The Law of Club and FangBuck's firs

The Law of Club and Fang

Buck's first day on the Dyea beach was like a nightmare. Every hour was filled with shock and surprise. He had been suddenly jerked from the heart of civilization and flung into the heart of things primordial. No lazy, sun-kissed life was this, with nothing to do but loaf and be bored. Here was neither peace, nor rest, nor a moment's safety. All was confusion and action, and every moment life and limb were in peril. There was imperative need to be constantly alert; for these dogs and men were not town dogs and men. They were savages, all of them, who knew no law but the law of club and fang.

He had never seen dogs fight as these wolfish creatures fought, and his first experience taught him an unforgetable lesson. It is true, it was a vicarious experience, else he would not have lived to profit by it. Curly was the victim. They were camped near the log store, where she, in her friendly way, made advances to a husky dog the size of a full-grown wolf, though not half so large as she. There was no warning, only a leap in like a flash, a metallic clip of teeth, a leap out equally swift, and Curly's face was ripped open from eye to jaw.


It was the wolf manner of fighting, to strike and leap away; but there was more to it than this. Thirty or forty huskies ran to the spot and surrounded the combatants in an intent and silent circle. Buck did not comprehend that silent intentness, nor the eager way with which they were licking their chops. Curly rushed her antagonist, who struck again and leaped aside. He met her next rush with his chest, in a peculiar fashion that tumbled her off her feet. She never regained them, This was what the onlooking huskies had waited for. They closed in upon her, snarling and yelping, and she was buried, screaming with agony, beneath the bristling mass of bodies.

So sudden was it, and so unexpected, that Buck was taken aback. He saw Spitz run out his scarlet tongue in a way he had of laughing; and he saw Francois, swinging an axe, spring into the mess of dogs. Three men with clubs were helping him to scatter them. It did not take long. Two minutes from the time Curly went down, the last of her assailants were clubbed off. But she lay there limp and lifeless in the bloody, trampled snow, almost literally torn to pieces, the swart half-breed standing over her and cursing horribly. The scene often came back to Buck to trouble him in his sleep. So that was the way. No fair play. Once down, that was the end of you. Well, he would see to it that he never went down. Spitz ran out his tongue and laughed again, and from that moment Buck hated him with a bitter and deathless hatred.

Before he had recovered from the shock caused by the tragic passing of Curly, he received another shock. Francois fastened upon him an arrangement of straps and buckles. It was a harness, such as he had seen the grooms put on the horses at home. And as he had seen horses work, so he was set to work, hauling Francois on a sled to the forest that fringed the valley, and returning with a load of firewood. Though his dignity was sorely hurt by thus being made a draught animal, he was too wise to rebel. He buckled down with a will and did his best, though it was all new and strange. Francois was stern, demanding instant obedience, and by virtue of his whip receiving instant obedience; while Dave, who was an experienced wheeler, nipped Buck's hind quarters whenever he was in error. Spitz was the leader, likewise experienced, and while he could not always get at Buck, he growled sharp reproof now and again, or cunningly threw his weight in the traces to jerk Buck into the way he should go. Buck learned easily, and under the combined tuition of his two mates and Francois made remarkable progress. Ere they returned to camp he knew enough to stop at "ho," to go ahead at "mush," to swing wide on the bends, and to keep clear of the wheeler when the loaded sled shot downhill at their heels.

"T'ree vair' good dogs," Francois told Perrault. "Dat Buck, heem pool lak hell. I tich heem queek as anyt'ing."

By afternoon, Perrault, who was in a hurry to be on the trail with his despatches, returned with two more dogs. "Billee" and "Joe" he called them, two brothers, and true huskies both. Sons of the one mother though they were, they were as different as day and night. Billee's one fault was his excessive good nature, while Joe was the very opposite, sour and introspective, with a perpetual snarl and a malignant eye. Buck received them in comradely fashion, Dave ignored them, while Spitz proceeded to thrash first one and then the other. Billee wagged his tail appeasingly, turned to run when he saw that appeasement was of no avail, and cried (still appeasingly) when Spitz's sharp teeth scored his flank. But no matter how Spitz circled, Joe whirled around on his heels to face him, mane bristling, ears laid back, lips writhing and snarling, jaws clipping together as fast as he could snap, and eyes diabolically gleaming--the incarnation of belligerent fear. So terrible was his appearance that Spitz was forced to forego disciplining him; but to cover his own discomfiture he turned upon the inoffensive and wailing Billee and drove him to the confines of the camp.

By evening Perrault secured another dog, an old husky, long and lean and gaunt, with a battle-scarred face and a single eye which flashed a warning of prowess that commanded respect. He was called Sol-leks, which means the Angry One. Like Dave, he asked nothing, gave nothing, expected nothing; and when he marched slowly and deliberately into their midst, even Spitz left him alone. He had one peculiarity which Buck was unlucky enough to discover. He did not like to be approached on his blind side. Of this offence Buck was unwittingly guilty, and the first knowledge he had of his indiscretion was when Sol-leks whirled upon him and slashed his shoulder to the bone for three inches up and down. Forever after Buck avoided his blind side, and to the last of their comradeship had no more trouble. His only apparent ambition, like Dave's, was to be left alone; though, as Buck was afterward to learn, each of them possessed one other and even more vital ambition.


