How could he take that bastard in t

How could he take that bastard in the first place over him, Akashi Seijurou, his real heir?! It was really unfair. After all this time he did everything perfectly to get this one and he should throw away his hope for that kind of jerk?! What a life. What was his drawback until his father could do something shit like this to him? He was good looking. He was a genius. He had many skills. He was perfect and now for the first time his own father made him lost for Kawamura? No! It shouldn't be like this! He was Akashi Seijurou. He was absolute because he always won over something—everything. And he would never let anyone else stole what should be his.

He was back to his reality when his father's cough filled the room. Seijurou's eyes were wide when his father was holding his chest with his face was getting pale. Oh no, it couldn't be! Shigure cried out for the nurse to call the hospital to send them the ambulance.

"No! It takes long times," Seijurou said as he put his father's arms around his shoulder with the nurse helped him too. When they reached the car, the nurse opened the door and helped her patient to sit beside herself. After that, Seijurou intended to sit on the driver's seat. He didn't let his personal driver did his job now—maybe he even forgot that he had one.

"Wait, Seijurou!"

Suddenly, Shigure sat beside him.

"What are you doing here? Bring your ass from my sight—"

"No, Seijurou. Let him," his father interrupted him. He wanted to protest but his father condition didn't support his action now. So, that car left the Akashi's residence finally.

.

.

.

The atmosphere around the court seemed really good. She could see a group of middle-school boys played basketball when she just arrived here a few minutes ago. She sat on the bench and let the warmth enveloped her as her eyes were following every movements from the boys. She missed this moment. It reminded her so much with her daily activity with Daiki since they were kids.

Suddenly a beautiful smile on her lips disappeared when Daiki's name popped up on her mind. And then she remembered her goal was meeting him. She held her breath when she felt her heart was beating faster than usual. Even she had imagined his reaction after she told him about this, but it was the right time. If she didn't say it soon, everything was going to be worse.

"Satsuki!"

She turned her head when someone was calling her name. Satsuki saw Daiki walked closer to her until he sat beside her. She was rarely praised himself, even though he was her future husband, because she really knew his attitude. Daiki would tease herself if she praised his appearance. So, she just said it for herself that she really adored himself though he just showed up in his usual style.

"Dai-chan! Finally you show up, I think you forget to meet me," she said as she pouted like usual if she pretended to be angry.

"Well, sorry about that. There's something I have to do first in the office. So, have you been waiting so long? Have you eaten something for lunch?"

She smiled for his questions.

"Don't worry, it's just 5 minutes. And I just have a lunch at home before come here. It should be me who ask you about that. Anyway, what if I make something for your lunch? So you will—"

"I think I'm full enough. I have a lunch too with the chief," he interrupted her words and it seemed like he wanted to avoid her to do something dangerous, "So, what is it?"

"What?"

He rolled his eyes. "You do know what I'm asking about, Satsuki. C'mon, just say it. The way you sent me a message last night make me curious about something that you said really important, so what's that?"

She kept silent for a moment as her eyes tried to search any view to avoid his eyes. Actually, her act really made him wonder if something just happened to her last night. And he knew if it was a bad action, but he couldn't figure it out.

"Hey, answer me," he said after he nudged her left hand with his. He really worried of her now.

"But can you open-minded this time, Dai-chan? Because I think you really need that," she gave him a strange look of her eyes. Yeah, he knew there was something really wrong now from her eyes. He didn't say anything but nodded his navy blue hair.

She looked down on her feet. "Do you … um, do you mind if we postponed the wedding a month after the planned date?"

He blinked before finally his eyes widened. "What?!"

"You promised me to be open-minded after I say it, right?"

"But … why? Why you say it so sudden?" he couldn't control his surprise expression on his face. But at the same time he was also disappointed with her decision about their wedding. Hey, he really loved her and it needed a long time for him to plan the best proposal for her a few days ago. Why did she—wait, oh no! Could it be—?

"You don't love me anymore?"

"What the hell?! No, of course I still do right now, stupid Dai-chan!" she pouted to him, "My parents … um, they have something to do at the month we get married. They have to leave at that time and what's the meaning of my wedding if my parents are absence at the important day?"

"Can I ask you about the problem—?"

"No, you can't!" she interrupted him and it made him more curious, "Really, you don't need to know it. Everything is fine."

"No, it's not fine if you postpone the date, Satsuki. I know you too well. I still remember how happy you were after I proposed you that night and your mother too. I remember you told me that she couldn't wait for her grandchild and it means she really wants the marriage too."

"Of course she wants it, but…," she massaged her forehead before randomized her hair so it was a bit messy now, "Can you believe me, Dai-chan? I just need to say that. Like I said before, I do love you and it just about postponed the date, I didn't say to cancel everything, right? There's nothing to be worried."

She grabbed both of his hands while her eyes were starring deeply on his. She tried to make him believed in her right now. Daiki held his breath before he nodded his head. She muttered 'thanks' to him before she hugged him tightly and so did himself. Satsuki hid her face on his chest. She tried not to cry. Please, she couldn't cry right now. She didn't want Daiki saw her like that after they made a distance.

"At least, give me a proof that everything is fine with you, Satsuki."

