Fernando SorrentinoA Drama of Our T

Fernando Sorrentino
A Drama of Our Time
Translated from the Spanish by Michele Aynesworth
It happened when youth and optimism were my boon companions.

The breezes of spring came wafting down Matienzo street in Las Cañitas around 11:00 o'clock on a Thursday, the only day of the week that my teaching schedule left me free. I taught Language and Literature in more than one high school, I was twenty-seven and full of enthusiasm for books and imagination.

I was sitting on the balcony drinking maté and rereading, after a lapse of fifteen years, the enchanting adventures of King Solomon's Mines. (I noted sadly that when I was a boy I had enjoyed them much more.)

Suddenly I felt someone watching me.

I looked up. On one of the balconies of the building facing mine, at the same height as my own apartment, I spied a young woman. I raised a hand and waved. She waved back and left the balcony.

Curious to know where this might lead, I tried to get a glimpse inside her apartment, with no result.

"This will go nowhere," I said to myself, and returned to my reading. I hadn't read ten lines before she was back on her balcony, this time with dark glasses, and she sat down on a deckchair.

I began feverishly making signs and gestures. The young woman was reading — or pretending to read — a magazine. "It's a ruse," I thought; "it's not possible that she doesn't see me, and now she's posing so I can enjoy the show." I couldn't quite make out her features, but I could tell she was tall and slender and her hair, dark and straight, came down to her shoulders. Overall, she seemed to be a beautiful girl, maybe twenty-four or twenty-five years old.

I left the balcony, went to my bedroom, and peered through the shutters. She was looking in my direction. So I ran out and caught her in flagrante delicto.

I sent her a big, pompous wave which demanded a response. Indeed, she waved back. After such greetings, the usual thing is to strike up a conversation. But of course we were not going to shout across to each other. So I raised my right-hand index finger to my ear and made the rotational movement that, as everyone knows, meant I wanted to call her on the telephone. Sinking her head into her shoulders and opening her hands, the young woman indicated, again and again, that she didn't understand. Bitch! How could she not understand?

< 2 >

I went back inside, unplugged the telephone, and took it out to the balcony with me. I brandished it like an athletic trophy, raising it overhead with both hands. "So, little airhead, do you or do you not get it?" Yes, she got it: a toothy smile lit her face like a flash of lightning, and she nodded affirmatively.

Fine. I now had permission to call her. Only I didn't know her number. I would have to find out using body language.

I went back to making complicated signs and gestures. Formulating the question wasn't easy, but she knew perfectly well what I needed to know. Naturally, as women will, she wanted to have a little fun with me.

She stretched the game out as long as possible. And, at last, she pretended to understand what had doubtless been clear from the beginning.

Using her forefinger, she drew hieroglyphs in the air. I realized she was drawing the numbers as she would read them, and that I would have to "decode" what I saw as if seeing them in a mirror. Thus I obtained the seven numbers that would put me in touch with my good-looking neighbor from across the way.

I was pleased as punch. I plugged in the phone and dialed. At the first ring, someone answered:

"Helloooowww!!" a deep male voice thundered in my ear.

Surprised, I hesitated.

"Who's there?" added the booming voice, with a touch of anger and impatience.

"Uh . . . " I mumbled, intimidated. "Is this 771 . . . ?

"Stronger, señor!" he interrupted, unbearably. "I can't hear nothing, señor! Who d'you want to talk to, señor?"

He said "stronger" instead of "louder," he said "I can't hear nothing" instead of "I can't hear anything" ; he said señor in the tone you use to call someone an idiot. Terrified, I stammered:

< 3 >
"Uh . . . With the girl . . ."

"What girl, señor? What girl are you talking about, señor?" The thundrous voice now carried a note of menace.

How do you explain something to someone who doesn't want to understand?

"Uh . . . With the girl on the balcony." My voice was a tiny sliver of glass.

But this didn't move him. On the contrary, he became more enraged:

"Don't bother us, señor, please! We're working folks, señor!"

An irate click ended the conversation. For a minute there I was speechless. I looked at the telephone and began cursing it between clenched teeth.

Then I spoke harshly of that stupid girl who hadn't taken the trouble to answer the phone herself. Suddenly I decided it was my fault for calling too soon. The man with the booming voice had answered so quickly, the telephone must be within reach, maybe even on his desk. That's why he'd said, "We're working folks."

And what about me? Everybody worked, that wasn't so special. I tried to picture him, giving him awful features: he was fat, florid, perspiring, and potbellied.

This stentorian-voiced fellow had served me an unconditional defeat by telephone. I felt a bit depressed and wanting vengeance.

Afterward I returned to the balcony, resolved to ask the young woman what her name was. She wasn't there. "Of course," I deduced optimistically, "she's standing by the phone waiting anxiously for me to call.

With my spirits somewhat renewed, but also with trepidation, I dialed the seven numbers. I heard a ring; I heard:

"Helloooowww!!"

Terrified, I hung up.

I thought: "This troglodyte can tyrannize me just because I'm lacking one thing: the name of the person with whom I want to speak. I must obtain it."

< 4 >
Then I reasoned: "In the Green Guide there's a section where it's possible to use the telephone number to find out someone's name. I don't have a Green Guide. Large companies have the guide. Banks are large companies. Therefore banks have the guide. My friend Balbón works in a bank. Banks open at noon."

I waited until 12:30 and called Balbón.

"Oh, dear Fernando," he answered, "I'm overjoyed and comforted to hear your voice . . ."

"Thanks, Balbón. But listen . . ."

" . . . that voice of a young man with no cares or obligations, duties or responsibilities. Lucky you, dear Fernando, drifting along on the happy tide of life, not allowing external events to disturb your peace. Lucky you . . ."

I can't prove it, but I beg to be believed: I swear Balbón exists and that, indeed, he talks like that and says that kind of thing.

After having endowed me with such imaginary charms, he proceeded to portray himself — without giving me a chance to talk — as a sort of victim:

"In contrast, I, the humble and negligible Balbón, carry on today, as I did yesterday and will tomorrow, and for centuries of centuries, dragging a heavy cartload of miseries and heartaches across this treacherous planet . . ."

I had heard this story a thousand times.

My mind wandered as I waited for the litany of complaints to reach an end. Then suddenly I heard:

"It's been nice talking to you. Take care, now."

And he hung up.

Indignant, I called him back.

"Che, Balbón!" I reproached him, "Why did you hang up?"

"Ah," he said, "you wanted to tell me something?"

< 5 >
"I want you to look in the Green Guide, see whose name corresponds to this telephone number . . ."

"Hang on. I'm looking for my fountain pen, I hate to write with pencils or ballpoints."

I was eaten up with impatience.

Finally, after several minutes, he said, "That number belongs to one CASTELLUCCI, IRMA G. DE. Castellucci with double ell and double cee. But, why do you want to know?"

"Thanks a lot, Balbón. I'll explain some other time. Bye now."

Now at last: I had in my possession a powerful weapon. I dialed the girl's number.

"Helloooowww!!" thundered the caveman.

With no hesitation, but with sonorous and well-modulated voice, and even a certain peremptory note, I enunciated:

"I'd like to speak to Señorita Castellucci, please."

"Who's calling, señor?"

This habit of asking who's calling gets my goat. To unnerve him I said, "This is Tiber'ades Heliogábalo Asoarfasayafi."

"But, señor!" he sputtered, "The Castelluccis haven't lived here for at least four years, señor! I get so many calls for the damned Castelluccis, señor!"

"And if they don't live there any more, how come you asked me who's . . .?"

I was cut off by a furious click. He hadn't even allowed this minimal protest against his despotic behavior. Well, I wasn't going to let him get away with it!

Quick as a flash I dialed again.

"Helloooowww!!"

Enunciating slowly as if I were mentally deficient, I asked:

"May I pwease tawk to da Castewussi famiwee?"

"No you can't, señor! The Castellucis haven't lived here for at least five years, señor!"

< 6 >
"Oh, gweat! Dat's you, señor Castewussi . . . How you dooing, señor Castewussi?"

"No, no, señor! Listen to me, señor!" He was about to blow a fuse. "The Castellucis haven't lived here for at least seven years, señor!"

"You dooing OK, señor Castewussi?" I cordially insisted. "And da wife? And your widdle ones? Don't you wemember me, señor Castewussi?"

"But who are you, señor?" In addition to being terrible, the monster was curious.

"Dis is Bawwie, señor Castewussi."

"Barrie?" he repeated, disgustedly. "Barrie who?"

"Bawwie, señor Castewussi, da qwerk in da wibwawy."

"What?! The library?!" He hadn't understood me very well: it was all I could do to keep from laughing.

"Bawwie, señor Caste

Fernando Sorrentino
A Drama of Our Time
Translated from the Spanish by Michele Aynesworth
It happened when youth and optimism were my boon companions.

The breezes of spring came wafting down Matienzo street in Las Cañitas around 11:00 o'clock on a Thursday, the only day of the week that my teaching schedule left me free. I taught Language and Literature in more than one high school, I was twenty-seven and full of enthusiasm for books and imagination.