That night Buck faced the great problem of sleeping. The tent, illumined by a candle, glowed warmly in the midst of the white plain; and when he, as a matter of course, entered it, both Perrault and Francois bombarded him with curses and cooking utensils, till he recovered from his consternation and fled ignominiously into the outer cold. A chill wind was blowing that nipped him sharply and bit with especial venom into his wounded shoulder. He lay down on the snow and attempted to sleep, but the frost soon drove him shivering to his feet. Miserable and disconsolate, he wandered about among the many tents, only to find that one place was as cold as another. Here and there savage dogs rushed upon him, but he bristled his neck-hair and snarled (for he was learning fast), and they let him go his way unmolested.

Finally an idea came to him. He would return and see how his own team-mates were making out. To his astonishment, they had disappeared. Again he wandered about through the great camp, looking for them, and again he returned. Were they in the tent? No, that could not be, else he would not have been driven out. Then where could they possibly be? With drooping tail and shivering body, very forlorn indeed, he aimlessly circled the tent. Suddenly the snow gave way beneath his fore legs and he sank down. Something wriggled under his feet. He sprang back, bristling and snarling, fearful of the unseen and unknown. But a friendly little yelp reassured him, and he went back to investigate. A whiff of warm air ascended to his nostrils, and there, curled up under the snow in a snug ball, lay Billee. He whined placatingly, squirmed and wriggled to show his good will and intentions, and even ventured, as a bribe for peace, to lick Buck's face with his warm wet tongue.

Another lesson. So that was the way they did it, eh? Buck confidently selected a spot, and with much fuss and waste effort proceeded to dig a hole for himself. In a trice the heat from his body filled the confined space and he was asleep. The day had been long and arduous, and he slept soundly and comfortably, though he growled and barked and wrestled with bad dreams.

Nor did he open his eyes till roused by the noises of the waking camp. At first he did not know where he was. It had snowed during the night and he was completely buried. The snow walls pressed him on every side, and a great surge of fear swept through him--the fear of the wild thing for the trap. It was a token that he was harking back through his own life to the lives of his forebears; for he was a civilized dog, an unduly civilized dog, and of his own experience knew no trap and so could not of himself fear it. The muscles of his whole body contracted spasmodically and instinctively, the hair on his neck and shoulders stood on end, and with a ferocious snarl he bounded straight up into the blinding day, the snow flying about him in a flashing cloud. Ere he landed on his feet, he saw the white camp spread out before him and knew where he was and remembered all that had passed from the time he went for a stroll with Manuel to the hole he had dug for himself the night before.

A shout from Francois hailed his appearance. "Wot I say?" the dog-driver cried to Perrault. "Dat Buck for sure learn queek as anyt'ing."

Perrault nodded gravely. As courier for the Canadian Government, bearing important despatches, he was anxious to secure the best dogs, and he was particularly gladdened by the possession of Buck.

Three more huskies were added to the team inside an hour, making a total of nine, and before another quarter of an hour had passed they were in harness and swinging up the trail toward the Dyea Canon. Buck was glad to be gone, and though the work was hard he found he did not particul

