Sri Lanka’s healthcare challengesDe

Sri Lanka’s healthcare challenges
Despite low expenditure on healthcare, the island's health indicators are similar to more developed countries in the region. The government provides universal healthcare to its citizens, although there is a long wait for specialist care and advanced procedures in the public sector. The private sector plays a role in addressing this gap but requires payment up front. The ageing population and rise in non-communicable diseases (NCDs) will increase the burden on the healthcare system, but rising incomes are likely to increase opportunities for the private sector and demand for medical equipment and pharmaceuticals.

Sri Lanka's expenditure on health (both public and private) was around 3.2% of GDP, or US$89 per head, in 2012, according to estimates by the World Health Organisation. Despite this low expenditure, the health of the population has made great strides, with life expectancy rising from around 60 in 1960 to 74 in 2012, according to the World Bank. The mortality rate for children under five has fallen from 98 per 1,000 live births to 9.6 per 1,000 births in 2013. Many of its health indicators rival those of more developed countries in the region, such as Thailand and Malaysia. Thailand, for example, has a higher mortality rate for children under five and a similar life expectancy, but spends more than twice as much per head on health.

The success of Sri Lanka's health sector is largely due to its effective public delivery system, which provides both preventive and curative care at low cost. Government-provided healthcare is free for all citizens and accounts for almost all preventive care and most in-patient treatment. However, the public health sector has inadequate capacity, limited access to specialist treatment and inconsistent service standards. The availability of complex surgical procedures and specialist care in the public sector is limited to the National Hospital of Sri Lanka in Colombo, the capital, and a few other large hospitals in major cities. The waiting list for this type of care is usually very long. In addition to a disparity in the available care between rural and urban areas, the health infrastructure in the north and east of the country is poor owing to damage caused during the country's civil war.

Addressing these shortcomings is the primary role of the private healthcare sector, which tends to focus on the provision of curative, rather than preventive care, and is predominantly centred in Colombo, where disposable incomes are highest. The private sector provides around one–half of outpatient curative care and around 5–10% of inpatient care. Most private healthcare is paid for by individuals out of pocket, as health insurance is not widely available. Patients usually have to pay private institutions up-front for treatment. Non-governmental organisations have a very small role in the healthcare system, focusing mainly on family planning.

Private involvement in the country's healthcare sector began in the 1980s when government educated and employed doctors were also permitted to consult privately on their own time. Four companies, Nawaloka, Asiri Hospital Holdings, Lanka Hospitals and Durdans, based primarily in Colombo, deliver the bulk of private healthcare services, as the high fixed costs of operating healthcare facilities have served as a barrier to new entrants. Nevertheless, the big four have all engaged in expanding their capacity over the past few years either within Colombo or to other cities outside the capital. The number of private hospital beds has increased by 70% between 2006 and 2013.

The vast majority of the private health sector is locally owned and operated, although around 3% of medium-size health facilities (with between 20 and 99 staff members) have a foreign partner. The low level of foreign investment could stem from the hostile takeover of Apollo, an Indian hospital company, in 2006 by a local business magnate. The government failed to prevent the takeover despite promises that it would do so, and this may have deterred other foreign investors from entering the healthcare sector. However, in 2012 a UK-based global private equity firm, Actis, invested US$32m for approximately 30% of Asiri Hospital Holdings.

Healthcare demands will increase

Expenditure on healthcare has grown steadily. In the period 2005–10 Sri Lanka's total expenditure on health is estimated to have grown at a compound annual rate of around 11%, according to a local government think-tank, the Institute for Policy Studies. Private sector spending grew by 12% a year, while government spending increased by 10% a year in that period. Total spending on healthcare per head has risen from US$49 in 2005 to US$89 in 2012, according to the World Bank.

Healthcare spending is likely to increase owing to changes in lifestyles and demographics. The share of the population aged 65 years or older rose to around 14% from around 8% in 2013. As the population ages, the demand for healthcare will increase and it will require changes to the current system, which is heavily geared to improving maternal and child health and fighting infectious diseases.

The increase in NCDs will also stress the existing system and will challenge the government's continued ability to deliver universal low-cost healthcare. NCDs such as heart disease, diabetes, cancers and asthma are becoming more frequent as the population ages, incomes rise, urbanisation becomes more prevalent and lifestyles become more sedentary. There has also been a rise in obesity, smoking and alcoholism, which increase the risk of NCDs developing. Over the past 50 years, the share of deaths from cardiovascular disease has increased from 3% to 24% in 2013, according to the World Bank. The current public healthcare system is ill-equipped to provide the long-term care associated with the treatment of NCDs, and it is unclear to what extent the government can meet the growing costs of treating them. A shortage of skilled medical professionals is another constraining factor faced by the healthcare sector in Sri Lanka. In 2012 Saman Rathnapriya, a health sector union leader, claimed that Sri Lanka needed an additional 14,000 doctors and 25,000 nurses to bring it to international standards.

