in the Lao People’s Democratic Repu

in the Lao People’s Democratic Republic (Lao PDR
or Laos). In particular, I want to highlight that one
of the main motivations of the government of Laos
in granting large-scale land concessions is to remove
peasants, and particularly indigenous peoples, from
their conditions of production because they are seen
as making unproductive use of resources and as being
resistant to fully integrating into the market economy.
Indeed, in Laos most indigenous peoples have,
until quite recently, been heavily reliant on mixed
subsistence and semi-subsistence agriculture in
which a large portion of the food consumed has been
obtained through family farm agriculture, as well as
hunting, fishing, and the gathering of a wide variety
of non-timber forest products (NTFPs) from the
commons. Crucially, these peoples have not become
embedded in the wage-labour economy like most
rural populations in the USA, Western Europe or
other industrialized parts of the world. This does
not mean that indigenous peoples in Laos do not,
at times, depend on wage labour, especially during
the agricultural off-season. Moreover, as Rigg (2005)
and Shoemaker et al. (2001) have pointed out, wagelabour
is becoming increasingly important in rural
Laos, even without the introduction of large-scale
economic land concessions. The degree of importance
is, however, geographically uneven, with some regions,
villages and peoples engaging much more in wagelabour
than others, and indigenous peoples tending
to rely less on it than others. Thus, while the role of
subsistence agriculture in rural Laos should not be
overemphasized or romanticized; neither should we
underappreciate nor deny the continued importance
of subsistence and semi-subsistence agriculture for
large portions of the population, at least for the timebeing,
and especially for upland indigenous peoples
whose livelihoods are particularly linked to the land.
Still, many indigenous farmers are rapidly being
propelled into wage-labour markets in ways that
cannot be considered voluntary, and since this is the
focus here, I will not dwell on less coercive transformations
of labour that are occurring simultaneously,
although I do recognize their importance. I wish to