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กฎหมายของคลับและฝางวันแรกของบัคบนชายหาด Dyea เหมือนฝันร้ายได้ ทุกชั่วโมงก็เต็มไป ด้วยการกระแทกและประหลาดใจ เขาได้รับก็ jerked จากแห่งอารยธรรม และส่วนใหญ่อยู่ใจกลางสิ่ง primordial ชีวิตไม่ขี้เกียจ ชายนี้ มีอะไรทำแต่ปอนด์ และอิดหนาระอาใจ ที่นี่ไม่ใช่ สันติภาพ ไม่เหลือ หรือความปลอดภัยของครู่ ทั้งหมดคือความสับสนและการดำเนินการ และทุกช่วงชีวิตและขาอยู่ในมังกร มีความจำเป็นต้องสามารถแจ้งเตือนตลอดเวลา สำหรับสุนัขและคนเหล่านี้ได้ไม่ตัวสุนัขและคน พวกคนป่าเหล่านั้น พวกเขา ทั้งหมดที่รู้ว่าไม่มีกฎหมายแต่กฎหมายของคลับและฝางเขาไม่เคยเห็นสุนัขต่อสู้เป็นสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ wolfish สู้ และประสบการณ์ครั้งแรกของเขาสอนบทเรียนการ unforgetable เขา มันเป็นความจริง ก็เป็นกิยามะฮ์ประสบการณ์ อื่นเขาจะไม่ได้อาศัยอยู่ทำกำไรจากมัน หยักเป็นเหยื่อ พวกเขาถูก camped ใกล้ร้านล็อก ที่เธอ มิตรของเธอ ทำล่วงหน้าเพื่อสุนัข husky ขนาดของหมาป่า full-grown ว่าครึ่งไม่ใหญ่ให้เธอ มีไม่มีการเตือน เดียวเผ่นในเช่นกะพริบ คลิปโลหะของฟัน ก้าว ออกเท่า ๆ กันรวดเร็ว และหยัก ของใบหน้าถูกริพมาเปิดตาขากรรไกรมันเป็นลักษณะของการต่อสู้ การนัดหยุดงาน และเผ่นหนี หมาป่า แต่มีมากกว่านี้ สามสิบ หรือสี่สิบ huskies วิ่งไปยังจุด และคู่ในวงการปรับค่า และสภาพแวดล้อม บัค ไม่เข้าใจ intentness ที่เงียบ หรือแบบกระตือรือร้นที่จะได้เลียของชิ้นนั้น หยักวิ่งเป็นศัตรูของเธอ คนหลงอีก และ leaped ไว้ เขาได้พบเธอวิ่งต่อไปกับหน้าอกของเขา แฟชั่นแปลกประหลาดที่ tumbled เธอปิดเท้าของเธอ เธอไม่เคยจากไป นี้เป็นสิ่ง onlooking huskies มีรอ พวกเขาปิดในเมื่อเธอ snarling และ yelping และเธอถูก ฝัง กรีดร้องกับทุกข์ทรมาน ใต้ฝูงเนื้อครามดังนั้นพลันได้ คาดดังนั้น ที่บัคได้ตะลึง เขาเห็นชปิทซ์หมดลิ้นสีแดงของเขาในทางที่เขามีการหัวเราะ และเขาเห็นรีสฟรนคอยส์ ควงขวานผ่าซาก ฤดูใบไม้ผลิเป็นระเบียบสุนัข คนที่สามกับสโมสรได้ช่วยเขากระจัดกระจายเหล่านั้น มันไม่นาน Curly ไปลง เวลาสองนาทีสุดท้ายของการโจมตีของเธอถูกรวมปิด แต่เธอวางมี limp และ lifeless ในหิมะเลือด trampled อักษรเกือบขาดเป็นชิ้น half-breed swart ยืนเหนือเธอ และ cursing อย่างน่ากลัว ฉากมักจะกลับมาบัคกวนเขาในการนอนหลับของเขา ดังนั้น ที่ถูกวิธี ไม่ยุติธรรม ลง ที่เคยสิ้นสุดของคุณ ดี เขาจะดูว่าเขาไม่เคยไปลง ชปิทซ์วิ่งออกลิ้นของเขาหัวเราะอีกครั้ง และจากก็ บัคเกลียดชังเขา ด้วยความเกลียดชังขม และสเปียร์ด้วยก่อนที่เขาได้หายจากภาวะช็อกที่เกิดจากการผ่านโศกนาฏกรรมของ Curly เขาได้รับอีกช็อต รีสฟรนคอยส์ยึดเขาการจัดสายและปุ ก็เป็นเทียม เช่นเขาเห็น บางกลุ่มที่วางบนม้าที่บ้าน และเขาได้เห็นม้าที่ทำงาน ดังนั้นเขาถูกตั้งค่าให้ทำงาน hauling รีสฟรนคอยส์บนเลื่อนไปป่าที่หุบเขาชาย และพบกับโหลดของฟืน แม้ว่าศักดิ์ศรีของเขาถูกทำร้าย ด้วยดังนั้น การทำสัตว์สด sorely เขาไม่ฉลาดเกินไปก่อการจลาจล เขางอโค้งลงกับ และไม่ดีที่สุด แต่ก็แปลก และใหม่ทั้งหมด รีสฟรนคอยส์ถูกตรง ๆ เรียกร้องให้เชื่อฟังทันที และอาศัยเขาแส้รับเชื่อฟังทันที ในขณะที่ Dave ซึ่งเป็นล้อที่มีประสบการณ์ nipped เดนไฮนด์ของบัคไตรมาสเมื่อเขาผิดพลาด ชปิทซ์ผู้นำ มีประสบการณ์ทำนองเดียวกัน และในขณะที่เขาอาจไม่ได้รับการเสมอที่บัค เขา growled การติเตียนคมชัดขณะนี้และอีกครั้ง หรือสวนโยนน้ำหนักของสารกระตุกบัคเป็นวิธีควรไป บัค ได้เรียนรู้ได้ง่าย และเรียนรวมของเพื่อน ๆ 2 และรีสฟรนคอยส์ทำความก้าวหน้าโดดเด่น Ere เขาเหล่านั้นกลับไปค่าย เขารู้มากพอที่จะหยุดที่ "โฮ ไปข้างหน้าที่"mush แกว่งกว้างจัดฟัน และ เพื่อให้ชัดเจนของล้อที่เมื่อเลื่อนโหลดยิงลงที่ส้นเท้าของพวกเขา" T'ree vair' สุนัขที่ดี, " รีสฟรนคอยส์บอก Perrault "Dat บัค นรก heem สระว่ายน้ำหลักการ ฉันโททิช queek heem เป็น anyt'ing "โดยช่วงบ่าย Perrault เจ้ารีบให้บนเส้นทางกับ despatches ของเขา กลับมาพร้อมกับสุนัขสองเพิ่มเติม "Billee" และ "โจ" เขาเรียกว่าพวกเขา สองพี่น้อง และ huskies จริงทั้ง บุตรของย่าแม้ว่าพวกเขา พวกเขาต่างเป็นเดย์และไนท์ ข้อบกพร่องหนึ่งของ billee อยู่ธรรมชาติดีของเขามากเกินไป ขณะที่โจถูกมากตรงข้าม เปรี้ยว กับ introspective, snarl ถาวรและตาที่ร้ายแรง บัค ได้รับพวกเขาในแฟชั่น comradely เดฟละเว้นเหล่านั้น ในขณะที่ครอบครัวชปิทซ์การ thrash แรก แล้วอีก Billee wagged หางของเขา appeasingly ทำงานเมื่อเขาเห็นว่า appeasement ของไม่มีประโยชน์ และร้องเรียก (appeasingly ยังคง) เมื่อฟันคมของชปิทซ์คะแนน flank ของเขา แต่ไม่ว่าอย่างไรชปิทซ์จัด โจ whirled รอบบนส้นเท้าของเขาเจอะเขา แผงคอเต็มไป กลับ วางริมฝีปากเขียน และ snarling, jaws ปหน้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว ตามที่เขาสามารถ snap และตา diabolically หูล้า - ลงกลัว belligerent ลักษณะของเขาว่า ชปิทซ์ถูกบังคับให้นำ disciplining เขาไม่น่ากลัว แต่จะครอบคลุม discomfiture ของเขาเอง เขาเปิดเมื่อ Billee รอ้ง และเป็นอันตรายน้อย และขับรถเขาไปขอบเขตของค่ายBy evening Perrault secured another dog, an old husky, long and lean and gaunt, with a battle-scarred face and a single eye which flashed a warning of prowess that commanded respect. He was called Sol-leks, which means the Angry One. Like Dave, he asked nothing, gave nothing, expected nothing; and when he marched slowly and deliberately into their midst, even Spitz left him alone. He had one peculiarity which Buck was unlucky enough to discover. He did not like to be approached on his blind side. Of this offence Buck was unwittingly guilty, and the first knowledge he had of his indiscretion was when Sol-leks whirled upon him and slashed his shoulder to the bone for three inches up and down. Forever after Buck avoided his blind side, and to the last of their comradeship had no more trouble. His only apparent ambition, like Dave's, was to be left alone; though, as Buck was afterward to learn, each of them possessed one other and even more vital ambition.คืนนั้นบัคประสบปัญหามากนอน เต็นท์ illumined โดยเทียน glowed อย่างอบอุ่นท่ามกลางสีขาวธรรมดา และเมื่อเขา เป็นเรื่องของ ป้อน Perrault และรีสฟรนคอยส์ระดมยิงเขา curses และทำอาหาร อุปกรณ์ครัวจนเขากู้จาก consternation ของเขา และหนีเข้าเย็นนอก ignominiously ลมชิถูกพัดที่ nipped เขาอย่างรวดเร็ว และมาก มีพิษเฉพาะกระทู้ในไหล่ของเขาได้รับบาดเจ็บ เขาวางลงบนหิมะ และพยายามนอน แต่น้ำแข็งเร็วขับรถเขาสั่นเพื่อเท้าของเขา เอง และใจ เขาได้เดินไปมาเกี่ยวกับในเต็นท์หลาย จะพบสถานที่หนึ่งเป็นเย็นเป็นอีก ที่นี่และมีสุนัขป่าเถื่อนวิ่งขึ้นเขา แต่เขาขนผมคอของเขา และ snarled (สำหรับเขาเรียนรู้เร็ว), และพวกเขาให้เขาไปของเขา unmolested ทางFinally an idea came to him. He would return and see how his own team-mates were making out. To his astonishment, they had disappeared. Again he wandered about through the great camp, looking for them, and again he returned. Were they in the tent? No, that could not be, else he would not have been driven out. Then where could they possibly be? With drooping tail and shivering body, very forlorn indeed, he aimlessly circled the tent. Suddenly the snow gave way beneath his fore legs and he sank down. Something wriggled under his feet. He sprang back, bristling and snarling, fearful of the unseen and unknown. But a friendly little yelp reassured him, and he went back to investigate. A whiff of warm air ascended to his nostrils, and there, curled up under the snow in a snug ball, lay Billee. He whined placatingly, squirmed and wriggled to show his good will and intentions, and even ventured, as a bribe for peace, to lick Buck's face with his warm wet tongue.
Another lesson. So that was the way they did it, eh? Buck confidently selected a spot, and with much fuss and waste effort proceeded to dig a hole for himself. In a trice the heat from his body filled the confined space and he was asleep. The day had been long and arduous, and he slept soundly and comfortably, though he growled and barked and wrestled with bad dreams.