The president, Mahinda Rajapaksa, in his 2015 budget speech in October, claimed that the government spent SLRs150bn (US$1.2bn) providing universal healthcare. This represents a large increase from the SLRs125bn appropriated in 2013 but is likely to be inadequate to address the regional and urban-rural disparities in the quality of healthcare and the growing problem of NCDs. The private sector can meet some of the growing healthcare needs of the population but it is unlikely to invest in facilities in the less affluent rural areas where most people are unable to afford private healthcare. Given that most out of pocket healthcare costs are met by households, it is likely that the less well-off living in rural areas will be denied access to private healthcare, making them particularly vulnerable.

Expanding healthcare will provide business opportunities

Although many poorer citizens will not be able to afford private healthcare, rising incomes will mean that an increasing number of people will find the sector more attractive with its perceived benefits of faster, cleaner and more flexible service delivery. The private health sector is likely to benefit from increased opportunities for medical tourism, which is still nascent in Sri Lanka. With the island's rich tradition of ayurvedic medicine and the government's focus on boosting overall tourism numbers, hospitals specialising in traditional medicine could increase their revenue by catering to tourists interested in alternative medicine.

The growth in both public and private healthcare, moreover, will increase the opportunities to export medical equipment and pharmaceuticals to the island. For example, US firms exported around US$15m worth of pharmaceuticals and medical equipment to Sri Lanka in 2013. The opportunities for exporting medical equipment are likely be greater because the government imposes prices controls on all imported medicines. Although the island's changing demographics and income growth are likely to allow for the expansion of private healthcare, the government will face growing challenges to continue to provide universal low-cost healthcare to the population.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความท้าทายด้านการดูแลสุขภาพของศรีลังกาแม้ มีรายจ่ายต่ำสุดในการดูแลสุขภาพ ตัวบ่งชี้สุขภาพของเกาะคล้ายกับพัฒนาประเทศในภูมิภาคมากขึ้น รัฐบาลให้ดูแลสุขภาพสากลของประชาชน แม้ว่าจะมีการรอคอยที่ยาวนานสำหรับผู้เชี่ยวชาญดูแลและกระบวนการขั้นสูงในภาครัฐ ภาคเอกชนมีบทบาทในการกำหนดช่องว่าง แต่ต้องชำระเงินค่าหน้า ประชากรสูงอายุและเพิ่มขึ้นในโรคไม่ใช่ communicable (NCDs) จะเพิ่มภาระของระบบสุขภาพ แต่รายได้เพิ่มขึ้นมีแนวโน้มที่จะเพิ่มโอกาสสำหรับภาคเอกชนและความต้องการอุปกรณ์ทางการแพทย์และเวชภัณฑ์ศรีลังกาของรายจ่ายสุขภาพ (ทั้งรัฐ และเอกชน) ได้ประมาณ 3.2% ของ GDP สหรัฐอเมริกา $89 ต่อหัว ใน 2012 ตามประเมินโดยองค์การสุขภาพโลก แม้ มีรายจ่ายต่ำนี้ สุขภาพประชากรมีก้าวที่ยิ่ง มีอายุขัยเพิ่มขึ้นจากประมาณ 60 ใน 1960-74 ใน 2012 ตามธนาคารโลก อัตราการตายเด็กอายุต่ำกว่าห้าตกจาก 98 ต่อ 1000 สดเกิดกับ 9.6 ต่อ 1000 เกิดในปี 2013 หลายตัวบ่งชี้สุขภาพของคู่ต่อสู้ของหลายประเทศในภูมิภาค ประเทศไทยและมาเลเซียพัฒนา ประเทศไทย ตัวอย่าง มีอัตราการตายสูงเด็กอายุต่ำกว่า 5 และอายุขัยคล้ายกัน แต่ใช้มากกว่าสองเท่ากว่าต่อสุขภาพความสำเร็จของภาคสุขภาพของศรีลังกาเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากมันมีประสิทธิภาพสาธารณะระบบนำส่ง ซึ่งช่วยให้การดูแลป้องกัน และ curative