Defining the Field(s) of Public Pol

Defining the Field(s) of Public Policy Studies
Lacking a general definition of public policy means the various disciplines with policy orientations can adopt their own definitions and not worry that other supposed policy scholars seem to be studying something very different, and for very different reasons. From this perspective there is not a field of public policy studies, there are fields—plural—of public policy studies. This plurality is not necessarily such a bad thing. For one thing, it frees the study of public policy from the insular intellectual silos that constitute traditional academic disciplines. Policy scholars are free to jump fences, picking whatever pasture seems most suited to the issue or question at hand. Rather than defining a single concept as the core focus of different activities, then, perhaps it is better to define the field (or fields) rather than the core concept. Some may argue this restates the definitional problem rather than solves it. The field of policy studies, for example, has been defined as “any research that relates to or promotes the public interest” (Palumbo1981, 8). Such broad definitions make the field of policy studies as vague and non-general as the concept of public policy appears to be. Definitions for the “policy sciences”—for our purposes a synonym for “policy studies”— include the “application of knowledge and rationality to perceived social problems” (Dror 1968, 49) and “an umbrella term describing a broadgauge intellectual approach applied to the examination of societally critical problems” (P. deLeon 1988, 219). From the field-level perspective, then, the study of public policy is about identifying important societal problems that presumably require government action in order to be effectively addressed, formulating solutions to those problems, and assessing the impact of those solutions on the target problem (P. deLeon 2006). Under this general umbrella are a range of subfields that have developed quite independently of each other. These include policy evaluation, policy analysis, and policy process. Policy evaluation seeks to systematically assess “the consequences of what governments do and say” (Dubnick and Bardes 1983, 203). Policy evaluation is typically an ex post undertaking that uses a wide range of methods to identify and isolate a causal relationship between a policy or a program and an outcome of interest (Mohr 1995). The fundamental question in policy evaluation is
empirical: what have we done? Whereas policy evaluation is largely an empirical exercise, policy analysis is more normative. Policy analysis focuses on ex ante questions. The most fundamental of these is: what should we do? The object is to determine the best policy for public authorities to adopt to address a give problem or issue of concern. The challenge for policy analysis is coming up with some comparative yardstick to serve as a decision rule for “best.” Efficiency and effectiveness, for example, are both defensible criteria for judging what is, or is not, the best policy to address a particular problem or issue of concern. Yet the most efficient policy is not necessarily the most effective, and vice versa. If policy evaluation asks questions about what have we done, and policy analysis asks questions about what should we do, policy process research is focused on the how and why of policymaking. Those who study
policy process are interested in finding out why governments pay attention to some problems and not others (agenda setting), why policy changes or remains stable across time, and where policy comes from. Imposing organization and order onto the field of policy studies through a taxonomy of its constituent subfields such as policy analysis, policy evaluation, and policy process can in one sense lead us back to the definitional dead ends we found in trying to squeeze specificity and clarity out of the underlying concept of public policy.Most of these fields have an intellectual history that mimics the definitional struggles surrounding the concept public policy. Policy analysis, for example, has been defined as “a means of synthesizing information including research results to produce a format for policy decisions” (Williams 1971, xi), and as “an applied social science discipline which uses multiple methods of inquiry to produce and transform policy-relevant information that may be utilized in political settings to wresolve policy problems” (Dunn 1981, ix). Parsing out such definitions leads to either loopholes (shouldn’t the definition say something about who is using the information and to what purposes? See Weimer and Vining 2005, 24), or to vacuous generalities (policy analysis covers everything dealing with government decision making). This approach, however, does provide at least one clear advantage. By carving the field into broad, multidisciplinary orientations such as policy or program evaluation, policy analysis, and policy process, it is possible to identify within each some roughly coherent framework. If nothing else, this approach clarifies a series of research questions central to the field of public policy studies as a whole: how do public authorities decide what problems or issues to pay attention to? How does government decide what to do about those problems? What values should be used to determine the“best” government response to a particular problem or matter of concern? What do government actions intend to achieve? Have those goals been achieved? If so, to what extent? If not, why not? These questions systematically sort and organize different policy subfields such as policy process (the first two questions), policy analysis (the second two questions), and policy evaluation (the last questions). And within each of these particular orientations identifiable conceptual frameworks have been either constructed or appropriated to provide systematic answers to the underlying questions. Even accepting the difficulties with defining the concept of public policy, most would agree these are important questions and finding the answers is important, both as a means to improving the lot of society and to better understanding the human condition generally. Although it is not immediately clear what connects, say, the work of a political scientist studying the formation of coalitions within a particular policy subsystem, to, say, a program evaluator running a randomized field trial on the effectiveness (or lack thereof) of a particular government activity, the connections definitely exist. For one thing, most (if not all) of the subfields under the policy studies umbrella trace to a common historical root. There may be fields (plural) of policy studies rather than a field (singular), but the original intent was to till all with a common intellectual plow.

