The morning of 26th December was wa

The morning of 26th December was warm and sunny on Phi Phi Don island in thailand.The sunshine was a welcome change from the wet, rainy weather in London. After breakfast we went to the beach.My parents decided to sunbathe and I ran straight into the crystal clear water
Nothing could prepare me for what was about to happen.
Suddenly , I heard a loud roar. The water under my feet disappeared. I heard people screaming and pointing at the sea. What 's going on ? I wondered as I turned to see a massive wave coming towards me. Mark , run! I heard my mum shout before the huge wave smallowed me. I was under the water . I tried to breathe and reach the surface but the force of the water just pushedme down. Then ,out of nowhere a hand grabbed me and pulled me up. I gaped for air and looked around. I was in a palm tree with a Thai man. I could see people in the distance running in panic.
I felt like crying but I was too shocked to even do that. The only thing I could do was to sit and watch , unable to move. The hours passed slowly. Suddenly , the Thai man started shouting and pointing to a helicopter . The pilot saw us and came to rescue us. Half an hour later we were safe in the hills. There were a lot of people there. I felt lonely and lost. Mark, you 're safe, I heard my mum 's voice say. I don't remember feeling more relieved in my life than at that moment.
Two days later we left the island. We felt lucky to be alive but we were sorry for the locals that lost their homes. It was a terrible experience

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เช้า 26 ธันวาคมได้อบอุ่น และแดดบนเกาะพีพีดอนในประเทศไทย เปลี่ยนสภาพอากาศเปียก ฝนตกในกรุงลอนดอนต้อนรับแสงแดดได้ หลังอาหารเช้า เราเดินไปชายหาด พ่อตัดสินใจที่จะอาบแดด และฉันวิ่งตรงในน้ำใสไม่สามารถเตรียมฉันสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นทันใดนั้น ผมได้ยินเสียงคำรามเสียงดัง น้ำภายใต้เท้าของฉันหายไป ผมได้ยินคนกรีดร้อง และชี้ไปที่ทะเล จะเกิดอะไรขึ้น ผมสงสัยว่า ผมหันไปเห็นคลื่นใหญ่มาสู่ฉัน เครื่องหมาย รัน ผมได้ยิน mum ฉันตะโกนก่อน smallowed คลื่นใหญ่ฉัน ผมอยู่ใต้น้ำ ฉันพยายามหายใจ และถึงผิวแต่แรง pushedme เพียงน้ำลง งาม มือคว้าผม แล้วดึงผมขึ้น Gaped สำหรับอากาศ และมองรอบ ๆ ผมอยู่ในร่มไม้กับคนไทย ฉันสามารถเห็นคนในระยะที่ทำงานเปิดเปิงเหมือนร้องไห้ แต่แค่ตกใจเกินไปแม้จะทำที่ สิ่งเดียวที่ฉันทำ จะรับ ชม ไม่สามารถย้ายได้ ชั่วโมงผ่านไปอย่างช้า ๆ ทันใดนั้น ไทยผู้ชายเริ่มตะโกน และชี้ไปยังเฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเรา และมาช่วยเหลือเรา ครึ่งชั่วโมงต่อมาเราได้เซฟไว้ มีผู้คนจำนวนมากได้ ฉันรู้สึกเหงา และหายไป เครื่องหมาย คุณปลอดภัย ฉันได้ยินเสียงของฉันมัมบอกว่า จำไม่ได้รู้สึกปลดปล่อยมากขึ้นในชีวิตมากกว่าที่ก็สองวันต่อมาเราออกจากเกาะ เรารู้สึกโชคดีที่มีชีวิตอยู่ แต่เรามีคนที่สูญเสียบ้านของพวกเขา มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เช้าวันที่ 26 ธันวาคมที่อบอุ่นและมีแดดบนเกาะพีพีดอนเกาะในแสงแดดประเทศไทยและได้รับการต้อนรับจากเปียกฝนในกรุงลอนดอน หลังอาหารเช้าเราไปพ่อแม่ beach.My
ตัดสินใจที่จะอาบแดดและฉันวิ่งตรงเข้าไปในน้ำทะเลใสไม่มีอะไรสามารถเตรียมฉันสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น.
