At last there came a time when the

At last there came a time when the driver went further afield than he had yet gone, and during his absence, the horses began to tremble worse than ever and to snort and scream with fright. I could not see any cause for it, for the howling of the wolves had ceased altogether. But just then the moon, sailing through the black clouds, appeared be-hind the jagged crest of a beetling, pine-clad rock, and by its light I saw around us a ring of wolves, with white teeth and lolling red tongues, with long, sinewy limbs and shaggy hair. They were a hundred times more terrible in the grim silence which held them than even when they howled. For myself, I felt a sort of paralysis of fear. It is only when a man feels himself face to face with such horrors that he can understand their true import.
All at once the wolves began to howl as though the moon-light had some peculiar effect on them. The horses jumped about and reared, and looked helplessly round with eyes that rolled in a way painful to see. But the living ring of terror encompassed them on every side, and they had perforce to remain within it. I called to the coachman to come, for it seemed to me that our only chance was to try to break out through the ring and to aid his approach, I shouted and beat the side of the caleche, hoping by the noise to scare the wolves from the side, so as to give him a chance of reaching the trap. How he came there, I know not, but I heard his voice raised in a tone of imperious command, and looking towards the sound, saw him stand in the roadways. As he swept his long arms, as though brushing aside some impalpable obstacle, the wolves fell back and back further still. Just then a heavy cloud passed across the face to the moon, so that we were again in darkness.
When I could see again the driver was climbing into the caleche, and the wolves disappeared. This was all so strange and uncanny that a dreadful fear came upon me, and I was afraid to speak or move. The time seemed interminable as we swept on our way, now in almost complete darkness, for the rolling clouds obscured the moon.
We kept on ascending, with occasional periods of quick descent, but in the main always ascending. Suddenly, I became conscious of the face that the driver was in the act of pulling up the horses in the courtyard of a vast ruined castle, from whose tall black windows came no ray of light, and whose broken battlements showed a jagged line against the sky.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ล่าสุดมีมาเวลาเมื่อคนขับไปไกลกว่าที่เขาได้ไปยังและในช่วงที่เขาม้าเริ่มที่จะสั่นเลวร้ายยิ่งกว่าที่เคยและเสียงหายใจรุนแรงและกรีดร้องด้วยความตกใจ ผมมองไม่เห็นสาเหตุใด ๆ มันยิ่งใหญ่สำหรับของหมาป่าได้หยุดไปโดยสิ้นเชิง แต่เพียงแค่นั้นดวงจันทร์ล่องเรือผ่านเมฆสีดำปรากฏจะ-hind ยอดขรุขระของยื่นออกไปหินสนหุ้มและแสงของมันผมเห็นรอบตัวเราแหวนของหมาป่ากับฟันสีขาวและ lolling ลิ้นสีแดงด้วย ยาวแขนขาแข็งแรงและผมมีขนดก พวกเขาเป็นร้อยครั้งน่ากลัวมากขึ้นในความเงียบที่น่ากลัวซึ่งจัดขึ้นพวกเขากว่าแม้ในขณะที่เขาคร่ำครวญ สำหรับตัวผมเองผมก็รู้สึกว่าการจัดเรียงของอัมพาตของความกลัว มันเป็นเพียงเมื่อคนรู้สึกว่าตัวเองเผชิญหน้ากับความน่าสะพรึงกลัวดังกล่าวว่าเขาสามารถเข้าใจและนำเข้าที่แท้จริงของพวกเขา.
ทั้งหมดในครั้งเดียวหมาป่าเริ่มที่จะเห่าหอนราวกับว่าดวงจันทร์แสงมีบางผลกระทบเฉพาะกับพวกเขา ม้ากระโดดเกี่ยวกับการเลี้ยงดูและมองอย่างช่วยไม่ได้รอบด้วยดวงตาที่รีดในทางเจ็บปวดที่จะเห็น แต่แหวนที่อยู่อาศัยของความหวาดกลัวห้อมล้อมพวกเขาในทุกด้านและพวกเขาได้อย่างเลี่ยงไม่พ้นที่จะยังคงอยู่ภายใน ผมเรียกให้คนขับรถม้าที่จะมาสำหรับมันดูเหมือนว่าโอกาสเดียวของเราคือการพยายามที่จะทำลายออกผ่านแหวนและวิธีการที่จะช่วยให้เขาฉันตะโกนและตีด้านข้างของ Caleche หวังด้วยเสียงที่จะทำให้ตกใจหมาป่า จากด้านข้างเพื่อที่จะให้โอกาสเขาในการเข้าถึงกับดัก วิธีการที่เขามาที่นั่นผมไม่รู้ แต่ผมได้ยินเสียงของเขาเติบโตขึ้นมาในโทนสีของคำสั่งเผด็จการและมองไปทางเสียงที่เห็นเขายืนอยู่ในการรบ ขณะที่เขากวาดแขนยาวของเขาราวกับว่าการแปรงฟันกันบางอุปสรรคยากจะเข้าใจหมาป่ากลับลงไปและกลับมาต่อไปยัง ทันใดนั้นเมฆหนักผ่านไปทั่วใบหน้าไปยังดวงจันทร์เพื่อให้เราได้อีกครั้งในความมืด.
