One key feature of conscious mental

One key feature of conscious mental states that resists any and all materialistic explanations is what philosophers call qualia. Material things can be described, almost exhaustively, from an objective or third person stance. For instance, I can examine and explain nearly everything there is to know about a rock—its mass, weight, location, geological history, chemical makeup, etc.—without invoking any subjective or first person properties. Conscious mental states, in contrast, seem to possess a quality that rocks, and all other material objects, lack. As Dr. Dennett explains:

Don’t our internal discriminative states also have some special “intrinsic” properties, the subjective, private, ineffable, properties that constitute the way things look to us (sound to us, smell to us, etc.)? Those additional properties would be the qualia (373).

Recognizing that subjective experience poses a serious problem to his materialist proclivities, Dr. Dennett spends a considerable amount of time on the issue. I will highlight several of the more innovative approaches he utilizes to “disqualify” qualia as being a serious obstacle to materialism.

First, he wisely chooses not to quote any philosopher who makes a case that qualia is: (a) a legitimate property of consciousness and (b) a serious challenge to materialism. This is a very smart move, because it frees him from having to deal, directly, with their arguments (an understandable choice to make, considering the book is already 511 pages). Instead of engaging the literature on the subject, Dr. Dennett utilizes a fictional character named Otto (a.k.a., the Straw Man) to represent the opposing side. He then proceeds to deconstruct the problem of qualia as it is espoused by Otto. I will deal with this in greater detail in a moment.

The second approach Dr. Dennett uses, which proves to be very effective, is what philosophers call equivocation—the ambiguous use of a key term in an argument. At the beginning of chapter twelve, Dr. Dennett correctly identifies qualia as being a “subjective, private, ineffable,” property that constitutes, “the way things look to us (sound to us, smell to us, etc.)” (373). A couple of pages latter we see a subtle shift in his use of the term:

When Otto, in chapter 11, judged that there seemed to be a glowing pinkish ring, what was the content of his judgment? If, as I have insisted, his judgment wasn’t about a quale, a property of a “phenomenal” seem-ing-ring (made out of figment), just what was it about? What property did he find himself tempted to attribute (falsely) to something out in the world (375, emphasis mine)?

Note how seamlessly he shifts from qualia being an internal subjective property to an external property we attribute to something out in the world. Such sophisticated sophistry is a rare gem.

Following this subtle shift in the meaning of the term, Dr. Dennett spends multiple pages discussing color and providing a very lively and entertaining third person scientific account of how various organisms perceive reflective light surfaces. He then draws the following conclusion:

What property does Otto judge something to have when he judges it to be pink? The property he calls pink. And what property is that? It’s hard to say, but this should not embarrass us, because we can say why it’s hard to say. The best we can do, practically, when asked what surface properties we detect with color vision, is to say, uninformatively, that we detect the properties we detect. If someone wants a more informative story about those properties, there is a large and rather incompressible literature in biology, neuroscience, and psychophysics to consult. And Otto can’t say anything more about the property he calls pink by saying “It’s this!” (taking himself to be pointing “inside” at a private, phenomenal property of his experience). All that move accomplishes (at best) is to point to his own idiosyncratic color-discrimination state . . . but not to any quale that is exuded by it, or worn by it, or rendered by it, when it does its work. There are no such things (382-383).

If this passage leaves you feeling confused, you are not alone. At first, Dr. Dennett seems to be discussing the “property of pink” and the “surface properties we detect with color vision” (i.e., external, third person properties); then, without warning, he declares the death of qualia. It is impossible to appreciate Dr. Dennett’s argument because he does not make one, but I submit that we can admire this paragraph for what it is: a powerful form or rhetoric.

This leads us to the third approach Dr. Dennett utilizes to disqualify qualia: begging the question. It should be noted that this approach is perhaps one of his greatest strengths. Rather than disprove the existence of qualia (or, for that matter, any of the key features of consciousness) he simply assumes materialism is true. With this assumption in place, it is all too easy to explain qualia away. Consider, for example, how he handles the problem of inverted qualia. Dr. Dennett starts with the assumption that materialism is true and that our subjective qualitative experiences are simply reducible to our “reactive dispositions” (392). He then utilizes these assumptions to undercut the thought experiments propounded by those who consider inverted qualia a serious challenge to materialism. For example, his response to one thought experiment which demonstrates that, even with perfect technology, “no intersubjective comparison of qualia would be possible,” is merely to point out that it, “provides support, however, for the shockingly “verificationist” or “positivistic” view that the very idea of inverted qualia is nonsense–and hence that the very idea of qualia is nonsense” (390).

It seems that by placing quotation marks around the terms verificationism and positivism, Dr. Dennett hopes to downplay the self-contradictory nature of both views. Unfortunately, sarcasm and well placed quotation marks do not negate the fact that verificationsim and logical positivism are dead-end’s which have been abandoned by serious philosophers for years. The reason being that both views promote a hopelessly limited epistemology. Dr. Dennett, however, seems undeterred by these problems because, after all, in his view materialism is true; and, if materialism is true, there must be some empirical (i.e., materialistic) way to verify the existence of qualia (outside of the fact that we all have subjective qualitative experiences). Naturally, if we accept this, our inability to compare our subjective experiences through some sort of third person objective standpoint leads to the conclusion that qualia is nonsense.

The process of question begging demonstrated above is utilized repeatedly, and with great rhetorical flare, throughout the chapter. Consider Dr. Dennett’s response to Frank Jackson’s much debated thought experiment: Monochromatic Mary. The point of the experiment is to demonstrate that Mary, a super intelligent color scientist who has never personally experienced color, learns something knew upon her release from her monochromatic prison. Although she has learned everything there is to know about physical third person explanations of reflective light surfaces, human vision, neurology, and biology, she learns something knew upon personally experiencing a red rose for the first time. This “something new” is of course qualia–her subjective qualitative experience of the outside world.

