- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
For millions of years, nine species
For millions of years, nine species of large, flightless birds known as moas (Dinornithiformes) thrived in New Zealand. Then, about 600 years ago, they abruptly went extinct. Their die-off coincided with the arrival of the first humans on the islands in the late 13th century, and scientists have long wondered what role hunting by Homo sapiens played in the moas’ decline. Did we alone drive the giant birds over the brink, or were they already on their way out thanks to disease and volcanic eruptions? Now, a new genetic study of moa fossils points to humankind as the sole perpetrator of the birds’ extinction. The study adds to an ongoing debate about whether past peoples lived and hunted animals in a sustainable manner or were largely to blame for the extermination of numerous species.
“The paper presents a very convincing case of extinction due to humans,” says Carles Lalueza-Fox, an evolutionary biologist at the Institute of Evolutionary Biology in Barcelona, Spain, who was not involved in the research. “It’s not because of a long, natural decline.”
Scientists have long argued about what caused the extinction of many species of megafauna—giant animals including mammoths, mastodons, and moas—beginning between 9000 and 13,000 years ago, when humans began to spread around the world. Often, the animals disappeared shortly after humans arrived in their habitats, leading some researchers to suggest that we exterminated them by overhunting. But other scientists have pointed to natural causes, including volcanic eruptions, disease, and climate change at the end of last Ice Age, as the key reasons for these species’ demise. The moas present a particularly interesting case, researchers say, because they were the last of the giant species to vanish, and they did so recently, when a changing climate was no longer a factor. But did other natural causes set them on a path to oblivion, as some scientists proposed in a recent paper?
Morten Allentoft, an evolutionary biologist at the University of Copenhagen, doubted this hypothesis. Archaeologists know that the Polynesians who first settled New Zealand ate moas of all ages, as well as the birds’ eggs. With moa species ranging in size from 12 to 250 kilograms, the birds—which had never seen a terrestrial mammal before people arrived—offered sizable meals. “You see heaps and heaps of the birds’ bones in archaeological sites,” Allentoft says. “If you hunt animals at all their life stages, they will never have a chance.”
Using ancient DNA from 281 individual moas from four different species, including Dinornis robustus (at 2 meters, the tallest moa, able to reach foliage 3.6 meters above the ground), and radiocarbon dating, Allentoft and his colleagues set out to determine the moas’ genetic and population history over the last 4000 years. The moa bones were collected from five fossil sites on New Zealand’s South Island, and ranged in age from 12,966 to 602 years old. The researchers analyzed mitochondrial and nuclear DNA from the bones and used it to examine the genetic diversity of the four species.
Usually, extinction events can be seen in a species’ genetic history; as the animals’ numbers dwindle, they lose their genetic diversity. But the team’s analysis failed to find any sign that the moas’ populations were on the verge of collapse. In fact, the scientists report that the opposite was true: The birds’ numbers were stable during the 4000 years prior to their extinction, they report online today in the Proceedings of the National Academy of Sciences. Populations of D. robustus even appear to have been slowly increasing when the Polynesians arrived. No more than 200 years later, the birds had vanished. “There is no trace of” their pending extinction in their genes, Allentoft says. “The moa are there, and then they are gone.”
The paper presents an “impressive amount of evidence” that humans alone drove the moa extinct, says Trevor Worthy, an evolutionary biologist and moa expert at Flinders University in Adelaide, Australia, who was not involved with the research. “The inescapable conclusion is these birds were not senescent, not in the old age of their lineage and about to exit from the world. Rather they were robust, healthy populations when humans encountered and terminated them.” Still, he doubts even Allentoft’s team’s “robust data set” will settle the debate about the role people played in the birds’ extinction, simply because “some have a belief that humans would not have” done such a thing.
As for Allentoft, he is not surprised that the Polynesian settlers killed off the moas; any other group of humans would have done the same, he suspects. “We like to think of indigenous people as living in harmony with nature,” he says. “But this is rarely the case. Humans everywhere will take what they need to survive. That’s how it works
“The paper presents a very convincing case of extinction due to humans,” says Carles Lalueza-Fox, an evolutionary biologist at the Institute of Evolutionary Biology in Barcelona, Spain, who was not involved in the research. “It’s not because of a long, natural decline.”