"Like what?" she asked him still in his hug.

"Just say something."

As he said that, she knew what to do.

"I love you, Dai-chan," she mumbled and she could feel his grin on his lips.

"Good. I really believe in you now. Anyway, I love you too. Promise me everything will be same tomorrow and the other days."

"Okay," she replied with her eyes looked at his own. Of course, everything would be same as always. She would always love him and her love was going to grow every minute for him. Every second. Every hour. Every day. Of course it would be like that, right?

… right?

.

.

.

Seijurou just talked with his father's personal doctor. Again, his father had to be hospitalized due to his heart disease was getting worse every day. When the doctor asked him about the medicine, Seijurou was really sure that his father never skipped the time to consume his medicine. But it was strange for him that he got heart attack after he consumed the medicine. There was something wrong, he was really sure about that.

"Are you sure my father consumed the right medicine from the doctor after the breakfast?" he asked the nurse. She nodded her head a bit fast like she feared of him.

"Y-yes, Akashi-san. I'm sure about that because I was doing that by myself."

He didn't comment anything and accidentally he saw Shigure came from the corner of the corridor. He brought a white plastic with him—maybe he just bought something in the canteen. After he gave a soft drink to the nurse, Shigure gave a can of coffee to Seijurou. Even though he still mad at him—exactly with his father's decision—Seijurou still handed the drink for himself.

"So, did the doctor say something about your father's condition?" he asked him after sat beside Seijurou.

"Yeah," he sipped his drink, "His heart disease was getting worse now. And he had to be hospitalized again."

"I'm sorry to hear that."

Seijurou didn't respond anything but drained his drink until it was empty. He threw it to the dustbin a few meters from him without looked at the object. It surprised Shigure when he saw it entered the dustbin smoothly.

"Wow, your father have told me that you were really good at basketball. But he never mentioned that you're this good. What's your position?" Shigure asked him like he was interesting enough with the sport.

"Point Guard," he answered.

"Ah, I remember it now. You're the captain of Generation of Miracles. No wonder you are this good, Seijurou," he praised him but it didn't make Seijurou felt better at all. His mind was full of his father now. He loved him like the other son did to his father. Despite the fact about their relationship was no more like colleague in work.

Suddenly his phone was vibrating and he saw a new message from his important colleague from USA. And then he turned his head to the nurse.

"I have to go now. There's something I have to do. Take care of my father and don't hesitate to call me if there's something happen to him."

"Yes, Sir."

He walked towards the parking area and then unlocked his car before he sat on the driver's seat. His grip on the steer was tighter. His mind still focused on his father's condition. He had lost his mother—the woman who always be the reason he controlled himself to not to fight with his father and followed all of his instructions. He didn't know what would happen if he had to lose his father too this time. He even didn't want to imagine it.

After he felt everything was fine now, he drove his car to the Smith's Corporation. It didn't take long times to reach the building. He parked his car immediately before he walked to the lobby of the office and told the woman

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีสามารถเขาถ่ายลูกครึ่งที่แรกเขา Akashi Seijurou พระสัมมาจริง มันไม่เป็นธรรมจริง ๆ หลังจากเวลานี้เขาได้ทุกอย่างจะได้รับ นี้และเขาควรทิ้งความหวังของเขาในแบบของ jerk สิ่งมีชีวิต สิ่งเขาคืนเงินจนกระทั่งพ่อของเขาอาจทำอะไรขี้นี้เขา เขาก็มอง เขาเป็นอัจฉริยะ เขามีทักษะมาก เขาเป็นแบบ และตอนนี้ เป็นครั้งแรกที่พ่อของเขาเองทำให้เขาสูญเสียสำหรับ Kawamura ไม่ใช่! มันไม่ควรเป็นเช่นนี้ เขา Akashi Seijurou เขาได้แน่นอน เพราะเขาจะได้รับรางวัลเหนือสิ่ง — ทุกสิ่งทุกอย่าง และเขาจะไม่ให้ใครขโมยอะไรควรเขา

เขาได้กลับสู่ความเป็นจริงของเขาเมื่อพ่อไอห้อง ตาของ Seijurou กว้างเมื่อพ่อของเขากำลังจับหน้าอกของเขา ด้วยใบหน้าของเขาคือการจาง โอ้ ไม่ ไม่มี Shigure ทูลสำหรับพยาบาลเรียกโรงพยาบาลให้ส่งรถพยาบาลที่

"ไม่ ใช้เวลานานเวลา, " Seijurou กล่าวว่า ขณะที่เขาใส่พ่อแขนรอบไหล่ของเขากับพยาบาลช่วยเขาเกินไป เมื่อเข้าถึงรถยนต์ พยาบาลเปิดประตู และช่วยให้ผู้ป่วยของเธอนั่งอยู่ข้างตัวเอง หลังจากนั้น Seijurou ไว้นั่งบนนั่งของคนขับ เขาไม่ให้ตัวเองควบคุมทำงานของเขาตอนนี้คือบางทีเขาจะลืมว่า เขามีหนึ่ง

"รอ Seijurou "

ก็ Shigure นั่งข้างเขา

"จะทำอะไรที่นี่ นำลาของคุณจากสายตาของฉัน — "

" No, Seijurou ให้เขา พ่อหยุดเขา เขาอยากจะปฏิเสธ แต่สภาพพ่อของเขาไม่สนับสนุนการกระทำของเขาตอนนี้ ดังนั้น รถคันซ้าย Akashi พำนักสุดท้าย

.

