Advertisements comprise thirty perc

Advertisements comprise thirty percent of the material aired on television, and many of us will view more than two million commercials in our lifetimes. The A. C. Nielson Company reports that, by the age of sixty-five, the average U.S. citizen will have spent nine years of his or her life watching television—twenty-eight hours a week, two months a year. And in one year, the average youth will spend nearly twice as many hours in front of the tube (fifteen hundred hours) as he or she spends at school (nine hundred hours).[1] We may turn the box off eventually, but the advertisements remain. We are surrounded by them: they cover billboards, cereal boxes, food wrappers, bathroom stalls, tee shirts, and tennis shoes. They seep into our music, our newscasts, and our conversations. We recognize corporate logos and hum jingles. In short, advertisements inform every aspect of our lives. Yet we often give them very little thought. We may make aesthetic judgments about them (e.g., "That commercial was funny" or "That commercial was stupid") or view them as innocent means to purchasing ends, but we rarely acknowledge them as messages that require critical attention.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โฆษณาประกอบด้วยร้อยละสามสิบของวัสดุรายการโทรทัศน์ และคนเราจะดูโฆษณามากกว่าสองล้านคนในช่วงชีวิตของเรา บริษัท Nielson C. A. รายงานว่า อายุหกสิบห้า พลเมืองสหรัฐเฉลี่ยจะได้ใช้เวลา 9 ปีของชีวิตของเขา หรือดูโทรทัศน์ — ยี่สิบแปดชั่วโมงต่อสัปดาห์ เดือนสองปี และในหนึ่งปี เยาวชนโดยเฉลี่ยจะใช้เวลาเกือบสองเท่าหลายชั่วโมงหน้าหลอด (ร้อยสิบห้าชั่วโมง) ขณะที่เขาหรือเธอใช้โรงเรียน (เก้าร้อยชั่วโมง) เราอาจเปิดกล่องออกในที่สุด แต่ยังคงการโฆษณา เราถูกล้อมรอบโดย: ครอบคลุมป้ายโฆษณา กล่องซีเรียล ห่ออาหาร แผงกั้นห้องน้ำ เสื้อทีออฟ และรองเท้าเทนนิส จะซึมเข้าไปในเพลงของเรา ของเรา newscasts และการสนทนาของเรา เรารู้จักโลโก้บริษัท และครวญ jingles ในระยะสั้น โฆษณาแจ้งทุกแง่มุมของชีวิตของเรา แต่เรามักจะให้ให้พวกเขาคิดว่าน้อยมาก เราอาจทำการตัดสินความงามเกี่ยวกับพวกเขา (เช่น "พาณิชย์ที่ไม่ตลก" หรือ "เชิงพาณิชย์ที่ไม่โง่") หรือดูเป็นความบริสุทธิ์เพื่อซื้อปลาย แต่เราไม่ค่อยยอมรับพวกเขาเป็นข้อความที่ต้องให้ความสนใจที่สำคัญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โฆษณาประกอบด้วยร้อยละสามสิบของวัสดุที่ออกอากาศทางโทรทัศน์และหลายคนของเราจะดูมากกว่าสองล้านโฆษณาในช่วงชีวิตของเรา Nielson บริษัท เอซีรายงานว่าเมื่ออายุหกสิบห้าที่พลเมืองของสหรัฐอเมริกาโดยเฉลี่ยจะได้ใช้เวลาเก้าปีของชีวิตของเขาหรือเธอดูโทรทัศน์-ยี่สิบแปดชั่วโมงต่อสัปดาห์สองเดือนเป็นปี และในหนึ่งปีเยาวชนโดยเฉลี่ยจะใช้เวลาเกือบสองเท่าเป็นเวลาหลายชั่วโมงในด้านหน้าของ Tube (ห้าร้อยชั่วโมง) ในขณะที่เขาหรือเธอใช้เวลาที่โรงเรียน (เก้าร้อยชั่วโมง). [1] เราอาจเปิดกล่องออกในที่สุด แต่ โฆษณายังคงอยู่ เราถูกล้อมรอบด้วยพวกเขาพวกเขาครอบคลุมป้ายกล่องซีเรียล, เครื่องห่ออาหารแผงลอยห้องน้ำ, เสื้อทีและรองเท้าเทนนิส พวกเขาซึมเข้าไปในเพลงของเรา, การแถลงข่าวของเราและการสนทนาของเรา เราตระหนักถึงโลโก้ขององค์กรและประสาทครวญเพลง ในระยะสั้นการโฆษณาแจ้งแง่มุมของชีวิตของเราทุกคน แต่เรามักจะให้พวกเขามีความคิดน้อยมาก เราอาจให้คำตัดสินความงามเกี่ยวกับพวกเขา (เช่น "เชิงพาณิชย์ที่เป็นตลก" หรือ "เชิงพาณิชย์ที่โง่") หรือดูพวกเขาหมายถึงการเป็นผู้บริสุทธิ์ที่จะซื้อปลาย แต่เราไม่ค่อยยอมรับพวกเขาเป็นข้อความที่ต้องการความสนใจที่สำคัญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โฆษณาประกอบด้วยร้อยละสามสิบของวัสดุที่ออกอากาศทางโทรทัศน์ และคนเราจะดูมากกว่าสองล้านโฆษณาในช่วงชีวิตของเรา เอ. ซี. นีลสัน บริษัท ที่รายงานโดยอายุหกสิบห้า , ค่าเฉลี่ยของพลเมืองสหรัฐจะใช้เวลา 9 ปี ของเขาหรือเธอ ชีวิต ดูโทรทัศน์ยี่สิบแปดชั่วโมงต่อสัปดาห์ สองเดือน หนึ่งปี และใน 1 ปี เยาวชน โดยเฉลี่ยจะใช้เวลาเกือบสองเท่าเป็นหลายชั่วโมงในด้านหน้าของหลอด ( สิบห้าร้อยชั่วโมง ) ในขณะที่เขาหรือเธอจะใช้เวลาที่โรงเรียน ( เก้าร้อยชั่วโมง ) [ 1 ] เราอาจเปิดกล่องออกในที่สุด แต่โฆษณาที่ยังคงอยู่ เราถูกล้อมรอบด้วยเขาปิดป้ายโฆษณา ข้าวกล่อง ห่ออาหาร ห้องน้ำ ร้านเสื้อเสื้อยืดและรองเท้าเทนนิส มันซึมเข้าไปในดนตรีของเรา แถลง และบทสนทนาของเรา เราจำโลโก้ บริษัท และ ฮัมเสียงนะ ในระยะสั้น , โฆษณาแจ้งให้ทราบทุกแง่มุมของชีวิตของเรา แต่เรามักจะให้พวกเขาคิดว่าน้อยมาก เราอาจตัดสินความงามเกี่ยวกับพวกเขา ( เช่น " โฆษณาตลก " หรือ " โฆษณานั้นมันโง่ " ) หรือ ดูไร้เดียงสา หมายถึง การสิ้นสุด แต่เราไม่ค่อยทราบเป็นข้อความที่ต้องมีความสนใจที่สําคัญ