Scientists have long argued about what caused the extinction of many species of megafauna—giant animals including mammoths, mastodons, and moas—beginning between 9000 and 13,000 years ago, when humans began to spread around the world. Often, the animals disappeared shortly after humans arrived in their habitats, leading some researchers to suggest that we exterminated them by overhunting. But other scientists have pointed to natural causes, including volcanic eruptions, disease, and climate change at the end of last Ice Age, as the key reasons for these species’ demise. The moas present a particularly interesting case, researchers say, because they were the last of the giant species to vanish, and they did so recently, when a changing climate was no longer a factor. But did other natural causes set them on a path to oblivion, as some scientists proposed in a recent paper?
Morten Allentoft, an evolutionary biologist at the University of Copenhagen, doubted this hypothesis. Archaeologists know that the Polynesians who first settled New Zealand ate moas of all ages, as well as the birds’ eggs. With moa species ranging in size from 12 to 250 kilograms, the birds—which had never seen a terrestrial mammal before people arrived—offered sizable meals. “You see heaps and heaps of the birds’ bones in archaeological sites,” Allentoft says. “If you hunt animals at all their life stages, they will never have a chance.”
Using ancient DNA from 281 individual moas from four different species, including Dinornis robustus (at 2 meters, the tallest moa, able to reach foliage 3.6 meters above the ground), and radiocarbon dating, Allentoft and his colleagues set out to determine the moas’ genetic and population history over the last 4000 years. The moa bones were collected from five fossil sites on New Zealand’s South Island, and ranged in age from 12,966 to 602 years old. The researchers analyzed mitochondrial and nuclear DNA from the bones and used it to examine the genetic diversity of the four species.
Usually, extinction events can be seen in a species’ genetic history; as the animals’ numbers dwindle, they lose their genetic diversity. But the team’s analysis failed to find any sign that the moas’ populations were on the verge of collapse. In fact, the scientists report that the opposite was true: The birds’ numbers were stable during the 4000 years prior to their extinction, they report online today in the Proceedings of the National Academy of Sciences. Populations of D. robustus even appear to have been slowly increasing when the Polynesians arrived. No more than 200 years later, the birds had vanished. “There is no trace of” their pending extinction in their genes, Allentoft says. “The moa are there, and then they are gone.”
The paper presents an “impressive amount of evidence” that humans alone drove the moa extinct, says Trevor Worthy, an evolutionary biologist and moa expert at Flinders University in Adelaide, Australia, who was not involved with the research. “The inescapable conclusion is these birds were not senescent, not in the old age of their lineage and about to exit from the world. Rather they were robust, healthy populations when humans encountered and terminated them.” Still, he doubts even Allentoft’s team’s “robust data set” will settle the debate about the role people played in the birds’ extinction, simply because “some have a belief that humans would not have” done such a thing.
As for Allentoft, he is not surprised that the Polynesian settlers killed off the moas; any other group of humans would have done the same, he suspects. “We like to think of indigenous people as living in harmony with nature,” he says. “But this is rarely the case. Humans everywhere will take what they need to survive. That’s how it works
0/5000
นับล้านปี พันธุ์เรียกว่า moas (Dinornithiformes) นกขนาดใหญ่ flightless เก้าฟื้นตัวในนิวซีแลนด์ แล้ว ประมาณ 600 ปีที่ผ่านมา พวกเขาทันทีไปสูญ Die-off ของพวกเขาร่วมกับการมาถึงของมนุษย์ครั้งแรกบนเกาะในปลายศตวรรษที่ 13 และนักวิทยาศาสตร์ได้จึงสงสัยว่า บทบาทการล่าสัตว์ โดย sapiens ตุ๊ดเล่น moas' เสื่อมถอย ไม่ได้มีเราคนเดียวไดรฟ์นกยักษ์มากกว่าขอบ หรือถูกพวกเขาแล้วแบบออกโรคและภูเขาไฟปะทุ ตอนนี้ การศึกษาพันธุกรรมใหม่ของซากดึกดำบรรพ์ของนกโมอาจุดเพื่อมนุษยชาติเป็นติงสนกสูญพันธุ์แต่เพียงผู้เดียว การศึกษาเพิ่มการอภิปรายอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับว่าอดีตคนอาศัย และ hunted สัตว์อย่างยั่งยืน หรือส่วนใหญ่ตำหนิสำหรับกำจัดพันธุ์จำนวนมาก"กระดาษแสดงกรณีที่น่าเชื่อถือมากสูญพันธุ์เนื่องจากมนุษย์ กล่าวว่า Carles Lalueza สุนัขจิ้งจอก การวิวัฒนาการนักชีววิทยาที่สถาบันของวิวัฒนาการชีววิทยาในบาร์เซโลนา ประเทศสเปน ซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับการวิจัย "มันไม่ได้ เพราะยาว ธรรมชาติลดน้อยลง"Scientists have long argued about what caused the extinction of many species of megafauna—giant animals including mammoths, mastodons, and moas—beginning between 9000 and 13,000 years ago, when humans