Khon (Thai mask performance),A perf

Khon (Thai mask performance)
,
A performance of which acting and dancing are combined. All methods are identical to those of LAKHON(Acting). Only minor differences make KHON not to be called LAKHON. Dancing in KHON is similar to dancing in LAKHON NAI(Royal act). More pattern of dancing with different actors and melody are adapted to avoid similarity among them.
Main characteristic of KHON is that the performers, except angle, leading male and female performers, have to wear masks.
The masks cover performers’ head '. There are holes, for visibility, at eye position. They are decorated to perfectly portray protagonists’ personalities such as YAK(demon), simian, teva (angel) and others. Masks are decorated with gold, lacquer, and paste jewels. Some people call them “Na Khon”.
The story is proceeded by both rhythmic expressions called “Pak” and rhythmic dialogue. The Pak’s words are Karb Yani (a verse that consists of 11 syllables) and Karb Chabang (a verse that consists of 16 syllables). The dialogues and songs for KHON actors are all recited and sung by, so called, a cheracha man ( a person who speaks out the dialogues for the performers).
Costumes for KHON and LAKHON NAI are identical. The only distinctive item is, naturally, the mask. The masks are in various designs depending on characters and roles. The dress for a leading actor and demon has two colours distinguishing a waistcoat and sleeves. The waistcoat, by this token, represents Armour. For the simian roles, coats and sleeves are designed with pattern of lines rounded in clockwise direction representing hairs. For the demons, there must be a short piece of cloth hanging at the back hem.
The repertoire for KHON is drawn from Ramakien (Ramayana). The KHON performances are categorized as described below.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โขนการแสดงหน้ากากไทย )

การแสดงซึ่งการแสดงและการเต้นจะรวมกัน วิธีการทั้งหมดจะเหมือนกันกับของละคร ( รักษาการ ) ความแตกต่างเพียงเล็กน้อย ทำให้คนไม่ต้องเรียกว่าละคร . เต้นรำ ( คล้ายกับการเต้นในอิสตันบูล ( พระราชกำหนด ) รูปแบบของการเต้นรำกับนักแสดงที่แตกต่างกันและเพลงสามารถปรับตัวเพื่อหลีกเลี่ยงความคล้ายคลึงกันระหว่างพวกเขา .
ลักษณะหลักของเมืองคือ นักแสดง ยกเว้นมุม , นักแสดงนำชาย และ หญิง ต้องสวมใส่หน้ากาก หน้ากากคลุมหัว
นักแสดง ' ' มีหลุมสำหรับการมองเห็นในตำแหน่งตา พวกเขาได้รับการตกแต่งอย่างสมบูรณ์วาดภาพตัวละคร ' บุคลิก เช่น ยักษ์ เหมือนลิง , เทวา ( เทวดา ) และคนอื่น ๆ หน้ากากตกแต่งด้วยทองคำ เกอร์ และ วางเพชรบางคนเรียกมันว่า " na ขอนแก่น " .
เรื่องมันเกิดจากทั้งจังหวะการแสดงออกที่เรียกว่า " ปาก " และการสนทนาที่เป็นจังหวะ คำพูดของปากเป็นยังไง ยานี ( ข้อที่ประกอบด้วย 11 พยางค์ ) และขาบบ้าน ( ข้อที่ประกอบด้วย 16 พยางค์ ) บทสนทนาและเพลงสำหรับนักแสดงโขนทั้งหมดท่องและร้องเพลงโดย จึงเรียกว่าเป็น cheracha ชาย ( คนที่ออกมาพูดบทสนทนาสำหรับนักแสดง ) .
เครื่องแต่งกายโขนและละครไหนเหมือนกัน เฉพาะสินค้าที่โดดเด่นคือ , ธรรมชาติ , หน้ากาก หน้ากากในงานออกแบบต่าง ๆขึ้นอยู่กับตัวละครและบทบาท ชุดสำหรับนักแสดงนำ และปีศาจมี 2 สีแยกเสื้อกั๊ก และแขน มีกั๊ก โดยเหรียญนี้เป็นเกราะสำหรับบทบาทของลิง , เสื้อและแขนถูกออกแบบด้วยลวดลายของเส้นโค้งในทิศทางตามเข็มนาฬิกาแทนเส้นผม สำหรับปีศาจ มันต้องเป็นชิ้นสั้น ๆของผ้าที่แขวนอยู่ที่ขอบหลัง
ละคร ( ได้มาจากรามเกียรติ์ ( รามายณะ ) โขนการแสดง
แบ่งตามที่อธิบายไว้ด้านล่าง