Demerjian (this issue) argues that

Demerjian (this issue) argues that a shift by U.S. standard setters towards the balance sheet
approach reduces the usefulness of balance sheet numbers for contracting. Consistent with
this argument, he provides evidence of a decline in the use of balance sheet-based
covenants in debt contracts, a useful finding. Nevertheless, I argue that the evolution of
standard-setting is more complex than this argument implies, and evaluate the economic
basis of Demerjian’s arguments for how debt contracts respond to changes in accounting
rules. One conclusion that emerges is that there are still some important open issues
regarding the economic determinants of debt contracts.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Demerjian (ปัญหานี้) ระบุว่า ที่กะ โดย setters มาตรฐานสหรัฐอเมริกาต่องบดุลวิธีลดประโยชน์ของหมายเลขงบดุลในวันทำสัญญา สอดคล้องกับอาร์กิวเมนต์นี้ เขามีหลักฐานในการใช้ตามงบดุลพันธสัญญาในสัญญาหนี้ หาประโยชน์ อย่างไรก็ตาม ฉันยืนยันว่า วิวัฒนาการของการตั้งค่ามาตรฐานคือความซับซ้อนมากกว่าอาร์กิวเมนต์นี้หมายถึง และประเมินผลทางเศรษฐกิจพื้นฐานของอาร์กิวเมนต์ของ Demerjian สำหรับวิธีการตอบสนองการเปลี่ยนแปลงในบัญชีหนี้สัญญากฎการ บทสรุปหนึ่งที่โผล่ออกมาได้ว่า ยังมีปัญหาเปิดที่สำคัญเกี่ยวกับดีเทอร์มิแนนต์เศรษฐกิจหนี้สัญญา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Demerjian (เรื่องนี้) ระบุว่ามีการเปลี่ยนแปลงโดยการกำหนดมาตรฐานของสหรัฐที่มีต่องบดุล
วิธีการลดประโยชน์ของตัวเลขงบดุลสำหรับผู้ทำสัญญา สอดคล้องกับ
เรื่องนี้เขามีหลักฐานของการลดลงในการใช้งานของแผ่นตามความสมดุล
พันธสัญญาในการทำสัญญาหนี้การค้นพบที่มีประโยชน์ แต่ผมยืนยันว่าวิวัฒนาการของ
การตั้งค่ามาตรฐานมีความซับซ้อนกว่าเรื่องนี้มีความหมายและประเมินผลทางเศรษฐกิจ
พื้นฐานของการขัดแย้ง Demerjian สำหรับวิธีการทำสัญญาหนี้ตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงในบัญชี
กฎ ข้อสรุปหนึ่งที่โผล่ออกมาเป็นว่ายังมีบางประเด็นที่เปิดที่สำคัญ
เกี่ยวกับปัจจัยทางเศรษฐกิจของสัญญาหนี้