Wilhelm Johannsen first proposed th

Wilhelm Johannsen first proposed the distinction between genotype and phenotype in the study of heredity while working in Denmark in 1909. The distinction is between the hereditary dispositions of organisms (their genotypes) and the ways in which those dispositions manifest themselves in the physical characteristics of those organisms (their phenotypes). This distinction was an outgrowth of Johannsen’s experiments concerning heritable variation in plants, and it influenced his pure line theory of heredity. While the meaning and significance of the genotype-phenotype distinction has been a topic of debate—among Johannsen’s contemporaries, later biological theorists, and historians of science—many consider the distinction to be one of the conceptual pillars of twentieth century genetics. Moreover, some have used it to characterize the relationships between studies of development, genetics, and evolution. Johannsen introduced the concepts genotype and phenotype in 1909 in his textbook on heredity research, titled Elemente der exakten Ereblichkeitslehre (The Elements of an Exact Theory of Heredity), and he developed them more fully in a 1911 paper titled “The Genotype Conception of Heredity”. The concepts of genotype and phenotype were an outgrowth of Johannsen’s pure-line breeding experiments on barley (Hordeum vulgare) and the common bean (Phaseolus vulgaris). Johannsen’s pure-line experiments began around the time that he accepted a position as lecturer of botany and plant physiology at the Royal Veterinary and Agricultural College in Copenhagen, Denmark, in 1892. In these experiments, Johannsen raised barley and bean plants that had been self-fertilized, and he measured the physical dimensions of the seeds in every generation. He found that he could separate these pure lines into distinct groups based on the characteristics of the seeds that they produced. Using a combination of pedigree and statistical analyses, Johannsen demonstrated that the group to which a plant belonged was a stronger predictor of the characteristics of the seeds that it produced than were the characteristics of its mother plant. When he first reported the results of his experiments in 1903, Johannsen referred to this group identity as its type, but in 1905 he rebranded it with the term genotype. He contrasted the genotype of a group or organism with its phenotype, defining the latter as the individual qualities of those organisms. These experiments took place within a broader attempt among researchers of heredity to characterize the kinds and nature of variation in organisms at around the turn of the twentieth century. At the time, biologists disagreed about how to understand the relationship between variation, heredity, and evolutionary change. Followers of Darwin contended that evolution resulted from the action of natural selection upon continuous heritable variation. Others argued that continuous variation was rarely heritable, or that even if it was, such variation had limits so that it could not possibly be the basis for long-term evolutionary changes. Advocates of the latter position, emboldened by the so-called rediscovery of Gregor Mendel's theory of inheritance, argued that evolution must proceed by discontinuous leaps. For Johannsen, the genotype-phenotype distinction contributed to the latter position: he took the genotype to be especially immutable, and he took the power of natural selection as limited to sorting out pre-existing genotypes within heterogeneous natural populations. The genotype-phenotype distinction was part of Johannsen's campaign against what he called the transmission conception of heredity, according to which the characteristics of individual organisms are transmitted directly to their offspring. Examples of the transmission conception of heredity include Charles Darwin's theory of pangenesis, in which the changing tissues and organs of an organism continually modify its germinal material, thereby impressing the characteristics of that organism on its eventual offspring. Johannsen's concept of genotype, by contrast, was ahistorical: the phenotypic characteristics of a mother and her offspring would arise under the influence of the same hereditary disposition, passed from generation to generation, and immune to the environmental circumstances in which it was expressed. Johannsen’s genotype-phenotype distinction has some similarity to August Weismann’s late nineteenthc century distinction between the germ and soma, in that both thought that the causal interactions between an organism's hereditary disposition and its physical characteristics was unidirectional. Although Johannsen acknowledged this affinity with Weismann’s ideas, he was unwilling to engage in what he considered to be unjustified speculations about the material basis of the genotype, as he argued Weismann had done. Johannsen's genotype-phenotype distinction explicitly proscribed a relationship between the study of development and the study of heredity. According to Johannsen, the genotype of an organism gives rise to the organism's phenotype through the process of development, under the influence of the environment. Johannsen felt comfortable equating the genotype with the notion of Reaktionsnorm (norm of reaction) proposed by Richard Woltereck in Germany in 1909, which, for a domain of different possible environments in which an organism could develop, referred to the full range of potential variations in an adult characteristic for that organism. Under the schema of the genotype-phenotype distinction, developmental biology was construed as the study of how genotypes give rise to phenotypes. This construal ran contrary to the views of many embryologists at the time who saw heredity as a process or production, the mechanisms of which were inseparable from those of development itself. The proper application of the terms genotype and phenotype was a subject of some dispute following its introduction. The zoologist Herbert Spencer Jennings in the US, for example, interpreted the notions of genotype and phenotype as non-contrasting, arguing in a 1911 letter to the journal Science that while the abstract term genotype referred to the particular hereditary constitution of an organism, the phenotype more concretely referred to a group of individuals having the same physical characteristics. George Shull, also in the US, allegedly consulted Johannsen on the matter, and Shull responded to Jennings in 1912. Shull contended that the terms were equally abstract and opposed, the phenotype referring not to a group of physically similar individuals itself, but the shared characteristics that were the basis for delimiting the group. The relationship between genotype and phenotype—in terms of both its mechanistic and conceptual content—has been a recurring point of contention within evolutionary biology. As the debate over the role of continuous and discontinuous variation in evolution wore on, and as both experimental and theoretical advances led biologists to converge around the notion of the gene, the language of genotypes and phenotypes gained broad acceptance. Historian of science Jan Sapp has argued that the genotype-phenotype distinction served to alienate embryologists from mainstream heredity research, enabling a gulf between developmental biology and what would become the population genetic account of evolutionary change at the heart of the Modern Evolutionary Synthesis. Later debates about the units of selection, and about the relation between microevolutionary and macroevolutionary processes, were largely framed in terms of the genotype-phenotype distinction. Some theorists and philosophers have characterized the modern field of evolutionary developmental biology as filling in the so-called black box between genotype and phenotype. - See more at: http://embryo.asu.edu/pages/wilhelm-johannsens-genotype-phenotype-distinction#sthash.4s4WD5Nn.