ที่ต้นทุนต่ำ รัฐบาลให้การดูแลสุขภาพฟรีสำหรับประชาชนและบัญชีสำหรับเกือบทั้งหมดป้องกันดูแลและรักษาผู้ป่วยในส่วนใหญ่ได้ อย่างไรก็ตาม ภาคสาธารณสุขมีกำลังการผลิตไม่เพียงพอ การจำกัดการเข้าถึงการรักษาผู้เชี่ยวชาญด้านมาตรฐานการให้บริการสอดคล้อง ความพร้อมของขั้นตอนการผ่าตัดที่ซับซ้อนและผู้เชี่ยวชาญดูแลในภาครัฐจะจำกัดการชาติโรงพยาบาลของประเทศศรีลังกาในโคลอมโบ เมืองหลวง และกี่โรงใหญ่ในเมืองใหญ่ รายการรอการดูแลชนิดนี้มักจะนานได้ นอกจากเป็น disparity ในการดูแลว่างระหว่างชนบท และเมือง โครงสร้างพื้นฐานสุขภาพ ในภาคเหนือ และตะวัน ออกประเทศไม่ดีเนื่องจากความเสียหายที่เกิดขึ้นในระหว่างสงครามกลางเมืองของประเทศกำหนดแสดงเหล่านี้เป็นหน้าที่หลักของส่วนตัวสุขภาพภาค ซึ่งมีแนวโน้มให้ ความสำคัญกับเงินสำรองของ curative แทนที่ป้องกัน และเป็นเป็นศูนย์กลางในโคลอมโบ สูงสุดรายได้ทิ้ง ภาคเอกชนมีสถาน – ครึ่งของผู้ป่วยนอก curative และประมาณ 5 – 10% ของห้องคลอด สุขอนามัยส่วนตัวที่สุดจ่ายสำหรับบุคคลออก pocket ของ ประกันสุขภาพไม่พร้อมใช้งาน ผู้ป่วยมักจะต้องจ่ายล่วงหน้าสำหรับสถาบันเอกชน องค์กรพัฒนาเอกชนมีบทบาทเล็ก ๆ ในระบบสุขภาพ ส่วนใหญ่เน้นการวางแผนครอบครัวเริ่มมีส่วนร่วมส่วนในภาคสุขภาพของประเทศในทศวรรษ 1980 เมื่อรัฐบาลศึกษา และแพทย์เจ้าของถูกยังอนุญาตให้เอกชนปรึกษาเวลาของตนเอง บริษัทสี่ Nawaloka, Asiri โฮ ลดิ้งโรงพยาบาล โรง พยาบาลศรีลังกา และ Durdans หลักในโคลอมโบ ส่งของบริการสุขภาพส่วนตัว เป็นต้นทุนคงที่สูงของการปฏิบัติงานบุคลากรได้ทำหน้าที่เป็นอุปสรรค entrants ใหม่ อย่างไรก็ตาม 4 ขนาดใหญ่มีทั้งหมดหมั้นในการขยายกำลังการผลิตปีผ่านมาไม่กี่อย่างใดอย่างหนึ่งภาย ในโคลอมโบ หรือเมืองอื่น ๆ ที่อยู่นอกเมืองหลวง จำนวนเตียงโรงพยาบาลเอกชนมีมากขึ้น โดย 70% ระหว่างปี 2006 และ 2013ภาคสุขภาพส่วนใหญ่ในท้องถิ่นเป็นเจ้าของ และ ดำเนินการ แม้ว่าประมาณ 3% ของสุขภาพขนาดกลาง (มีระหว่าง 20 และพนักงาน 99) มีพันธมิตรต่างประเทศ ระดับต่ำลงทุนต่างประเทศอาจเกิดจาก takeover ศัตรูของอพอลโล บริษัทที่มีโรงพยาบาลที่อินเดีย ในปี 2006 โดยเจ้าสัวธุรกิจท้องถิ่น รัฐบาลล้มเหลวในการป้องกันการ takeover แม้ มีสัญญาที่จะทำ และนี้อาจมี deterred อื่น ๆ นักลงทุนต่างประเทศเข้าภาคสุขภาพ อย่างไรก็ตาม ในปี 2012 สหราชอาณาจักรส่วนกลางส่วนตัวหุ้นบริษัท Actis สหรัฐอเมริกา $32 เมตรประมาณ 30% ของ Asiri โรงพยาบาลโฮลดิ้งจำกัดการลงทุนความต้องการดูแลสุขภาพจะเพิ่มขึ้นค่าใช้จ่ายในการดูแลสุขภาพมีการเติบโตอย่างต่อเนื่อง ในช่วงปี 2005 – 10 ประเทศศรีลังการวมรายจ่ายสุขภาพคือประมาณได้เติบโตในอัตราปีผสมประมาณ 11% ตามรัฐบาลท้องถิ่น think-tank สถาบันนโยบายศึกษา การใช้จ่ายภาคเอกชนขยายตัว 12% ต่อปี ในขณะที่การใช้จ่ายของรัฐบาลเพิ่มขึ้น 10% ปีที่ ค่าใช้จ่ายรวมในการดูแลสุขภาพต่อหัวได้แบกจากสหรัฐอเมริกา $49 ในปี 2005 สหรัฐอเมริกา $89 ใน 2012 ตามธนาคารโลกใช้จ่ายด้านสุขภาพมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงในวิถีชีวิตและลักษณะประชากร สัดส่วนของประชากรอายุ 65 ปีหรือกุหลาบเก่าประมาณ 14% จากประมาณ 8% ในปี 2013 ขณะที่ประชากรอายุ ความต้องการดูแลสุขภาพจะเพิ่มขึ้น และมันจะต้องเปลี่ยนแปลงระบบปัจจุบัน ซึ่งหนักมุ่งการพัฒนาแม่ และเด็กสุขภาพ และต่อสู้โรคการเพิ่มขึ้นของ NCDs จะเครียดระบบที่มีอยู่ และจะท้าทายของรัฐบาลอย่างต่อเนื่องสามารถส่งสากลแพทย์ต้นทุนต่ำ NCDs บ่อยเช่นโรคหัวใจ เบาหวาน มะเร็ง และโรคหอบหืดเป็นมากขึ้นตามอายุประชากร รายได้ที่เพิ่มขึ้น ของกลายเป็นที่แพร่หลายมากขึ้น และวิถีชีวิตเป็นประจำมากขึ้น นอกจากนี้ยังมีโรคอ้วน สูบบุหรี่ และโรคพิษสุรา เรื้อรัง ซึ่งเพิ่มความเสี่ยงของ NCDs พัฒนาขึ้น กว่า 50 ปีที่ผ่านมา ส่วนแบ่งของการเสียชีวิตจากโรคหัวใจและหลอดเลือดได้เพิ่มขึ้นจาก 3% 24% ในปี 2013 ตามธนาคารโลก ปัจจุบันระบบสุขภาพสาธารณะเป็นป่วยพร้อมให้การดูแลระยะยาวที่เกี่ยวข้องกับการรักษาของ NCDs