His response to the problem this story generates for materialism is merely to assert the truth of materialism. He does this by telling his own version of Mary’s first color experience:

And so, one day, Mary’s captors decided it was time for her to see colors. As a trick, they prepared a bright blue banana to present as her first color experience ever. Mary took one look at it and said “Hey! You tried to trick me! Bananas are yellow, but this one is blue!” Her captors were dumfounded. How did she do it? “Simple,” she replied. “You have to remember that I know everything–absolutely everything–that could ever be known about the physical causes and effects of color vision. So of course before you brought the banana in, I had already written down, in exquisite detail, exactly what physical impression a yellow object or a blue object . . . would make on my nervous system. So I already knew exactly what thoughts I would have (because, after all, the “mere disposition” to think about this or that is not one of your famous qualia, is it?). I was not in the slightest surprised by my experience of blue . . . (399-400).

Note how his story simply assumes the non-existence of qualia–the very thing in question. Admittedly, this method works very well to Dr. Dennett’s advantage. Why argue for your position when you can simply assume it to be true?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งคุณลักษณะสำคัญของอเมริกาจิตสติที่พยายามขัดขวางคำอธิบายเป็นรูปธรรมใด ๆ และทั้งหมดคือ อะไรปรัชญาเรียกควอ สิ่งของวัตถุสามารถอธิบาย เกือบลม จากวัตถุประสงค์หรือท่าทางของบุคคลที่สาม เช่น ฉันสามารถตรวจสอบ และอธิบายเกือบทุกอย่างมี รู้เกี่ยวกับก้อนหิน — ของมวล น้ำหนัก ตำแหน่ง ประวัติธรณีวิทยา เคมีแต่งหน้า ฯลฯ — โดยไม่มีการเรียกบุคคลตามอัตวิสัย หรือแรกคุณสมบัติใด ๆ ได้ อเมริกาจิตสติ ดูเหมือนจะ มีคุณภาพที่ขาดหิน และวัตถุทั้งหมดวัสดุอื่น ๆ คมชัด ขณะที่ดร. Dennett อธิบาย:อย่าอเมริกา discriminative ภายในของเรายังมีคุณสมบัติ "intrinsic" บางพิเศษ ดูคุณสมบัติตามอัตวิสัย ส่วนตัว ineffable ซึ่งเป็นสิ่งที่ทางเรา (เสียงเรา กลิ่นเรา ฯลฯ) หรือไม่ คุณสมบัติเพิ่มเติมจะควอ (373)จดจำประสบการณ์ตามอัตวิสัยซึ่งทำให้เกิดปัญหาร้ายแรงกับเขา proclivities materialist ดร. Dennett ใช้จำนวนครั้งมากเกี่ยวกับเรื่องการ ผมจะเน้นหลายแนวทางนวัตกรรมมากที่เขาใช้ "โอกาส" ควอเป็น อุปสรรคร้ายแรงจะนิยมวิภาษครั้งแรก เขาอย่างชาญฉลาดจะเสนอนักปราชญ์ใด ๆ ที่กรณีที่ควอ: (ก) คุณสมบัติถูกต้องตามกฎหมายของสติและท้าทายนิยมวิภาษ (b) ร้ายแรง นี้เป็นการย้ายมากสมาร์ท เพราะมันช่วยให้เขาจากการมีการจัดการ โดยตรง ด้วยอาร์กิวเมนต์ของพวกเขา (เข้าใจทางเลือกที่ต้องการ พิจารณาหนังสืออยู่หน้า 511) แทนเสน่ห์วรรณคดีในเรื่อง ดร. Dennett ใช้อักขระสมมติชื่อออตโต (หรือเวสท์วูด มนุษย์ฟาง) ถึงด้านฝ่ายตรงข้าม เขานั้นดำเนินการ deconstruct ปัญหาของควอเป็นมันเป็น espoused โดยออทโท ฉันจะจัดการกับนี้ในรายละเอียดมากขึ้นในช่วงวิธีที่สองใช้ดร. Dennett ซึ่งพิสูจน์ให้มีประสิทธิภาพมาก คือ อะไรปรัชญาโทร equivocation โดยใช้คำสำคัญในอาร์กิวเมนต์ไม่ชัดเจน ในตอนต้นของบทที่สิบสอง ดร. Dennett ถูกต้องระบุควอเป็น คุณสมบัติของ "ตามอัตวิสัย ส่วนตัว ineffable ที่ประกอบขึ้นเป็น, " สิ่งที่วิธีดูให้เรา (เสียงเรา กลิ่นเรา ฯลฯ) " (373) คู่หน้าหลังเราดูกะรายละเอียดในการใช้งานของคำ:เมื่อออตโต ในบทที่ 11 ตัดสินว่า มีดูเหมือน จะเป็นแหวนบัวโรยเร่าร้อน สิ่งที่เป็นเนื้อหาของการพิพากษาของพระองค์ ถ้า เท่าที่ผมได้ยืนยัน การพิพากษาของพระองค์ไม่ได้เกี่ยวกับ quale คุณสมบัติของ "ปรากฏการณ์" ดูเหมือน-ing-แหวน (ทำจาก figment), เพียงสิ่งที่เกี่ยวกับ คุณสมบัติอะไรไม่ได้เขาหาตัวเองล่อลวงให้แอททริบิวต์ (เท็จ) ให้ออกในโลก (375 พักตร์)หมายเหตุวิธีอย่างกลมกลืนเขาเลื่อนจากควอถูกลักษณะตามอัตวิสัยภายในมีคุณสมบัติภายนอกที่เรากำหนดให้ออกในโลก Sophistry ซับซ้อนดังกล่าวเป็นพลอยที่หายากต่อกะนี้ลึกซึ้งในความหมายของคำ ดร. Dennett ใช้หลายหน้าสนทนาสี และให้มีชีวิตชีวามาก และรับรองบัญชีทางวิทยาศาสตร์บุคคลที่สามของสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ อย่างไรสีผิวสะท้อนแสง เขาแล้วดึงข้อสรุปต่อไปนี้:คุณสมบัติอะไรไม่ออตโตตัดสินบางสิ่งบางอย่างได้เมื่อเขาพิพากษาให้เป็นสีชมพู นี่เขาเรียกสีชมพู และมีคุณสมบัติอะไรที่ มันยากที่จะพูด แต่นี้ไม่ควรผู้ใหญ่ เราเนื่องจากเราสามารถพูดทำไมจึงยากที่จะพูด ส่วนที่เราสามารถทำได้ จริง เมื่อถามเราตรวจสอบวิสัยทัศน์สี ลักษณะผิวจะพูด uninformatively ว่า เราตรวจพบเราตรวจสอบคุณสมบัติ ถ้าใครต้องการเรื่องข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับคุณสมบัติ มีเอกสารประกอบการขนาดใหญ่ และค่อนข้าง incompressible ในชีววิทยา ประสาทวิทยาศาสตร์ และ psychophysics ปรึกษา และออตโตไม่พูดอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับคุณสมบัติที่เขาเรียกว่าสีชมพู โดยบอกว่า "มันนี่" (การชี้ "ภายใน" ที่เป็นส่วนตัว ปรากฏการณ์ของประสบการณ์ตนเอง) ที่ย้ายสำเร็จ (ที่สุด) เป็นจุดแบ่งแยกสี idiosyncratic รัฐของเขาเอง... แต่ไม่ quale ที่ exuded โดย หรือสวมใส่เป็น หรือแสดง โดย เมื่อมันทำงาน