Just a short distance away across w

Just a short distance away across wallace's Line, things are dramatically different: on Sulawasi, with about seventy species of native nonflying mammals, all but two species are endemic (Musser 1987), and the many small islands east of Java and Sulawesi are rich in endemic species (flannery 1990, 1995). The pattern remains the same in the Philippines, where the island faunas are well lnown: on the lce Age islands of Greater Mindanao and Greater Luzon, respectively, 79 and 71 percent of their nonflying native mammals are endemic (figure 2.5; Heaney et al. 1999; Heaney amd Regalado 1998), and even the medium-sized islands such as Mindoro (9,800 km) have 45 to 50 percent endemics. Sibuyan, an island of 463 km, has four endemic nonflying mammals (plus one bat; Goodman and lngle 1993; Heaney et al. 1999), and Camiguin, with an area of 265 km, has two endemic species (Heaney and Tabaranza 1997). We now recognize that every islands that remained isolated during the Pleistocene periods of low sea is a unique center of biological diversity (Heaney and Regalado 1998). Species richness remains highly correlated with island area, so small islands have fewer species than large ones, but each lce Age island is a distinctive center of biodiversity.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพียงเดินผ่านบรรทัดของ wallace สิ่งแตกต่างกันอย่างมาก: บน Sulawasi กับพันธุ์พื้นเมือง nonflying เลี้ยงลูกด้วยนม เซเว่นตี้ประมาณทั้งหมด แต่สองชนิดยุง (Musser 1987), และเกาะเล็ก ๆ ในตะวันออกจาวา และ Sulawesi อุดมพันธุ์ยุง (flannery 1990, 1995) รูปแบบยังคงเหมือนเดิมในฟิลิปปินส์ faunas เกาะอยู่ lnown ดี: lce อายุของเกาะมินดาเนามากกว่าและมากกว่าลูซอน ตามลำดับ 79 และร้อยละ 71 ของเลี้ยงลูกด้วยนมแม่ nonflying ของพวกเขาจะตรวจ (รูปที่ 2.5 มุสฮีนีย์ et al. 1999 มุสฮีนีย์ amd Regalado 1998), และแม้กระทั่งขนาดกลางเกาะมินโดโร (9,800 km) เช่นมี endemics ร้อยละ 45-50 Sibuyan เกาะ 463 กิโลเมตร ได้เลี้ยงลูก nonflying วี่สี่ด้วยนม (บวกหนึ่งค้างคาว คลาและ lngle 1993 มุสฮีนีย์ et al. 1999), และกวิน พื้นที่ 265 กม. มีสองชนิดที่ยุง (มุสฮีนีย์และ Tabaranza 1997) ตอนนี้เรารับรู้ว่าทุกเกาะที่ยังคงแยกช่วง Pleistocene ทะเลน้อย แห่งความหลากหลายทางชีวภาพ (มุสฮีนีย์และ Regalado 1998) เฉพาะ ร่ำรวยพันธุ์ยังคงสูง correlated กับไอส์แลนด์ เกาะเล็ก ๆ มีน้อยชนิดกว่าคนใหญ่ แต่ละ lce อายุเกาะเป็นศูนย์กลางที่โดดเด่นของความหลากหลายทางชีวภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพียงแค่ระยะสั้นออกไปทั่วสายวอลเลซของสิ่งที่มีอย่างมากที่แตกต่างกันใน