และเป็นที่ชัดเจนใดรัฐบาลสามารถตอบสนองทุนเติบโตการรักษาพวกเขาได้ ขาดแคลนผู้เชี่ยวชาญแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเป็นอีกหนึ่งปัจจัย constraining กับภาคสุขภาพในศรีลังกา ใน 2012 โรงแรมซาแมน Rathnapriya สุขภาพภาคสหภาพผู้นำ อ้างว่า ศรีลังกาต้องการแพทย์ 14000 เพิ่มเติมและพยาบาล 25000 จะนำมาตรฐานสากลประธาน Mahinda เดิน ในคำพูดของเขาประมาณ 2015 ในเดือนตุลาคม อ้างว่า รัฐบาลใช้ SLRs150bn (สหรัฐอเมริกา $1 .2bn) สุขภาพสากลให้ นี้แสดงถึงการเพิ่มขึ้นมากจาก SLRs125bn ที่จัดสรรในปี 2013 แต่มีแนวโน้มจะไม่เพียงพอเพื่อความแตกต่างภูมิภาค และเมืองชนบทในคุณภาพของการดูแลสุขภาพและปัญหาการเติบโตของ NCDs ภาคเอกชนสามารถตอบสนองของความต้องการแพทย์เจริญเติบโตของประชากร แต่ก็ไม่น่าจะลงทุนในสิ่งอำนวยความสะดวกน้อยลงแต่ละชนบทที่คนส่วนใหญ่ไม่สามารถซื้อสุขภาพส่วนตัว ระบุว่าต้นทุนออก pocket ของแพทย์ส่วนใหญ่เป็นไปตามตามครัวเรือน เป็นไปได้ว่า ชีวิตน้อยสังคมในชนบทจะถูกเข้ารหัสเพื่อสุขอนามัยส่วนตัว ทำให้อ่อนแอโดยเฉพาะอย่างยิ่งขยายการดูแลสุขภาพจะให้โอกาสทางธุรกิจแม้ว่าประชาชนจำนวนมากย่อมจะไม่สามารถซื้อสุขภาพส่วนตัว รายได้ที่เพิ่มขึ้นจะหมายถึง ว่า จำนวนคนที่เพิ่มขึ้นจะพบเซ็กเตอร์น่าสนใจมากขึ้นกับการรับรู้ประโยชน์ของการจัดส่งบริการรวดเร็ว ทำความสะอาด และมีความยืดหยุ่น ภาคสุขภาพส่วนตัวมีโอกาสที่จะได้รับประโยชน์จากโอกาสที่เพิ่มขึ้นสำหรับแพทย์ ซึ่งยังตั้งไข่ในประเทศศรีลังกา มีประเพณีของการแพทย์แบบอายุรเวทและของรัฐบาลที่เน้นการส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยรวมเลข specialising ในแพทย์พยาบาลสามารถเพิ่มรายได้ของพวกเขา โดยจัดไว้ให้นักท่องเที่ยวที่สนใจการแพทย์ทางเลือกการเจริญเติบโตในการดูแลสุขภาพทั้งภาครัฐ และเอกชน นอกจากนี้ จะเพิ่มโอกาสการส่งออกอุปกรณ์ทางการแพทย์และเวชภัณฑ์ไปยังเกาะ ตัวอย่าง สหรัฐอเมริกาบริษัทส่งออกประมาณสหรัฐอเมริกา $15 เมตรคุ้มค่าเวชภัณฑ์และอุปกรณ์ทางการแพทย์สู่ศรีลังกาในปี 2013 โอกาสสำหรับการส่งออกอุปกรณ์ทางการแพทย์จะเป็นมากขึ้น เพราะรัฐบาลกำหนดควบคุมราคายานำเข้าทั้งหมด แม้ว่าของประชากรเปลี่ยนแปลงและเจริญเติบโตของรายได้มีแนวโน้มที่จะทำให้การขยายตัวของการดูแลสุขภาพส่วนตัว รัฐบาลจะเผชิญความท้าทายที่เติบโตต่อไปให้สากลประหยัดสุขภาพประชากร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ของศรีลังกากับความท้าทายด้านการดูแลสุขภาพ
แม้จะมีค่าใช้จ่ายต่ำในการดูแลสุขภาพตัวชี้วัดสุขภาพของเกาะที่มีความคล้ายคลึงกับประเทศที่พัฒนามากขึ้นในภูมิภาค รัฐบาลให้การดูแลสุขภาพสากลเพื่อประชาชนถึงแม้จะมีรอคอยมานานสำหรับการดูแลผู้เชี่ยวชาญและวิธีการที่ทันสมัยในภาครัฐ ภาคเอกชนมีบทบาทในการแก้ไขช่องว่างนี้ แต่ต้องมีการชำระเงินขึ้นด้านหน้า ประชากรสูงอายุและการเพิ่มขึ้นของโรคไม่ติดต่อ (NCDs) จะเพิ่มภาระให้กับระบบการดูแลสุขภาพ แต่รายได้เพิ่มขึ้นมีแนวโน้มที่จะเพิ่มโอกาสสำหรับภาคเอกชนและความต้องการอุปกรณ์ทางการแพทย์และยา. ค่าใช้จ่ายของศรีลังกาต่อสุขภาพ (ทั้งภาครัฐ และเอกชน) อยู่ที่ประมาณ 3.2% ของ GDP หรือ US $ 89 ต่อหัวในปี 2012 ตามการประมาณการโดยองค์การอนามัยโลก แม้จะมีค่าใช้จ่ายต่ำนี้สุขภาพของประชากรที่มีความก้าวหน้าที่ดีมีอายุขัยเพิ่มขึ้นจากประมาณ 60 ใน 1960-74 ในปี 2012 ตามที่ธนาคารโลก อัตราการตายของเด็กอายุต่ำกว่าห้าได้ลดลงจาก 98 ต่อการเกิดมีชีพ 1,000 9.6 ต่อ 1,000 เกิดในปี 2013 หลายคนของตัวชี้วัดสุขภาพของคู่แข่งของประเทศที่พัฒนาแล้วอื่น ๆ ในภูมิภาคเช่นไทยและมาเลเซีย ประเทศไทยเช่นมีอัตราการตายที่สูงขึ้นสำหรับเด็กอายุต่ำกว่าห้าและอายุขัยที่คล้ายกัน แต่ใช้เวลามากกว่าสองเท่าต่อหัวต่อสุขภาพ. ความสำเร็จของภาคสุขภาพของศรีลังกาเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากระบบการจัดส่งของประชาชนที่มีประสิทธิภาพซึ่ง มีทั้งการดูแลป้องกันและรักษาที่มีต้นทุนต่ำ การดูแลสุขภาพที่รัฐบาลให้เป็นบริการฟรีสำหรับประชาชนทุกคนและบัญชีสำหรับเกือบทุกการดูแลป้องกันและส่วนใหญ่ผู้ป่วยในการรักษา