Following the global catastrophe of

Following the global catastrophe of the Second World War, the triumphalist history of modernism began to be challenged. There was mounting evidence that the modernist enterprise was failing.

The tenets of the movement, its belief in progress, freedom, and equality, had been sustained from the outset by artists and intellectuals, and embraced by those who reaped the material benefits it brought.

But now there was cause to question these beliefs. After two hundred years of concerted effort, we ask what has been accomplished.

It is true many advances have been made in science, technology, medicine, education, suffrage, life expectancy, and physical comfort, but is the world a better place for all that? Has the modernist experiment resulted in the creation of a better human society? For an increasing number of people the answer is no.

For some, problems in the pursuit of modernism were already apparent early in the 20th century. The senseless, mechanized slaughter of the First World War showed that modernism's faith in scientific and technological progress as the path to a better world was tragically misguided.

For the Dada artists, the ‘Great War’ signaled the failure of all modernist art. It may be claimed that Dada marks the emergence of a post–modernist cast of mind.

In the period between World War One and World War Two progressive modernism continued to pursue its goals, but now often in association with other forces.

Progressive artists actively supported political revolution. Pablo Picasso, for example, joined the communist party in 1944, as did many other artists.

The Russian Revolution had seemed at the time, and for a long time after, to be the answer to the progressive modernist's dream.

Marxist communism was the boldest attempt yet to create a better society, adopting not a political democracy but an economic democracy which aimed at achieving economic equality. Communism offered the vision of universal freedom predicated on the freedom of ideas.

Progressive modernist artists, in the imaginative freedom of their works, exemplified or encouraged this freedom.

In 1932, however, under Josef Stalin, this freedom was sharply curtailed and modern art, such as it was, was forced to adopt a more conservative form, known as Socialist Realism.

The suppression of progressive modernist art in favour of a propagandistic Socialist Realism also occurred at the other end of the political spectrum in Adolf Hitler’s Nazi Germany.

Hitler, too, had wanted to create a new and better society, but his method of achieving it horrified the world. Whereas progressive modernism sought to improve the lot of all humankind, the Nazis, utilizing ideas derived from social Darwinism, employed eugenics (the science of improving human hereditary) with the aim of establishing a hierarchically superior and racially pure ‘master race’ (Herrenrasse).

Humans who were considered racially inferior or were deemed medically, mentally, or physically defective, disabled, impaired, or incurable, or otherwise regarded as morally or socially deviant, degenerate, weak, or impure, were targeted, at first, for euthanasia or sterilization, but later, upon being identified as possessing ‘life unworthy of life’ (Lebensunwertes Leben) were simply killed.

The Second World War and the Nazi holocaust, we now realize, dealt a mortal blow to modernism. It shattered the modernist dream and defiled the impulse that sustained modern art.

In 1949, the philosopher Theodor Adorno commented that ‘writing poetry after Auschwitz is barbaric.’ After the Second World War, optimism in the future was difficult to sustain. And to make matters worse, with the advent of the Cold War and the constant threat of nuclear destruction, any sort of future looked doubtful.

Having rejected tradition and the past many years ago, and now with the future no longer the goal of artistic effort, many artists turned with obvious distress to the present and focused their attention on contemporary popular culture.

Pop artists could still appear progressive under these circumstances, contributing a critique of middle–class ideals and the superficial materialism of the American dream. What was happening in effect, though, was that modernist art itself was under attack as a middle–class ideal.

The comment made by the military officer in Vietnam that his platoon had to destroy a Vietnamese village in order to save it (i.e. from the Vietcong and Communism), seems to have been applied to art; it became necessary to destroy art, or at least the modernist understanding of it, in order to save it.

With it the purpose of modern art began to evaporate. The feeling for some was that modernism had played itself out and was now floundering and directionless.

In recent years, progressive modernism has seemed intent not on defining a future but in destroying the values of the present, especially as they pertained to modern art.

While progressive artists have remained ostensibly hostile to prevailing systems of authority, this position is no longer at all clear.

Conceptual art in the late 1960s and early 1970s concerned itself with ‘concepts’ or ‘ideas’ to the neglect of more traditional concerns with materials, aesthetics, or even simple skills.

In 1967, the American artist Sol LeWitt explained in an article ‘Paragraphs on Conceptual Art’ in the magazine Artforum:

In conceptual art the idea or concept is the most important aspect of the work. When an artist uses a conceptual form of art, it means that all of the planning and decisions are made beforehand and the execution is a perfunctory affair.
Conceptual art quickly established itself as another affront to established middle–class values and the public’s hostility toward it was intense.

But conceptualism appeared to step beyond the limits established by modernism.

The artist and writer Victor Burgin has described conceptualism as a revolt against modernism. This may not seem apparent, because, true to form, orthodox art history has managed to assimilate it into the seamless fabric of ‘art history’ while stifling its radicalism.

Nonetheless, conceptualism deliberately was an art that no aesthetic formalism could hope to embrace. It was an attempt to place art beyond all limitations and definitions, to break the stranglehold of middle–class formalist art history and criticism.

The process of ‘making’ and the manipulation of materials was given precedence, with the result that the final object became secondary, almost incidental, and often temporary.

Conceptualism became an umbrella term (in an attempt to define and contain) under which were lumped together a whole range of difficult–to–classify art such as Performance and Earth Art. Conceptual artists produced work that was difficult if not impossible to classify according to the old system.

Art in the latter half of the 20th century deliberately placed itself beyond the limits of control.

Today, art historians and critics — we might call them the art police — throw up their hands in dismay in the face of contemporary art. They have reached their limit — they can no longer absorb contemporary art into the system, patterns of order can no longer be applied.

