทฮอว์เลย์ของผลไม่ใหญ่ที่มักจะคิดว่า พวกเขายังช่วยทำให้ลดน้อยลงในการค้าระหว่างประเทศ การปฏิเสธที่ส่วนกับภาวะซึมเศร้าทั่วโลก worseningส่วนใหญ่นโยบายเหล่านี้อย่างต่อเนื่อง และหลายขยายทั่ว 1931 ด้วยเศรษฐกิจที่เลวลงทุกเดือน โดยสิ้นปี ฮูเวอร์ตัดสินใจว่า จำเป็นการกระทำที่รุนแรงมากขึ้น และบน 8 ธันวาคม เขาอยู่สภา และเสนอข้อเสนอที่นักประวัติศาสตร์ที่เคนเนดี้ David อ้างถึง "ของฮูเวอร์สองโปรแกรม" และที่มีการเรียกว่า "ฮูเวอร์สร้างข้อตกลง" 11 ข้อเขาเสนอรวม:•บริษัททางการเงินฟื้นฟูจะยืมเงินภาษีธนาคาร บริษัท และอื่น ๆ สถาบันต้อง•หน้าแรกสินเชื่อ ธนาคารให้ช่วยรัฐบาลภาคการก่อสร้าง•รับรองเอกสารที่ตั้งของของฮูเวอร์บริหารการสั่งซื้อที่มีตรวจคนเข้าเมือง•เงินกู้ยืมโดยตรงกับรัฐบาลในรัฐที่ใช้ในการบรรเทาอาการดังนี้•เพิ่มเติมช่วยให้ธนาคารที่ดินของรัฐบาลกลาง•สร้างการบริหารงานสาธารณะที่ทั้งสองจะดีกว่าประสานงานสหพันธ์โยธาธิการ และขยายได้•การบังคับกฎหมายผูกขาดการสิ้นสุด "แข่งขันทำลาย" ในหลากหลายอุตสาหกรรม ตลอดจนสนับสนุนการทำงานร่วมกันโปรแกรมที่คาดคะเนจะช่วยลดการว่างงานคึกคักมากขึ้นบนเหล่านี้ใช้ข้อเสนอ ซึ่งส่วนใหญ่ได้รับการอนุมัติในรูปแบบเดียวหรืออื่น ฮูเวอร์เสนอ และรัฐสภา อนุมัติ การเพิ่มภาษี peacetime ที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์สหรัฐอเมริกา พระราชบัญญัติรายได้ของปี 1932 เพิ่มภาษีรายได้ส่วนบุคคลอย่างมาก แต่นำกลับไปยัง หลากหลายภาษีสรรพสามิตที่ได้ใช้ในระหว่างสงครามโลก ภาษีรายได้สูงเกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้นของอัตรามาตรฐานจาก 1.5-5% ช่วง 4-8% บนเพิ่ม บัญญัติไว้ surtax ใหญ่ earners รายได้สูง นำไปสู่การ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อาชีพแรกฮูเวอร์ฮูเวอร์เป็นวิศวกรเหมืองแร่ที่ประสบความสำเร็จมากคิดว่าโฟกัสของวิศวกรกับประสิทธิภาพสามารถเปิดใช้งานของรัฐบาลที่จะมีบทบาทขนาดใหญ่และสร้างสรรค์มากขึ้นในระบบเศรษฐกิจ ในปี 1917 เขาก็กลายเป็นหัวของสำนักงานคณะกรรมการอาหารสงครามการทำงานเพื่อลดการบริโภคอาหารอเมริกัน พรรคประชาธิปัตย์หลายคนรวมทั้ง FDR เห็นว่าเขาเป็นผู้สมัครประธานาธิบดีที่มีศักยภาพสำหรับงานเลี้ยงของพวกเขาในปี ค.ศ. 1920 สำหรับส่วนมากของปี ค.