ทันใดนั้นผมได้ยินเสียงคำรามดัง น้ำใต้ฝ่าเท้าของฉันหายไป ผมได้ยินคนกรีดร้องและชี้ไปที่ทะเล เกิดอะไรขึ้น ? ผมสงสัยว่าเป็นผมหันไปเห็นคลื่นขนาดใหญ่ที่มาหาผม มาร์คเรียก! ผมได้ยินเสียงร้องแม่ของฉันก่อนที่คลื่นขนาดใหญ่ smallowed ฉัน ผมอยู่ใต้น้ำ ผมพยายามที่จะหายใจและการเข้าถึงพื้นผิว แต่พลังแห่งน้ำเพียง pushedme ลง จากนั้นออกมาจากที่ไหนคว้ามือผมและดึงฉันขึ้น ผมอ้าปากค้างสำหรับอากาศและมองไปรอบ ๆ ผมอยู่ในต้นปาล์มที่มีคนไทย ฉันจะได้เห็นคนที่อยู่ในระยะการทำงานในความหวาดกลัว.
ฉันรู้สึกเหมือนร้องไห้ แต่ผมตกใจมากเกินไปที่จะได้ทำอย่างนั้น สิ่งเดียวที่ฉันจะทำคือการนั่งชมไม่สามารถที่จะย้าย เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ทันใดนั้นคนไทยเริ่มตะโกนและชี้ไปที่เฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเราและเข้ามาช่วยเรา ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรามีความปลอดภัยในภูเขา มีผู้คนจำนวนมากมี ฉันรู้สึกเหงาและหายไป มาร์คคุณกำลังปลอดภัยผมได้ยินแม่ของฉัน 's เสียงพูด ผมจำไม่ได้รู้สึกโล่งใจมากขึ้นในชีวิตของฉันกว่าในขณะนั้น.
สองวันต่อมาเราออกจากเกาะ เรารู้สึกว่าโชคดีที่จะมีชีวิตอยู่ แต่เราก็ขอโทษสำหรับชาวบ้านที่สูญเสียบ้านของพวกเขา มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนเช้าของวันที่ 26 ธันวาคม อบอุ่น และแดดบนเกาะพีพีดอน ประเทศไทย แสงอาทิตย์คือการเปลี่ยนแปลงการต้อนรับจากการเปียกฝน สภาพอากาศในลอนดอน หลังจากอาหารเช้าเราก็ไปชายหาด พ่อแม่ของฉันตัดสินใจที่จะอาบแดดและฉันวิ่งตรงเข้าไปในผลึกชัดเจนน้ำ
ไม่มีอะไรเตรียมผมสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
จู่ๆ ผมได้ยินเสียงคำรามดัง น้ำใต้ฝ่าเท้าของฉันหายไปฉันได้ยินคนตะโกนและชี้ไปที่ทะเล เกิดอะไรขึ้น ? ฉันสงสัยว่าฉันหันไปเห็นคลื่นใหญ่มาต่อผม มาร์ค , วิ่ง ! ฉันได้ยินว่าแม่ฉันตะโกนก่อนคลื่นใหญ่ smallowed ฉัน ฉันอยู่ใต้น้ำ ฉันพยายามจะหายใจ และถึงพื้นผิว แต่แรงของน้ำ pushedme ลง แล้ว จู่ๆ มือคว้าฉันและดึงฉันขึ้นฉัน gaped ในอากาศและมองไปรอบ ๆ ผมอยู่ในต้นไม้ปาล์มกับชายไทย . ผมเห็นคนในระยะทางวิ่งในความหวาดกลัว .
ผมรู้สึกเหมือนร้องไห้ แต่ผมก็ตกใจมากที่ทำอย่างนั้น สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือ นั่งดู ไม่สามารถขยับได้ เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จู่ๆ ผู้ชายไทยเริ่มตะโกนและชี้ไปยังเฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเราและมาช่วยเราครึ่งชั่วโมงต่อมาเราก็ปลอดภัยในภูเขา มีคนมากมายที่นั่น ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง มาร์ค แกปลอดภัย ผมได้ยินเสียงแม่ของฉัน ' s กล่าวว่า ผมจำไม่ได้ว่ารู้สึกโล่งใจมากขึ้นในชีวิตกว่าตอนนั้น .
2 วันต่อมาเราออกจากเกาะ เรารู้สึกว่าโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่เราสงสารชาวบ้านที่บ้านของเขาหายไป มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว