When Crowley came to, it was alread

When Crowley came to, it was already evening.

“…”

He sat up slowly. He was supposed to be on the verge of dying, yet inexplicably, right now his body felt light as a feather.

He took a look around. No light was lit. Outside the window, it was raining, the sky was completely covered with thick black clouds, and moonlight couldn’t make it through them.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อลี่ย์มาถึงก็มีอยู่แล้วในช่วงเย็น. " ... " เขาลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ เขาก็ควรจะอยู่บนปากเหวของการตายยังลึกลับตอนนี้ร่างกายของเขารู้สึกเบาโหวง. เขาเอาดูรอบ ๆ ไม่มีแสงไฟสว่างถูก นอกหน้าต่างมันก็ฝนตกท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆสีดำหนาและแสงจันทร์ไม่สามารถทำให้มันผ่านพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อคราวมา ก็เย็นแล้ว" . . . . . . . "เขาลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ เขาควรจะเจียนตาย แต่ลึกลับ ตอนนี้ร่างกายของเขารู้สึกเบาเหมือนขนนกเขาจึงมองไปรอบ ๆ ไม่มีแสงคือไฟ ข้างนอกหน้าต่าง ฝนตก ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำหนา และ แสงจันทร์ ไม่สามารถทำให้มันผ่านพวกเขา