Many explanations have been offered

Many explanations have been offered as to why Israel and the Palestinians came to the realization that the conflict could be resolved only by a negotiated settlement. Three factors are frequently cited: the intifada, the Gulf War and the end of the Cold War.
The intifada had a direct and significant impact on both parties. Over four years, Israel attempted all kinds of strategies to end the intifada with- out success. The situation escalated during 1990-1991, when the intifada spread into Israel's pre-1967 borders with stabbing attacks by Palestinians on Israeli civilians. Moreover, Israel's international reputation was suffering because of the actions taken against the Palestinian population under occupation. For the Palestinians, the intifada activated the struggle for independence in the occupied territories and strengthened the “inside” leadership, who wanted a two-state solution, that is, recognition of lsrael within the pre-1967 borders and a Palestinian state in the West Bank and the Gaza Strip. That process culminated in 1988 when the PLO implicitly recognized Israel and declared a Palestinian state in the West Bank and Gaza with Jerusalem as its capital.
After the Gulf War, the PLO found itself in political and economic isolation as a consequence of its support for Saddam Hussein. For Israel, the Gulf War demonstrated that the United States did not necessarily regard Israel as a “strategic asset” in the region. With the end of the Cold War, United States was now able to build regional alliances with other Arab states, including Syria, There was concern in Israel as to the implications of the Gulf War and the end of the Cold War for the “special relationship” between the United States and Israel
With the end of superpower rivalry in the Middle East, a greater pragmatism toward the Arab-lsraeli conflict was discernible among Arab regimes. This encouraged the United States, after the Gulf War, to assume an active mediating approach to the Arab-Israeli conflict, aimed at facilitating a peace process. The U.S. administration actively sought the parties’ consent to convene a peace conference, which materialized at Madrid in 1991. This process involved a great deal of "pushing and pulling" by then Secretary of State James Baker, who "exercised precisely the right amount of pressure on all parties to ensure that the conference took place" (Peres 1995 316). Both Israel and the Palestinians reluctantly agreed to negotiate.