Sulawasi มีประมาณเจ็ดสิบสายพันธุ์ของสัตว์เลี้ยงลูกด้วย nonflying พื้นเมืองทั้งสองชนิดมีถิ่น (มัสเซอร์ 1987) และหมู่เกาะขนาดเล็กจำนวนมากทางตะวันออกของเกาะชวาและสุลาเวสีที่อุดมไปด้วย สายพันธุ์ถิ่น (แฟลนเน​​อรี 1990, 1995) รูปแบบที่ยังคงเหมือนเดิมในประเทศฟิลิปปินส์ที่ faunas เกาะเป็นอย่างดี lnown: บนเกาะอายุ LCE ของมหานครมินดาเนาและปริมณฑลลูซอนตามลำดับ 79 และร้อยละ 71 ของการเลี้ยงลูกด้วยนมของพวกเขาพื้นเมือง nonflying มีเฉพาะถิ่น (รูป 2.5; Heaney et al, 1999; Heaney เอเอ็มดี Regalado 1998) และแม้กระทั่งเกาะขนาดกลางเช่นโดโร (9,800 กิโลเมตร) มี 45-50 เปอร์เซ็นต์ endemics Sibuyan เกาะ 463 กิโลเมตรมีสี่เลี้ยงลูกด้วยนม nonflying ถิ่น (บวกค้างคาวหนึ่งกู๊ดแมนและ lngle 1993. Heaney et al, 1999) และ Camiguin มีพื้นที่ 265 กิโลเมตรมีสองสายพันธุ์ถิ่น (Heaney และ Tabaranza 1997) . ตอนนี้เราตระหนักดีว่าเกาะทุกคนที่ยังคงอยู่ที่แยกระหว่างงวด Pleistocene ทะเลต่ำเป็นศูนย์กลางที่เป็นเอกลักษณ์ของความหลากหลายทางชีวภาพ (Heaney และ Regalado 1998) สายพันธุ์ที่ยังคงความอุดมสมบูรณ์สูงมีความสัมพันธ์กับพื้นที่เกาะเกาะเล็ก ๆ เพื่อให้มีสายพันธุ์ที่น้อยกว่าคนที่มีขนาดใหญ่ แต่แต่ละเกาะอายุ LCE เป็นศูนย์กลางที่โดดเด่นของความหลากหลายทางชีวภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพียงแค่ระยะทางสั้น ๆไปทั่ว วอลเลซไลน์ สิ่งที่แตกต่างอย่างมากใน sulawasi , มีประมาณ 70 ชนิด สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม nonflying พื้นเมืองทั้งหมด แต่สองชนิดเฉพาะถิ่น ( มัสเซอร์ 1987 ) , และหลายขนาดเล็ก เกาะทางตะวันออกของเกาะชวาและสุลาเวสีมีหลากหลายสายพันธุ์ถิ่น ( Flannery 1990 , 1995 ) รูปแบบยังคงเหมือนเดิมในฟิลิปปินส์ ซึ่งเกาะสัตว์ป่าเป็นอย่างดี lnown :บนเกาะมินดาเนา และขอน้ำแข็ง อายุ มากขึ้น มากขึ้น ลูซอน , ตามลำดับ , 79 และ 71 เปอร์เซ็นต์ของ nonflying พื้นเมืองของถิ่นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ( รูปที่ 2.5 ; นีย์ et al . 2542 ; นีย์ AMD regalado 1998 ) , และเกาะมินโดโร ( ขนาดกลางเช่น 9800 กม. ) ได้ 45 ถึง 50 เปอร์เซ็นต์ endemics . เกาะซิบูยัน , 463 กิโลเมตร มี 4 nonflying ถิ่นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ( บวกหนึ่งค้างคาว ; Goodman และ lngle 1993 ;นีย์ et al . 1999 ) และ Camiguin มีเนื้อที่ 265 กิโลเมตร มีสองสายพันธุ์ถิ่น ( นีย์ tabaranza และ 1997 ) ตอนนี้เราตระหนักดีว่าทุกเกาะที่ยังคงมีฝนในช่วงไพลสโตซีนรอบทะเลน้อย คือ ศูนย์ความหลากหลายทางชีวภาพ ( นีย์ และเป็นเอกลักษณ์ของ regalado 1998 ) ความร่ำรวยของชนิดยังคงสูง มีความสัมพันธ์กับพื้นที่เกาะแล้ว เกาะเล็กเกาะน้อย กว่า มีสายพันธุ์ขนาดใหญ่แต่อายุแต่ละขอน้ำแข็งเกาะกลางที่โดดเด่นของความหลากหลายทางชีวภาพ