มีไม่มีสิ่งของต่าง ๆ (382-383)ถ้าคุณรู้สึกสับสนจากพระธรรมตอนนี้ คุณไม่ใช่คนเดียว ครั้งแรก ดร. Dennett ดูเหมือนว่า จะคุย "คุณสมบัติของสีชมพู" และ "ผิวคุณสมบัติเราตรวจสอบวิสัยทัศน์สี" (นั่นคือ ภายนอก บุคคลที่สามคุณสมบัติ); แล้ว พรวด เขาประกาศการสิ้นชีวิตของควอ ไม่ชื่นชมดร. Dennett อาร์กิวเมนต์ เพราะเขาใจหนึ่ง แต่ฉันส่งให้ เราได้ชื่นชมย่อหน้านี้สำหรับสิ่งที่มี: ฟอร์มที่มีประสิทธิภาพหรือสำนวนThis leads us to the third approach Dr. Dennett utilizes to disqualify qualia: begging the question. It should be noted that this approach is perhaps one of his greatest strengths. Rather than disprove the existence of qualia (or, for that matter, any of the key features of consciousness) he simply assumes materialism is true. With this assumption in place, it is all too easy to explain qualia away. Consider, for example, how he handles the problem of inverted qualia. Dr. Dennett starts with the assumption that materialism is true and that our subjective qualitative experiences are simply reducible to our “reactive dispositions” (392). He then utilizes these assumptions to undercut the thought experiments propounded by those who consider inverted qualia a serious challenge to materialism. For example, his response to one thought experiment which demonstrates that, even with perfect technology, “no intersubjective comparison of qualia would be possible,” is merely to point out that it, “provides support, however, for the shockingly “verificationist” or “positivistic” view that the very idea of inverted qualia is nonsense–and hence that the very idea of qualia is nonsense” (390).It seems that by placing quotation marks around the terms verificationism and positivism, Dr. Dennett hopes to downplay the self-contradictory nature of both views. Unfortunately, sarcasm and well placed quotation marks do not negate the fact that verificationsim and logical positivism are dead-end’s which have been abandoned by serious philosophers for years. The reason being that both views promote a hopelessly limited epistemology. Dr. Dennett, however, seems undeterred by these problems because, after all, in his view materialism is true; and, if materialism is true, there must be some empirical (i.e., materialistic) way to verify the existence of qualia (outside of the fact that we all have subjective qualitative experiences). Naturally, if we accept this, our inability to compare our subjective experiences through some sort of third person objective standpoint leads to the conclusion that qualia is nonsense.The process of question begging demonstrated above is utilized repeatedly, and with great rhetorical flare, throughout the chapter. Consider Dr. Dennett’s response to Frank Jackson’s much debated thought experiment: Monochromatic Mary. The point of the experiment is to demonstrate that Mary, a super intelligent color scientist who has never personally experienced color, learns something knew upon her release from her monochromatic prison. Although she has learned everything there is to know about physical third person explanations of reflective light surfaces, human vision, neurology, and biology, she learns something knew upon personally experiencing a red rose for the first time. This “something new” is of course qualia–her subjective qualitative experience of the outside world.His response to the problem this story generates for materialism is merely to assert the truth of materialism. He does this by telling his own version of Mary’s first color experience: And so, one day, Mary’s captors decided it was time for her to see colors. As a trick, they prepared a bright blue banana to present as her first color experience ever. Mary took one look at it and said “Hey! You tried to trick me! Bananas are yellow, but this one is blue!” Her captors were dumfounded. How did she do it? “Simple,” she replied. “You have to remember that I know everything–absolutely everything–that could ever be known about the physical causes and effects of color vision. So of course before you brought the banana in, I had already written down, in exquisite detail, exactly what physical impression a yellow object or a blue object . . . would make on my nervous system. So I already knew exactly what thoughts I would have (because, after all, the “mere disposition” to think about this or that is not one of your famous qualia, is it?). I was not in the slightest surprised by my experience of blue . . . (399-400).
Note how his story simply assumes the non-existence of qualia–the very thing in question. Admittedly, this method works very well to Dr. Dennett’s advantage. Why argue for your position when you can simply assume it to be true?

