Besides globalization, there is loc

Besides globalization, there is localization, and to a lesser extent, formation of new communities. Localization
happens when the people in a community restore and revive the traditional ways. In this study, two examples of
each are presented. Donmoo Village and Tamyae Village are examples of localization while Ratchathani Asoke
and Sufficiency Economy Practice Community are examples of new communities.
4.3 Examples of Knowledge Management at the Community Level
Below are five examples of communities becoming strong and stable again. The first three are in Isaan, the second
is in the northern region, and fourth is in the central region.
The Khaendong Network of Communities. Khaendong is a sub-district in Buriram Province. These
communities have learned to become strong and stable by learning to economize their resources. The members
are now confident, able to revive traditional ways of relating to one another, and cooperate in many economic
activities such as making processed foods, producing herbal medicines and other health products. There is a
welfare fund, support for children and youth, a marketing demonstration center, and a community savings group
run by its own members (Salao and Jantarakeeree, 2001).
Lahokkrasang Village in Buriram Province is one of 15 communities surrounding Kaokok forest. Between 1992
and 2002, the forest was damaged by capitalists, locals and government officials. This resulted in the poor
condition of the forest with a decreased number of trees and animals. However, the problem was solved by (1)
arranging a reconciliation stage to find a peaceful compromise among concerned parties; (2) entrusting the care of
sections of the forest to individual communities adjoining those sections; (3) promoting a “forest at home” project
by encouraging every family to have their own kitchen garden, thereby decreasing intrusion into the forest.
Simply by going into the forest less often, helps the forest to regenerate on its own. (4) initiating a “talking forest”
project by making signs encouraging people to take care of the forest; (5) surveying the forest with the Youths
Love Nature group together with local elders who know the tree and herb species of the forest (Lertwijitjarat and
Chukortuat, 2006).
Saengjan Village Learning Center in Buriram Province demonstrates good knowledge management. On less
than half an acre, a local philosopher and leader of the learning center brought others in the community together to
help establish it. There are 40 members looking for ways the community can become more self-sufficient. They
arrange an exchange of knowledge every week and visit the members’ garden beds every month to encourage
learning at the community level, to become aware of knowledge and wisdom within themselves, and to learn new
things from outside the community (Lertwijitjarat and Chukortuat, 2006).
Pangmapha Community in Mae Hongson Province refuses to use chemical inputs in their agriculture. They also
promote natural pig farming, fire prevention barriers, water channel systems, reforestation, restoration of local
culture, and, traditional games in cooperation with schools. Additionally, elders are called upon to share
knowledge and wisdom with youth (Lertwijitjarat and Chukortuat, 2006).
Sustainable rice farming is one area of interest of the Khwan Khao Foudation in Supan Buri Province. They
offer support and encourage farmers to learn sustainable methods and simple technologies. Their Farmer School
offers training in biological pest control, nourishing the soil, and developing varieties of rice. The members
combine their traditional knowledge with modern knowledge. This makes the community able to relate to modern
knowledge and exchange knowledge among its members. The Farmer School is effective in providing farmers
with practical and direct experience that is shared among members (Lertwijitjarat and Chukortuat, 2006).
The results of this study show that there are five factors for successful communities. (1) Locals must be
continually involved. (2) There must be a shared learning in ways that help people to understand the problems and
look for solutions based on local knowledge and wisdom. (3) Study and practice must be guided by leaders in
such a way as to integrate different ideas and drive them in the same direction. (4) There must be both spiritual
and material development with equal attention paid to each. (5) The members must be satisfied with the results
(Singrueang, 2008; Sangsee, 2008; Asoktrakul, 2006; and Faculty of Management Science, Ubon Ratcathani
University & Sufficiency Economy Practice Community, Ubon Ratchathani University, 2008).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอกจากโลกาภิวัตน์ มีแปล และ ระดับน้อย จัดตั้งชุมชนใหม่ แปล
เกิดขึ้นเมื่อคืนคนในชุมชน และฟื้นฟูแบบดั้งเดิม ในการศึกษานี้ ตัวอย่างของ
แต่ละจะแสดง หมู่บ้าน Donmoo และ Tamyae หมู่บ้านเป็นตัวอย่างของการแปลในขณะที่ราชธานีอโศก
และชุมชนฝึกฝนเศรษฐกิจพอเพียงตัวอย่างของชุมชนใหม่.
