Nothing to sell and Nothing to buyI

Nothing to sell and Nothing to buy

It had been said that everyone lives by selling something. In the light of this statement, teachers live by selling knowledge, philosophers by selling wisdom and priests by selling spiritual comfort. Though it may be possible to measure the value of material goods in terms of money, it is extremely difficult to estimate the true value of the services which people perform for us. There are times when we would willingly give everything we possess to save our lives, yet we might grudge paying a surgeon a high fee for offering us precisely this service. The conditions of society are such that skills have to be paid for in the same way that goods are paid for at a shop. Everyone has something to sell.

Tramps seem to be the only exception to this general rule. Beggars almost sell themselves as human beings to arouse the pity of passers-by. But real tramps are not beggars. They have nothing to sell and require nothing from others. In seeking independence, they do not sacrifice their human dignity. A tramp may ask you for money, but he will never ask you to feel sorry for him. He has deliberately chosen to lead the life he leads and is fully aware of the consequences. He may never be sure where the next meal is coming form, but he is free from the thousands of anxieties which afflict other people. His few material possessions make it possible for him to move from place to place with ease. By having to sleep in the open, he gets far closer to the world of nature than most of us ever do. He may hunt, beg, or steal occasionally to keep himself alive; he may even, in times of real need, do a little work; but he will never sacrifice his freedom. We often speak of tramps with contempt and put them in the same class as beggars, but how many of us can honestly say that we have not fell a little envious of their simple way of life and their freedom from care?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่มีอะไรจะขายและไม่มีอะไรต้องซื้อมันมีการกล่าวว่า ทุกคนมีชีวิตอยู่ โดยขายสิ่ง ไฟตัวนี้ ครูสด โดยการขายความรู้ ปรัชญาการขายภูมิปัญญาและพระสงฆ์โดยการขายความสะดวกสบายทางจิตวิญญาณ แม้ว่ามันอาจจะสามารถวัดค่าของสินค้าวัสดุในแง่ของเงิน มันเป็นเรื่องยากมากในการประเมินมูลค่าแท้จริงของบริการที่ท่านทำให้เรา มีเวลาเมื่อเราด้วยความเต็มใจจะให้ทุกสิ่งที่เรามีการบันทึกชีวิตของเรา แต่เราอาจความขัดข้องใจจ่ายเงินเป็นศัลยแพทย์ค่าสูงสำหรับบริการเราตรงนี้ เงื่อนไขของสังคมซึ่งทักษะที่จำเป็นต้องจ่ายสำหรับแบบเดียวกับที่ชำระสำหรับสินค้าที่ร้านได้ ทุกคนมีสิ่งที่จะขาย Tramps ดูเหมือนจะ เป็นข้อยกเว้นกฎทั่วไปนี้เท่านั้น ขอทานเกือบขายเองเป็นมนุษย์กระตุ้นความสงสารของเช้ง แต่ tramps จริงไม่ใช่ขอทาน พวกเขามีอะไรที่จะขาย และต้องการอะไรจากผู้อื่น หาความเป็นอิสระ พวกเขาไม่เสียสละศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของพวกเขา คนจรจัดอาจขอเงิน แต่เขาจะไม่ขอให้คุณสงสารเขา เขาจงใจเลือกนำเขานำ และตระหนักของผลกระทบ ไม่อาจแน่ใจว่าที่อาหารถัดไปเป็นรูปแบบที่มา แต่เขาเป็นอิสระจากพันสั้น ๆ ซึ่ง afflict คนอื่น ทรัพย์สินวัสดุของเขาไม่กี่ที่ทำให้มันเป็นไปได้สำหรับเขาที่จะย้ายจากหนึ่งไปอีกที่ง่ายดาย โดยในการเปิด เขาได้รับไกลใกล้กับโลกของธรรมชาติมากเราเคยทำ เขาอาจล่า วอน หรือขโมยบางครั้งเพื่อให้ตัวเองมีชีวิต เขาอาจแม้ ในยามจำเป็นจริง ทำงานเล็กน้อย แต่เขาจะไม่เคยเสียสละเสรีภาพของเขา เรามักจะพูดถึง tramps ด้วยความชิงชัง และใส่ไว้ในประเภทเดียวกันเป็นขอทาน แต่สุจริตสามารถหลายวิธีที่เราบอกว่าเรามีไม่ตกอิจฉาเล็กน้อยของวิถีชีวิตและอิสระจากการดูแลของพวกเขาง่าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่มีอะไรที่จะขายและไม่มีอะไรที่จะซื้อ