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งคุณลักษณะที่สำคัญของทางสหรัฐฯที่ใส่ใจที่ต่อต้านใด ๆ และคำอธิบายที่เป็นรูปธรรมทั้งหมดคือสิ่งที่นักปรัชญาเรียก qualia สิ่งที่วัสดุที่สามารถอธิบายได้เกือบถี่ถ้วนจากท่าทางของบุคคลที่สามหรือวัตถุประสงค์ ยกตัวอย่างเช่นผมสามารถตรวจสอบและอธิบายเกือบทุกอย่างมีความรู้เกี่ยวกับมวลหินของมัน, น้ำหนัก, สถานที่ประวัติศาสตร์ทางธรณีวิทยาแต่งหน้าเคมี ฯลฯ โดยไม่ต้องเรียกคุณสมบัติส่วนตัวของบุคคลใด ๆ หรือเป็นครั้งแรก จิตมีสติในทางตรงกันข้ามดูเหมือนจะมีคุณภาพที่หินและวัตถุอื่น ๆ ที่ขาด ขณะที่ดร Dennett อธิบาย: อย่ารัฐจำแนกภายในของเรายังมีคุณสมบัติพิเศษบางอย่าง "ที่แท้จริง" อัตนัยส่วนตัวสุดจะพรรณนาคุณสมบัติที่เป็นสิ่งที่ทางเรามองไป (เสียงให้เราให้เราได้กลิ่น ฯลฯ ) ? คุณสมบัติเพิ่มเติมผู้ที่จะเป็น qualia (373). จำได้ว่าประสบการณ์ส่วนตัวโพสท่าเป็นปัญหาร้ายแรงที่จะวัตถุนิยมนิสัยของเขาดร Dennett ใช้จ่ายจำนวนมากของเวลาในเรื่อง . ผมจะเน้นหลายวิธีการใหม่ที่เขาใช้ในการ "ตัดสิทธิ์" qualia เป็นอุปสรรคอย่างร้ายแรงต่อวัตถุนิยมแรกเขาอย่างชาญฉลาดเลือกที่จะไม่พูดปรัชญาใด ๆ ที่ทำให้กรณีที่ qualia คือ (ก) สถานที่ให้บริการถูกต้องตามกฎหมายของสติ และ (ข) ความท้าทายอย่างร้ายแรงต่อวัตถุนิยม นี่คือการย้ายสมาร์ทมากเพราะมันช่วยให้เขาจากการที่มีการจัดการโดยตรงกับการขัดแย้งของพวกเขา (ทางเลือกที่จะทำให้เข้าใจได้พิจารณาหนังสือที่มีอยู่แล้ว 511 หน้า) แทนการมีส่วนร่วมของหนังสือที่เกี่ยวกับเรื่องที่ดร. Dennett ใช้สวมบทบาทชื่ออ็อตโต (aka ชายฟาง) เพื่อเป็นตัวแทนของฝั่งตรงข้าม จากนั้นเขาก็จะแยกแยะปัญหาของ qualia ตามที่มีการดำเนินการโดยอ็อตโต ผมจะจัดการกับเรื่องนี้ในรายละเอียดมากขึ้นในช่วงเวลาที่. แนวทางที่สองดร. Dennett ใช้ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่ามีประสิทธิภาพมากเป็นสิ่งที่นักปรัชญาเรียก-พูดกำกวมไม่ชัดเจนของการใช้คำสำคัญในการโต้แย้ง ในตอนต้นของบทที่สิบสองดร Dennett อย่างถูกต้องระบุ qualia เป็น "อัตนัยส่วนตัวสุดจะพรรณนา" ทรัพย์สินที่ถือว่าเป็น "สิ่งที่เรามองไป (เสียงให้เราให้เรามีกลิ่นหอมและอื่น ๆ )" (373 ) คู่หน้าหลังเราจะเห็นการเปลี่ยนแปลงที่ลึกซึ้งในการใช้งานของเขาในระยะ: เมื่ออ็อตโตในบทที่ 11 การตัดสินที่ดูเหมือนจะมีแหวนเรืองแสงสีชมพูสิ่งที่เป็นเนื้อหาของการตัดสินของเขาหรือไม่ ถ้าเป็นฉันได้ยืนยันการตัดสินใจของเขาไม่ได้เกี่ยวกับ Quale ทรัพย์สินของ "ปรากฎการณ์" ดูเหมือนไอเอ็นจีแหวน (ทำออกมาจากสิ่งที่กุขึ้น) เพียงสิ่งที่มันเกี่ยวกับอะไร? คุณสมบัติอะไรเขาก็พบว่าตัวเองอยากจะเชื่อ (ตู่) เพื่อบางสิ่งบางอย่างออกมาในโลก (375 ผมขอย้ำ) หมายเหตุวิธีการที่ต่อเนื่องเขาเลื่อนจาก qualia เป็นทรัพย์สินส่วนตัวภายในสถานที่ให้บริการภายนอกที่เราแอตทริบิวต์บางสิ่งบางอย่างออกในโลก ตบตาที่ซับซ้อนดังกล่าวเป็นอัญมณีที่หายาก. ต่อไปนี้การเปลี่ยนแปลงที่ลึกซึ้งในความหมายของคำว่าดร Dennett ใช้เวลาหลาย ๆ หน้าคุยสีและให้บุคคลที่สามมากที่มีชีวิตชีวาและสนุกสนานบัญชีทางวิทยาศาสตร์ของสิ่งมีชีวิตต่างๆวิธีการรับรู้พื้นผิวแสงสะท้อน จากนั้นเขาก็ดึงข้อสรุปต่อไปนี้: สิ่งที่คุณสมบัติไม่อ็อตโตตัดสินบางสิ่งบางอย่างที่จะมีเมื่อเขาตัดสินให้มันเป็นสีชมพู? สถานที่ที่เขาเรียกสีชมพู และสิ่งที่สถานที่ให้บริการคือ? มันยากที่จะพูด แต่ไม่ควรทำให้เกิดปัญหาเราเพราะเราสามารถพูดได้ว่าทำไมมันยากที่จะพูด ที่ดีที่สุดที่เราสามารถทำได้ในทางปฏิบัติเมื่อถามว่าคุณสมบัติของพื้นผิวที่เราตรวจสอบกับการมองเห็นสีคือการพูด uninformatively ที่เราตรวจสอบคุณสมบัติที่เราตรวจสอบ ถ้ามีคนต้องการเป็นเรื่องที่ให้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับคุณสมบัติของผู้ที่มีขนาดใหญ่และวรรณกรรมอัดค่อนข้างในทางชีววิทยาระบบประสาทและ psychophysics เพื่อให้คำปรึกษา อ็อตโตและไม่สามารถพูดอะไรมากเกี่ยวกับสถานที่ที่เขาเรียกสีชมพูโดยกล่าวว่า "มันเป็นแบบนี้!" (สละตัวเองเพื่อจะชี้ "ภายใน" ที่ส่วนตัวคุณสมบัติมหัศจรรย์ของประสบการณ์ของเขา) ทั้งหมดที่ย้ายสำเร็จ (ที่ดี) คือการชี้ไปยังสถานะสีการเลือกปฏิบัติที่มีนิสัยแปลกของเขาเอง . . แต่ไม่ให้ Quale ใด ๆ ที่ปริกโดยมันหรือสวมใส่โดยมันหรือแสดงโดยมันเมื่อมันไม่ทำงาน ไม่มีสิ่งดังกล่าว (382-383). ถ้าทางนี้ใบคุณรู้สึกสับสนว่าคุณไม่ได้อยู่คนเดียว ตอนแรกดร. Dennett ดูเหมือนว่าจะมีการพูดคุย "ทรัพย์สินของสีชมพู" และ "คุณสมบัติของพื้นผิวที่เราตรวจสอบกับการมองเห็นสี" (กล่าวคือภายนอกคุณสมบัติบุคคลที่สาม); แล้วโดยไม่มีการเตือนเขาประกาศการเสียชีวิตของ qualia มันเป็นไปไม่ได้ที่จะชื่นชมอาร์กิวเมนต์ดร. Dennett เพราะเขาไม่ได้ทำให้หนึ่ง แต่ฉันส่งให้เราสามารถชื่นชมวรรคสำหรับสิ่งที่มันเป็นแบบนี้. เป็นรูปแบบที่มีประสิทธิภาพหรือสำนวนนี้นำเราไปสู่แนวทางที่สามดร. Dennett ใช้ในการตัดสิทธิ์ qualia : ขอถาม มันควรจะตั้งข้อสังเกตว่าวิธีการนี้อาจจะเป็นหนึ่งในจุดแข็งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา แทนที่จะพิสูจน์การดำรงอยู่ของ qualia (หรือสำหรับเรื่องที่ใด ๆ ของคุณสมบัติที่สำคัญของการมีสติ) เขาก็ถือว่าวัตถุนิยมเป็นความจริง ด้วยสมมติฐานในที่นี้ก็คือทั้งหมดที่ง่ายเกินไปที่จะอธิบาย qualia ออกไป พิจารณาตัวอย่างเช่นวิธีการที่เขาจัดการกับปัญหาของการ qualia คว่ำ ดร. Dennett เริ่มต้นด้วยสมมติฐานที่ว่าวัตถุนิยมเป็นความจริงที่ว่าประสบการณ์และคุณภาพของเราเป็นเพียงอัตนัยออกซิเจน "ปฏิกิริยาการแสดงออกของเรา" (392) จากนั้นเขาก็ใช้สมมติฐานเหล่านี้จะทำลายทดลองทางความคิด propounded โดยผู้ที่พิจารณา qualia กลับเป็นความท้าทายอย่างร้ายแรงต่อวัตถุนิยม ยกตัวอย่างเช่นการตอบสนองของเขาในการทดลองทางความคิดหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่าแม้จะมีเทคโนโลยีที่สมบูรณ์แบบ "ไม่มีการเปรียบเทียบ intersubjective ของ qualia จะเป็นไปได้" เป็นเพียงการชี้ให้เห็นว่ามัน "ให้การสนับสนุน แต่สำหรับเขย่าขวัญ" verificationist "หรือ "positivistic" มุมมองว่าแนวคิดของการ qualia กลับเป็นเรื่องไร้สาระและด้วยเหตุที่ความคิดของ qualia เป็นเรื่องไร้สาระ "(390). ดูเหมือนว่าโดยการวางเครื่องหมายคำพูดรอบแง่ verificationism และ positivism ดร Dennett หวังที่จะมองข้าม ธรรมชาติด้วยตนเองขัดแย้งของทั้งสองมุมมอง แต่น่าเสียดายที่ถากถางและวางไว้อย่างดีเครื่องหมายคำพูดไม่ได้ปฏิเสธความจริงที่ว่า verificationsim และตรรกะ positivism ตายสิ้นซึ่งถูกทอดทิ้งโดยนักปรัชญาอย่างจริงจังมานานหลายปี เหตุผลที่ถูกว่ามุมมองทั้งส่งเสริมญาณวิทยา จำกัด อย่างไร้ความหวัง ดร. Dennett แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครขัดขวางจากปัญหาเหล่านี้เพราะหลังจากทั้งหมดในวัตถุนิยมมุมมองของเขาเป็นความจริง และถ้าเป็นวัตถุนิยมเป็นความจริงต้องมีบางเชิงประจักษ์ (เช่นวัตถุ) วิธีการตรวจสอบการดำรงอยู่ของ qualia (นอกความจริงที่ว่าเราทุกคนมีประสบการณ์คุณภาพอัตนัย) ธรรมชาติถ้าเรายอมรับเรื่องนี้ไม่สามารถของเราเพื่อเปรียบเทียบประสบการณ์ส่วนตัวของเราผ่านการจัดเรียงของบุคคลที่สามมุมมองวัตถุประสงค์บางส่วนจะนำไปสู่ข้อสรุปที่ว่า qualia เป็นเรื่องไร้สาระ. กระบวนการของการขอทานคำถามที่แสดงให้เห็นถึงข้างต้นถูกนำมาใช้ซ้ำและมีเปลวไฟวาทศิลป์ที่ดีตลอด บท พิจารณาการตอบสนองของ Dennett ดร. แฟรงก์แจ็คสันมากถกเถียงกันทดลองทางความคิด: Monochromatic แมรี่ จุดของการทดลองคือการแสดงให้เห็นว่าแมรี่เป็นนักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะสีสุดที่ไม่เคยมีประสบการณ์สีเองได้เรียนรู้สิ่งที่รู้ว่าเธอได้รับการปล่อยตัวจากคุกเดียวของเธอ แม้ว่าเธอจะได้เรียนรู้ทุกอย่างมีความรู้เกี่ยวกับคำอธิบายบุคคลที่สามทางกายภาพของพื้นผิวแสงสะท้อนวิสัยทัศน์ของมนุษย์วิทยาและชีววิทยาเธอรู้อะไรบางอย่างที่รู้ว่าเมื่อบุคคลประสบดอกกุหลาบสีแดงเป็นครั้งแรก นี้ "สิ่งใหม่" เป็นประสบการณ์การเรียนการสอนของเธอ qualia อัตนัยคุณภาพของโลกภายนอก. คำตอบของเขาในการแก้ไขปัญหาเรื่องนี้สร้างสำหรับวัตถุนิยมเป็นเพียงที่จะยืนยันความจริงของวัตถุนิยม เขาทำอย่างนี้โดยบอกรุ่นของตัวเองของประสบการณ์สีแรกของแมรี่: ดังนั้นวันหนึ่งจับแมรี่ตัดสินใจว่ามันเป็นเวลาที่เธอต้องเห็นสี ในฐานะที่เป็นเคล็ดลับที่พวกเขาเตรียมกล้วยสีฟ้าสดใสที่จะนำเสนอเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของเธอสีที่เคย แมรี่เอาหนึ่งมองไปที่มันและพูดว่า "เฮ้! คุณพยายามที่จะหลอกฉัน! กล้วยมีสีเหลือง แต่คนนี้เป็นสีฟ้า! "จับเธอ dumfounded วิธีการที่เธอทำมันได้หรือไม่ "ง่าย" เธอตอบ "คุณต้องจำไว้ว่าฉันรู้ว่าทุกอย่างทุกอย่างที่เคยได้เป็นที่รู้จักเกี่ยวกับสาเหตุทางกายภาพและผลกระทบของการมองเห็นสี ดังนั้นแน่นอนก่อนที่จะนำกล้วยในผมได้เขียนไว้แล้วลงในรายละเอียดประณีตสิ่งที่ประทับใจทางกายภาพของวัตถุสีเหลืองหรือวัตถุสีฟ้า . . จะทำให้ในระบบประสาทของฉัน ดังนั้นผมก็รู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่คิดฉันจะต้อง (เพราะหลังจากทั้งหมด "เพียงจำหน่าย" ที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือที่ไม่ได้เป็นหนึ่งใน qualia ที่มีชื่อเสียงของคุณมันคืออะไร?) ผมไม่ได้อยู่ในน้อยประหลาดใจโดยประสบการณ์ของผมสีฟ้า . . (399-400). หมายเหตุวิธีการที่เรื่องราวของเขาก็ถือว่าไม่ใช่การดำรงอยู่ของ qualia-สิ่งที่ดีในคำถาม เป็นที่ยอมรับวิธีการนี้ได้ผลดีมากเพื่อประโยชน์ของดร. Dennett ทำไมเถียงสำหรับตำแหน่งของคุณเมื่อคุณก็สามารถสรุปได้ว่ามันจะเป็นจริงหรือไม่?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คีย์หนึ่งคุณลักษณะของอเมริกาที่ต่อต้านใด ๆมีสติจิตและคำอธิบายที่มีทั้งหมดเป็นสิ่งที่นักปรัชญาเรียกควาเลีย . เรื่องวัสดุที่สามารถอธิบาย เกือบทำจากวัตถุประสงค์หรือระวังบุคคลที่สาม ตัวอย่างเช่นฉันสามารถตรวจสอบและอธิบายเกือบทุกเรื่องที่ต้องรู้เกี่ยวกับหินของมวล น้ำหนัก สถานที่ทางประวัติศาสตร์ เคมี เครื่องสำอาง ฯลฯ- ไม่มีการใด ๆหรือคุณสมบัติส่วนตัวคนก่อน ตระหนักจิต อเมริกา ในทางตรงกันข้าม ก็มีคุณภาพที่หินและวัสดุอื่น ๆ วัตถุ ขาด ขณะที่ ดร. เดนเน็ตต์อธิบาย :

