Pesca hesitated. ‘A man brought me

Pesca hesitated. ‘A man brought me some information,’ he said. ‘I had to see the body, and send a report about it.’
‘A man,’ I said. ‘What kind of man?’
‘A stranger,’ said Pesca. ‘I didn’t know him. A man with a scar on his left cheek.’ He saw the understanding in my face, and held up his hand. ‘No more questions, my friend. Please!’
We never spoke about it again, but I think Pesca was telling me that the Brotherhood had taked their revenge. And so Count Fosco, that extraordinary, evil man, passed from this world.
. . .
The following year our first child was born – a son. Six months later my newspaper sent me to Ireland and, when I returned, I found a note from my wife saying and Marian and little Walter had gone to Limmeridge House. She begged me to follow as soon as possible. Very surprised, I caught the next train. When I got there, Marian and Laura told me MrFairlie was dead and that MrKyrle had advised them to go to Limmeridge House.
Laura came close to me and I half realized some great change was happening in our lives.
‘Do you know who this is, Walter?’ Marian asked, holding up my little son, with tears of happiness in her eyes. ‘This is the boy who will one day inherit Limmeridge House.’
So she spoke. In writing those last words, I have written everything. Marian was the good friend of our lives – let Marian end our story.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Pesca ลังเล เขากล่าวว่า 'คนที่มาข้อมูลบางอย่าง 'ผมมีร่างกาย และส่งรายงานเกี่ยวกับ''ชาย ที่ผมกล่าวว่า 'แบบคนไหน''คนแปลกหน้า กล่าวว่า Pesca ' ฉันไม่รู้เขา คนที่ มีรอยแผลเป็นบนแก้มซ้ายของเขา.' เขาเห็นความเข้าใจในหน้าของฉัน และจัดขึ้นมือ ' ไม่มีคำถามเพิ่มเติม เพื่อนของฉัน กรุณา!'เราเคยพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้ง แต่ผมคิด Pesca บอกฉันว่า ภราดรภาพมี taked แก้แค้นของพวกเขา และอื่น ๆ จำนวน Fosco คนที่พิเศษ ชั่วร้าย ผ่านจากโลกนี้. . .ปีต่อไปของเราเด็กแรกเกิด – ลูกชาย หกเดือนต่อการหนังสือพิมพ์ของฉันส่งฉันไปไอร์แลนด์ และ เมื่อฉันกลับ พบหมายเหตุจากภรรยาพูด และเรียน และน้อย Walter ได้ไปบ้าน Limmeridge เธอขอร้องให้ผมทำตามทันที ประหลาดใจ ผมจับรถไฟต่อไป ตอน มาเรียนและลอร่าบอก MrFairlie ตาย แล้ว MrKyrle นี้ได้แนะนำให้ไปบ้าน Limmeridge ลอร่ามาใกล้ฉันและฉันครึ่งหนึ่งรับรู้เปลี่ยนแปลงที่ดีบางอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตของเรา'คุณรู้ที่นี้ Walter ' มาเรียนถาม ถือขึ้นลูกชายน้อย ด้วยน้ำตาแห่งความสุขในดวงตาของเธอ 'นี้เป็นเด็กชายที่จะสืบทอดวันหนึ่ง Limmeridge House'ดังนั้น เธอพูด ในการเขียนนั้นคำสุดท้าย ฉันได้เขียนทุกอย่าง มาเรียนเป็นเพื่อนที่ดีของชีวิตของเรา ได้ให้มาเรียนจบเรื่องราวของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Pesca ลังเล 'ชายคนหนึ่งนำฉันข้อมูลบางอย่าง "เขากล่าวว่า 'ผมต้องดูร่างกายและส่งรายงานเกี่ยวกับเรื่องนี้.'
'ชาย' ผมบอกว่า 'สิ่งที่ชนิดของมนุษย์?'