began to spread around the world. Often, the animals disappeared shortly after humans arrived in their habitats, leading some researchers to suggest that we exterminated them by overhunting. But other scientists have pointed to natural causes, including volcanic eruptions, disease, and climate change at the end of last Ice Age, as the key reasons for these species’ demise. The moas present a particularly interesting case, researchers say, because they were the last of the giant species to vanish, and they did so recently, when a changing climate was no longer a factor. But did other natural causes set them on a path to oblivion, as some scientists proposed in a recent paper?Morten Allentoft, an evolutionary biologist at the University of Copenhagen, doubted this hypothesis. Archaeologists know that the Polynesians who first settled New Zealand ate moas of all ages, as well as the birds’ eggs. With moa species ranging in size from 12 to 250 kilograms, the birds—which had never seen a terrestrial mammal before people arrived—offered sizable meals. “You see heaps and heaps of the birds’ bones in archaeological sites,” Allentoft says. “If you hunt animals at all their life stages, they will never have a chance.”
Using ancient DNA from 281 individual moas from four different species, including Dinornis robustus (at 2 meters, the tallest moa, able to reach foliage 3.6 meters above the ground), and radiocarbon dating, Allentoft and his colleagues set out to determine the moas’ genetic and population history over the last 4000 years. The moa bones were collected from five fossil sites on New Zealand’s South Island, and ranged in age from 12,966 to 602 years old. The researchers analyzed mitochondrial and nuclear DNA from the bones and used it to examine the genetic diversity of the four species.
Usually, extinction events can be seen in a species’ genetic history; as the animals’ numbers dwindle, they lose their genetic diversity. But the team’s analysis failed to find any sign that the moas’ populations were on the verge of collapse. In fact, the scientists report that the opposite was true: The birds’ numbers were stable during the 4000 years prior to their extinction, they report online today in the Proceedings of the National Academy of Sciences. Populations of D. robustus even appear to have been slowly increasing when the Polynesians arrived. No more than 200 years later, the birds had vanished. “There is no trace of” their pending extinction in their genes, Allentoft says. “The moa are there, and then they are gone.”
The paper presents an “impressive amount of evidence” that humans alone drove the moa extinct, says Trevor Worthy, an evolutionary biologist and moa expert at Flinders University in Adelaide, Australia, who was not involved with the research. “The inescapable conclusion is these birds were not senescent, not in the old age of their lineage and about to exit from the world. Rather they were robust, healthy populations when humans encountered and terminated them.” Still, he doubts even Allentoft’s team’s “robust data set” will settle the debate about the role people played in the birds’ extinction, simply because “some have a belief that humans would not have” done such a thing.
As for Allentoft, he is not surprised that the Polynesian settlers killed off the moas; any other group of humans would have done the same, he suspects. “We like to think of indigenous people as living in harmony with nature,” he says. “But this is rarely the case. Humans everywhere will take what they need to survive. That’s how it works
Using ancient DNA from 281 individual moas from four different species, including Dinornis robustus (at 2 meters, the tallest moa, able to reach foliage 3.6 meters above the ground), and radiocarbon dating, Allentoft and his colleagues set out to determine the moas’ genetic and population history over the last 4000 years. The moa bones were collected from five fossil sites on New Zealand’s South Island, and ranged in age from 12,966 to 602 years old. The researchers analyzed mitochondrial and nuclear DNA from the bones and used it to examine the genetic diversity of the four species.
Usually, extinction events can be seen in a species’ genetic history; as the animals’ numbers dwindle, they lose their genetic diversity. But the team’s analysis failed to find any sign that the moas’ populations were on the verge of collapse. In fact, the scientists report that the opposite was true: The birds’ numbers were stable during the 4000 years prior to their extinction, they report online today in the Proceedings of the National Academy of Sciences. Populations of D. robustus even appear to have been slowly increasing when the Polynesians arrived. No more than 200 years later, the birds had vanished. “There is no trace of” their pending extinction in their genes, Allentoft says. “The moa are there, and then they are gone.”