.

.

บรรยากาศรอบ ๆ ศาลดูเหมือนดี เธอได้เห็นกลุ่มของโรงเรียนมัธยมต้นชายเล่นบาสเกตบอลเมื่อเธอมาถึงที่นี่ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เธอนั่งบนม้านั่ง และให้ความอบอุ่นขัดเธอเป็นดวงตาของเธอได้ตามทุกความเคลื่อนไหวจากเด็กผู้ชาย เธอพลาดช่วงเวลานี้ จึงเตือนเธอมากกับกิจกรรมประจำวันของเธอกับไดกิตั้งแต่พวกเด็ก ๆ

ก็รอยยิ้มที่สวยงามบนริมฝีปากของเธอหายไปเมื่อชื่อของไดกิ popped ขึ้นในใจของเธอ แล้ว เธอจำของประชุมเขา เธอถือครองลมหายใจของเธอเมื่อเธอรู้สึกว่า หัวใจของเธอถูกตีเร็วกว่าปกติ แม้เธอมีจินตนาการปฏิกิริยาของเขาหลังจากที่เธอบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่มันเป็นเวลาเหมาะสม ถ้าเธอไม่ได้พูดว่า เร็ว ๆ นี้ ทุกอย่างกำลังจะแย่

"ซัตสึกิ"

เธอเปิดหัวของเธอเมื่อผู้ถูกเรียกชื่อของเธอ ซัตสึกิเห็นไดกิเดินเข้าใกล้เธอจนเขานั่งข้างเธอ เธอไม่ค่อยถูกยกย่องตัวเอง ถึงแม้ว่าเขาเป็นสามีในอนาคต เนื่องจากเธอรู้ทัศนคติของเขา ไดกิจะหยอกตัวเองถ้าเธอได้รับการยกย่องลักษณะ ดังนั้น เธอเพียงกล่าวว่า สำหรับตัวเธอเองว่า เธอจริง ๆ เคารพตัวเองว่าเขาเพิ่งปรากฏตัวในสไตล์ของเขาตามปกติ

"ไดจัง สุดท้าย คุณแสดงค่า คิดว่า ลืมเรา เธอกล่าวว่า เป็นนาง pouted เช่นถ้าปกติเธอ pretended โกรธ

"ดี ขออภัยเกี่ยวกับที่ มีสิ่งที่ต้องทำเป็นอันดับแรกในสำนักงาน ดังนั้น มีคุณรอนาน หรือไม่ คุณกินอะไรสำหรับมื้อกลางวันหรือไม่"

เธอยิ้มสำหรับคำถามของเขา

"อย่ากังวล มันเป็นเพียง 5 นาที และเพียงมีอาหารกลางวันที่บ้านก่อนมาที่นี่ มันควรเป็นผมที่ถามคุณว่า อย่างไรก็ตาม ถ้าฉันทำอะไรสำหรับมื้อกลางวันของคุณ จะตัวเต็ม "

" ฉันคิดว่า ฉันพอ ผมมีอาหารกลางวันมากเกินไปกับหัวหน้า เขาถูกขัดจังหวะคำของเธอ และเหมือนเช่นเขาต้องการหลีกเลี่ยงเธอทำสิ่งที่เป็นอันตราย ดังนั้น คืออะไรนั้น "

"อะไร"

เขาสะสมตา "คุณรู้ว่าสิ่งที่ผมกำลังถามเกี่ยวกับ ซัตสึกิ C'mon เพียงกล่าว วิธีการคุณส่งฉันข้อความมืดทำให้ฉันอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่คุณกล่าวว่า สำคัญจริง ๆ ดังนั้น สิ่งที่"

เธอเก็บเงียบครู่ตาเธอพยายามค้นหามุมมองใด ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของเขา จริง เธอทำจริง ๆ ได้เขาสงสัยว่า ถ้า สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืน และเขารู้ว่าถ้ามันเป็นการกระทำที่ไม่ถูกต้อง แต่เขาไม่สามารถคิดออก

"Hey ตอบฉัน เขากล่าวว่า หลังจากที่เขา nudged มือซ้ายของเธอกับเขา เขาจริง ๆ ห่วงของเธอตอนนี้

"แต่คุณเปิดกว้างสามารถเวลานี้ ไดจัง ผมคิดว่าคุณจริง ๆ ต้องที่ เธอให้เขาดูแปลกของดวงตาของเธอ ใช่ เขารู้ว่า มีบางอย่างมากผิดปกติตอนนี้จากตาของเธอ เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ nodded เขาน้ำเงินผม

เธอมองลงไปในเท้าของเธอ "คุณ...อึม รังเกียจถ้าเราเลื่อนงานแต่งงานหนึ่งเดือนหลังจากวันวางแผนไว้หรือไม่? "

เขาคันนั้นกะพริบก่อนสุดท้าย ตา widened "อะไร!"