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ได้รับเสนอคำอธิบายมากมายว่าทำไมอิสราเอลและชาวปาเลสไตน์มาสำนึกว่า ความขัดแย้งสามารถแก้ไขได้ โดยการชำระเงินที่เจรจาต่อรองเท่านั้น ปัจจัยสามประการคืออ้างถึงบ่อย: intifada ใน สงครามอ่าว และสงครามเย็นสิ้นสุด Intifada ที่มีผลกระทบโดยตรง และมีความสำคัญทั้งสองฝ่าย กว่าสี่ปี อิสราเอลพยายามทุกชนิดของกลยุทธ์การสิ้นสุดความสำเร็จกับออก intifada สถานการณ์การเลื่อนระดับในช่วงปี 1990-1991 เมื่อ intifada ที่แพร่กระจายเข้าไปในพรมแดนก่อน-1967 อิสราเอลกับแทงการโจมตีชาวปาเลสไตน์ในอิสราเอลพลเรือน นอกจากนี้ ชื่อเสียงระหว่างประเทศของอิสราเอลคือความทุกข์จากการกระทำกับประชากรปาเลสไตน์ภายใต้การยึดครอง สำหรับชาวปาเลสไตน์ intifada เปิดใช้งานการต่อสู้เพื่อเอกราชในดินแดนยึดครอง และเข้มแข็ง "ภายใน" เป็นผู้นำ ที่อยากแก้ปัญหาสองรัฐ คือ การรับรู้ของ lsrael ภายในพรมแดนปี 1967 ก่อนและรัฐปาเลสไตน์ในเวสต์แบงก์และฉนวน กระบวนการที่รุนแรงในปี 1988 เมื่อ PLO นัยยอมรับอิสราเอล และประกาศเป็นรัฐปาเลสไตน์ในเวสต์แบงก์และฉนวนกาซา มีเยรูซาเล็มเป็นเมืองหลวง หลังจากสงครามอ่าว PLO ที่พบตัวเองในการแยกการเมือง และเศรษฐกิจเป็นผลมาจากการสนับสนุนซัดดัมฮุสเซน สำหรับอิสราเอล สงครามอ่าวแสดงให้เห็นว่า ไทยก็ไม่จำเป็นต้องถือว่าอิสราเอลเป็น "สินทรัพย์เชิงยุทธศาสตร์" ในภูมิภาค กับจุดสิ้นสุดของสงครามเย็น สหรัฐอเมริกาตอนนี้ก็สามารถที่จะสร้างพันธมิตรในภูมิภาคกับรัฐอาหรับอื่น ๆ รวมทั้งซีเรีย มีความกังวลในอิสราเอลเป็นผลกระทบของสงครามอ่าวและสิ้นสุดของสงครามเย็นสำหรับความสัมพันธ์พิเศษ"ระหว่างสหรัฐอเมริกาและอิสราเอล มีการแข่งขันมหาอำนาจในตะวันออกกลาง นิยมมากขึ้นไปสู่ความขัดแย้งอาหรับ-lsraeli ถูกตโลในหมู่อาหรับระบอบ นี้สนับสนุนให้สหรัฐอเมริกา หลังจากสงครามอ่าว การสมมติวิธี mediating การ active กับข้อครหา มุ่งอำนวยความสะดวกในกระบวนการสันติภาพ รัฐบาลสหรัฐฯ ทยอยยินยอมฝ่ายประชุมประชุมสันติภาพ ซึ่งรูปธรรมที่มาดริดในปี 1991 กระบวนการนี้เกี่ยวข้องกับการจัดการดีของ "ผลักดัน และดึง" โดยแล้วเลขาธิการรัฐเจมส์เบเกอร์ ซึ่ง "ใช้อย่างแม่นยำปริมาณแรงดันจากทุกฝ่ายเพื่อให้แน่ใจว่า การประชุมที่เกิดขึ้น" (ลอง 1995 316) อิสราเอลและปาเลสไตน์ที่ฝืนใจยอมรับการเจรจาต่อรอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำอธิบายหลายได้รับการเสนอว่าทำไมอิสราเอลและปาเลสไตน์มาตระหนักว่าความขัดแย้งที่อาจจะแก้ไขได้โดยการเจรจาตกลงเท่านั้น ปัจจัยที่สามมักอ้าง:. the Intifada, สงครามอ่าวและจุดสิ้นสุดของสงครามเย็น
Intifada มีผลกระทบโดยตรงและมีนัยสำคัญต่อทั้งสองฝ่าย กว่าสี่ปีอิสราเอลพยายามทุกชนิดของกลยุทธ์ที่จะจบ Intifada ปราศจากความสำเร็จ สถานการณ์ที่เพิ่มขึ้นในช่วง 1990-1991 เมื่อ Intifada แพร่กระจายเข้าไปในเขตแดนก่อน 1967 ของอิสราเอลกับการโจมตีแทงโดยชาวปาเลสไตน์พลเรือนอิสราเอล นอกจากนี้ยังมีชื่อเสียงระดับนานาชาติของอิสราเอลเป็นทุกข์เพราะการดำเนินการกับประชากรปาเลสไตน์ภายใต้การยึดครอง สำหรับชาวปาเลสไตน์ Intifada เปิดใช้งานการต่อสู้เพื่อเอกราชในดินแดนยึดครองและความเข้มแข็งความเป็นผู้นำ "ภายใน" ใครอยากเป็นทางออกที่สองรัฐ, ที่อยู่, การรับรู้ของ lsrael ภายในพรมแดนก่อนปี 1967 และรัฐปาเลสไตน์ในเวสต์ ธนาคารและฉนวนกาซา กระบวนการที่ culminated ในปี 1988 เมื่อ PLO โดยปริยายได้รับการยอมรับอิสราเอลและประกาศให้เป็นรัฐปาเลสไตน์ในเวสต์แบงก์และฉนวนกาซากับกรุงเยรูซาเล็มเป็นเมืองหลวง.
หลังจากที่สงครามอ่าว PLO พบตัวเองในการแยกทางการเมืองและเศรษฐกิจเป็นผลมาจากการสนับสนุนซัดดัม ฮุสเซน อิสราเอลสงครามอ่าวแสดงให้เห็นว่าสหรัฐฯไม่จำเป็นต้องมองว่าอิสราเอลเป็น "สินทรัพย์เชิงกลยุทธ์" ในภูมิภาค กับการสิ้นสุดของสงครามเย็น, สหรัฐอเมริกาคือตอนนี้สามารถที่จะสร้างพันธมิตรในระดับภูมิภาคกับประเทศอาหรับอื่น ๆ รวมทั้งซีเรียมีความกังวลในอิสราเอลเป็นผลกระทบของสงครามอ่าวและจุดสิ้นสุดของสงครามเย็นสำหรับ "ความสัมพันธ์พิเศษคือ "ระหว่างสหรัฐอเมริกาและอิสราเอล