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิลเฮล์ม Johannsen นำเสนอความแตกต่างระหว่างลักษณะทางพันธุกรรมและ phenotype ในการศึกษาทางเลือกแรกในขณะที่ทำงานในเดนมาร์กในปี 1909 แตกเป็นสุขุมรัชทายาทแห่งของสิ่งมีชีวิต (การศึกษาจีโนไทป์) และวิธีการที่สุขุมที่รายการตัวเองในลักษณะทางกายภาพของสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น (การฟี) ความแตกต่างคือ การไปเปลี่ยนแปลง heritable ในพืชเกี่ยวข้องกับการทดลองของ Johannsen และมันมีอิทธิพลต่อทฤษฎีของเขาบริสุทธิ์รายการของทางเลือก ในขณะที่ความหมายและความสำคัญความแตกต่างของลักษณะทางพันธุกรรม-phenotype ได้รับหัวข้ออภิปราย — ของ Johannsen contemporaries, theorists ชีวภาพภายหลัง และนักประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์ — หลายพิจารณาความแตกต่างเป็นแนวคิดหลักของพันธุศาสตร์ในศตวรรษที่ยี่สิบ นอกจากนี้ บางมีใช้เพื่อกำหนดลักษณะความสัมพันธ์ระหว่างการศึกษาพัฒนา พันธุศาสตร์ และวิวัฒนาการ Johannsen นำแนวคิดลักษณะทางพันธุกรรมและ phenotype ในปี 1909 ในหนังสือของเขาในทางเลือกวิจัย ชื่อ Elemente der exakten Ereblichkeitslehre (องค์ประกอบของทฤษฎีแน่นอนของทางเลือก), และเขาพัฒนาไปมากขึ้นอย่างเต็มในกระดาษ 1911 ที่ชื่อ "เดอะลักษณะทางพันธุกรรมความคิดของทางเลือก" แนวคิดของลักษณะทางพันธุกรรมและ phenotype ของ Johannsen ทดลองบริสุทธิ์สายพันธุ์ข้าวบาร์เลย์ (Hordeum vulgare) และถั่วทั่วไป (เขียว vulgaris) เป็นไปได้ เริ่มทดลองสายบริสุทธิ์ Johannsen ของรอบเวลาที่เขารับตำแหน่งเป็นอาจารย์ประจำของสาขาสรีรวิทยาพฤกษศาสตร์และพืชที่สัตวแพทย์หลวงและวิทยาลัยเกษตรในโคเปนเฮเกน เดนมาร์ก ในค.ศ. 1892 ในการทดลองเหล่านี้ Johannsen ยกข้าวบาร์เลย์และถั่วพืชที่เคย fertilized ตนเอง และเขาวัดขนาดทางกายภาพของเมล็ดพืชในทุกรุ่น เขาพบว่า เขาสามารถแยกรายการเหล่านี้ล้วนเป็นกลุ่มที่แตกต่างกันตามลักษณะของเมล็ดพันธุ์ที่พวกเขาผลิต โดยใช้ชุดของสายเลือดและการวิเคราะห์ทางสถิติ Johannsen แสดงว่า กลุ่มที่อยู่โรงงานคือ จำนวนประตูที่แข็งแกร่งของลักษณะของเมล็ดพันธุ์ที่ผลิตมากกว่ามีลักษณะของโรงงานของแม่ เมื่อเขาต้องรายงานผลการทดลองของเขาใน 1903, Johannsen อ้างถึงรหัสประจำตัวกลุ่มนี้เป็นชนิดของ แต่ปีพ.ศ. 2448 สมัย เขาวิธีมัน มีลักษณะทางพันธุกรรมในระยะ เขาเปรียบเทียบลักษณะทางพันธุกรรมของสิ่งมีชีวิตกับ phenotype ของ กลุ่มหลังกำหนดเป็นคุณสมบัติของสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นแต่ละ ทดลองเหล่านี้ใช้สถานที่ภายในความพยายามที่กว้างขึ้นในหมู่นักวิจัยของทางเลือกการกำหนดลักษณะชนิดและธรรมชาติของการเปลี่ยนแปลงในชีวิตที่รอบเปิดของศตวรรษที่ยี่สิบ เวลา biologists disagreed เกี่ยวกับวิธีการทำความเข้าใจความสัมพันธ์ ระหว่างการเปลี่ยนแปลง ทางเลือก เปลี่ยนแปลงวิวัฒนาการ ลูกศิษย์ของดาร์วิน contended ที่ วิวัฒนาการเป็นผลมาจากการดำเนินการคัดเลือกโดยธรรมชาติเมื่อมีการเปลี่ยนแปลง heritable อย่างต่อเนื่อง โต้เถียงผู้อื่นที่ เปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องไม่ค่อย heritable หรือว่า ถ้ามันเป็น การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวมีจำกัดนั้นไม่อาจจะเป็นข้อมูลพื้นฐานสำหรับการเปลี่ยนแปลงวิวัฒนาการระยะยาว สนับสนุนตำแหน่งหลัง emboldened โดยเรียกว่าการค้นพบวิชชาเกรเกอร์ทฤษฎีของการสืบทอด โต้เถียงว่า วิวัฒนาการต้องดำเนินการ โดย leaps ที่ไม่ต่อเนื่อง สำหรับ Johannsen ลักษณะทางพันธุกรรม-phenotype แตกส่วนตำแหน่งหลัง: เขาเอาลักษณะทางพันธุกรรมให้พระองค์โดยเฉพาะอย่างยิ่ง