"คุณสัญญาว่า ฉันจะเปิดกว้างหลังจากที่ฉันพูดได้ เหมาะสมหรือไม่"

" แต่...ทำไม ทำไมคุณกล่าวอย่างฉับพลันดังนั้น "เขาไม่สามารถควบคุมนิพจน์ของเขาประหลาดใจบนใบหน้าของเขา แต่ขณะเดียวกัน เขายังมีความผิดหวังกับการตัดสินใจของเธอเกี่ยวกับการแต่งงานของพวกเขา เฮ้ จริง ๆ รักเธอ แล้วมันจำเป็นเวลานานสำหรับเขาที่จะวางแผนข้อเสนอดีที่สุดสำหรับเธอกี่วันที่ผ่านมา ทำไมเธอ — รอ โอ้ ไม่ มันอาจเป็นตัว?

"คุณไม่รักฉันอีกต่อไป"

"อะไรนรก ไม่ แน่นอนฉันยังตอน ไดจังโง่ "เธอ pouted เขา, "พ่อ...อึม พวกเขามีสิ่งที่จะทำในเดือนที่เราจะแต่งงาน พวกเขาต้องออกจากที่นั้นและอะไรคือความหมายของงานแต่งงานของฉันถ้าพ่อจะขาดวันสำคัญ"

"เราสามารถถามคุณเกี่ยวกับปัญหาตัว? "

"ไม่ คุณไม่สามารถ"เธอหยุดเขา และมันทำให้เขายิ่งอยากรู้อยากเห็น "จริง ๆ คุณไม่จำเป็นต้องรู้ก็ ทุกอย่างถูกต้อง"

"ไม่ ไม่ดีถ้าคุณเลื่อนวัน ซัตสึกิ ฉันรู้ว่าคุณดีเกินไป ผมยังจำความสุขวิธีคุณได้หลังจากที่ผมนำเสนอคุณคืนและแม่มากเกินไป ผมจำได้ว่า คุณบอกฉันที่เธอไม่สามารถรอสำหรับหลานชายของเธอ และมันหมายความว่า เธอจริง ๆ ต้องสมรสเกินไป "

"แน่นอนเธอต้องการ แต่..., " เธอนวดหน้าผากของเธอก่อน randomized ผมของเธอเพื่อให้มันเป็นบิตยุ่งตอนนี้ "สามารถคุณเชื่อฉัน ไดจัง ฉันเพียงแค่จะบอกว่า เช่นฉันว่า ก่อน รักคุณ และเพียงเกี่ยวกับเลื่อนวัน ฉันไม่ได้บอกว่า จะยกเลิกทุกอย่าง ขวา ไม่มีอะไรต้องกังวล"

เธอคว้ามือของเขาทั้งสองในขณะที่ตาของเธอได้นำแสดงโดยลึกบนเขา เธอพยายามทำให้เขาเชื่อว่าในขณะนี้ ไดกิจัดลมหายใจของเขาก่อนที่เขา nodded เขาใหญ่ เธอ muttered 'ขอบคุณ' กับเขาก่อนเธอ hugged เขาแน่น และก็ตัวเอง ซัตสึกิซ่อนใบหน้าของเธอบนหน้าอกของเขา เธอพยายามไม่ไห้ กรุณา เธอไม่ร้องไห้ขณะนี้ เธอไม่ต้องไดกิเห็นเธอเช่นนั้นหลังจากที่พวกเขาทำระยะทาง

"น้อย ให้ฉันพิสูจน์ว่า ทุกอย่างจะดีกับคุณ ซัตสึกิ"

"ชอบอะไร" เธอถามเขายังฮักเขา

"ว่า สิ่งนั้น"

ตามที่เขาว่ากันว่า เธอรู้อะไรไป do.

"ฉันรักคุณ ไดจัง mumbled และเธอสามารถรู้สึกรอบ ๆ ไร้ของเขาบนริมฝีปากของเขา

"ดี ผมเชื่อจริง ๆ ในตัวคุณตอนนี้ อย่างไรก็ตาม ผมรักคุณมากเกินไป สัญญาฉันทุกอย่างที่มีวันพรุ่งนี้ และวันอื่น ๆ "

"เอาล่ะ"เธอตอบกับสายตาของเธอมองเขาเอง แน่นอน ทุกอย่างจะเหมือนกับเสมอ เธอจะรักเขา และรักของเธอกำลังเติบโตทุกนาทีสำหรับเขา ทุกวินาที ทุกชั่วโมง ทุกวัน แน่นอนมันจะเป็นเช่นนั้น ขวา?

...ขวา?

.

.

.