The Policy Sciences: A Very Short History of the Field of Policy Studies
It is not hard to extend the history of policy studies back to antiquity: what governments do or do not do has occupied the attention and interest of humans ever since there were governments. All advisers who whispered in the ears of princes, and their rivals who assessed and countered the prince’s decisions, were students of public policy. All were interested in answering the research questions listed just a few paragraphs ago. Using these questions as a means to define its intellectual heritage, policy studies can legitimately claim everyone from Plato (who laid out a lot of policy recommendations in The Republic) to Machiavelli (who in The Prince had some definite ideas on how policymaking power should be exercised) among their intellectual founders. Other political thinkers Thomas Hobbes, John Locke, James Madison, Adam Smith, John Stuart Mill qualify as policy scholars under this definition. They all were broadly concerned with what government does and does not do and were often interested in specific questions of what the government should do and how it should go about doing it as well as in assessing what impact
the government has on various problems in society. Most students of public policy, however, consider the field of policy studies a fairly new undertaking, at least as a distinct academic discipline. Public administration, economics, and political science consider their respective policy orientations to be no more than a century old. Many claim a lineage of less than half of that. Systematic policy analysis is sometimes attributed to the development and adoption of cost benefit analyses by the federal government (mostly for water projects) in the1930s (Fuguitt and Wilcox 1999, 1–5). Others trace the roots of policy analysis back no further than the 1960s (Radin 1997). Whereas any claim to identify the absolute beginning of the field of public policy studies and its various subfields should rightly be taken with a grain of salt, most histories converge on a roughly common starting point. That starting point is Harold Lasswell, who laid down a grand vision of what he called the “policy sciences” in the middle years of the twentieth century. Even though his vision has been, at best, imperfectly realized, most of the various policy orientations discussed thus far share Lasswell as a common branch in their intellectual family tree, even as they branch off into very different directions elsewhere. In some ways Lasswell’s vision of the policy sciences was a vision of what political science should become (see Lasswell 1951a and 1956). Yet though Lasswell gave political science a central place in the policy sciences, his vision was anything but parochial. The policy sciences were to draw from all the social sciences, law, and other disciplines. The idea of the policy sciences was an outgrowth not just of Lasswell’s academic interests but also his practical experience in government. Lasswell was one of a number of profhigh profileial scientists who helped government formulate policy during World War II (Lass

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การกำหนดเขตของการศึกษานโยบายสาธารณะLacking a general definition of public policy means the various disciplines with policy orientations can adopt their own definitions and not worry that other supposed policy scholars seem to be studying something very different, and for very different reasons. From this perspective there is not a field of public policy studies, there are fields—plural—of public policy studies. This plurality is not necessarily such a bad thing. For one thing, it frees the study of public policy from the insular intellectual silos that constitute traditional academic disciplines. Policy scholars are free to jump fences, picking whatever pasture seems most suited to the issue or question at hand. Rather than defining a single concept as the core focus of different activities, then, perhaps it is better to define the field (or fields) rather than the core concept. Some may argue this restates the definitional problem rather than solves it. The field of policy studies, for example, has been defined as “any research that relates to or promotes the public interest” (Palumbo1981, 8). Such broad definitions make the field of policy studies as vague and non-general as the concept of public policy appears to be. Definitions for the “policy sciences”—for our purposes a synonym for “policy studies”— include the “application of knowledge and rationality to perceived social problems” (Dror 1968, 49) and “an umbrella term describing a broadgauge intellectual approach applied to the examination of societally critical problems” (P. deLeon 1988, 219). From the field-level perspective, then, the study of public policy is about identifying important societal problems that presumably require government action in order to be effectively addressed, formulating solutions to