อย่าของเราภายใน และรัฐยังมีบางพิเศษ " เนื้อแท้ " คุณสมบัติ , อัตวิสัย , ส่วนตัว , สุด , คุณสมบัติที่เป็นสิ่งที่มองเรา ( เสียงเรากลิ่นเรา ฯลฯ ) ที่เพิ่มคุณสมบัติจะเป็นควาเลีย ( 373 ) .

จำประสบการณ์อัตวิสัย poses ปัญหาร้ายแรงต่อความเบี่ยงเบนวัตถุนิยมของเขา ดร. เดนเน็ตต์ใช้จ่ายจำนวนมากของเวลาในเรื่อง ผมจะเน้นหลายแนวทางนวัตกรรมมากขึ้น เขาใช้ " ตัดสิทธิ์ " ควาเลียเป็น อุปสรรคที่ร้ายแรงที่จะวัตถุนิยม

ตอนแรกเขาฉลาดเลือกที่จะไม่อ้างใด ๆ นักปรัชญาที่ทำให้คดีที่ควาเลีย : ( ) เป็นคุณสมบัติของจิตที่ถูกต้อง และ ( ข ) ความท้าทายร้ายแรงกับวัตถุนิยม นี้คือการย้ายที่ฉลาดมาก เพราะมันช่วยให้เขาไม่ต้องจัดการโดยตรงกับข้อโต้แย้งของพวกเขา ( เข้าใจเลือกให้พิจารณาหนังสือแล้ว 511 หน้า ) แทนที่จะมีส่วนร่วมในวรรณคดีเรื่องดร. เดนเน็ตต์ใช้ตัวละครสมมติชื่อ อ๊อตโต้ ( หรือที่รู้จักในชื่อ ฟาง ผู้ชาย ) เป็นตัวแทนของฝ่ายตรงข้าม . จากนั้นเขาก็เริ่มครั้ง ปัญหาควาเลียเป็น espoused โดยอ๊อตโต้ ผมจะจัดการกับนี้ในรายละเอียดมากขึ้นในขณะนี้