และเขาได้อำนาจของธรรมชาติเลือกเป็นจำกัดการเรียงลำดับออกที่มีอยู่ก่อนการศึกษาจีโนไทป์ในประชากรธรรมชาติแตกต่างกัน แตกต่างของลักษณะทางพันธุกรรม-phenotype เป็นส่วนหนึ่งของแคมเปญของ Johannsen กับสิ่งที่เขาเรียกความคิดส่งของทางเลือก ตามที่ลักษณะของสิ่งมีชีวิตแต่ละจะส่งโดยตรงไปยังลูกหลานของพวกเขา ตัวอย่างของการส่งผ่านความคิดของทางเลือกรวมทฤษฎีชาร์ลส์ดาร์วินของ pangenesis ซึ่งเนื้อเยื่อและอวัยวะของสิ่งมีชีวิตที่เปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องปรับเปลี่ยนวัสดุ germinal, impressing ลักษณะของสิ่งมีชีวิตที่ในลูกหลานของสุดจึง แนวคิดของ Johannsen ของลักษณะทางพันธุกรรม โดยคมชัด มี ahistorical: ลักษณะไทป์ของแม่และลูกหลานของเธอจะเกิดขึ้นภายใต้อิทธิพลของครองรัชทายาทแห่งเดียวกัน ส่งผ่านจากรุ่นสู่รุ่น และภูมิคุ้มกันกับสถานการณ์สิ่งแวดล้อมที่มันถูกแสดง ความแตกต่างของลักษณะทางพันธุกรรม-phenotype ของ Johannsen มีบางอย่างคล้ายคลึงกับ nineteenthc ปลายสิงหาคม Weismann ศตวรรษความแตกต่างระหว่างจมูกและโซมาเบิร์ดส์ ที่ทั้งสองคิดว่า การโต้ตอบเชิงสาเหตุระหว่างครอบครองรัชทายาทแห่งของชีวิตและลักษณะทางกายภาพถูกทิศทาง แม้ Johannsen ยอมรับนี้ความสัมพันธ์กับความคิดของ Weismann เขาไม่ยอมในสิ่งเขาถือ speculations unjustified เกี่ยวกับวัสดุพื้นฐานของลักษณะทางพันธุกรรม เป็นเขาโต้เถียง Weismann ได้ทำ ความแตกต่างของลักษณะทางพันธุกรรม-phenotype ของ Johannsen proscribed ความสัมพันธ์ระหว่างการศึกษาการพัฒนาและการศึกษาทางเลือกอย่างชัดเจน ตาม Johannsen ลักษณะทางพันธุกรรมของสิ่งมีชีวิตที่ก่อให้เกิด phenotype ของสิ่งมีชีวิตที่ผ่านกระบวนการพัฒนา ภายใต้อิทธิพลของสิ่งแวดล้อม Johannsen รู้สึก equating ลักษณะทางพันธุกรรมกับแนวคิดของ Reaktionsnorm (ปกติของปฏิกิริยา) ซึ่งเสนอ โดยริชาร์ด Woltereck ในเยอรมนีในปี 1909 ที่ สำหรับโดเมนของสภาพแวดล้อมเป็นไปได้ที่แตกต่างกันที่ที่ชีวิตสามารถพัฒนา อ้างถึงรูปแบบที่เป็นไปในลักษณะเป็นผู้ใหญ่สำหรับสิ่งมีชีวิตที่ สะดวกสบาย ภายใต้แบบแผนความแตกต่างของลักษณะทางพันธุกรรม-phenotype ชีววิทยาการเจริญถูกตีความเป็นการศึกษาการศึกษาจีโนไทป์ให้สูงขึ้นเพื่อฟี Construal นี้วิ่งขัดกับมุมมองของ embryologists หลายครั้งที่เห็นทางเลือกเป็นกระบวนการผลิต กลไกที่มีต่อจากการพัฒนาตัวเอง แอพลิเคชันที่เหมาะสมของเงื่อนไขลักษณะทางพันธุกรรมและ phenotype เป็นเรื่องของข้อโต้แย้งบางที่แนะนำต่อไปนี้ ธรณีวิทยาเฮอร์เบิร์ตสเปนเซอร์ Jennings ในสหรัฐอเมริกา เช่น แปลความหมายความเข้าใจของลักษณะทางพันธุกรรมและ phenotype เป็นไม่ห้อง โต้เถียงในจดหมาย 1911 กับวิทยาศาสตร์ที่ว่า ในขณะที่ลักษณะทางพันธุกรรมนามธรรมคำที่อ้างถึงรัฐธรรมนูญรัชทายาทแห่งหนึ่ง ๆ ของชีวิต phenotype ที่รูปธรรมมากอ้างถึงกลุ่มของบุคคลที่มีลักษณะทางกายภาพเหมือนกัน จอร์จ Shull นอกจากนี้ในสหรัฐอเมริกา หลังขอคำปรึกษา Johannsen ในเรื่อง และ Shull ตอบ Jennings ในซาวน่า Shull contended ที่ เงื่อนไขได้เท่าเทียมกันนามธรรม และ ข้าม phenotype หมายถึงกลุ่มของบุคคลร่างกายคล้ายไม่เอง แต่ลักษณะร่วมกันที่มีข้อมูลพื้นฐานสำหรับการกำหนดเขตกลุ่ม ความสัมพันธ์ระหว่างลักษณะทางพันธุกรรมและ phenotype — ในทั้งแนวคิด