CHAPTER 17. John Manly’s TalkThe re

CHAPTER 17. John Manly’s Talk
The rest of our journey was very easy, and a little after sunset we reached the house of my master’s friend. We were taken into a clean, snug stable; there was a kind coachman, who made us very comfortable, and who seemed to think a good deal of James when he heard about the fire.

“There is one thing quite clear, young man,” he said, “your horses know who they can trust; it is one of the hardest things in the world to get horses out of a stable when there is either fire or flood. I don’t know why they won’t come out, but they won’t not one in twenty.”

We stopped two or three days at this place and then returned home. All went well on the journey; we were glad to be in our own stable again, and John was equally glad to see us.

Before he and James left us for the night James said, “I wonder who is coming in my place.”

“Little Joe Green at the lodge,” said John.

“Little Joe Green! why, he’s a child!”

“He is fourteen and a half,” said John.

“But he is such a little chap!”

“Yes, he is small, but he is quick and willing, and kind-hearted, too, and then he wishes very much to come, and his father would like it; and I know the master would like to give him the chance. He said if I thought he would not do he would look out for a bigger boy; but I said I was quite agreeable to try him for six weeks.”

“Six weeks!” said James; “why, it will be six months before he can be of much use! It will make you a deal of work, John.”

“Well,” said John with a laugh, “work and I are very good friends; I never was afraid of work yet.”

“You are a very good man,” said James. “I wish I may ever be like you.”

“I don’t often speak of myself,” said John, “but as you are going away from us out into the world to shift for yourself I’ll just tell you how I look on these things. I was just as old as Joseph when my father and mother died of the fever within ten days of each other, and left me and my cripple sister Nelly alone in the world, without a relation that we could look to for help. I was a farmer’s boy, not earning enough to keep myself, much less both of us, and she must have gone to the workhouse but for our mistress (Nelly calls her her angel, and she has good right to do so). She went and hired a room for her with old Widow Mallet, and she gave her knitting and needlework when she was able to do it; and when she was ill she sent her dinners and many nice, comfortable things, and was like a mother to her. Then the master he took me into the stable under old Norman, the coachman that was then. I had my food at the house and my bed in the loft, and a suit of clothes, and three shillings a week, so that I could help Nelly. Then there was Norman; he might have turned round and said at his age he could not be troubled with a raw boy from the plow-tail, but he was like a father to me, and took no end of pains with me. When the old man died some years after I stepped into his place, and now of course I have top wages, and can lay by for a rainy day or a sunny day, as it may happen, and Nelly is as happy as a bird. So you see, James, I am not the man that should turn up his nose at a little boy and vex a good, kind master. No, no! I shall miss you very much, James, but we shall pull through, and there’s nothing like doing a kindness when ’tis put in your way, and I am glad I can do it.”

“Then,” said James, “you don’t hold with that saying, ’Everybody look after himself, and take care of number one’?”

“No, indeed,” said John, “where should I and Nelly have been if master and mistress and old Norman had only taken care of number one? Why, she in the workhouse and I hoeing turnips! Where would Black Beauty and Ginger have been if you had only thought of number one? why, roasted to death! No, Jim, no! that is a selfish, heathenish saying, whoever uses it; and any man who thinks he has nothing to do but take care of number one, why, it’s a pity but what he had been drowned like a puppy or a kitten, before he got his eyes open; that’s what I think,” said John, with a very decided jerk of his head.

James laughed at this; but there was a thickness in his voice when he said, “You have been my best friend except my mother; I hope you won’t forget me.”

“No, lad, no!” said John, “and if ever I can do you a good turn I hope you won’t forget me.”

The next day Joe came to the stables to learn all he could before James left. He learned to sweep the stable, to bring in the straw and hay; he began to clean the harness, and helped to wash the carriage. As he was quite too short to do anything in the way of grooming Ginger and me, James taught him upon Merrylegs, for he was to have full charge of him, under John. He was a nice little bright fellow, and always came whistling to his work.