The critical apparatus of control has broken down; traditional art theory and traditional art history have failed along with modernism.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต่อแผ่นดินไหวทั่วโลกของสงครามโลกครั้งสอง ประวัติ triumphalist สมัยเริ่มถูกท้าทาย มีหลักฐานการติดตั้งที่องค์กรวิธีล้มเหลวTenets การเคลื่อนไหว ความเชื่อในความก้าวหน้า เสรีภาพ และความเสมอ ภาค มียั่งยืน โดยศิลปินและนักวิชาการจากมือ และอ้อมกอดของคนที่ reaped ประโยชน์วัสดุที่จะนำมาแต่ตอนนี้ มีทำให้คำถามความเชื่อเหล่านี้ หลังจากทั้งสองร้อยปีของการสนันสนุน เราถามว่า ทำได้มันเป็นจริงได้ทำในความก้าวหน้าในวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี ยา การศึกษา suffrage อายุขัย และความสะดวกสบายทางกายภาพ แต่เป็นโลกดีกว่าทั้งหมดที่ ทดลองวิธีมีผลในการสร้างของมนุษย์ดีขึ้นหรือไม่ คำตอบคือจำนวนคนที่เพิ่มขึ้น ไม่สำหรับบางคน ปัญหาในการแสวงหาของนี่ถูกแล้วชัดในช่วงต้นศตวรรษ 20 ฆ่าหมดสติ mechanized ของสงครามโลกครั้งหนึ่งแสดงให้เห็นศรัทธาของที่นี่ในความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยีเป็น tragically เป็น misguided เส้นทางไปโลกดีขึ้นสำหรับศิลปิน Dada "สงครามใหญ่" ส่งสัญญาณความล้มเหลวของวิธีศิลปะทั้งหมด มันอาจจะอ้างว่า Dada เครื่องหล่อโพสต์ – modernist ใจมักเกิดขึ้นในช่วงระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่งและสงครามโลกครั้งที่สองนี่ก้าวหน้าอย่างต่อเนื่องเพื่อติดตามเป้าหมายของ แต่บ่อยครั้งในความสัมพันธ์กับกองกำลังอื่น ๆศิลปินก้าวหน้าสนับสนุนการปฏิวัติทางการเมืองอย่างแข็งขัน ปาโบลปีกัสโซ เข้าร่วมพรรคคอมมิวนิสต์ในปี 1944 เช่น เป็นศิลปินอื่น ๆ ได้การปฏิวัติรัสเซียได้ประจักษ์ ในเวลา และเป็นเวลานานหลังจาก เป็น คำตอบของ modernist ก้าวหน้าดรีมคอมมิวนิสต์ Marxist มีความพยายามมากยังสร้างสังคมที่ดีขึ้น ใช้ไม่การเมืองประชาธิปไตยแต่เป็นประชาธิปไตยทางเศรษฐกิจที่มุ่งการบรรลุความเสมอภาคทางเศรษฐกิจ คอมมิวนิสต์เสนอวิสัยทัศน์ของเสรีภาพสากล predicated ในเสรีภาพในการคิดก้าวหน้าบุกเบิกศิลปิน เสรีภาพในการทำงานของพวกเขา จินตนาการ exemplified หรือสนับสนุนให้เสรีภาพนี้ในปี 1932 ไร ภายใต้โยเซฟสตาลิน เสรีภาพนี้เป็น curtailed อย่างรวดเร็ว และศิลปะสมัยใหม่ เป็นมัน ถูกบังคับให้ใช้ฟอร์มหัวเก่ามาก เรียกว่าสัจนิยมสังคมนิยมปราบปรามศิลปะบุกเบิกก้าวหน้าลงสัจนิยมสังคมนิยม propagandistic ยังเกิดขึ้นที่ปลายของสเปกตรัมการเมืองในนาซีเยอรมนีอดอล์ฟฮิตเลอร์ฮิตเลอร์ เกินไป ก็อยากสร้างสังคมใหม่ และดีกว่า แต่วิธีของเขาบรรลุมัน horrified โลก ขณะนี่ก้าวหน้าพยายามที่จะปรับปรุงมากสำหรับมนุษยชาติทั้งหมด Nazis ใช้ความคิดที่มาจากสังคม Darwinism จ้าง eugenics (วิทยาศาสตร์ของการพัฒนามนุษย์รัชทายาทแห่ง) มีจุดมุ่งหมายของการสร้างความเหนือชั้นกว่า และ racially บริสุทธิ์ 'หลักแข่งขัน' (Herrenrasse)มนุษย์ที่ถูกถือว่าเป็น racially น้อย หรือว่าทางการแพทย์ จิตใจ หรือร่างกายบกพร่อง พิการ พิการ หรือนี้ หรืออื่น ๆ ถือเป็นคุณธรรม หรือสังคม deviant, degenerate อ่อนแอ หรือ impure มี เป้าหมาย ครั้งแรก การุณยฆาตหรือฆ่าเชื้อ แต่ในภายหลัง ตามที่ระบุเป็นมี "ชีวิตไม่เหมาะสมของชีวิต" (Lebensunwertes Leben) ถูกฆ่าตายก็สงครามโลกครั้งสองและฮอโลคอสต์นาซี เราขณะนี้ทราบ แจกระเบิดมนุษย์ไปนี่ ซวนฝันบุกเบิก และกระแสที่ยั่งยืนศิลปะสมัยใหม่ defiledใน 1949 นักปราชญ์ Theodor เธโอดอร์เวความเห็นที่ 'เขียนบทกวีหลัง Auschwitz เถื่อน' หลังจากสงครามครั้งสองโลก มองในแง่ดีในอนาคตได้ยากที่จะรักษา