It was a charmingly mild and balmy

It was a charmingly mild and balmy day. The sun shone beyond the orchard, and the shade was cool inside. A light breeze stirred the boughs of the old apple-tree under which the philosopher sat. None of these things did the philosopher notice, unless it might be when the wind blew about the leaves of the large volume on his knees, and he had to find his place again. Then he would exclaim against the wind, shuffle the leaves till he got the right page, and settle to his reading. The book was a treatise on ontology; it was written by another philosopher, a friend of this philosopher's; it bristled with fallacies, and this philosopher was discovering them all, and noting them on the fly-leaf at the end. He was not going to review the book (as some might have thought from his behaviour), or even to answer it in a work of his own. It was just that he found a pleasure in stripping any poor fallacy naked and crucifying it. Presently a girl in a white frock came into the orchard. She picked up an apple, bit it, and found it ripe. Holding it in her hand, she walked up to where the philosopher sat, and looked at him. He did not stir. She took a bite out of the apple, munched it, and swallowed it. The philosopher crucified a fallacy on the fly-leaf. The girl flung the apple away.
"Mr. Jerningham," said she, "are you very busy?"
The philosopher, pencil in hand, looked up.
"No, Miss May," said he, "not very."
"Because I want your opinion."
"In one moment," said the philosopher, apologetically.
He turned back to the fly-leaf and began to nail the last fallacy a little tighter to the cross. The girl regarded him, first with amused impatience, then with a vexed frown, finally with a wistful regret. He was so very old for his age, she thought; he could not be much beyond thirty; his hair was thick and full of waves, his eyes bright and clear, his complexion not yet divested of all youth's relics.
"Now, Miss May, I'm at your service," said the philosopher, with a lingering look at his impaled fallacy; and he closed the book, keeping it, however, on his knee.
The girl sat down just opposite to him.
"It's a very important thing I want to ask you," she began, tugging at a tuft of grass, "and it's very--difficult, and you mustn't tell any one I asked you; at least, I'd rather you didn't."
"I shall not speak of it; indeed, I shall probably not remember it," said the philosopher.
"And you mustn't look at me, please, while I'm asking you."
"I don't think I was looking at you, but if I was I beg your pardon," said the philosopher, apologetically.
She pulled the tuft of grass right out of the ground, and flung it from her with all her force.
"Suppose a man--" she began. "No, that's not right."
"You can take any hypothesis you please," observed the philosopher, "but you must verify it afterward, of course."
"Oh, do let me go on. Suppose a girl, Mr. Jerningham--I wish you wouldn't nod."
"It was only to show that I followed you."
"Oh, of course you 'follow me,' as you call it. Suppose a girl had two lovers--you're nodding again--or, I ought to say, suppose there were two men who might be in love with a girl."
"Only two?" asked the philosopher. "You see, any number of men might be in love with--"
"Oh, we can leave the rest out," said Miss May, with a sudden dimple; "they don't matter."
"Very well," said the philosopher, "if they are irrelevant we will put them aside."
"Suppose, then, that one of these men was, oh, awfully in love with the girl, and--and proposed, you know--"
"A moment!" said the philosopher, opening a note-book. "Let me take down his proposition. What was it?"
"Why, proposed to her--asked her to marry him," said the girl, with a stare.
"Dear me! How stupid of me! I forgot that special use of the word. Yes?"
"The girl likes him pretty well, and her people approve of him, and all that, you know."
"That simplifies the problem," said the philosopher, nodding again.
"But she's not in--in love with him, you know. She doesn't really care for him--much. Do you understand?"
"Perfectly. It is a most natural state of mind."
"Well then, suppose that there's another man --what are you writing?"
"I only put down (B)--like that," pleaded the philosopher, meekly exhibiting his note-book.
She looked at him in a sort of helpless exasperation, with just a smile somewhere in the background of it.
"Oh, you really are--" she exclaimed. "But let me go on. The other man is a friend of the girl's: he's very clever--oh, fearfully clever--and he's rather handsome. You needn't put that down."
"It is certainly not very material," admitted the philosopher, and he crossed out "handsome"; "clever" he left.
"And the girl is most awfully--she admires him tremendously; she thinks him just the greatest man that ever lived, you know. And she--she--" The girl paused.
"I'm following," said the philosopher, with pencil poised.
"She'd think it better than the whole world if --if she could be anything to him, you know."
"You mean become his wife?"
