1.1. Context and motivationThe orga

1.1. Context and motivation
The organizations ability to manage corporate environmental performance is emerging as a strategic issue for
companies. Some authors suggest that environmental management may help organizations to improve their
competitiveness while others question the optimism of environmental advocates (López-Gamero et al. 2009). Since
the 1990s consultants and scholars have repeatedly held that proactive environmental strategies are both urgent for
the planet and good for corporate reputation and financial performance. Proactive environmental strategies were
defined as systematic patterns of voluntary practices that go beyond regulatory requirements. Various typologies and
taxonomies proposed different levels of proactive environmental strategy, ranging from a little more than legal
requirements to excellence and environmental leadership. It is also widely accepted that the degree of strategic
environmental proactivity of a company is related to its general level of strategic proactivity (Aragón-Correa and
Rubio-López, 2007). Today, there is a widespread acceptance that sustainability requires coordination of
prerequisites at the industry and societal levels. The research about organizational strategies and practices leading to
ecologically sustainable systems of production and consumption constitute one of the main environmental challenges
for organizational and management studies in the early decades of the new millennium. This path has two major
consequences: (i) companies have to integrate into their strategic management environmental policies and (ii)
companies assume implicitly the responsibility to promote a more active relationship with their stakeholders. This
means that companies, in order to achieve their organizational purpose – which is influenced by corporate
sustainability – need to rebuild their strategic management taking into account both environmental policies and
stakeholders’ expectations. And the way companies now make decisions naturally changes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1.1. บริบทและแรงจูงใจองค์กรความสามารถในการจัดการสิ่งแวดล้อมประสิทธิภาพขององค์กรจะเกิดขึ้นเป็นปัญหาเชิงกลยุทธ์สำหรับบริษัท บางอย่างผู้เขียนแนะนำว่า สิ่งแวดล้อมอาจช่วยองค์กรในการปรับปรุงการการแข่งขันในขณะที่คนอื่นถามมองในแง่ดีของสิ่งแวดล้อมสนับสนุน (López Gamero et al. 2009) ตั้งแต่ปี 1990 ที่ปรึกษาและนักวิชาการหลายครั้งเคยกลยุทธ์เชิงรุกด้านสิ่งแวดล้อมทั้งเร่งด่วนสำหรับดาวเคราะห์และดีสำหรับชื่อเสียงขององค์กรและประสิทธิภาพทางการเงิน กลยุทธ์เชิงรุกด้านสิ่งแวดล้อมได้กำหนดเป็นรูปแบบระบบของการสมัครใจปฏิบัติที่นอกเหนือจากอำนาจตามกฎหมาย Typologies ต่าง ๆ และระบบนำเสนอกลยุทธ์ด้านสิ่งแวดล้อมเชิงรุก ตั้งแต่น้อยกว่ากฎหมายระดับต่าง ๆความเป็นเลิศและเป็นผู้นำสิ่งแวดล้อม มีอย่างกว้างขวางยอมรับที่ระดับของกลยุทธ์proactivity สิ่งแวดล้อมของบริษัทเกี่ยวข้องกับระดับทั่วไปของ proactivity เชิงกลยุทธ์ (Aragón ต่อ และRubio-López, 2007) วันนี้ มีการยอมรับแพร่หลายที่ความยั่งยืนต้องการการประสานงานข้อกำหนดเบื้องต้นที่อุตสาหกรรมและระดับข้อมูล วิจัยเกี่ยวกับกลยุทธ์ขององค์กรและนำไปสู่การปฏิบัติระบบผลิตและการบริโภคอย่างยั่งยืนทางนิเวศวิทยาเป็นความท้าทายด้านสิ่งแวดล้อมหลักอย่างใดอย่างหนึ่งสำหรับองค์กร และการจัดการศึกษาในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาของมิลเลนเนียมใหม่ เส้นทางนี้มีสองหลักผล: (i) บริษัทต้องรวมไว้ในนโยบายสิ่งแวดล้อมของการจัดการเชิงกลยุทธ์ของพวกเขาและ (ii)บริษัทสมมตินัยความรับผิดชอบเพื่อส่งเสริมความสัมพันธ์อยู่กับผู้มีส่วนได้เสีย นี้หมายความว่าบริษัท เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ขององค์กรซึ่งมีผลต่อองค์กรความยั่งยืนการสร้างการบริหารจัดการเชิงกลยุทธ์ที่คำนึงถึงทั้งนโยบายสิ่งแวดล้อม และผู้ถือหุ้น และทางบริษัทตอนนี้ตัดสินใจตามธรรมชาติเปลี่ยนแปลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.1 บริบทและแรงจูงใจความสามารถในองค์กรในการจัดการดำเนินงานด้านสิ่งแวดล้อมขององค์กรที่เกิดขึ้นเป็นปัญหาเชิงกลยุทธ์สำหรับบริษัท นักเขียนบางคนชี้ให้เห็นว่าการจัดการด้านสิ่งแวดล้อมที่อาจช่วยให้องค์กรของพวกเขาในการปรับปรุงการแข่งขันขณะที่คนอื่นถามมองโลกในแง่ของการสนับสนุนด้านสิ่งแวดล้อม (López-Gamero et al. 2009) ตั้งแต่ปรึกษาปี 1990 และนักวิชาการได้จัดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีกว่ากลยุทธ์ด้านสิ่งแวดล้อมเชิงรุกมีทั้งเร่งด่วนสำหรับโลกและดีสำหรับชื่อเสียงขององค์กรและประสิทธิภาพทางการเงิน กลยุทธ์เชิงรุกด้านสิ่งแวดล้อมได้รับการกำหนดให้เป็นรูปแบบของการปฏิบัติที่เป็นระบบความสมัครใจที่นอกเหนือไปจากข้อกำหนดด้านกฎระเบียบ typologies ต่างๆและtaxonomies เสนอระดับที่แตกต่างของกลยุทธ์ด้านสิ่งแวดล้อมเชิงรุกตั้งแต่น้อยกว่าทางกฎหมายความต้องการเพื่อความเป็นเลิศและความเป็นผู้นำด้านสิ่งแวดล้อม นอกจากนี้ยังได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าระดับของกลยุทธ์proactivity สิ่งแวดล้อมของ บริษัท ที่มีความสัมพันธ์กับระดับทั่วไปของ proactivity เชิงกลยุทธ์ (Aragón-กอร์และรูบิโอLópez-2007) วันนี้มีการยอมรับอย่างกว้างขวางการพัฒนาอย่างยั่งยืนที่ต้องมีการประสานงานของสิ่งที่จำเป็นในอุตสาหกรรมและระดับสังคม การวิจัยเกี่ยวกับกลยุทธ์ขององค์กรและการปฏิบัติที่นำไปสู่ระบบที่ยั่งยืนทางด้านนิเวศวิทยาของการผลิตและการบริโภคเป็นหนึ่งในความท้าทายด้านสิ่งแวดล้อมที่สำคัญสำหรับการศึกษาขององค์กรและการจัดการในช่วงทศวรรษแรกของสหัสวรรษใหม่ 1.1. Context and motivation
The organizations ability to manage corporate environmental performance is emerging as a strategic issue for
companies. Some authors suggest that environmental management may help organizations to improve their
competitiveness while others question the optimism of environmental advocates (López-Gamero et al. 2009). Since
the 1990s consultants and scholars have repeatedly held that proactive environmental strategies are both urgent for
the planet and good for corporate reputation and financial performance. Proactive environmental strategies were
defined as systematic patterns of voluntary practices that go beyond regulatory requirements. Various typologies and
taxonomies proposed different levels of proactive environmental strategy, ranging from a little more than legal