และเพื่อให้เรื่องแย่ลง มาของสงครามเย็นและคงคุกคามทำลายนิวเคลียร์ การเรียงลำดับใด ๆ ของอนาคตมองหนี้สงสัยสูญมีปฏิเสธประเพณีและผ่านมาหลายปีผ่าน มา และตอนนี้ กับอนาคตไม่เป้าหมายของความพยายามทางศิลปะ ศิลปินมากมายเปิดกับทุกข์ชัดเจนปัจจุบัน และมุ่งเน้นความสนใจในวัฒนธรรมสมัยนิยมศิลปินป๊อปอาจยังคงปรากฏก้าวหน้าภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ ร่วมวิจารณ์อุดมคติ – ชั้นกลางและนิยมวิภาษผิวเผินของความฝันอเมริกัน เกิดอะไรขึ้นในผล แม้ว่า ได้ที่บุกเบิกศิลปะเองได้ภายใต้การโจมตีเป็นเหมาะ – ชั้นกลางข้อคิดเห็นโดยทหารในเวียดนามที่หมวดของเขาเพื่อทำลายหมู่บ้านเวียดนามเพื่อบันทึก (เช่นจาก Vietcong และคอมมิวนิสต์), ดูเหมือนว่าจะใช้ศิลปะ มันกลายเป็นความจำเป็นต้องทำลายศิลปะ หรือน้อยเข้าใจวิธีของมัน การบันทึกกับ วัตถุประสงค์ของศิลปะสมัยใหม่เริ่มระเหย ความรู้สึกบางว่า นี่มีเล่นตัวเองออก และตอนนี้เป็น floundering และสะเปะสะปะไร้ทิศทางในปีล่าสุด นี่ก้าวหน้ามีประจักษ์ เจตนาไม่ เกี่ยวกับการกำหนดในอนาคต แต่ ในการทำลายค่าของปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับพวกเขา pertained กับศิลปะสมัยใหม่ตำแหน่งนี้จะไม่ชัดเจนเลยในขณะที่ศิลปินก้าวหน้ายังคงมีศัตรูเป็นระบบของหน่วยงานรัฐบาลศิลปะเชิงแนวคิดในการปลาย 1960s และต้นทศวรรษ 1970 เรื่องตัวเอง 'แนวคิด' หรือ 'ความคิด' การละเลยของดั้งเดิมเกี่ยวข้องกับวัสดุ สุนทรียภาพ หรือแม้แต่เรื่องทักษะการในค.ศ. 1967 ศิลปินอเมริกัน Sol LeWitt อธิบายในบทความ 'ย่อหน้าในศิลปะเชิงแนวคิด' ใน Artforum นิตยสาร:ในศิลปะเชิงแนวคิด ความคิดหรือแนวคิดเป็นด้านสำคัญของการทำงาน เมื่อศิลปินใช้แบบแนวคิดของศิลปะ หมายความ ว่า การวางแผนและการตัดสินใจทั้งหมดที่ทำไว้ล่วงหน้า และการดำเนินการ เรื่องขอไปทีศิลปะเชิงแนวคิดอย่างรวดเร็วก่อตั้งตัวเองเป็น affront อื่นขึ้นชั้นกลาง – ค่า และศัตรูของประชาชนต่อมันก็รุนแรงแต่ conceptualism ปรากฏให้ ขั้นตอนอื่น ๆ การจำกัดก่อตั้งขึ้น โดยสมัยศิลปินและนักเขียนวิคเตอร์ Burgin ได้อธิบาย conceptualism เป็นกบฏกับนี่ นี้อาจดูเหมือนไม่ชัด เนื่องจาก จริงแบบฟอร์ม ประวัติศิลปะดั้งเดิมมีจัดการอย่างเป็นผ้าไม่มีรอยต่อของ 'ประวัติศาสตร์ศิลปะ' ในขณะที่ยับยั้ง radicalism ของกระนั้น conceptualism จงใจเป็นศิลปะที่ formalism สุนทรียะไม่สามารถหวังว่าจะโอบกอด มันเป็นความพยายามในการทำงานศิลปะนอกเหนือจากข้อจำกัดทั้งหมดและคำนิยาม การ stranglehold ของศิลปะ formalist ชั้นกลางประวัติและวิจารณ์กระบวนการของการ 'ทำ' และการจัดการวัสดุที่ให้ความสำคัญ มีผลให้วัตถุสุดท้ายกลายเป็นรอง เกือบเบ็ดเตล็ด และชั่วคราวมักจะConceptualism กลายเป็น ระยะร่ม (ในความพยายามที่จะกำหนด และประกอบด้วย) เข้าด้วยกันซึ่งถูก lumped ทั้งช่วงของศิลปะยาก – กับ – จัดประเภทเช่นประสิทธิภาพและโลกศิลปะ ศิลปินเชิงแนวคิดผลิตงานที่ยากถ้าไม่ไปไม่ได้ในการจัดประเภทตามระบบเก่าศิลปะในครึ่งหลังของศตวรรษ 20 โดยเจตนาวางเองเกินขีดจำกัดของตัวควบคุมวันนี้ นักประวัติศาสตร์ศิลปะ และนักวิจารณ์ซึ่งเราอาจเรียกตำรวจศิลปะ — โยนมือในกังวลหน้าศิลปะร่วมสมัยได้ พวกเขาได้ถึงขีดจำกัดของพวกเขาซึ่งพวกเขาไม่สามารถดูดซับศิลปะเข้าสู่ระบบ ไม่สามารถใช้รูปแบบของใบสั่งเครื่องมือสำคัญของการควบคุมเสียแล้ว ทฤษฎีศิลปะพื้นบ้านและประวัติศาสตร์ศิลปะพื้นบ้านได้ล้ม ด้วยนี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต่อไปนี้ หายนภัยของสงครามโลกครั้งที่สอง , triumphalist ประวัติศาสตร์สมัยใหม่ เริ่มถูกท้าทาย มีหลักฐานการติดตั้งที่สมัยใหม่องค์กรล้มเหลว

