- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Ads My poor flowers are quite faded
Ads
My poor flowers are quite faded!" said little Ida. "Only yesterday evening they were so pretty, and now all the leaves are drooping. Why do they do that?" she asked of the student, who sat on the sofa. He was a great favorite with her, because he used to tell her the prettiest of stories and cut out the most amusing things in paper—hearts with little ladies dancing in them, and high castles with doors which one could open and shut. He was a merry student. "Why do the flowers look so wretched to-day?" asked she again, showing him a bouquet of faded flowers.
"Do you not know?" replied the student. "The flowers went to a ball last night, and are tired. That's why they hang their heads."
"What an idea," exclaimed little Ida. "Flowers cannot dance!"
"Of course they can dance! When it is dark, and we are all gone to bed, they jump about as merrily as possible. They have a ball almost every night."
"And can their children go to the ball?" asked Ida.
"Oh, yes," said the student; "daisies and lilies of the valley, that are quite little."
"And when is it that the prettiest flowers dance?"
"Have you not been to the large garden outside the town gate, in front of the castle where the king lives in summer—the garden that is so full of lovely flowers? You surely remember the swans which come swimming up when you give them crumbs of bread? Believe me, they have capital balls there."
"I was out there only yesterday with my mother," said Ida, "but there were no leaves on the trees, and I did not see a single flower. What has become of them? There were so many in the summer."
"They are inside the palace now," replied the student. "As soon as the king and all his court go back to the town, the flowers hasten out of the garden and into the palace, where they have famous times. Oh, if you could but see them! The two most beautiful roses seat themselves on the throne and act king and queen. All the tall red cockscombs stand before them on either side and bow; they are the chamberlains. Then all the pretty flowers come, and there is a great ball. The blue violets represent the naval cadets; they dance with hyacinths and crocuses, who take the part of young ladies. The tulips and the tall tiger lilies are old ladies,—dowagers,—who see to it that the dancing is well done and that all things go on properly."
"But," asked little Ida, "is there no one there to harm the flowers for daring to dance in the king's castle?"
"No one knows anything about it," replied the student. "Once during the night, perhaps, the old steward of the castle does, to be sure, come in with his great bunch of keys to see that all is right; but the moment the flowers hear the clanking of the keys they stand stock-still or hide themselves behind the long silk window curtains. Then the old steward will say, 'Do I not smell flowers here?' but he can't see them."
"That is very funny," exclaimed little Ida, clapping her hands with glee; "but should not I be able to see the flowers?"
"To be sure you can see them," replied the student. "You have only to remember to peep in at the windows the next time you go to the palace. I did so this very day, and saw a long yellow lily lying on the sofa. She was a court lady."
"Do the flowers in the Botanical Garden go to the ball? Can they go all that long distance?"
"Certainly," said the student; "for the flowers can fly if they please. Have you not seen the beautiful red and yellow butterflies that look so much like flowers? They are in fact nothing else. They have flown off their stalks high into the air and flapped their little petals just as if they were wings, and thus they came to fly about. As a reward for always behaving well they have leave to fly about in the daytime, too, instead of sitting quietly on their stalks at home, till at last the flower petals have become real wings. That you have seen yourself.
"It may be, though, that the flowers in the Botanical Garden have never been in the king's castle. They may not have heard what frolics take place there every night. But I'll tell you; if, the next time you go to the garden, you whisper to one of the flowers that a great ball is to be given yonder in the castle, the news will spread from flower to flower and they will all fly away. Then should the professor come to his garden there won't be a flower there, and he will not be able to imagine what has become of them."
"But how can one flower tell it to another? for I am sure the flowers cannot speak."
"No; you are right there," returned the student. "They cannot speak, but they can make signs. Have you ever noticed that when the wind blows a little the flowers nod to each other and move all their green leaves? They can make each other understand in this way just as well as we do by talking."
"And does the professor understand their pantomime?" asked Ida.
"Oh, certainly; at least part of it. He came into his garden one morning and saw that a great stinging nettle was making signs with its leaves to a beautiful red carnation. It was saying, 'You are so beautiful, and I love you with all my heart!' But the professor doesn't like that sort of thing, and he rapped the nettle on her leaves, which are her fingers; but she stung him, and since then he has never dared to touch a nettle."
"Ha! ha!" laughed little Ida, "that is very funny."
"How can one put such stuff into a child's head?" said a tiresome councilor, who had come to pay a visit. He did not like the student and always used to scold when he saw him cutting out the droll pasteboard figures, such as a man hanging on a gibbet and holding a heart in his hand to show that he was a stealer of hearts, or an old witch riding on a broomstick and carrying her husband on the end of her nose. The councilor could not bear such jokes, and he would always say, as now: "How can any one put such notions into a child's head? They are only foolish fancies."
But to little Ida all that the student had told her was very entertaining, and she kept thinking it over. She was sure now that her pretty yesterday's flowers hung their heads because they were tired, and that they were tired because they had been to the ball. So she took them to the table where stood her toys. Her doll lay sleeping, but Ida said to her, "You must get up, and be content to sleep to-night in the table drawer, for the poor flowers are ill and must have your bed to sleep in; then perhaps they will be well again by to-morrow."
And she at once took the doll out, though the doll looked vexed at giving up her cradle to the flowers.
Ida laid the flowers in the doll's bed and drew the coverlet quite over them, telling them to lie still while she made some tea for them to drink, in order that they might be well next day. And she drew the curtains about the bed, that the sun might not shine into their eyes.
All the evening she thought of nothing but what the student had told her; and when she went to bed herself, she ran to the window where her mother's tulips and hyacinths stood. She whispered to them, "I know very well that you are going to a ball to-night." The flowers pretended not to understand and did not stir so much as a leaf, but that did not prevent Ida from knowing what she knew.
When she was in bed she lay for a long time thinking how delightful it must be to see the flower dance in the king's castle, and said to herself, "I wonder if my flowers have really been there." Then she fell asleep.
In the night she woke. She had been dreaming of the student and the flowers and the councilor, who told her they were making game of her. All was still in the room, the night lamp was burning on the table, and her father and mother were both asleep.
"I wonder if my flowers are still lying in Sophie's bed," she thought to herself. "How I should like to know!" She raised herself a little and looked towards the door, which stood half open; within lay the flowers and all her playthings. She listened, and it seemed to her that she heard some one playing upon the piano, but quite softly, and more sweetly than she had ever heard before.
"Now all the flowers are certainly dancing," thought she. "Oh, how I should like to see them!" but she dared not get up for fear of waking her father and mother. "If they would only come in here!" But the flowers did not come, and the music went on so prettily that she could restrain herself no longer, and she crept out of her little bed, stole softly to the door, and peeped into the room. Oh, what a pretty sight it was!
There was no night lamp in the room, still it was quite bright; the moon shone through the window down upon the floor, and it was almost like daylight. The hyacinths and tulips stood there in two rows. Not one was left on the window, where stood the empty flower pots. On the floor all the flowers danced gracefully, making all the turns, and holding each other by their long green leaves as they twirled around. At the piano sat a large yellow lily, which little Ida remembered to have seen in the summer, for she recollected that the student had said, "How like she is to Miss Laura," and how every one had laughed at the remark. But now she really thought that the lily was very like the young lady. It had exactly her manner of playing—bending its long yellow face, now to one side and now to the other, and nodding its head to mark the time of the beautiful music.
A tall blue crocus now stepped forward, sprang upon the table on which lay Ida's playthings, went straight to the doll's cradle, and drew back the curtains. There lay the sick flowers; but they rose at once, greeted the other flowers, and made a sign that they would like to join in the dance. They did not look at all ill now.
Suddenly a heavy noise was heard, as of something falling from the table. Ida glanced that way and saw that it was the rod she had found on her bed on Shrove Tuesday, and that it seemed to wish to belong to the flowers. It was a pretty rod, for a wax figure that lo
My poor flowers are quite faded!" said little Ida. "Only yesterday evening they were so pretty, and now all the leaves are drooping. Why do they do that?" she asked of the student, who sat on the sofa. He was a great favorite with her, because he used to tell her the prettiest of stories and cut out the most amusing things in paper—hearts with little ladies dancing in them, and high castles with doors which one could open and shut. He was a merry student. "Why do the flowers look so wretched to-day?" asked she again, showing him a bouquet of faded flowers.
"Do you not know?" replied the student. "The flowers went to a ball last night, and are tired. That's why they hang their heads."
"What an idea," exclaimed little Ida. "Flowers cannot dance!"
"Of course they can dance! When it is dark, and we are all gone to bed, they jump about as merrily as possible. They have a ball almost every night."
"And can their children go to the ball?" asked Ida.
"Oh, yes," said the student; "daisies and lilies of the valley, that are quite little."
"And when is it that the prettiest flowers dance?"
"Have you not been to the large garden outside the town gate, in front of the castle where the king lives in summer—the garden that is so full of lovely flowers? You surely remember the swans which come swimming up when you give them crumbs of bread? Believe me, they have capital balls there."
"I was out there only yesterday with my mother," said Ida, "but there were no leaves on the trees, and I did not see a single flower. What has become of them? There were so many in the summer."
"They are inside the palace now," replied the student. "As soon as the king and all his court go back to the town, the flowers hasten out of the garden and into the palace, where they have famous times. Oh, if you could but see them! The two most beautiful roses seat themselves on the throne and act king and queen. All the tall red cockscombs stand before them on either side and bow; they are the chamberlains. Then all the pretty flowers come, and there is a great ball. The blue violets represent the naval cadets; they dance with hyacinths and crocuses, who take the part of young ladies. The tulips and the tall tiger lilies are old ladies,—dowagers,—who see to it that the dancing is well done and that all things go on properly."