Nor did he open his eyes till roused by the noises of the waking camp. At first he did not know where he was. It had snowed during the night and he was completely buried. The snow walls pressed him on every side, and a great surge of fear swept through him--the fear of the wild thing for the trap. It was a token that he was harking back through his own life to the lives of his forebears; for he was a civilized dog, an unduly civilized dog, and of his own experience knew no trap and so could not of himself fear it. The muscles of his whole body contracted spasmodically and instinctively, the hair on his neck and shoulders stood on end, and with a ferocious snarl he bounded straight up into the blinding day, the snow flying about him in a flashing cloud. Ere he landed on his feet, he saw the white camp spread out before him and knew where he was and remembered all that had passed from the time he went for a stroll with Manuel to the hole he had dug for himself the night before.

A shout from Francois hailed his appearance. "Wot I say?" the dog-driver cried to Perrault. "Dat Buck for sure learn queek as anyt'ing."

Perrault nodded gravely. As courier for the Canadian Government, bearing important despatches, he was anxious to secure the best dogs, and he was particularly gladdened by the possession of Buck.

Three more huskies were added to the team inside an hour, making a total of nine, and before another quarter of an hour had passed they were in harness and swinging up the trail toward the Dyea Canon. Buck was glad to be gone, and though the work was hard he found he did not particul