อย่างไรก็ตามภาคสุขภาพของประชาชนมีกำลังการผลิตไม่เพียงพอการ จำกัด การเข้าถึงการรักษาผู้เชี่ยวชาญและมาตรฐานการให้บริการที่ไม่สอดคล้องกัน ความพร้อมของขั้นตอนการผ่าตัดที่ซับซ้อนและการดูแลผู้เชี่ยวชาญในภาครัฐถูก จำกัด ไว้ที่โรงพยาบาลแห่งชาติของศรีลังกาในโคลัมโบเมืองหลวงและไม่กี่โรงพยาบาลขนาดใหญ่อื่น ๆ ในเมืองใหญ่ รายการรอสำหรับประเภทของการดูแลนี้มักจะยาวมาก นอกเหนือจากความเหลื่อมล้ำในการดูแลที่มีอยู่ระหว่างเขตเมืองและชนบทโครงสร้างพื้นฐานด้านสุขภาพในภาคเหนือและตะวันออกของประเทศเป็นที่น่าสงสารเนื่องจากความเสียหายที่เกิดในช่วงสงครามกลางเมืองของประเทศ. ที่อยู่ข้อบกพร่องเหล่านี้เป็นบทบาทหลักของภาคการดูแลสุขภาพส่วนตัว ซึ่งมีแนวโน้มที่จะมุ่งเน้นการให้การรักษามากกว่าการดูแลป้องกันและส่วนใหญ่เป็นศูนย์กลางในโคลัมโบที่รายได้ทิ้งสูงสุด ภาคเอกชนให้รอบครึ่งหนึ่งของการดูแลรักษาผู้ป่วยนอกและรอบ 5-10% ของการดูแลผู้ป่วย การดูแลสุขภาพภาคเอกชนส่วนใหญ่จะจ่ายเงินให้กับบุคคลที่ออกมาจากกระเป๋าเป็นประกันสุขภาพที่ไม่สามารถใช้ได้อย่างกว้างขวาง ผู้ป่วยมักจะมีการจ่ายเงินให้สถาบันเอกชนขึ้นด้านหน้าสำหรับการรักษา องค์กรที่ไม่ใช่ภาครัฐมีบทบาทน้อยมากในระบบการดูแลสุขภาพโดยมุ่งเน้นหลักในการวางแผนครอบครัว. มีส่วนร่วมของภาคเอกชนในภาคการดูแลสุขภาพของประเทศที่จะเริ่มต้นในปี 1980 เมื่อรัฐบาลมีการศึกษาการจ้างงานและแพทย์ได้รับอนุญาตให้เอกชนนอกจากนี้ยังให้คำปรึกษาเกี่ยวกับเวลาของตัวเอง สี่ บริษัท Nawaloka, Asiri โรงพยาบาลโฮลดิ้งลังกาโรงพยาบาลและ Durdans ตามหลักในโคลัมโบส่งมอบจำนวนมากในการให้บริการด้านการดูแลสุขภาพภาคเอกชนที่เป็นต้นทุนคงที่สูงของการดำเนินงานสถานพยาบาลได้ทำหน้าที่เป็นอุปสรรคต่อการเข้าใหม่ อย่างไรก็ตามบิ๊กโฟร์มีทั้งหมดมีส่วนร่วมในการขยายกำลังการผลิตของพวกเขาในช่วงหลายปีที่ผ่านมาทั้งในโคลัมโบหรือเมืองอื่น ๆ ที่อยู่นอกเมืองหลวง จำนวนเตียงโรงพยาบาลเอกชนได้เพิ่มขึ้น 70% ระหว่างปี 2006 และ 2013 ส่วนใหญ่ของภาคสุขภาพภาคเอกชนที่เป็นเจ้าของประเทศและดำเนินการแม้ว่าประมาณ 3% ของสถานพยาบาลขนาดกลาง (มีระหว่าง 20 และ 99 พนักงาน) มี พันธมิตรต่างประเทศ ระดับต่ำของการลงทุนต่างประเทศอาจเกิดจากการครอบครองเป็นศัตรูของอพอลโล, บริษัท โรงพยาบาลอินเดียในปี 2006 โดยเจ้าสัวธุรกิจท้องถิ่น รัฐบาลล้มเหลวในการป้องกันไม่ให้เกิดการรัฐประหารแม้จะมีสัญญาว่าจะทำเช่นนั้นและนี้อาจจะขัดขวางนักลงทุนต่างชาติอื่น ๆ ที่เข้ามาในภาคการดูแลสุขภาพ อย่างไรก็ตามในปี 2012 สหราชอาณาจักรตาม บริษัท ภาคเอกชนทั่วโลก Actis ลงทุน US $ 32m ประมาณ 30% ของโรงพยาบาล Asiri โฮลดิ้ง. ความต้องการด้านการรักษาพยาบาลจะเพิ่มค่าใช้จ่ายในการดูแลสุขภาพมีการเติบโตอย่างต่อเนื่อง ในช่วง 2005-10 ของศรีลังกาค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่มีต่อสุขภาพที่คาดว่าจะมีการเติบโตในอัตราประจำปีผสมประมาณ 11% ตามรัฐบาลท้องถิ่นคิดว่าถัง, สถาบันเพื่อการศึกษานโยบาย การใช้จ่ายภาคเอกชนขยายตัว 12% ต่อปีในขณะที่การใช้จ่ายภาครัฐเพิ่มขึ้น 10% ต่อปีในช่วงเวลาที่ รวมค่าใช้จ่ายในการดูแลสุขภาพต่อหัวเพิ่มขึ้นจาก 49 ดอลลาร์สหรัฐในปี 2005 เป็น US $ 89 ในปี 2012 ตามที่ธนาคารโลก. การใช้จ่ายด้านการรักษาพยาบาลมีแนวโน้มที่จะเพิ่มขึ้นเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงในการดำเนินชีวิตและประชากร ส่วนแบ่งของประชากรอายุ 65 ปีขึ้นไปเพิ่มขึ้นประมาณ 14% จาก 8% ในปี 2013 ในฐานะที่เป็นวัยของประชากรมีความต้องการสำหรับการดูแลสุขภาพจะเพิ่มขึ้นและมันจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงไปยังระบบปัจจุบันซึ่งจะมุ่งอย่างหนักในการปรับปรุงมารดา และสุขภาพของเด็กและการต่อสู้โรคติดเชื้อ. เพิ่มขึ้นใน NCDs ยังจะเน้นระบบที่มีอยู่และจะท้าทายความสามารถอย่างต่อเนื่องของรัฐบาลที่จะส่งมอบการดูแลสุขภาพที่มีราคาต่ำสากล