มันได้รับการกล่าวว่าทุกคนมีชีวิตอยู่โดยการขายบางสิ่งบางอย่าง ในแง่ของคำสั่งนี้ครูมีชีวิตอยู่โดยการขายความรู้จากการขายนักปรัชญาภูมิปัญญาและพระสงฆ์โดยการขายความสะดวกสบายทางจิตวิญญาณ แม้ว่ามันอาจจะเป็นไปได้ในการวัดมูลค่าของสินค้าวัสดุในแง่ของเงินนั้นมันเป็นเรื่องยากมากที่จะประเมินมูลค่าที่แท้จริงของการบริการที่ผู้คนดำเนินการสำหรับเรา มีบางครั้งเมื่อเราเต็มใจที่จะให้ทุกอย่างที่เรามีเพื่อช่วยชีวิตของเรามี แต่เราอาจจะเสียใจจ่ายศัลยแพทย์สูงค่าสำหรับเราเสนอบริการนี้ได้อย่างแม่นยำ เงื่อนไขของสังคมเป็นเช่นที่ทักษะต้องได้รับการชำระเงินสำหรับในทางเดียวกันว่าสินค้าที่จะได้รับเงินสำหรับที่ร้าน ทุกคนมีสิ่งที่จะขาย.

เร่ร่อนดูเหมือนจะเป็นเพียงข้อยกเว้นนี้กฎทั่วไป ขอทานเกือบขายตัวเองเป็นมนุษย์ที่จะกระตุ้นความสงสารของผู้คนโดย แต่เร่ร่อนจริงไม่ได้เป็นขอทาน พวกเขาไม่มีอะไรที่จะขายและต้องการอะไรจากคนอื่น ๆ ในการแสวงหาความเป็นอิสระของพวกเขาไม่ได้เสียสละศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของพวกเขา จรจัดอาจขอเงิน แต่เขาจะไม่ขอให้คุณรู้สึกเสียใจสำหรับเขา เขาได้รับการแต่งตั้งโดยเจตนาที่จะนำชีวิตของเขานำไปสู่และตระหนักถึงผลที่ตามมา เขาอาจจะไม่แน่ใจว่าอาหารมื้อต่อไปจะมารูปแบบ แต่เขาเป็นอิสระจากพันของความวิตกกังวลที่ทำให้เสียใจคนอื่น ไม่กี่ของเขาครอบครองวัสดุทำให้มันเป็นไปได้สำหรับเขาที่จะย้ายจากสถานที่ที่มีความสะดวก โดยไม่ต้องนอนในที่โล่งเขาได้รับห่างไกลใกล้ชิดกับโลกของธรรมชาติกว่าส่วนใหญ่ของเราเคยทำ เขาอาจล่าขอทานหรือขโมยเป็นครั้งคราวเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ เขาอาจแม้กระทั่งในเวลาที่ต้องการจริงทำผลงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ; แต่เขาจะไม่เคยเสียสละเสรีภาพของเขา เรามักจะพูดถึงเร่ร่อนด้วยความชิงชังและใส่ไว้ในระดับเดียวกับขอทาน แต่วิธีการที่เราหลายคนสามารถพูดตรงๆว่าเราไม่ได้ลดลงเล็กน้อยอิจฉาวิธีง่ายๆในชีวิตของพวกเขาและเสรีภาพของพวกเขาจากการดูแล?