The Frog Prince One fine evening a

The Frog Prince One fine evening a young princess put on her bonnet and clogs, and went out to take a walk by herself in a wood; and when she came to a cool spring of water with a rose in the middle of it, she sat herself down to rest a while. Now she had a golden ball in her hand, which was her favourite plaything; and she was always tossing it up into the air, and catching it again as it fell. After a time she threw it up so high that she missed catching it as it fell; and the ball bounded away, and rolled along on the ground, until at last it fell down into the spring. The princess looked into the spring after her ball, but it was very deep, so deep that she could not see the bottom of it. She began to cry, and said, 'Alas! if I could only get my ball again, I would give all my fine clothes and jewels, and everything that I have in the world.' Whilst she was speaking, a frog put its head out of the water, and said, 'Princess, why do you weep so bitterly?' 'Alas!' said she, 'what can you do for me, you nasty frog? My golden ball has fallen into the spring.' The frog said, 'I do not want your pearls, and jewels, and fine clothes; but if you will love me, and let me live with you and eat from off your golden plate, and sleep on your bed, I will bring you your ball again.' 'What nonsense,' thought the princess, 'this silly frog is talking! He can never even get out of the spring to visit me, though he may be able to get my ball for me, and therefore I will tell him he shall have what he asks.' So she said to the frog, 'Well, if you will bring me my ball, I will do all you ask.' Then the frog put his head down, and dived deep under the water; and after a little while he came up again, with the ball in his mouth, and threw it on the edge of the spring.
As soon as the young princess saw her ball, she ran to pick it up; and she was so overjoyed to have it in her hand again, that she never thought of the frog, but ran home with it as fast as she could. The frog called after her, 'Stay, princess, and take me with you as you said,' But she did not stop to hear a word. The next day, just as the princess had sat down to dinner, she heard a strange noise - tap, tap - plash, plash - as if something was coming up the marble staircase, and soon afterwards there was a gentle knock at the door, and a little voice cried out and said: 'Open the door, my princess dear, Open the door to thy true love here! And mind the words that thou and I said By the fountain cool, in the greenwood shade.' Then the princess ran to the door and opened it, and there she saw the frog, whom she had quite forgotten. At this sight she was sadly frightened, and shutting the door as fast as she could came back to her seat. The king, her father, seeing that something had frightened her, asked her what was the matter. 