those problems, and assessing the impact of those solutions on the target problem (P. deLeon 2006). Under this general umbrella are a range of subfields that have developed quite independently of each other. These include policy evaluation, policy analysis, and policy process. Policy evaluation seeks to systematically assess “the consequences of what governments do and say” (Dubnick and Bardes 1983, 203). Policy evaluation is typically an ex post undertaking that uses a wide range of methods to identify and isolate a causal relationship between a policy or a program and an outcome of interest (Mohr 1995). The fundamental question in policy evaluation isประจักษ์: อะไรเราเสร็จ ในขณะที่การประเมินนโยบายเป็นส่วนใหญ่การออกกำลังกายที่ประจักษ์ วิเคราะห์นโยบายเป็น normative มาก วิเคราะห์นโยบายเน้นอดีตถามอีก พื้นฐานที่สุดของเหล่านี้คือ: ควรเราทำ เป้าหมายคือการ กำหนดนโยบายดีที่สุดสำหรับหน่วยงานภาครัฐเพื่อนำมาใช้อยู่ปัญหาให้หรือเรื่องที่เกี่ยวข้อง ความท้าทายสำหรับการวิเคราะห์นโยบายจะตามมา ด้วยบาง yardstick เปรียบเทียบเป็นกฎการตัดสินใจสำหรับ "ส่วน" ประสิทธิภาพและประสิทธิผล เช่น มีทั้งเกณฑ์ defensible สำหรับตัดสินอะไร หรือไม่ นโยบายดีที่สุดเพื่อแก้ไขปัญหาเฉพาะหรือเรื่องกังวล ยังไม่จำเป็นที่มีประสิทธิภาพสูงสุด นโยบายมีประสิทธิภาพสูงสุด และในทางกลับกัน ถ้าประเมินนโยบายถามคำถาม เกี่ยวกับสิ่งที่เราทำ และวิเคราะห์นโยบายถามคำถามเกี่ยวกับสิ่งที่ควรเราทำ นโยบายการวิจัยเน้นวิธีการ และเหตุผลของ policymaking การ ผู้ที่ศึกษาpolicy process are interested in finding out why governments pay attention to some problems and not others (agenda setting), why policy changes or remains stable across time, and where policy comes from. Imposing organization and order onto the field of policy studies through a taxonomy of its constituent subfields such as policy analysis, policy evaluation, and policy process can in one sense lead us back to the definitional dead ends we found in trying to squeeze specificity and clarity out of the underlying concept of public policy.Most of these fields have an intellectual history that mimics the definitional struggles surrounding the concept public policy. Policy analysis, for example, has been defined as “a means of synthesizing information including research results to produce a format for policy decisions” (Williams 1971, xi), and as “an applied social science discipline which uses multiple methods of inquiry to produce and transform policy-relevant information that may be utilized in political settings to wresolve policy problems” (Dunn 1981, ix). Parsing out such definitions leads to either loopholes (shouldn’t the definition say something about who is using the information and to what purposes? See Weimer and Vining 2005, 24), or to vacuous generalities (policy analysis covers everything dealing with government decision making). This approach, however, does provide at least one clear advantage. By carving the field into broad, multidisciplinary orientations such as policy or program evaluation, policy analysis, and policy process, it is possible to identify within each some roughly coherent framework. If nothing else, this approach clarifies a series of research questions central to the field of public policy studies as a whole: how do public authorities decide what problems or issues to pay attention to? How does government decide what to do about those problems? What values should be used to determine the“best” government response to a particular problem or matter of concern? What do government actions intend to achieve? Have those goals been achieved? If so, to what extent? If not, why not? These questions systematically sort and organize different policy subfields such as policy process (the first two questions), policy analysis (the second two questions), and policy evaluation (the last questions). And within each of these particular orientations identifiable conceptual frameworks have been either constructed or appropriated to provide systematic answers to the underlying questions. Even accepting the difficulties with defining the concept of public policy, most would agree these are important questions and finding the answers is important, both as a means to improving the lot of society and to better understanding the human condition generally. Although it is not immediately clear what connects, say, the work of a political scientist studying the formation of coalitions within a particular policy subsystem, to, say, a program evaluator running a randomized field trial on the effectiveness (or lack thereof) of a particular government activity, the connections definitely exist. For one thing, most (if not all) of the subfields under the policy studies umbrella trace to a common historical root. There may be fields (plural) of policy studies rather than a field (singular), but the original intent was to till all with a common intellectual plow. นโยบายศาสตร์: สั้น ๆ ประวัติด้านการศึกษานโยบายไม่ยากที่จะขยายประวัติความเป็นมาของนโยบายการศึกษาไปโบราณ: ที่รัฐบาลทำ หรือทำไม่ได้ครอบครองความสนใจและสนใจของมนุษย์นับตั้งแต่มีรัฐบาล