"Well, of cours

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันเป็นวันอันรุนแรง และโกรก ดวงอาทิตย์ส่องเกินออร์ชาร์ด และร่มก็เย็นภายใน สายลมแสงกวน boughs ของต้นไม้แอปเปิ้ลเก่าที่ที่นั่งของนักปรัชญา ไม่มีสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ประกาศปรัชญา ยกเว้น เมื่อลมพัดเกี่ยวกับใบของไดรฟ์ข้อมูลขนาดใหญ่บนหัวเข่าของเขา เขาค้นหาสถานที่ของเขาอีกครั้งอาจ เขาจะร้องต้านลม สลับใบจนได้หน้าขวา แล้วไปอ่านของเขา หนังสือเล่มนี้เป็นจริยศาสตร์ภววิทยา มันถูกเขียนขึ้น โดยนักปรัชญาอื่น เป็นเพื่อนกับของอาถรรพ์นี้ มันตรงกับ fallacies และนักปรัชญานี้ถูกค้นพบทั้งหมด และสังเกตบนใบไม้ลอยในตอนท้าย เขาไม่จะอ่านหนังสือ (ตามที่บางคนอาจคิดว่า จากพฤติกรรมของเขา), หรือแม้แต่ การตอบในการทำงานของเขาเอง มันเป็นเพียงแค่ที่เขาได้พบความสุขในการลอกเข้าใจผิดใด ๆ จนเปลือยกาย และ crucifying มัน ปัจจุบันสาวใน frock ขาวเข้ามาในสวน เธอหยิบแอปเปิล บิตมัน และพบว่ามันสุก ถือในมือของเธอ เธอเดินขึ้นไปที่นักปรัชญาเสาร์ และมองไปที่เขา เขาไม่ได้คนนี้ เธอเอากัดจากแอปเปิ้ล munched มัน และกลืนกินมัน นักปรัชญาที่ตรึงประเด็นบนฟลายใบไม้ สาวโยนออกแอปเปิ้ลไป"นาย Jerningham กล่าว "คุณว่างมาก"นักปราชญ์ ดินสอในมือ มองขึ้น"ไม่มี นางสาวพฤษภาคม กล่าวว่า เขา "มากมาย""เพราะผมต้องแสดงความคิดเห็น""ในช่วงเวลาหนึ่ง กล่าวว่า นักปรัชญา apologeticallyเขาหันกลับไปบินใบ และเริ่มเล็บสัดนิดข้ามเข้าใจผิดครั้งสุดท้าย สาวถือเขา แรกกับขบขันอดทน แล้ว มีหงุดหงิดหน้างอ ในที่สุด ด้วยการ wistful เสียใจ เขาก็คิดมากสำหรับอายุของเขา เธอคิดว่า เขาไม่สามารถมากเกินกว่าสามสิบ ผมหนา และเต็มรูปแบบของคลื่น ตาสว่าง และ ชัดเจน ผิวของเขายังไม่ เบือนหน้าโบราณวัตถุของเยาวชนทั้งหมด"พลาดตอนนี้ พฤษภาคม :ที่, " กล่าวว่า นักปราชญ์ มีลักษณะบางส่วนที่เข้าใจผิดเขา impaled และเขาปิดหนังสือ การรักษา อย่างไรก็ตาม บนเข่าของเขาหญิงสาวนั่งลงเพียงข้ามเขา"มันเป็นสิ่งที่สำคัญมากต้องขอให้คุณ เธอ เริ่ม เพื่อที่ปุยหญ้า "มันเป็นเรื่องยากมาก- และคุณต้องไม่บอกหนึ่งถามคุณ น้อย นะคุณไม่""ผมจะไม่พูดถึงมัน แน่นอน ฉันจะอาจจะไม่จำ,"กล่าวว่า นักปรัชญา"และคุณจะดูฉัน โปรด ในขณะที่ผมกำลังขอให้คุณ""ผมไม่คิดว่า