I was sitting on the balcony drinking maté and rereading, after a lapse of fifteen years, the enchanting adventures of King Solomon's Mines. (I noted sadly that when I was a boy I had enjoyed them much more.)

Suddenly I felt someone watching me.

I looked up. On one of the balconies of the building facing mine, at the same height as my own apartment, I spied a young woman. I raised a hand and waved. She waved back and left the balcony.

Curious to know where this might lead, I tried to get a glimpse inside her apartment, with no result.

"This will go nowhere," I said to myself, and returned to my reading. I hadn't read ten lines before she was back on her balcony, this time with dark glasses, and she sat down on a deckchair.

I began feverishly making signs and gestures. The young woman was reading — or pretending to read — a magazine. "It's a ruse," I thought; "it's not possible that she doesn't see me, and now she's posing so I can enjoy the show." I couldn't quite make out her features, but I could tell she was tall and slender and her hair, dark and straight, came down to her shoulders. Overall, she seemed to be a beautiful girl, maybe twenty-four or twenty-five years old.

I left the balcony, went to my bedroom, and peered through the shutters. She was looking in my direction. So I ran out and caught her in flagrante delicto.

I sent her a big, pompous wave which demanded a response. Indeed, she waved back. After such greetings, the usual thing is to strike up a conversation. But of course we were not going to shout across to each other. So I raised my right-hand index finger to my ear and made the rotational movement that, as everyone knows, meant I wanted to call her on the telephone. Sinking her head into her shoulders and opening her hands, the young woman indicated, again and again, that she didn't understand. Bitch! How could she not understand?

< 2 >

I went back inside, unplugged the telephone, and took it out to the balcony with me. I brandished it like an athletic trophy, raising it overhead with both hands. "So, little airhead, do you or do you not get it?" Yes, she got it: a toothy smile lit her face like a flash of lightning, and she nodded affirmatively.

Fine. I now had permission to call her. Only I didn't know her number. I would have to find out using body language.

I went back to making complicated signs and gestures. Formulating the question wasn't easy, but she knew perfectly well what I needed to know. Naturally, as women will, she wanted to have a little fun with me.

She stretched the game out as long as possible. And, at last, she pretended to understand what had doubtless been clear from the beginning.

Using her forefinger, she drew hieroglyphs in the air. I realized she was drawing the numbers as she would read them, and that I would have to "decode" what I saw as if seeing them in a mirror. Thus I obtained the seven numbers that would put me in touch with my good-looking neighbor from across the way.

I was pleased as punch. I plugged in the phone and dialed. At the first ring, someone answered:

"Helloooowww!!" a deep male voice thundered in my ear.

Surprised, I hesitated.

"Who's there?" added the booming voice, with a touch of anger and impatience.

"Uh . . . " I mumbled, intimidated. "Is this 771 . . . ?

"Stronger, señor!" he interrupted, unbearably. "I can't hear nothing, señor! Who d'you want to talk to, señor?"

He said "stronger" instead of "louder," he said "I can't hear nothing" instead of "I can't hear anything" ; he said señor in the tone you use to call someone an idiot. Terrified, I stammered:

< 3 >
 "Uh . . . With the girl . . ."

"What girl, señor? What girl are you talking about, señor?" The thundrous voice now carried a note of menace.

How do you explain something to someone who doesn't want to understand?

"Uh . . . With the girl on the balcony." My voice was a tiny sliver of glass.

But this didn't move him. On the contrary, he became more enraged:

"Don't bother us, señor, please! We're working folks, señor!"

An irate click ended the conversation. For a minute there I was speechless. I looked at the telephone and began cursing it between clenched teeth.

Then I spoke harshly of that stupid girl who hadn't taken the trouble to answer the phone herself. Suddenly I decided it was my fault for calling too soon. The man with the booming voice had answered so quickly, the telephone must be within reach, maybe even on his desk. That's why he'd said, "We're working folks."

And what about me? Everybody worked, that wasn't so special. I tried to picture him, giving him awful features: he was fat, florid, perspiring, and potbellied.

This stentorian-voiced fellow had served me an unconditional defeat by telephone. I felt a bit depressed and wanting vengeance.

Afterward I returned to the balcony, resolved to ask the young woman what her name was. She wasn't there. "Of course," I deduced optimistically, "she's standing by the phone waiting anxiously for me to call.

With my spirits somewhat renewed, but also with trepidation, I dialed the seven numbers. I heard a ring; I heard:

"Helloooowww!!"

Terrified, I hung up.

I thought: "This troglodyte can tyrannize me just because I'm lacking one thing: the name of the person with whom I want to speak. I must obtain it."

