What’s so bad about deflation?First

What’s so bad about deflation?
First, let’s talk about the difference between disinflation and deflation. Disinflation just means that the rate of inflation is slowing—say, from 3% a year to 2% a year. Deflation, in contrast, means that there’s a fall in prices; and it’s not just a fall in prices in some sectors—like the familiar falling prices of a lot of computer equipment. Rather, in a deflation, prices are falling throughout the economy, so the inflation rate is negative. That may sound good, if you’re a consumer.
But, in fact, deflation can be as bad as too much inflation. And the reasons are pretty similar. For example, to go back to the case of the fixed-rate loan, a surprise deflation also redistributes wealth, but in the opposite direction from inflation, that is, from borrowers to lenders. The reason is that deflation raises the real burden of making a stream of payments whose nominal value is fixed.
A substantial, prolonged deflation, like the one during the Great Depression, can be associated with severe problems in the financial system. It can lead to significant declines in the value of collateral owned by households and firms, making it more difficult to borrow. And falling collateral values may force lenders to call in outstanding loans, which would force firms to cut back their scale of operations and force households to cut back consumption.
Finally, in a deflationary episode, interest rates are likely to be lower than they are during periods of low inflation, which means that the Fed’s ability to stimulate the economy will be even more limited.
So that’s why the other goal is “stable prices”?
Yes. Price “stability” is basically a low-inflation environment where people and firms can make financial decisions without worrying about where prices are headed. Moreover, this is all the Fed can achieve in the long run.
If low inflation is the only thing the Fed can achieve in the long run, why isn’t it the sole focus of monetary policy?
Because the Fed can determine the economy’s average rate of inflation, some commentators—and some members of Congress as well—have emphasized the need to define the goals of monetary policy in terms of price stability, which is achievable.
But the Fed, of course, also can affect output and employment in the short run. And big swings in output and employment are costly to people, too. So, in practice, the Fed, like most central banks, cares about both inflation and measures of the short-run performance of the economy.
Are the two goals ever in conflict?
Yes, sometimes they are. One kind of conflict involves deciding which goal should take precedence at any point in time. For example, suppose there’s a recession and the Fed works to prevent employment losses from being too severe; this short-run success could turn into a long-run problem if monetary policy remains expansionary too long, because that could trigger inflationary pressures. So it’s important for the Fed to find the balance between its short-run goal of stabilization and its longer-run goal of maintaining low inflation.
Another kind of conflict involves the potential for pressure from the political arena. For example, in the day-to-day course of governing the country and making economic policy, politicians may be tempted to put the emphasis on short-run results rather than on the longer-run health of the economy. The Fed is somewhat insulated from such pressure, however, by its independence, which allows it to strive for a more appropriate balance between short-run and long-run objectives.
Why don’t the goals include helping a region of the country that’s in recession?
Often, some state or region is going through a recession of its own while the national economy is humming along. But the Fed can’t concentrate its efforts on expanding the weak region for two reasons. First, monetary policy works through credit markets, and since credit markets are linked nationally, the Fed simply has no way to direct stimulus only to a particular part of the country that needs help. Second, if the Fed stimulated whenever any state had economic hard times, it would be stimulating much of the time, and this would result in excessive stimulation for the overall country and higher inflation.
But this focus on the well-being of the national economy doesn’t mean that the Fed ignores regional economic conditions. It relies on extensive regional data and anecdotal information, along with statistics that directly measure developments in regional economies, to fit together a picture of the national economy’s performance. This is one advantage to having regional Federal Reserve Bank Presidents sit on the FOMC: They’re in close contact with economic developments in their regions of the country.
Why don’t the goals include trying to prevent stock market “bubbles” like the one at the end of the 1990s?