'There is a nasty frog,' said she, 'at the door, that lifted my ball for me out of the spring this morning. I told him that he should live with me here, thinking that he could never get out of the spring; but there he is at the door, and he wants to come in.' While she was speaking the frog knocked again at the door, and said: 'Open the door, my princess dear, Open the door to thy true love here! And mind the words that thou and I said By the fountain cool, in the greenwood shade.' Then the king said to the young princess, 'As you have given your word you must keep it; so go and let him in.'

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เจ้าชายกบหนึ่งปรับเย็นหญิงสาวใส่บาสเตียบอนเนต์และอุดตันของเธอ และก็ใช้เวลาเดิน ด้วยตนเองในไม้ และเมื่อเธอมาถึงน้ำพุเย็นน้ำกับกุหลาบกลางนั้น เธอนั่งตัวเองลงพัก ตอนนี้ เธอมีลูกบอลทองคำในมือของเธอ ซึ่งเธอชื่นชอบ plaything และเธอเสมอ tossing ขึ้นไปในอากาศ และจับมันอีกมันตก หลังจากเวลาเธอโยนมันขึ้นสูงมากที่เธอพลาดจับเป็นมันตก และลูกล้อมรอบเก็บ และสะสมตามบนพื้นดิน จนในที่สุด ก็ล้มลงในฤดูใบไม้ผลิ เจ้าหญิงมองเข้าไปในฤดูใบไม้ผลิหลังจากลูกของเธอ แต่ก็ลึกมาก ดังนั้นลึกที่เธอไม่สามารถเห็นด้านล่างของมัน เธอเริ่มร้องไห้ และ ว่า, ' พักสามารถ ถ้าสามารถเฉพาะได้รับลูกของฉันอีกครั้ง ฉันจะให้เสื้อผ้าที่ดีทั้งหมดของฉัน และพลอย และทุกอย่างที่มีในโลก ' ในขณะที่เธอถูกพูด กบใส่หัวของมันจากน้ำ และ ว่า 'เจ้าหญิง ทำไมคุณร้องได้พิรี้พิไร' 'อนิจจา ' กล่าวว่า เธอ, ' อย่างไรสำหรับฉัน คุณกบน่ารังเกียจ ลูกของฉันทองตกในฤดูใบไม้ผลิ ' กบกล่าวว่า, "ฉันไม่ต้องของ ไข่มุก และอัญมณี และเสื้อ ผ้าที่ดี แต่ถ้าคุณจะรักฉัน และปล่อยให้ฉันอยู่กับคุณกินเสียแผ่นทองของคุณ และนอนบนเตียงของคุณ ฉันจะนำคุณลูกของคุณอีกด้วย ' เจ้าหญิง คิดว่า 'อะไรเหลวไหล ' พูดกบนี้โง่ เขาไม่เคยแม้แต่ได้จากฤดูใบไม้ผลิชมฉัน แม้ว่าเขาอาจจะได้รับลูกของฉันสำหรับฉัน และดังนั้น ฉันจะบอก เขาจะได้สิ่งที่เขาถาม ' เธอว่าต้องกบ 'ดี ถ้าคุณจะให้ฉันลูกของฉัน ฉันจะทำทั้งหมดที่คุณถามนั้น แล้วกบใส่หัวของเขาลง และดำลึกใต้น้ำ และหลังจากเดี๋ยวเขามาอีกครั้ง กับลูกในปาก และโยนในฤดูใบไม้ผลิทันทีที่หญิงสาวเห็นลูกของเธอ เธอวิ่งไปรับค่า และเธอก็เป็นดังนั้นปลื้มที่จะมีมันอยู่ในมือของเธออีกครั้ง ที่เธอไม่เคยคิดว่า กบ แต่วิ่งบ้านด้วย เป็นอย่างที่เธอสามารถ กบที่เรียกว่าเธอ 'พัก หญิง และพาฉันกับคุณ ตามที่คุณกล่าวว่า แต่เธอก็ไม่ได้หยุดฟังคำนั้น วันถัดไป เพียงเป็นเจ้าหญิงก็นั่งลงไปทานอาหารค่ำ เธอได้ยินเสียงประหลาด - เคาะ เคาะ - plash, plash - ว่าบางสิ่งบางอย่างได้ขึ้นมาทางหินอ่อน และเร็ว ๆ นี้หลังจากนั้น มีเสียงเคาะเบา ๆ ที่ประตู และน้อยเสียงร้อง และกล่าวว่า: ' เปิดประตู ยาหยีเจ้าหญิง เปิดประตูสู่ความรักพระองค์จริงที่นี่ และจิตใจคำว่าพระองค์และ โดยเย็นน้ำพุ ในร่ม greenwood ' เจ้าหญิงวิ่งไปประตู แล้วเปิด และการมีเธอเห็นกบ ที่เธอค่อนข้างลืม ที่นี้สายตา เธอเศร้ากลัว และปิดประตูเป็นอย่างที่เธอสามารถกลับมานั่ง พระมหากษัตริย์ พ่อ เห็นว่าบางสิ่งบางอย่างได้กลัวเธอ ถามเธอว่ามีเรื่อง 'มีกบน่ารังเกียจ กล่าวว่า เธอ, ' ที่ประตู ที่ยกลูกของฉันสำหรับฉันจากฤดูใบไม้ผลินี้ ฉันบอกเขาว่า เขาควรอยู่กับฉัน คิดว่า เขาอาจไม่เคยได้รับจากฤดูใบไม้ผลิ แต่มีเขาที่ประตู และเขาต้องการมาค่ะ "ในขณะที่เธอถูกพูดกบโบว์ลิ่งที่ประตูอีกครั้ง และกล่าวว่า: ' เปิดประตู ยาหยีเจ้าหญิง เปิดประตูสู่ความรักพระองค์จริงที่นี่ และจิตใจคำว่าพระองค์และ โดยเย็นน้ำพุ ในร่ม greenwood ' แล้วพระกล่าวว่า เจ้าหญิงน้อย, ' เป็นคุณให้คุณคำที่คุณต้องให้มัน ดังนั้นไป และให้เขา '

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เจ้าชายกบเย็นวันหนึ่งที่ดีให้เจ้าหญิงสาววางอยู่บนฝากระโปรงของเธอและการอุดตันและออกไปใช้เวลาเดินด้วยตัวเองในไม้; และเมื่อเธอมาถึงฤดูใบไม้ผลิเย็นของน้ำที่มีดอกกุหลาบที่อยู่ตรงกลางของมันเธอนั่งตัวเองลงไปในขณะที่ส่วนที่เหลือ ตอนนี้เธอมีลูกสีทองอยู่ในมือของเธอซึ่งเป็นของเล่นที่เธอชื่นชอบ; และเธอก็มักจะโยนมันขึ้นไปในอากาศและจับมันอีกครั้งในขณะที่มันลดลง หลังจากเวลาที่เธอโยนมันขึ้นสูงจนเธอพลาดการจับเป็นมันลดลง; และลูกกระโดดออกไปและรีดพร้อมอยู่บนพื้นดินจนในที่สุดมันหล่นลงไปในฤดูใบไม้ผลิ เจ้าหญิงมองเข้าไปในฤดูใบไม้ผลิหลังจากที่ลูกของเธอ แต่มันก็ลึกมากเพื่อให้ลึกว่าเธอไม่สามารถมองเห็นด้านล่างของมัน เธอเริ่มที่จะร้องไห้และพูดว่า 'อนิจจา! หากฉันจะได้รับลูกของฉันอีกครั้งฉันจะให้ทุกเสื้อผ้าสวย ๆ ของฉันและอัญมณีและทุกอย่างที่ฉันมีในโลก. ' ขณะที่เธอกำลังพูดกบใส่หัวของมันออกมาจากน้ำและกล่าวว่า 'เจ้าหญิงทำไมคุณร้องไห้อย่างขมขื่นเพื่อ? 'อนิจจา! เธอบอกว่าเธอ 'สิ่งที่คุณสามารถทำเพื่อฉันคุณกบที่น่ารังเกียจ? ลูกบอลสีทองของฉันได้ลดลงเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ. ' กบกล่าวว่า "ฉันไม่ต้องการไข่มุกของคุณและอัญมณีและเสื้อผ้าสวย ๆ ; แต่ถ้าคุณจะรักฉันและให้ฉันอยู่กับคุณและกินจากแผ่นทองคำของคุณและนอนหลับอยู่บนเตียงของคุณผมจะนำคุณลูกของคุณอีกครั้ง. ' 'สิ่งที่ไร้สาระ' คิดว่าเจ้าหญิง 'นี้กบโง่จะพูด! เขาไม่สามารถได้รับจากฤดูใบไม้ผลิเยี่ยมฉันแม้ว่าเขาอาจจะไม่สามารถที่จะรับลูกของฉันสำหรับฉันและเราจึงจะบอกเขาว่าเขาจะได้สิ่งที่เขาถาม. ' ดังนั้นเธอจึงพูดกับกบ 'ดีถ้าคุณจะนำมาให้ฉันลูกฉันฉันจะทำทุกสิ่งที่คุณถาม.' แล้วกบใส่หัวของเขาลงและดำดิ่งลึกลงไปใต้น้ำ; และหลังเล็ก ๆ น้อย ๆ ในขณะที่เขาขึ้นมาอีกครั้งกับลูกในปากของเขาและโยนมันบนขอบของฤดูใบไม้ผลิ.