โรคไม่ติดต่อเช่นโรคหัวใจโรคเบาหวานโรคมะเร็งและโรคหอบหืดจะกลายเป็นบ่อยมากขึ้นตามวัยของประชากรที่เพิ่มขึ้นรายได้กลายเป็นเมืองที่กลายเป็นที่แพร่หลายมากขึ้นและกลายเป็นวิถีชีวิตที่อยู่ประจำมากขึ้น นอกจากนี้ยังมีการเพิ่มขึ้นของโรคอ้วนการสูบบุหรี่และสุราที่เพิ่มความเสี่ยงของการพัฒนาโรคไม่ติดต่อ ที่ผ่านมา 50 ปีส่วนแบ่งของการเสียชีวิตจากโรคหัวใจและหลอดเลือดได้เพิ่มขึ้นจาก 3% เป็น 24% ในปี 2013 ตามที่ธนาคารโลก ระบบปัจจุบันการดูแลสุขภาพประชาชนไม่พร้อมที่จะให้การดูแลในระยะยาวที่เกี่ยวข้องกับการรักษาโรคไม่ติดต่อและมันก็ไม่มีความชัดเจนกับสิ่งที่ขอบเขตรัฐบาลสามารถตอบสนองความต้องการที่เพิ่มขึ้นของค่าใช้จ่ายในการรักษาพวกเขา ปัญหาการขาดแคลนบุคลากรทางการแพทย์ที่มีความเชี่ยวชาญเป็นปัจจัย constraining อื่นที่ต้องเผชิญกับภาคการดูแลสุขภาพในประเทศศรีลังกา ในปี 2012 สมาน Rathnapriya ผู้นำภาคสุขภาพสหภาพอ้างว่าศรีลังกาที่จำเป็นเพิ่มเติม 14,000 แพทย์และพยาบาล 25,000 เพื่อนำมาไว้กับมาตรฐานสากล. ประธาน, ฮินสาในคำพูดของเขางบประมาณ 2015 ในเดือนตุลาคมที่อ้างว่ารัฐบาลใช้เวลา SLRs150bn (US $ 1.2bn) การให้บริการด้านการดูแลสุขภาพที่เป็นสากล นี้แสดงให้เห็นเพิ่มขึ้นมากจาก SLRs125bn จัดสรรในปี 2013 แต่มีแนวโน้มที่จะไม่เพียงพอที่จะรับมือกับความแตกต่างในระดับภูมิภาคและในเมืองชนบทในคุณภาพของการดูแลสุขภาพและปัญหาการเจริญเติบโตของโรคไม่ติดต่อ ภาคเอกชนสามารถตอบสนองบางส่วนของความต้องการด้านการรักษาพยาบาลที่เพิ่มขึ้นของประชากร แต่ก็ไม่น่าที่จะลงทุนในสิ่งอำนวยความสะดวกในพื้นที่ชนบทที่ร่ำรวยน้อยกว่าที่คนส่วนใหญ่ไม่สามารถที่จะจ่ายด้านการดูแลสุขภาพส่วนตัว ระบุว่าส่วนใหญ่จากค่าใช้จ่ายในการดูแลสุขภาพกระเป๋าจะได้พบกับผู้ประกอบการมีโอกาสที่ไม่ดีออกไปอาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบทจะถูกปฏิเสธการเข้าถึงการรักษาพยาบาลเอกชนทำให้พวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งความเสี่ยง. ขยายการดูแลสุขภาพจะให้โอกาสทางธุรกิจแม้ว่าประชาชนจำนวนมากจะยากจน ไม่สามารถที่จะจ่ายด้านการรักษาพยาบาลเอกชนรายได้เพิ่มขึ้นจะหมายความว่าจำนวนที่เพิ่มขึ้นของคนที่จะพบว่าภาคที่น่าสนใจมากขึ้นด้วยการรับรู้ประโยชน์ของการได้เร็วขึ้นทำความสะอาดและมีความยืดหยุ่นมากขึ้นการส่งมอบบริการ ภาคสุขภาพภาคเอกชนมีแนวโน้มที่จะได้รับประโยชน์จากโอกาสที่เพิ่มขึ้นสำหรับการท่องเที่ยวเชิงการแพทย์ซึ่งเป็นที่พึ่งยังคงอยู่ในศรีลังกา กับประเพณีที่อุดมไปด้วยเกาะของยาอายุรเวทและให้ความสำคัญของรัฐบาลในการส่งเสริมการตัวเลขการท่องเที่ยวโดยรวมของโรงพยาบาลที่เชี่ยวชาญในการแพทย์แผนจะเพิ่มรายได้ของพวกเขาโดยที่จัดไว้ให้นักท่องเที่ยวที่สนใจในการแพทย์ทางเลือก. การเจริญเติบโตทั้งในด้านการรักษาพยาบาลของรัฐและเอกชนนอกจากนี้จะเพิ่มขึ้น โอกาสในการส่งออกอุปกรณ์ทางการแพทย์และเวชภัณฑ์ไปยังเกาะ ยกตัวอย่างเช่น บริษัท สหรัฐส่งออกประมาณ US $ 15 มูลค่าของยาและอุปกรณ์ทางการแพทย์ศรีลังกาในปี 2013 โอกาสสำหรับการส่งออกอุปกรณ์ทางการแพทย์มีแนวโน้มที่จะมากขึ้นเพราะรัฐบาลกำหนดควบคุมราคายาที่นำเข้าทั้งหมด แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงประชากรของเกาะและการเติบโตของรายได้มีแนวโน้มที่จะอนุญาตให้มีการขยายตัวของการดูแลสุขภาพภาคเอกชนรัฐบาลจะเผชิญกับความท้าทายที่เพิ่มขึ้นจะยังคงให้การดูแลสุขภาพที่มีราคาต่ำสากลเพื่อประชากร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศรีลังกาท้าทายสุขภาพ
แม้จะมีรายจ่ายน้อยสุขภาพ , ตัวชี้วัดสุขภาพของเกาะคล้ายกับการพัฒนามากขึ้น ประเทศต่างๆ ในภูมิภาค รัฐบาลให้บริการสุขภาพถ้วนหน้าแก่ประชาชน ถึงแม้ว่าจะมีรอผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลและวิธีการที่ทันสมัยในภาคสาธารณะภาคเอกชนมีบทบาทในการแก้ไขช่องว่างนี้ แต่ต้องการเงินล่วงหน้า ประชากรเพิ่มขึ้นในอายุและโรคไม่ติดต่อ ( ลูกค้า ) จะเพิ่มภาระให้กับระบบการดูแลสุขภาพ แต่รายได้ที่เพิ่มขึ้นมีแนวโน้มที่จะเพิ่มโอกาสให้ภาคเอกชนและความต้องการสำหรับอุปกรณ์ทางการแพทย์และเภสัชกรรม