Merrylegs was a good deal put out at being “mauled about,” as he said, “by a boy who knew nothing;” but toward the end of the second week he told me confidentially that he thought the boy would

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 17 พูดคุยจอห์นของลูกผู้ชายส่วนเหลือของการเดินทางของเราคือง่ายมาก และหลังพระอาทิตย์ตกเล็กน้อยเรามาถึงบ้านของเพื่อนโท เราได้คำนึงถึงความสะอาด กระชับ ชแมนชนิด ที่ทำให้เราสะดวกสบายมาก และที่ดูเหมือนจะคิดว่า การจัดการดีของเจมส์เมื่อเขาได้ยินเกี่ยวกับไฟได้"มีสิ่งที่ค่อนข้างชัดเจน หนุ่มคนหนึ่ง เขากล่าวว่า "ม้าของคุณรู้ว่าใครพวกเขาไว้ใจ มันเป็นหนึ่งในสิ่งที่ยากที่สุดในโลกจะได้รับม้าจากเสถียรเมื่อมีไฟไหม้หรือน้ำท่วม ไม่ทราบเหตุผลพวกเขาจะไม่ออกมา แต่พวกเขาจะไม่ได้หนึ่งในยี่สิบ "เราหยุดสอง หรือสามวันที่ทำ และกลับมาบ้าน ผ่านไปได้ดีในการเดินทาง เรายินดีที่จะอยู่ในคอกของเราเองอีกครั้ง และจอห์นเท่า ๆ กันดีใจที่เห็นเราก่อนที่เขาและเจมส์ซ้ายเราคืนเจมส์กล่าวว่า "ฉันสงสัยที่มาในสถานที่ของฉัน""โจสีเขียวเล็ก ๆ ที่ลอดจ์ กล่าวว่า จอห์น"ลิตเติลโจสีเขียว ทำไม เขาเป็นเด็ก""เขาเป็นสิบครึ่ง จอห์นกล่าว"แต่เขามีเพื่อนน้อย"ใช่ เขามีขนาดเล็ก แต่เขาเป็นอย่างรวดเร็ว และเต็มใจ และ kind-hearted เกินไป แล้ว เขาปรารถนามากขึ้นมา และพ่อของเขาต้องการ และทราบหลักอยากให้เขามีโอกาส เขากล่าวว่า ถ้า ฉันคิดว่า เขาจะไม่ทำเขาจะมองหาเด็กใหญ่ แต่ผมบอกว่า ผมค่อนข้างเห็นด้วยกับพยายามให้เขาเวลาหกสัปดาห์""หกสัปดาห์" กล่าวเจมส์ "ทำไม มันจะหกเดือนก่อนที่เขาสามารถนำไปใช้มาก มันจะทำให้คุณจัดการงาน จอห์น""ดี กล่าวว่า จอห์นกับหัวเราะ "ทำงานดีมากเพื่อน ไม่ได้กลัวการทำงานได้""คุณเป็นคนดีมาก เจมส์กล่าว "ในอดีตผมเคยอาจจะเช่นคุณ"ฉันไม่มักจะพูดของตัวเอง กล่าวว่า จอห์น "แต่เป็นคุณจะอยู่ห่างจากเราออกสู่โลกจะเปลี่ยนตัวเอง ผมจะแค่บอกคุณว่าฉันมองในสิ่งเหล่านี้ ผมเก่าแก่ว่าโจเซฟเมื่อพ่อและแม่เสียชีวิตของโรคภายในสิบวัน และทิ้งฉันและน้องคนพิการ Nelly คนเดียวในโลก ไม่มีความสัมพันธ์ที่เราสามารถมองไปที่ความช่วยเหลือ ผมเด็กชายชาวนา ไม่มีรายได้เพียงพอที่จะให้ตัวเอง น้อยกว่า เราทั้งสองมาก และเธอต้องไปเป็นตัวจักรสำคัญ แต่ สำหรับเราผู้เป็นที่รัก (เธอเทวดาของเธอ และเธอมีสิทธิ์ที่ดีจะทำการโทรเนลลี) เธอไป และจ้างห้องเธอค้อนแม่ม่ายอายุ และเธอให้ถักและงานฝีมือของเธอเมื่อเธอสามารถที่จะทำ และเมื่อเธอป่วยเธอส่งอาหารค่ำของเธอและสิ่งดี สะดวกสบาย และเป็นเหมือนแม่ของเธอ แล้ว หลักเขาเอาฉันเป็นมีเสถียรภาพภายใต้เก่านอร์แมน ชแมนที่นั้น