"He died for all of us," Raymond co

"He died for all of us," Raymond concluded his funeral eulogy over Ives,"so his death was not in vain."But Martin disagreed.The ceaseless voyaging began again. The Interregnum voyaged to everyocean and every sea. Some were blue and some green and some dun. After awhile, Martin couldn't tell one from another. Cousin after cousin came towatch over him and eventually they were as hard for him to tell apart as thedifferent oceans.All the cousins were young, for, though they came at different times in hislife, they had all started out from the same time in theirs. Only the young oneshad been included in the venture; they did not trust their elders.As the years went by, Martin began to lose even his detached interest in theland and its doings. Although the yacht frequently touched port for fuel orsupplies—it was more economical to purchase them in that era than to havethem shipped from the future—he seldom went ashore, and then only at theurging of a newly assigned cousin anxious to see the sights. Most of the timeMartin spent in watching the sea—and sometimes he painted it. There seemedto be a depth to his seascapes that his other work lacked.When he was pressed by the current cousin to make a land visitsomewhere, he decided to exhibit a few of his sea paintings. That way, hecould fool himself into thinking that there was some purpose to this journey.He'd come to believe that perhaps what his life lacked was purpose, and for awhile he kept looking for meaning everywhere, to the cousin's utter disgust."Eat, drink and be merry, or whatever you Romans say when you do as youdo," the cousin—who was rather woolly in history; the descendants werescraping bottom now—advised.Martin showed his work in Italy, so that the cousin could be disillusionedby the current crop of Romans. He found that neither purpose nor malice wasenough; he was still immeasurably bored. However, a museum bought two ofthe paintings. Martin thought of Ives and felt an uncomfortable pang of asensation he could no longer understand."Where do you suppose Conrad has been all this time?" Martin idly askedthe current cousin—who was passing as his nephew by now.The young man jumped, then glanced around him uncomfortably."Conrad's a very shrewd fellow," he whispered. "He's biding his time—waiting until we're off guard. And then—pow!—he'll attack!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