In theory, stock prices should reflect the value of firms’ “fundamentals,” such as their expected future earnings. So it’s hard to come up with logical explanations for why they would get out of line, that is, why a bubble would form. After all, U.S. stock markets are among the most efficient in the world—there’s a lot of information available and the trading mechanisms function very smoothly. And stock market analysts and others devote huge amounts of resources to figuring out what the appropriate price of a stock is at any point in time.
Even so, it’s hard to deny the evidence of mispricing from episodes like the rise and fall of the Nasdaq over the last decade or so: it went from a monthly average of a little more than 750 in January 1995 to a peak of just over 4,800 in March 2000, before falling back to roughly 1,350 in March 2003.
Unfortunately, evidence of a bubble is easy to find after it has burst, but it’s much harder to find as the bubble is forming. The reason is that policymakers—and other observers—can find it hard to tell whether stock prices are moving up because fundamentals are changing or because prices are out of line with fundamentals.
Even if the Fed suspects that a bubble has developed, it’s not clear how monetary policy should respond. Raising the funds rate by a quarter, a half, or even a full percentage point probably wouldn’t make people slow down their investments in the stock market when individual stock prices are doubling or tripling and even broad stock market indexes are going up by 20% or 30% a year. It’s likely that raising the funds rate enough to burst the bubble would do significant harm to the economy. For instance, some have argued that the Fed may have worsened the Great Depression by trying to deflate the stock market bubble of the late 1920s.
Should the Fed ignore the stock market then?
Not at all. Stock markets provide information about the future course of the economy that the Fed may find useful in conducting policy. For instance, a sustained increase in the stock market is likely to make households feel wealthier, which tends to make them increase their consumption. For example, if the economy were already at full capacity, this would cause inflationary pressures. So a sustained increase in the stock market could lead the Fed to modify its inflation and output forecasts and adjust its policy response accordingly.
