Painted in 1973, a few months after

Painted in 1973, a few months after Miró’s eightieth birthday, this canvas is characteristic of his final period. The use of black as almost the only tone and the limited space devoted to other colours is typical of the artist’s work in the 1970s.

Miró’s late style is the result of his lengthy career. Personagge thus involves all the elements characteristic of this artist’s unique universe: the analysis of reality through a highly individual language of signs; the use of biomorphic forms; and the use of flat zones of colour and strong contrasts between black and brilliant shades. The freedom that Miró achieved in these late works is the result of the years that he spent in Paris and of his membership of the Surrealist group from 1924 onwards. Nonetheless, the present work is far from those of his Surrealist period and from the Constellations of the 1940’s. During his years of maturity Miró simplified his forms and colours and revealed a remarkable sense of rhythm. In a sense, it would seem that the knowledge that he acquired allowed him to do “more with less”. During the period of the present work the artist established a direct relationship with the canvas, abandoning his earlier practice of making preparatory drawings or collages. It is not by chance that by this date Miró had already produced various large canvases that he executed in a direct manner and with no previous preparation. This lack of premeditation gives his late work a notable force and impact.

The present canvas was exhibited in the major retrospective on the artist held at the Grand Palais and at the Musée d’Art Moderne in Paris in 1974. By that date Miró was an internationally renowned artist but this degree of recognition did not, however, diminish his dedication to his work or the close relationship that he maintained throughout his life with his native land.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Painted in 1973, a few months after Miró’s eightieth birthday, this canvas is characteristic of his final period. The use of black as almost the only tone and the limited space devoted to other colours is typical of the artist’s work in the 1970s.Miró’s late style is the result of his lengthy career. Personagge thus involves all the elements characteristic of this artist’s unique universe: the analysis of reality through a highly individual language of signs; the use of biomorphic forms; and the use of flat zones of colour and strong contrasts between black and brilliant shades. The freedom that Miró achieved in these late works is the result of the years that he spent in Paris and of his membership of the Surrealist group from 1924 onwards. Nonetheless, the present work is far from those of his Surrealist period and from the Constellations of the 1940’s. During his years of maturity Miró simplified his forms and colours and revealed a remarkable sense of rhythm. In a sense, it would seem that the knowledge that he acquired allowed him to do “more with less”. During the period of the present work the artist established a direct relationship with the canvas, abandoning his earlier practice of making preparatory drawings or collages. It is not by chance that by this date Miró had already produced various large canvases that he executed in a direct manner and with no previous preparation. This lack of premeditation gives his late work a notable force and impact.ผ้าใบปัจจุบันจัดแสดงในในย้อนหลังสำคัญศิลปินจัดท่องเที่ยว และศิลปะพิพิธ Moderne ในปารีสในปี 1974 โดย Miró เป็นศิลปินจากต่างประเทศ แต่ระดับของการรู้จำไม่ได้ไม่ อย่างไรก็ตาม ลดเขาอุทิศตนเพื่องานของเขาหรือในความสัมพันธ์ที่เขารักษาไว้ตลอดชีวิตของเขากับดินแดนดั้งเดิมของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทาสีในปี 1973 ไม่กี่เดือนหลังจากวันเกิดครบMiróของผ้าใบนี้เป็นลักษณะของระยะเวลาสุดท้ายของเขา การใช้สีดำเป็นเกือบเสียงเท่านั้นและพื้นที่ จำกัด ที่ทุ่มเทให้กับสีอื่น ๆ เป็นเรื่องปกติของการทำงานของศิลปินในปี 1970. สไตล์ปลายMiróเป็นผลมาจากการร่วมงานของเขา Personagge จึงเกี่ยวข้องกับองค์ประกอบทั้งหมดลักษณะของศิลปินนี้จักรวาลที่ไม่ซ้ำกัน: การวิเคราะห์ของความเป็นจริงผ่านแต่ละภาษาสูงของสัญญาณ; การใช้รูปแบบ biomorphic; และการใช้โซนแบนของสีและความแตกต่างที่แข็งแกร่งระหว่างเฉดสีสีดำและสีสดใส เสรีภาพที่Miróประสบความสำเร็จในการทำงานในช่วงปลายเหล่านี้เป็นผลมาจากปีที่ผ่านมาว่าเขาใช้เวลาในปารีสและสมาชิกของกลุ่ม Surrealist จาก 1924 เป็นต้นไป อย่างไรก็ตามการทำงานปัจจุบันอยู่ไกลจากบรรดาของระยะเวลา Surrealist ของเขาและจากกลุ่มดาวของปี 1940 ของ ในช่วงปีที่ผ่านมาของการกำหนดMiróง่ายรูปแบบและสีของเขาและเปิดเผยความรู้สึกที่โดดเด่นของจังหวะ ในความรู้สึกก็จะดูเหมือนว่าความรู้ที่เขาได้รับอนุญาตให้เขาทำ "มากขึ้นด้วยน้อย" ในช่วงระยะเวลาของการทำงานในปัจจุบันศิลปินสร้างความสัมพันธ์โดยตรงกับผ้าใบละทิ้งการปฏิบัติของเขาก่อนหน้านี้ในการทำภาพวาดเตรียมการหรือภาพตัดปะ มันไม่ได้มีโอกาสที่วันที่นี้Miróได้ผลิตแล้วผืนผ้าใบขนาดใหญ่ต่างๆที่เขาดำเนินการในลักษณะที่ตรงและมีการเตรียมการก่อนหน้านี้ไม่มี ขาดการไตร่ตรองล่วงหน้านี้จะช่วยให้การทำงานของเขาเป็นแรงที่โดดเด่นและผลกระทบ. ผ้าใบในปัจจุบันได้รับการจัดแสดงในย้อนหลังที่สำคัญในศิลปินที่จัดขึ้นที่ Grand Palais และในพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ในกรุงปารีสในปี 1974 โดยวันที่Miróเป็น ศิลปินที่มีชื่อเสียงในระดับสากล แต่ระดับของการรับรู้นี้ไม่ได้ แต่ลดการอุทิศตนเพื่อการทำงานหรือความสัมพันธ์ใกล้ชิดของเขาว่าเขาไว้ตลอดชีวิตของเขากับแผ่นดินแม่ของเขา