ผมมองคุณ แต่ว่าผม โทษ กล่าวว่า นักปรัชญา apologeticallyเธอดึงปุยหญ้าขวาจากพื้นดิน และโยนออกจากเธอ ด้วยแรงทั้งหมดของเธอ"สมมติว่า คน-" เธอเริ่ม "ไม่มี ที่ไม่เหมาะสม""คุณสามารถใช้สมมติฐานใด ๆ คุณกรุณา สังเกตนักปรัชญา "แต่คุณต้องตรวจสอบได้หลังจากนั้น แน่นอน""โอ้ ให้ฉันไป สมมติว่า ผู้หญิง นาย Jerningham - ฉันต้องการคุณจะไม่พยักหน้า ""มันเป็นเพียงการแสดงว่า ผมทำตามคุณ""โอ้ แน่นอนคุณ 'ทำตามฉัน เรียกว่างาน สมมติว่ามีผู้หญิงสองคนรัก - คุณกำลัง nodding อีกครั้ง - หรือ ฉันควรจะพูดว่า สมมติว่ามีชายสองคนอาจจะรักผู้หญิง ""เพียงสอง" ถามนักปรัชญา "คุณดู จำนวนผู้ชายอาจรัก-""โอ้ เราสามารถทิ้งส่วนเหลือ," กล่าวว่า นางสาวพฤษภาคม มีลักยิ้มอย่างกะทันหัน "พวกเขาไม่สำคัญ""ดีมาก กล่าวว่า นักปรัชญา, ''ถ้าพวกเขาจะไม่เกี่ยวข้องเราจะใส่พวกเขากัน""สมมติว่า แล้ว ว่า คนเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่งได้ โอ้ ชะมัดในความรักกับสาว และ - และเสนอ คุณรู้-""ช่วง" กล่าวว่า นักปราชญ์ เปิดหมายเหตุหนังสือ "ผมจะลงเรื่องของเขา ศาสนาอะไร""ทำไม เธอ - เธอไปแต่งงานกับเขา การนำเสนอ" กล่าวว่า สาว stare"รักฉัน วิธีโง่ของฉัน ลืมว่าใช้คำพิเศษ ใช่หรือไม่""หญิงสาวถูกใจเขาสวยดี และประชาชนอนุมัติ ของเขา และ ที่คุณรู้""ที่ทำให้ปัญหา กล่าวว่า นักปราชญ์ nodding อีกครั้ง"แต่เธอไม่ได้ใน - รักเขา คุณทราบ เธอไม่จริง ๆ ดูแลเธอมาก เข้าใจไหม""อย่างสมบูรณ์แบบ มันเป็นธรรมชาติมากที่สุดของจิตใจ""ดีแล้ว สมมติว่าที่มีคนอื่น - สิ่งคุณเขียน""ผมเพียงนำลง (B) - ต้องการที่ นปช.นักปรัชญา ก็แสดงหมายเหตุหนังสือเธอมองไปที่เขาในลักษณะของ exasperation ซม ด้วยเพียงรอยยิ้มไว้ในเบื้องหลังของมัน"โอ้ คุณเป็นจริง-" เธอ exclaimed "แต่ผมไปในตัว คนเป็นเพื่อนของหญิงสาว: เขาเป็นคนฉลาดมาก - โอ้ ส่วนชาว ฉลาด - และเขาจะหล่อ คุณไม่จำเป็นต้องทำการลงที่""ไม่แน่นอนมากวัสดุ เข้าปราชญ์ และเขาข้ามออก"หล่อ" "ฉลาด" ที่เขาซ้าย"และสาวสุดชะมัด - เธอต่อศาสนาเขาอย่างมาก เธอคิดเพียงคนยิ่งใหญ่ที่สุดที่เคย คุณรู้เขา และเธอ -เธอ- "สาวหยุดชั่วคราว"ฉันติดตาม กล่าวว่า นักปรัชญา ด้วยดินสอทรงตัว"เธอจะคิดได้ดีกว่าทั้งโลกถ้า - ถ้าเธอไม่ว่าจะเป็นเขา คุณทราบ"คุณหมายความว่า เป็น ภรรยาของเขา""ดี