"But," asked little Ida, "is there no one there to harm the flowers for daring to dance in the king's castle?"
"No one knows anything about it," replied the student. "Once during the night, perhaps, the old steward of the castle does, to be sure, come in with his great bunch of keys to see that all is right; but the moment the flowers hear the clanking of the keys they stand stock-still or hide themselves behind the long silk window curtains. Then the old steward will say, 'Do I not smell flowers here?' but he can't see them."
"That is very funny," exclaimed little Ida, clapping her hands with glee; "but should not I be able to see the flowers?"
"To be sure you can see them," replied the student. "You have only to remember to peep in at the windows the next time you go to the palace. I did so this very day, and saw a long yellow lily lying on the sofa. She was a court lady."
"Do the flowers in the Botanical Garden go to the ball? Can they go all that long distance?"
"Certainly," said the student; "for the flowers can fly if they please. Have you not seen the beautiful red and yellow butterflies that look so much like flowers? They are in fact nothing else. They have flown off their stalks high into the air and flapped their little petals just as if they were wings, and thus they came to fly about. As a reward for always behaving well they have leave to fly about in the daytime, too, instead of sitting quietly on their stalks at home, till at last the flower petals have become real wings. That you have seen yourself.
"It may be, though, that the flowers in the Botanical Garden have never been in the king's castle. They may not have heard what frolics take place there every night. But I'll tell you; if, the next time you go to the garden, you whisper to one of the flowers that a great ball is to be given yonder in the castle, the news will spread from flower to flower and they will all fly away. Then should the professor come to his garden there won't be a flower there, and he will not be able to imagine what has become of them."
"But how can one flower tell it to another? for I am sure the flowers cannot speak."
"No; you are right there," returned the student. "They cannot speak, but they can make signs. Have you ever noticed that when the wind blows a little the flowers nod to each other and move all their green leaves? They can make each other understand in this way just as well as we do by talking."
"And does the professor understand their pantomime?" asked Ida.
"Oh, certainly; at least part of it. He came into his garden one morning and saw that a great stinging nettle was making signs with its leaves to a beautiful red carnation. It was saying, 'You are so beautiful, and I love you with all my heart!' But the professor doesn't like that sort of thing, and he rapped the nettle on her leaves, which are her fingers; but she stung him, and since then he has never dared to touch a nettle."
"Ha! ha!" laughed little Ida, "that is very funny."
"How can one put such stuff into a child's head?" said a tiresome councilor, who had come to pay a visit. He did not like the student and always used to scold when he saw him cutting out the droll pasteboard figures, such as a man hanging on a gibbet and holding a heart in his hand to show that he was a stealer of hearts, or an old witch riding on a broomstick and carrying her husband on the end of her nose. The councilor could not bear such jokes, and he would always say, as now: "How can any one put such notions into a child's head? They are only foolish fancies."
But to little Ida all that the student had told her was very entertaining, and she kept thinking it over. She was sure now that her pretty yesterday's flowers hung their heads because they were tired, and that they were tired because they had been to the ball. So she took them to the table where stood her toys. Her doll lay sleeping, but Ida said to her, "You must get up, and be content to sleep to-night in the table drawer, for the poor flowers are ill and must have your bed to sleep in; then perhaps they will be well again by to-morrow."
And she at once took the doll out, though the doll looked vexed at giving up her cradle to the flowers.
Ida laid the flowers in the doll's bed and drew the coverlet quite over them, telling them to lie still while she made some tea for them to drink, in order that they might be well next day. And she drew the curtains about the bed, that the sun might not shine into their eyes.
All the evening she thought of nothing but what the student had told her; and when she went to bed herself, she ran to the window where her mother's tulips and hyacinths stood. She whispered to them, "I know very well that you are going to a ball to-night." The flowers pretended not to understand and did not stir so much as a leaf, but that did not prevent Ida from knowing what she knew.
When she was in bed she lay for a long time thinking how delightful it must be to see the flower dance in the king's castle, and said to herself, "I wonder if my flowers have really been there." Then she fell asleep.
In the night she woke. She had been dreaming of the student and the flowers and the councilor, who told her they were making game of her. All was still in the room, the night lamp was burning on the table, and her father and mother were both asleep.
"I wonder if my flowers are still lying in Sophie's bed," she thought to herself. "How I should like to know!" She raised herself a little and looked towards the door, which stood half open; within lay the flowers and all her playthings. She listened, and it seemed to her that she heard some one playing upon the piano, but quite softly, and more sweetly than she had ever heard before.
"Now all the flowers are certainly dancing," thought she. "Oh, how I should like to see them!" but she dared not get up for fear of waking her father and mother. "If they would only come in here!" But the flowers did not come, and the music went on so prettily that she could restrain herself no longer, and she crept out of her little bed, stole softly to the door, and peeped into the room. Oh, what a pretty sight it was!
There was no night lamp in the room, still it was quite bright; the moon shone through the window down upon the floor, and it was almost like daylight. The hyacinths and tulips stood there in two rows. Not one was left on the window, where stood the empty flower pots. On the floor all the flowers danced gracefully, making all the turns, and holding each other by their long green leaves as they twirled around. At the piano sat a large yellow lily, which little Ida remembered to have seen in the summer, for she recollected that the student had said, "How like she is to Miss Laura," and how every one had laughed at the remark. But now she really thought that the lily was very like the young lady. It had exactly her manner of playing—bending its long yellow face, now to one side and now to the other, and nodding its head to mark the time of the beautiful music.
A tall blue crocus now stepped forward, sprang upon the table on which lay Ida's playthings, went straight to the doll's cradle, and drew back the curtains. There lay the sick flowers; but they rose at once, greeted the other flowers, and made a sign that they would like to join in the dance. They did not look at all ill now.
Suddenly a heavy noise was heard, as of something falling from the table. Ida glanced that way and saw that it was the rod she had found on her bed on Shrove Tuesday, and that it seemed to wish to belong to the flowers. It was a pretty rod, for a wax figure that lo
0/5000
โฆษณา ดอกไม้ของฉันจนจะค่อนข้างซีด "กล่าวว่า ไอดาน้อย "เฉพาะเมื่อวานตอนเย็นพวกเขาเพื่อให้สวย และขณะนี้ การ drooping ใบไม้ทั้งหมด ทำไมพวกเขาทำที่ "เธอถามของนักเรียน ที่นั่งบนโซฟา เขาใจดีกับเธอ เพราะเขาเคยบอกเธอสวยที่สุดของเรื่องราวและตัดออกในสิ่งที่สนุกที่สุดในกระดาษ – ปราสาทหัวใจกับสาวน้อยเต้นรำ ในพวก เขา และสูง มีประตูที่สามารถเปิด และปิด เขาถูกนักเรียนร่าเริง "ทำไมทำดอกไม้ดู wretched ดังนั้นวันนี้" ถามเธออีกครั้ง แสดงเขาช่อดอกไม้สีจาง"คุณไม่รู้" ตอบนักเรียน "ดอกไม้ไปลูกบอลเมื่อคืน และเหนื่อย ที่ว่าทำไมพวกเขาวางศีรษะของพวกเขา ""สิ่งคิด ไอดาน้อยทางหลุดรอด "ดอกไม้เต้นรำไม่เป็น""แน่นอนว่าพวกเขาสามารถเต้น เมื่อมันมืด และเรามีทั้งหมดไปนอน พวกเขากระโดดเกี่ยวกับ merrily เป็นไป พวกเขามีลูกเกือบทุกคืน""และลูกไปลูก" ถามไอดา"โอ้ ใช่, " กล่าวว่า นักเรียน "daisies และลิลลี่ออฟเดอะวัลเลย์ ที่ค่อนข้างน้อย""และเมื่อเป็นที่เต้นรำดอกไม้สวยที่สุด""คุณไม่เคยไปสวนขนาดใหญ่ภายนอกประตู หน้าปราสาทอยู่ที่พระมหากษัตริย์ในฤดูร้อน — สวนที่อยู่เต็มของดอกไม้น่ารักหรือไม่ คุณย่อมจำหมู่ที่มาว่ายน้ำเมื่อคุณให้เศษขนมปัง เชื่อฉัน พวกเขามีลูกหลวงมี ""ผมออกมีเมื่อวานเท่ากับแม่ของฉัน กล่าวว่า Ida "แต่มีไม่มีใบไม้บนต้นไม้ และฉันไม่ได้เห็นดอกเดียว อะไรเป็นของพวกเขา มีจำนวนมากดังนั้นในฤดูร้อน""พวกเขาเป็นอยู่ภายในวัง ตอบนักเรียน "เป็นพระมหากษัตริย์และศาลของเขาทั้งหมดกลับไปยังเมือง ดอกไม้เร่ง จากสวน และ เป็นพาเล ซ ที่มีชื่อเสียงครั้ง โอ้ ถ้าคุณได้แต่ดูพวกเขา กุหลาบสวยสองที่ตัวเองนั่งบนบัลลังก์ และทำหน้าที่พระมหากษัตริย์และพระราชินี Cockscombs