Seijurou แค่พูดคุยกับแพทย์ส่วนตัวของบิดา อีกครั้ง บิดาของเขาได้ถูกพักเนื่องจากเขาโรคหัวใจคือการแย่ทุกวัน เมื่อคุณหมอถามเขาเกี่ยวกับยา Seijurou ไม่แน่ใจจริง ๆ ว่า พ่อไม่เคยข้ามเวลาเพื่อกินยาของเขา แต่ก็แปลกสำหรับเขาว่า เขามีหัวใจวายหลังจากที่เขาใช้ยา มีบางอย่างผิดปกติ เขาแน่จริง ๆ ว่ากัน

"คุณแน่ใจพ่อใช้ยาถูกต้องจากแพทย์หลังจากอาหารเช้า" เขาถามพยาบาล นาง nodded ศีรษะของเธออย่างรวดเร็วมากเหมือนเธอกลัวเขา

"Y-ใช่ Akashi ซัง ฉันแน่ใจว่าเนื่องจากผมได้ทำ ด้วยตัวเอง"

คงไม่ได้คิดอะไร และบังเอิญเขาเห็น Shigure มาจากมุมของทางการ นำพลาสติกสีขาวกับเขาซึ่งบางทีเขาเพิ่งซื้อบางสิ่งบางอย่างในโรงอาหาร หลังจากที่เขาให้ดื่มการพยาบาล Shigure ให้สามารถกาแฟ Seijurou แม้ว่าเขายังคง บ้าที่เขา — กับพ่อของเขาตัดสินใจ — Seijurou ยังมอบเครื่องดื่มสำหรับตัวเอง

ก็หมอพูดบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเงื่อนไขของคุณพ่อ "เขาถามเขาหลังจากที่นั่งข้าง ๆ Seijurou.

"ใช่"เขา sipped เครื่องดื่มของเขา "โรคหัวใจของเขาได้ รับแย่ตอนนี้ และเขาต้องพักอีก"

"ฉันได้ยินว่าเสียใจ"

Seijurou ไม่ได้ตอบอะไร แต่ระบายออกเครื่องดื่มของเขาจนมันว่างเปล่า เขาโยนมันไปถังทิ้งขยะไม่กี่เมตรจากเขาโดยไม่มองที่วัตถุ มันประหลาดใจ Shigure เมื่อเขาเห็นมันใส่ถังทิ้งขยะได้อย่างราบรื่น

"ว้าว พ่อของคุณบอกว่า คุณมีดีที่บาสเกตบอล แต่เขาไม่เคยบอกว่า คุณนี้ดี อะไรคือตำแหน่งของคุณ Shigure ถามเขาเหมือนเขาไม่สนใจพอ มีกีฬา

"จุดรักษา เขาตอบ

"Ah ฉันจำตอนนี้ คุณกัปตันการสร้างอัศจรรย์ เสน่ห์คุณอยู่นี้ดี Seijurou"เขาสรรเสริญพระองค์ แต่ก็ไม่ทำให้รู้สึกดีกว่าที่ Seijurou จิตใจของเขาก็เต็มไป ด้วยพ่อของเขาตอนนี้ เขารักเขาเหมือนลูกอื่น ๆ ไม่ได้พ่อ ทั้ง ๆ ที่ความจริงเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขาถูกมากเช่นเพื่อนร่วมงานในงาน

โทรศัพท์ของเขาถูกสั่นสะเทือน และเห็นข้อความใหม่จากเพื่อนร่วมงานของเขาสำคัญจากประเทศสหรัฐอเมริกาก็ แล้ว เขาก็หันพระเศียรไปพยาบาล

"ฉันต้องไป มีสิ่งที่ต้องทำ ดูแลของพ่อ และไม่ลังเลที่จะติดต่อฉันสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา"

"ใช่ ที่รักกัน"

เขาเดินเข้าไปหาบริเวณจอดรถ และปลดล็อครถแล้ว ก่อนที่เขานั่งบนนั่งของคนขับ เขาจับบนคัดท้ายสัดได้ จิตใจของเขายังคงเน้นในเงื่อนไขของบิดา เขาได้สูญเสียแม่ของเขาคือผู้หญิงที่เป็นเหตุผลเขาควบคุมตนเองไม่ต่อสู้กับพ่อของเขา และตามคำแนะนำของเขาทั้งหมด เขาไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหากเขาต้องสูญเสียบิดาไปครั้งนี้ แม้ไม่อยากคิดมัน

หลังจากที่เขารู้สึกว่า ไม่แพงตอนนี้ เขาขับรถรถบริษัทของสมิธ มันไม่ได้ใช้เวลาถึงอาคาร เขาจอดรถทันทีก่อนจะเดินไปล็อบบี้ของสำนักงาน และบอกว่า ผู้หญิง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาใช้มันในสถานที่แรกมากกว่าเขา คาชิ seijurou ทายาทที่แท้จริงของเขา ! มันไม่ยุติธรรมจริงๆ หลังจากนี้เขาได้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบที่จะได้รับหนึ่งนี้และเขาน่าจะทิ้งความหวังของเขาสำหรับชนิดของบ้า ! แล้วชีวิต อะไรคือข้อเสียของเขาจนกว่าพ่อจะทำแบบนี้กับเขา เขาดูดี เขาเป็นอัจฉริยะ เขามีความชำนาญมากเขาสมบูรณ์แบบ และนี้เป็นครั้งแรกที่บิดาของเขาเองทำให้เขาหลงทาง คาวามูระ ? ไม่ ! มันไม่ควรเป็นแบบนี้ เขา Akashi seijurou . เขาแน่นอนเพราะเขามักจะชนะอะไรได้ทุกอย่าง และเขาจะไม่มีวันปล่อยให้ใครมาขโมยอะไรควรของเขา