The paper presents an “impressive amount of evidence” that humans alone drove the moa extinct, says Trevor Worthy, an evolutionary biologist and moa expert at Flinders University in Adelaide, Australia, who was not involved with the research. “The inescapable conclusion is these birds were not senescent, not in the old age of their lineage and about to exit from the world. Rather they were robust, healthy populations when humans encountered and terminated them.” Still, he doubts even Allentoft’s team’s “robust data set” will settle the debate about the role people played in the birds’ extinction, simply because “some have a belief that humans would not have” done such a thing.
As for Allentoft, he is not surprised that the Polynesian settlers killed off the moas; any other group of humans would have done the same, he suspects. “We like to think of indigenous people as living in harmony with nature,” he says. “But this is rarely the case. Humans everywhere will take what they need to survive. That’s how it works
การแปล กรุณารอสักครู่..
ล้านปีเก้าชนิดที่มีขนาดใหญ่นกขมุกขมัวที่รู้จักกันเป็น moas (Dinornithiformes) เติบโตในประเทศนิวซีแลนด์ จากนั้นประมาณ 600 ปีที่ผ่านมาพวกเขาทันทีสูญพันธุ์ไป ตายของพวกเขาออกมาใกล้เคียงกับการมาถึงของมนุษย์ครั้งแรกบนเกาะในช่วงปลายศตวรรษที่ 13 และนักวิทยาศาสตร์ได้ยาวสงสัยสิ่งที่บทบาทการล่าสัตว์โดยมนุษย์ปัจจุบันเล่นในการลดลง moas ' เราไม่ได้อยู่คนเดียวขับนกยักษ์มากกว่าปากหรือพวกเขาอยู่แล้วในทางของพวกเขาออกมาขอบคุณต่อการเกิดโรคและการปะทุของภูเขาไฟ? ตอนนี้การศึกษาทางพันธุกรรมใหม่ของหนังสือบริคณห์สนธิจุดฟอสซิลมนุษย์ที่จะเป็นผู้กระทำผิด แต่เพียงผู้เดียวของการสูญเสียนก การศึกษาเพื่อเพิ่มการอภิปรายอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับว่าที่ผ่านมาผู้คนอาศัยอยู่และล่าสัตว์ในลักษณะที่ยั่งยืนหรือเป็นส่วนใหญ่จะตำหนิสำหรับขุดรากถอนโคนของสายพันธุ์จำนวนมาก. "กระดาษที่นำเสนอเป็นกรณีที่น่าเชื่อมากของการสูญเสียอันเนื่องมาจากมนุษย์" Carles Lalueza- กล่าวว่า ฟ็อกซ์นักชีววิทยาวิวัฒนาการที่สถาบันชีววิทยาวิวัฒนาการในบาร์เซโลนา, สเปนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการวิจัย "มันไม่ได้เพราะความยาวลดลงตามธรรมชาติ." นักวิทยาศาสตร์ได้ถกเถียงกันมานานเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดจากการสูญเสียของหลายชนิดของสัตว์ที่เมกายักษ์รวมทั้งมม็อ ธ , สโตดอนและ moas-จุดเริ่มต้นระหว่าง 9,000 และ 13,000 ปีที่ผ่านมาเมื่อมนุษย์เริ่มกระจาย รอบโลก. บ่อยครั้งที่สัตว์ที่หายไปไม่นานหลังจากที่มนุษย์เข้ามาอยู่ในแหล่งที่อยู่อาศัยของพวกเขาที่นำนักวิจัยบางคนชี้ให้เห็นว่าเราทำลายพวกเขาโดย overhunting แต่นักวิทยาศาสตร์อื่น ๆ ได้ชี้ไปที่สาเหตุตามธรรมชาติรวมถึงการปะทุของภูเขาไฟโรคและการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศในช่วงปลายยุคน้ำแข็งครั้งสุดท้ายที่เป็นเหตุผลที่สำคัญสำหรับการตายเหล่านี้สายพันธุ์ moas นำเสนอกรณีที่น่าสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งนักวิจัยกล่าวว่าเพราะพวกเขาเป็นคนสุดท้ายของสายพันธุ์ยักษ์ที่จะหายไปและพวกเขาทำเช่นนั้นเมื่อเร็ว