แดงที่สูงทั้งหมดก่อนที่พวกเขายืนบนฝั่งและโบว์ พวกเขาได้ chamberlains ดอกไม้สวยทั้งหมดแล้ว มา และมีลูกมาก Violets สีน้ำเงินหมายถึงนายร้อยเรือ พวกเขาเต้นรำ ด้วยปัจจัยและ crocuses ผู้มีส่วนร่วมของสตรี ดอกทิวลิปและลิลลี่ไทเกอร์สูงจะเก่าผู้หญิง , — dowagers, — ที่ดูการเต้นรำว่าทำดี และให้ทุกสิ่งทุกอย่างไปอย่างนั้น ""แต่ ถามไอดาน้อย "มีไม่เห็นใครไปทำร้ายดอกไม้สำหรับอันเต้นรำในปราสาทของพระมหากษัตริย์หรือไม่""ไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับมัน ตอบนักเรียน "ครั้งเดียวในตอนกลางคืน ที steward เก่าของปราสาท แน่ใจ มากับพวงของเขาดีของแป้นเพื่อดูว่า ทั้งหมดเป็นขวา แต่ช่วงเวลาที่ดอกไม้ได้ยิน clanking คีย์จะยืน stock-still หรือซ่อนตัวอยู่หลังม่านหน้าต่างยาวไหม แล้ว steward เก่าจะบอกว่า 'ทำฉันมี กลิ่นดอกไม้ที่นี่ " แต่เขาไม่สามารถเห็น""That is very funny," exclaimed little Ida, clapping her hands with glee; "but should not I be able to see the flowers?""To be sure you can see them," replied the student. "You have only to remember to peep in at the windows the next time you go to the palace. I did so this very day, and saw a long yellow lily lying on the sofa. She was a court lady.""Do the flowers in the Botanical Garden go to the ball? Can they go all that long distance?""Certainly," said the student; "for the flowers can fly if they please. Have you not seen the beautiful red and yellow butterflies that look so much like flowers? They are in fact nothing else. They have flown off their stalks high into the air and flapped their little petals just as if they were wings, and thus they came to fly about. As a reward for always behaving well they have leave to fly about in the daytime, too, instead of sitting quietly on their stalks at home, till at last the flower petals have become real wings. That you have seen yourself."It may be, though, that the flowers in the Botanical Garden have never been in the king's castle. They may not have heard what frolics take place there every night. But I'll tell you; if, the next time you go to the garden, you whisper to one of the flowers that a great ball is to be given yonder in the castle, the news will spread from flower to flower and they will all fly away. Then should the professor come to his garden there won't be a flower there, and he will not be able to imagine what has become of them.""But how can one flower tell it to another? for I am sure the flowers cannot speak.""No; you are right there," returned the student. "They cannot speak, but they can make signs. Have you ever noticed that when the wind blows a little the flowers nod to each other and move all their green leaves? They can make each other understand in this way just as well as we do by talking.""And does the professor understand their pantomime?" asked Ida."Oh, certainly; at least part of it. He came into his garden one morning and saw that a great stinging nettle was making signs with its leaves to a beautiful red carnation. It was saying, 'You are so beautiful, and I love you with all my heart!' But the professor doesn't like that sort of thing, and he rapped the nettle on her leaves, which are her fingers; but she stung him, and since then he has never dared to touch a nettle.""Ha! ha!" laughed little Ida, "that is very funny.""How can one put such stuff into a child's head?" said a tiresome councilor, who had come to pay a visit. He did not like the student and always used to scold when he saw him cutting out the droll pasteboard figures, such as a man hanging on a gibbet and holding a heart in his hand to show that he was a stealer of hearts, or an old witch riding on a broomstick and carrying her husband on the end of her nose. The councilor could not bear such jokes, and he would always say, as now: "How can any one put such notions into a child's head? They are only foolish fancies."But to little Ida all that the student had told her was very entertaining, and she kept thinking it over. She was sure now that her pretty yesterday's flowers hung their heads because they were tired, and that they were tired because they had been to the ball. So she took them to the table where stood her toys. Her doll lay sleeping, but Ida said to her, "You must get up, and be content to sleep to-night in the table drawer, for the poor flowers are ill and must have your bed to sleep in; then perhaps they will be well again by to-morrow."And she at once took the doll out, though the doll looked vexed at giving up her cradle to the flowers.Ida laid the flowers in the doll's bed and drew the coverlet quite over them, telling them to lie still while she made some tea for them to drink, in order that they might be well next day. And she drew the curtains about the bed, that the sun might not shine into their eyes.All the evening she thought of nothing but what the student had told her; and when she went to bed herself, she ran to the window where her mother's tulips and hyacinths stood. She whispered to them, "I know very well that you are going to a ball to-night." The flowers pretended not to understand and did not stir so much as a leaf, but that did not prevent Ida from knowing what she knew.When she was in bed she lay for a long time thinking how delightful it must be to see the flower dance in the king's castle, and said to herself, "I wonder if my flowers have really been there." Then she fell asleep.In the night she woke. She had been dreaming of the student and the flowers and the councilor, who told her they were making game of her. All was still in the room, the night lamp was burning on the table, and her father and mother were both asleep."I wonder if my flowers are still lying in Sophie's bed," she thought to herself. "How I should like to know!" She raised herself a little and looked towards the door, which stood half open; within lay the flowers and all her playthings. She listened, and it seemed to her that she heard some one playing upon the piano, but quite softly, and more sweetly than she had ever heard before."Now all the flowers are certainly dancing," thought she. "Oh, how I should like to see them!" but she dared not get up for fear of waking her father and mother. "If they would only come in here!" But the flowers did not come, and the music went on so prettily that she could restrain herself no longer, and she crept out of her little bed, stole softly to the door, and peeped into the room. Oh, what a pretty sight it was!โคมไฟกลางคืนไม่มีพัก ยัง ก็ค่อนข้างสดใส ดวงจันทร์ shone ผ่านหน้าต่างลงตามพื้น และมันเป็นเกือบเหมือนตามฤดูกาล ปัจจัยและดอกทิวลิปอยู่มีสองแถว หนึ่งไม่มีซ้ายบนหน้าต่าง ที่ยืนกระถางว่างเปล่า ชั้นทั้งหมด ดอกไม้เต้นอย่าง การเปิด และถือกัน ด้วยของสีเขียวยาวใบเป็นพวก twirled สถาน ที่เปียโนนั่งตัวใหญ่สีเหลือง ลิลลี่ ที่ Ida น้อยจำได้เห็นในช่วงฤดูร้อน สำหรับเธอ recollected ที่ นักเรียนได้กล่าวว่า "วิธีเช่นเธอเป็นเพื่อนางลอร่า" และว่าทุกคนก็หัวเราะที่หมายเหตุนี้ แต่ตอนนี้ เธอจริง ๆ คิดว่า ลิลลี่ที่ถูกมากเช่นหญิงสาว มันมีแน่นอนของเธออย่างเล่น — ดัดยาวสีเหลืองของหน้า ไปข้างหนึ่ง แล้วอีก และ nodding ใหญ่เพื่อทำเครื่องหมายเวลาดนตรีสวยงามCrocus บลูสูงที่ตอนนี้ ก้าวไปข้างหน้า sprang ตามตารางบน ที่วางของ Ida playthings ตรงไปแหล่งกำเนิดของตุ๊กตา จัง มีวางดอกไม้ป่วย แต่พวกเขากุหลาบครั้ง ดอกไม้อื่น ๆ รับการต้อนรับ และทำเครื่องหมายที่พวกเขาต้องการเข้าร่วมในการเต้น จะได้ไม่ดูป่วยเลยตอนนี้ทันใดนั้นเสียงหนักได้ยิน ณบางอย่างตกลงมาจากตาราง ไอดา glanced วิธี และเห็นว่า เป็นท่อนไม้ที่เธอได้พบกับเตียงของเธอ Shrove อังคาร และมันดูเหมือนจะต้องเป็นดอกไม้ มันเป็นเหล็กสวย สำหรับขี้ผึ้งมีรูปที่หล่อ
การแปล กรุณารอสักครู่..
Ads
My poor flowers are quite faded!" said little Ida. "Only yesterday evening they were so pretty, and now all the leaves are drooping. Why do they do that?" she asked of the student, who sat on the sofa. He was a great favorite with her, because he used to tell her the prettiest of stories and cut out the most amusing things in paper—hearts with little ladies dancing in them, and high castles with doors which one could open and shut. He was a merry student. "Why do the flowers look so wretched to-day?" asked she again, showing him a bouquet of faded flowers.
"Do you not know?" replied the student. "The flowers went to a ball last night, and are tired. That's why they hang their heads."
"What an idea," exclaimed little Ida. "Flowers cannot dance!"
"Of course they can dance! When it is dark, and we are all gone to bed, they jump about as merrily as possible. They have a ball almost every night."
"And can their children go to the ball?" asked Ida.
"Oh, yes," said the student; "daisies and lilies of the valley, that are quite little."
"And when is it that the prettiest flowers dance?"
"Have you not been to the large garden outside the town gate, in front of the castle where the king lives in summer—the garden that is so full of lovely flowers? You surely remember the swans which come swimming up when you give them crumbs of bread? Believe me, they have capital balls there."
"I was out there only yesterday with my mother," said Ida, "but there were no leaves on the trees, and I did not see a single flower. What has become of them? There were so many in the summer."
"They are inside the palace now," replied the student. "As soon as the king and all his court go back to the town, the flowers hasten out of the garden and into the palace, where they have famous times. Oh, if you could but see them! The two most beautiful roses seat themselves on the throne and act king and queen. All the tall red cockscombs stand before them on either side and bow; they are the chamberlains. Then all the pretty flowers come, and there is a great ball. The blue violets represent the naval cadets; they dance with hyacinths and crocuses, who take the part of young ladies. The tulips and the tall tiger lilies are old ladies,—dowagers,—who see to it that the dancing is well done and that all things go on properly."
"But," asked little Ida, "is there no one there to harm the flowers for daring to dance in the king's castle?"
"No one knows anything about it," replied the student. "Once during the night, perhaps, the old steward of the castle does, to be sure, come in with his great bunch of keys to see that all is right; but the moment the flowers hear the clanking of the keys they stand stock-still or hide themselves behind the long silk window curtains. Then the old steward will say, 'Do I not smell flowers here?' but he can't see them."
"That is very funny," exclaimed little Ida, clapping her hands with glee; "but should not I be able to see the flowers?"
"To be sure you can see them," replied the student. "You have only to remember to peep in at the windows the next time you go to the palace. I did so this very day, and saw a long yellow lily lying on the sofa. She was a court lady."
"Do the flowers in the Botanical Garden go to the ball? Can they go all that long distance?"
"Certainly," said the student; "for the flowers can fly if they please. Have you not seen the beautiful red and yellow butterflies that look so much like flowers? They are in fact nothing else. They have flown off their stalks high into the air and flapped their little petals just as if they were wings, and thus they came to fly about. As a reward for always behaving well they have leave to fly about in the daytime, too, instead of sitting quietly on their stalks at home, till at last the flower petals have become real wings. That you have seen yourself.
"It may be, though, that the flowers in the Botanical Garden have never been in the king's castle. They may not have heard what frolics take place there every night. But I'll tell you; if, the next time you go to the garden, you whisper to one of the flowers that a great ball is to be given yonder in the castle, the news will spread from flower to flower and they will all fly away. Then should the professor come to his garden there won't be a flower there, and he will not be able to imagine what has become of them."
"But how can one flower tell it to another? for I am sure the flowers cannot speak."
"No; you are right there," returned the student. "They cannot speak, but they can make signs. Have you ever noticed that when the wind blows a little the flowers nod to each other and move all their green leaves? They can make each other understand in this way just as well as we do by talking."
"And does the professor understand their pantomime?" asked Ida.
"Oh, certainly; at least part of it. He came into his garden one morning and saw that a great stinging nettle was making signs with its leaves to a beautiful red carnation. It was saying, 'You are so beautiful, and I love you with all my heart!' But the professor doesn't like that sort of thing, and he rapped the nettle on her leaves, which are her fingers; but she stung him, and since then he has never dared to touch a nettle."
"Ha! ha!" laughed little Ida, "that is very funny."
"How can one put such stuff into a child's head?" said a tiresome councilor, who had come to pay a visit. He did not like the student and always used to scold when he saw him cutting out the droll pasteboard figures, such as a man hanging on a gibbet and holding a heart in his hand to show that he was a stealer of hearts, or an old witch riding on a broomstick and carrying her husband on the end of her nose. The councilor could not bear such jokes, and he would always say, as now: "How can any one put such notions into a child's head? They are only foolish fancies."
But to little Ida all that the student had told her was very entertaining, and she kept thinking it over. She was sure now that her pretty yesterday's flowers hung their heads because they were tired, and that they were tired because they had been to the ball. So she took them to the table where stood her toys. Her doll lay sleeping, but Ida said to her, "You must get up, and be content to sleep to-night in the table drawer, for the poor flowers are ill and must have your bed to sleep in; then perhaps they will be well again by to-morrow."
And she at once took the doll out, though the doll looked vexed at giving up her cradle to the flowers.
Ida laid the flowers in the doll's bed and drew the coverlet quite over them, telling them to lie still while she made some tea for them to drink, in order that they might be well next day. And she drew the curtains about the bed, that the sun might not shine into their eyes.
All the evening she thought of nothing but what the student had told her; and when she went to bed herself, she ran to the window where her mother's tulips and hyacinths stood. She whispered to them, "I know very well that you are going to a ball to-night." The flowers pretended not to understand and did not stir so much as a leaf, but that did not prevent Ida from knowing what she knew.
When she was in bed she lay for a long time thinking how delightful it must be to see the flower dance in the king's castle, and said to herself, "I wonder if my flowers have really been there." Then she fell asleep.
In the night she woke. She had been dreaming of the student and the flowers and the councilor, who told her they were making game of her. All was still in the room, the night lamp was burning on the table, and her father and mother were both asleep.
"I wonder if my flowers are still lying in Sophie's bed," she thought to herself. "How I should like to know!" She raised herself a little and looked towards the door, which stood half open; within lay the flowers and all her playthings. She listened, and it seemed to her that she heard some one playing upon the piano, but quite softly, and more sweetly than she had ever heard before.
"Now all the flowers are certainly dancing," thought she. "Oh, how I should like to see them!" but she dared not get up for fear of waking her father and mother. "If they would only come in here!" But the flowers did not come, and the music went on so prettily that she could restrain herself no longer, and she crept out of her little bed, stole softly to the door, and peeped into the room. Oh, what a pretty sight it was!
There was no night lamp in the room, still it was quite bright; the moon shone through the window down upon the floor, and it was almost like daylight. The hyacinths and tulips stood there in two rows. Not one was left on the window, where stood the empty flower pots. On the floor all the flowers danced gracefully, making all the turns, and holding each other by their long green leaves as they twirled around. At the piano sat a large yellow lily, which little Ida remembered to have seen in the summer, for she recollected that the student had said, "How like she is to Miss Laura," and how every one had laughed at the remark. But now she really thought that the lily was very like the young lady. It had exactly her manner of playing—bending its long yellow face, now to one side and now to the other, and nodding its head to mark the time of the beautiful music.
A tall blue crocus now stepped forward, sprang upon the table on which lay Ida's playthings, went straight to the doll's cradle, and drew back the curtains. There lay the sick flowers; but they rose at once, greeted the other flowers, and made a sign that they would like to join in the dance. They did not look at all ill now.
Suddenly a heavy noise was heard, as of something falling from the table. Ida glanced that way and saw that it was the rod she had found on her bed on Shrove Tuesday, and that it seemed to wish to belong to the flowers. It was a pretty rod, for a wax figure that lo
My poor flowers are quite faded!" said little Ida. "Only yesterday evening they were so pretty, and now all the leaves are drooping. Why do they do that?" she asked of the student, who sat on the sofa. He was a great favorite with her, because he used to tell her the prettiest of stories and cut out the most amusing things in paper—hearts with little ladies dancing in them, and high castles with doors which one could open and shut. He was a merry student. "Why do the flowers look so wretched to-day?" asked she again, showing him a bouquet of faded flowers.
"Do you not know?" replied the student. "The flowers went to a ball last night, and are tired. That's why they hang their heads."
"What an idea," exclaimed little Ida. "Flowers cannot dance!"
"Of course they can dance! When it is dark, and we are all gone to bed, they jump about as merrily as possible. They have a ball almost every night."
"And can their children go to the ball?" asked Ida.
"Oh, yes," said the student; "daisies and lilies of the valley, that are quite little."
"And when is it that the prettiest flowers dance?"
"Have you not been to the large garden outside the town gate, in front of the castle where the king lives in summer—the garden that is so full of lovely flowers? You surely remember the swans which come swimming up when you give them crumbs of bread? Believe me, they have capital balls there."
"I was out there only yesterday with my mother," said Ida, "but there were no leaves on the trees, and I did not see a single flower. What has become of them? There were so many in the summer."
"They are inside the palace now," replied the student. "As soon as the king and all his court go back to the town, the flowers hasten out of the garden and into the palace, where they have famous times. Oh, if you could but see them! The two most beautiful roses seat themselves on the throne and act king and queen. All the tall red cockscombs stand before them on either side and bow; they are the chamberlains. Then all the pretty flowers come, and there is a great ball. The blue violets represent the naval cadets; they dance with hyacinths and crocuses, who take the part of young ladies. The tulips and the tall tiger lilies are old ladies,—dowagers,—who see to it that the dancing is well done and that all things go on properly."
"But," asked little Ida, "is there no one there to harm the flowers for daring to dance in the king's castle?"
"No one knows anything about it," replied the student. "Once during the night, perhaps, the old steward of the castle does, to be sure, come in with his great bunch of keys to see that all is right; but the moment the flowers hear the clanking of the keys they stand stock-still or hide themselves behind the long silk window curtains. Then the old steward will say, 'Do I not smell flowers here?' but he can't see them."
"That is very funny," exclaimed little Ida, clapping her hands with glee; "but should not I be able to see the flowers?"
"To be sure you can see them," replied the student. "You have only to remember to peep in at the windows the next time you go to the palace. I did so this very day, and saw a long yellow lily lying on the sofa. She was a court lady."
"Do the flowers in the Botanical Garden go to the ball? Can they go all that long distance?"
"Certainly," said the student; "for the flowers can fly if they please. Have you not seen the beautiful red and yellow butterflies that look so much like flowers? They are in fact nothing else. They have flown off their stalks high into the air and flapped their little petals just as if they were wings, and thus they came to fly about. As a reward for always behaving well they have leave to fly about in the daytime, too, instead of sitting quietly on their stalks at home, till at last the flower petals have become real wings. That you have seen yourself.