เขากลับมาสู่ความเป็นจริงของเขา เมื่อไอพ่อเต็มห้องseijurou ของดวงตากว้างเมื่อพ่อของเขาถูกจับที่หน้าอกของเขาด้วยใบหน้าของเขาเริ่มซีด โอ้ ไม่ มันเป็นไปไม่ได้หรอก ชิงุเระร้องเรียกพยาบาลเรียกไปส่งที่รถพยาบาล

" ไม่ ! มันใช้เวลานานเท่า " seijurou กล่าวว่าเขาวางแขนของเขาพ่อของรอบไหล่ของเขากับพยาบาล ช่วยเขาด้วย เมื่อมาถึงรถพยาบาลเปิดประตูและช่วยให้ผู้ป่วยของเธอนั่งอยู่ข้างๆตัวเอง หลังจากนั้น seijurou ตั้งใจจะนั่งบนที่นั่งคนขับ เขาไม่ได้ให้คนขับรถส่วนตัวของเขาทำงานของเขา ตอนนี้เขาอาจจะลืมไปว่าเขามีหนึ่ง

" เดี๋ยว seijurou ! "

ก็ชิงุเระนั่งอยู่ข้างๆ

" คุณมาทำอะไรที่นี่ ? เอาก้นของฉันจากสายตา - "

" ไม่ seijurou . ให้เขา " พ่อของเขาขัดจังหวะเขาเขาอยากประท้วง แต่เงื่อนไขที่พ่อของเขาไม่ได้สนับสนุนการกระทำของเขาแล้ว แล้วรถที่ด้านซ้ายของคาชิ เรสซิเดนซ์ ในที่สุด . . .







บรรยากาศรอบสนามดูเหมือนดีจริงๆ เธอจะเห็นกลุ่มเด็ก ม.ต้นเล่นบาสเกตบอลเมื่อเธอเพิ่งมาถึงที่นี่ ไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเธอนั่งอยู่บนม้านั่งและให้ความอบอุ่นที่ห่อหุ้มเธอตาเธอติดตามทุกความเคลื่อนไหวของหนุ่มๆ เธอพลาดช่วงเวลานี้ มันเตือนเธอมากกับกิจกรรมประจำวันของเธอกับไดกิ ตั้งแต่พวกเขายังเด็ก .

ทันใดนั้นรอยยิ้มบนริมฝีปากหายไปเมื่อชื่อไดกิก็โผล่ขึ้นมาในความคิดของเธอ แล้วเธอก็จำได้ว่าเป้าหมายของเธอคือการพบเขาเธอกลั้นหายใจเมื่อเธอรู้สึกว่าหัวใจเธอเต้นเร็วขึ้นกว่าปกติ แม้เธอมีจินตนาการปฏิกิริยาของเขาหลังจากที่เธอได้บอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่มันคือเวลาที่เหมาะสม ถ้าเธอไม่พูดแล้ว ทุกอย่างกำลังจะแย่

" รับตำแหน่ง "

เธอหันหัวของเธอเมื่อมีคนเรียกชื่อเธอ ซัทซึกิเห็นไดกิเดินเข้าหาเธอ จนกระทั่งเขานั่งลงข้างๆเธอ เธอไม่ค่อยชมตัวเองถึงแม้ว่าเขาจะเป็นสามีในอนาคตของเธอ เพราะเธอรู้นิสัยเขา ไดกิจะแซวตัวเองว่าเธอชมรูปร่างหน้าตาของเขา เธอพูดมันเอง ว่าเธอชอบเขา แต่เขาก็ปรากฏตัวขึ้นในรูปแบบปกติของเขา . . . . . .

" ไดจัง ! ในที่สุดคุณก็มา ฉันคิดว่าคุณลืมที่จะพบฉัน " เธอกล่าวขณะที่เธอยื่นเหมือนปกติ ถ้าเธอแกล้งทำเป็นโกรธ

" เอ่อ ขอโทษนะมีบางอย่างที่ฉันต้องทำก่อนในสำนักงาน งั้นคุณ รอตั้งนาน คุณกินอะไรสำหรับมื้อกลางวัน ?

เธอยิ้มกับคำถามของเขา

" อย่ากังวล มันเป็นเพียง 5 นาที และผมก็มีแค่กลางวันที่บ้าน ก่อนที่จะมาที่นี่ ฉันควรเป็นคนที่ถามคุณเรื่องนั้น อย่างไรก็ตาม ถ้าฉันทำอะไรสำหรับมื้อกลางวันของคุณ ดังนั้นคุณจะ - "

" ฉันคิดว่าฉันเต็มพอฉันมีอาหารกลางวันด้วยกับหัวหน้า " เขาขัดคำพูดเธอ และดูเหมือนเขาจะหลบเธอ ไปทำเรื่องที่อันตราย , " ดังนั้น , มันคืออะไร ?

" อะไร "

เขารีดตาของเขา” คุณรู้ว่าผมพูดถึง ซาสุกิ เอาน่า แค่พูดมัน วิธีที่คุณส่งข้อความให้ฉันเมื่อคืน ทำให้ฉันสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่คุณบอกว่าสำคัญจริงๆ แล้วนั่นอะไร ?