ผมมีอาหารที่บ้านและในห้องใต้หลังคา และชุดเสื้อผ้า และ shillings สามต่อสัปดาห์ เตียงของฉันเพื่อที่ฉันสามารถช่วยเนลลี จากนั้น ก็มีนอร์แมน เขาอาจมีเปิดรอบ และกล่าวว่าอายุของเขาเขาไม่มีปัญหากับดิบจากหางไถ แต่เขาเป็นเหมือนพ่อฉัน และเอาสิ้นไม่ปวดกับฉัน เมื่อคนตาย หลายปีหลัง จากที่ผมก้าวเข้าไปในสถานที่ของเขา ตอนนี้แน่นอนผมได้ค่าจ้างสูงสุด และสามารถวางโดยมีฝนตกหรือวันแดด อาจเกิดขึ้น และเนลลีมีความยินดีที่นก เพื่อให้คุณเห็น เจมส์ ผมไม่ได้คนที่ควรเปิดขึ้นจมูกเวลาเด็กน้อย และ vex หลักดี ชนิด ไม่ ไม่มี จะคิดถึงมาก เจมส์ แต่เราจะดึงผ่าน และมีอะไรที่อยากทำมีเมตตาเมื่อ ' ก.ในแบบของคุณ และฉันดีใจที่ฉันสามารถทำมัน ""แล้ว กล่าวเจมส์ "คุณไม่ถือ ด้วยที่บอกว่า, 'ทุกคนดูแลตัวเอง และดูแลหมายเลขหนึ่ง' ""ไม่ จริง ๆ กล่าวว่า จอห์น "ที่ควรฉันและเนลลีได้รับถ้าโท และทาส และนอร์แมนเก่าเพียงดูแลจำนวนหนึ่ง ทำไม เธอเป็นตัวจักรสำคัญและฉัน hoeing turnips ที่จะดำงามและขิงได้รับหากคุณมีเพียงคิดว่า หนึ่ง ทำไม ย่างตาย ไม่ จิม ไม่ ที่เป็นความเห็นแก่ตัว heathenish พูด ผู้ใช้ และคนที่คิดว่า เขามีอะไรให้ทำ แต่ดูแลหมายเลขหนึ่ง ทำไม มีสงสารแต่สิ่งที่เขาได้รับจมน้ำเช่นลูกสุนัขหรือลูกแมว ก่อนได้ตาเปิด นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดว่า กล่าวว่า จอห์น ที่กระตุกมากตัดสินใจของหัวของเขาเจมส์เยาะนี้ แต่มีความหนาในเสียงของเขา เมื่อเขากล่าวว่า "คุณมีเพื่อนที่ดีที่สุดยกเว้นแม่ ฉันหวังว่า คุณจะไม่ลืมฉัน""ไม่มี ลาดพร้าว ไม่มี! " กล่าวว่า จอห์น, "และ ถ้าเคยผมสามารถทำดีเปิดหวังว่าคุณจะไม่ลืมฉัน"ในวันถัดไปที่โจมาที่คอกเพื่อเรียนรู้ทั้งหมดที่เขาสามารถก่อนเจมส์ซ้าย เขาเรียนกวาดคอก นำฟางและหญ้าแห้ง เขาเริ่มทำความสะอาดรัด และช่วยล้างการขนส่ง ขณะที่เขาสั้นมากเกินไปจะทำอะไรในทางขิงและฉัน เจมส์สอนเขาเมื่อ Merrylegs สำหรับจะมีค่าใช้จ่ายเต็มของเขา ใต้จอห์น เขาเป็นคนสดใสเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ดี และเสมอมาวงศ์ย่อยแดงการทำงานของเขาMerrylegs ดี ๆ ย้ายข้อมูลที่ถูก "ทำเกี่ยวกับ เขากล่าว "โดยเด็กที่ไม่รู้อะไร แต่ของสอง สัปดาห์ที่เขาบอกความลับที่ เขาคิดว่า เด็กจะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 17 จอห์น Manly คุย
ส่วนที่เหลือของการเดินทางของเราได้ง่ายมากและน้อยหลังจากพระอาทิตย์ตกดินเราไปถึงบ้านของเพื่อนของนายข้าพระองค์ เราได้นำมาทำความสะอาดที่มีความเสถียรสบาย; มีคนขับรถม้าชนิดที่ทำให้เราสะดวกสบายมากและผู้ที่ดูเหมือนจะคิดว่าการจัดการที่ดีของเจมส์เมื่อเขาได้ยินเกี่ยวกับไฟไหม้.