หลักการของการเคลื่อนไหวของความเชื่อในความก้าวหน้า เสรีภาพ และความเสมอภาคที่ได้รับอย่างต่อเนื่องตั้งแต่เริ่มต้น โดยศิลปินและปัญญาชน และ embraced โดยผู้เก็บเกี่ยวผลประโยชน์มันเอาวัสดุ
.
แต่ตอนนี้มีคำถามให้กับความเชื่อเหล่านี้ หลังจากสองปีของความพยายามร่วมกัน เราถามอะไรก็ได้

มันเป็นจริงความก้าวหน้ามากได้รับการทำในด้านวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี การแพทย์ การศึกษา สิทธิ ความคาดหมายชีวิตและความสะดวกสบายทางกายภาพ แต่เป็นโลกเป็นสถานที่ที่ดีกว่าสำหรับทุกคน ? มีการทดลองให้สมัยใหม่ในการสร้างสังคมที่ดีกว่ามนุษย์ ?สำหรับการเพิ่มจำนวนของคน คำตอบคือไม่ค่ะ

บาง ปัญหาในการแสวงหาของสมัยใหม่มีปรากฏอยู่แล้วในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 หมดสติ , การฆ่าที่มีสงครามโลกครั้งแรก พบว่า สมัยของความเชื่อในความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเป็นเส้นทางสู่โลกที่ดีกว่าคืออนาถเข้าใจผิด

สำหรับ Dada ศิลปิน' สงคราม ' สัญญาณที่ล้มเหลวทุกสมัยศิลปะ มันอาจจะอ้างว่า ดาดา เครื่องหมายการโพสต์–สมัยใหม่โยนใจ

ช่วงระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง และสงครามโลกครั้งที่สองก้าวหน้าสมัยใหม่อย่างต่อเนื่องเพื่อติดตามเป้าหมายของมัน แต่ตอนนี้มักจะสมาคมกับกองกำลังอื่น ๆ .

โปรเกรสซีฟศิลปินอย่างแข็งขันสนับสนุนการเมือง การปฏิวัติ ปาโบล ปีกัสโซ ตัวอย่างเช่นเข้าร่วมกับพรรคคอมมิวนิสต์ในปี 1944 เช่นเดียวกับศิลปินอื่นๆ อีกมากมาย

การปฏิวัติรัสเซียได้ประจักษ์ในเวลา และเป็นเวลานานหลังจากให้คำตอบการสมัยใหม่คือความฝัน

มาร์กซ์คอมมิวนิสต์เป็น boldest พยายามยังสร้างดีกว่าสังคมการเมืองประชาธิปไตย แต่ใช้ไม่ได้ ประชาธิปไตยทางเศรษฐกิจที่มุ่งบรรลุความเสมอภาคทางเศรษฐกิจคอมมิวนิสต์เสนอวิสัยทัศน์ของเสรีภาพสากลตามเสรีภาพในความคิด

แบบสมัยใหม่ ศิลปิน เสรีภาพในจินตนาการของงานของพวกเขาอย่างต่อเนื่องหรือสนับสนุนเสรีภาพนี้

ใน พ.ศ. 2475 อย่างไรก็ตาม ภายใต้โจเซฟ สตาลิน เสรีภาพนี้อย่างรวดเร็วตัดทอนและศิลปะสมัยใหม่ เช่นมันถูกบังคับให้ยอมรับรูปแบบอนุรักษ์นิยมมากกว่า , ที่รู้จักกันเป็นสัจนิยมสังคมนิยม .