ศรีลังการายจ่ายด้านสุขภาพ ( ทั้งภาครัฐและเอกชน ) อยู่ที่ประมาณ 3.2% ของจีดีพี หรือ US $ 89 ต่อศีรษะใน 2012 , ตามการประมาณการโดยองค์กรอนามัยโลก แม้ค่าใช้จ่ายต่ำนี้ สุขภาพของประชากรมีความก้าวหน้าที่ดี ด้วยอายุขัยเพิ่มขึ้นจาก 60 ใน 1960 74 ใน 2012 , ตามที่ธนาคารทั่วโลก .อัตราการตายสำหรับเด็กอายุห้าได้ลดลงจาก 98 ต่อ 1 , 000 ชีวิตเกิด 9.6 ต่อเกิด 1 2013 หลายของคู่แข่งเหล่านั้นพัฒนาดัชนีชี้วัดสุขภาพของประเทศต่างๆ ในภูมิภาค เช่น ไทย และมาเลเซีย ไทย เช่น มีอัตราการตายที่สูงขึ้นสำหรับเด็กอายุห้าชีวิตคล้ายกัน แต่ใช้เวลามากกว่า 2 เท่าต่อหัวต่อสุขภาพ

ความสำเร็จของภาคสุขภาพของศรีลังกาเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากระบบบริการประชาชนที่มีประสิทธิภาพที่ให้ทั้งการป้องกันและการดูแลรักษาที่ค่าใช้จ่ายต่ำ รัฐบาลให้การดูแลสุขภาพฟรีบัญชีสำหรับประชาชนทั้งหมด และเกือบทั้งหมด ส่วนใหญ่การดูแลการป้องกันและการรักษา อย่างไรก็ตาม ภาคสาธารณสุข มีความสามารถไม่เพียงพอจำกัด การเข้าถึงการรักษาผู้เชี่ยวชาญและมาตรฐานการให้บริการไม่สอดคล้องกัน มีขั้นตอนการผ่าตัดที่ซับซ้อนและผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลในภาคสาธารณะจะถูก จำกัด ไปยังโรงพยาบาลแห่งชาติของศรีลังกาในกรุงโคลัมโบ เมืองหลวง และหลายอื่น ๆขนาดใหญ่ โรงพยาบาลในเมืองใหญ่ รายการที่รอคอยสำหรับการดูแลประเภทนี้มักจะยาวมากนอกจากความต่างในการดูแลให้บริการระหว่างเมืองและชนบท สุขภาพ โครงสร้างพื้นฐานทางด้านเหนือและตะวันออกของประเทศยากจน เพราะความเสียหายที่เกิดขึ้นในช่วงสงครามกลางเมืองของประเทศ