ๆ นี้เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศไม่ได้เป็นปัจจัย แต่สาเหตุตามธรรมชาติอื่น ๆ ที่พวกเขาตั้งอยู่บนเส้นทางที่จะให้อภัยในขณะที่นักวิทยาศาสตร์บางคนเสนอในกระดาษล่าสุด? มอ Allentoft นักชีววิทยาวิวัฒนาการที่มหาวิทยาลัยโคเปนเฮเกนสงสัยสมมติฐานนี้ นักโบราณคดีทราบว่า Polynesians คนแรกที่ตัดสินนิวซีแลนด์กิน moas ทุกเพศทุกวัยเช่นเดียวกับไข่นก กับสายพันธุ์หนังสือบริคณห์สนธิตั้งแต่ขนาด 12-250 กิโลกรัมนกที่ไม่เคยเห็นมาก่อนบกเลี้ยงลูกด้วยนมมาถึงคนที่นำเสนออาหารขนาดใหญ่ "คุณเห็นกองและกองกระดูกนกในแหล่งโบราณคดี" Allentoft กล่าวว่า "ถ้าคุณล่าสัตว์ในทุกช่วงชีวิตของพวกเขาจะไม่ได้มีโอกาส." การใช้ดีเอ็นเอโบราณจาก 281 แต่ละ moas จากสี่สายพันธุ์ที่แตกต่างกันรวมทั้ง Dinornis robustus (ที่ 2 เมตรหนังสือบริคณห์สนธิที่สูงที่สุดที่สามารถไปถึงใบ 3.6 เมตรเหนือ พื้นดิน) และเรดิโอควง, Allentoft และเพื่อนร่วมงานของเขาได้ออกเดินทางไปตรวจสอบ moas 'และประวัติศาสตร์ทางพันธุกรรมของประชากรในช่วงปี 4000 กระดูกหนังสือบริคณห์สนธิถูกเก็บรวบรวมจากห้าเว็บไซต์ฟอสซิลบนเกาะใต้ของนิวซีแลนด์และอายุตั้งแต่ 12,966 ไป 602 ปี นักวิจัยได้วิเคราะห์ยลและนิวเคลียร์ดีเอ็นเอจากกระดูกและใช้มันเพื่อตรวจสอบความหลากหลายทางพันธุกรรมของสี่ชนิด. มักจะยุติเหตุการณ์สามารถเห็นได้ในสายพันธุ์ประวัติทางพันธุกรรม เป็นตัวเลขของสัตว์ลดน้อยลงพวกเขาสูญเสียความหลากหลายทางพันธุกรรมของพวกเขา แต่การวิเคราะห์ของทีมยังไม่พบสัญญาณว่าประชากร moas 'อยู่บนปากเหวของการล่มสลายใด ๆ ในความเป็นจริงนักวิทยาศาสตร์รายงานว่าตรงข้ามเป็นจริง: ตัวเลขนก 'มีเสถียรภาพในช่วงปี 4000 ก่อนที่จะมีการสูญเสียของพวกเขาพวกเขารายงานออนไลน์วันนี้ในการดำเนินการของสถาบันวิทยาศาสตร์แห่งชาติ ประชากรของดี robustus แม้ปรากฏว่าได้รับการเพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ เมื่อมาถึง Polynesians ไม่เกิน 200 ปีต่อมานกได้หายไป การสูญเสียที่ค้างอยู่ในยีนของพวกเขา "ไม่มีร่องรอยของความเป็น" Allentoft กล่าวว่า "การหนังสือบริคณห์สนธิมีและแล้วพวกเขาก็จะหายไป." กระดาษที่มีการจัด "จำนวนเงินที่น่าประทับใจของหลักฐาน" ที่มนุษย์คนเดียวขับรถหนังสือบริคณห์สนธิสูญพันธุ์เทรเวอร์ตระกูลนักชีววิทยาวิวัฒนาการและมีความเชี่ยวชาญหนังสือบริคณห์สนธิที่ Flinders University ในแอดิเลดกล่าวว่าออสเตรเลียที่ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการวิจัย "หลีกเลี่ยงไม่ได้ข้อสรุปที่เป็นนกเหล่านี้ไม่ได้ senescent ไม่ได้อยู่ในวัยชราเชื้อสายของพวกเขาและเรื่องเกี่ยวกับการออกจากโลก แต่พวกเขามีความแข็งแกร่งประชากรมีสุขภาพดีเมื่อมนุษย์พบและยกเลิกพวกเขา. "แต่ถึงกระนั้นเขาสงสัยแม้ Allentoft ของทีม" ข้อมูลที่มีประสิทธิภาพการตั้งค่า "จะชำระอภิปรายเกี่ยวกับคนบทบาทที่เล่นในการสูญพันธุ์นกเพียงเพราะ" บางคนมีความเชื่อที่ว่า มนุษย์จะไม่ได้ "ทำสิ่งดังกล่าว. สำหรับ Allentoft เขาไม่ได้แปลกใจที่เข้ามาตั้งถิ่นฐานโปลีนีเซียฆ่า moas นั้น ใด ๆ กลุ่มอื่น ๆ ของมนุษย์จะต้องทำเหมือนกันเขาสงสัย "เราชอบที่จะคิดว่าเป็นคนพื้นเมืองที่อาศัยอยู่ในความกลมกลืนกับธรรมชาติ" เขากล่าว "แต่นี้จะไม่ค่อยมีกรณีที่ มนุษย์ทุกที่จะใช้สิ่งที่พวกเขาต้องการที่จะอยู่รอด นั่นคือวิธีการทำงาน
การแปล กรุณารอสักครู่..