'คนแปลกหน้า' Pesca กล่าวว่า 'ผมไม่ได้รู้จักเขา คนที่มีรอยแผลเป็นบนแก้มซ้ายของเขา. เขาเห็นความเข้าใจในใบหน้าของฉันและยกมือขึ้น 'ไม่มีคำถามเพิ่มเติมเพื่อนของฉัน โปรด! '
เราไม่เคยพูดเรื่องนี้อีกครั้ง แต่ผมคิดว่า Pesca ถูกบอกฉันว่าภราดรได้ taked แก้แค้น และอื่น ๆ นับ Fosco
ที่พิเศษคนชั่วผ่านจากโลกนี้. . .
ในปีต่อไปลูกคนแรกของเราเกิด - บุตรชายคนหนึ่ง หกเดือนต่อมาหนังสือพิมพ์ของฉันส่งฉันไปไอร์แลนด์และเมื่อผมกลับมาผมพบว่าทราบจากภรรยาของฉันพูดและแมเรียนและวอลเตอร์เล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ไป Limmeridge บ้าน เธอขอร้องให้ฉันไปทำตามโดยเร็วที่สุด ประหลาดใจมากผมจับรถไฟต่อไป เมื่อฉันได้มีแมเรียนและลอร่าบอกฉัน MrFairlie ตายและ MrKyrle ได้แนะนำให้พวกเขาที่จะไป Limmeridge บ้าน.
ลอร่าเข้ามาใกล้ฉันและฉันครึ่งตระหนักบางเปลี่ยนแปลงที่ดีที่เกิดขึ้นในชีวิตของเรา.
'คุณรู้ว่าใครนี้คือ วอลเตอร์? แมเรียนถามว่าถือลูกชายตัวน้อยของฉันด้วยน้ำตาแห่งความสุขในดวงตาของเธอ 'นี่คือเด็กวันหนึ่งที่จะได้รับมรดกบ้าน Limmeridge.
ดังนั้นเธอพูด ในการเขียนคำพูดสุดท้ายที่ผมได้เขียนทุกอย่าง แมเรียนเป็นเพื่อนที่ดีของชีวิตของเรา - ขอเรียนจบเรื่องราวของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพลิน ลังเล ' ผู้ชายเอาข้อมูลผม " เขากล่าว ' ฉันได้เห็นร่างกาย และส่งรายงานเกี่ยวกับมัน .' ผู้ชาย ' ผมพูด ' ผู้ชายแบบไหน ? '' คนแปลกหน้า ' เพลิน . ผมไม่ได้รู้จักเขา ผู้ชายที่มีแผลเป็นที่แก้มซ้ายของเขา เขาเห็นความเข้าใจในใบหน้าของฉัน และยกมือขึ้น . ' ไม่มีข้อสงสัย เพื่อนของฉัน ได้โปรด ! 'เราไม่เคยพูดถึงมันอีก แต่ผมคิดเพลินก็บอกฉันว่า พี่น้องมี taked ล้างแค้น ดังนั้น นับ fosco , ที่ไม่ธรรมดา , คนชั่ว , ผ่านจากโลกนี้. . . . . . . .ปีต่อไปนี้เด็กแรกเกิด–ลูก หกเดือนต่อมาหนังสือพิมพ์ของฉันส่งฉันไปไอร์แลนด์ และเมื่อผมกลับมา ผมเจอจดหมายจากภรรยาของฉันพูด และมาเรียน และวอลเตอร์เล็กไป limmeridge House เธอขอร้องให้ฉันติดตามให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ประหลาดใจมาก ผมจับรถไฟต่อไป เมื่อฉันได้มี มาเรียน และลอร่าบอกว่า mrfairlie ตาย และที่ mrkyrle ได้รับไป limmeridge Houseลอร่ามาใกล้ฉัน และ ฉันตระหนักดีเปลี่ยนครึ่งหนึ่งเกิดขึ้นในชีวิตของเราคุณรู้มั้ยว่าเป็นใคร วอลเตอร์ ? ' มาเรียนถาม อุ้มลูกชายตัวน้อยของข้า กับน้ำตาแห่งความสุขในแววตาของเธอ นี่คือเด็กที่วันหนึ่งจะได้บ้าน limmeridge ’เธอพูด ในการเขียนคำสุดท้าย ที่ฉันได้เขียนทุกอย่าง มาเรียนเป็น เพื่อนที่ดีของชีวิตของเราและให้มาเรียน จบ เรื่องราวของเรา