เมื่อฉันจะได้เห็นอีกครั้งคนขับรถได้รับการปีนเขาใน Caleche และหมาป่าหายไป นี่คือทั้งหมดเพื่อให้แปลกและแปลกที่ความกลัวที่น่ากลัวมาถึงฉันและฉันก็กลัวที่จะพูดหรือย้าย เวลาที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดในขณะที่เรากวาดในทางของเราตอนนี้ในความมืดเกือบเสร็จสมบูรณ์สำหรับเมฆบดบังดวงจันทร์กลิ้ง.
เราเก็บไว้ในจากน้อยไปมากมีระยะเวลาเป็นครั้งคราวของโคตรอย่างรวดเร็ว แต่ในหลักเสมอน้อยไปหามาก ทันใดนั้นฉันกลายเป็นสติของใบหน้าที่ขับรถอยู่ในการกระทำของการดึงขึ้นม้าในลานของซากปราสาทใหญ่จากหน้าต่างที่มีสีดำสูงมาเรย์ไม่มีของแสงและมีเชิงเทินหักแสดงให้เห็นเป็นเส้นหยักกับ ท้องฟ้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในที่สุดก็มีเวลาขับรถไปไกลกว่าที่เขาได้จากไป และในระหว่างการขาดของเขา ม้าก็เริ่มสั่นยิ่งกว่าเดิม และ Snort และกรีดร้องด้วยความตกใจ ผมไม่สามารถเห็นใด ๆ เพราะมัน เพราะเสียงเห่าหอนของหมาป่าได้หยุดทั้งหมด แต่แล้วพระจันทร์ แล่นผ่านกลุ่มเมฆสีดำปรากฏอยู่ด้านหลังหรือยอดของ beetling สนเกราะหินและด้วยแสงของมันผมเห็นรอบตัวเราแหวนหมาป่ามีฟันขาว lolling ลิ้นสีแดงยาว แขนขาแข็งแรง และขนปุย พวกเขาเป็นร้อยเท่า ในความเงียบที่น่ากลัวน่ากลัวขึ้นกว่าพวกเขาแม้ว่าพวกเขาจะหอนออกมา สำหรับตัวผมเอง ผมรู้สึกเหมือนเป็นอัมพาตด้วยความกลัว มันเป็นเพียงเมื่อคนรู้สึกตัวเองเผชิญหน้ากับความน่ากลัวเช่นที่เขาสามารถเข้าใจ
นำเข้าที่แท้จริงของพวกเขาทั้งหมดในครั้งเดียว หมาเริ่มหอนราวกับแสงจันทรา จะมีผลเฉพาะกับพวกเขา ม้ากระโดด และเลี้ยงดู และมองอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาที่กลมกลิ้งในทางที่เจ็บปวดที่ต้องเห็น แต่ชีวิตแหวนแห่งความหวาดกลัวครอบคลุมถึงพวกเขาในทุกๆ ด้าน และก็ด้วยความจำเป็นที่จะยังคงอยู่ภายใน ฉันเรียกให้คนขับรถม้าไปมันดูเหมือนว่าฉันว่าโอกาสเดียวของเราคือการพยายามที่จะแบ่งออกผ่านแหวนและช่วยเหลือวิธีการของเขา ฉันตะโกนและตีด้านข้างของ caleche หวังด้วยเสียงขู่หมาป่าจากด้านข้าง เพื่อให้เขามีโอกาสเข้าถึงกับดัก วิธีการที่เขามานั้น ผมไม่ทราบ แต่ผมได้ยินเสียงของเขาขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่งที่ครอบงำ และมองไปทางเสียงเห็นเขายืนอยู่ในถนน . ขณะที่เขากวาดแขนยาว เหมือนแปรงกันซึ่งยากที่จะเข้าใจอุปสรรค , หมาป่าอยู่ข้างหลังต่อไปยัง ตอนนั้นหนักเมฆพาดผ่านใบหน้าของดวงจันทร์ เพื่อให้เราอีกครั้งในความมืด .
เมื่อผมเห็นอีก คนขับกำลังปีนเข้าไปใน caleche และหมาป่าก็หายไปทั้งหมดนี่มันแปลกแปลกที่ความกลัวและน่าสะพรึงกลัวมาถึงฉัน และฉันก็กลัวที่จะพูด หรือย้าย เวลาดูยืดยาดเหมือนเรากวาดในแบบของเรา ตอนนี้เกือบสมบูรณ์ความมืดสำหรับการกลิ้งเมฆบดบังดวงจันทร์
เราเอาแต่ขึ้น ด้วยระยะเวลาที่รวดเร็วตามเชื้อสาย แต่ในหลักเสมอขึ้น ทันใดนั้นฉันกลายเป็นจิตสำนึกของใบหน้า ที่ขับอยู่ในพระราชบัญญัติการดึงม้าในสวนของปราสาทซึ่งสูงมากทำลายจาก Windows มาดำไม่มีแสง และที่เสียหรือมีเส้นหยักกับท้องฟ้า

.