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กฎหมายของ Club และฝางวันแรกของบั๊กบนชายหาดDyea เป็นเหมือนฝันร้าย ทุกชั่วโมงก็เต็มไปด้วยความตกใจและแปลกใจ เขาได้รับการกระชากอย่างกระทันหันจากหัวใจของอารยธรรมและโยนเข้าไปในหัวใจของสิ่งแรก ไม่มีขี้เกียจชีวิตยามจูบเป็นอย่างนี้มีอะไรที่จะทำ แต่ก้อนและจะเบื่อ ที่นี่ไม่เป็นความสงบสุขหรือส่วนที่เหลือหรือความปลอดภัยช่วงเวลา ทั้งหมดเป็นความสับสนและการกระทำและการใช้ชีวิตทุกช่วงเวลาและแขนขาอยู่ในอันตราย ไม่จำเป็นต้องมีความจำเป็นที่จะต้องแจ้งเตือนอย่างต่อเนื่อง; สำหรับสุนัขและคนเหล่านี้ไม่ได้อยู่เมืองสุนัขและผู้ชาย พวกเขาเป็นป่าทั้งหมดของพวกเขาใครจะรู้ว่าไม่มีกฎหมาย แต่กฎหมายของสโมสรและฝาง. เขาไม่เคยเห็นสุนัขต่อสู้เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายเหล่านี้ต่อสู้และประสบการณ์ครั้งแรกของเขาสอนเขาบทเรียน unforgetable มันเป็นความจริงมันเป็นประสบการณ์ที่ชะลออื่นเขาจะไม่ได้อาศัยอยู่ในการทำกำไรโดยมัน หยิกเป็นเหยื่อ พวกเขาถูกตั้งแคมป์ใกล้ร้านค้าล็อกที่เธอในวิธีที่เป็นมิตรของเธอที่จะทำให้ก้าวหน้าสุนัขแหบแห้งขนาดของหมาป่าโตเต็มที่แม้ว่าจะไม่ได้ครึ่งหนึ่งของขนาดใหญ่เพื่อที่เธอ ไม่มีคำเตือนเป็นเพียงก้าวกระโดดในเช่นแฟลชเป็นคลิปโลหะฟันกระโดดออกมาอย่างรวดเร็วอย่างเท่าเทียมกันและใบหน้าหยิกถูกฉีกเปิดตากราม. มันเป็นลักษณะหมาป่าของการต่อสู้ที่จะตีและกระโดดไป; แต่มีมากไปกว่านี้ สามสิบหรือสี่สิบ Huskies วิ่งไปที่จุดและล้อมรอบไปรบในเจตนาและวงกลมเงียบ บั๊กไม่เข้าใจว่า intentness เงียบหรือวิธีที่กระตือรือร้นกับที่พวกเขาได้รับการเลียสับของพวกเขา หยิกรีบศัตรูของเธอที่หลงอีกครั้งและกระโดดกัน เขาได้พบกับการวิ่งต่อไปของเธอกับหน้าอกของเขาในแบบที่แปลกประหลาดที่ร่วงลงของเธอออกเท้าของเธอ เธอไม่เคยกลับมาพวกเขานี้คือสิ่งที่ onlooking Huskies ได้รอคอย พวกเขาปิดในเมื่อเธอคำรามและร้องหงิงๆและเธอถูกฝังไว้กับความทุกข์ทรมานกรีดร้องภายใต้เงาของมวลของร่างกาย. ดังนั้นมันจึงเป็นอย่างฉับพลันและไม่คาดคิดเพื่อที่บั๊กผงะ เขาเห็น Spitz วิ่งออกมาจากลิ้นสีแดงของเขาในทางที่เขามีการหัวเราะ; และเขาเห็น Francois ควงขวาน, ฤดูใบไม้ผลิเป็นระเบียบของสุนัข ชายสามคนกับสโมสรที่ได้รับการช่วยให้เขาที่จะกระจายพวกเขา มันใช้เวลาไม่นาน สองนาทีจากเวลาหยิกลงไปที่สุดท้ายของการจู่โจมของเธอถูกซัดออก แต่เธอก็มีวางปวกเปียกและไม่มีชีวิตชีวาในเลือดที่เหยียบย่ำหิมะฉีกแท้จริงเกือบเป็นชิ้น ๆ ยืนครึ่งหนึ่งสายพันธุ์ที่ผิวคล้ำมากกว่าเธอและสาปแช่งอย่างน่ากลัว ที่เกิดเหตุมักจะกลับมาสู่ปัญหาบั๊กเขาในการนอนของเขา เพื่อให้เป็นทาง ไม่มีการเล่นที่ยุติธรรม เมื่อลงนั่นก็คือจุดจบของคุณ ดีเขาจะดูไปว่าเขาไม่เคยลงไป Spitz วิ่งออกมาจากลิ้นของเขาและหัวเราะอีกครั้งและจากช่วงเวลาที่บั๊กเกลียดเขาด้วยความเกลียดชังขมและอมตะ. ก่อนที่เขาจะหายจากช็อตที่เกิดจากการส่งผ่านที่น่าเศร้าของหยิกเขาได้รับการช็อตอีก ฟรองซัวยึดกับเขาจัดสายและหัวเข็มขัด มันเป็นเทียมเช่นที่เขาได้เห็นเจ้าบ่าววางบนม้าที่บ้าน และในขณะที่เขาได้เห็นการทำงานม้าเพื่อให้เขาได้รับการตั้งค่าให้ทำงาน Francois ลากเลื่อนไปที่ป่าที่ล้อมหุบเขาและกลับมาพร้อมกับภาระของฟืน แม้ว่าศักดิ์ศรีของเขาได้รับบาดเจ็บอย่างมากโดยการทำจึงเป็นสัตว์ที่ร่างเขาฉลาดเกินไปที่จะกบฏ เขาทรุดลงกับน้ำพระทัยและทำดีที่สุดของเขาแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งแปลกใหม่ ฟรองซัวเป็นสเติร์นเรียกร้องการเชื่อฟังคำสั่งทันทีและโดยอาศัยอำนาจตามแส้ของเขาได้รับการเชื่อฟังคำสั่งได้ทันที; ในขณะที่เดฟซึ่งเป็นล้อที่มีประสบการณ์ nipped ไตรมาสหลังของบั๊กเมื่อใดก็ตามที่เขาอยู่ในข้อผิดพลาด Spitz เป็นผู้นำที่มีประสบการณ์เช่นเดียวกันและในขณะที่เขาไม่เคยได้รับที่บั๊กเขาคำรามตำหนิคมชัดในขณะนี้และอีกครั้งหรือตลบตะแลงโยนน้ำหนักของเขาในร่องรอยที่จะเหวี่ยงบั๊กเข้าไปในทางที่เขาควรจะไป บั๊กเรียนรู้ได้อย่างง่ายดายและภายใต้การเรียนการสอนร่วมกันของสองเพื่อนร่วมของเขาและฟรองซัวทำให้ความคืบหน้าโดดเด่น ไม่ช้าพวกเขากลับไปที่ค่ายเขารู้มากพอที่จะหยุดอยู่ที่ "โฮ" ที่จะไปข้างหน้า "ข้าวต้ม" ที่จะแกว่งกว้างโค้งและเพื่อให้ที่ชัดเจนของล้อเมื่อโหลดยิงเลื่อนดาวน์ฮิลล์ที่ส้นเท้าของพวกเขา. "T ' รี Vair 'สุนัขที่ดี "ฟรองซัวบอกแปร์โรลท์ "Dat บั๊กสระว่ายน้ำ Heem นรกหลัก. ฉัน Tich Heem Queek เป็น anyt'ing." โดยช่วงบ่ายแปร์โรลท์ที่อยู่ในความรีบร้อนที่จะอยู่บนเส้นทางที่มี Despatches เขากลับมาพร้อมกับสุนัขสองตัวมากขึ้น "Billee" และ "โจ" ที่เขาเรียกว่าพวกเขาสองพี่น้องและ Huskies จริงทั้ง ลูกชายของแม่คนหนึ่งแม้ว่าพวกเขาพวกเขาเป็นที่แตกต่างกันทั้งวันทั้งคืน ความผิด Billee หนึ่งเป็นลักษณะที่ดีของเขามากเกินไปในขณะที่โจตรงข้ามมากเปรี้ยวและครุ่นคิดกับคำรามตลอดและตามะเร็ง บั๊กได้รับพวกเขาในแฟชั่น comradely เดฟไม่สนใจพวกเขาในขณะ Spitz ดำเนินการต่อไปฟาดคนแรกแล้วอื่น ๆ Billee กระดิกหางของเขา appeasingly หันไปทำงานเมื่อเขาเห็นว่าสงบก็ไม่มีประโยชน์และร้อง (ยังคง appeasingly) เมื่อฟันคมของ Spitz คะแนนด้านข้างของเขา แต่ไม่ว่า Spitz วนโจหมุนไปรอบ ๆ บนส้นเท้าของเขาที่จะเผชิญหน้ากับเขาเงาแผงคอหูวางกลับริมฝีปากบิดและคำรามขากรรไกรตัดเข้าด้วยกันให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาจะได้สแน็ปและตา diabolically แพรว - ชาติของความกลัวสงคราม . ดังนั้นที่น่ากลัวคือการปรากฏตัวของเขาว่า Spitz ถูกบังคับให้นำฝึกหัดเขา; แต่เพื่อให้ครอบคลุมความสับสนของเขาเองเขาหันเมื่อไม่น่ารังเกียจและร่ำไห้ Billee และขับรถให้เขาขอบเขตของค่าย. ตอนเย็นแปร์โรลท์ปลอดภัยสุนัขอื่นที่แหบแห้งเก่ายาวและลีนและผอมแห้งมีการต่อสู้แผลเป็นใบหน้าและเดียว ประกายตาที่เตือนความกล้าหาญที่ได้รับคำสั่งเคารพ เขาถูกเรียก Sol-leks ซึ่งหมายความว่าหนึ่งโกรธ เช่นเดียวกับเดฟเขาถามอะไรให้อะไรคาดว่าไม่มีอะไร; และเมื่อเขาเดินช้าและจงใจเข้าไปกลางของพวกเขาแม้ Spitz เหลือเขาเพียงอย่างเดียว เขามีความผิดปกติอย่างใดอย่างหนึ่งซึ่งบั๊กเป็นโชคร้ายพอที่จะค้นพบ เขาไม่ชอบที่จะเดินเข้ามาที่ด้านข้างของเขาตาบอด ของการกระทำผิดนี้บั๊กเป็นความผิดโดยไม่เจตนาและความรู้ครั้งแรกที่เขามีความประมาทของเขาก็คือตอนที่ Sol-leks หมุนอยู่กับเขาและเฉือนไหล่ของเขากับกระดูกสามนิ้วขึ้นและลง ตลอดกาลหลังจากที่บั๊กหลีกเลี่ยงด้านคนตาบอดของเขาและจะเป็นครั้งสุดท้ายของมิตรภาพของพวกเขาไม่ได้มีปัญหามากขึ้น ความใฝ่ฝันของเขาเท่านั้นที่เห็นได้ชัดเช่นเดฟก็จะถูกทิ้งไว้ตามลำพัง; แต่เป็นบั๊กหลังจากนั้นก็จะเรียนรู้แต่ละของพวกเขามีหนึ่งความใฝ่ฝันอื่น ๆ และยิ่งสำคัญ. คืนบั๊กที่ต้องเผชิญกับปัญหาที่ดีของการนอนหลับ เต็นท์, illumined โดยเทียนส่องแสงอบอุ่นท่ามกลางธรรมดาสีขาว; และเมื่อเขาเป็นเรื่องของหลักสูตรป้อนทั้งแปร์โรลท์และฟรองซัวจู่โจมเขาด้วยคำสาปแช่งและเครื่องใช้ปรุงอาหารจนกว่าเขาจะหายจากตกตะลึงของเขาและหนีเข้าไปในท่าด้านนอกเย็น ลมหนาวพัดมาถูกที่ nipped เขาอย่างรวดเร็วและบิตที่มีพิษโดยเฉพาะการเข้ามาของเขาได้รับบาดเจ็บที่ไหล่ เขาล้มตัวลงนอนบนหิมะและพยายามที่จะนอนหลับ แต่น้ำค้างแข็งเร็ว ๆ นี้เขาขับรถสั่นไปที่เท้าของเขา มีความสุขและเศร้าเขาเดินท่ามกลางเต็นท์จำนวนมากเพียงเพื่อจะพบว่าสถานที่หนึ่งเป็นเย็นอีก ที่นี่และมีสุนัขดุร้ายรีบวิ่งไปกับเขา แต่เขาขนคอผมของเขาและคำราม (เพราะเขาได้เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว) และพวกเขาก็ปล่อยให้เขาไปทางของเขาไม่ได้รับอันตราย. ในที่สุดความคิดเข้ามาหาเขา เขาจะกลับมาและดูว่าเขาเองเพื่อนร่วมทีมได้รับการออก ความประหลาดใจของเขาพวกเขาได้หายไป อีกครั้งที่เขาเดินผ่านเกี่ยวกับค่ายที่ดีมองหาพวกเขาและอีกครั้งที่เขากลับมา พวกเขาอยู่ในเต็นท์หรือไม่ ไม่มีที่ไม่อาจจะเป็นที่อื่นเขาจะไม่ได้รับการผลักดันออก แล้วที่พวกเขาอาจจะเป็นอย่างไร หลบตาด้วยหางและตัวสั่นร่างกายมากสิ้นหวังจริง ๆ เขาอย่างไร้จุดหมายวงกลมเต็นท์ ทันใดนั้นหิมะให้ทางใต้ขาข้างหน้าของเขาและเขาจมลง บางสิ่งบางอย่าง wriggled ใต้พระบาทของพระองค์ เขาลุกกลับปลาซาร์และคำรามกลัวที่มองไม่เห็นและไม่รู้จัก แต่ร้องเอ๋งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เป็นมิตรมั่นใจเขาและเขาก็กลับไปตรวจสอบ กระพือของอากาศที่อบอุ่นขึ้นไปจมูกของเขาและมีขดขึ้นภายใต้หิมะลูกสบายที่วาง Billee เขาบ่นอู้อี้ placatingly, ดิ้นและ wriggled ที่จะแสดงความปรารถนาดีและความตั้งใจของเขาและกล้าแม้กระทั่งเป็นสินบนเพื่อความสงบสุขที่จะเลียใบหน้าของบั๊กด้วยลิ้นเปียกอุ่น ๆ ของเขา. บทเรียนอีก เพื่อให้เป็นวิธีที่พวกเขาไม่ได้ใช่มั้ย? บั๊กมั่นใจเลือกจุดและมีความยุ่งยากและความพยายามมากเสียดำเนินการต่อไปขุดหลุมสำหรับตัวเอง ในระยะเวลาที่สั้นความร้อนจากร่างกายของเขาเต็มไปด้วยสถานที่คับแคบและเขากำลังนอนหลับ วันมานานและยากลำบากและเขานอนหลับอุตุและสะดวกสบายแม้ว่าเขาจะเห่าและคำรามและปล้ำกับฝันร้าย. เขาก็ไม่เปิดตาของเขาจนปลุกให้ตื่นขึ้นโดยเสียงของค่ายตื่นที่ ในตอนแรกเขาไม่ได้รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน มันได้หิมะในช่วงเวลากลางคืนและเขาถูกฝังอยู่อย่างสมบูรณ์ กำแพงหิมะกดเขาในทุกด้านและคลื่นที่ดีของความกลัวกวาดผ่านเขา - ความกลัวในสิ่งที่ป่าดัก มันเป็นสัญลักษณ์ว่าเขา harking กลับผ่านชีวิตของตัวเองให้กับชีวิตของปู่ย่าตายายของเขา; เขาเป็นสุนัขอารยะสุนัขอารยะเกินควรและจากประสบการณ์ของตัวเองรู้ว่าไม่มีกับดักและอื่น ๆ ไม่สามารถของตัวเองกลัวมัน กล้ามเนื้อของร่างกายทั้งหมดของเขาหดตัวตุบๆและสัญชาตญาณผมบนคอของเขาและไหล่ยืนอยู่บนปลายและมีการคำรามดุร้ายเขาล้อมรอบตรงขึ้นไปในวันที่แสนหิมะบินเกี่ยวกับเขาในเมฆกระพริบ ก่อนที่เขาเป็นเจ้าของที่ดินบนเท้าของเขาเขาเห็นค่ายสีขาวกระจายออกไปก่อนที่เขาและรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนและจำทุกอย่างที่ผ่านมาจากเวลาที่เขาไปเดินเล่นกับมานูเอลที่หลุมเขาได้ขุดให้กับตัวเองในคืนก่อนที่. ตะโกนจาก Francois ยกย่องว่ารูปร่างหน้าตาของเขา "Wot ฉันพูด?" สุนัขขับรถไปร้องไห้แปร์โรลท์ "บั๊ก Dat เพื่อตรวจสอบว่าได้เรียนรู้ Queek เป็น anyt'ing." แปร์โรลท์พยักหน้าเคร่งขรึม ในฐานะที่เป็นผู้จัดส่งให้กับรัฐบาลแคนาดาแบก Despatches ที่สำคัญเขาก็อยากจะรักษาความปลอดภัยของสุนัขที่ดีที่สุดและเขาได้รับการ gladdened โดยเฉพาะอย่างยิ่งความครอบครองของบั๊ก. the อีกสาม Huskies ถูกเพิ่มให้กับทีมงานที่อยู่ภายในหนึ่งชั่วโมงทำให้ทั้งหมดเก้าและ ก่อนที่สี่ของชั่วโมงที่ผ่านมาอีกพวกเขาอยู่ในเทียมและแกว่งขึ้นต่อเส้นทาง Dyea แคนนอน บั๊กดีใจที่จะหายไปและแม้ว่าการทำงานเป็นเรื่องยากที่เขาพบว่าเขาไม่ได้ particul