Beyond concerns about the economy, the Fed also pays attention to the stock market because of its concerns about financial market stability. A good example of this is what happened after the stock market crash of 1987. At that time, the Fed cut interest rates and stated that it was ready to supply the liquidity needs of the market because it wanted to ensure that markets would continue to function.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เลวเกี่ยวกับภาวะเงินฝืดคืออะไรครั้งแรก พูดคุยเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่าง disinflation และภาวะเงินฝืด Disinflation ก็หมายความ ว่า อัตราเงินเฟ้อจะชะลอตัว – พูด จาก 3% ต่อปี 2% ต่อปี ภาวะเงินฝืด คมชัด หมายความ ว่า มีการตกลงราคา และไม่เพียงตกในราคาในบางภาค — ชอบราคาตกคุ้นเคยจำนวนมากของอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ มากกว่า ในภาวะเงินฝืด ราคาจะลดลงตลอดเศรษฐกิจ ดังนั้นอัตราเงินเฟ้อติดลบ ที่อาจเสียงดี หากคุณเป็นผู้บริโภคแต่ จริง ภาวะเงินฝืดได้เลวร้ายอย่างเงินเฟ้อมากเกินไป และเหตุผลมีลักษณะสวย ตัวอย่าง กลับไปกรณีของเงินกู้อัตรา- มาตรการประหลาดยัง redistributes ให้เลือกมากมาย แต่ ในทิศทางตรงกันข้ามจากอัตราเงินเฟ้อ คือ จากผู้กู้กับผู้ให้กู้ เหตุผลคือ ว่า ภาวะเงินฝืดยกภาระจริงของกระแสคงมูลค่าการชำระเงินการพบ นานภาวะเงินฝืด เช่นหนึ่งในระหว่างภาวะซึมเศร้าที่ดี สามารถเชื่อมโยงกับปัญหาที่รุนแรงในระบบการเงิน มันสามารถทำให้ลดอัตรามูลค่าหลักประกันที่เป็นเจ้าของครัวเรือนและบริษัท ทำให้ยากต่อการกู้อย่างมีนัยสำคัญ และมูลค่าหลักประกันลดลงอาจบังคับให้ผู้ให้กู้จะเรียกคงค้างเงินให้สินเชื่อ ซึ่งจะบังคับให้บริษัทตัดกลับมาของมาตราส่วนของการดำเนินงาน และครัวเรือนจะตัดกลับมาใช้บังคับสุดท้าย ในตอนจาก อัตราดอกเบี้ยมีแนวโน้มต่ำกว่าความเป็นช่วงที่เงินเฟ้อต่ำ ซึ่งหมายความ ว่า ความสามารถของเฟดจะกระตุ้นเศรษฐกิจจะยิ่งจำกัดเพื่อที่ว่าทำไมเป้าหมายการเป็น "มีเสถียรภาพราคา" หรือไม่ใช่ ราคา "มั่นคง" เป็นพื้นสภาพแวดล้อมต่ำอัตราเงินเฟ้อที่คนและบริษัทสามารถทำการตัดสินใจทางการเงินโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับที่มุ่งหน้าราคา นอกจากนี้ นี่คือสิ่งเฟดสามารถประสบความสำเร็จในระยะยาวถ้าอัตราเงินเฟ้อต่ำเป็นสิ่งเดียวที่เฟดสามารถประสบความสำเร็จในระยะยาว ทำไมไม่ได้เน้นแต่เพียงผู้เดียวของนโยบายการเงินหรือไม่เนื่องจากเฟดสามารถกำหนดเศรษฐกิจของอัตราเฉลี่ยของอัตราเงินเฟ้อ แสดงบาง — และบางสมาชิกของรัฐสภาเช่น — ได้เน้นต้องกำหนดเป้าหมายของนโยบายการเงินในแง่ของเสถียรภาพราคา ที่จะทำได้แต่เฟด แน่นอน นอกจากนี้ยังสามารถส่งผลกระทบต่อผลผลิตและการจ้างงานในระยะสั้น และกระเช้าชิงช้าใหญ่ในผลผลิตและการจ้างงานเป็นค่าใช้จ่ายคน เกินไป ดังนั้น ในทางปฏิบัติ เฟด เช่นธนาคารกลางส่วนใหญ่ ใส่ใจเกี่ยวกับมาตรการทำงานสั้นของเศรษฐกิจและเงินเฟ้อมีเป้าหมายสองเคยขัดแย้งหรือไม่ใช่ บางครั้งก็ได้ ชนิดหนึ่งของความขัดแย้งเกี่ยวข้องกับการตัดสินใจว่า เป้าหมายที่ควรจะมีตลอดเวลา สมมติว่า มีการถดถอย และเฟดทำงานเพื่อป้องกันไม่ให้งานขาดทุนอย่างรุนแรงเกินไป ตัวอย่าง ความสำเร็จนี้สั้นอาจทำให้เป็นปัญหาในการทำงานระยะยาวถ้านโยบายการเงินยังคงคลังขยายตัวยาวเกินไป เนื่องจากที่อาจทำให้เกิดแรงกดดัน ดังนั้น จึงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเฟดหาสมดุลระหว่างเป้าหมายสั้นของเสถียรภาพและเป้าหมายการทำงานอีกต่อไปเป็นรักษาอัตราเงินเฟ้อต่ำความขัดแย้งชนิดอื่นเกี่ยวข้องกับศักยภาพในการกดดันจากทางการเมือง ตัวอย่าง ในหลักสูตรแต่ละวันควบคุมประเทศ และทำนโยบายเศรษฐกิจ นักการเมืองอาจอยากใส่เน้นผลสั้น มากกว่าสุขภาพวิ่งยาวของเศรษฐกิจ เฟดจะค่อนข้างฉนวนจากเช่นความดัน อย่างไรก็ตาม โดยเอกราช ซึ่งช่วยให้มันมั่นสมดุลที่เหมาะสมระหว่างวัตถุประสงค์การทำ งานระยะยาว และสั้นทำไมไม่เป้าหมายรวมช่วยภูมิภาคของประเทศที่อยู่ในภาวะถดถอยหรือไม่มักจะ บางรัฐหรือภูมิภาคกำลังผ่านถดถอยของตัวเองในขณะที่เศรษฐกิจของประเทศเป็นฮัมตาม แต่เฟดไม่มีสมาธิความพยายามในการขยายพื้นที่อ่อนแอจากสาเหตุสองประการ นโยบายแรก เงินทำงานผ่านตลาดสินเชื่อ และเนื่องจากตลาดสินเชื่อเชื่อมโยงผลงาน เฟดก็มีวิธีการกระตุ้นโดยตรงเฉพาะกับส่วนหนึ่งส่วนใดของประเทศที่ต้องความช่วย สอง เฟดถูกกระตุ้นเมื่อรัฐใดมีเวลายากเศรษฐกิจ มันจะได้กระตุ้นมากแล้ว แล้วนี้จะส่งผลกระตุ้นมากเกินไปโดยรวมของประเทศและอัตราเงินเฟ้อสูงแต่นี้ความเป็นอยู่ที่ดีของเศรษฐกิจแห่งชาติไม่ได้หมายความ ว่า เฟดละเว้นเงื่อนไขทางเศรษฐกิจระดับภูมิภาค มันอาศัยภูมิภาคข้อมูลอย่างละเอียดและข้อมูลเล็ก ๆ พร้อมกับสถิติที่วัดพัฒนาในภูมิภาค ให้พอดีกับภาพของประสิทธิภาพของเศรษฐกิจเข้าด้วยกันโดยตรง นี้เป็นข้อดีอย่างหนึ่งมีประธานาธิบดีธนาคารสำรองกลางภูมิภาคที่นั่งคาดเฟดคงดอกเบี้ย: พวกเขากำลังติดต่อใกล้ชิดกับการพัฒนาเศรษฐกิจในภูมิภาคของประเทศทำไมไม่เป้าหมายรวมพยายามป้องกันไม่ให้ตลาดหุ้น "ฟอง" เช่นหนึ่งในปลายปี 1990 หรือไม่ในทางทฤษฎี ราคาหุ้นควรสะท้อนมูลค่าของของบริษัท "พื้นฐาน เช่นของกำไรในอนาคตที่คาดไว้ ดังนั้นจึงยากที่จะเกิดขึ้นกับคำอธิบายตรรกะสำหรับทำไมพวกเขาจะได้รับจากบรรทัด คือ ทำไมฟองจะฟอร์ม หลังจากทั้งหมด ตลาดหุ้นสหรัฐอเมริกามีประสิทธิภาพสูงสุดในโลก — มีจำนวนมากข้อมูล