"มีสิ่งหนึ่งที่ค่อนข้างชัดเจนชายหนุ่ม" เขากล่าวว่า "ม้าของคุณรู้ว่าสิ่งที่พวกเขา สามารถไว้วางใจ; มันเป็นหนึ่งในสิ่งที่ยากที่สุดในโลกที่จะได้รับจากม้าที่มีเสถียรภาพเมื่อมีทั้งไฟไหม้หรือน้ำท่วม ผมไม่ทราบว่าทำไมพวกเขาจะไม่ออกมา แต่พวกเขาจะไม่ได้ไม่ได้เป็นหนึ่งในยี่สิบ. "

เราหยุดสองหรือสามวันที่สถานที่นี้แล้วกลับบ้าน ทั้งหมดเป็นไปด้วยดีในการเดินทาง; เราก็มีความยินดีที่จะอยู่ในความเสถียรของเราเองอีกครั้งและจอห์นก็ดีใจอย่างเท่าเทียมกันที่จะเห็นเรา.

ก่อนที่เขาและเจมส์ทิ้งเราในคืนนี้เจมส์กล่าวว่า "ผมสงสัยว่าผู้ที่จะมาอยู่ในสถานที่ของฉัน".

"ลิตเติ้ลโจกรีนที่ลอดจ์ "จอห์น. กล่าวว่า

ลิตเติ้ลโจสีเขียว"! ทำไมเขาเป็นเด็ก! "

" เขาเป็นสิบสี่และครึ่ง "จอห์นกล่าวว่า.

" แต่เขาเป็นเช่นเด็กชายน้อย! "

" ใช่เขามีขนาดเล็ก แต่เขามีความรวดเร็วและเต็มใจและใจดีเกินไป และจากนั้นเขาปรารถนาอย่างมากที่จะมาและพ่อของเขาต้องการมัน และฉันรู้ว่านายอยากจะให้เขามีโอกาสที่ เขาบอกว่าถ้าผมคิดว่าเขาจะไม่ทำเขาจะมองออกไปสำหรับเด็กผู้ชายที่มีขนาดใหญ่; . แต่ผมบอกว่าผมค่อนข้างเห็นด้วยกับเขาพยายามเป็นเวลาหกสัปดาห์ "

" หกสัปดาห์ "เจมส์กล่าวว่า; "ทำไมมันจะหกเดือนก่อนที่เขาจะสามารถในการใช้มาก! . มันจะทำให้คุณจัดการการทำงานของจอห์น "

" ดี "จอห์นกล่าวพร้อมกับหัวเราะ" การทำงานและฉันเป็นเพื่อนที่ดีมาก ผมไม่เคยกลัวของการทำงานยัง. "

" คุณเป็นคนดีมาก "เจมส์กล่าวว่า "ฉันหวังว่าฉันเคยอาจจะเป็นเหมือนคุณ."

"ผมไม่ได้มักจะพูดของตัวเอง" จอห์นกล่าวว่า " แต่ในขณะที่คุณกำลังจะออกไปจากเราออกไปสู่โลกที่จะเปลี่ยนด้วยตัวคุณเองผมแค่จะบอกคุณว่าฉัน ดูในสิ่งเหล่านี้ ฉันเป็นเพียงเช่นเดิมขณะที่โจเซฟเมื่อพ่อและแม่ของฉันเสียชีวิตจากไข้ภายในสิบวันของแต่ละอื่น ๆ และทิ้งฉันและน้องสาวของฉันคนพิการเนลลี่คนเดียวในโลกที่ไม่มีความสัมพันธ์ที่เราสามารถมองไปขอความช่วยเหลือ ผมเป็นเด็กของเกษตรกรไม่ได้มีรายได้เพียงพอที่จะทำให้ตัวเองมากน้อยทั้งสองของเราและเธอจะต้องได้ไปสถานสงเคราะห์ แต่สำหรับผู้เป็นที่รักของเรา (เนลลี่เรียกเธอว่าแองเจิลของเธอและเธอมีสิทธิที่ดีที่จะทำเช่นนั้น) เธอเดินไปและได้รับการว่าจ้างห้องสำหรับเธอกับแม่ม่ายเก่าตะลุมพุกและเธอให้ถักและเย็บปักถักร้อยของเธอเมื่อเธอก็สามารถที่จะทำมัน และเมื่อเธอป่วยเธอส่งดินเนอร์และดีสิ่งที่สะดวกสบายหลายของเธอและเป็นเหมือนแม่ของเธอ จากนั้นต้นแบบที่เขาเอาผมเข้าไปเสถียรภายใต้เก่านอร์แมน, คนขับรถม้าที่มีอยู่แล้ว ผมมีอาหารของฉันที่บ้านและเตียงของฉันในห้องใต้หลังคาและชุดเสื้อผ้าและสามเพนนีต่อสัปดาห์เพื่อที่ฉันจะช่วยให้เนลลี่ จากนั้นก็มีนอร์แมน; เขาอาจจะหันกลับมาและบอกว่าที่อายุของเขาที่เขาไม่สามารถมีความสุขกับเด็กดิบจากไถหาง แต่เขาก็เหมือนพ่อกับผมและเอาจุดสิ้นสุดของความเจ็บปวดใด ๆ กับฉัน เมื่อชายชราเสียชีวิตเมื่อหลายปีหลังจากที่ผมก้าวเข้าไปในสถานที่ของเขาและตอนนี้แน่นอนผมมีค่าจ้างสูงสุดและสามารถวางโดยเป็นวันที่ฝนตกหรือวันที่มีแสงแดดเช่นนั้นอาจเกิดขึ้นและเนลลี่เป็นความสุขเป็นนก ดังนั้นคุณจะเห็นเจมส์ผมไม่ได้เป็นคนที่ควรเปิดขึ้นจมูกของเขาที่เด็กชายตัวเล็ก ๆ และรบกวนดีต้นแบบชนิด ไม่ไม่! ฉันจะคิดถึงคุณมากเจมส์ แต่เราจะผ่านพ้นและไม่มีอะไรที่เหมือนกับการทำความเมตตาเมื่อพ่อใส่ในทางของคุณและฉันดีใจที่ฉันสามารถทำมัน. "