"It may be, though, that the flowers in the Botanical Garden have never been in the king's castle. They may not have heard what frolics take place there every night. But I'll tell you; if, the next time you go to the garden, you whisper to one of the flowers that a great ball is to be given yonder in the castle, the news will spread from flower to flower and they will all fly away. Then should the professor come to his garden there won't be a flower there, and he will not be able to imagine what has become of them."
"But how can one flower tell it to another? for I am sure the flowers cannot speak."
"No; you are right there," returned the student. "They cannot speak, but they can make signs. Have you ever noticed that when the wind blows a little the flowers nod to each other and move all their green leaves? They can make each other understand in this way just as well as we do by talking."
"And does the professor understand their pantomime?" asked Ida.
"Oh, certainly; at least part of it. He came into his garden one morning and saw that a great stinging nettle was making signs with its leaves to a beautiful red carnation. It was saying, 'You are so beautiful, and I love you with all my heart!' But the professor doesn't like that sort of thing, and he rapped the nettle on her leaves, which are her fingers; but she stung him, and since then he has never dared to touch a nettle."
"Ha! ha!" laughed little Ida, "that is very funny."
"How can one put such stuff into a child's head?" said a tiresome councilor, who had come to pay a visit. He did not like the student and always used to scold when he saw him cutting out the droll pasteboard figures, such as a man hanging on a gibbet and holding a heart in his hand to show that he was a stealer of hearts, or an old witch riding on a broomstick and carrying her husband on the end of her nose. The councilor could not bear such jokes, and he would always say, as now: "How can any one put such notions into a child's head? They are only foolish fancies."
But to little Ida all that the student had told her was very entertaining, and she kept thinking it over. She was sure now that her pretty yesterday's flowers hung their heads because they were tired, and that they were tired because they had been to the ball. So she took them to the table where stood her toys. Her doll lay sleeping, but Ida said to her, "You must get up, and be content to sleep to-night in the table drawer, for the poor flowers are ill and must have your bed to sleep in; then perhaps they will be well again by to-morrow."
And she at once took the doll out, though the doll looked vexed at giving up her cradle to the flowers.
Ida laid the flowers in the doll's bed and drew the coverlet quite over them, telling them to lie still while she made some tea for them to drink, in order that they might be well next day. And she drew the curtains about the bed, that the sun might not shine into their eyes.
All the evening she thought of nothing but what the student had told her; and when she went to bed herself, she ran to the window where her mother's tulips and hyacinths stood. She whispered to them, "I know very well that you are going to a ball to-night." The flowers pretended not to understand and did not stir so much as a leaf, but that did not prevent Ida from knowing what she knew.
When she was in bed she lay for a long time thinking how delightful it must be to see the flower dance in the king's castle, and said to herself, "I wonder if my flowers have really been there." Then she fell asleep.
In the night she woke. She had been dreaming of the student and the flowers and the councilor, who told her they were making game of her. All was still in the room, the night lamp was burning on the table, and her father and mother were both asleep.
"I wonder if my flowers are still lying in Sophie's bed," she thought to herself. "How I should like to know!" She raised herself a little and looked towards the door, which stood half open; within lay the flowers and all her playthings. She listened, and it seemed to her that she heard some one playing upon the piano, but quite softly, and more sweetly than she had ever heard before.
"Now all the flowers are certainly dancing," thought she. "Oh, how I should like to see them!" but she dared not get up for fear of waking her father and mother. "If they would only come in here!" But the flowers did not come, and the music went on so prettily that she could restrain herself no longer, and she crept out of her little bed, stole softly to the door, and peeped into the room. Oh, what a pretty sight it was!
There was no night lamp in the room, still it was quite bright; the moon shone through the window down upon the floor, and it was almost like daylight. The hyacinths and tulips stood there in two rows. Not one was left on the window, where stood the empty flower pots. On the floor all the flowers danced gracefully, making all the turns, and holding each other by their long green leaves as they twirled around. At the piano sat a large yellow lily, which little Ida remembered to have seen in the summer, for she recollected that the student had said, "How like she is to Miss Laura," and how every one had laughed at the remark. But now she really thought that the lily was very like the young lady. It had exactly her manner of playing—bending its long yellow face, now to one side and now to the other, and nodding its head to mark the time of the beautiful music.
A tall blue crocus now stepped forward, sprang upon the table on which lay Ida's playthings, went straight to the doll's cradle, and drew back the curtains. There lay the sick flowers; but they rose at once, greeted the other flowers, and made a sign that they would like to join in the dance. They did not look at all ill now.
Suddenly a heavy noise was heard, as of something falling from the table. Ida glanced that way and saw that it was the rod she had found on her bed on Shrove Tuesday, and that it seemed to wish to belong to the flowers. It was a pretty rod, for a wax figure that lo
การแปล กรุณารอสักครู่..
โฆษณา
น่าสงสารดอกไม้ค่อนข้างจาง ! บอกว่าน้อยไอด้า . เมื่อวานเย็น พวกเขาน่ารักมาก ตอนนี้ใบทั้งหมดจะห้อย ทำไมพวกเขาทำอย่างนั้น ? เธอถามนักเรียนที่นั่งอยู่บนโซฟา เขาเป็นที่ชื่นชอบมากกับเธอ เพราะเขาเคยบอกเธอว่า สวยที่สุดของเรื่องราว และตัดสิ่งที่สนุกที่สุดในกระดาษหัวใจด้วยน้อยผู้หญิงเต้นในและปราสาทสูง มีประตูที่สามารถเปิดและปิด เขาเป็นนักเรียนสุขสันต์” ทำไมดอกไม้ที่ดูอนาถในวันนี้ ? " ถามเธออีกครั้ง เขาแสดงช่อจางดอกไม้
" คุณไม่รู้ ? ตอบนักเรียน " . ดอกไม้ไปให้ลูกบอลเมื่อคืนนี้ และเหนื่อย นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาแขวนหัวของพวกเขา . "
" แล้วความคิด " อุทานเล็กน้อย ไอด้า . เต้นไม่ได้ดอกไม้ !
" แน่นอนว่าพวกเขาสามารถเต้น เมื่ออยู่ในที่มืด และเราทุกคนก็เข้านอน พวกเขากระโดดที่รื่นเริงที่สุด พวกเขาได้บอลเกือบทุกคืน "
" และเด็กของพวกเขาไปงานเลี้ยง ? ถามไอด้า
" โอ้ใช่ , " กล่าวว่านักเรียน ; " เดซี่และลิลลี่ของหุบเขาที่ค่อนข้างน้อย "
" และเมื่อมันสวยที่สุดดอกไม้เต้นรำ ?
" คุณไม่ได้รับไปยังสวนขนาดใหญ่ที่อยู่นอกประตูเมือง ด้านหน้าของปราสาทที่พระมหากษัตริย์อยู่ในฤดูร้อน สวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่น่ารัก คุณต้องจำไว้ว่าหงส์ซึ่งมาว่ายขึ้นเมื่อคุณให้เศษขนมปัง ? ฉันเชื่อว่า พวกเขามีทุนมีลูก "
" ฉันออกไปเมื่อวานกับแม่ของฉันกล่าวว่า " ไอดา " แต่ไม่มีใบไม้บนต้นไม้และผมไม่ได้พบเป็นดอกเดี่ยว เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา มีมากในฤดูร้อน "
" พวกเขาอยู่ในวังตอนนี้ " ตอบนักเรียน " . ทันทีที่กษัตริย์และศาลของเขากลับไปที่เมืองดอกไม้รีบออกจากสวนในพระราชวัง ซึ่งพวกเขามีเวลาที่มีชื่อเสียง โอ้ ถ้าคุณสามารถเห็นพวกเขาสองสวยงามกุหลาบที่นั่งตัวเองบนบัลลังก์กษัตริย์และราชินีแสดง ทั้งหมดสูงสีแดง cockscombs ยืนก่อนที่พวกเขาทั้งสองข้างและโบว์ เขาเป็นขันที . แล้วดอกไม้สวยๆมา และเป็นลูกที่ดี สีม่วงสีฟ้าเป็นตัวแทนนักเรียนนายร้อยทหารเรือ เขาเต้นกับงาน และ โครคัส ที่ใช้เวลาส่วนหนึ่งของสาวๆทิวลิปและสูงเสือลิลลี่เป็นผู้หญิงเก่า , - dowagers , - ที่เห็นได้ว่า การเต้นก็ทำได้ดี และสิ่งทั้งหมดไปอย่างถูกต้อง "
" แต่ " ถามน้อยไอด้า " มีไม่มีใครทำร้ายดอกไม้และกล้าที่จะเต้นในปราสาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ? "
" ไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับมัน " ตอบนักเรียน " . ครั้งหนึ่งในช่วงกลางคืน บางที สจ๊วตเก่าของปราสาทแล้ว เพื่อให้แน่ใจเข้ามากับพวงที่ดีของเขาของคีย์เพื่อดูว่าทั้งหมดจะถูกต้อง แต่ช่วงเวลาที่ดอกไม้ได้ยินเสียงลากโซ่ของคีย์มันยืนไม่ไหวติงหรือซ่อนตัวหลังม่านหน้าต่างผ้าไหมยาว แล้วพ่อบ้านชราจะพูดว่า ' ผมไม่ได้กลิ่นดอกไม้ที่นี่ ? แต่เขาไม่สามารถเห็นพวกเขา . "
" ตลก " อุทานเล็กน้อย ไอด้า ตบมือกับชมรม ;" แต่ไม่ควรฉันสามารถเห็นดอกไม้ ?