ของคราวด์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นวันที่มีเสน่ห์ที่ไม่รุนแรงและชื่นใจ ดวงอาทิตย์ส่องเกินสวนผลไม้และที่ร่มเย็นภายใน สายลมแสงขยับกิ่งของแอปเปิ้ลต้นไม้เก่าตามที่นักปรัชญานั่ง ไม่มีสิ่งเหล่านี้ได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้าปรัชญาเว้นแต่มันอาจจะเป็นเมื่อลมพัดเกี่ยวกับใบของปริมาณขนาดใหญ่บนหัวเข่าของเขาและเขาก็จะหาสถานที่ของเขาอีกครั้ง จากนั้นเขาก็จะอุทานออกมากับลมสับเปลี่ยนใบจนกว่าเขาจะมีหน้าขวาและนั่งลงไปอ่านของเขา หนังสือเล่มนี้เป็นตำราที่เกี่ยวกับธรรมชาตินั้น มันถูกเขียนขึ้นโดยนักปรัชญาอีกเพื่อนของนักปรัชญานี้; มันมีขนชักนำและนักปรัชญานี้ได้รับการค้นพบพวกเขาทั้งหมดและสังเกตพวกเขาในทันทีใบที่ปลาย เขาไม่ได้ไปทบทวนหนังสือเล่ม (ตามที่บางคนอาจจะมีความคิดจากพฤติกรรมของเขา) หรือแม้กระทั่งการที่จะตอบในการทำงานของเขาเอง มันเป็นเพียงแค่ว่าเขาพบความสุขในการลอกการเข้าใจผิดที่ไม่ดีใด ๆ เปลือยกายและตรึงมัน ปัจจุบันเป็นสาวในเสื้อสีขาวเข้ามาในสวนผลไม้ เธอหยิบขึ้นมาแอปเปิ้ลกัดมันและพบว่ามันสุก โฮลดิ้งในมือของเธอเธอเดินขึ้นไปที่นักปรัชญานั่งและมองไปที่เขา เขาไม่ได้ลงไปผัด เธอเข้ามากัดออกจากแอปเปิ้ล, เคี้ยวมันและกลืนลงไป นักปรัชญาตรึงกางเขนเข้าใจผิดเกี่ยวกับการบินใบ หญิงสาวโยนแอปเปิ้ลออกไป.
"นาย Jerningham" บอกว่าเธอ "คุณยุ่งมาก?"
ปรัชญาดินสอในมือที่มองขึ้น.
"ไม่มีนางสาวพฤษภาคม" กล่าวว่าเขา "ไม่มาก."
"เพราะ ฉันต้องการความคิดเห็นของคุณ.
"" ในช่วงเวลาหนึ่ง "กล่าวว่านักปรัชญา, ขอโทษ.
เขาหันกลับไปทันทีใบและเริ่มที่จะเล็บเข้าใจผิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผ่านมาที่เข้มงวดมากขึ้นเพื่อข้าม หญิงสาวที่ได้รับการยกย่องให้เขาเป็นครั้งแรกที่มีความอดทนขบขันแล้วกับขมวดเดือดร้อนในที่สุดด้วยความเสียใจโหยหา เขาจึงเก่ามากสำหรับอายุของเขาที่เธอคิดว่า; เขาไม่สามารถจะมากเกินกว่าสามสิบคนนั้น ผมของเขาเป็นหนาและเต็มรูปแบบของคลื่นดวงตาของเขาสดใสและชัดเจนผิวของเขายังไม่ได้เบือนหน้าพระธาตุเยาวชนทั้งหมด.
"ตอนนี้มิสพฤษภาคมผมที่บริการของคุณ" กล่าวว่านักปรัชญาที่มีลักษณะเอ้อระเหยที่เสียบของเขา การเข้าใจผิด; และเขาก็ปิดหนังสือเล่มนี้ทำให้มัน แต่ในหัวเข่าของเขา.
หญิงสาวนั่งลงตรงข้ามกับเขา.