ทันทีที่เจ้าหญิงสาวเห็นลูกของเธอเธอวิ่งไปหยิบมันขึ้นมา; และเธอก็เพื่อความสุขที่จะมีมันอยู่ในมือของเธออีกครั้งที่เธอไม่เคยคิดว่าของกบ แต่วิ่งที่บ้านกับมันให้เร็วที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ กบเรียกว่าหลังจากเธอ 'Stay, เจ้าหญิง, และพาฉันกับคุณในขณะที่คุณพูดว่า "แต่เธอก็ไม่ได้หยุดที่จะได้ยินคำว่า วันถัดไปเช่นเดียวกับที่เจ้าหญิงได้นั่งลงไปรับประทานอาหารค่ำ, เธอได้ยินเสียงแปลก ๆ - เคาะ - บ่อน้ำ, บ่อน้ำ - ราวกับว่าสิ่งที่กำลังจะมาขึ้นบันไดหินอ่อนและหลังจากนั้นไม่นานมีการเคาะอ่อนโยนที่ประตู และเสียงร้องออกมาเล็ก ๆ น้อย ๆ และกล่าวว่า 'เปิดประตูรักเจ้าหญิงของฉันเปิดประตูสู่ความรักที่แท้จริงของเจ้านี่! และจิตใจคำที่เธอและฉันกล่าวว่าโดยน้ำพุเย็นในที่ร่มกรีนวูด. ' จากนั้นเจ้าหญิงวิ่งไปที่ประตูและเปิดมันและมีเธอเห็นกบซึ่งเธอเคยลืมเลยทีเดียว ที่เห็นนี้เธอก็กลัวเศร้าและปิดประตูให้เร็วที่สุดเท่าที่เธอจะกลับมาที่นั่งของเธอ กษัตริย์พ่อของเธอเห็นว่าบางสิ่งบางอย่างได้กลัวของเธอถามเธอว่าเป็นเรื่อง 'มีกบที่น่ารังเกียจคือ' บอกว่าเธอ 'ที่ประตูที่ยกลูกของฉันสำหรับฉันออกจากฤดูใบไม้ผลิในเช้าวันนี้ ผมบอกเขาว่าเขาควรจะอยู่กับฉันที่นี่คิดว่าเขาไม่เคยได้รับจากฤดูใบไม้ผลิ; แต่มีเขาอยู่ที่ประตูและเขาต้องการที่จะเข้ามา. ' ในขณะที่เธอกำลังพูดกบเคาะอีกครั้งที่ประตูและกล่าวว่า: 'เปิดประตูรักเจ้าหญิงของฉันเปิดประตูสู่ความรักที่แท้จริงของเจ้านี่! และจิตใจคำที่เธอและฉันกล่าวว่าโดยน้ำพุเย็นในที่ร่มกรีนวูด. ' แล้วกษัตริย์ตรัสกับเจ้าหญิงน้อย 'ในขณะที่คุณได้ให้คำของคุณคุณจะต้องให้มัน เพื่อไปและปล่อยให้เขาอยู่ใน. '

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กบเจ้าชายดีเย็นหญิงสาวหยิบหมวกและรองเท้าไม้ และออกไปเดินเล่นคนเดียวในป่า และเมื่อเธอมาถึงฤดูใบไม้ผลิเย็นของน้ำกุหลาบตรงกลางของมัน เธอนั่งตัวลงเพื่อพักผ่อน ตอนนี้เธอมีลูกบอลสีทองในมือของเธอ ซึ่งเป็นของเล่นที่ชื่นชอบของเธอ เธอมักจะโยนมันขึ้นไปในอากาศ แล้วจับมันอีกครั้ง เมื่อมันตกลงมาหลังจากเวลาที่เธอโยนมันขึ้นไปสูงมากที่เธอพลาดจับมันล้ม และลูกบอลกระโจนออกไป และกลิ้งไปบนพื้น จนในที่สุดมันก็ล้มลงในฤดูใบไม้ผลิ เจ้าหญิงมองเข้าไปในฤดูใบไม้ผลิหลังจากที่ลูกของเธอ แต่มันอยู่ลึกมาก ลึกๆ ที่เธอไม่อาจเห็นด้านล่าง เธอเริ่มร้องไห้ และกล่าวว่า " อนิจจาเอ๋ย ถ้าผมจะเอาลูกบอลอีกครั้งผมจะมอบเสื้อผ้าที่ดีของฉันและพลอย