" จากนั้น "เจมส์คุณดอนกล่าวว่า" 'T ถือกับบอกว่า' ทุกคนดูแลตัวเองและดูแลจำนวนหนึ่ง '? "

" ไม่แน่นอน "จอห์นกล่าวว่า" ที่ฉันควรและเนลลีได้รับหากหลักและเป็นที่รักทั้งเก่าและนอร์แมนได้รับเพียงการดูแล จำนวนหนึ่ง? ทำไมเธอในสถานสงเคราะห์และฉัน hoeing ผักกาด! ที่จะแบล็กบิวตี้และขิงได้รับหากคุณมีความคิดเพียงจำนวนหนึ่ง? ทำไมย่างไปสู่ความตาย! ไม่มีจิมไม่! ที่เป็นความเห็นแก่ตัวพูดป่าเถื่อนใครก็ตามที่ใช้มัน; และคนหนึ่งคนใดที่คิดว่าเขามีอะไรที่จะทำ แต่ดูแลจำนวนหนึ่งว่าทำไมมันเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย แต่สิ่งที่เขาได้รับการจมน้ำเหมือนลูกสุนัขหรือลูกแมวก่อนที่เขาจะได้เปิดดวงตาของเขา; นั่นคือสิ่งที่ผมคิดว่า "จอห์นกล่าวว่ามีการกระตุกตัดสินใจมากศีรษะของเขา.

เจมส์หัวเราะเยาะนี้ แต่มีความหนาในเสียงของเขาเมื่อเขากล่าวว่า "คุณได้รับเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันยกเว้นแม่ของฉัน; ฉันหวังว่าคุณจะไม่ลืมฉัน. "

" ไม่มีเด็กไม่มี! "จอห์นกล่าวว่า" และถ้าเคยฉันจะทำคุณเปิดดีฉันหวังว่าคุณจะไม่ลืมฉัน. "

วันรุ่งโจมาถึงคอกม้า ที่จะเรียนรู้ทุกอย่างที่เขาสามารถก่อนที่เจมส์ซ้าย เขาเรียนรู้ที่จะกวาดมั่นคงเพื่อนำมาในฟางและหญ้าแห้ง; เขาเริ่มที่จะทำความสะอาดเทียมและช่วยในการล้างรถม้า ขณะที่เขากำลังค่อนข้างสั้นเกินไปที่จะทำอะไรในทางของการกรูมมิ่งขิงและฉันเจมส์สอนเขาเมื่อ Merrylegs สำหรับเขาคือการมีค่าใช้จ่ายเต็มของเขาภายใต้จอห์น เขาเป็นคนที่ดีเพื่อนที่สดใสเล็ก ๆ น้อย ๆ และมักจะมาผิวปากการทำงานของเขา.

Merrylegs เป็นเรื่องที่ดีออกมาวางที่ถูก "ตะปบเกี่ยวกับ" ขณะที่เขากล่าวว่า "โดยเด็กชายคนหนึ่งที่รู้ว่าไม่มีอะไร" แต่ในช่วงปลายสอง สัปดาห์ที่เขาบอกความลับว่าเขาคิดว่าเด็กจะ