ประการทั้งหมดผู้กระซิบในหูของปริ๊นซ์ และคู่แข่งของผู้ประเมิน และตัดสินใจของเจ้าชาย countered มีนักเรียนนโยบายสาธารณะ ทั้งหมดมีความสนใจในการตอบคำถามการวิจัยที่แสดงเพียงสองหรือสามย่อหน้าที่ผ่านมา ใช้คำถามเหล่านี้เป็นวิธีการที่สามารถเป็นมรดกทางปัญญา การศึกษานโยบายสามารถถูกต้องตามกฎหมายเรียกร้องทุกคนจากเพลโต (ที่วางมากข้อเสนอแนะนโยบายในสาธารณรัฐ) เพื่อมาเคียเวลลิ (ที่อยู่ในเจ้าชายที่มีความคิดบางอย่างแน่นอนว่า policymaking พลังควรจะใช้) ในหมู่ผู้ก่อตั้งของปัญญาได้ อื่น ๆ thinkers เมืองมัส ฮอบส์ Thomas จอห์นล็อก James เมดิสัน อาดัมสมิธ จอห์นสจ๊วตมิลล์รับรองเป็นนโยบายภายใต้ข้อกำหนดนี้ พวกเขาทั้งหมดถูกทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับรัฐบาลใดไม่ทำ และก็มักจะสนใจ ในคำถามเฉพาะที่รัฐบาลควรทำอะไรและอย่างไรนั้นควรไปเกี่ยวกับการทำ และ ในการประเมินผลกระทบสิ่งthe government has on various problems in society. Most students of public policy, however, consider the field of policy studies a fairly new undertaking, at least as a distinct academic discipline. Public administration, economics, and political science consider their respective policy orientations to be no more than a century old. Many claim a lineage of less than half of that. Systematic policy analysis is sometimes attributed to the development and adoption of cost benefit analyses by the federal government (mostly for water projects) in the1930s (Fuguitt and Wilcox 1999, 1–5). Others trace the roots of policy analysis back no further than the 1960s (Radin 1997). Whereas any claim to identify the absolute beginning of the field of public policy studies and its various subfields should rightly be taken with a grain of salt, most histories converge on a roughly common starting point. That starting point is Harold Lasswell, who laid down a grand vision of what he called the “policy sciences” in the middle years of the twentieth century. Even though his vision has been, at best, imperfectly realized, most of the various policy orientations discussed thus far share Lasswell as a common branch in their intellectual family tree, even as they branch off into very different directions elsewhere. In some ways Lasswell’s vision of the policy sciences was a vision of what political science should become (see Lasswell 1951a and 1956). Yet though Lasswell gave political science a central place in the policy sciences, his vision was anything but parochial. The policy sciences were to draw from all the social sciences, law, and other disciplines. The idea of the policy sciences was an outgrowth not just of Lasswell’s academic interests but also his practical experience in government. Lasswell was one of a number of profhigh profileial scientists who helped government formulate policy during World War II (Lass

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กำหนดฟิลด์ (s)
การศึกษานโยบายสาธารณะที่ขาดความหมายทั่วไปของนโยบายสาธารณะหมายถึงสาขาวิชาต่างๆที่มีแนวนโยบายที่สามารถนำมาใช้คำจำกัดความของตัวเองและไม่ต้องกังวลว่านักวิชาการนโยบายควรอื่นๆ ดูเหมือนจะศึกษาบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกันมากและด้วยเหตุผลที่แตกต่างกันมาก . จากมุมมองนี้มีไม่ได้เป็นด้านการศึกษานโยบายสาธารณะที่มีฟิลด์พหูพจน์ของการศึกษานโยบายสาธารณะ ส่วนใหญ่นี้ไม่จำเป็นต้องดังกล่าวเป็นสิ่งที่ไม่ดี สำหรับสิ่งหนึ่งที่มันอิสระการศึกษานโยบายสาธารณะจากไซโลโดดเดี่ยวทางปัญญาที่เป็นสาขาวิชาการแบบดั้งเดิม นักวิชาการนโยบายมีอิสระที่จะกระโดดรั้วหยิบสิ่งที่ดูเหมือนว่าทุ่งหญ้าที่เหมาะสมที่สุดกับปัญหาหรือคำถามที่อยู่ในมือ แทนที่จะกำหนดแนวคิดเดียวเป็นจุดสนใจหลักของกิจกรรมที่แตกต่างกันแล้วบางทีมันอาจจะดีกว่าที่จะกำหนดเขตข้อมูล (หรือสาขา) มากกว่าแนวคิดหลัก บางคนอาจโต้แย้งนี้ restates ปัญหา definitional มากกว่าแก้มัน ด้านการศึกษานโยบายตัวอย่างเช่นได้รับการกำหนดให้เป็น "งานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับการส่งเสริมหรือความสนใจของประชาชนใด ๆ " (Palumbo1981 8) คำจำกัดความดังกล่าวให้กว้างด้านการศึกษาเป็นนโยบายที่คลุมเครือและไม่ทั่วไปเช่นแนวคิดของนโยบายสาธารณะที่ดูเหมือนจะเป็น ความหมายสำหรับ "วิทยาศาสตร์นโยบาย" เผื่อวัตถุประสงค์ของเราคำพ้องสำหรับ "นโยบายการศึกษา" - รวมถึง "การประยุกต์ใช้ความรู้และเหตุผลที่จะรับรู้ปัญหาสังคม" (Dror 1968, 49) และ "คำที่ร่มอธิบายวิธีการทางปัญญา broadgauge นำไปใช้ การตรวจสอบปัญหาที่สำคัญ societally "(หน DeLeon ปี 1988, 219) จากมุมมองของระดับฟิลด์แล้วการศึกษานโยบายสาธารณะเป็นเรื่องเกี่ยวกับการระบุปัญหาสังคมที่สำคัญที่น่าจะต้องมีการดำเนินการของรัฐบาลในการที่จะแก้ไขได้อย่างมีประสิทธิภาพการกำหนดวิธีการแก้ไขปัญหาเหล่านั้นและการประเมินผลกระทบของการแก้ปัญหาผู้ที่อยู่ในปัญหาเป้าหมาย ( พี DeLeon 2006) ภายใต้ร่มทั่วไปนี้ช่วงของฟิลด์ที่ได้มีการพัฒนาค่อนข้างเป็นอิสระของแต่ละอื่น ๆ เหล่านี้รวมถึงการประเมินผลนโยบายวิเคราะห์นโยบายและกระบวนการกำหนดนโยบาย การประเมินผลนโยบายพยายามที่จะเป็นระบบการประเมิน "ผลที่ตามมาของสิ่งที่รัฐบาลทำและบอกว่า" (Dubnick และ Bardes 1983, 203) การประเมินผลนโยบายโดยทั่วไปจะมีอดีตกิจการโพสต์ที่ใช้ความหลากหลายของวิธีการที่จะระบุและแยกความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างนโยบายหรือโปรแกรมและผลของความสนใจ (มอร์ 1995) คำถามพื้นฐานในการประเมินผลนโยบายเชิงประจักษ์: สิ่งที่เราได้ทำ?