" เพื่อให้แน่ใจว่าคุณสามารถเห็นพวกเขา " ตอบนักเรียน " . คุณมีเพียงจำที่จะแอบมองเข้าไปในหน้าต่างในครั้งถัดไปที่คุณไปที่พระราชวัง ผมทำแล้ว วันนี้ และเห็นยาวสีเหลืองลิลลี่นอนอยู่บนโซฟา นางเป็นนางใน "
" ทำดอกไม้ในสวนไปที่ลูกบอล พวกเขาสามารถไปไกลนานขนาดนั้น ? "
" แน่นอนนักเรียนพูด ; " สำหรับดอกไม้สามารถบินได้ถ้าพวกเขาโปรด คุณไม่เคยเห็นสวยสีแดงและสีเหลืองผีเสื้อที่มีลักษณะมากเช่นดอกไม้ พวกเขาอยู่ในความเป็นจริงไม่มีอะไรอื่น พวกเขาจะบินออกจากก้านของพวกเขาสูงในอากาศและแบบกลีบเล็ก ๆของพวกเขาเช่นเดียวกับถ้าพวกเขามีปีก และดังนั้น พวกเขาก็จะบินแล้วเพื่อเป็นรางวัลที่ทำตัวดี มีไปบินในเวลากลางวันด้วย แทนที่จะนั่งเงียบๆบนก้านของพวกเขาที่บ้าน จนในที่สุดกลีบดอกไม้เป็นปีกจริง ที่คุณเห็นตัวคุณเอง
" มันอาจเป็นว่าดอกไม้ในสวนเคยมีพระราชาในปราสาท พวกเขาอาจจะไม่ได้ยินอะไร frolics เกิดขึ้นที่นั่นทุกคืนแต่ผมจะบอกคุณ ถ้า ในครั้งถัดไปที่คุณไปที่สวน เธอกระซิบกับหนึ่งในดอกไม้ที่ลูกที่ดีคือต้องให้ที่โน่น ในปราสาท ข่าวจะแพร่กระจายจากดอกไม้และพวกเขาทั้งหมดจะบินออกไป งั้นอาจารย์ไปสวนของเขาจะไม่มีดอกไม้ที่นั่น และเขาจะไม่สามารถจินตนาการถึงสิ่งที่ได้กลายเป็นของพวกเขา . "
" แต่ทำไมดอกหนึ่งบอกกับคนอื่น ฉันแน่ใจว่าดอกไม้ที่ไม่สามารถพูด . "
" ไม่ คุณอยู่ที่นั่น " กลับนักเรียน " . พวกเขาไม่สามารถพูด แต่พวกเขาสามารถทำป้าย . คุณเคยสังเกตเห็นว่าเมื่อลมพัดนิดหน่อยดอกไม้พยักหน้ากับแต่ละอื่น ๆและย้ายใบสีเขียวทั้งหมดของพวกเขา ? พวกเขาสามารถทำให้แต่ละฝ่ายเข้าใจในวิธีนี้ก็เหมือนเราทำโดย "
พูด ." แล้วอาจารย์เข้าใจความคิดเห็นของพวกเขา ? ถามไอด้า
" โอ้ แน่นอน อย่างน้อยส่วนหนึ่งของมัน เขาเข้ามาเขาสวนตอนเช้า เห็น ว่า ดี คือ ทำให้อาการแสบพันธุ์ที่มีใบสวยงาม ดอกคาร์เนชั่นสีแดง มันก็บอกว่า คุณสวยมาก และฉันก็รักคุณด้วยทั้งหมดหัวใจของฉัน ! แต่อาจารย์ไม่ได้ชอบแบบนี้และเขาแร็ปสามใบในใบของเธอที่นิ้วของเธอ แต่เธอต่อยเขา และตั้งแต่นั้นมาเขาไม่เคยกล้าที่จะสัมผัสแย "
" ฮา ! ฮา ! หัวเราะเล็ก ๆน้อย ๆไอด้า " ที่ตลกมาก . . . "
" วิธีหนึ่งสามารถใส่ของพวกนี้เข้าไปในหัวของเด็ก ? พูดแล้วน่าเบื่อ ใครได้มาเยี่ยมเขาไม่ได้เป็นนักเรียนและใช้เสมอว่า เมื่อเขาเห็นเขาตัดตัวเลขแผ่นกระดาษแข็งโดรลล์ เช่น ผู้ชายอยู่บนตะแลงแกรงและถือเป็นหัวใจในมือของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนขโมยของหัวใจ หรือแม่มด ขี่ไม้กวาด และแบกสามีที่ปลายจมูก เธอ เขาไม่อาจทนมุข และเขามักพูดเช่นนี้ :" ทำไมไม่มีใครใส่ เช่น ความคิดในหัวของเด็ก ? พวกเขาเป็นเพียงจินตนาการโง่ "
แต่น้อยไอดาทั้งหมดที่นักเรียนได้บอกเธอสนุกสนานมาก และเธอก็คิดว่ามันจบแล้ว เธอแน่ใจนะว่าดอกไม้ที่เมื่อวานสวยของเธอแขวนหัวของพวกเขาเพราะพวกเขากำลังเหนื่อย ที่เหนื่อยเพราะพวกเขาได้รับเพื่อบอลเธอพาพวกเขาไปยังโต๊ะที่ยืนอยู่ของเล่นของเธอ ตุ๊กตาที่เธอนอนหลับ แต่ไอด้าตรัสกับนางว่า " เธอต้องตื่น และเป็นเนื้อหานอนกลางคืนในโต๊ะลิ้นชักสำหรับดอกไม้จนป่วยและต้องนอน นอน แล้ว บางทีพวกเขาอาจจะดีอีกครั้งพรุ่งนี้ "
เธอที่เคยเอาตุ๊กตา ออก แม้ว่าตุ๊กตาดูหงุดหงิดที่ให้ขึ้นเปลให้ดอกไม้
ไอด้าวางดอกไม้บนเตียงของตุ๊กตา และดึงผ้าคลุมเตียงค่อนข้างเหนือพวกเขา บอกพวกเขาให้นอนนิ่งๆ ในขณะที่เธอทำน้ำชาให้ดื่มเพื่อที่พวกเขาจะได้ในวันถัดไป และเธอดึงผ้าม่านเกี่ยวกับเตียงที่ดวงอาทิตย์จะไม่ส่องแสงในสายตาของพวกเขา .
ทุกเย็นเธอคิดอะไร แต่สิ่งที่นักเรียนได้บอกเธอ และเมื่อเธอเดินไปที่เตียงตัวเองเธอวิ่งไปที่หน้าต่างที่ดอกทิวลิปของแม่ของเธอและผักตบชวายืนอยู่ เธอกระซิบกับเขาว่า " ผมรู้ดีว่า คุณจะได้ลูกคืน " ดอกไม้แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจและไม่กวนมากเป็นใบไม้ แต่ที่ไม่ได้ป้องกันไอด้าจากรู้ว่าเธอรู้ .
เมื่อเธออยู่ในเตียงที่เธอนอนนานคิดมีความสุขแค่ไหนคงต้องดูดอกไม้เต้นรำในปราสาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และพูดกับตัวเอง " ฉันสงสัยว่าดอกไม้ของฉันก็มี " แล้วเธอก็หลับไป
ในคืนที่เธอตื่นขึ้นมา เธอได้รับการฝันของนักเรียนและดอกไม้ และอำมาตย์ ใครบอกเธอว่าพวกเขาทำเกมของเธอ ทั้งหมดอยู่ในห้องคืนที่ไฟกำลังไหม้บนโต๊ะ พ่อและแม่ของเธอนอนทั้งคู่
" ฉันสงสัยว่าดอกไม้ของฉันยังคงนอนอยู่ในเตียงของโซฟี " หล่อนคิดกับตัวเอง " ฉันควรจะรู้ " เธอเลี้ยงดูตัวเองเล็กน้อย และมองไปยังประตูซึ่งอยู่ครึ่ง เปิด ภายใน วางดอกไม้และของเล่นของเธอทั้งหมด เธอฟังอยู่และมันดูเหมือนกับเธอว่าเธอได้ยินเสียงคนเล่นบนเปียโน แต่ค่อนข้างเบา และนุ่มนวลกว่าที่เธอเคยได้ยินมาก่อน
" ตอนนี้ดอกไม้ทั้งหมดอย่างแน่นอน เต้น " คิดว่าเธอ” โอ้ ฉันชอบที่จะเห็นพวกเขา ! " แต่เธอไม่กล้าลุก เพราะกลัวตื่น พ่อและแม่ของเธอ " ถ้าพวกเขาจะมาที่นี่ ! แต่ดอกไม้ที่ไม่ได้มาและเพลงก็สวยมากที่เธอสามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เธอคลานลงจากเตียงน้อยๆ ขโมยเบาๆกับประตู และควรเข้าไปอยู่ในห้อง โอ้ นี่เป็นภาพที่สวยเลย
ไม่มีกลางคืน ไฟในห้องยังคงสดใสค่อนข้าง ; ดวงจันทร์ส่องผ่านกระจกลงบนพื้น และมันก็เกือบจะเหมือนตอนกลางวันและมีงานดอกทิวลิปยืน 2 แถว ไม่มีใครถูกทิ้งไว้บนหน้าต่างที่ยืนอยู่กระถางเปล่า บนพื้นดอกไม้ทั้งหมดเต้นรำอย่างสวยงาม ทำให้กลายเป็นทั้งหมด และถือกันโดยใบยาวสีเขียวของพวกเขาเป็นพวกเขาก็หมุนอยู่รอบๆ ที่เปียโนนั่งลิลลี่สีเหลืองขนาดใหญ่ซึ่งน้อยไอดาจำได้เคยเห็นในฤดูร้อนเธอเปลี่ยนที่นักเรียนได้กล่าวว่า " เหมือนเธอจะพลาด ลอร่า และว่าทุกคนได้หัวเราะ ได้ข้อคิด แต่ตอนนี้คิดว่าลิลลี่มากเหมือนผู้หญิง มันมีลักษณะของการเล่นของเธอ ใบหน้าสีเหลืองของมันยาวดัด ตอนนี้ไปข้างหนึ่งและตอนนี้ไปที่อื่น ๆและหัวของมันไว้ เวลาของเพลงสวยพยักหน้า . .