ศ. 1920, ฮูเวอร์เป็นปลัดกระทรวงพาณิชย์ภายใต้ประธานาธิบดีพรรครีพับลิฮาร์ดิ้งและคูลิดจ์ ในฐานะที่เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงพาณิชย์ในช่วง 1920-1921 ภาวะถดถอยฮูเวอร์ประชุมการประชุมระหว่างเจ้าหน้าที่ของรัฐและผู้นำทางธุรกิจเป็นวิธีการที่จะใช้รัฐบาลในการสร้าง "ความร่วมมือ" มากกว่าการแข่งขันคณิตศาสตร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาชอบใช้ "ความร่วมมือ" ที่เห็นในช่วงสงครามเป็นตัวอย่างที่จะปฏิบัติตามในช่วงวิกฤตเศรษฐกิจ ในทางตรงกันข้ามกับฮาร์ดิ้งความมุ่งมั่นของแท้มากขึ้นที่จะไม่รู้ไม่ชี้ฮูเวอร์เริ่มหนึ่ง 1921 ประชุมที่มีการเรียกร้องให้ "ทำอะไร" มากกว่าไม่มีอะไร การประชุมที่จบลงด้วยการเรียกร้องให้รัฐบาลวางแผนมากขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงความหดหู่ในอนาคตรวมทั้งการใช้งานสาธารณะเป็นวิธีแก้ปัญหาเมื่อพวกเขา started.2 พูลิตเซอร์รางวัลชนะเดวิดเคนเนดี้ประวัติศาสตร์สรุปการทำงานของฮูเวอร์ใน 1920-1921 ภาวะเศรษฐกิจถดถอยด้วยวิธีนี้: "ไม่มี รัฐบาลชุดที่แล้วได้ย้ายเพื่อเด็ดเดี่ยวและสร้างสรรค์ในใบหน้าของภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ ฮูเวอร์ได้ทำจุดแตกหักว่ารัฐบาลไม่ควรยืนตามอย่างเกียจคร้านเมื่อเผชิญหน้าด้วยความยากลำบากทางเศรษฐกิจ. "3 ฮาร์ดิ้งและต่อมาคูลิดจ์ปฏิเสธมากที่สุดของความคิดของฮูเวอร์ นี้อาจอธิบายได้ว่าทำไมภาวะถดถอย 1920-1921 เป็นที่สูงชันที่มันเป็นเป็นที่ค่อนข้างสั้นเป็นเวลานาน 18 เดือน. ที่น่าสนใจ แต่ในบทบาทของเขาในฐานะรัฐมนตรีว่าการกระทรวงพาณิชย์, ฮูเวอร์สร้างโปรแกรมที่รัฐบาลใหม่ที่เรียกว่า "ของตัวเองที่บ้านของคุณเอง" ซึ่งได้รับการออกแบบมาเพื่อเพิ่มระดับของเจ้าของบ้าน ฮูเวอร์ jawboned ผู้ให้กู้และอุตสาหกรรมการก่อสร้างที่จะอุทิศทรัพยากรมากขึ้นเพื่อเจ้าของบ้านและเขาก็เป็นที่ถกเถียงกันสำหรับกฎระเบียบใหม่ที่จะช่วยให้ธนาคารรัฐธรรมนูญรัฐบาลจะทำอย่างไรให้กู้ยืมที่อยู่อาศัยมากขึ้น ในปี 1927 สภาคองเกรสปฏิบัติและมีตราประทับของรัฐบาลนี้ได้รับการอนุมัติและทรัพยากรที่มีอยู่โดย Federal Reserve นโยบายการขยายตัวผ่านทศวรรษสินเชื่อจำนองดัง ไม่น่าแปลกใจโปรแกรมนี้กลายเป็นส่วนหนึ่งของภัยพิบัติของภาวะซึมเศร้าที่เป็นความล้มเหลวของธนาคารแห้งแหล่งเงินทุนเพื่อป้องกันไม่ให้การรีไฟแนนซ์บ่อยว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่เวลาและอัตราการว่างงานสูงทำให้การจำนองได้รับการสนับสนุนรัฐบาล unaffordable ผลที่ได้เพิ่มขึ้นมากใน foreclosures.4 ประธานาธิบดีฮูเวอร์ฮูเวอร์ไม่ได้ยืนอย่างเกียจคร้านโดยหลังจากภาวะซึมเศร้าที่จะเริ่มต้น เพื่อต่อสู้กับภาวะซึมเศร้าเลวลงอย่างรวดเร็วฮูเวอร์ขยายขนาดและขอบเขตของรัฐบาลในพื้นที่ที่หกที่สำคัญคือ (1) การใช้จ่ายของรัฐบาลกลาง (2) การเกษตร (3) นโยบายค่าจ้าง (4) ตรวจคนเข้าเมือง (5) การค้าระหว่างประเทศ และ (6) นโยบายภาษี. พิจารณาการใช้จ่ายของรัฐบาล (ดูเศรษฐกิจการคลัง.) การใช้จ่ายของรัฐบาลกลางในงบประมาณ 1929 ที่ฮูเวอร์ได้รับมรดกเป็น $ 3100000000 เขาจะเพิ่มการใช้จ่าย $ 3300000000 ในปี 1930, 3600000000 $ ในปี 1931 และ $ 4700000000 และ 4600000000 $ ในปี 1932 และ 1933 ตามลำดับเพิ่มขึ้น 48% ในช่วงสี่ปีที่ผ่านมา เพราะนี่คือช่วงเวลาของภาวะเงินฝืดที่เพิ่มขึ้นจริงในการใช้จ่ายของรัฐบาลเป็นได้ขนาดใหญ่: ขนาดที่แท้จริงของการใช้จ่ายภาครัฐในปี 1933 เกือบสองเท่าของ 1929.5 ขาดดุลงบประมาณของปี 1931 และ 1932 เป็น 52.5% และ 43.3% ของค่าใช้จ่ายของรัฐบาลกลางรวม ไม่มีระหว่างปี 1933 และ 1941 ภายใต้โรสเวลต์ที่มีการขาดดุล large.6 ในระยะสั้น, ฮูเวอร์เป็นกองหลังที่ไม่มี "เข้มงวด" และ "ตัดงบประมาณ." รูปที่ 1 หลังจากที่ตลาดหุ้นตกในเดือนตุลาคมปี 1929 ฮูเวอร์ขยายการควบคุมของรัฐบาลกลางมากกว่าการเกษตร โดยการขยายการเข้าถึงของคณะฟาร์มแห่งชาติ (FFB) ซึ่งได้รับการสร้างขึ้นไม่กี่เดือน earlier.7 ความคิดที่อยู่เบื้องหลังผลปาล์มสดที่จะทำให้การกู้ยืมเงินจากรัฐบาลเพื่อสหกรณ์ฟาร์มและสร้างว่า "บริษัท มีเสถียรภาพ" ที่จะทำให้ราคาสินค้าเกษตรและ จัดการกับการเกินดุล ในคำอื่น ๆ มันเป็นแผนการที่ตกลง ฤดูใบไม้ร่วงที่ฮูเวอร์ผลักดันผลปาล์มสดในการดำเนินการเต็มรูปแบบการให้กู้ยืมเงินให้กับเกษตรกรทั่วประเทศและอื่น ๆ อุดหนุนการเกษตรในความพยายามที่จะทำให้ราคาขึ้น แผนล้มเหลวเข็ญใจเป็นเงินอุดหนุนการสนับสนุนให้เกษตรกรที่จะเติบโตมากขึ้นรุนแรงเกินดุลและในที่สุดก็ขับรถราคาลง ในฐานะที่เป็นฟาร์มอื่น ๆ อีกมากมายที่ต้องเผชิญกับสถานการณ์เลวร้ายฮูเวอร์ที่นำเสนอขั้นตอนการต่อต้านการตลาดต่อไปของการจ่ายเงินให้เกษตรกรไม่ได้ที่จะเติบโต. เกี่ยวกับค่าจ้างฮูเวอร์ฟื้นขึ้นมาการประชุมทางธุรกิจรัฐบาลของเวลาของเขาที่กระทรวงพาณิชย์โดยเรียกผู้นำทางธุรกิจที่สำคัญในการที่ทำเนียบขาวหลาย ครั้งที่ตกอยู่ เขาขอให้คำมั่นสัญญาว่าจะไม่ลดค่าจ้างในการเผชิญกับการว่างงานที่เพิ่มขึ้น ฮูเวอร์เชื่อเช่นเดียวกับจำนวนของปัญญาชนในเวลาที่ค่าจ้างสูงก่อให้เกิดความเจริญรุ่งเรืองแม้ว่าสาเหตุที่แท้จริงมาจากการสะสมทุนเพื่อผลิตภาพแรงงานเพิ่มขึ้นค่าจ้างที่สูงขึ้น