4.3 ตัวอย่างความรู้การจัดการในระดับชุมชน
มีห้าตัวอย่างของชุมชนเข้มแข็ง และมั่นคงอีกด้วย 3 ครั้งแรกอยู่ในอีสาน สอง
อยู่ในภาคเหนือ และสี่ เป็นในส่วนกลางภูมิภาค
Khaendong เครือข่ายของชุมชน Khaendong เป็นอำเภอในจังหวัดบุรีรัมย์ เหล่านี้
ชุมชนได้เรียนรู้เป็นมั่นคง และแข็งแกร่ง โดยเรียนรู้การประหยัดทรัพยากรของตน สมาชิก
ก็สามารถฟื้นวิธีดั้งเดิมเกี่ยวข้องกับคนอื่น มั่นใจ และให้ความร่วมมือในทางเศรษฐกิจ
กิจกรรมทำอาหารแปรรูป ผลิตยาสมุนไพรและผลิตภัณฑ์สุขภาพอื่น ๆ มีการ
กองทุนสวัสดิการ สนับสนุนเด็ก และเยาวชน ศูนย์สาธิตการตลาด และกลุ่มชุมชนประหยัด
โดยสมาชิกของตนเอง (Salao และ Jantarakeeree, 2001) .
Lahokkrasang หมู่บ้านในจังหวัดบุรีรัมย์เป็นหนึ่งใน 15 ชุมชนรอบป่า Kaokok ระหว่างปี 1992
และ 2002 ป่าเสียหาย โดยนาย ชาวบ้าน และเจ้าหน้าที่ของรัฐ ทำให้คนจน
สภาพป่ามีจำนวนลดลงของต้นไม้และสัตว์ อย่างไรก็ตาม ปัญหาถูกแก้ไข (1)
จัดเรียงระยะกระทบหาการประนีประนอมที่ดีระหว่างภาคีที่เกี่ยวข้อง (2) การดูแล entrusting
ส่วนป่าให้แต่ละชุมชนที่ติดกับส่วนเหล่านั้น (3) ส่งเสริมโครงการ "ป่าบ้าน"
โดยส่งเสริมให้ทุกครอบครัวมีสวนครัวของตนเอง จึงลดการบุกรุกเข้าไปในป่า
เพียงแค่ไปเข้าป่ามักน้อย ช่วยจะสร้างใหม่นั้น (4) เริ่มต้นเป็น "ป่าพูด"
โครงการโดยสัญญาณที่ส่งเสริมให้คนดูแลป่า (5) สำรวจป่ากับเยาวชน
กลุ่มรักธรรมชาติกับผู้สูงอายุในท้องถิ่นที่ทราบชนิดต้นไม้และสมุนไพรของป่า (Lertwijitjarat และ
Chukortuat, 2006) .
Saengjan ศูนย์การเรียนรู้หมู่บ้านจังหวัดบุรีรัมย์แสดงให้เห็นถึงการจัดการความรู้ที่ดี ในน้อย
กว่าครึ่งเอเคอร์ นักปราชญ์ท้องถิ่นและผู้นำศูนย์การเรียนรู้ที่นำผู้อื่นในชุมชนร่วมกันเพื่อ
ช่วยสร้างก็ มี 40 สมาชิกที่มองหาวิธีที่ชุมชนสามารถเป็นบางมาก พวกเขา
จัดทุกสัปดาห์ของการแลกเปลี่ยนความรู้ และเยี่ยมชมเตียงสวนของสมาชิกทุกเดือนเพื่อส่งเสริมให้
เรียนรู้ในระดับชุมชน ตระหนักความรู้และภูมิปัญญาภายในตัวเอง การเรียนรู้ใหม่
สิ่งจากภายนอกชุมชน (Lertwijitjarat และ Chukortuat, 2006) .
ชุมชนปางมะผ้าจังหวัดแม่ Hongson ปฏิเสธที่จะใช้ปัจจัยการผลิตสารเคมีในการเกษตร พวกเขายัง
ส่งเสริมการเลี้ยงสุกรธรรมชาติ ไฟป้องกันอุปสรรค ระบบช่องทางน้ำ ปลูก คืนถิ่น
และวัฒนธรรม เกมแบบดั้งเดิมร่วมกับโรงเรียน นอกจากนี้ ผู้สูงอายุได้ถูกเรียกใช้
ความรู้และภูมิปัญญา ด้วยเยาวชน (Lertwijitjarat และ Chukortuat, 2006) .
ทำนาข้าวอย่างยั่งยืนเป็นพื้นที่หนึ่งที่น่าสนใจของ Foudation เขาขวัญ Supan บุรีจังหวัด พวกเขา
ให้การสนับสนุน และส่งเสริมให้เกษตรกรเรียนรู้วิธีที่ยั่งยืนและเทคโนโลยีอย่างง่าย โรงเรียนชาวนาของ
ฝึกอบรมในการควบคุมศัตรูพืชชีวภาพ บำรุงดิน และพัฒนาพันธุ์ข้าว สมาชิก
รวมความรู้แบบดั้งเดิมกับความรู้สมัยใหม่ ทำให้ชุมชนสามารถที่จะเกี่ยวข้องกับสมัย
ความรู้และแลกเปลี่ยนความรู้ระหว่างสมาชิก โรงเรียนชาวนามีประสิทธิภาพในการให้บริการเกษตรกร
ด้วยประสบการณ์จริง และโดยตรงที่ใช้ร่วมกันระหว่างสมาชิก (Lertwijitjarat และ Chukortuat, 2006) .