นานนับหลายล้านปี เก้าชนิดของขนาดใหญ่ , มีดต่อสู้ที่รู้จักกันเป็น moas ( dinornithiformes ) ประสบความสำเร็จในนิวซีแลนด์ แล้วประมาณ 600 ปีก่อน พวกเขากระจายไปสูญพันธุ์ ตายของตนออก ประจวบเหมาะกับการมาถึงของมนุษย์พวกแรกบนเกาะในศตวรรษที่ 13 สาย และนักวิทยาศาสตร์ได้นานสงสัยบทบาทอะไรล่าโดย Homo sapiens เล่นใน moas ' ปฏิเสธเราขับรถคนเดียว นกยักษ์มากกว่าปาก , หรือพวกเขาอยู่ในทางของพวกเขาออกด้วยโรคและภูเขาไฟปะทุ ? ตอนนี้ ใหม่ การศึกษาพันธุกรรมของมนุษย์เป็นจุดฟอสซิล MOA กับผู้กระทำผิด แต่เพียงผู้เดียวของนกสูญพันธุ์การศึกษาเพื่อเพิ่มต่อเนื่องอภิปรายเกี่ยวกับว่าอดีตคนเคยล่าสัตว์ในลักษณะที่ยั่งยืน หรือส่วนใหญ่จะโทษสำหรับการทำลายล้างเผ่าพันธุ์มากมาย
" กระดาษแสดงกรณีมากของการสูญเสียเนื่องจากมนุษย์ " ว่า การ์เลส lalueza ฟ็อกซ์ , นักชีววิทยาวิวัฒนาการที่สถาบันวิวัฒนาการชีววิทยา ใน บาร์เซโลนา สเปนที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการวิจัย " ไม่ใช่เพราะยาวตามธรรมชาติลดลง " นักวิทยาศาสตร์
ได้ถกเถียงกันเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้เกิดการสูญพันธุ์ของหลายสปีชีส์ของสัตว์ยักษ์เมการวมทั้งแมมมอท mastodons , และ moas ตั้งแต่ 9000 และ 13 , 000 ปีมาแล้ว เมื่อมนุษย์เริ่มที่จะแพร่กระจายไปทั่วโลก มักจะสัตว์หายไปหลังจากที่มนุษย์เข้ามาในถิ่นของพวกเขา ชั้นนำบาง นักวิจัยแนะนำให้เรากำจัดพวกเขาโดย overhunting . แต่นักวิทยาศาสตร์ได้ชี้ถึงสาเหตุธรรมชาติ รวมถึงโรคปะทุ ภูเขาไฟ และการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศที่สิ้นสุดของยุคน้ำแข็งครั้งสุดท้าย เป็นเหตุผลที่สำคัญสำหรับชนิดเหล่านี้ตาย การ moas ปัจจุบันคดีที่น่าสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งนักวิจัยกล่าวว่า เพราะเขาเป็นคนสุดท้ายของเผ่าพันธุ์ยักษ์หายไป และพวกเขาดังนั้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ เมื่อภูมิอากาศเปลี่ยนแปลง เป็นอีกปัจจัย แต่สาเหตุธรรมชาติอื่น ๆพวกเขาตั้งอยู่บนเส้นทาง การให้อภัย เป็นนักวิทยาศาสตร์บางคนเสนอในกระดาษล่าสุด ?