< 4 >
 Then I reasoned: "In the Green Guide there's a section where it's possible to use the telephone number to find out someone's name. I don't have a Green Guide. Large companies have the guide. Banks are large companies. Therefore banks have the guide. My friend Balbón works in a bank. Banks open at noon."

I waited until 12:30 and called Balbón.

"Oh, dear Fernando," he answered, "I'm overjoyed and comforted to hear your voice . . ."

"Thanks, Balbón. But listen . . ."

" . . . that voice of a young man with no cares or obligations, duties or responsibilities. Lucky you, dear Fernando, drifting along on the happy tide of life, not allowing external events to disturb your peace. Lucky you . . ."

I can't prove it, but I beg to be believed: I swear Balbón exists and that, indeed, he talks like that and says that kind of thing.

After having endowed me with such imaginary charms, he proceeded to portray himself — without giving me a chance to talk — as a sort of victim:

"In contrast, I, the humble and negligible Balbón, carry on today, as I did yesterday and will tomorrow, and for centuries of centuries, dragging a heavy cartload of miseries and heartaches across this treacherous planet . . ."

I had heard this story a thousand times.

My mind wandered as I waited for the litany of complaints to reach an end. Then suddenly I heard:

"It's been nice talking to you. Take care, now."

And he hung up.

Indignant, I called him back.

"Che, Balbón!" I reproached him, "Why did you hang up?"

"Ah," he said, "you wanted to tell me something?"

< 5 >
 "I want you to look in the Green Guide, see whose name corresponds to this telephone number . . ."

"Hang on. I'm looking for my fountain pen, I hate to write with pencils or ballpoints."

I was eaten up with impatience.

Finally, after several minutes, he said, "That number belongs to one CASTELLUCCI, IRMA G. DE. Castellucci with double ell and double cee. But, why do you want to know?"

"Thanks a lot, Balbón. I'll explain some other time. Bye now."

Now at last: I had in my possession a powerful weapon. I dialed the girl's number.

"Helloooowww!!" thundered the caveman.

With no hesitation, but with sonorous and well-modulated voice, and even a certain peremptory note, I enunciated:

"I'd like to speak to Señorita Castellucci, please."

"Who's calling, señor?"

This habit of asking who's calling gets my goat. To unnerve him I said, "This is Tiber'ades Heliogábalo Asoarfasayafi."

"But, señor!" he sputtered, "The Castelluccis haven't lived here for at least four years, señor! I get so many calls for the damned Castelluccis, señor!"

"And if they don't live there any more, how come you asked me who's . . .?"

I was cut off by a furious click. He hadn't even allowed this minimal protest against his despotic behavior. Well, I wasn't going to let him get away with it!

Quick as a flash I dialed again.

"Helloooowww!!"

Enunciating slowly as if I were mentally deficient, I asked:

"May I pwease tawk to da Castewussi famiwee?"

"No you can't, señor! The Castellucis haven't lived here for at least five years, señor!"

< 6 >
 "Oh, gweat! Dat's you, señor Castewussi . . . How you dooing, señor Castewussi?"

"No, no, señor! Listen to me, señor!" He was about to blow a fuse. "The Castellucis haven't lived here for at least seven years, señor!"

"You dooing OK, señor Castewussi?" I cordially insisted. "And da wife? And your widdle ones? Don't you wemember me, señor Castewussi?"

"But who are you, señor?" In addition to being terrible, the monster was curious.

"Dis is Bawwie, señor Castewussi."

"Barrie?" he repeated, disgustedly. "Barrie who?"

"Bawwie, señor Castewussi, da qwerk in da wibwawy."

"What?! The library?!" He hadn't understood me very well: it was all I could do to keep from laughing.