ทรงสูงสีฟ้าส้มแล้วก้าวไปข้างหน้า , กระโดดบนโต๊ะที่วางไอด้าของฟูจิ ก็ตรงไปที่เปลของตุ๊กตา และดึงกลับม่าน มันวางดอกไม้ที่ป่วย แต่เขาลุกขึ้นทันที ทักทายดอกไม้อื่น ๆ และทำสัญลักษณ์ว่าพวกเขาต้องการจะเข้าร่วมในงาน พวกเขาไม่ได้ดูป่วยตอนนี้
ทันใดนั้นเสียงหนักๆว่าของบางอย่างตกลงมาจากโต๊ะ ไอด้ามองแบบนั้น และเห็นว่ามันเป็นไม้เรียว เธอได้พบบนเตียงของเธอใน shrove วันอังคารและมันดูเหมือนจะต้องการที่จะอยู่ในดอกไม้ มันเป็นคันสวย เป็นหุ่นขี้ผึ้งที่โล
น่าสงสารดอกไม้ค่อนข้างจาง ! บอกว่าน้อยไอด้า . เมื่อวานเย็น พวกเขาน่ารักมาก ตอนนี้ใบทั้งหมดจะห้อย ทำไมพวกเขาทำอย่างนั้น ? เธอถามนักเรียนที่นั่งอยู่บนโซฟา เขาเป็นที่ชื่นชอบมากกับเธอ เพราะเขาเคยบอกเธอว่า สวยที่สุดของเรื่องราว และตัดสิ่งที่สนุกที่สุดในกระดาษหัวใจด้วยน้อยผู้หญิงเต้นในและปราสาทสูง มีประตูที่สามารถเปิดและปิด เขาเป็นนักเรียนสุขสันต์” ทำไมดอกไม้ที่ดูอนาถในวันนี้ ? " ถามเธออีกครั้ง เขาแสดงช่อจางดอกไม้
" คุณไม่รู้ ? ตอบนักเรียน " . ดอกไม้ไปให้ลูกบอลเมื่อคืนนี้ และเหนื่อย นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาแขวนหัวของพวกเขา . "
" แล้วความคิด " อุทานเล็กน้อย ไอด้า . เต้นไม่ได้ดอกไม้ !
" แน่นอนว่าพวกเขาสามารถเต้น เมื่ออยู่ในที่มืด และเราทุกคนก็เข้านอน พวกเขากระโดดที่รื่นเริงที่สุด พวกเขาได้บอลเกือบทุกคืน "
" และเด็กของพวกเขาไปงานเลี้ยง ? ถามไอด้า
" โอ้ใช่ , " กล่าวว่านักเรียน ; " เดซี่และลิลลี่ของหุบเขาที่ค่อนข้างน้อย "
" และเมื่อมันสวยที่สุดดอกไม้เต้นรำ ?
" คุณไม่ได้รับไปยังสวนขนาดใหญ่ที่อยู่นอกประตูเมือง ด้านหน้าของปราสาทที่พระมหากษัตริย์อยู่ในฤดูร้อน สวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่น่ารัก คุณต้องจำไว้ว่าหงส์ซึ่งมาว่ายขึ้นเมื่อคุณให้เศษขนมปัง ? ฉันเชื่อว่า พวกเขามีทุนมีลูก "
" ฉันออกไปเมื่อวานกับแม่ของฉันกล่าวว่า " ไอดา " แต่ไม่มีใบไม้บนต้นไม้และผมไม่ได้พบเป็นดอกเดี่ยว เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา มีมากในฤดูร้อน "
" พวกเขาอยู่ในวังตอนนี้ " ตอบนักเรียน " . ทันทีที่กษัตริย์และศาลของเขากลับไปที่เมืองดอกไม้รีบออกจากสวนในพระราชวัง ซึ่งพวกเขามีเวลาที่มีชื่อเสียง โอ้ ถ้าคุณสามารถเห็นพวกเขาสองสวยงามกุหลาบที่นั่งตัวเองบนบัลลังก์กษัตริย์และราชินีแสดง ทั้งหมดสูงสีแดง cockscombs ยืนก่อนที่พวกเขาทั้งสองข้างและโบว์ เขาเป็นขันที . แล้วดอกไม้สวยๆมา และเป็นลูกที่ดี สีม่วงสีฟ้าเป็นตัวแทนนักเรียนนายร้อยทหารเรือ เขาเต้นกับงาน และ โครคัส ที่ใช้เวลาส่วนหนึ่งของสาวๆทิวลิปและสูงเสือลิลลี่เป็นผู้หญิงเก่า , - dowagers , - ที่เห็นได้ว่า การเต้นก็ทำได้ดี และสิ่งทั้งหมดไปอย่างถูกต้อง "
" แต่ " ถามน้อยไอด้า " มีไม่มีใครทำร้ายดอกไม้และกล้าที่จะเต้นในปราสาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ? "
" ไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับมัน " ตอบนักเรียน " . ครั้งหนึ่งในช่วงกลางคืน บางที สจ๊วตเก่าของปราสาทแล้ว เพื่อให้แน่ใจเข้ามากับพวงที่ดีของเขาของคีย์เพื่อดูว่าทั้งหมดจะถูกต้อง แต่ช่วงเวลาที่ดอกไม้ได้ยินเสียงลากโซ่ของคีย์มันยืนไม่ไหวติงหรือซ่อนตัวหลังม่านหน้าต่างผ้าไหมยาว แล้วพ่อบ้านชราจะพูดว่า ' ผมไม่ได้กลิ่นดอกไม้ที่นี่ ? แต่เขาไม่สามารถเห็นพวกเขา . "
" ตลก " อุทานเล็กน้อย ไอด้า ตบมือกับชมรม ;" แต่ไม่ควรฉันสามารถเห็นดอกไม้ ?