และกลไกการซื้อขายที่ทำงานได้อย่างราบรื่นมากขึ้น และนักวิเคราะห์ตลาดหุ้นและอื่น ๆ ทุ่มเททรัพยากรจำนวนมากเพื่อหาราคาที่เหมาะสมของหุ้นเป็นสิ่งตลอดเวลาถึงกระนั้น จึงยากที่จะปฏิเสธหลัก mispricing จากตอนเช่นฮ่องเต้ของ Nasdaq ในทศวรรษหรือ: มันไปจากค่าเฉลี่ยรายเดือนของน้อยกว่า 750 ใน 1995 มกราคมสูงสุดเพียง 4,800 ในเดือน 2000 มีนาคม ก่อนลงกลับประมาณ 1350 ในเดือน 2003 มีนาคมอับ หลักฐานของฟองสบู่ง่ายต่อการค้นหาหลังจากที่มันได้ระเบิด แต่ก็ยากมากที่จะค้นหาเป็นฟองขึ้นรูป เหตุผลคือผู้กำหนดนโยบาย — และผู้สังเกตการณ์อื่น ๆ ซึ่งสามารถค้นหาได้ยากที่จะบอกว่า ราคาหุ้นจะเคลื่อนไหวขึ้น เพราะพื้นฐานเปลี่ยน หรือราคาจะอยู่บรรทัดที่มีพื้นฐานได้แม้ถ้าเฟดสงสัยฟองได้พัฒนา นโยบายการเงินที่ชัดเจนว่าควรตอบ เพิ่มอัตราเงิน โดยเป็นไตรมาส ครึ่ง หรือแม้กระทั่งจุดเปอร์เซ็นต์เต็มอาจจะไม่ทำให้คนชะลอการลงทุนในตลาดหุ้นเมื่อราคาหุ้นแต่ละตัวจะ หรือ tripling และดัชนีตลาดหุ้นแม้ผ่อนกำลังจะขึ้น 20% หรือ 30% ปี ก็จะให้เพิ่มอัตราเงินพอแตกฟองจะทำอันตรายสำคัญเศรษฐกิจ ตัวอย่าง บางได้โต้เถียงว่า เฟดอาจมี worsened ภาวะซึมเศร้าที่ดี โดยพยายามรูปแฟบฟองตลาดหุ้นของปี 1920 ปลายควรเฟดไม่สนใจตลาดหุ้นแล้วไม่เลย ตลาดหลักทรัพย์ให้ข้อมูลเกี่ยวกับหลักสูตรในอนาคตของเศรษฐกิจที่เฟดอาจเป็นประโยชน์ในการดำเนินนโยบาย เช่น เพิ่ม sustained ในตลาดหุ้นมีแนวโน้มให้รู้สึก wealthier ครัวเรือนที่มีแนวโน้มทำให้เพิ่มปริมาณการใช้ของพวกเขา ตัวอย่าง ถ้าเศรษฐกิจได้แล้วที่กำลัง นี้จะทำให้แรงกดดันเงินเฟ้อ เพื่อ เพิ่ม sustained ในตลาดหุ้นอาจนำเฟดคาดการณ์อัตราเงินเฟ้อและผลของการปรับเปลี่ยน และปรับปรุงการตอบสนองนโยบายตามนอกเหนือจากความกังวลเกี่ยวกับเศรษฐกิจ เฟดยังจ่ายให้ความสนใจกับตลาดหุ้นเนื่องจากความกังวลเกี่ยวกับเสถียรภาพของตลาดการเงิน ตัวอย่างที่ดีนี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากความล้มเหลวของตลาดหุ้นของ 1987 ในขณะนั้น เฟดตัดดอกเบี้ย และระบุว่า ไม่พร้อมที่จะจัดสภาพคล่องการตลาด เพราะอยากจะให้แน่ใจว่า ตลาดจะทำงานต่อไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีอะไรไม่ดีเกี่ยวกับภาวะเงินฝืด
แรกให้พูดคุยเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่าง disinflation และภาวะเงินฝืด disinflation ก็หมายความว่าอัตราเงินเฟ้อจะชะลอตัว พูดว่า จาก 3% ในปี 2 % ต่อปี ภาวะเงินฝืด ในทางตรงกันข้าม หมายความว่า มันตกอยู่ในราคา และไม่ใช่แค่ราคาที่ลดลงในบางภาค เช่น คุ้นเคยลดลงราคาของมากของอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ ค่อนข้างในภาวะเงินฝืด ราคาจะลดลงตลอดเศรษฐกิจ ดังนั้นอัตราเงินเฟ้อติดลบ มันอาจฟังดูดี ถ้าคุณเป็นผู้บริโภค .
แต่ในความเป็นจริงอาจจะไม่ดีตามที่ภาวะเงินฝืดเงินเฟ้อมากเกินไป และเหตุผลที่คล้ายกันมาก ตัวอย่างเช่นย้อนกลับไปในกรณีของเงินกู้อัตราคงที่ ประหลาดใจ ภาวะเงินฝืด นอกจากนี้ redistributes ความมั่งคั่ง แต่ในทิศทางตรงกันข้ามจากเงินเฟ้อ นั่นคือจากผู้กู้กับผู้ให้กู้ เหตุผลก็คือว่า ภาวะเงินฝืด เพิ่มภาระที่แท้จริงของการชำระเงินที่ระบุค่า กระแสจะคงที่
เป็นกอบเป็นกํา นาน ภาวะเงินฝืด เหมือนหนึ่งในช่วง Great อาการซึมเศร้า , สามารถเชื่อมโยงกับปัญหารุนแรงในระบบสถาบันการเงิน มันสามารถนำไปสู่การลดลงอย่างมีนัยสำคัญในค่าของหลักประกันที่เป็นเจ้าของโดยครอบครัว และบริษัททำให้มันมากขึ้นยากที่จะยืม และตกลงค่าหลักประกันอาจบังคับผู้ให้กู้จะเรียกสินเชื่อซึ่งจะบังคับให้ บริษัท เพื่อลดขนาดของการดำเนินงานและครอบครัวบังคับให้ตัดการบริโภคกลับ .
ในที่สุด ในตอนที่ deflationary , อัตราดอกเบี้ยมีแนวโน้มที่จะลดลงกว่าที่พวกเขาอยู่ในช่วงที่อัตราเงินเฟ้อต่ำซึ่งหมายความว่า เฟดในการกระตุ้นเศรษฐกิจก็จะ จำกัด มากขึ้น .
ถึงเป้าหมายอื่น ๆคือ " ราคามีเสถียรภาพ "
ใช่ ราคา " เสถียรภาพ " เป็นสภาพแวดล้อมที่อัตราเงินเฟ้อต่ำที่ผู้คนและ บริษัท สามารถตัดสินใจทางการเงินโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับราคาที่หัว . และนี่คือทั้งหมดที่เฟดสามารถบรรลุผลในระยะยาว
หากอัตราเงินเฟ้อต่ำเป็นสิ่งที่เฟดสามารถบรรลุผลในระยะยาว ทำไมมันไม่มุ่งเน้น แต่เพียงผู้เดียวของนโยบายการเงิน ?
เพราะเฟดสามารถตรวจสอบอัตราเงินเฟ้อเฉลี่ยของเศรษฐกิจบางส่วนแสดงความเห็นและสมาชิกของรัฐสภา รวมทั้งได้เน้นต้องกำหนดเป้าหมายของนโยบายการเงินในด้านเสถียรภาพของราคา ซึ่งเป็น achievable .
แต่เลี้ยงแน่นอนนอกจากนี้ยังสามารถส่งผลกระทบต่อผลผลิตและการจ้างงานในระยะสั้น และชิงช้าในผลผลิตและการจ้างงานที่มีราคาแพงกับคนด้วย ดังนั้น ในทางปฏิบัติ เลี้ยง เช่น ธนาคารกลางส่วนใหญ่ เป็นห่วงทั้งเงินเฟ้อ และมาตรการประสิทธิภาพระยะสั้นของเศรษฐกิจ
เป็นสองเป้าหมายเดิมในความขัดแย้ง ?
ใช่ บางครั้งพวกเขาประเภทหนึ่งของความขัดแย้งที่เกี่ยวข้องกับการตัดสินใจ เป้าหมายควรจะอยู่ที่จุดในเวลาใด ๆ . ตัวอย่างเช่น สมมติว่า มีการถอน และยังคงทำงานเพื่อป้องกันการสูญเสียการจ้างงานจากการรุนแรงเกินไป ; ความสำเร็จระยะสั้น อาจกลายเป็นปัญหาระยะยาว หากนโยบายการเงินยังคงไหลยาวเกินไป เพราะอาจทำให้แรงกดดันเงินเฟ้อดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเฟดที่จะหาสมดุลระหว่างเป้าหมายระยะสั้นของเสถียรภาพและเป้าหมายของการรักษาอัตราเงินเฟ้อต่ำ วิ่งยาวกว่า .
