Consumption has a significant posit

Consumption has a significant positive effect on LS and H, but is insignificant and negative for D. The coefficient on squared consumption is insignificant. Income is only significant (positive) for LS. Boes and Winkelmann (2010) find contradicting evidence, namely that income reduces dissatisfaction, but has no impact on satisfaction. Their findings can be explained by their interpretation of dissatisfaction and satisfaction. For them, dissatisfaction is a low value on the life satisfaction scale, whereas satisfaction is the positive end of the life satisfaction scale. Having distinct constructs for positive and negative well-being — as in this study —draws a more accurate picture. The consumption coefficient is about five times as large as the income coefficient. Stock ownership increases LS and H, whereas credit card debt lowersSWB. Home ownership has no significant influence on LS and H.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การบริโภคมีผลเชิงบวกอย่างมีนัยสำคัญต่อ LS และ H แต่ไม่มีนัยสำคัญและเป็นลบสำหรับ D ค่าสัมประสิทธิ์ต่อการบริโภคกำลังสองไม่มีนัยสำคัญ รายได้มีความสำคัญเท่านั้น (บวก) สำหรับ LS Boes และ Winkelmann (2010) พบหลักฐานที่ขัดแย้งกัน กล่าวคือ รายได้ช่วยลดความไม่พอใจ แต่ไม่มีผลกระทบต่อความพึงพอใจ การค้นพบนี้สามารถอธิบายได้ด้วยการตีความความไม่พอใจและความพึงพอใจ สำหรับพวกเขา ความไม่พอใจถือเป็นค่าที่ต่ำในระดับความพึงพอใจในชีวิต ในขณะที่ความพึงพอใจคือค่าบวกของระดับความพึงพอใจในชีวิตเมื่อสิ้นสุด การมีโครงสร้างที่แตกต่างกันสำหรับความเป็นอยู่ที่ดีทั้งเชิงบวกและเชิงลบ ดังเช่นในการศึกษานี้ ทำให้เห็นภาพที่แม่นยำยิ่งขึ้น ค่าสัมประสิทธิ์การบริโภคมีค่าประมาณห้าเท่าของค่าสัมประสิทธิ์รายได้ ความเป็นเจ้าของหุ้นเพิ่มขึ้น LS และ H ในขณะที่หนี้บัตรเครดิตลดSWB ความเป็นเจ้าของบ้านไม่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญต่อ LS และ H.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การบริโภคมีผลในเชิงบวกอย่างมีนัยสำคัญต่อ LS และ H แต่ไม่สำคัญและลบสำหรับ D ค่าสัมประสิทธิ์การบริโภคกำลังสองไม่สำคัญ รายได้มีนัยสำคัญต่อ LS เท่านั้น (บวก) Boes and Winkelmann (2010) พบหลักฐานที่ขัดแย้งกันว่าไม่พอใจที่รายได้ลดลง แต่ไม่มีผลต่อความพึงพอใจ การค้นพบของพวกเขาสามารถอธิบายได้ด้วยการตีความถึงความไม่พอใจและความพึงพอใจของพวกเขา สําหรับพวกเขา ความไม่พอใจเป็นค่าต่ําในมาตรวัดความพึงพอใจในชีวิต และความพึงพอใจเป็นจุดสิ้นสุดที่เป็นบวกของมาตรวัดความพึงพอใจในชีวิต ในการศึกษานี้มีความเข้าใจที่แตกต่างกันของความสุขทั้งด้านบวกและด้านลบและสามารถให้ผลลัพธ์ที่แม่นยำยิ่งขึ้น ปัจจัยการบริโภคสูงกว่าปัจจัยรายได้ประมาณ 5 เท่า ถือหุ้นเพิ่ม LS และ H ขณะที่หนี้บัตรเครดิตลดลง
SWB。 กรรมสิทธิ์ในที่อยู่อาศัยเป็นของ LS และ H

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การบริโภคมีผลกระทบเชิงบวกอย่างมีนัยสําคัญต่อLSและhแต่ไม่มีผลกระทบเชิงลบอย่างมีนัยสําคัญต่อd รายได้มีความหมาย (บวก) สําหรับ ls เท่านั้น. Boes and Winkelmann ( 2010 )พบหลักฐานที่ขัดแย้งกันว่ารายได้ลดความไม่พอใจแต่ไม่มีผลต่อความพึงพอใจ การค้นพบของพวกเขาสามารถอธิบายได้ด้วยคําอธิบายของพวกเขาเกี่ยวกับความไม่พอใจและความพึงพอใจ สําหรับพวกเขาความไม่พอใจคือค่าต่ําสุดในตารางความพึงพอใจในชีวิตและความพึงพอใจคือความพึงพอใจในชีวิต เช่นเดียวกับการศึกษานี้ความเข้าใจที่แตกต่างกันของความสุขในเชิงบวกและเชิงลบสามารถวาดภาพที่ถูกต้องมากขึ้น ปัจจัยการบริโภคมีค่าประมาณห้าเท่าของปัจจัยรายได้ การเป็นเจ้าของหุ้นเพิ่มขึ้น ในขณะที่หนี้บัตรเครดิตลดลง
swb. ที่อยู่อาศัยของตัวเองไม่มีผลกระทบอย่างมีนัยสําคัญต่อlsและh