requirements to excellence and environmental leadership. It is also widely accepted that the degree of strategic
environmental proactivity of a company is related to its general level of strategic proactivity (Aragón-Correa and
Rubio-López, 2007). Today, there is a widespread acceptance that sustainability requires coordination of
prerequisites at the industry and societal levels. The research about organizational strategies and practices leading to
ecologically sustainable systems of production and consumption constitute one of the main environmental challenges
for organizational and management studies in the early decades of the new millennium. This path has two major
consequences: (i) companies have to integrate into their strategic management environmental policies and (ii)
companies assume implicitly the responsibility to promote a more active relationship with their stakeholders. This
means that companies, in order to achieve their organizational purpose – which is influenced by corporate
sustainability – need to rebuild their strategic management taking into account both environmental policies and
stakeholders’ expectations. And the way companies now make decisions naturally changes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1.1 . บริบทและแรงจูงใจ
องค์กรความสามารถในการจัดการสิ่งแวดล้อมขององค์กรที่เกิดขึ้นเป็นปัญหาเชิงกลยุทธ์สำหรับ
บริษัท บางคนเขียนแนะนำว่า การจัดการสิ่งแวดล้อมอาจช่วยให้องค์กรเพื่อเพิ่มศักยภาพในการแข่งขันของพวกเขาในขณะที่คนอื่นถาม
นักสนับสนุนสิ่งแวดล้อม ( โลเปซ gamero et al . 2009 ) ตั้งแต่
1990 ที่ปรึกษาและนักวิชาการสิ่งแวดล้อมเชิงรุกกลยุทธ์ซ้ำๆ ที่จัดได้ว่าเป็นทั้งด่วน
ดาวเคราะห์ และดีสำหรับชื่อเสียงขององค์กรและผลการดำเนินงานทางการเงิน กลยุทธ์ด้านสิ่งแวดล้อมเชิงรุก คือการกำหนดรูปแบบการปฏิบัติ
เป็นอาสาสมัครที่ไปไกลเกินกว่าความต้องการด้านกฎระเบียบ รูปแบบต่างๆและ
ส่วนประกอบของกลยุทธ์ด้านสิ่งแวดล้อมเชิงรุก นำเสนอในระดับต่าง ๆตั้งแต่ น้อย กว่ากฎหมาย
ความต้องการเพื่อความเป็นเลิศและความเป็นผู้นำด้านสิ่งแวดล้อม ยังเป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางว่า ระดับของ proactivity สิ่งแวดล้อมเชิงกลยุทธ์
ของ บริษัท ที่เกี่ยวข้องกับระดับทั่วไปของ proactivity เชิงกลยุทธ์ ( arag ó n-correa และ
rubio-l óเพซ , 2007 ) วันนี้มีการยอมรับอย่างกว้างขวางว่า ความยั่งยืนต้องประสานงาน
เบื้องต้นในอุตสาหกรรมและระดับทางสังคม การวิจัยเรื่องกลยุทธ์ขององค์การและการปฏิบัติที่นำไปสู่
นิเวศวิทยาระบบของการผลิตและการบริโภคอย่างยั่งยืนเป็นหนึ่งในความท้าทายด้านสิ่งแวดล้อม
หลักสำหรับองค์การและการจัดการศึกษา ในทศวรรษแรกของสหัสวรรษใหม่ เส้นทางนี้ มี 2 ผลหลัก
: ( ฉัน ) บริษัทมีการบูรณาการของกลยุทธ์การจัดการสิ่งแวดล้อม นโยบาย และ ( ii )
บริษัทถือว่าโดยปริยายความรับผิดชอบเพื่อส่งเสริมความสัมพันธ์มากขึ้นกับผู้มีส่วนได้เสียของพวกเขา นี้
หมายความ ว่า บริษัทเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ขององค์การฯ ซึ่งได้รับอิทธิพลมาจากองค์กร
ยั่งยืน–ต้องการสร้างการจัดการเชิงกลยุทธ์ของพวกเขาพิจารณาทั้งนโยบายด้านสิ่งแวดล้อม และความคาดหวังของผู้มีส่วนได้เสีย
' และ บริษัท ที่ตอนนี้การตัดสินใจย่อมเปลี่ยนแปลง