" เพื่อให้แน่ใจว่าคุณสามารถเห็นพวกเขา " ตอบนักเรียน " . คุณมีเพียงจำที่จะแอบมองเข้าไปในหน้าต่างในครั้งถัดไปที่คุณไปที่พระราชวัง ผมทำแล้ว วันนี้ และเห็นยาวสีเหลืองลิลลี่นอนอยู่บนโซฟา นางเป็นนางใน "
" ทำดอกไม้ในสวนไปที่ลูกบอล พวกเขาสามารถไปไกลนานขนาดนั้น ? "
" แน่นอนนักเรียนพูด ; " สำหรับดอกไม้สามารถบินได้ถ้าพวกเขาโปรด คุณไม่เคยเห็นสวยสีแดงและสีเหลืองผีเสื้อที่มีลักษณะมากเช่นดอกไม้ พวกเขาอยู่ในความเป็นจริงไม่มีอะไรอื่น พวกเขาจะบินออกจากก้านของพวกเขาสูงในอากาศและแบบกลีบเล็ก ๆของพวกเขาเช่นเดียวกับถ้าพวกเขามีปีก และดังนั้น พวกเขาก็จะบินแล้วเพื่อเป็นรางวัลที่ทำตัวดี มีไปบินในเวลากลางวันด้วย แทนที่จะนั่งเงียบๆบนก้านของพวกเขาที่บ้าน จนในที่สุดกลีบดอกไม้เป็นปีกจริง ที่คุณเห็นตัวคุณเอง
" มันอาจเป็นว่าดอกไม้ในสวนเคยมีพระราชาในปราสาท พวกเขาอาจจะไม่ได้ยินอะไร frolics เกิดขึ้นที่นั่นทุกคืนแต่ผมจะบอกคุณ ถ้า ในครั้งถัดไปที่คุณไปที่สวน เธอกระซิบกับหนึ่งในดอกไม้ที่ลูกที่ดีคือต้องให้ที่โน่น ในปราสาท ข่าวจะแพร่กระจายจากดอกไม้และพวกเขาทั้งหมดจะบินออกไป งั้นอาจารย์ไปสวนของเขาจะไม่มีดอกไม้ที่นั่น และเขาจะไม่สามารถจินตนาการถึงสิ่งที่ได้กลายเป็นของพวกเขา . "
" แต่ทำไมดอกหนึ่งบอกกับคนอื่น ฉันแน่ใจว่าดอกไม้ที่ไม่สามารถพูด . "
" ไม่ คุณอยู่ที่นั่น " กลับนักเรียน " . พวกเขาไม่สามารถพูด แต่พวกเขาสามารถทำป้าย . คุณเคยสังเกตเห็นว่าเมื่อลมพัดนิดหน่อยดอกไม้พยักหน้ากับแต่ละอื่น ๆและย้ายใบสีเขียวทั้งหมดของพวกเขา ? พวกเขาสามารถทำให้แต่ละฝ่ายเข้าใจในวิธีนี้ก็เหมือนเราทำโดย "
พูด ." แล้วอาจารย์เข้าใจความคิดเห็นของพวกเขา ? ถามไอด้า
" โอ้ แน่นอน อย่างน้อยส่วนหนึ่งของมัน เขาเข้ามาเขาสวนตอนเช้า เห็น ว่า ดี คือ ทำให้อาการแสบพันธุ์ที่มีใบสวยงาม ดอกคาร์เนชั่นสีแดง มันก็บอกว่า คุณสวยมาก และฉันก็รักคุณด้วยทั้งหมดหัวใจของฉัน ! แต่อาจารย์ไม่ได้ชอบแบบนี้และเขาแร็ปสามใบในใบของเธอที่นิ้วของเธอ แต่เธอต่อยเขา และตั้งแต่นั้นมาเขาไม่เคยกล้าที่จะสัมผัสแย "
" ฮา ! ฮา ! หัวเราะเล็ก ๆน้อย ๆไอด้า " ที่ตลกมาก . . . "
" วิธีหนึ่งสามารถใส่ของพวกนี้เข้าไปในหัวของเด็ก ? พูดแล้วน่าเบื่อ ใครได้มาเยี่ยมเขาไม่ได้เป็นนักเรียนและใช้เสมอว่า เมื่อเขาเห็นเขาตัดตัวเลขแผ่นกระดาษแข็งโดรลล์ เช่น ผู้ชายอยู่บนตะแลงแกรงและถือเป็นหัวใจในมือของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนขโมยของหัวใจ หรือแม่มด ขี่ไม้กวาด และแบกสามีที่ปลายจมูก เธอ เขาไม่อาจทนมุข และเขามักพูดเช่นนี้ :" ทำไมไม่มีใครใส่ เช่น ความคิดในหัวของเด็ก ? พวกเขาเป็นเพียงจินตนาการโง่ "
แต่น้อยไอดาทั้งหมดที่นักเรียนได้บอกเธอสนุกสนานมาก และเธอก็คิดว่ามันจบแล้ว เธอแน่ใจนะว่าดอกไม้ที่เมื่อวานสวยของเธอแขวนหัวของพวกเขาเพราะพวกเขากำลังเหนื่อย ที่เหนื่อยเพราะพวกเขาได้รับเพื่อบอลเธอพาพวกเขาไปยังโต๊ะที่ยืนอยู่ของเล่นของเธอ ตุ๊กตาที่เธอนอนหลับ แต่ไอด้าตรัสกับนางว่า " เธอต้องตื่น และเป็นเนื้อหานอนกลางคืนในโต๊ะลิ้นชักสำหรับดอกไม้จนป่วยและต้องนอน นอน แล้ว บางทีพวกเขาอาจจะดีอีกครั้งพรุ่งนี้ "
เธอที่เคยเอาตุ๊กตา ออก แม้ว่าตุ๊กตาดูหงุดหงิดที่ให้ขึ้นเปลให้ดอกไม้
ไอด้าวางดอกไม้บนเตียงของตุ๊กตา และดึงผ้าคลุมเตียงค่อนข้างเหนือพวกเขา บอกพวกเขาให้นอนนิ่งๆ ในขณะที่เธอทำน้ำชาให้ดื่มเพื่อที่พวกเขาจะได้ในวันถัดไป และเธอดึงผ้าม่านเกี่ยวกับเตียงที่ดวงอาทิตย์จะไม่ส่องแสงในสายตาของพวกเขา .
ทุกเย็นเธอคิดอะไร แต่สิ่งที่นักเรียนได้บอกเธอ และเมื่อเธอเดินไปที่เตียงตัวเองเธอวิ่งไปที่หน้าต่างที่ดอกทิวลิปของแม่ของเธอและผักตบชวายืนอยู่ เธอกระซิบกับเขาว่า " ผมรู้ดีว่า คุณจะได้ลูกคืน " ดอกไม้แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจและไม่กวนมากเป็นใบไม้ แต่ที่ไม่ได้ป้องกันไอด้าจากรู้ว่าเธอรู้ .
เมื่อเธออยู่ในเตียงที่เธอนอนนานคิดมีความสุขแค่ไหนคงต้องดูดอกไม้เต้นรำในปราสาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และพูดกับตัวเอง " ฉันสงสัยว่าดอกไม้ของฉันก็มี " แล้วเธอก็หลับไป
ในคืนที่เธอตื่นขึ้นมา เธอได้รับการฝันของนักเรียนและดอกไม้ และอำมาตย์ ใครบอกเธอว่าพวกเขาทำเกมของเธอ ทั้งหมดอยู่ในห้องคืนที่ไฟกำลังไหม้บนโต๊ะ พ่อและแม่ของเธอนอนทั้งคู่
" ฉันสงสัยว่าดอกไม้ของฉันยังคงนอนอยู่ในเตียงของโซฟี " หล่อนคิดกับตัวเอง " ฉันควรจะรู้ " เธอเลี้ยงดูตัวเองเล็กน้อย และมองไปยังประตูซึ่งอยู่ครึ่ง เปิด ภายใน วางดอกไม้และของเล่นของเธอทั้งหมด เธอฟังอยู่และมันดูเหมือนกับเธอว่าเธอได้ยินเสียงคนเล่นบนเปียโน แต่ค่อนข้างเบา และนุ่มนวลกว่าที่เธอเคยได้ยินมาก่อน
" ตอนนี้ดอกไม้ทั้งหมดอย่างแน่นอน เต้น " คิดว่าเธอ” โอ้ ฉันชอบที่จะเห็นพวกเขา ! " แต่เธอไม่กล้าลุก เพราะกลัวตื่น พ่อและแม่ของเธอ " ถ้าพวกเขาจะมาที่นี่ ! แต่ดอกไม้ที่ไม่ได้มาและเพลงก็สวยมากที่เธอสามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เธอคลานลงจากเตียงน้อยๆ ขโมยเบาๆกับประตู และควรเข้าไปอยู่ในห้อง โอ้ นี่เป็นภาพที่สวยเลย
ไม่มีกลางคืน ไฟในห้องยังคงสดใสค่อนข้าง ; ดวงจันทร์ส่องผ่านกระจกลงบนพื้น และมันก็เกือบจะเหมือนตอนกลางวันและมีงานดอกทิวลิปยืน 2 แถว ไม่มีใครถูกทิ้งไว้บนหน้าต่างที่ยืนอยู่กระถางเปล่า บนพื้นดอกไม้ทั้งหมดเต้นรำอย่างสวยงาม ทำให้กลายเป็นทั้งหมด และถือกันโดยใบยาวสีเขียวของพวกเขาเป็นพวกเขาก็หมุนอยู่รอบๆ ที่เปียโนนั่งลิลลี่สีเหลืองขนาดใหญ่ซึ่งน้อยไอดาจำได้เคยเห็นในฤดูร้อนเธอเปลี่ยนที่นักเรียนได้กล่าวว่า " เหมือนเธอจะพลาด ลอร่า และว่าทุกคนได้หัวเราะ ได้ข้อคิด แต่ตอนนี้คิดว่าลิลลี่มากเหมือนผู้หญิง มันมีลักษณะของการเล่นของเธอ ใบหน้าสีเหลืองของมันยาวดัด ตอนนี้ไปข้างหนึ่งและตอนนี้ไปที่อื่น ๆและหัวของมันไว้ เวลาของเพลงสวยพยักหน้า . .
ทรงสูงสีฟ้าส้มแล้วก้าวไปข้างหน้า , กระโดดบนโต๊ะที่วางไอด้าของฟูจิ ก็ตรงไปที่เปลของตุ๊กตา และดึงกลับม่าน มันวางดอกไม้ที่ป่วย แต่เขาลุกขึ้นทันที ทักทายดอกไม้อื่น ๆ และทำสัญลักษณ์ว่าพวกเขาต้องการจะเข้าร่วมในงาน พวกเขาไม่ได้ดูป่วยตอนนี้
ทันใดนั้นเสียงหนักๆว่าของบางอย่างตกลงมาจากโต๊ะ ไอด้ามองแบบนั้น และเห็นว่ามันเป็นไม้เรียว เธอได้พบบนเตียงของเธอใน shrove วันอังคารและมันดูเหมือนจะต้องการที่จะอยู่ในดอกไม้ มันเป็นคันสวย เป็นหุ่นขี้ผึ้งที่โล
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ฉันไม่เคยสอบตก เพราะ ฉันตั้งใจเรียน
- ฉันเลือกเรียนด้านสาขาภาพยนตร์
- ดูแปกตา
- Loved ones means family
- Korean people will generally have an age
- คิดถึง
- ดูแปกตา
- ผมพูดภาษาอังกฤษได้ไม่มาก
- ดูแปกตา
- คุณเรียนจบ มหาลัยอะไรมา
- ดูแปกตา
- ที่มีขอทำมือขาย
- 虾仁
- แม่มีเงินจำนวนหนึ่งแบ่งให้ลูกคนโต2ส่วน5ข
- you can tell me any of love
- สภาพอากาศ
- U make me crazy for u
- why don't you try that? maybe there is s
- ดูแปกตา
- ดูแปกตา
- ทำให้เรามองเห็นสิ่งรอบตัว
- Yes,vote every day, Doing that here 2 ye
- ดูแปกตา
- Introduction Growth and reproduction are