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กฎของคลับและฟาง

เจ้าชู้ของวันแรกใน dyea ชายหาดเหมือนกับฝันร้าย ทุกชั่วโมงก็เต็มไปด้วยความตกใจและประหลาดใจ เขาก็กระชากออกจากหัวใจของอารยธรรม และสามารถเข้าใจสิ่งที่กลุ่ม . ไม่ขี้เกียจ , ดวงอาทิตย์จูบชีวิต นี้ ไม่มีอะไรทำแต่ขนมปังและเบื่อ ที่นี่ไม่มีสันติภาพ หรือพักผ่อน หรือเวลาของความปลอดภัย ทั้งหมดคือความสับสนและการกระทำและทุกช่วงเวลาชีวิตและแขนขาอยู่ในอันตราย มีคำสั่งที่ต้องตื่นตัวตลอดเวลา เพราะสุนัขเหล่านี้และคนไม่ได้ หมาเมือง และคน พวกป่าเถื่อน ทั้งหมดของพวกเขา , ที่ไม่มีกฎหมาย แต่กฎหมายของคลับและฟาง

เขาไม่เคยเห็นการต่อสู้สุนัขเหล่านี้เป็นหมาป่าสัตว์ต่อสู้และประสบการณ์ครั้งแรกของเขาสอนเขาบทเรียนไม่สามารถเอ่ยได้ . มันเป็นความจริง , มันเป็นประสบการณ์ที่อ้อมคนอื่นเขาคงไม่มีชีวิตอยู่เพื่อกำไรจากมัน หยิก เป็นเหยื่อ พวกเขาตั้งค่ายใกล้เข้าสู่ระบบร้านค้าที่เธอในทางที่เป็นมิตรของเธอ ทำให้ความก้าวหน้ากับฮัสกี้หมาโตเต็มขนาดของหมาป่า แต่ไม่ได้ครึ่งขนาดใหญ่ดังนั้นขณะที่เธอ ไม่มีการเตือน , เพียงกระโดดในเช่นแฟลช , คลิปโลหะของฟัน กระโดดออกมาอย่างฉับพลัน และหน้าหยิกก็ถูกกระชากเปิด จากตา

ขากรรไกรมันเป็นลักษณะของหมาป่าต่อสู้ , โจมตีและกระโดดหนี แต่ มันมากกว่านี้ สามสิบหรือสี่สิบ Huskies วิ่งไปจุดล้อมรบในเจตนาและวงกลมที่เงียบ บัค ไม่เข้าใจที่พูด intentness หรือวิธีที่กระตือรือร้นที่พวกเขากำลังเลียขาของพวกเขา หยิกวิ่งคู่ต่อสู้ของเธอที่หลงอีกครั้งและกระโดดออกไปเขาเจอวิ่งต่อไปของเธอกับหน้าอกของเขาในแฟชั่นแปลกทันที เธอออกจากเท้าของเธอ เธอเคยได้รับพวกเขา นี้คือสิ่งที่ผู้เห็นเหตุการณ์ Huskies ได้รอคอย พวกเขาปิดเหนือเธอ และขู่คำรามต้นการร้องหงิงๆ และเธอถูกฝัง กรีดร้องด้วยความทรมาน ใต้อัศจรรย์มวลของร่างกาย

อยู่ๆมัน และไม่คาดคิดว่าบัคอึ้ง .