เธอเอาแต่เงียบสักครู่ตาเธอพยายามค้นหามุมมองใด ๆเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของเขา ที่จริงเธอทำทำให้เขาสงสัยว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืน และเขารู้ว่าถ้ามันเป็นการกระทำที่ไม่ดี แต่เขาไม่สามารถคิดออก

" นี่ ตอบฉัน " เขากล่าวว่าหลังจากที่เขาสะกิดแขนซ้ายของเธอกับเขา เขาเป็นห่วงเธอแล้ว

" แต่คุณสามารถเปิดใจในครั้งนี้ไดจัง ?เพราะฉันคิดว่าคุณต้องการจริงๆนั้น เธอให้เขาดูแปลกตาของเธอ ใช่ เขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติจริงๆตอนนี้จากตาของเธอ เขาไม่พูดอะไร แต่พยักหน้า ผมสีน้ำเงินของเขากองทัพเรือ . .

เธอก้มลงมองที่เท้าของเธอ . " คุณ . . . . . . . อืม คุณคงไม่ว่าอะไรถ้าเราจะเลื่อนงานแต่งงานเดือนหลังจากวางแผนเดท ?

เขากระพริบตาก่อนสุดท้าย ตาของเขาเบิกกว้าง " อะไร ? "

!" เธอสัญญากับฉันต้องเปิดใจกว้าง หลังจากที่ฉันพูดใช่ไหม ?

" แต่ . . . . . . . ทำไม ? ทำไมคุณพูดอย่างนั้นล่ะ ? " เขาไม่สามารถควบคุมสีหน้าประหลาดใจของเขาบนใบหน้าของเขา แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็ผิดหวังกับการตัดสินใจของเธอเกี่ยวกับการแต่งงานของพวกเขา เฮ้ เขารักเธอ และมันเป็นเวลานานสำหรับเขาที่จะวางแผนข้อเสนอที่ดีที่สุดให้เธอเมื่อไม่กี่วันก่อน ทำไมเธอถึงรอ โอ้ไม่ มันอาจจะเป็น ?

" คุณไม่รักฉันแล้วเหรอ ? "

" อะไรกัน ? ! แต่ฉันก็ยังทำตอนนี้ ไอ้ไดจัง ! เธอยื่นให้เขา " เอ่อ . . . ครอบครัวของฉัน พวกเขามีบางอย่างที่ต้องทำในเดือนที่เราแต่งงานกัน พวกเขาต้องไปในเวลานั้น และอะไรคือความหมายของงานแต่งงาน ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่ในวันสําคัญ ?

" ฉันถามคุณเกี่ยวกับปัญหา ?

" ไม่ได้" เธอหยุดเขา และมันทำให้เขาสงสัยมากจริงๆ คุณไม่ต้องรู้หรอก แล้วทุกอย่างจะดีเอง "

" ไม่ มันไม่ได้ดี ถ้าเลื่อนวัน ซาสุกิ ผมรู้จักคุณดี ผมยังจำได้ว่าคุณมีความสุขอย่างไรหลังจากผมเสนอท่านในคืนนั้น และแม่ของคุณด้วย ฉันว่าฉันบอกนายว่าเธอไม่สามารถรอให้หลานของเธอ และนั่นหมายความว่าเธออยากแต่งงานด้วย "

" แน่นอนเธอต้องการมัน แต่ . . . . . . . " เธอใช้หน้าผากของเธอก่อนและผมของเธอมันยุ่งนิดหน่อยตอนนี้ " คุณเชื่อผม ไดจัง ? ฉันต้องพูดแบบนั้น เช่นฉันกล่าวก่อนที่ฉัน รัก เธอ แค่เรื่องเลื่อนวัน ผมไม่ได้บอกว่าจะยกเลิกทุกอย่าง ใช่มั้ย ? ไม่มีอะไรต้องกังวล "

เธอคว้ามือทั้งสองข้างของเขาในขณะที่เธอหลับตานำแสดงโดยดูดบนของเขาเธอพยายามที่จะทำให้เขาเชื่อในตัวเธอในตอนนี้ ไดกิกลั้นหายใจก่อนจะพยักหน้า . เธอพึมพำขอบคุณเขาก่อน เธอกอดเขาแน่นแล้วทำเอง ซัตสึกิ ซ่อนใบหน้าของเธอบนหน้าอกของเขา เธอพยายามที่จะไม่ร้องไห้ ได้โปรด เธอไม่ร้องแล้ว เธอไม่อยากให้ไดกิเห็นเธอแบบนั้น หลังจากที่พวกเขาทำ . .

" อย่างน้อยให้ฉันได้พิสูจน์ว่า ทุกอย่างจะดีกับคุณ ซาสุกิค่ะ "

" ชอบอะไร " เธอถามเขาอยู่ในอ้อมกอดของเขา . . . . . .

" พูดอะไรบ้างสิ "

เขาพูดแบบนั้น เธอรู้ว่าสิ่งที่ทำ

" ฉัน รัก คุณ ไดจัง " เธอพึมพำ เธออาจรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขาบนริมฝีปากของเขา . . . . . .