ในขณะที่การประเมินผลนโยบายเป็นส่วนใหญ่การออกกำลังกายเชิงประจักษ์วิเคราะห์นโยบายเป็นกฎเกณฑ์มากขึ้น การวิเคราะห์นโยบายมุ่งเน้นไปที่คำถามก่อนอดีต พื้นฐานที่สุดของเหล่านี้คือสิ่งที่เราควรทำอย่างไร? วัตถุคือการกำหนดนโยบายที่ดีที่สุดสำหรับหน่วยงานของรัฐจะนำมาใช้ในการแก้ไขปัญหาให้หรือปัญหาของความกังวล ความท้าทายสำหรับการวิเคราะห์นโยบายกำลังจะมาถึงกับบางปทัฏฐานเปรียบเทียบเพื่อใช้เป็นกฎการตัดสินใจสำหรับ "ที่ดีที่สุด." ประสิทธิภาพและประสิทธิผลเช่นมีทั้งเกณฑ์ที่สมเหตุสมผลสำหรับการตัดสินสิ่งที่เป็นหรือไม่ได้เป็นนโยบายที่ดีที่สุดที่จะอยู่โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปัญหาหรือปัญหาของความกังวล แต่นโยบายที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดคือไม่จำเป็นต้องมีประสิทธิภาพมากที่สุดและในทางกลับกัน หากการประเมินผลนโยบายการถามคำถามเกี่ยวกับสิ่งที่เราได้ทำและวิเคราะห์นโยบายถามคำถามเกี่ยวกับสิ่งที่เราควรทำวิจัยกระบวนการกำหนดนโยบายมุ่งเน้นไปที่วิธีการและเหตุผลของการกำหนดนโยบาย ผู้ที่ศึกษากระบวนการกำหนดนโยบายที่มีความสนใจในการหาเหตุผลที่รัฐบาลให้ความสนใจกับปัญหาบางอย่างและไม่ได้คนอื่น ๆ (วาระการตั้งค่า) ทำไมการเปลี่ยนแปลงนโยบายหรือยังคงมีเสถียรภาพข้ามเวลาและสถานที่ที่มาจากนโยบาย
การจัดเก็บภาษีขององค์กรและการสั่งซื้อเข้าสู่สนามของการศึกษานโยบายผ่านอนุกรมวิธานของฟิลด์ที่เป็นส่วนประกอบของตัวมันเองเช่นการวิเคราะห์นโยบายและการประเมินผลนโยบายและกระบวนการกำหนดนโยบายสามารถในความรู้สึกหนึ่งนำเรากลับไปที่ปลายตาย definitional ที่เราพบในการพยายามที่จะบีบจำเพาะและความชัดเจนออกมา แนวคิดพื้นฐานของประชาชน policy.Most เขตข้อมูลเหล่านี้มีประวัติทางปัญญาที่เลียนแบบการต่อสู้ definitional รอบแนวคิดนโยบายสาธารณะ การวิเคราะห์นโยบายตัวอย่างเช่นได้รับการกำหนดให้เป็น "วิธีการสังเคราะห์ข้อมูลรวมทั้งผลงานวิจัยในการผลิตรูปแบบสำหรับการตัดสินใจในนโยบายที่" (วิลเลียมส์ 1971 ซีอาน) และเป็น "นำไปใช้วินัยทางสังคมศาสตร์ซึ่งใช้วิธีการหลาย ๆ สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมในการผลิต และเปลี่ยนข้อมูลนโยบายที่เกี่ยวข้องที่อาจจะนำมาใช้ในการตั้งค่าทางการเมืองที่จะ wresolve ปัญหานโยบาย "(ดันน์ 1981 ix) แยกออกจากคำนิยามดังกล่าวจะนำไปสู่ช่องโหว่ทั้ง (ไม่ควรนิยามพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับผู้ที่ใช้ข้อมูลและสิ่งที่วัตถุประสงค์? ดู Weimer และ Vining 2005, 24) หรือ generalities ว่างเปล่า (วิเคราะห์นโยบายครอบคลุมทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับการทำการตัดสินใจของรัฐบาล ) วิธีการนี้ แต่ไม่ให้อย่างน้อยหนึ่งข้อได้เปรียบที่ชัดเจน