ผลการศึกษานี้แสดงว่า มีปัจจัยที่ห้าสำหรับชุมชนที่ประสบความสำเร็จ (1) ชาวบ้านต้อง
เกี่ยวข้องอย่างต่อเนื่อง (2) ต้องมีการเรียนรู้ที่ใช้ร่วมกันในวิธีที่ช่วยให้ผู้คนเข้าใจปัญหา และ
หาโซลูชันที่ขึ้นอยู่กับความเป็นท้องถิ่นและภูมิปัญญา (3) ศึกษาและฝึกต้องแนะนำ โดยผู้นำ
วิธีดังกล่าวเป็นรวมความคิดที่แตกต่างกัน และขับไปในทิศทางเดียวกัน (4) ต้องมีทั้งฝ่ายวิญญาณ
และพัฒนาวัสดุที่ มีความสนใจเท่าที่จ่ายไป (5 สมาชิก)ต้องพอใจกับผลลัพธ์
(Singrueang, 2008 Sangsee, 2008 Asoktrakul, 2006 คณะวิทยาศาสตร์ อุบล Ratcathani
&พอเพียงเศรษฐกิจปฏิบัติชุมชนของมหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี 2008)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นอกจากนี้ โลกาภิวัตน์ มีจำกัด และในระดับที่น้อยกว่า การสร้างชุมชนใหม่ จำกัด
เกิดขึ้นเมื่อผู้คนในชุมชนฟื้นฟูและฟื้นฟูวิถีชีวิตดั้งเดิม ในการศึกษานี้ สองตัวอย่างของ
แต่ละแสดง หมู่บ้านและหมู่บ้าน donmoo ตำแยเป็นตัวอย่างของการแปลในขณะที่ราชธานีอโศก
เศรษฐกิจพอเพียงชุมชนปฏิบัติเป็นตัวอย่างของชุมชนใหม่
4.3 ตัวอย่างของการจัดการความรู้ระดับชุมชน
ด้านล่างมีห้าตัวอย่างของชุมชนกลายเป็นที่แข็งแกร่งและมั่นคงอีกครั้ง สามตัวแรกในภาคอีสาน 2
อยู่ในภาคเหนือ และที่สี่คือในภาคกลาง khaendong
เครือข่ายของชุมชนkhaendong เป็นตำบลในจังหวัดบุรีรัมย์ ชุมชนเหล่านี้
ได้เรียนรู้ที่จะเข้มแข็งและมั่นคง โดยการเรียนรู้เพื่อประหยัดทรัพยากรของพวกเขา สมาชิก
ตอนนี้มั่นใจ สามารถฟื้นฟูแบบดั้งเดิมวิธีการที่เกี่ยวข้องกับคนอื่น และให้ความร่วมมือในกิจกรรมทางเศรษฐกิจ
มากมาย เช่น ทําอาหารแปรรูป ผลิตยาสมุนไพร และผลิตภัณฑ์สุขภาพอื่น ๆ มี
สวัสดิการกองทุนสนับสนุนให้เด็กและเยาวชน ศูนย์สาธิตการตลาด และกลุ่มออมทรัพย์ชุมชน
วิ่งโดยสมาชิกของตนเอง ( เสลา และ jantarakeeree , 2001 ) .