อีกประเภทของความขัดแย้งที่เกี่ยวข้องกับเกิดแรงกดดันจากการเมือง ตัวอย่างเช่น ในแต่ละวัน วิชาปกครองประเทศและนโยบายเศรษฐกิจนักการเมืองอาจจะต้องวางเน้นผลระยะสั้นมากกว่ายิ่งวิ่งสุขภาพของเศรษฐกิจ เฟดค่อนข้างฉนวนจากแรงกดดันดังกล่าว แต่โดยเอกราชซึ่งช่วยให้มุ่งมั่นเพื่อความสมดุลที่เหมาะสมระหว่างวัตถุประสงค์ระยะสั้น และระยะยาว .
ทำไมไม่เป้าหมาย รวมถึงการช่วยภาคของประเทศอยู่ในภาวะถดถอย ?
บ่อยๆบางรัฐหรือภูมิภาคกำลังเผชิญภาวะถดถอยของตัวเองในขณะที่เศรษฐกิจของประเทศกำลังฮัมเพลงไปด้วย แต่เฟดก็ไม่ได้เข้มข้นของความพยายามในการขยายขอบเขตที่อ่อนแอสำหรับสองเหตุผล แรก , นโยบายการเงินทำงานผ่านตลาดสินเชื่อ และเนื่องจากตลาดสินเชื่อจะเชื่อมโยงทั่วประเทศ เงินก็ไม่มีวิธีการโดยตรงกระตุ้นเฉพาะส่วนที่เฉพาะเจาะจงของประเทศที่ต้องการความช่วยเหลือประการที่สอง หากเฟดกระตุ้นเมื่อรัฐใด ๆมีเวลาที่เศรษฐกิจยาก มันจะถูกกระตุ้นมากของเวลาและนี้จะส่งผลในการกระตุ้นที่มากเกินไปให้กับประเทศโดยรวม และอัตราเงินเฟ้อที่สูงขึ้น .
แต่เน้นความเป็นอยู่ของเศรษฐกิจของประเทศ ไม่ได้หมายความว่า เฟดเมินภาวะเศรษฐกิจภูมิภาค มันต้องอาศัยข้อมูลในภูมิภาคที่กว้างขวางและข้อมูล จดตามสถิติที่ตรงวัดการพัฒนาเศรษฐกิจภูมิภาค ให้พอดีกันภาพประสิทธิภาพของเศรษฐกิจของประเทศ . นี้เป็นประโยชน์ที่จะมีประธาน Federal Reserve ธนาคารระดับภูมิภาคนั่ง FOMC : พวกเขาอยู่ในการติดต่อใกล้ชิดกับการพัฒนาทางเศรษฐกิจในภูมิภาคของประเทศ .
ทำไมไม่พยายามที่จะป้องกันไม่ให้เป้าหมายรวมถึงตลาดหุ้น " ฟอง " เป็นหนึ่งในตอนท้ายของยุค 90 ?
ในทฤษฎี ราคาหุ้นน่าจะสะท้อนให้เห็นถึงมูลค่าของบริษัท " พื้นฐาน " เช่น คาดว่าในอนาคตรายได้ มันยากที่จะเกิดขึ้นกับคำอธิบายตรรกะสำหรับเหตุผลที่พวกเขาจะได้รับจากบรรทัด นั่นคือ เหตุผลที่ฟองจะฟอร์ม หลังจากทั้งหมด , สหรัฐอเมริกาตลาดหุ้นเป็นหนึ่งในมีประสิทธิภาพมากที่สุดในโลก มีมากของข้อมูลและการซื้อขายกลไกการทำงานอย่างราบรื่น นักวิเคราะห์ในตลาดหุ้น และคนอื่น ๆอุทิศยอดเงินขนาดใหญ่ของทรัพยากรที่จะหาสิ่งที่ราคาที่เหมาะสมของหุ้นอยู่ที่จุดในเวลาใด ๆ .