"Bawwie, señor Caste

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

Fernando Sorrentinoละครของเวลาของเราแปลจากภาษาสเปนโดย Michele Aynesworthมันเกิดขึ้นเมื่อเยาวชนและมองในแง่ดีได้บุญสหายของฉัน สายลมของฤดูใบไม้ผลิมาลงถนน Matienzo ใน Cañitas ลา wafting ประมาณ 11:00 โมงเป็นวันพฤหัสบดี วันเดียวในสัปดาห์ที่ตารางเวลาสอนของฉันซ้ายฉันฟรี ฉันสอนภาษาและวรรณกรรมในมัธยมหนึ่ง ผมยี่สิบเจ็ดและเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นสำหรับหนังสือและจินตนาการ ฉันนั่งอยู่บนระเบียงดื่ม maté และ rereading หลังจากสิบห้าปี ผจญภัยเสน่ห์ของกษัตริย์โซโลมอนเหมือง (ผมตั้งข้อสังเกตน่าเศร้าว่า เมื่อผมเป็นเด็ก ผมมีความสุขพวกเขามาก) ทันใดนั้นผมรู้สึกคนดูฉัน ผมมองขึ้น บนระเบียงของอาคารหันหน้าไปทาง เหมืองที่มีความสูงเป็นอพาร์ทเมนท์ของตัวเอง ฉัน spied สาว ยกมือ และ waved นาง waved กลับ และออกระเบียง อยากรู้รู้ว่าที่นี้อาจนำ พยายามที่จะลอบภายในอพาร์ทเมนท์ของเธอ ด้วยผลไม่ "นี่จะไปไหน ผมพูดกับตัวเอง และกลับไปอ่านของฉัน ผมไม่ได้อ่าน 10 บรรทัดก่อนเธอกลับมาเธอระเบียง เวลานี้ ด้วยแว่นตาสีดำ และเธอนั่งลงบนตัวกับเก้าอี้ผ้าใบ เริ่ม feverishly ทำสัญญาณและรูปแบบลายเส้น หญิงสาวกำลังอ่าน — หรือหลอกอ่าน — นิตยสาร "ก็ ruse คิด "มันไม่ได้ว่า เธอไม่เห็นฉัน และตอนนี้ เธอจะวางตัวเพื่อให้ฉันสามารถเพลิดเพลินกับการแสดง" ฉันไม่สามารถค่อนข้างทำลักษณะการทำงานของเธอ แต่ฉันสามารถบอกได้ว่า เธอสูง และสเลนเดอร์ และผมของเธอ ตรง และมืดลงมาไหล่ของเธอ โดยรวม เธอดูเหมือนจะเป็นสาวสวย บางทียี่สิบสี่ หรือยี่สิบห้าปี ฉันทิ้งระเบียง ไปห้องนอนของฉัน และ peered ผ่านบานเกล็ดที่ เธอถูกมองในทิศทางของฉัน ดังนั้นฉันวิ่งออกมา และจับเธอใน flagrante delicto ผมส่งเธอคลื่นใหญ่ pompous ซึ่งต้องการการตอบสนอง แน่นอน เธอ waved กลับ หลังจากกล่าวคำทักทาย สิ่งปกติจะตีค่าการสนทนา แต่แน่นอนเราไม่จะตะโกนข้ามกัน ดังนั้นฉันยกนิ้วชี้ขวาของฉันของฉันหู และทำการเคลื่อนไหวในการหมุนที่ everyone knows หมายถึง อยากจะเรียกเธอโทรศัพท์ จมหัวของเธอลงในไหล่ของเธอ และเปิดมือของเธอ หญิงสาวแสดงให้เห็น อีก ว่า เธอไม่เข้าใจ บ้า วิธีสามารถเธอไม่เข้าใจ< 2 > ฉันไปกลับภายใน ถอดสายออกโทรศัพท์ และเอามันออกไปกับฉัน ฉัน brandished มันเช่นรางวัลการกีฬา เพิ่มเหนือศีรษะ ด้วยมือทั้งสองก็ "ดังนั้น เล็กน้อยหัวหาดอากาศ คุณ หรือคุณไม่ได้? " ใช่ เธอได้: ยิ้ม toothy สว่างใบหน้าของเธอเช่นแฟลชของฟ้าผ่า และเธอพยักหน้า affirmatively ปรับ ตอนนี้ผมมีสิทธิ์ในการเรียกเธอ เท่านั้น ฉันไม่ทราบว่าหมายเลขของเธอ ผมจะต้องค้นหาโดยใช้ภาษากาย ฉันก็กลับจะทำให้สัญญาณมีความซับซ้อนและรูปแบบลายเส้น Formulating คำถามไม่ง่าย แต่เธอรู้สิ่งดีสิ่งที่ฉันจำเป็นต้องรู้ ธรรมชาติ เช่นผู้หญิง เธออยากสนุกกับผมเล็กน้อย เธอเหยียดเกมได้นานที่สุด ก ที่สุด เธอ pretended เข้าใจอะไรอย่างไม่ต้องสงสัยได้ชัดเจนตั้งแต่เริ่มต้น เธอใช้นิ้วชี้ของเธอ วาด hieroglyphs ในอากาศ รู้เธอถูกวาดหมายเลขเธอจะอ่าน และ ที่จะมีการ "ถอดรหัส" สิ่งที่ฉันเห็นว่าพวกเขาเห็นในกระจก ดังนั้น ฉันได้รับหมายเลข 7 ที่จะทำให้ฉันติดต่อกับเพื่อนบ้านของฉันหน้าตาจากข้ามทาง ผมยินดีเป็นหมัด เสียบสายโทรศัพท์ และเรียกเลขหมาย ที่แหวนแรก ผู้ตอบ: "Helloooowww !" เสียงชายลึกทูตในหูของฉัน ประหลาดใจ ฉัน hesitated "ใครอยู่ที่นั่น" เพิ่มเสียงเฟื่องฟู ด้วยความโกรธและหงุดหงิด "บริการ... "ฉัน mumbled อีกด้วย" มี 771... "แข็งแกร่ง señor " เขาขัดจังหวะ ระอุ "ฉันไม่ได้ยินอะไร señor ที่ d'you อยากคุย señor " เขากล่าวว่า "แข็งแกร่ง" แทน "ดัง เขากล่าวว่า "ฉันไม่ได้ยินอะไร"แทน"ฉันไม่ได้ยินอะไร" เขากล่าวว่า señor ในโทนสีที่คุณใช้เพื่อเรียกคนงี่เง่า คนกลัว ฉัน stammered:< 3 > "บริการ... กับสาว... " "อะไรผู้หญิง señor สาวใดคุณพูดถึง señor " เสียง thundrous ขณะนี้ดำเนินการบันทึกย่อของภัยคุกคามต่อ วิธีทำคุณอธิบายอะไรให้คนที่ไม่อยากเข้าใจ "บริการ... กับหญิงสาวบนระเบียง" เสียงของฉันถูก sliver เล็ก ๆ ของแก้ว แต่นี้ไม่ได้ย้ายเขา ดอก จนสนั่นมาก: "ไม่รบกวนเรา señor โปรด เราทำงานคน señor " คลิ irate การจบการสนทนา นาทีมี ผมพูด ผมมองโทรศัพท์ และเริ่ม cursing ระหว่างกัดฟัน แล้วฉันได้พูดอย่างหนักของผู้หญิงที่โง่ที่ไม่ได้นำปัญหาในการรับโทรศัพท์ตัวเอง ทันใดนั้นฉันตัดสินใจมันเป็นความผิดของฉันสำหรับเรียกเร็วเกินไป คนที่ มีเสียงเฟื่องฟูได้ตอบอย่างรวดเร็ว โทรศัพท์ต้องไป บางทีแม้บนโต๊ะของเขา จึงได้พูด "เรากำลังคนทำงาน" และฉันอะไร ทุกคนทำงาน ที่ไม่ได้พิเศษมาก พยายามภาพเขา ให้เขาแวะคุณลักษณะ: เป็น fat แรมฟลอริด perspiring และ potbellied Stentorian เสียงที่เพื่อนมีให้บริการฉันพ่ายแพ้โดยไม่มีเงื่อนไขเป็นทางโทรศัพท์ ผมรู้สึกเหนื่อยมาก และ wanting ล้างแค้น หลังจากนั้นฉันกลับไป แก้ไขถามหญิงสาวเธอได้ เธอไม่มี "แน่นอน ฉัน deduced ลงในแง่ดี "เธอยืน โดยโทรศัพท์ที่กังวลใจรอฉันโทร มีจิตวิญญาณของฉันค่อนข้างต่ออายุ แต่ยัง มี trepidation ฉันเรียกหมายเลขเจ็ด ผมได้ยินเป็นแหวน ผมได้ยิน: "Helloooowww !" คนกลัว ฉันแขวนไว้ ฉันคิดว่า: " troglodyte นี้สามารถเกียรติฉันเพียง เพราะฉันกำลังขาดสิ่งหนึ่ง: ชื่อของคนที่อยากจะพูดได้ ฉันต้องรับมัน"< 4 > แล้วฉัน reasoned: "ในรายการแนะนำสีเขียว มีส่วนที่จำเป็นต้องใช้หมายเลขโทรศัพท์เพื่อค้นหาชื่อของบุคคลอื่น ไม่แนะนำสีเขียว บริษัทขนาดใหญ่มีรายการแนะนำ ธนาคารมีบริษัทขนาดใหญ่ ดังนั้น ธนาคารมีรายการแนะนำ เพื่อนของฉัน Balbón ทำงานในธนาคาร ธนาคารเปิดเที่ยง" รอจนถึง 12:30 และเรียกว่า Balbón "โอ้ Fernando รัก, " เขาตอบ, "ผมปลื้ม และ comforted ฟังเสียงของคุณ... " "ขอบคุณ Balbón แต่ฟัง... " "...