และกลไกการทำเนื้อหา — มีจุดเกิดของการช่วงชิงงานบนในครั้งนั้น อภิปรายบทบาทอย่างต่อเนื่องและเปลี่ยนแปลง discontinuous ในวิวัฒนาการสวมบน และ เป็นความก้าวหน้าในการทดลอง และทฤษฎีนำ biologists มาบรรจบกันรอบแนวคิดของยีน ภาษาศึกษาจีโนไทป์และฟีได้รับการยอมรับกว้าง นักประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์ Jan Sapp ได้โต้เถียงว่า แตกลักษณะทางพันธุกรรม-phenotype เสิร์ฟ alienate embryologists จากงานวิจัยทางเลือกหลัก เปิดอ่าวระหว่างชีววิทยาการเจริญและจะเป็นบัญชีพันธุกรรมประชากรเปลี่ยนแปลงวิวัฒนาการของการสังเคราะห์วิวัฒนาการทันสมัย ภายหลังดำเนิน เกี่ยวกับหน่วยตัวเลือก และความสัมพันธ์ระหว่างกระบวนการ microevolutionary และ macroevolutionary มีใหญ่กรอบในแตก phenotype ลักษณะทางพันธุกรรม Theorists และปรัชญาบางอย่างมีลักษณะทันสมัยด้านชีววิทยาวิวัฒนาการพัฒนาเป็นบรรจุในกล่องสีดำเรียกว่าลักษณะทางพันธุกรรมและ phenotype -ดูเพิ่มเติมได้ที่: http://embryo.asu.edu/pages/wilhelm-johannsens-genotype-phenotype-distinction#sthash.4s4WD5Nn.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิลเฮล์ Johannsen แรกที่นำเสนอความแตกต่างระหว่างจีโนไทป์และฟีโนไทป์ในการศึกษาการถ่ายทอดทางพันธุกรรมในขณะที่ทำงานในเดนมาร์กในปี 1909 ความแตกต่างอยู่ระหว่างการแสดงออกทางพันธุกรรมของสิ่งมีชีวิต (ยีน) และวิธีการที่แสดงออกเหล่านั้นแสดงให้เห็นตัวเองในลักษณะทางกายภาพของผู้ สิ่งมีชีวิต (phenotypes ของพวกเขา) ความแตกต่างนี้เป็นผลพลอยได้จากการทดลองของ Johannsen เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรมในพืชและมันมีอิทธิพลต่อทฤษฎีสายของเขาบริสุทธิ์ของพันธุกรรม ขณะที่ความหมายและความสำคัญของความแตกต่างจีโนไทป์-ฟีโนไทป์ได้รับหัวข้อของการอภิปรายในหมู่โคตร Johannsen ของทฤษฎีทางชีวภาพต่อมาและประวัติศาสตร์ของว​​ิทยาศาสตร์พิจารณาหลายความแตกต่างให้เป็นหนึ่งในเสาหลักแนวคิดของพันธุศาสตร์ศตวรรษที่ยี่สิบ นอกจากนี้บางคนได้ใช้มันเพื่อแสดงลักษณะของความสัมพันธ์ระหว่างการศึกษาในการพัฒนาพันธุศาสตร์และวิวัฒนาการ Johannsen แนะนำจีโนไทป์แนวคิดและฟีโนไทป์ในปี 1909 ในตำราเรียนของเขาในการวิจัยการถ่ายทอดทางพันธุกรรมบรรดาศักดิ์องค์ประกอบ der exakten Ereblichkeitslehre (องค์ประกอบของทฤษฎีที่ถูกต้องของการถ่ายทอดทางพันธุกรรม) และเขาได้พัฒนาพวกเขามากขึ้นอย่างเต็มที่ในกระดาษ 1911 หัวข้อ "พันธุกรรมความคิดของการถ่ายทอดทางพันธุกรรม" . แนวความคิดของจีโนไทป์และฟีโนไทป์เป็นผลพลอยได้จาก Johannsen บริสุทธิ์บรรทัดทดลองเพาะพันธุ์ข้าวบาร์เลย์ (Hordeum vulgare) และถั่วแขก (Phaseolus vulgaris) Johannsen ทดลองบริสุทธิ์เส้นเริ่มรอบเวลาที่เขารับตำแหน่งเป็นวิทยากรพฤกษศาสตร์และสรีรวิทยาของพืชที่รอยัลสัตวแพทย์และวิทยาลัยเกษตรในโคเปนเฮเกน, เดนมาร์กในปี 1892 ในการทดลองเหล่านี้ Johannsen ยกข้าวบาร์เลย์ถั่วและพืชที่ได้รับด้วยตัวเอง -fertilized และเขาวัดขนาดทางกายภาพของเมล็ดในทุกรุ่น เขาพบว่าเขาสามารถที่จะแยกสายบริสุทธิ์เหล่านี้เป็นกลุ่มที่แตกต่างขึ้นอยู่กับลักษณะของเมล็ดที่พวกเขาผลิต ใช้การรวมกันของสายพันธุ์และการวิเคราะห์ทางสถิติ, Johannsen แสดงให้เห็นว่ากลุ่มที่เป็นพืชเป็นปัจจัยบ่งชี้ที่แข็งแกร่งของลักษณะของเมล็ดที่จะผลิตกว่าเป็นลักษณะของต้นแม่ของมัน