และทุกอย่างที่ผมมีในโลก ' ในขณะที่เธอพูด กบใส่หัวของมันออกจากน้ำและกล่าวว่า ' เจ้าหญิง ทำไมคุณถึงร้องไห้อย่างขมขื่นเพื่อ ? ' ' อนิจจา ! เธอบอกว่า " คุณสามารถทำอะไรเพื่อฉัน เธอเลยกบ ลูกบอลสีทองของฉันลดลงในฤดูใบไม้ผลิ " กบกล่าวว่า ' ฉันไม่ต้องการไข่มุก และอัญมณีและเสื้อผ้าที่ดี ;แต่ถ้าคุณจะชอบฉัน และปล่อยให้ฉันอยู่กับคุณ และกินจากจานทองคำ และนอนอยู่บนเตียง ผมจะพาคุณลูกของคุณอีกครั้ง ' ' ไร้สาระ ' คิดว่าเจ้าหญิง ' กบบ้าๆนี่กำลังพูด ! เขาจะไม่เคยออกไปของฤดูใบไม้ผลิมา แม้ว่าเขาอาจจะสามารถที่จะได้รับลูกของฉัน ดังนั้น ฉัน จะ บอก เขา เขาจะได้อะไร เขาถามว่า ' เธอพูดกับกบดีถ้าคุณจะเอาลูกของฉัน ฉันจะทำทุกอย่างที่คุณขอ แล้วกบใส่หัวของเขาลง และดำน้ำลึกอยู่ใต้น้ำ และหลังเล็ก ๆน้อย ๆในขณะที่เขาขึ้นมาอีกครั้ง กับลูกบอลในปากของเขาและโยนมันบนขอบของฤดูใบไม้ผลิ
ทันที เป็นเจ้าหญิง เห็นลูกของเธอ เธอวิ่งไปหยิบมันขึ้นมา เธอจึงดีใจมาก ที่จะมีในมือเธออีกครั้ง ว่าเธอเคยคิดว่า กบแต่วิ่งกลับบ้านด้วยความเร็วเท่าที่เธอจะทำได้ กบโทรมาหลังจากเธอ ' อยู่ เจ้าหญิง และพาฉันกับคุณ อย่างที่คุณบอก แต่เธอไม่ได้หยุดได้ยินคำ วันต่อมา ก็เป็นเจ้าหญิงได้นั่งทานข้าว เธอได้ยินเสียงแปลกๆ แตะแตะ - plash plash , - ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา หินอ่อน บันได และหลังจากนั้นมีการเคาะเบาๆ ที่ประตูและเสียงเล็กร้องออกมาและกล่าวว่า : ' เปิดประตู เจ้าหญิงที่รักของฉัน เปิดประตูของความรักที่แท้จริงที่นี่ และจิตใจ คำที่ท่านและผมพูดโดยน้ำพุเย็น ใน กรีนวูดเฉด แล้วเจ้าหญิงจะวิ่งไปที่ประตูและเปิดมัน และที่นั่นเธอเห็น กบ ซึ่งเธอได้ค่อนข้างลืม ที่เห็นนี้ เธอเศร้า หวาดกลัวและปิดประตูให้เร็วที่สุดเท่าที่เธอสามารถกลับไปที่นั่งของเธอ ในหลวง , พ่อของเธอ เห็นอะไรก็กลัวเธอ ถามเธอว่ามีอะไร . . . มีกบน่ารังเกียจ ' เธอ ' ที่ประตู ที่ยกบอลของฉันสำหรับฉันในตอนเช้าฤดูใบไม้ผลินี้ ฉันบอกเขาว่าเขาควรอยู่กับผมที่นี่ คิดว่าเขาไม่เคยออกไปของฤดูใบไม้ผลิ แต่เขาอยู่ที่ประตูและเขาต้องการที่จะเข้ามา ในขณะที่เธอพูดกบเคาะอีกครั้งที่ประตูและกล่าวว่า : ' เปิดประตู เจ้าหญิงที่รักของฉัน เปิดประตูของความรักที่แท้จริงที่นี่ และจิตใจ คำที่ท่านและผมพูดโดยน้ำพุเย็น ใน Greenwood เงา ' แล้วกษัตริย์จึงตรัสกับเจ้าหญิง ' อย่างที่คุณมีให้ คำพูด คุณ ต้อง ให้ มัน ไป และให้เขา '
.