demonstrate that the policy of the government of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว (ลาวหรือลาว) โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ต้องการเน้นของโต่งหลักของรัฐบาลลาวในที่ดินขนาดใหญ่ให้ สัมปทานเป็นการ เอาชาวนา และโดยเฉพาะอย่างยิ่งชน จากเงื่อนไขการผลิตของพวกเขาเนื่องจากพวกเขาจะเห็นเป็นก่อใช้ทรัพยากร และเป็นทนอย่างบูรณาการเข้าสู่เศรษฐกิจการตลาดแน่นอน ลาว ชนสุดได้จนถึงค่อนข้างล่า ถูกมากพึ่งผสมชีพและชีพกึ่งเกษตรในซึ่งส่วนใหญ่ของอาหารที่บริโภคได้ได้รับผ่านทางครอบครัวฟาร์มเกษตร เช่นเป็นการล่าสัตว์ ประมง และการรวบรวมความหลากหลายของผลิตภัณฑ์ไม่ใช่ไม้ป่า (NTFPs) จากการคอมมอนส์ อำนาจ คนเหล่านี้ไม่ได้เป็นฝังในเศรษฐกิจค่าจ้างแรงงานเหมือนที่สุดประชากรชนบทในสหรัฐอเมริกา ยุโรปตะวันตก หรืออื่น ๆ ส่วนอุตสาหกรรมของโลก นี้ไม่ไม่ได้หมายความ ว่า ชนพื้นเมืองในลาวไม่ได้ขึ้นอยู่กับค่าจ้างแรงงาน ครั้ง โดยเฉพาะในช่วงต่อ ๆ เกษตร นอกจากนี้ เป็น Rigg (2005)และชูเมกเกอร์และ al. (2001) ได้ชี้ให้เห็น wagelabourเป็นสิ่งสำคัญมากขึ้นในชนบทลาว แม้ไม่ มีการแนะนำของขนาดใหญ่เศรษฐกิจที่ดินสัมปทาน ระดับความสำคัญคือ อย่างไรก็ตาม กันทางภูมิศาสตร์ไม่ สม่ำเสมอ มีบางภูมิภาคหมู่บ้านและคนที่เสน่ห์ใน wagelabour มากอื่น ๆ และชนแนวการพึ่งพาการอื่น ๆ ดังนั้น ในขณะที่บทบาทของไม่ควรชีพเกษตรกรรมในชนบทลาวoveremphasized หรือ ลี้ลับ ไม่ควรเราunderappreciate หรือปฏิเสธความสำคัญอย่างต่อเนื่องของเกษตรชีพและกึ่งชีพสำหรับส่วนใหญ่ของประชากร น้อยสำหรับ timebeingและโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สำหรับชนค่อยมีวิถีชีวิตโดยเฉพาะอย่างยิ่งเชื่อมโยงกับแผ่นดินเกษตรกรหลายคนพื้นเมืองได้อย่างรวดเร็วอยู่จากในตลาดแรงงานค่าจ้างด้วยวิธีการที่ไม่ถือเป็นความสมัคร ใจ และ ตั้งแต่นี้เป็นการมาที่นี่ ผมจะไม่อาศัยอยู่ในแปลงน้อย coerciveแรงงานที่เกิดขึ้นพร้อมกันแม้ว่าฉันรู้จักความสำคัญของพวกเขา ฉันต้องการที่แสดงให้เห็นถึงนโยบายของรัฐบาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว
(สปปลาวหรือประเทศลาว) โดยเฉพาะอย่างยิ่งผมต้องการที่จะเน้นว่าหนึ่งของแรงจูงใจหลักของรัฐบาลลาวในการให้สัมปทานที่ดินขนาดใหญ่คือการลบชาวนาและชนพื้นเมืองโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากเงื่อนไขของการผลิตเพราะพวกเขาจะเห็นเป็นการใช้อุดมสมบูรณ์ของทรัพยากรและในฐานะที่เป็นทนต่ออย่างบูรณาการเข้ากับเศรษฐกิจตลาด. อันที่จริงในประเทศลาวชนพื้นเมืองส่วนใหญ่ได้, จนกระทั่งค่อนข้างเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้รับอย่างมากพึ่งพาผสมการดำรงชีวิตและการเกษตรกึ่งยังชีพในซึ่งส่วนใหญ่มาจากอาหารที่บริโภคได้รับได้รับผ่านทางครอบครัวการเกษตรฟาร์มเช่นเดียวกับการล่าสัตว์ประมงและรวบรวมความหลากหลายกว้างที่ไม่ใช่ผลิตภัณฑ์จากป่าไม้(NTFPs) จากคอมมอนส์ ขับเคลื่อนผู้คนเหล่านี้ยังไม่เป็นที่ฝังตัวอยู่ในเศรษฐกิจค่าจ้างแรงงานชอบมากที่สุดประชากรในชนบทในประเทศสหรัฐอเมริกา, ยุโรปตะวันตกหรือชิ้นส่วนอุตสาหกรรมอื่น ๆ ของโลก นี้ไม่ได้หมายความว่าชนพื้นเมืองในประเทศลาวไม่ได้ในบางครั้งขึ้นอยู่กับค่าจ้างแรงงานโดยเฉพาะในช่วงเกษตรปิดฤดูกาล นอกจากนี้ยังเป็น Rigg (2005) และเท้า et al, (2001) ได้ชี้ wagelabour จะทวีความสำคัญมากขึ้นในชนบทของประเทศลาวได้โดยไม่ต้องแนะนำของขนาดใหญ่สัมปทานที่ดินทางเศรษฐกิจ การศึกษาระดับปริญญาที่มีความสำคัญเป็นแต่ไม่สม่ำเสมอทางภูมิศาสตร์กับบางภูมิภาคหมู่บ้านและประชาชนมีส่วนร่วมมากขึ้นในการwagelabour กว่าคนอื่นและพุ่งชนพื้นเมืองอาศัยอยู่กับมันน้อยกว่าคนอื่น ๆ ดังนั้นในขณะที่บทบาทของการดำรงชีวิตการเกษตรในประเทศลาวในชนบทไม่ควรที่จะเน้นหรือโรแมนติก; ทั้งที่เราควรunderappreciate หรือปฏิเสธความสำคัญอย่างต่อเนื่องของการดำรงชีวิตและการเกษตรกึ่งยังชีพสำหรับส่วนใหญ่ของประชากรอย่างน้อยสำหรับtimebeing ที่และโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับชนพื้นเมืองที่ดอนที่มีการดำรงชีวิตมีการเชื่อมโยงโดยเฉพาะอย่างยิ่งไปยังดินแดน. ยังเกษตรกรพื้นเมืองจำนวนมาก รวดเร็วถูกขับเคลื่อนเข้าสู่ตลาดแรงงานรับจ้างในรูปแบบที่ไม่สามารถได้รับการพิจารณาความสมัครใจและตั้งแต่นี้เป็นโฟกัสที่นี่ผมจะไม่ได้อาศัยอยู่ในแปลงบีบบังคับน้อยของการใช้แรงงานที่เกิดขึ้นพร้อมๆ กันแม้ว่าฉันจะตระหนักถึงความสำคัญของพวกเขา ฉันต้องการที่จะแสดงให้เห็นว่านโยบายของรัฐบาลที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ( สปป. ลาว
หรือลาว ) โดยเฉพาะฉันต้องการที่จะเน้นว่า
ของแรงจูงใจหลักของรัฐบาลลาวให้สัมปทานที่ดินขนาดใหญ่

จะเอาชาวนา และโดยเฉพาะชนพื้นเมืองจาก
ของเงื่อนไขของการผลิต เพราะจะเห็น
เป็นการใช้ทรัพยากร และไม่เป็น
ป้องกันการบูรณาการอย่างเต็มที่ในตลาดเศรษฐกิจ
แน่นอนในลาวพื้นเมืองส่วนใหญ่ประชาชนมี
จนกระทั่งเมื่อเร็วๆนี้ , ถูกหนักพึ่งพาและกึ่งยังชีพเกษตรยังชีพผสม

ซึ่งในส่วนใหญ่ของอาหารที่บริโภคได้รับ
ผ่านเกษตรฟาร์ม ครอบครัว ตลอดจน
ล่าสัตว์ , ตกปลา , และ การรวมตัวของ
หลากหลายไม่ใช่ไม้ป่าผลิตภัณฑ์ ( ntfps ) จาก
คอมมอน ส่วนใหญ่ คนเหล่านี้ได้กลายเป็น
ฝังตัวอยู่ในค่าจ้างแรงงานเศรษฐกิจ เช่น ประชากรในชนบทส่วนใหญ่
ใน USA , ยุโรปตะวันตกหรือ
ส่วนอื่น ๆ อุตสาหกรรมของโลก นี่
ไม่ได้หมายความว่าชนพื้นเมืองในลาวไม่ได้
ครั้ง ขึ้นอยู่กับค่าจ้างแรงงาน โดยเฉพาะในช่วงนอกฤดูการเกษตร
. ยิ่งกว่านั้น ริก ( 2005 )
และ ช่างทำรองเท้า et al . ( 2001 ) ได้ชี้ให้เห็น wagelabour
เป็นสำคัญยิ่งขึ้นในลาวในชนบท
โดยไม่ต้องแนะนำขนาดใหญ่
เศรษฐกิจที่ดิน สัมปทาน ระดับความสำคัญ
คือ อย่างไรก็ตาม ในทางภูมิศาสตร์ ไม่เรียบ บางภูมิภาค
หมู่บ้านและประชาชนมีส่วนร่วมมากขึ้นใน wagelabour
กว่าผู้อื่น และชนพื้นเมืองพุ่ง
อาศัยน้อยลงในมันกว่าคนอื่น ๆ ดังนั้นในขณะที่บทบาทของการเกษตรในลาว
ผู้หญิงชนบทไม่ควร
overemphasized หรือโรแมนติก ไม่ควรเรา
underappreciate หรือปฏิเสธต่อความสำคัญ
ยังชีพและกึ่งยังชีพเกษตร
ส่วนใหญ่ของประชากร อย่างน้อยเพื่อ timebeing
, และโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับไร่พื้นเมือง
ที่มีวิถีชีวิตเฉพาะเชื่อมโยงไปยัง ที่ดิน
ยังคงเกษตรกรท้องถิ่นหลายอย่างรวดเร็วถูก
ขับเคลื่อนเป็นค่าจ้างแรงงานตลาดในรูปแบบที่
ไม่ถือเป็นความสมัครใจ และตั้งแต่นี้เป็น
โฟกัสตรงนี้ ผมจะไม่ได้อาศัยอยู่บนน้อยกว่าการแปลงบังคับ
ของแรงงานที่เกิดขึ้นพร้อมกัน
ถึงแม้ว่าฉันจะจำความสำคัญของพวกเขา ฉันต้องการ
แสดงให้เห็นว่านโยบายของรัฐบาล