แม้ดังนั้นมันยากที่จะปฏิเสธหลักฐาน mispricing ตอนเหมือนการขึ้นและตกของสำหรับกว่าทศวรรษที่ผ่านมาหรือดังนั้นมันเปลี่ยนจากรายเดือนเฉลี่ยของเล็กน้อยกว่า 750 ในเดือนมกราคม 2538 ถึงจุดสูงสุดเพียง 4800 ในเดือนมีนาคม 2543 ก่อนที่จะล้มกลับไปประมาณ 1350 ในเดือนมีนาคม 2003
น่าเสียดาย หลักฐานของฟองหาง่าย หลังมีระเบิดแต่มันยากมากที่จะพบว่าฟองถูกจัดรูปแบบ เหตุผลคือ กำหนดนโยบายและผู้สังเกตการณ์อื่น ๆสามารถพบมันยากที่จะบอกได้ว่าราคาหุ้นจะขยับขึ้น เนื่องจากปัจจัยพื้นฐานที่เปลี่ยนไป หรือเพราะราคาออกเส้นพื้นฐาน
แม้ว่าเฟดจะสงสัยว่าฟองได้พัฒนา มันไม่ได้ชัดเจนว่านโยบายการเงินควรตอบสนองเพิ่มอัตราเงินที่โดยไตรมาส , ครึ่ง , หรือแม้แต่จุดร้อยละเต็มอาจจะไม่ทำให้คนชะลอการลงทุนในตลาดหุ้น เมื่อราคาหุ้นแต่ละตัวเป็นสองเท่าหรือ tripling และแม้ดัชนีตลาดหุ้นในวงกว้างไปถึง 20% หรือ 30% ต่อปี มันมีแนวโน้มที่เพิ่มอัตราเงินเพียงพอที่จะระเบิดฟองจะทำที่สำคัญต่อเศรษฐกิจตัวอย่าง บางส่วนต้องโต้เถียงว่า เฟดอาจจะแย่ Great อาการซึมเศร้า โดยพยายามที่จะลดราคาตลาดหุ้นฟองของปลาย 1920 .
เฟดควรละเว้นตลาดหุ้นแล้ว
ไม่ใช่ทั้งหมด ตลาดหุ้นให้ข้อมูลเกี่ยวกับอนาคตของเศรษฐกิจที่เฟดอาจพบว่ามีประโยชน์ในการทำนโยบาย สำหรับอินสแตนซ์ยังคงเพิ่มขึ้นในตลาดหุ้นมีแนวโน้มที่จะทำให้ครอบครัวรู้สึกมั่งคั่ง ซึ่งมีแนวโน้มที่จะทำให้พวกเขาเพิ่มการบริโภคของพวกเขา ตัวอย่างเช่น ถ้าเศรษฐกิจได้เต็มที่ ซึ่งจะทำให้แรงกดดันเงินเฟ้อ ดังนั้น ยังคงเพิ่มขึ้นในตลาดหุ้น อาจทำให้เฟดต้องปรับเปลี่ยนของอัตราเงินเฟ้อและการคาดการณ์ผลผลิตและปรับปรุงการตอบสนองนโยบายตาม
นอกเหนือจากความกังวลเรื่องเศรษฐกิจ การเงินยังจ่ายความสนใจในตลาดหุ้นเนื่องจากความกังวลเกี่ยวกับเสถียรภาพของตลาดการเงิน ตัวอย่างที่ดีของนี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่ตลาดหุ้น Crash ของ 1987 ในตอนนั้นเฟดลดอัตราดอกเบี้ย และกล่าวว่า มันต้องพร้อมที่จะจัดหาสภาพคล่องของตลาด เพราะอยากจะให้มั่นใจว่าตลาดจะยังคงทำงาน