Morten allentoft , นักชีววิทยาวิวัฒนาการจากมหาวิทยาลัยโคเปนเฮเกน สงสัยสมมุติฐานนี้นักโบราณคดีทราบว่าโปลินีเชียนผู้ตั้งถิ่นฐานนิวซีแลนด์กิน moas ทุกเพศทุกวัย รวมทั้งไข่ของนก อีโบลาสายพันธุ์ที่มีขนาดตั้งแต่ 12 ถึง 250 กิโลกรัม นก ซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน คนมาถวายอาหารสัตว์บก สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ . " คุณเห็นซากปรักหักพังและกองกระดูกของนกในแหล่งโบราณคดี " allentoft กล่าว
" กระดาษแสดงกรณีมากของการสูญเสียเนื่องจากมนุษย์ " ว่า การ์เลส lalueza ฟ็อกซ์ , นักชีววิทยาวิวัฒนาการที่สถาบันวิวัฒนาการชีววิทยา ใน บาร์เซโลนา สเปนที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการวิจัย " ไม่ใช่เพราะยาวตามธรรมชาติลดลง " นักวิทยาศาสตร์
ได้ถกเถียงกันเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้เกิดการสูญพันธุ์ของหลายสปีชีส์ของสัตว์ยักษ์เมการวมทั้งแมมมอท mastodons , และ moas ตั้งแต่ 9000 และ 13 , 000 ปีมาแล้ว เมื่อมนุษย์เริ่มที่จะแพร่กระจายไปทั่วโลก มักจะสัตว์หายไปหลังจากที่มนุษย์เข้ามาในถิ่นของพวกเขา ชั้นนำบาง นักวิจัยแนะนำให้เรากำจัดพวกเขาโดย overhunting . แต่นักวิทยาศาสตร์ได้ชี้ถึงสาเหตุธรรมชาติ รวมถึงโรคปะทุ ภูเขาไฟ และการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศที่สิ้นสุดของยุคน้ำแข็งครั้งสุดท้าย เป็นเหตุผลที่สำคัญสำหรับชนิดเหล่านี้ตาย การ moas ปัจจุบันคดีที่น่าสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งนักวิจัยกล่าวว่า เพราะเขาเป็นคนสุดท้ายของเผ่าพันธุ์ยักษ์หายไป และพวกเขาดังนั้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ เมื่อภูมิอากาศเปลี่ยนแปลง เป็นอีกปัจจัย แต่สาเหตุธรรมชาติอื่น ๆพวกเขาตั้งอยู่บนเส้นทาง การให้อภัย เป็นนักวิทยาศาสตร์บางคนเสนอในกระดาษล่าสุด ?
Morten allentoft , นักชีววิทยาวิวัฒนาการจากมหาวิทยาลัยโคเปนเฮเกน สงสัยสมมุติฐานนี้นักโบราณคดีทราบว่าโปลินีเชียนผู้ตั้งถิ่นฐานนิวซีแลนด์กิน moas ทุกเพศทุกวัย รวมทั้งไข่ของนก อีโบลาสายพันธุ์ที่มีขนาดตั้งแต่ 12 ถึง 250 กิโลกรัม นก ซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน คนมาถวายอาหารสัตว์บก สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ . " คุณเห็นซากปรักหักพังและกองกระดูกของนกในแหล่งโบราณคดี " allentoft กล่าว
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ห้องเรียนของโทนี่มีนักเรียนยุ30คน
- Community
- ฉันชอบอาหารที่นี่มากโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
- ถ้าคุณไม่พบกรุณามารับที่โต๊ะ
- หมายเหตุ
- ต้องมีเหตุผลด้วย
- FOREIGNERS ‘SKIRTING RULES PROTECTING RI
- ประดิษฐ์มนูธรรมสะพานสองวังทองหลาง
- Amari Ocean Pattaya has recently appoint
- Critical thinking is the intellectually
- local
- Raise
- animated
- wildlifemammalsrodent
- We as boyfriend.?
- FOREIGNERS ‘SKIRTING RULES PROTECTING RI
- ฉันเหนื่อย
- โต๊ะทำงานของเจ้าของเครื่องมือ
- Mix apple cider and water in a spray bot
- เกาเหลาไก่ตุ๋น
- What happened
- i was in vacance
- 樓上用泰語說你好漂亮
- ชีวิตเป็นของขวัญ