การปราบปรามของศิลปะสมัยใหม่ก้าวหน้าในความโปรดปรานของ propagandistic สัจนิยมแนวสังคมนิยมยังเกิดขึ้นที่ปลายของสเปกตรัมทางการเมืองของ อดอล์ฟ ฮิตเลอร์ นาซี เยอรมัน

ฮิตเลอร์ก็มีต้องการที่จะสร้างสังคมใหม่และดีกว่า แต่วิธีการของเขาในการบรรลุมันหวาดกลัวโลก ในขณะที่พยายามที่จะปรับปรุงความทันสมัยก้าวหน้ามากของมนุษย์ทุกคน , นาซีการใช้ความคิดที่ได้มาจากสังคมชัดเจน โดยยูเจ็นนิค ( ศาสตร์แห่งการพัฒนามนุษย์พันธุกรรม ) ที่มีจุดมุ่งหมายของการสร้างสาธารณูปการที่เหนือกว่าและ racially เผ่าพันธุ์บริสุทธิ์ ' ' ( herrenrasse )

คนที่ถูกมองว่าด้อยกว่า หรือ racially ถือว่าสมใน จิตใจ และ ร่างกายที่บกพร่อง , คนพิการ , พิการ , หรือที่รักษาไม่หายหรือมิฉะนั้นถือว่าเป็นจริยธรรมหรือสังคมเสื่อมโทรม อ่อนแอ หรือผิดปกติ ครับ เป็นเป้าหมายในตอนแรกเพื่อการุณยฆาต หรือฆ่าเชื้อ แต่ต่อมาเมื่อมีการระบุครอบครองชีวิตไร้ค่าของชีวิต ' ( lebensunwertes เลเบน ) เพียงแค่ฆ่า

สงครามโลกครั้งที่สอง และความหายนะนาซี , ตอนนี้เราตระหนัก ถูกทำลาย มนุษย์ เพื่อความทันสมัยมันแตกเป็นเสี่ยง ๆสมัยใหม่ความฝันและมลทินแรงกระตุ้นที่ยั่งยืนศิลปะสมัยใหม่ .

ในปี 1949 นักปรัชญา ธีโอดอร์ ดอร์โนให้ความเห็นว่า ' เขียนบทกวีหลังจาก Auschwitz เป็นป่าเถื่อน หลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง มองโลกในแง่ดี ในอนาคตก็ยากที่จะรักษา และเพื่อให้เรื่องเลวร้าย กับการมาถึงของสงครามเย็นและการคุกคามคงที่ของหายนะนิวเคลียร์เรียงลำดับใด ๆของอนาคตมองสงสัย

ต้องปฏิเสธประเพณี และที่ผ่านมาเมื่อหลายปีก่อน และตอนนี้กับอนาคตที่ไม่มีเป้าหมายของความพยายามศิลปะ ศิลปินหลายคนกลายเป็นชัดเจนความทุกข์ให้กับปัจจุบันและเน้นความสนใจของพวกเขาในวัฒนธรรมยอดนิยมร่วมสมัย

ศิลปินป๊อปยังอาจปรากฏขึ้นภายใต้สถานการณ์เหล่านี้การวิจารณ์ของอุดมคติชนชั้นกลาง–และวัตถุนิยมผิวเผินของคนอเมริกัน สิ่งที่เกิดขึ้นในผล , แม้ว่า , ที่ทันสมัยศิลปะที่ตัวเองโดนโจมตีเป็นกลาง ( ระดับดีเยี่ยม

ความคิดเห็นที่ทำโดยทหารเวียดนามที่กองทหารของเขาได้ทำลายหมู่บ้านชาวเวียดนามในการบันทึก ( เช่นจากพวกเวียดกงและคอมมิวนิสต์ )ดูเหมือนว่าจะถูกใช้กับศิลปะ มันก็ต้องทำลายศิลปะ หรืออย่างน้อย คนสมัยใหม่เข้าใจ เพื่อที่จะบันทึก

ด้วยวัตถุประสงค์ของศิลปะสมัยใหม่เริ่มที่จะจางหายไป ความรู้สึกบางอย่างที่สมัยใหม่ ได้เล่นเอง และตอนนี้กำลังย่ำแย่ และ directionless

ใน ปี ล่าสุดความทันสมัยก้าวหน้าดูเหมือนเจตนาไม่ได้กำหนดอนาคตแต่ ทำลายคุณค่าของปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขาเจาะจงศิลปะสมัยใหม่

ขณะที่ศิลปินก้าวหน้ามีอยู่ว่าศัตรูที่มีระบบของอำนาจ ตำแหน่งนี้ไม่มีที่ชัดเจนทั้งหมด .

