Mind-brain identity is also challen

Mind-brain identity is also challenged by nondualists who think that the development of computers reveals the hypothesis that minds are brains to be much too narrow. The possibility of artificial intelligence, which is the construction of computers capable of reasoning and learning, suggests that we should identify mental processes more generally with computational processes that can occur, not just in brains, but also in machines made out of silicon chips or other kinds of hardware. This view is called functionalism, because it says that mental states are inherently functional, providing causal connections between inputs and outputs in ways that produce intelligent behaviors. Computers and other machines, or maybe even extraterrestrial organisms, can have such functional states without
having brains, so identification of mind and brain is a mistake. It is mental software that makes minds work, and the particular hardware on which it runs is not very important. I found this computational view appealing when I first got interested in cognitive science in 1978, but came to doubt it in the late
1980s when I began to work on neural network models, and even more in the 1990s when I started research on emotion.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอกจากนี้ยังมีท้าทายประจำจิตใจสมอง โดย nondualists ที่คิดว่า การพัฒนาของคอมพิวเตอร์เปิดเผยสมมติฐานที่จิตใจสมองจะแคบมากเกินไป ของปัญญาประดิษฐ์ ซึ่งเป็นการสร้างความสามารถในการใช้เหตุผล และการเรียนรู้คอมพิวเตอร์ แนะนำว่า เราควรระบุกระบวนการทางจิตใจมากโดยทั่วไป มีกระบวนการคำนวณที่เกิดขึ้น ไม่ใช่ ในสมอง แต่ยังอยู่ ในเครื่องที่ทำจากซิลิคอนชิหรือชนิดอื่น ๆ ของฮาร์ดแวร์ มุมมองนี้จะเรียกว่า functionalism เพราะว่า อเมริกาที่จิตทำความ ให้บริการเชื่อมต่อเชิงสาเหตุระหว่างอินพุตและเอาท์พุตที่ผลิตลักษณะการทำงานอัจฉริยะ คอมพิวเตอร์ และอื่น ๆ เครื่อง หรือสิ่งมี ชีวิตต่างดาวอาจจะ สามารถมีสถานะดังกล่าวทำงานโดยไม่ มีสมอง ดังนั้นรหัสของสมองและจิตใจเป็นความผิดพลาด เป็นซอฟต์แวร์ที่จิตที่ทำให้จิตใจที่ทำงาน และฮาร์ดแวร์เฉพาะซึ่งมันทำงานไม่มีความสำคัญมาก พบมุมมองนี้คำนวณน่าสนใจเมื่อฉันแรกได้รับความสนใจในวิทยาศาสตร์ประชานใน 1978 แต่มาสงสัยในเอทศวรรษ 1980 เมื่อเริ่มการทำงานแบบจำลองโครงข่ายประสาท และยิ่ง ในปี 1990 เมื่อฉันเริ่มวิจัยในอารมณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตัวตนของจิตใจสมองยังเป็นที่ท้าทายโดย nondualists ที่คิดว่าการพัฒนาของคอมพิวเตอร์เผยให้เห็นสมมติฐานที่ว่าจิตใจมีสมองที่จะมากแคบเกินไป เป็นไปได้ของปัญญาประดิษฐ์ซึ่งคือการก่อสร้างของเครื่องคอมพิวเตอร์ที่มีความสามารถในการใช้เหตุผลและการเรียนรู้ที่แสดงให้เห็นว่าเราควรระบุกระบวนการทางจิตมากขึ้นโดยทั่วไปกับกระบวนการการคำนวณที่อาจเกิดขึ้นไม่เพียง แต่ในสมอง แต่ยังอยู่ในเครื่องที่ทำจากชิปซิลิกอนหรืออื่น ๆ ชนิดของฮาร์ดแวร์ มุมมองนี้จะเรียกว่า functionalism เพราะมันบอกว่าทางสหรัฐฯมีการทำงานโดยเนื้อแท้การเชื่อมต่อสาเหตุระหว่างปัจจัยการผลิตและผลในรูปแบบที่ผลิตพฤติกรรมที่ชาญฉลาด คอมพิวเตอร์และเครื่องอื่น ๆ
หรืออาจจะมีชีวิตนอกโลกแม้จะมีรัฐทำงานดังกล่าวโดยไม่สมองมีเพื่อระบุตัวตนของจิตใจและสมองเป็นความผิดพลาด เป็นซอฟต์แวร์ทางจิตที่ทำให้ทำงานจิตใจและฮาร์ดแวร์โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะทำงานไม่ได้เป็นสิ่งที่สำคัญมาก ผมพบว่ามุมมองที่น่าสนใจในการคำนวณเมื่อแรกที่ผมได้มีความสนใจในวิทยาศาสตร์พุทธิปัญญาในปี 1978
แต่มาถึงสงสัยว่าในช่วงปลายปี1980 เมื่อผมเริ่มทำงานในรูปแบบเครือข่ายประสาทและมากยิ่งขึ้นในปี 1990 เมื่อผมเริ่มงานวิจัยเกี่ยวกับอารมณ์ความรู้สึก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เอกลักษณ์สมองจิตใจยังเป็นท้าทายโดย nondualists ใครคิดว่าการพัฒนาของคอมพิวเตอร์เปิดเผยสมมติฐานที่จิตใจเป็นสมองให้แคบเกินไป ความเป็นไปได้ของปัญญาประดิษฐ์ ซึ่งคือการสร้างคอมพิวเตอร์ความสามารถในการใช้เหตุผลและการเรียนรู้ แสดงให้เห็นว่าเราควรจะระบุกระบวนการทางจิตมากขึ้นโดยทั่วไปกระบวนการคำนวณที่สามารถเกิดขึ้นได้ไม่ใช่แค่สมอง แต่ในเครื่องที่ทำจากซิลิกอนชิปหรือชนิดอื่น ๆของฮาร์ดแวร์ วิวนี้เรียกว่าหน้าที่ เพราะมันบอกว่า สภาพจิตใจที่มีหน้าที่สนับสนุนให้ความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างอินพุตและเอาต์พุตในทางที่ผลิตพฤติกรรมที่ฉลาด คอมพิวเตอร์ และเครื่องอื่นๆ หรือแม้แต่สิ่งมีชีวิตต่างดาว ,สามารถมีเช่นการทำงานรัฐโดยไม่
สมอง ดังนั้นการกำหนดจิตใจและสมอง คือ ความผิดพลาด มันคือจิตซอฟต์แวร์ที่ทำให้จิตใจทำงาน และอุปกรณ์ โดยเฉพาะ ซึ่งจะเป็นสิ่งสำคัญมาก ฉันพบนี้ คำนวณดูน่าสนใจเมื่อแรกที่ผมได้สนใจในวิทยาศาสตร์ในปี 1978 แต่มาสงสัยในปลาย
1980 เมื่อผมเริ่มทำงานบนแบบจำลองโครงข่ายประสาทเทียม และยิ่งในช่วงทศวรรษที่ 1990 เมื่อผมเริ่มค้นคว้าเกี่ยวกับอารมณ์