“เขาสิ้นพระชนม์เพื่อพวกเราทุกคน” เรย์มอนด์สรุปคำไว้อาลัยในงานศพของเขาต่ออีฟส์“ดังนั้นการตายของเขาจึงไม่สูญเปล่า” แต่มาร์ตินไม่เห็นด้วย การเดินทางอันไม่สิ้นสุดได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง Interregnum เดินทางไปทุกมหาสมุทรและทุกทะเล บ้างก็เป็นสีฟ้า บ้างก็เขียว และบ้างก็เป็นสีฝุ่น หลังจากนั้นไม่นาน มาร์ตินก็แยกไม่ออก ลูกพี่ลูกน้องคนแล้วคนเล่าเข้ามาดูแลเขา และในที่สุดพวกเขาก็แยกแยะได้ยากพอๆ กับมหาสมุทรต่างๆ ลูกพี่ลูกน้องทั้งหมดยังเด็กอยู่ เพราะแม้ว่าพวกเขาจะมาในช่วงเวลาที่แตกต่างกันในชีวิตของเขา แต่พวกเขาทั้งหมดเริ่มต้นจากช่วงเวลาเดียวกันในชีวิตของพวกเขา มีเพียงคนหนุ่มสาวเท่านั้นที่ถูกรวมไว้ในกิจการนี้ พวกเขาไม่ไว้วางใจผู้อาวุโสของพวกเขา หลายปีผ่านไป มาร์ตินเริ่มสูญเสียความสนใจในที่ดินและการกระทำในที่ดินไป แม้ว่าเรือยอทช์มักจะแตะท่าเรือเพื่อเติมเชื้อเพลิงหรือเสบียง—การซื้อในยุคนั้นประหยัดกว่าการขนส่งจากอนาคต—เขาไม่ค่อยได้ขึ้นฝั่ง และต่อจากนั้นก็เพียงได้รับคำแนะนำจากลูกพี่ลูกน้องที่ได้รับมอบหมายใหม่เท่านั้นที่อยากจะเห็นเรือยอทช์นี้ สถานที่ท่องเที่ยว มาร์ตินใช้ เวลาส่วนใหญ่ไปกับการชมทะเล และบางครั้งเขาก็วาดภาพทะเลด้วย ดูเหมือนจะมีความลึกในท้องทะเลของเขาซึ่งงานอื่นของเขาขาดไป เมื่อเขาถูกลูกพี่ลูกน้องคนปัจจุบันกดดันให้ไปเยี่ยมชมที่ดินที่ไหนสักแห่ง เขาก็ตัดสินใจจัดแสดงภาพวาดเกี่ยวกับท้องทะเลบางส่วนของเขา ด้วยวิธีนี้ เขาสามารถหลอกตัวเองให้คิดว่าการเดินทางครั้งนี้มีจุดประสงค์บางอย่าง เขาเริ่มเชื่อว่าบางทีสิ่งที่ชีวิตของเขาขาดไปอาจเป็นจุดมุ่งหมาย และสักพักหนึ่งเขาก็มองหาความหมายทุกที่ จนทำให้ลูกพี่ลูกน้องของเขารู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง "กิน ดื่ม และสนุกสนาน หรืออะไรก็ตามที่คุณชาวโรมันพูดเมื่อคุณทำเหมือนที่คุณทำ" ลูกพี่ลูกน้องผู้ค่อนข้างมีขนดกในประวัติศาสตร์ ตอนนี้ ลูกหลานกำลังขูดก้น - แนะนำ มาร์ตินแสดงผลงานของเขาในอิตาลี เพื่อที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาจะได้ไม่แยแสกับพืชผลของชาวโรมันในปัจจุบัน เขาพบว่าวัตถุประสงค์และความอาฆาตพยาบาทนั้นไม่เพียงพอ เขายังคงเบื่อหน่ายไม่รู้จบ อย่างไรก็ตาม พิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่งได้ซื้อภาพวาดสองชิ้นดังกล่าว มาร์ตินคิดถึงอีฟส์และรู้สึกอึดอัดกับความรู้สึกที่เขาไม่สามารถเข้าใจได้อีกต่อไป “คุณคิดว่าคอนราดอยู่ที่ไหนมาตลอด?” มาร์ตินถามลูกพี่ลูกน้องคนปัจจุบันอย่างไม่ใส่ใจ—ซึ่งตอนนี้กำลังจะผ่านไปในฐานะหลานชายของเขา ชายหนุ่มกระโดดแล้วมองไปรอบ ๆ เขาอย่างไม่สบายใจ “คอนราดเป็นคนฉลาดมาก” เขากระซิบ “เขากำลังรอเวลาของเขา— รอจนกว่าเราจะไม่ทันระวังตัว แล้ว—โธ่!—เขาจะโจมตี!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"เขาตายเพื่อพวกเราทุกคน" เรย์มอนด์กล่าวเมื่อสิ้นสุดการไว้ทุกข์ให้กับงานศพของเขาต่ออีฟส์
"ดังนั้นการตายของเขาจึงไม่สูญเปล่า"
แต่มาร์ตินไม่เห็นด้วย
การเดินทางที่ไม่มีที่สิ้นสุดได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง ล่องเรือระหว่างราศีหงส์ไปยังแต่ละ
มหาสมุทรและทุกมหาสมุทร บางตัวมีสีฟ้า บางตัวมีสีเขียว บางตัวมีสีน้ำตาลเข้ม ใน
อย่างไรก็ตาม มาร์ตินไม่สามารถแยกแยะได้ ลูกพี่ลูกน้องมาทีละคน
มองไปที่เขาในที่สุดเขาก็ยากที่จะแยกแยะ
มหาสมุทรที่ต่างกัน
ญาติทุกคนยังเด็กเพราะแม้ว่าพวกเขาจะมาที่บ้านของเขาในเวลาที่แตกต่างกัน
ชีวิต พวกเขาทั้งหมดเริ่มต้นในเวลาเดียวกัน เฉพาะคนหนุ่มสาว
ได้รวมอยู่ในกิจการร่วมค้า พวกเขาไม่เชื่อใจผู้ใหญ่
เมื่อเวลาผ่านไป มาร์ตินเริ่มเสียความถูกต้อง
แผ่นดินและสิ่งที่พวกเขาทำ แม้ว่าเรือยอชต์มักจะจอดเทียบท่าสำหรับเชื้อเพลิงหรือ
ของใช้ – ซื้อในยุคนั้นประหยัดกว่าการเป็นเจ้าของ
พวกเขาถูกส่งมาจากอนาคต - เขาไม่ค่อยขึ้นฝั่งแล้วเท่านั้น
การกระตุ้น ของ a ใหม่ จัดสรร ลูกพี่ลูกน้อง ansi

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

"เขาตายเพื่อพวกเราทุกคน"เรย์มอนด์สิ้นสุดการไว้ทุกข์ในงานศพของเขาที่เอฟส์,
"ดังนั้นการตายของเขาไม่ได้สูญเปล่า"
แต่มาร์ตินไม่เห็นด้วย
การแล่นเรือใบไม่มีที่สิ้นสุดเริ่มต้นอีกครั้ง ช่วงเวลาว่างนี้มาถึงทุกที่
มหาสมุทรและมหาสมุทรทุกแห่ง บางส่วนเป็นสีฟ้าบางส่วนเป็นสีเขียวบางส่วนเป็นสีน้ําตาลเข้ม หลังจากนั้นไม่นาน
และมาร์ตินไม่สามารถแยกความแตกต่างระหว่างทั้งสองได้ ญาติตื่นขึ้นมาทีละคน
มองไปที่เขา และในที่สุด พวกเขาก็ยากที่จะ แยกแยะความแตกต่างสําหรับเขา
มหาสมุทรที่แตกต่างกัน
ลูกพี่ลูกน้องทั้งหมดยังเด็กอยู่ แม้ว่าพวกเขาจะมาในเวลาที่แตกต่างกัน
ชีวิตพวกเขาทั้งหมดเริ่มต้นจากเวลาเดียวกันของพวกเขา เฉพาะเด็กเท่านั้น
ได้รวมอยู่ในเงินร่วมลงทุนแล้ว พวกเขาไม่ไว้วางใจผู้อาวุโส
เมื่อเวลาผ่านไปมาร์ตินก็เริ่มสูญเสียความสนใจในศิลปะ
ที่ดินและพฤติกรรมของพวกเขา แม้ว่าเรือยอชท์มักจะเติมน้ํามันที่ท่าเรือหรือ
วัสดุสิ้นเปลือง - ในยุคนั้น การซื้อประหยัดกว่าการเป็นเจ้าของ
พวกเขาถูกขนส่งมาจากอนาคต - เขาไม่ค่อยขึ้นฝั่ง แล้วก็เฉพาะใน
กระตุ้นให้ลูกพี่ลูกน้องที่ได้รับมอบหมายใหม่ กระตือรือร้นที่จะเห็นสถานที่ท่องเที่ยว. ส่วนใหญ่แล้ว
มาร์ตินใช้เวลาดูทะเล-บางครั้งเขาก็วาดรูป ดูเหมือนว่าจะมี
กลายเป็นความลึกของทิวทัศน์ทะเลของเขาซึ่งเป็นสิ่งที่ขาดหายไปในงานอื่นๆของเขา
เมื่อเขาถูกบังคับให้ไปเยี่ยมที่ดินโดยลูกพี่ลูกน้องคนปัจจุบัน
ที่ไหนสักแห่งเขาตัดสินใจที่จะแสดงภาพวาดทางทะเลของเขาไม่กี่ ในกรณีนี้เขา
จะหลอกตัวเองว่าการเดินทางครั้งนี้มีจุดมุ่งหมาย
เขาเริ่มที่จะเชื่อว่า บางทีสิ่งที่ชีวิตเขาขาดไป คือเป้าหมาย
และเขาก็กําลังมองหาความหมายทุกที่ซึ่งทําให้ลูกพี่ลูกน้องรังเกียจมาก
"กิน, ดื่ม, มีความสุขหรือสิ่งที่คุณ โรมันกล่าวว่าเมื่อคุณทําของคุณ
ทํา"ญาติ-ค่อนข้างคลุมเครือในประวัติศาสตร์; ลูกหลาน
กําลังขูดก้น - แนะนํา.
มาร์ตินแสดงผลงานของเขาในอิตาลีเพื่อให้ลูกพี่ลูกน้องสามารถเพ้อฝัน
ตอนนี้ชาวโรมัน เขาพบว่าไม่ว่าจะเป็นจุดประสงค์หรือเป็นอันตราย
พอได้แล้ว เขายังคงน่าเบื่อมาก อย่างไรก็ตาม พิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่งซื้อมา 2 ชิ้น
ภาพวาด . . . มาร์ตินคิดถึงiffsและรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง
เขาไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกได้อีกต่อไป
"คุณคิดว่าคอนราดไปอยู่ที่ไหนในช่วงนี้?" มาร์ตินขี้เกียจถาม
ตอนนี้ญาติ-ตอนนี้เป็นหลานชายของเขาแล้ว
ชายหนุ่มกระโดดขึ้นและมองไปรอบๆอย่างไม่สบายใจ
"คอนราดเป็นคนที่ฉลาดมาก"เขากระซิบ "เขากําลังรอเวลา-
รอจนกว่าเราจะผ่อนคลาย และ - - ปัง! เขากําลังจะโจมตี! "