วิธีการที่สอง ดร. เดนเน็ตต์ใช้ซึ่งพิสูจน์ให้มีประสิทธิภาพมากเป็นสิ่งที่นักปรัชญาเรียกเลศนัยที่คลุมเครือใช้คําสําคัญในอาร์กิวเมนต์ ในตอนต้นของบทที่สิบสอง ดร. เดนเน็ตต์ถูกระบุว่าเป็น ควาเลีย " อัตวิสัย , ส่วนตัว , สุด , " คุณสมบัติที่ถือว่า " ดูท่าเรา ( เสียงเรา หอมเรา ฯลฯ ) " ( 373 ) คู่หลังหน้าเราเห็นการเปลี่ยนแปลงที่ลึกซึ้งในเขาใช้คำว่า :

เมื่ออ๊อตโต้บทที่ 11 , ตัดสินที่ดูเหมือนจะเรืองแสงสีชมพู แหวน อะไรคือเนื้อหาของการตัดสินใจของเขา ถ้าตามที่ผมได้ยืนยันการตัดสินใจของเขาไม่ได้เกี่ยวกับ quale , คุณสมบัติของ " ปรากฏการณ์ " ดูเหมือนแหวนไอเอ็นจี ( ทำจากลามก ) , เพียงเกี่ยวกับอะไรหรอ แล้วทรัพย์สินเขาพบว่าตัวเองต้องแอตทริบิวต์ ( เท็จ ) บางอย่างในโลก ( 375 , เน้นของผม )

หมายเหตุวิธีต่อเนื่อง เขาเปลี่ยนแปลงจากควาเลียเป็นอัตนัยภายในคุณสมบัติคุณสมบัติภายนอกเราคุณลักษณะบางอย่างในโลก ที่ซับซ้อนได้อย่างไร เช่น เป็นอัญมณีที่หายาก

ตามนี้สีสันกะ ในความหมายของคำว่า ดร.เดนเน็ตต์ใช้เวลาหลายหน้าคุยเรื่องสีและให้มีชีวิตชีวาและสนุกสนาน คนที่สามของสิ่งมีชีวิตต่าง ๆรู้สึกว่าบัญชีวิทยาศาสตร์พื้นผิวสะท้อนแสง . จากนั้นเขาก็ดึงข้อสรุปต่อไปนี้ :

ว่าคุณสมบัติไม่โต้ ตัดสินอะไรได้ เมื่อเขาตัดสินให้มันเป็นสีชมพู ทรัพย์สินที่เขาเรียกชมพู และทรัพย์สินนั้นคืออะไร ? มันยากที่จะพูดแต่นี้จะไม่ทำให้เราอึดอัดใจ เพราะเราสามารถพูดได้ว่า ทำไมมันพูดยาก สิ่งที่ดีที่สุดที่เราสามารถทำ ได้จริง เมื่อถามว่า คุณสมบัติของพื้นผิวที่เราตรวจสอบกับการมองเห็นสี คือว่า uninformatively ที่เราตรวจสอบคุณสมบัติที่เราตรวจสอบ ถ้าใครต้องการข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องคุณสมบัตินั้น มีขนาดใหญ่และค่อนข้างอัด วรรณกรรมในชีววิทยา สมองจิตวิทยาฟิสิกส์และปรึกษา แล้วอ๊อตโต้ไม่ได้พูดอะไรมากเกี่ยวกับทรัพย์สินที่เขาเรียกสีชมพูว่า " นี่ ! " ( เอาตัวเองเป็น ชี้ " ภายใน " ที่คุณสมบัติพิเศษส่วนตัว ประสบการณ์ของเขา ) ทั้งหมดย้ายสำเร็จ ( ดีที่สุด ) จะชี้ไปที่ของเขาเองมีการแบ่งแยกสี รัฐ . . . . . . . แต่ไม่ต้องใด ๆ quale ที่ exuded โดยมันหรือใช้มันหรือให้มัน เมื่อมันทำงานของมัน ไม่มีสิ่งเช่น ( 382-383 )

ถ้าทางใบคุณรู้สึกสับสน เธอไม่ได้อยู่ลำพัง ตอนแรก ดร. เดนเน็ตต์ดูเหมือนจะพูดถึงเรื่อง " บ้านสีชมพู " และ " สมบัติ เราตรวจสอบกับการมองเห็นสี ( เช่น ภายนอก คนที่สามคุณสมบัติ ) ; แล้ว โดยไม่มีการเตือน เขาประกาศการเสียชีวิตของ ควาเลีย .มันเป็นไปไม่ได้ที่จะชื่นชม ดร. เดนเน็ตต์ โต้แย้ง เพราะเขาไม่ได้ทำ แต่ผมเสนอว่าเราสามารถชื่นชมย่อหน้านี้สิ่งที่มันเป็น : เป็นฟอร์มที่มีประสิทธิภาพหรือวาทศิลป์ .

นี้ทำให้เราสามวิธี ดร. เดนเน็ตต์ใช้เพื่อตัดสิทธิ์ควาเลีย : ขอถาม มันควรจะสังเกตว่าวิธีการนี้อาจเป็นหนึ่งในจุดแข็งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาแทนที่จะหักล้างการดำรงอยู่ของควาเลีย ( หรือ เรื่อง ใด ๆของลักษณะสำคัญของจิต ) เขาก็ถือว่า วัตถุนิยม เป็นจริง สมมติฐานนี้ในสถานที่ มันก็ง่ายที่จะอธิบายควาเลียไป พิจารณาตัวอย่างเช่นวิธีการที่เขาจัดการปัญหากลับหัว ควาเลีย . ดร.เริ่มต้นด้วยสมมติฐานที่ว่าวัตถุนิยมเดนเน็ตต์เป็นความจริงและประสบการณ์ของเราอัตนัยคุณภาพของเรา " เพียงแค่ลดปฏิกิริยาความ " ( 392 ) จากนั้นเขาก็ใช้สมมติฐานเหล่านี้ที่จะตัดราคาการทดลองทางความคิดเสนอโดยผู้ที่พิจารณากลับหัว ควาเลียที่ท้าทายกับวัตถุนิยม ตัวอย่างเช่นการตอบสนองของเขาที่จะคิด ทดลอง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าแม้จะมีเทคโนโลยีที่สมบูรณ์แบบ " การ intersubjective ของควาเลียจะเป็นไปได้ " เป็นเพียงชี้ให้เห็นว่า " ให้การสนับสนุน อย่างไรก็ตาม สำหรับเขย่าขวัญ " verificationist " หรือ " positivistic " ดูที่ความคิดมากของฤๅษีควาเลียเป็น–ไร้สาระ แล้วจึงว่า ความคิดมากของควาเลียเป็นเรื่องไร้สาระ