แก้ไขข้อบกพร่องเหล่านี้เป็นบทบาทหลักของภาคสุขภาพเอกชน ซึ่งมีแนวโน้มที่จะมุ่งเน้นไปที่การจัดหางานมากกว่าการดูแลป้องกันและส่วนใหญ่เป็นศูนย์กลางในโคลัมโบที่รายได้ที่ใช้แล้วทิ้งจะสูงที่สุด ภาคเอกชนให้ประมาณครึ่งหนึ่งของผู้ป่วยและการดูแล และประมาณ 5 – 10 % ของการดูแลคนไข้ใน การดูแลสุขภาพส่วนบุคคลมากที่สุด คือ จ่ายโดยบุคคล ออกมาจากกระเป๋า เป็นประกันสุขภาพไม่สามารถใช้ได้อย่างกว้างขวาง ผู้ป่วยมักจะต้องจ่ายเอกชน ขึ้นหน้าให้ การรักษาไม่ใช่รัฐบาลองค์กรมีบทบาทน้อยมากในระบบการดูแลสุขภาพ , เน้นหลักในการวางแผนครอบครัว

ส่วนเกี่ยวข้องในภาคการดูแลสุขภาพของประเทศเริ่มขึ้นในช่วงทศวรรษ 1980 เมื่อรัฐบาลการศึกษาและจ้างแพทย์ก็อนุญาตให้ปรึกษาเป็นการส่วนตัวในเวลาของตนเอง สี่ บริษัท nawaloka asiri โฮลดิ้ง , โรงพยาบาล , โรงพยาบาลและ durdans ศรีลังกา ,