This passage explains that for the

This passage explains that for the superior pecuniary class, diligence and thrift are not the primary incentives due to the strong influence of secondary demands related to pecuniary emulation. One major demand is the need to refrain from engaging in productive work. This requirement is especially pronounced in the earlier stages of cultural development, where labor is associated with weakness and subservience. As a result, it is seen as a mark of inferiority and considered unworthy of a person in their best state. This perception has persisted over time and gained a deep-seated cultural acceptance as societies have become more differentiated.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้อความนี้อธิบายว่าสำหรับชนชั้นทางการเงินที่เหนือกว่า ความขยันหมั่นเพียรและความมัธยัสถ์ไม่ใช่แรงจูงใจหลัก เนื่องจากอิทธิพลอย่างมากของข้อเรียกร้องรองที่เกี่ยวข้องกับการจำลองทางการเงิน ความต้องการหลักประการหนึ่งคือการละเว้นจากการทำงานที่มีประสิทธิผล ข้อกำหนดนี้เด่นชัดเป็นพิเศษในระยะเริ่มต้นของการพัฒนาวัฒนธรรม ซึ่งแรงงานเกี่ยวข้องกับความอ่อนแอและการยอมจำนน เป็นผลให้มันถูกมองว่าเป็นเครื่องหมายของความด้อยกว่าและถือว่าไม่คู่ควรกับบุคคลที่อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด การรับรู้นี้ยังคงมีอยู่ตลอดเวลาและได้รับการยอมรับทางวัฒนธรรมที่ฝังลึกในขณะที่สังคมมีความแตกต่างมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทความนี้อธิบายว่าความขยันหมั่นเพียรและความประหยัดไม่ใช่แรงจูงใจหลักสําหรับชนชั้นเงินบน เพราะผลกระทบอย่างรุนแรงของความต้องการรองที่เกี่ยวข้องกับการแข่งขันด้านเงิน ข้อกําหนดหลักประการหนึ่งคือต้องหลีกเลี่ยงการทํางานที่มีประสิทธิผล ข้อกำหนดนี้ชัดเจนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงแรกของการพัฒนาวัฒนธรรมที่แรงงานเชื่อมโยงกับความอ่อนแอและการเชื่อฟัง จึงถูกมองว่าเป็นสัญญาณของความด้อยและถูกมองว่าไม่คู่ควรกับบุคคลที่อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด แนวคิดดังกล่าวดำรงอยู่ตลอดเวลาและได้รับการยอมรับทางวัฒนธรรมที่ฝังรากลึกตามการแตกแยกของสังคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทความนี้อธิบายว่าสําหรับชนชั้นสูงของเงินการทํางานหนักและการประหยัดไม่ได้เป็นแรงจูงใจหลักเนื่องจากอิทธิพลที่แข็งแกร่งของความต้องการรองที่เกี่ยวข้องกับการแข่งขันด้านเงิน ความต้องการหลักคือการหลีกเลี่ยงการทํางานที่มีประสิทธิผล ความต้องการนี้มีความชัดเจนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในระยะเริ่มแรกของการพัฒนาทางวัฒนธรรมซึ่งแรงงานเชื่อมโยงกับความอ่อนแอและการเชื่อฟัง ดังนั้นจึงถูกมองว่าเป็นสัญญาณของความด้อยกว่าและถือว่าไม่คู่ควรกับคนที่อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด เมื่อสังคมกลายเป็นที่แตกต่างกันมากขึ้นแนวคิดนี้มีอยู่ตลอดเวลาและได้รับเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่หยั่งรากลึก