If you don't mind, sir. I do mind.

If you don't mind, sir. I do mind. It's not fair. I have to pay you for a day's work when you don't do any work.' It's only once a year, sir,' said Bob politely. "That's no reason for robbing me every twenty-fifth of December!" said Scrooge, putting on his coat. But I suppose you must have it. Be here early next morning "Yes, sir, I will, I promise," Bob said happily. Scrooge walked out, without another word. When Bob had closed the office, he ran home to his family in Camden Town as quickly as possible. Scrooge always used to eat his dinner alone, in the same miserable little eating-house. Tonight was no different from other nights. He read the newspapers, looked at his bank books, and went home to bed. He lived in rooms which had once belonged to his dead partner. They were in an old, dark building in a lonely side street, where no one except Scrooge lived. In the blackness of the night, through the fog and the frost, Scrooge had to feel his way along the street with his hands. He finally reached his front door and put the key in the lock. Suddenly, to his great surprise, he saw that the knocker was not a knocker any more, but had become the face of Jacob Marley! He had not thought of his partner for seven years, until that afternoon, when he spoke Marley's name to his visitors. But there in front of him was Marley's face, white and ghostly, with terrible staring eyes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หากคุณไม่ทราบ ที่รัก ฉันคิด มันไม่ยุติธรรม ฉันต้องจ่ายเงินสำหรับวันงานเมื่อไม่ทำงานใด ๆ ' มันเป็นเพียงครั้งเดียวปี รัก กล่าวว่า บ๊อบสุภาพ "นั่นเป็นเหตุผลสำหรับการปล้นทุกยี่สิบห้าธันวาคมฉัน" กล่าวว่า คนขี่เหนียว ใส่เสื้อของเขา แต่ฉันคิดว่า คุณต้องมี ได้ที่นี่เช้าถัดไป "ใช่ ที่รัก ฉันจะ มิเกล บ๊อบกล่าวอย่างมีความสุข คนขี่เหนียวเดิน ไม่ มีคำอื่น เมื่อ Bob ปิด office เขาวิ่งกลับบ้านเพื่อครอบครัวของเขาในแคมเดนทาวน์อย่างรวดเร็ว คนขี่เหนียวเสมอใช้ในการกินอาหารมื้อเย็นคนเดียว ใน eating-house น้อยอนาถเดียวกัน คืนนี้ก็ไม่แตกต่างจากคืนอื่น ๆ เขาอ่านหนังสือพิมพ์ ดูสมุดบัญชีธนาคารของเขา และกลับบ้านนอน เขาอาศัยอยู่ในห้องซึ่งมีครั้งหนึ่งเคยเป็นหุ้นส่วนของเขาตาย พวกเขาอยู่ในมืด เก่าอาคารโดดเดี่ยวข้างถนน ที่ไม่มีใครยกเว้นคนขี่เหนียวอยู่ ในมืดกลางคืน ผ่านหมอกและน้ำค้างแข็ง คนขี่เหนียวได้ใจเขาตามถนนด้วยมือของเขา เขาก็มาถึงประตูหน้าของเขา และที่สำคัญใส่ในล็อก ทันใดนั้น แปลกใจดีของเขา เขาเห็นว่า การเคาะไม่เคาะที่ใด ๆ เพิ่มเติม แต่กลายเป็น ใบหน้าของ Jacob Marley นอกจากนี้เขาไม่ได้คิดของเขาเจ็ดปี จนถึงบ่ายวันนั้น เมื่อเขาพูดชื่อของ Marley ของเขาอีก แต่เขามีใบหน้าของ Marley ผี น่ากลัวจ้องมองตา และสีขาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หากคุณไม่ทราบครับ ฉันทำจิตใจ มันไม่ยุติธรรม. ฉันจะต้องจ่ายสำหรับการทำงานของวันเมื่อคุณไม่ได้ทำงานใด ๆ . มันเป็นเพียงปีละครั้งครับ 'บ๊อบกล่าวว่าสุภาพ "นั่นคือเหตุผลในการปล้นฉันทุกยี่สิบห้าของเดือนธันวาคมไม่!" สครูจกล่าวว่าวางบนเสื้อของเขา แต่ฉันคิดว่าคุณต้องมีมัน จะอยู่ที่นี่ในเช้าวันรุ่ง "ใช่ครับผมจะฉันสัญญา" บ๊อบกล่าวอย่างมีความสุข สครูจเดินออกไปโดยไม่มีคำอื่น เมื่อบ๊อบมีการปิดสำนักงานที่เขาวิ่งกลับบ้านไปอยู่กับครอบครัวของเขาในแคมเดนทาวน์ได้โดยเร็วที่สุด สครูจมักจะใช้ในการกินอาหารค่ำของเขาเพียงอย่างเดียวในเดียวกันอนาถเล็ก ๆ น้อย ๆ การรับประทานอาหารที่บ้าน คืนนี้ก็ไม่แตกต่างจากคืนอื่น ๆ เขาอ่านหนังสือพิมพ์แล้วมองที่หนังสือธนาคารของเขาและก็กลับบ้านไปนอน เขาอาศัยอยู่ในห้องซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นพันธมิตรของเขาตาย พวกเขาอยู่ในเก่าอาคารในที่มืดข้างถนนเหงาที่ไม่มีใครอาศัยอยู่ยกเว้นสครูจ ในความมืดของคืนที่ผ่านหมอกและน้ำค้างแข็งสครูจต้องรู้สึกว่าวิธีการของเขาไปตามถนนด้วยมือของเขา ในที่สุดเขาก็มาถึงประตูหน้าบ้านของเขาและนำสำคัญในการล็อค ทันใดนั้นจะแปลกใจที่ดีของเขาเขาเห็นว่าเคาะประตูก็ไม่เคาะใด ๆ มากขึ้น แต่ได้กลายเป็นใบหน้าของจาค็อบมาร์เลย์! เขาไม่เคยคิดว่าหุ้นส่วนของเขาเป็นเวลาเจ็ดปีจนกระทั่งบ่ายวันนั้นเมื่อเขาพูดชื่อมาร์เลย์กับผู้เข้าชมของเขา แต่มีในด้านหน้าของเขาเป็นใบหน้ามาร์เลย์สีขาวและน่ากลัวด้วยสายตาที่จ้องมองที่น่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ้าคุณไม่รังเกียจ . . . ผมสนใจ มันไม่ยุติธรรมเลย ฉันต้องจ่ายให้คุณสำหรับการทำงานของวันเมื่อคุณไม่ได้ทำงานอะไรเลย มันแค่ปีละครั้งครับ " บ๊อบอย่างสุภาพ " มันไม่มีเหตุผลสำหรับ robbing ฉันทุกยี่สิบห้าธันวาคม ! บอกว่าคนขี่เหนียว ใส่เสื้อของเขาอยู่ แต่ฉันว่าเธอต้องได้มัน มาแต่เช้าเช้าวันรุ่งขึ้น " ครับ ข้าจะทำ ข้าสัญญา " บ๊อบ กล่าวอย่างมีความสุข สครูจก็เดินออกไปโดยไม่พูดสิ่งใดอีก เมื่อบ๊อบได้ปิดสำนักงานหนีไปบ้านของครอบครัวของเขาใน Camden Town ได้โดยเร็วที่สุด คนขี้เหนียวเคยทานข้าวเย็นคนเดียว ทั้งทุกข์น้อยกินบ้าน คืนนี้ก็ไม่แตกต่างจากคืนอื่น ๆ เขาอ่านหนังสือพิมพ์ ดูหนังสือธนาคารของเขา แล้วก็กลับบ้านนอน เขาอยู่ที่ห้องที่เคยเป็นของหุ้นส่วนที่ตายของเขา พวกเขาอยู่ในอาคารเก่าที่มืดในถนนฝั่งเหงาที่ไม่มีใครนอกจากพ่อหนุ่มอยู่ ในความมืดของราตรี ผ่านหมอกและน้ำค้างแข็ง , สครูจต้องรู้สึกด้วยวิธีของเขาไปตามถนนกับมือของเขา ในที่สุดเขาก็มาถึงหน้าประตูของเขาและใส่คีย์ในการล็อค ก็แปลกใจที่ดีของเขา เขาเห็นว่ากคนไม่คิดย้อนอีกต่อไป แต่ได้กลายเป็นใบหน้าของ เจคอบ มาร์ลีย์ ! เขาไม่คิดว่าคู่หูของเขาเป็นเวลา 7 ปี จนถึงช่วงบ่าย เมื่อเขาพูดชื่อมาร์ลีย์กับผู้เข้าชมของเขา แต่ตรงหน้าเขาคือหน้า Marley , สีขาวและน่ากลัว , น่ากลัวจ้องมองด้วยดวงตา