เขาแย้งว่าถ้า บริษัท ใหญ่ตัดค่าจ้างคนงานจะได้มีกำลังซื้อที่พวกเขาต้องการที่จะซื้อสินค้าที่มีการผลิต ในฐานะที่เป็นหดหู่มากที่สุดที่เกี่ยวข้องกับการลดลงของราคาตัดค่าจ้างเพื่อให้ตรงกับราคาที่ถูกลงจะได้เก็บไว้เป็นกำลังซื้ออย่างต่อเนื่อง สิ่งที่ต้องการฮูเวอร์มีจำนวนเพิ่มขึ้นของค่าจ้างที่แท้จริงในขณะที่ค่าจ้างคงที่จะสามารถที่จะซื้อสินค้ามากขึ้นในราคาที่ถูกลง สันนิษฐานออกจากความกลัวของทำเนียบขาวหรือบางทีอาจจะเป็นเพราะมันจะทำให้สหภาพแรงงานเงียบ, ผู้นำอุตสาหกรรมเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้ ผลที่ได้รับการว่างงานที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในขณะที่ บริษัท ได้อย่างรวดเร็วตระหนักว่าพวกเขาไม่สามารถดำเนินการต่อไปจ้างคนงานเป็นจำนวนมากในขณะที่ราคาส่งออกของพวกเขาลดลงและค่าใช้จ่ายแรงงานเป็น constant.8 ของทั้งหมดของความล้มเหลวของรัฐบาลของประธานาธิบดีฮูเวอร์-ไม่รวมการกระทำของ ธนาคารกลางสหรัฐระหว่าง 1929 และ 1932 ซึ่งเขามีน้อยถึงไม่มีอิทธิพลของเขาพยายามที่จะรักษาค่าจ้างที่เป็นอันตรายมากที่สุด เขาเชื่ออย่างแท้จริงในการไม่รู้ไม่ชี้ฮูเวอร์สจะไม่ได้เข้ามาแทรกแซงในภาคเอกชนด้วยวิธีการที่ นโยบายค่าจ้างสูงฮูเวอร์เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของเขาขาดความเชื่อมั่นในกองกำลังที่ถูกต้องของตลาดและความตั้งใจของเขาที่จะใช้อำนาจรัฐในการต่อสู้กับภาวะซึมเศร้า. ต่อมาในตำแหน่งประธานาธิบดีของเขาฮูเวอร์ได้มากกว่าเพียงแค่กระดูกขากรรไกรเพื่อให้ค่าจ้างที่เพิ่มขึ้น เขาเซ็นสัญญาสองชิ้นของกฎหมายแรงงานที่เพิ่มขึ้นอย่างมากในบทบาทของรัฐบาลใน propping ขึ้นค่าจ้างและให้การป้องกันการผูกขาดสหภาพ ในปี 1931 เขาได้ลงนามในพระราชบัญญัติเดวิสเบคอนซึ่งได้รับคำสั่งว่าทั้งหมดได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลกลางหรือช่วยโครงการก่อสร้างจ่าย "ค่าจ้างแลกเปลี่ยน" (กล่าวคือด้านบนตลาดสหภาพล้างค่าจ้าง) ผลที่ตามมาของการย้ายครั้งนี้เพื่อปิดแรงงานไม่ใช่สหภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้อพยพและคนผิวขาวที่ไม่ใช่ขับรถขึ้นและค่าใช้จ่ายในการเสียภาษี หนึ่งปีต่อมาเขาได้ลงนามในนอร์ริบิน LaGuardia พระราชบัญญัติที่มีบทบัญญัติที่สำคัญห้าบทบัญญัติแต่ละประดิษฐานพิเศษสำหรับสหภาพในกฎหมายเช่นห้ามมิให้ผู้พิพากษาจากการใช้คำสอนที่จะหยุดการนัดหยุดงานและการทำสัญญาสหภาพฟรีไม่มีผลบังคับใช้ในการแทรกแซงของรัฐบาลกลาง