เมื่อแรกที่เขาได้รายงานผลการทดลองของเขาในปี 1903, Johannsen อ้างถึงตัวตนของกลุ่มประเภทนี้ แต่ในปี 1905 เขาแบรนกับจีโนไทป์ระยะ เขาเปรียบเทียบลักษณะทางพันธุกรรมของกลุ่มหรือสิ่งมีชีวิตที่มีฟีโนไทป์ของการกำหนดหลังเป็นบุคคลที่มีคุณภาพของสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น การทดลองนี้เกิดขึ้นภายในความพยายามในวงกว้างในหมู่นักวิจัยของพันธุกรรมลักษณะชนิดและลักษณะของการเปลี่ยนแปลงในสิ่งมีชีวิตที่หมุนไปรอบ ๆ ของศตวรรษที่ยี่สิบ ในขณะที่นักชีววิทยาไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับวิธีการเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างการเปลี่ยนแปลงพันธุกรรมและการเปลี่ยนแปลงวิวัฒนาการ ผู้ติดตามของดาร์วินเกี่ยงว่าวิวัฒนาการเป็นผลมาจากการกระทำของการคัดเลือกโดยธรรมชาติเมื่อการเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรมอย่างต่อเนื่อง อื่น ๆ ที่ถกเถียงกันอยู่ว่าการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องเป็นมรดกตกทอดไม่ค่อยหรือว่าแม้ว่ามันจะเป็นความแตกต่างดังกล่าวมีข้อ จำกัด เพื่อที่ว่ามันไม่อาจจะเป็นพื้นฐานสำหรับการเปลี่ยนแปลงวิวัฒนาการในระยะยาว ประชาสัมพันธ์จากตำแหน่งหลังกล้าโดยการค้นพบที่เรียกว่าทฤษฎี Gregor Mendel ของมรดกที่ถกเถียงกันอยู่ว่าวิวัฒนาการต้องดำเนินการโดย leaps ต่อเนื่อง สำหรับ Johannsen แตกต่างจีโนไทป์-ฟีโนไทป์มีส่วนทำให้ตำแหน่งหลัง: เขาเอายีนที่จะไม่เปลี่ยนรูปโดยเฉพาะอย่างยิ่งและเขาเข้ามากุมอำนาจการคัดเลือกโดยธรรมชาติเป็นข้อ จำกัด ในการเรียงลำดับจากยีนที่มีอยู่ก่อนภายในประชากรธรรมชาติที่แตกต่างกัน ความแตกต่างจีโนไทป์-ต้นเป็นส่วนหนึ่งของการรณรงค์ Johannsen กับสิ่งที่เขาเรียกว่าความคิดของการส่งผ่านการถ่ายทอดทางพันธุกรรมตามที่ลักษณะของสิ่งมีชีวิตแต่ละคนจะถูกส่งตรงไปยังลูกหลานของพวกเขา ตัวอย่างของความคิดการส่งผ่านของการถ่ายทอดทางพันธุกรรมรวมถึงทฤษฎีชาร์ลส์ดาร์วินของ Pangenesis ซึ่งในเนื้อเยื่อที่เปลี่ยนแปลงและอวัยวะของสิ่งมีชีวิตอย่างต่อเนื่องปรับเปลี่ยนวัสดุของเชื้อโรคจึงสร้างความประทับใจลักษณะของสิ่งมีชีวิตที่อยู่กับลูกหลานในที่สุด แนวคิด Johannsen ของจีโนไทป์โดยคมชัดเป็น ahistorical: ลักษณะฟีโนไทป์ของแม่และลูกหลานของเธอจะเกิดขึ้นภายใต้อิทธิพลของการจัดการทางพันธุกรรมเหมือนกันส่งผ่านจากรุ่นสู่รุ่นและมีภูมิคุ้มกันต่อสถานการณ์ด้านสิ่งแวดล้อมในการที่จะได้แสดงออก ความแตกต่างของยีน Johannsen-ฟีโนไทป์ที่มีความคล้ายคลึงกันถึงสิงหาคม Weismann ความแตกต่างในช่วงปลายของศตวรรษที่ nineteenthc ระหว่างจมูกและโสมบางอย่างในการที่ทั้งสองคิดว่าการมีปฏิสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างการจัดการทางพันธุกรรมสิ่งมีชีวิตและลักษณะทางกายภาพของมันคือทิศทางเดียว แม้ว่าจะได้รับการยอมรับ Johannsen สัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับความคิดของ Weismann เขาก็เต็มใจที่จะมีส่วนร่วมในสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับการคาดเดาไม่ยุติธรรมวัสดุพื้นฐานของจีโนไทป์ในขณะที่เขาเป็นที่ถกเถียงกัน Weismann ได้ทำ Johannsen