lahokkrasang หมู่บ้านในจังหวัดบุรีรัมย์ เป็นหนึ่งใน kaokok 15 ชุมชนรอบป่า 2535
และ 2002 ป่าถูกทำลายโดยนายทุน ชาวบ้านและเจ้าหน้าที่ของรัฐ ส่งผลให้คนจน
สภาพของป่าที่ลดลงจำนวนของต้นไม้และสัตว์ อย่างไรก็ตาม การแก้ไขปัญหา โดย ( 1 )
จัดเวทีสมานฉันท์ เพื่อหาที่สงบ ประนีประนอมระหว่างฝ่ายที่เกี่ยวข้อง ( 2 ) ฝากดูแล
ส่วนของป่ากับชุมชน ส่วนที่ติดกับที่ของบุคคล และ ( 3 ) การส่งเสริม " ป่า
โครงการบ้าน”โดยส่งเสริมให้ทุกครอบครัวมีสวนครัวเอง เพื่อลดการบุกรุกเข้าไปในป่า
เพียงแค่ โดยการไปเข้าป่าบ่อย ๆ จะช่วยให้ป่าที่งอกใหม่ของมันเอง ( 4 ) การ " คุยโครงการป่า "
ทำป้ายให้ประชาชนดูแลป่า และ ( 5 ) สำรวจป่ากับเยาวชน
รักธรรมชาติ กลุ่มด้วยกันกับท้องถิ่น ผู้ใหญ่ที่รู้จักต้นไม้และสมุนไพร ชนิดของป่า ( lertwijitjarat และ

chukortuat , 2006 ) saengjan หมู่บ้านศูนย์การเรียนรู้ในจังหวัดบุรีรัมย์ แสดงให้เห็นถึงการจัดการความรู้ที่ดี น้อยกว่า
กว่าครึ่งเอเคอร์ เป็นปราชญ์ท้องถิ่น และผู้นำของศูนย์การเรียนรู้นำผู้อื่นในชุมชนด้วยกัน

ช่วยสร้างมีสมาชิก 40 กำลังมองหาวิธีที่ชุมชนสามารถกลายเป็นแบบพอเพียงมากขึ้น พวกเขา
จัดให้มีการแลกเปลี่ยนความรู้ ทุกสัปดาห์ และเข้าเยี่ยมชมสมาชิกสวนเตียงทุกเดือนเพื่อกระตุ้น
การเรียนรู้ในระดับชุมชน เพื่อตระหนักถึงความรู้และปัญญาภายในตัวเองและเรียนรู้สิ่งใหม่
จากภายนอกชุมชน ( lertwijitjarat และ chukortuat
, 2006 )ชุมชนในปางมะผ้า จังหวัดแม่ฮ่องสอน ปฏิเสธที่จะใช้ปัจจัยเคมีในการเกษตรของตน พวกเขายัง
ส่งเสริมธรรมชาติฟาร์มสุกร , อุปสรรคการป้องกันอัคคีภัย , ระบบ , สวนป่าช่องน้ำฟื้นฟูท้องถิ่น
วัฒนธรรมและเกมแบบดั้งเดิมในความร่วมมือกับโรงเรียน นอกจากนี้ ผู้ใหญ่ก็เรียกขึ้นเพื่อแบ่งปัน
ความรู้และปัญญากับเยาวชน ( lertwijitjarat และ chukortuat
, 2006 )การทำนาข้าวอย่างยั่งยืน เป็นหนึ่งในพื้นที่ที่น่าสนใจของขวัญเขาพื้นฐานในสุพรรณบุรี พวกเขา
สนับสนุนเสนอ และส่งเสริมเกษตรกรได้เรียนรู้วิธีการที่ยั่งยืนและเทคโนโลยีอย่างง่าย ของโรงเรียนเกษตรกร
เสนอการฝึกอบรมในการควบคุมศัตรูพืชโดยชีววิธี บำรุงดิน และการพัฒนาพันธุ์ข้าว สมาชิก
รวมความรู้ดั้งเดิมของพวกเขามีความรู้ที่ทันสมัยนี้ทำให้ชุมชนสามารถเข้าถึงความรู้สมัยใหม่
และการแลกเปลี่ยนความรู้ระหว่างสมาชิก . โรงเรียนชาวนา มีประสิทธิภาพในการให้เกษตรกร
กับการปฏิบัติและประสบการณ์ที่ใช้ร่วมกันในหมู่สมาชิก ( lertwijitjarat และ chukortuat , 2006 ) .
ผลการศึกษาพบว่า มี 5 ปัจจัย สำหรับชุมชนที่ประสบความสำเร็จ ( 1 ) ชาวบ้านต้อง
อย่างต่อเนื่องที่เกี่ยวข้อง( 2 ) ต้องมีการแบ่งปัน เรียนรู้ในวิธีที่ช่วยให้คนที่จะเข้าใจปัญหาและ
มองหาโซลูชั่นตามความรู้และภูมิปัญญาท้องถิ่น ( 3 ) การศึกษาและการปฏิบัติต้องถูกชี้นำโดยผู้นำใน
ลักษณะบูรณาการความคิดที่แตกต่างกันและขับไล่พวกเขาไปในทิศทางเดียวกัน ( 4 ) ต้องมีทั้งด้านจิตวิญญาณ
พัฒนาวัสดุอย่างเท่าเทียม ความสนใจที่จ่ายให้แต่ละ( 5 ) สมาชิกจะต้องพอใจกับผลลัพธ์
( singrueang , 2008 ; แสงศรี , 2008 ; asoktrakul , 2006 ; และคณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยอุบล ratcathani
&เศรษฐกิจพอเพียงชุมชนปฏิบัติ , มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี , 2551 )