courts.9 ฮูเวอร์ เข้าสู่ตลาดแรงงานเป็นหลักฐานต่อไปของเขาปฏิเสธไม่รู้ไม่ชี้. สองพื้นที่อื่น ๆ ที่ฮูเวอร์แทรกแซงในเชิงรุกได้ตรวจคนเข้าเมืองและการค้าระหว่างประเทศ หนึ่งในการเปลี่ยนแปลงนโยบายไม่ค่อยมีคนรู้จักระหว่างการเป็นประธานาธิบดีของเขาก็หยุดอยู่ใกล้กับของเขาที่จะผ่านการตรวจคนเข้าเมืองสั่งผู้บริหารในเดือนกันยายน 1930 การโต้แย้งของเขาคือการปิดกั้นการตรวจคนเข้าเมืองที่จะรักษางานและค่าจ้างของประชาชนชาวอเมริกันกับการแข่งขันจากผู้อพยพค่าแรงต่ำ ตรวจคนเข้าเมืองลดลงไปเพียง 10-15% ของโควต้าที่อนุญาตของวีซ่าสำหรับระยะเวลาห้าเดือนสิ้นสุดวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 1931 อีกครั้งฮูเวอร์ก็ไม่กลัวที่จะเข้าไปแทรกแซงในการตัดสินใจทางเศรษฐกิจของภาคเอกชนโดยการป้องกันกองกำลังในการแข่งขันของ ตลาดแรงงานทั่วโลกจากการตั้งค่า wages.10 แม้ผู้ที่มีเพียงความรู้ที่สบาย ๆ ของเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่จะคุ้นเคยกับหนึ่งในนโยบายที่สำคัญของฮูเวอร์ความผิดพลาดของเขาส่งเสริมการขายและการลงนามของอัตราค่าไฟฟ้า Smoot-Hawley ในปี 1930 กฎหมายนี้จะเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญอัตราภาษีศุลกากรใน ความหลากหลายของสินค้าที่นำเข้า, การสร้างที่สูงที่สุดอัตราภาษีในประวัติศาสตร์ของสหรัฐ ในขณะที่นักเศรษฐศาสตร์ดักลาสเออร์วินได้พบว่าผลกระทบ Smoot-Hawley ของเขาไม่ได้มีขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่มักจะคิดว่าพวกเขายังคงช่วยก่อให้เกิดการลดลงของการค้าระหว่างประเทศที่ลดลงที่สนับสนุนการซึมเศร้าทั่วโลกถดถอย a. ส่วนใหญ่ของนโยบายเหล่านี้อย่างต่อเนื่องและจำนวนมากขยายตัวตลอดทั้งปี 1931 กับเศรษฐกิจถดถอยในแต่ละเดือน ในตอนท้ายของปีที่ฮูเวอร์ตัดสินใจว่าการกระทำที่รุนแรงมากขึ้นเป็นสิ่งที่จำเป็นและในวันที่ 8 ธันวาคมเขาพูดในสภาคองเกรสและข้อเสนอที่นำเสนอว่าประวัติศาสตร์เดวิดเคนเนดีหมายถึงว่า "โปรแกรมที่สองฮูเวอร์" และยังได้รับการเรียกว่า "ฮูเวอร์ใหม่ . ข้อเสนอสุดพิเศษ "11 ข้อเสนอของเขารวมถึง: •. การฟื้นฟูบรรษัทเงินทุนที่จะให้ยืมเงินภาษีให้แก่ธนาคาร บริษัท และสถาบันอื่น ๆ ที่อยู่ในความต้องการ•. ธนาคารสินเชื่อบ้านเพื่อให้ความช่วยเหลือของรัฐบาลในการภาคการก่อสร้าง•ถูกต้องตามกฎหมายของรัฐสภาของคำสั่งผู้บริหารฮูเวอร์ที่มีบล็อกตรวจคนเข้าเมือง. •เงินกู้ยืมโดยตรงไปยังรัฐบาลของรัฐสำหรับการใช้จ่ายในการบรรเทาสำหรับผู้ว่างงาน. •ความช่วยเหลือเพิ่มเติมเพื่อสหพันธ์ที่ดินธนาคาร. •การสร้างบริหารโยธาธิการว่าทั้งสองดีกว่าจะประสานงานงานสาธารณะของรัฐบาลกลางและขยายพวกเขา. •การบังคับใช้พลังเพิ่มเติมกฎหมายต่อต้านการผูกขาดที่จะยุติ "การแข่งขันการทำลายล้าง" ในหลากหลายอุตสาหกรรมเช่นเดียวกับการสนับสนุนการทำงานร่วมกันโปรแกรมที่คาดคะเนจะลดการว่างงาน. ด้านบนของข้อเสนอการใช้จ่ายเหล่านี้ซึ่งส่วนใหญ่ได้รับการอนุมัติในรูปแบบเดียวหรืออื่นฮูเวอร์ที่นำเสนอและการมีเพศสัมพันธ์ได้รับการอนุมัติ การเพิ่มขึ้นของภาษีสงบที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของสหรัฐ พระราชบัญญัติรายได้เพิ่มขึ้น 1,932 ภาษีรายได้ส่วนบุคคลอย่างมาก แต่ยังนำกลับมาความหลากหลายของภาษีสรรพสามิตที่เคยใช้ในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่งภาษีรายได้สูงที่เกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้นของอัตรามาตรฐานจากช่วง 1.5 ถึง 5% ไป ช่วงของ 4-8% ด้านบนของการเพิ่มขึ้นที่พระราชบัญญัติวางขนาดใหญ่บนภาษีเพิ่มรายได้ที่สูงกว่ารายได้ที่นำไปสู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฮูเวอร์ อาชีพ

ฮูเวอร์ , วิศวกรเหมือนแร่ที่ประสบความสำเร็จมากคิดว่าวิศวกรมุ่งเน้นประสิทธิภาพสามารถช่วยให้รัฐบาลมีบทบาทขนาดใหญ่และสร้างสรรค์มากขึ้นในระบบเศรษฐกิจ ในปี 1917 เขากลายเป็นหัวหน้าของสงครามอาหาร การบริหาร การทำงานเพื่อลดการบริโภคอาหารอเมริกัน ประชาธิปัตย์มากมาย รวมถึง FDRเห็นเขาเป็นผู้สมัครประธานาธิบดีของพรรคที่อาจเกิดขึ้นในช่วงปี ค.ศ. 1920 . สำหรับส่วนใหญ่ของปี 1920 Hoover ถูกกระทรวงพาณิชย์ภายใต้สาธารณรัฐประธานาธิบดีฮาร์ดิง และคูลลิช ในฐานะเลขานุการพาณิชย์ระหว่าง 1920-21 ภาวะถดถอยในการประชุมการประชุมระหว่างเจ้าหน้าที่ของรัฐและผู้นำธุรกิจ เป็น วิธี การ ใช้ รัฐบาลในการสร้าง " ความร่วมมือ " มากกว่าการแข่งขันของปัจเจก เขาชอบโดยเฉพาะอย่างยิ่งการใช้ " ความร่วมมือ " ที่เห็นในช่วงสงครามเป็นตัวอย่างตามในช่วงวิกฤตเศรษฐกิจ ในทางตรงกันข้าม ฮาร์ดิ้ง ของ แท้ มีความมุ่งมั่นที่จะ Laissez faireฮูเวอร์เริ่มหนึ่ง 1921 ประชุมเรียก " ทำ " มากกว่าครับ การประชุมจบลงด้วยเรียกแผนรัฐบาลมากขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงทะเลในอนาคต ตลอดจนใช้งานเป็นโซลูชั่นที่เมื่อพวกเขาเริ่มต้น 2 รางวัลพูลิตเซอร์รางวัลนักประวัติศาสตร์เดวิด เคนเนดี้ สรุป ฮูเวอร์ ในงาน 1920-21 ถดถอยด้วยวิธีนี้ :