ให้เสียงของชายหนุ่มกับไม่ใส่ใจ หรือข้อผูกมัด หน้าที่ หรือความรับผิดชอบ โชคดีคุณ Fernando รัก ลอยไปในน้ำความสุขของชีวิต ไม่ให้รบกวนความสงบของเหตุการณ์ภายนอก โชคดีคุณ... " ไม่พิสูจน์มัน แต่เถอะถึงจะเชื่อ: สาบานอยู่ Balbón และว่า จริง ๆ เขาพูดเช่นนั้น และกล่าวว่า สิ่งชนิดนั้น หลังจากไม่มาฉันมีเสน่ห์เช่นจินตภาพ เขาครอบครัวการวาดภาพตัวเอง — โดยไม่ทำให้ผมมีโอกาสพูดคุย — เป็นการเรียงลำดับของเหยื่อ: "ในทางตรงกันข้าม ฉัน Balbón อีก และระยะ ดำเนิน วันนี้เป็นค่ะเมื่อวานนี้ และจะพรุ่งนี้ และศตวรรษศตวรรษ ลาก cartload หนัก miseries และ heartaches ข้ามโลกนี้ทุจริต... " ฉันได้ยินเรื่องนี้เป็นพันเท่า ใจของฉันได้เดินไปมาขณะที่ฉันรอ litany ร้องเรียนถึงการสิ้นสุด แล้ว ทันใดนั้นผมได้ยิน: "แล้วดีช่วยคุณ ดูแล ตอนนี้" และเขาแขวนไว้ แค้น ฉันเรียกเขากลับมา "Che, Balbón" ฉัน reproached เขา "ทำไมไม่ได้คุณวางสายหรือไม่" "อา เขากล่าวว่า "คุณอยากบอกอะไร"< 5 > "ฉันต้องการคุณสามารถดูในคู่มือเขียว ดูชื่อตรงกับหมายเลขโทรศัพท์นี้.. " "แขวนไว้ ฉันกำลังมองหาปากกาหมึกซึมของฉัน ฉันเกลียดการเขียน ด้วยดินสอหรือ ballpoints " ฉันรับประทานขึ้นกับความอดทน สุดท้าย หลังจากหลายนาที เขากล่าว "ว่า หมายเลขเป็นสมาชิกหนึ่ง CASTELLUCCI, G. เอียร์เดอ Castellucci ลดาร์คู่กับซีคู่ แต่ ทำไมคุณต้องรู้" "ขอบคุณมาก Balbón ฉันจะอธิบายบางเวลา ลาก่อนตอนนี้" ที่สุด: ผมในของฉันครอบครองอาวุธที่มีประสิทธิภาพ ฉันเรียกหมายเลขของสาว "Helloooowww !" ทูต caveman มีลังเลไม่ แต่ มีเสียง sonorous และห้องซ้อน และแม้กระทั่งบาง peremptory หมายเหตุ ฉัน enunciated: "อยากจะพูด Señorita Castellucci โปรด" "ใครโทร señor" นิสัยนี้ถามใครโทรรับแพะของฉัน มีชัยเขา ผมพูด "นี่คือ Tiber'ades Heliogábalo Asoarfasayafi" "แต่ señor " เขา sputtered, "Castelluccis ไม่ได้อยู่ที่นี่อย่างน้อยสี่ปี señor รับโทรศัพท์หลายคน Castelluccis, señor " " และถ้าพวกเขาไม่อยู่ที่นั่นอีก ว่าคุณถามใครของ... ? " I was cut off by a furious click. He hadn't even allowed this minimal protest against his despotic behavior. Well, I wasn't going to let him get away with it! Quick as a flash I dialed again. "Helloooowww!!" Enunciating slowly as if I were mentally deficient, I asked: "May I pwease tawk to da Castewussi famiwee?" "No you can't, señor! The Castellucis haven't lived here for at least five years, señor!"< 6 > "Oh, gweat! Dat's you, señor Castewussi . . . How you dooing, señor Castewussi?" "No, no, señor! Listen to me, señor!" He was about to blow a fuse. "The Castellucis haven't lived here for at least seven years, señor!" "You dooing OK, señor Castewussi?" I cordially insisted. "And da wife? And your widdle ones? Don't you wemember me, señor Castewussi?" "But who are you, señor?" In addition to being terrible, the monster was curious. "Dis is Bawwie, señor Castewussi." "Barrie?" he repeated, disgustedly. "Barrie who?" "Bawwie, señor Castewussi, da qwerk in da wibwawy." "What?! The library?!" He hadn't understood me very well: it was all I could do to keep from laughing. "Bawwie, señor Caste

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

เฟอร์นานโด ซอร์เรนติโน่

ละคร เวลาเราแปลจากภาษาสเปนโดย Michele aynesworth
มันเกิดขึ้นเมื่อเยาวชน และการมองโลกในแง่ดีเป็นสหายบุญของฉัน

สายลมของฤดูใบไม้ผลิมาลอยขึ้นลง matienzo ถนนในลาส CA 15 ไอแทสราวๆห้าทุ่มนาฬิกาในวันพฤหัสบดี วันเดียวของสัปดาห์ที่กำหนดการสอนของฉันซ้ายฉันฟรี . สอนภาษาและวรรณคดีในมากกว่าหนึ่งโรงเรียนมัธยมผม 27 และเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นสำหรับหนังสือและจินตนาการ

ผมนั่งอยู่บนระเบียงเสื่อและดื่มจากที่แตกต่างกัน หลังจากครบ 15 ปี เสน่ห์ การผจญภัยของเหมืองของกษัตริย์โซโลมอน . ( ผมสังเกตเศร้าว่า เมื่อฉันเป็นเด็ก ฉันก็ชอบมันมาก )

ผมก็รู้สึกว่ามีคนมองผม

ผมเงยหน้าขึ้นมอง หนึ่งของระเบียงของอาคารซึ่งเหมืองที่ความสูงเดียวกับห้องของตัวเอง ผมเห็นผู้หญิงสาวคนนึง ฉันเลี้ยงมือและโบกมือให้ เธอโบกมือกลับออกจากระเบียง

สงสัยว่า นี้อาจนำ ฉันพยายามที่จะได้รับเหลือบเข้าไปในหอพัก ไม่มีผล

" นี้จะไม่ไปไหนทั้งนั้น " ผมพูดกับตัวเอง และกลับมาอ่านของฉัน ผมไม่ได้อ่านบรรทัดสิบก่อนเธอกลับมาที่ระเบียงห้องของเธอ เวลานี้กับแว่นตาดำเธอนั่งลงบนเก้าอี้ผ้าใบ .

ผมอย่างเร่าร้อน ทำให้สัญญาณ และเริ่มแสดงท่าทาง หญิงสาวอ่าน - หรือแกล้งทำเป็นอ่าน " - นิตยสาร มันเป็นอุบาย " ฉันคิดว่า " มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่เห็นฉัน แต่ตอนนี้เธอวางตัวดังนั้นฉันสามารถเพลิดเพลินกับการแสดง ผมค่อนข้างไม่ทำให้คุณสมบัติของเธอ แต่ฉันสามารถบอกเธอสูงโปร่ง และผมของเธอ ที่มืด และตรงลงมาที่ไหล่ของเธอ โดยรวมแล้ว ดูเหมือนเธอจะเป็นผู้หญิงสวย บางทียี่สิบสี่หรือยี่สิบห้าปี

ผมออกจากระเบียงไปที่ห้องนอนของฉัน และมองออกไปทางหน้าต่าง . เธอกำลังมองไปในทิศทางของฉัน ดังนั้นผมจึงวิ่งออกไปและจับใน flagrante delicto

ฉันส่งเธอ ใหญ่ อลังการ คลื่นซึ่งเรียกร้องการตอบสนอง แน่นอน เธอโบกมือกลับ หลังจากทักทาย เช่นสิ่งปกติเพื่อเริ่มการสนทนา แต่แน่นอน เราไม่ต้องตะโกนข้ามแต่ละอื่น ๆ ดังนั้นฉันยกนิ้วชี้มือขวาของฉันไปที่หู และทำให้การเคลื่อนไหวในการหมุนนั้น อย่างที่ทุกคนรู้ หมายความว่าฉันต้องการโทรหาเธอในโทรศัพท์ จมหัวของเธอลงบนไหล่ของเธอและเปิดมือของเธอ หญิงสาวพบอีกครั้งและอีกครั้งที่เธอไม่เข้าใจเอ้ย ! ! ! ! ! ! ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจ ?

< 2 >

ผมกลับเข้าไป ถอดปลั๊กโทรศัพท์ และนำมันออกไปที่ระเบียงด้วย ผมแทงมันเหมือนถ้วยรางวัล แข็งแรง เลี้ยงไว้เหนือศีรษะด้วยมือทั้งสองข้าง " ดังนั้นน้อยสมองกลวง คุณหรือคุณได้รับมัน ? ใช่ , เธอได้รับมัน : ยิ้มฟันใบหน้าของเธอเหมือนไฟแฟลชของฟ้าผ่า เธอพยักหน้า affirmatively

ดี

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.