" ( 390 )ดูเหมือนว่า โดยวางอัญประกาศรอบเงื่อนไข verificationism Positivism และ ดร. เดนเน็ตต์หวังที่จะ downplay ธรรมชาติของตนเองที่ขัดแย้งทั้ง views ขออภัย ประชดกับวางอัญประกาศไม่ลบล้างข้อเท็จจริงที่ว่า verificationsim Positivism ตรรกะและเป็นทางตันที่ถูกทอดทิ้งโดยนักปรัชญาร้ายแรงสำหรับปีเหตุผลที่ทั้งสองมุมมองที่ส่งเสริมการพัฒนา จำกัด ไร้ความหวัง ดร. เดนเน็ตต์ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครขัดขวาง โดยปัญหาเหล่านี้ เพราะหลังจากทั้งหมดในวัตถุนิยม มุมมองของเขาเป็นจริง และถ้าวัตถุจริง มันต้องมีเชิงประจักษ์ ( เช่น วัตถุนิยม ) วิธีการตรวจสอบการมีอยู่ของควาเลีย ( นอกจากความจริงที่ว่าเราทุกคนมีประสบการณ์เชิงอัตนัย ) ธรรมชาติถ้าเรายอมรับ เราไม่สามารถเปรียบเทียบประสบการณ์อัตวิสัยของเราผ่านบางส่วนของวัตถุประสงค์บุคคลที่สามนำไปสู่ข้อสรุปว่า ควาเลียเป็นเรื่องไร้สาระ

กระบวนการคำถามขอร้องแสดงข้างต้นใช้ซ้ำๆ และมีวาทศิลป์ที่ดีลุกโชติช่วง ตลอดทั้งบท พิจารณาการตอบสนองของแฟรงค์แจ็คสันถกเถียงกันมากว่า การทดลองของ ดร. เดนเน็ตต์ :สําหรับ แมรี่ จุดประสงค์ของการทดลองคือเพื่อแสดงให้เห็นว่า แมรี่ ซุปเปอร์ฉลาดสีนักวิทยาศาสตร์ที่ไม่เคยประสบด้วยตนเอง สี เรียนรู้อะไร รู้ว่าเมื่อปล่อยเขาจากคุกสําหรับเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะเรียนรู้ทุกอย่างมีความรู้เกี่ยวกับบุคคลที่สามคำอธิบายทางกายภาพของพื้นผิว แสงสะท้อนวิสัยทัศน์ของมนุษย์ , ชีววิทยา , และประสาทวิทยาเธอเรียนรู้อะไรด้วยตัวเองว่าเมื่อพบดอกกุหลาบสีแดงเป็นครั้งแรก " เรื่องใหม่ " ของหลักสูตรประสบการณ์เชิงอัตวิสัยและควาเลียของเธอจากโลกภายนอก

คำตอบแก่ปัญหาเรื่องนี้สร้างสำหรับวัตถุนิยมเป็นเพียงที่จะยืนยันความจริงของวัตถุนิยม เขาไม่นี้โดยบอกรุ่นของตัวเองของประสบการณ์สีแรกของแมรี่ :

และ แล้ววันนึงแมรี่ เขาตัดสินใจว่าถึงเวลาแล้วที่เธอจะเห็นสี เป็นเคล็ดลับที่พวกเขาเตรียมกล้วยสีฟ้าสดใสเป็นสีแรกที่นำเสนอประสบการณ์ที่เคย แมรี่เอามองมันและกล่าวว่า " เฮ้ ! คุณพยายามจะหลอกฉัน ! กล้วยเป็นสีเหลือง แต่ตัวนี้สีฟ้า " คนจับเธอไป จะไม่รู้ตัว . แล้วเธอทำยังไง ? " ง่าย ๆ " เธอตอบ" คุณต้องจำไว้ว่าฉันรู้ทุกอย่าง ( ทุกอย่าง ) ที่เคยเป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับสาเหตุทางกายภาพและผลของการมองเห็นสี เพราะฉะนั้นก่อนที่คุณจะนำกล้วย ผมได้เขียนลงในรายละเอียดที่สวยงาม สิ่งที่ประทับใจวัตถุทางกายภาพหรือวัตถุสีเหลืองสีฟ้า . . . . . . . จะทำให้ระบบประสาทของฉันผมรู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่ความคิดผม ( เพราะหลังจากทั้งหมด , " การจำหน่ายแค่ " คิดแบบนี้หรือที่ไม่ได้เป็นหนึ่งในควาเลียที่มีชื่อเสียงของคุณเป็น ? ) ผมไม่ได้ในความประหลาด โดยประสบการณ์ของผมของสีฟ้า . . . . . . . ( 399-400 )

สังเกตว่าเรื่องราวของเขาก็ถือว่าไม่ใช่การดำรงอยู่ของควาเลีย–สิ่งที่อยู่ในคำถาม ยอมรับว่าวิธีนี้ใช้ได้ดีมากกับดร.ประโยชน์ เดนเน็ตต์ ) ทำไมยืนยันตำแหน่งของคุณเมื่อคุณสามารถเพียงแค่ว่ามันเป็นความจริง ?