ของความแตกต่างจีโนไทป์-ต้นอย่างชัดเจนเนรเทศความสัมพันธ์ระหว่างการศึกษาของการพัฒนาและการศึกษาการถ่ายทอดทางพันธุกรรม ตาม Johannsen, พันธุกรรมของสิ่งมีชีวิตให้สูงขึ้นเพื่อฟีโนไทป์ของชีวิตผ่านขั้นตอนของการพัฒนาภายใต้อิทธิพลของสภาพแวดล้อม Johannsen รู้สึกสบายเท่า genotype กับความคิดของ Reaktionsnorm (บรรทัดฐานของการเกิดปฏิกิริยา) เสนอโดยริชาร์ด Woltereck ในประเทศเยอรมนีในปี 1909 ซึ่งสำหรับโดเมนของสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกันเป็นไปได้ในการที่สิ่งมีชีวิตสามารถพัฒนาเรียกว่าเต็มรูปแบบของการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้นใน ลักษณะผู้ใหญ่สำหรับสิ่งมีชีวิตที่ ภายใต้คีมาของความแตกต่างจีโนไทป์-ฟีโนไทป์, พัฒนาการทางชีววิทยาถูกตีความว่าเป็นวิธีการศึกษาของยีนก่อให้เกิด phenotypes construal นี้วิ่งตรงกันข้ามกับมุมมองของ Embryologists จำนวนมากในเวลาที่เห็นการถ่ายทอดทางพันธุกรรมเป็นกระบวนการหรือการผลิตกลไกของซึ่งแยกออกจากผู้ที่ของการพัฒนาตัวเอง แอพลิเคชันที่เหมาะสมของจีโนไทป์ข้อกำหนดและฟีโนไทป์เป็นเรื่องของข้อพิพาทบางอย่างต่อไปนี้การเปิดตัว สัตววิทยาเฮอร์เบิร์ตสเปนเซอร์เจนนิงส์ในสหรัฐอเมริกาเช่นตีความความคิดของจีโนไทป์และฟีโนไทป์เป็นที่ไม่ตัดกันเถียงใน 1911 จดหมายถึงวารสารวิทยาศาสตร์ว่าในขณะที่จีโนไทป์ระยะนามธรรมที่เรียกว่ารัฐธรรมนูญโดยเฉพาะอย่างยิ่งทางพันธุกรรมของสิ่งมีชีวิต, ฟีโนไทป์เป็นรูปธรรมมากขึ้นเรียกว่ากลุ่มบุคคลที่มีลักษณะทางกายภาพเดียวกัน จอร์จ Shull ยังอยู่ในสหรัฐที่ถูกกล่าวหาว่า Johannsen ปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้และตอบสนองต่อ Shull เจนนิงส์ในปี 1912 Shull เกี่ยงว่าเงื่อนไขเป็นนามธรรมอย่างเท่าเทียมกันและตรงข้าม, ฟีโนไทป์หมายไม่ให้กลุ่มบุคคลที่คล้ายกันร่างกายตัวเอง แต่ที่ใช้ร่วมกัน ลักษณะที่เป็นพื้นฐานสำหรับการ delimiting กลุ่ม ความสัมพันธ์ระหว่างจีโนไทป์และฟีโนไทป์ในแง่ของกลไกและแนวความคิดของเนื้อหาที่ได้รับเป็นจุดที่เกิดขึ้นจากการแข่งขันภายในชีววิทยาวิวัฒนาการ ขณะที่การอภิปรายเรื่องบทบาทของการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องและไม่ต่อเนื่องในการวิวัฒนาการสวมและเป็นทั้งความก้าวหน้าทดลองและทฤษฎีนำนักชีววิทยาจะมาบรรจบรอบความคิดของยีนภาษาของยีนและ phenotypes รับการยอมรับในวงกว้าง ประวัติศาสตร์ของว​​ิทยาศาสตร์ ม.ค. Sapp มีคนแย้งว่าความแตกต่างจีโนไทป์-ต้นทำหน้าที่ในการโอน Embryologists จากการวิจัยการถ่ายทอดทางพันธุกรรมที่สำคัญช่วยให้ช่องว่างระหว่างพัฒนาการทางชีววิทยาและสิ่งที่จะกลายเป็นบัญ​​ชีทางพันธุกรรมของประชากรของการเปลี่ยนแปลงวิวัฒนาการที่เป็นหัวใจของโมเดิร์นวิวัฒนาการสังเคราะห์ ต่อมาในการอภิปรายเกี่ยวกับหน่วยของการเลือกและเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างกระบวนการ microevolutionary และ macroevolutionary ถูกกรอบส่วนใหญ่ในแง่ของความแตกต่างจีโนไทป์-ฟีโนไทป์ บางทฤษฎีและนักปรัชญามีความโดดเด่นในสนามที่ทันสมัย​​ของพัฒนาการทางชีววิทยาวิวัฒนาการในการบรรจุในกล่องสีดำที่เรียกว่าระหว่างจีโนไทป์และฟีโนไทป์ - ดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่: http://embryo.asu.edu/pages/wilhelm-johannsens-genotype-phenotype-distinction#sthash.4s4WD5Nn.dpuf