I do not believe one can settle how

I do not believe one can settle how much we ought to give. I am afraid the only safe rule is to give more than we can spare. In other words, if our expenditure on comforts, luxuries, amusements, etc., is up to the standard common among those with the same income as our own, we are probably giving away too little. If our charities do not at all pinch or hamper us, I should say they are too small. There ought to be things we should like to do and cannot do because our charitable expenditures exclude them

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมไม่เชื่อว่า หนึ่งสามารถชำระเท่าใดเราควรจะให้ ฉันกลัวกฎปลอดภัยเท่านั้นคือการ ให้มากกว่าที่เราสามารถสำรอง ในคำอื่น ๆ ถ้ารายจ่ายของเราในความสะดวกสบาย ความหรูหรา ลีลา ฯลฯ ถึงมาตรฐานทั่วไปที่มีรายได้เหมือนกันเป็นของเราเอง เราอาจจะแจกน้อยเกินไป ถ้ากุศลเราไม่หยิก หรือขัดขวางเรา ผมควรบอกว่า พวกเขามีขนาดเล็กเกินไป มีควรจะเป็นสิ่งที่เราควรต้องทำ และไม่สามารถทำได้เนื่องจากรายจ่ายเพื่อการกุศลของเราแยกนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมไม่เชื่อว่าหนึ่งสามารถชำระเท่าใดเราควรจะให้ ฉันกลัวกฎความปลอดภัยเพียงอย่างเดียวคือการให้มากขึ้นกว่าที่เราสามารถสำรอง ในคำอื่น ๆ ถ้าค่าใช้จ่ายของเราในความสะดวกสบายฟุ่มเฟือยสนุกสนาน ฯลฯ ขึ้นอยู่กับมาตรฐานร่วมกันระหว่างผู้ที่มีรายได้เช่นเดียวกับของเราเองเราอาจจะให้ไปน้อยเกินไป หากองค์กรการกุศลของเราไม่ได้ที่ทุกคนหยิกหรือขัดขวางเราผมควรจะพูดว่าพวกเขามีขนาดเล็กเกินไป มีควรจะเป็นสิ่งที่เราอยากจะทำและไม่สามารถทำเพราะค่าใช้จ่ายในการกุศลของเราแยกพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมไม่เชื่อว่าหนึ่งสามารถจ่ายเท่าไหร่ เราก็จะให้ ผมกลัวที่ปลอดภัยเท่านั้นกฎให้มากกว่าที่เราสามารถสำรอง ในคำอื่น ๆถ้าเราใช้จ่ายในความสะดวกสบาย , หรูหรา , amusements , ฯลฯ ขึ้นเป็นมาตรฐานทั่วไปในหมู่ผู้ที่มีรายได้เหมือนของเราเอง เราอาจจะให้น้อยเกินไป ถ้าองค์กรการกุศลของเราไม่ทั้งหมดหยิกหรือขัดขวางเรา ผมก็ว่ามันเล็กเกินไป มันควรจะเป็นสิ่งที่เราควรจะทำและทำไม่ได้ เพราะรายจ่ายเพื่อการกุศลของเราแยกพวกเขา