แนวคิดศิลปะในปลายทศวรรษที่ 1960 และต้นทศวรรษที่ 1970 กังวลตัวเองกับ ' แนวคิด ' หรือ ' ความคิด ' เพื่อละเลยความกังวลแบบดั้งเดิมมากขึ้นด้วยวัสดุ สุนทรียศาสตร์ หรือแม้แต่ง่ายทักษะ

ใน 1967 , อเมริกันศิลปินซอลเลวิทท์อธิบายในย่อหน้าในบทความ ' ' ในนิตยสารศิลปะแนวคิด artforum :

ใน ศิลปะแนวคิดความคิดหรือแนวคิดคือ กว้างยาวที่สำคัญที่สุดของงานเมื่อศิลปินใช้รูปแบบแนวคิดของศิลปะ มันหมายความว่าทั้งหมดของการวางแผนและการตัดสินใจก่อนการประหารเป็นเรื่องขอไปที .
ศิลปะแนวคิดได้อย่างรวดเร็ว จัดตั้งตัวเองเป็นอื่นดูหมิ่นก่อตั้งกลาง–คลาสคุณค่าและความเป็นปรปักษ์ของประชาชน ต่อ มัน เข้ม

แต่แนวคิดนิยมปรากฏขั้นตอนเกิน จำกัด ก่อตั้งขึ้นโดย
สมัยใหม่นิยมศิลปินและนักเขียนที่วิคเตอร์เบอร์กินได้อธิบายแนวคิดนิยมเป็นกบฏกับความทันสมัย นี้อาจดูเหมือนชัดเจน เพราะเป็นความจริงในรูปแบบดั้งเดิม ศิลปะ ประวัติศาสตร์ มีการจัดการที่จะดูดซึมเข้าไปในผ้าไร้รอยต่อของประวัติศาสตร์ศิลปะ ' ' ในขณะที่หอบของมันรุนแรง

อย่างไรก็ตามแนวคิดนิยมจงใจเป็นศิลปะที่สวยงามแบบที่สามารถหวังที่จะโอบกอดมันเป็นความพยายามที่จะวางศิลปะเกินข้อจำกัดและความหมาย แบ่งการต่อต้านของคลาส formalist กลาง–ประวัติศาสตร์ศิลปะและการวิจารณ์

กระบวนการ ' ทำ ' และการจัดการของวัสดุที่ให้ความสำคัญกับผลที่เป้าหมายสุดท้ายเป็นรอง เกือบได้และมักจะชั่วคราว

แนวคิดนิยมกลายมาเป็นคำที่ร่ม ( ในความพยายามที่จะกำหนดและประกอบด้วย ) ภายใต้ซึ่งถูก lumped กันทั้งช่วงของผู้บริโภคยากที่จะแยกแยะศิลปะ ( เช่นประสิทธิภาพและโลกศิลปะ ศิลปินหญิงที่ผลิตงานที่ยากหากไม่เป็นไปไม่ได้ที่จะแยกประเภทตามระบบเก่า

ศิลปะในครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 จงใจวางไว้เองเกินขีด จำกัด ของการควบคุม

วันนี้ นักประวัติศาสตร์และนักวิจารณ์ศิลปะ - เราอาจจะเรียกว่าศิลปะตำรวจ - โยนขึ้นมือของพวกเขาในความกลัวในหน้าของศิลปะร่วมสมัย พวกเขาได้ถึงขีดจำกัดของพวกเขา - พวกเขาไม่สามารถซึมซับงานศิลปะร่วมสมัยในระบบ รูปแบบของคำสั่งจะไม่ถูกใช้ .

เครื่องมือที่สำคัญของการควบคุมได้หักพังลง ทฤษฎีศิลปะและประวัติศาสตร์ศิลปะแบบดั้งเดิมแบบดั้งเดิมล้มเหลวพร้อมกับความทันสมัย