โดยการแกะสลักฟิลด์เป็นวงกว้างแนวสหสาขาวิชาชีพเช่นนโยบายหรือการประเมินโปรแกรมวิเคราะห์นโยบายและกระบวนการกำหนดนโยบายก็เป็นไปได้ที่จะระบุในแต่ละกรอบบางอย่างคร่าว ๆ ที่เชื่อมโยงกัน ถ้าไม่มีอะไรชี้แจงวิธีการนี้ชุดของคำถามการวิจัยกลางในการด้านการศึกษานโยบายสาธารณะโดยรวม: วิธีการทำหน่วยงานของรัฐตัดสินใจสิ่งที่เป็นปัญหาหรือประเด็นที่ให้ความสนใจกับ? รัฐบาลอย่างไรตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับปัญหาเหล่านั้นหรือไม่ สิ่งที่มีค่าควรที่จะใช้ในการกำหนด "ดีที่สุด" ในการตอบสนองของรัฐบาลโดยเฉพาะอย่างยิ่งปัญหาหรือเรื่องของความกังวล? สิ่งใดที่การกระทำของรัฐบาลตั้งใจที่จะบรรลุ? มีเป้าหมายเหล่านั้นประสบความสำเร็จ? ถ้าเป็นเช่นนั้นสิ่งที่ขอบเขต? ถ้าไม่ทำไมไม่? คำถามเหล่านี้เป็นระบบเรียงและจัดระเบียบฟิลด์นโยบายแตกต่างกันเช่นกระบวนการกำหนดนโยบาย (ครั้งแรกสองคำถาม) วิเคราะห์นโยบาย (ที่สองคำถามที่สอง) และการประเมินผลนโยบาย (คำถามที่ผ่านมา) และในแต่ละทิศทางเหล่านี้โดยเฉพาะกรอบแนวคิดที่สามารถระบุตัวได้รับการสร้างหรือเหมาะสมที่จะให้คำตอบที่เป็นระบบเพื่อคำถามพื้นฐาน แม้จะยอมรับความยากลำบากที่มีการกำหนดแนวคิดของนโยบายสาธารณะส่วนใหญ่จะเห็นเหล่านี้เป็นคำถามที่สำคัญและหาคำตอบที่มีความสำคัญทั้งเป็นวิธีการในการปรับปรุงจำนวนมากของสังคมและความเข้าใจที่ดีกว่าสภาพของมนุษย์โดยทั่วไป ถึงแม้ว่ามันจะไม่ชัดเจนทันทีว่าเชื่อมต่อการพูด, การทำงานของนักวิทยาศาสตร์การเมืองการศึกษาการก่อตัวของพันธมิตรที่อยู่ในระบบย่อยนโยบายโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการพูดการประเมินโปรแกรมการทำงานการทดลองภาคสนามแบบสุ่มเกี่ยวกับประสิทธิผล (หรือขาดมัน) ของ กิจกรรมของรัฐบาลโดยเฉพาะอย่างยิ่งการเชื่อมต่อที่มีอยู่แน่นอน สำหรับสิ่งหนึ่งที่มากที่สุด (ถ้าไม่ทั้งหมด) ของฟิลด์ภายใต้การศึกษานโยบายร่มติดตามไปยังรากประวัติศาสตร์ที่พบบ่อย อาจจะมีสาขา (พหูพจน์) ของการศึกษานโยบายมากกว่าสนาม (เอกพจน์) แต่ความตั้งใจเดิมที่จะจนทั้งหมดที่มีการไถทางปัญญาร่วมกัน. วิทยาศาสตร์นโยบาย: ประวัติโดยย่อมากของสาขาการศึกษานโยบายมันไม่ยากที่จะขยายการศึกษาประวัติศาสตร์ของนโยบายกลับไปสมัยโบราณ: สิ่งที่รัฐบาลทำหรือไม่ทำได้อยู่ในความสนใจและความสนใจของมนุษย์นับตั้งแต่มีรัฐบาล ที่ปรึกษาทุกคนที่กระซิบในหูของเจ้าชายและคู่แข่งของพวกเขาที่ได้รับการประเมินและตัดสินใจโต้ของเจ้าชายเป็นนักศึกษาของนโยบายสาธารณะ ทั้งหมดมีความสนใจในการตอบคำถามการวิจัยที่ระบุไว้เพียงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาวรรค การใช้คำถามเหล่านี้เป็นวิธีการที่จะกำหนดมรดกทางปัญญา, การศึกษานโยบายการถูกต้องตามกฎหมายสามารถเรียกร้องทุกคนจากเพลโต (ผู้ที่ออกมาวางจำนวนมากของข้อเสนอเชิงนโยบายในสาธารณรัฐ) เพื่อ Machiavelli (ซึ่งในเจ้าชายมีความคิดบางอย่างที่ชัดเจนเกี่ยวกับวิธีอำนาจกำหนดนโยบายควรจะเป็น ใช้สิทธิ) ในหมู่ผู้ก่อตั้งปัญญาของพวกเขา นักคิดทางการเมืองอื่น ๆ โทมัสฮอบส์, จอห์นล็อคเจมส์เมดิสัน, อดัมสมิ ธ , จอห์นสจ็วร์มีคุณสมบัติเป็นนักวิชาการนโยบายภายใต้คำนิยามนี้ พวกเขาทั้งหมดมีความกังวลในวงกว้างกับสิ่งที่รัฐบาลทำและไม่ได้ทำและมักจะสนใจในคำถามที่เฉพาะเจาะจงของสิ่งที่รัฐบาลควรทำและวิธีการที่ควรจะไปเกี่ยวกับการทำเช่นเดียวกับในการประเมินสิ่งที่ส่งผลกระทบต่อรัฐบาลที่มีต่อปัญหาต่างๆในสังคม นักเรียนส่วนใหญ่ของนโยบายสาธารณะ แต่พิจารณาด้านการศึกษานโยบายกิจการใหม่อย่างเป็นธรรมอย่างน้อยเป็นวินัยทางวิชาการที่แตกต่างกัน การบริหารราชการเศรษฐศาสตร์และรัฐศาสตร์พิจารณาแนวนโยบายของตนจะไม่มีมานานกว่าศตวรรษเก่า หลายคนเรียกร้องเชื้อสายน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของที่ วิเคราะห์นโยบายระบบบางครั้งประกอบกับการพัฒนาและการยอมรับของผลประโยชน์ค่าใช้จ่ายในการวิเคราะห์โดยรัฐบาลกลาง (ส่วนใหญ่สำหรับโครงการน้ำ) ใน the1930s (Fuguitt และวิลคอกซ์ปี 1999 1-5) อื่น ๆ ติดตามรากของการวิเคราะห์นโยบายกลับไม่เพิ่มเติมกว่าปี 1960 (Radin 1997) ในขณะที่การเรียกร้องที่จะระบุจุดเริ่มต้นที่แน่นอนของด้านการศึกษานโยบายสาธารณะและฟิลด์ต่างๆใด ๆ ที่ถูกต้องควรจะต้องดำเนินการกับเม็ดเกลือประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่มาบรรจบกันเมื่อเป็นจุดเริ่มต้นที่พบบ่อยประมาณ จุดเริ่มต้นนั่นคือแฮโรลด์ Lasswell ที่วางวิสัยทัศน์ที่ยิ่งใหญ่ของสิ่งที่เขาเรียกว่า "นโยบายวิทยาศาสตร์" ในปีที่ผ่านช่วงกลางของศตวรรษที่ยี่สิบ แม้ว่าวิสัยทัศน์ของเขาได้รับที่ดีที่สุดตระหนักถึงความไม่สมบูรณ์มากที่สุดของแนวนโยบายต่างๆที่กล่าวถึงป่านนี้แบ่งปัน Lasswell เป็นสาขาที่พบบ่อยในต้นไม้ครอบครัวปัญญาของพวกเขาแม้ในขณะที่พวกเขาออกไปในสาขาทิศทางที่แตกต่างกันมากที่อื่น ๆ ในบางวิธี Lasswell วิสัยทัศน์ของนโยบายวิทยาศาสตร์เป็นวิสัยทัศน์ของสิ่งที่วิทยาศาสตร์ทางการเมืองควรจะเป็น (ดู 1951a Lasswell และ 1956) แต่แม้ว่า Lasswell ให้รัฐศาสตร์สถานที่กลางในวิทยาศาสตร์นโยบายวิสัยทัศน์ของเขาคืออะไร แต่ตำบล วิทยาศาสตร์มีนโยบายในการวาดจากทั้งหมดสังคมศาสตร์กฎหมายและสาขาวิชาอื่น ๆ ความคิดของวิทยาศาสตร์นโยบายเป็นผลพลอยได้ไม่เพียง แต่ผลประโยชน์ทางวิชาการ Lasswell แต่ยังประสบการณ์ของเขาในรัฐบาล Lasswell เป็นหนึ่งในจำนวนของนักวิทยาศาสตร์ profileial profhigh ที่ช่วยให้รัฐบาลกำหนดนโยบายในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง (สาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การกำหนดเขตข้อมูล ( s ) ของนโยบายศึกษา