"มันเป็นสิ่งที่สำคัญมากที่ผมอยากจะขอให้คุณ" เธอเริ่มดึงที่กระจุกหญ้า "และมันเป็น . มาก - ยากและคุณไม่ต้องบอกหนึ่งที่ผมขอให้คุณใด ๆ อย่างน้อยฉันต้องการ แต่คุณไม่ได้"" ผมจะไม่พูดถึงมันแน่นอนผมอาจจะจำไม่ได้ว่ามัน "กล่าวว่า นักปรัชญา. "และคุณจะต้องไม่มองมาที่ฉันโปรดในขณะที่ฉันขอให้คุณ." "ฉันไม่คิดว่าฉันถูกมองที่คุณ แต่ถ้าผมฉันขอโทษ" ปรัชญากล่าวว่าขอโทษเธอดึงกอหญ้าขวาออกจากพื้นดินและโยนมันจากเธอกับแรงของเธอ. "สมมติว่า man--" เธอเริ่ม "ไม่มีที่ไม่ถูกต้อง." "คุณสามารถใช้สมมติฐานใด ๆ ที่คุณโปรด" ตั้งข้อสังเกตนักปรัชญา "แต่คุณต้องตรวจสอบมันหลังจากนั้นแน่นอน." "โอ้ไม่ให้ฉันไปบน. สมมติว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่นาย Jerningham --I หวังว่าคุณจะไม่พยักหน้า "." มันเป็นเพียงเพื่อแสดงให้เห็นว่าผมทำตามคุณ. "" โอ้แน่นอนคุณตามฉัน 'ในขณะที่คุณเรียกมันว่าสมมติว่ามีหญิงสาวสองคนรัก -. ที่คุณอยู่ พยักหน้าอีกครั้ง - หรือฉันควรจะพูดว่าคิดว่ามีชายสองคนที่อาจจะอยู่ในความรักกับหญิงสาวคนหนึ่ง "." เพียงสอง? " ถามนักปรัชญา "คุณจะเห็นจำนวนของคนใด ๆ ที่อาจจะอยู่ใน with-- ความรัก" "โอ้เราสามารถออกจากส่วนที่เหลือออกมา" กล่าวว่านางสาวเดือนพฤษภาคมที่มีลักยิ้มฉับพลัน; "พวกเขาไม่ได้เรื่อง." "ดีมาก" กล่าวว่านักปรัชญาที่ว่า "ถ้าพวกเขาไม่เกี่ยวข้องเราจะใส่พวกเขากัน." "สมมติว่าแล้วว่าหนึ่งในคนเหล่านี้คือโอ้ชะมัดในความรักกับหญิงสาว และ - และนำเสนอคุณ know-- "" ช่วงเวลา " กล่าวว่านักปรัชญาเปิดบันทึกหนังสือ "ให้ฉันจะลงเรื่องของเขามันคืออะไร.?" "ทำไมเสนอให้เธอ - ขอให้เธอแต่งงานกับเขา" กล่าวว่าหญิงสาวที่มีการจ้องมอง. "ที่รักฉันวิธีโง่ของฉันฉันลืมไปว่าการใช้งานพิเศษ! ของคำว่าใช่.? "" หญิงสาวที่เขาชอบสวยดีและคนที่เธอเห็นด้วยกับเขาและทุกสิ่งที่คุณรู้ว่า. "" นั่นช่วยลดปัญหาที่เกิดขึ้น "กล่าวว่านักปรัชญา, พยักหน้าอีกครั้ง." แต่เธอไม่ได้ห . รัก -in กับเขาคุณจะรู้ว่าเธอไม่ได้สนใจจริงๆสำหรับเขา - มากคุณเข้าใจ "." สมบูรณ์แบบมันเป็นรัฐที่เป็นธรรมชาติมากที่สุดของจิตใจ.. "" ถ้าอย่างนั้นคิดว่ามีชายอีกคนหนึ่ง - สิ่งที่คุณเขียน "?" ฉันเพียงวางลง (B) - เช่นนั้น "อ้อนวอนนักปรัชญา, การแสดงอย่างอ่อนโยนทราบหนังสือของเขา. เธอมองเขาในการเรียงลำดับของความโกรธเคืองอะไรไม่ถูกที่มีเพียงแค่รอยยิ้มอยู่ที่ไหนสักแห่งในพื้นหลัง ของมัน. "โอ้คุณจริงๆ are--" เธออุทาน "แต่ให้ฉันไปอยู่กับคนอื่น ๆ ที่เป็นเพื่อนของหญิงสาวที่เขาฉลาดมาก - โอ้ตระหนกฉลาด - และเขาหล่อค่อนข้างคุณไม่จำเป็นต้องใส่ที่ลง..." "แน่นอนมันเป็นวัสดุที่ไม่มาก "ยอมรับว่านักปรัชญาและเขาเดินออก" หล่อ "; "ฉลาด" เขาออกจาก. "และหญิงสาวที่เป็นส่วนใหญ่ชะมัด - เธอชื่นชมเขาอย่างมาก. เธอคิดว่าเขาเป็นเพียงชายคนหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เคยอาศัยอยู่ที่คุณรู้และเธอ - she--." หญิงสาวหยุดชั่วคราว"ฉัน ต่อไปนี้ "กล่าวว่านักปรัชญาที่มีดินสอทรงตัว." เธอคิดว่ามันจะดีกว่าโลกทั้งโลกถ้า --if เธอจะเป็นอะไรกับเขาคุณจะรู้ว่า. "" คุณหมายถึงกลายเป็นภรรยาของเขา? "" ดีของ Cours