ด้วยในตอนท้ายของการแข่งขันมหาอำนาจในตะวันออกกลางที่เป็นนิยมมากขึ้นไปสู่ความขัดแย้งอาหรับ lsraeli ก็มองเห็นได้ในหมู่ระบอบอาหรับ นี้สนับสนุนให้ประเทศสหรัฐอเมริกาหลังจากที่สงครามอ่าวที่จะถือว่าเป็นวิธีการที่ใช้งานเพื่อไกล่เกลี่ยความขัดแย้งอาหรับกับอิสราเอลที่มีวัตถุประสงค์เพื่ออำนวยความสะดวกในกระบวนการสันติภาพ การบริหารงานของสหรัฐอย่างแข็งขันขอความยินยอมจากฝ่ายการประชุมประชุมสันติภาพซึ่งรูปธรรมที่อัลมาดริดในปี 1991 กระบวนการนี้เกี่ยวข้องกับการจัดการที่ดีของ "การผลักดันและดึง" ด้วยแล้วรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศของเจมส์เบเกอร์ใคร "ใช้สิทธิได้อย่างแม่นยำในปริมาณที่เหมาะสมของ ความดันในทุกฝ่ายเพื่อให้มั่นใจว่าการประชุมที่เกิดขึ้น "(เปเรส 1995 316) ทั้งอิสราเอลและปาเลสไตน์ตกลงอย่างไม่เต็มใจที่จะเจรจา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำอธิบายหลายได้รับการเสนอว่าทำไมอิสราเอลและปาเลสไตน์มาตระหนักว่า ความขัดแย้งที่อาจจะได้รับการแก้ไข โดยเจรจายอมความ สามปัจจัยที่มักอ้าง : Intifada , สงครามอ่าวและการสิ้นสุดของสงครามเย็นIntifada มีผลกระทบโดยตรง และที่สำคัญทั้ง 2 ฝ่าย กว่าสี่ปีอิสราเอลพยายามทุกชนิดของกลยุทธ์ที่จะสิ้นสุด Intifada กับ - ความสำเร็จ สถานการณ์ที่เพิ่มขึ้นในระหว่าง 2533-2534 เมื่อชาวปาเลสไตน์ได้แพร่กระจายเข้าไปในอิสราเอลโจมตีปาเลสไตน์แทง sucks พรมแดนกับพลเรือนชาวอิสราเอล นอกจากนี้ชื่อเสียงระหว่างประเทศของอิสราเอล คือ ทุกข์เพราะการกระทำต่อประชากรปาเลสไตน์ที่อยู่ภายใต้การยึดครอง สำหรับชาวปาเลสไตน์ , ชาวปาเลสไตน์ที่ใช้ต่อสู้เพื่ออิสรภาพในการยึดครองดินแดน และความเข้มแข็ง " ภาวะผู้นำภายใน " ที่อยากแก้ปัญหาสองรัฐคือ การยอมรับ lsrael ภายในเขตแดน sucks และรัฐปาเลสไตน์ในเวสต์แบงก์และฉนวนกาซา . กระบวนการที่ culminated ใน 1988 เมื่อโพลโดยปริยายยอมรับอิสราเอลและปาเลสไตน์เป็นรัฐในเวสต์แบงก์และฉนวนกาซากับเยรูซาเล็มเป็นเมืองหลวงของหลังจากสงครามอ่าว , โพลพบว่าตัวเองในทางการเมืองและเศรษฐกิจแยกเป็นผลมาจากการสนับสนุนของซัดดัม ฮุสเซน . อิสราเอลสงครามอ่าวแสดงว่า สหรัฐอเมริกา ไม่จําเป็นต้องถือว่าอิสราเอลเป็นเชิงกลยุทธ์ " สินทรัพย์ " ในภูมิภาค กับการสิ้นสุดของสงครามเย็น สหรัฐอเมริกา คือตอนนี้สามารถที่จะสร้างพันธมิตรในภูมิภาคกับรัฐอาหรับอื่น ๆรวมทั้งประเทศซีเรีย มีความกังวลในอิสราเอลถึงผลกระทบของสงคราม และการสิ้นสุดของสงครามเย็นใน " ความสัมพันธ์พิเศษระหว่างสหรัฐอเมริกาและอิสราเอลกับการสิ้นสุดของการแข่งขัน มหาอำนาจในตะวันออกกลางมากขึ้น ปฏิบัติต่อความขัดแย้ง lsraeli อาหรับถูกบอกระหว่างระบอบการปกครองของอาหรับ นี้สนับสนุนสหรัฐอเมริกาหลังสงครามอ่าว สมมติใช้วิธีการไกล่เกลี่ยความขัดแย้งอิสราเอลอาหรับ , มีวัตถุประสงค์เพื่อส่งเสริมกระบวนการสันติภาพ การบริหารงานของสหรัฐอย่างแสวงหางานเลี้ยงยินยอมที่จะประชุมการประชุมสันติภาพ ซึ่งปรากฏอยู่ที่มาดริดในปี 1991 กระบวนการนี้เกี่ยวข้องกับการจัดการที่ดีของการ " ผลักไส " แล้วเลขานุการของรัฐเจมส์ เบเกอร์ ที่ " ใช้สิทธิแน่นอนปริมาณที่เหมาะสมของความดันต่อทุกฝ่าย เพื่อให้มั่นใจว่า การประชุมที่เอาสถานที่ " ( เปเร 1995 316 ) ทั้งอิสราเอลและปาเลสไตน์อย่างไม่เต็มใจตกลงที่จะเจรจา