" ฉันเชื่อคุณแล้ว ยังไงก็ตาม ฉันก็รักคุณเหมือนกัน ฉันสัญญาว่าทุกอย่างจะเหมือนเดิมพรุ่งนี้และวันอื่น ๆ "

" โอเค" เธอตอบ สายตาของเธอมองของเขาเอง แน่นอน ทุกอย่างจะเหมือนเดิม เธอจะรักเขา และความรักของเธอจะเติบโตทุกนาทีสำหรับเขา ทุกๆ วินาที ทุกชั่วโมง ทุกๆ วัน แน่นอนมันต้องเป็นอย่างนั้น ใช่ไหม ?

. . . . . . . ใช่มั้ย ?







seijurou เพิ่งคุยกับพ่อของเขา ส่วนตัวของหมอ อีกครั้งพ่อต้องเข้าโรงพยาบาลเนื่องจากหัวใจโรคแย่ลงทุกวัน เมื่อหมอถามเขาเกี่ยวกับยา seijurou คือแน่ใจว่าพ่อของเขาไม่เคยข้ามเวลาที่จะใช้ยาของเขา แต่มันแปลกที่เขาจะหัวใจวาย หลังจากที่เขาใช้ยา มีบางอย่างผิดปกติ เขามั่นใจว่า

" คุณแน่ใจนะว่าพ่อฉันใช้ยาจากแพทย์ หลังจากอาหารเช้า ? เขาถามพยาบาล เธอพยักหน้า หัวเร็ว เหมือนเธอจะกลัวเขา

" ใช่ คาชิซัง ฉันแน่ใจว่าเพราะผมทำเอง "

เขาไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร และบังเอิญเขาเห็นชิงุเระออกมาจากมุมหนึ่งของทางเดินเขาเอาพลาสติกสีขาวกับเขา บางทีเขาอาจจะแค่ซื้อบางอย่างในโรงอาหาร หลังจากเขาให้เครื่องดื่มกับพยาบาลที่ชิงุเระให้สามารถของกาแฟเพื่อ seijurou . แม้ว่าเขาจะยังโกรธเขาจริงๆ กับการตัดสินใจของพ่อ seijurou ยังคงยื่นเครื่องดื่มให้ตัวเอง

" แล้วหมอพูดอะไรเกี่ยวกับอาการของคุณพ่อ ? " เขาถามหลังจากที่นั่งลงข้างๆ seijurou

" ครับ" เขาจิบเหล้าของเขา ของเขา " โรคหัวใจก็แย่แล้ว และเขาต้องเข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว "

" ฉันเสียใจด้วย "

seijurou ไม่ตอบอะไร แต่เนื้อเขาดื่มจนหมด เขาโยนมันทิ้งถังขยะไม่กี่เมตรจากเขาโดยไม่มองที่วัตถุ ชิงุเระก็ตกใจเมื่อเขาเห็นมันเข้าตรงอย่างราบรื่น

" ว้าวพ่อเธอบอกฉันว่าคุณเก่งบาสเกตบอล แต่เขาไม่เคยพูดถึงคุณนี้ดี ตำแหน่งของคุณคืออะไร ? ชิงุเระถามเขาเหมือนเขาเป็นที่น่าสนใจพอที่ด้วยกีฬา

" บอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยม " เขาตอบ

" อ๊ะ จำได้แล้ว คุณเป็นกัปตันของรุ่นของปาฏิหาริย์ ไม่น่าแปลกใจที่คุณจะดี seijurou , ," เขายกย่องเขา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ seijurou รู้สึกดีขึ้นเลย จิตใจของเขาเต็มของพระองค์ท่านแล้ว เขารักเขาเหมือนลูก ๆทำให้พ่อของเขา ทั้งๆ ที่ความจริงเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่เหมือนเพื่อนร่วมงานในที่ทำงาน

อยู่ๆ โทรศัพท์ของเขาสั่นและเขาเห็นข้อความใหม่จากเพื่อนร่วมงานที่สำคัญของเขา จากประเทศสหรัฐอเมริกา และจากนั้น เขาก็หันหัวพยาบาลน่ะ

" ฉันต้องไปแล้วมีบางอย่างที่ฉันต้องทำ ดูแลพ่อ และไม่ลังเลที่จะติดต่อฉันถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเขา "

" ครับ "

เขาเดินไปที่ลานจอดรถ แล้วปลดล็อครถของเขา ก่อนที่เขาจะนั่งลงบนเบาะที่นั่งคนขับ เขาจับที่คัดท้ายได้สัด จิตใจของเขายังคงมุ่งเน้นไปที่อาการของพ่อเขาได้สูญเสียแม่ ผู้หญิงที่เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ที่จะต่อสู้กับพ่อของเขา และตามทั้งหมดของคำแนะนำของเขา เขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้าเขาต้องสูญเสียพ่อของเขาไปในเวลานี้ เขาไม่ได้ต้องการที่จะจินตนาการมัน

หลังจากที่เขารู้สึกว่าทุกอย่างปกติดี ตอนนี้เขาขับรถของเขาไปยังสมิธ Corporation มันไม่ได้ใช้เวลานานครั้งถึงอาคารเขาจอดรถทันที ก่อนที่เขาจะเดินไปที่ล็อบบี้และบอกกับผู้หญิง