ขาดนิยามทั่วไปของนโยบายสาธารณะหมายถึงต่างๆกับแนวทางนโยบายสามารถนำมาใช้นิยามของตัวเอง และไม่กังวลว่าคนอื่นควรจะนโยบาย นักวิชาการ ดูเหมือนจะเรียนบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกันมากและสำหรับเหตุผลที่แตกต่างกันมาก จากมุมมองนี้ไม่มีด้านนโยบายการศึกษามีสาขาที่เป็นพหูพจน์ของนโยบายศึกษา จำนวนนี้ไม่ได้เป็นสิ่งเลว อีกอย่าง ต่อให้การศึกษานโยบายสาธารณะจากโลกทางปัญญาไซโลเป็นวินัยทางวิชาการแบบดั้งเดิม นักวิชาการนโยบายมีอิสระที่จะข้ามรั้ว รับอะไรก็ตามที่ทุ่งหญ้าดูเหมาะสมที่สุดกับปัญหาหรือคำถามในมือแทนที่จะกำหนดเป็นแนวคิดเดียวที่มุ่งเน้นหลักของกิจกรรมต่าง ๆ แล้ว บางทีมันอาจจะดีกว่าที่จะกำหนดขอบเขต ( หรือสาขา ) แทนที่จะเป็นแนวคิดหลัก บางอย่างอาจโต้เถียงนี้ restates ปัญหาคำนิยามแทนที่จะแก้ปัญหามัน ด้านนโยบายการศึกษา เช่น มีการกำหนดเป็น " การวิจัยใด ๆที่เกี่ยวข้องหรือส่งเสริมประโยชน์สาธารณะ " ( palumbo1981 , 8 )เช่นกว้างคำนิยามให้ด้านการศึกษานโยบายที่คลุมเครือและไม่ทั่วไป เช่น แนวคิดของนโยบายสาธารณะจะปรากฏเป็น คำนิยามสำหรับนโยบาย " วิทยาศาสตร์ " สำหรับวัตถุประสงค์ของเราเป็นไวพจน์ของ " นโยบายการศึกษา " รวมถึง " การประยุกต์ความรู้และเหตุผลที่จะรับรู้ปัญหาของสังคม " ( dror ปี 196849 ) และ " เป็นคำที่ร่มที่อธิบายวิธีการ broadgauge ปัญญาใช้กับการตรวจสอบปัญหา societally วิกฤต " ( หน้าเดเลี่ยน 1988 , 219 ) จากสนามระดับมุมมองจากนั้น การศึกษานโยบายสาธารณะเป็นเรื่องเกี่ยวกับการระบุปัญหาที่สำคัญของสังคม รัฐบาลน่าจะต้องกระทำเพื่อให้มีประสิทธิภาพการแก้ไข , การแก้ไขปัญหาเหล่านั้นและประเมินผลกระทบของโซลูชั่นที่เกี่ยวกับปัญหาของเป้าหมาย ( หน้าเดเลี่ยน 2006 ) ใต้ร่มทั่วไปนี้มีช่วงของ subfields ที่มีการพัฒนาค่อนข้างเป็นอิสระของแต่ละอื่น ๆ เหล่านี้รวมถึงการประเมิน การวิเคราะห์นโยบาย นโยบาย และกระบวนการนโยบาย การประเมินผลนโยบายและระบบประเมิน " ผลของสิ่งที่รัฐบาลทำและพูด " ( dubnick และ bardes 1983 , 203 )การประเมินผลนโยบายโดยแฟนเก่าประกาศกิจการที่ใช้ความหลากหลายของวิธีการที่จะระบุและแยกความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างนโยบายหรือโปรแกรมและผลที่น่าสนใจ ( Mohr 1995 ) คำถามพื้นฐานในการประเมินผลเชิงนโยบาย
: เราทำอะไร ? ในขณะที่การประเมินผลนโยบายเป็นส่วนใหญ่การออกกำลังกายเชิงประจักษ์ การวิเคราะห์นโยบายเป็นบรรทัดฐานมากกว่าการวิเคราะห์นโยบายเน้นคำถามก่อน EX พื้นฐานที่สุดของเหล่านี้คือ : เราควรจะทำยังไง ? วัตถุที่จะหานโยบายที่ดีที่สุดสำหรับประชาชนเจ้าหน้าที่รับรองที่อยู่ให้ปัญหาหรือปัญหาที่เกี่ยวข้อง ความท้าทายสำหรับการวิเคราะห์นโยบายมาขึ้นกับบางเปรียบเทียบบรรทัดฐานเพื่อใช้เป็นกฎสำหรับการตัดสินใจที่ดีที่สุด " " ประสิทธิภาพและประสิทธิผล ตัวอย่างเช่น