The London Symphony Orchestra (LSO)

The London Symphony Orchestra (LSO), founded in 1904, is the oldest of London's symphony orchestras. It was set up by a group of players who left Henry Wood's Queen's Hall Orchestra because of a new rule requiring players to give the orchestra their exclusive services. The LSO itself later introduced a similar rule for its members. From the outset the LSO was organised on co-operative lines, with all players sharing the profits at the end of each season. This practice continued for the orchestra's first four decades.

The LSO underwent periods of eclipse in the 1930s and 1950s when it was regarded as inferior in quality to new London orchestras, to which it lost players and bookings: the BBC Symphony Orchestra and the London Philharmonic in the 1930s and the Philharmonia and Royal Philharmonic after the Second World War. The profit-sharing principle was abandoned in the post-war era as a condition of receiving public subsidy for the first time. In the 1950s the orchestra debated whether to concentrate on film work at the expense of symphony concerts; many senior players left when the majority of players rejected the idea. By the 1960s the LSO had recovered its leading position, which it has retained subsequently. In 1966, to perform alongside it in choral works, the orchestra established the LSO Chorus, originally a mix of professional and amateur singers, later a wholly amateur ensemble.

As a self-governing body, the orchestra selects the conductors with whom it works. At some stages in its history it has dispensed with a principal conductor and worked only with guests. Among conductors with whom it is most associated are, in its early days, Hans Richter, Sir Edward Elgar, and Sir Thomas Beecham, and in more recent decades Pierre Monteux, André Previn, Claudio Abbado, Sir Colin Davis and Valery Gergiev.

Since 1982, the LSO has been based in the Barbican Centre in the City of London. Among its programmes there have been large-scale festivals celebrating composers as diverse as Berlioz, Mahler and Bernstein. The LSO claims to be the world's most recorded orchestra; it has made gramophone recordings since 1912 and has played on more than 200 soundtrack recordings for the cinema, of which the best known include the Star Wars series.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลอนดอนวงดนตรีซิมโฟนี่ (LSO), ก่อตั้งขึ้นในปี 2447 เก่าแก่ที่สุดของลอนดอนออร์เคได้ มันถูกกำหนดขึ้น โดยผู้เล่นที่เหลือเฮนรี่ไม้ราชินีหอวงออร์เคสตรา เพราะกฎใหม่ต้องเล่นให้วงการบริการพิเศษ LSO เองในภายหลังนำกฎที่คล้ายกันสำหรับสมาชิก จากมือ LSO ถูกจัดจัดบรรทัดสหกรณ์ กับผู้เล่นทั้งหมดร่วมกำไรในตอนท้ายของแต่ละฤดูกาล แบบฝึกหัดนี้อย่างต่อเนื่องสำหรับทศวรรษที่ผ่านมา 4 ครั้งแรกของวงออร์เคสตราLSO แต่ละรอบระยะเวลาของอุปราคาในช่วงทศวรรษ 1930 และเมื่อมันถูกถือว่าเป็นเบี้ยล่างให้ orchestras ลอนดอนใหม่ ซึ่งจะสูญเสียผู้เล่นและจองมินิ: วง ดนตรีซิมโฟนี่ BBC และลอนดอนแสดงในช่วงทศวรรษ 1930 และฟิลฮาร์โมเนีย และรอยัลฟิลฮาร์โมนิคหลังจากสงครามโลกครั้งสอง มีการยกเลิกหลักการแบ่งปันกำไรในยุคหลังสงครามเป็นเงื่อนไขของการรับเงินสมทบที่สาธารณะเป็นครั้งแรก ในช่วงทศวรรษ 1950 วงถกเถียงในภาพยนตร์คอนเสิร์ตซิมโฟนี ค่าใช้จ่าย ผู้เล่นอาวุโสมากซ้ายเมื่อผู้เล่นส่วนใหญ่ปฏิเสธความคิด โดยช่วงปี 1960 LSO ได้หายตำแหน่งชั้นนำ ซึ่งได้สะสมมา ใน 1966 ทำควบคู่ไปกับมันในเลือกการทำงาน วงดนตรีที่สร้าง LSO คอรัส เดิมผสมผสานกันของมืออาชีพ และมือสมัครเล่นนักร้อง ภายหลังวงดนตรีสมัครเล่นทั้งหมดเป็นตัวควบคุมด้วยตนเอง วงดนตรีเลือกเป็นตัวนำที่ทำงาน ในบางขั้นตอนในประวัติ มันมีคำนำ มีครูใหญ่ และทำงานเฉพาะกับแขก เป็นตัวนำซึ่งจะเกี่ยวข้องมากที่สุดในหมู่ ในของ ยุค ฮันส์ถือ Sir Elgar เอ็ดเวิร์ด และ Sir Thomas Beecham และ ในทศวรรษล่าสุด Pierre Monteux, André Previn, Claudio Abbado รักโคลิน Davis และวาเลรี Gergievตั้งแต่พ.ศ. 2500, LSO ได้ถูกใช้ในศูนย์ไดนส์ในเมืองลอนดอน ในโปรแกรมที่ มีขนาดใหญ่เทศกาลเฉลิมฉลองที่มีความหลากหลาย เป็น Berlioz, Mahler นาร์ดเบิร์นสไตน์คีตกวี อ้าง LSO เป็น วงบันทึกไว้มากที่สุดในโลก ก็ได้บันทึกแผ่นตั้งแต่ซาวน่า และได้เล่นใน 200 กว่าเพลงบันทึกสำหรับภาพยนตร์ ซึ่งรู้จักกันดีรวมชุดสตาร์วอร์ส

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลอนดอนซิมโฟนี่ออเคสตร้า ( LSE ) , ก่อตั้งขึ้นในปี 1904 , เป็นที่เก่าแก่ที่สุดของลอนดอน ซิมโฟนี ออเครสต้า . มันถูกสร้างขึ้นโดยกลุ่มของผู้เล่นที่ด้านซ้ายของห้องโถงของพระราชินี เฮนรี่ ไม้วงเพราะกฎใหม่ที่ต้องเล่นให้วงของการบริการพิเศษ โดยเลเซอร์เองทีหลังแนะนำกฎที่คล้ายคลึงกันของสมาชิก จากเริ่มแรกที่ LSE ) บนสายด้านสหกรณ์กับผู้เล่นการแบ่งปันผลกำไรในตอนท้ายของแต่ละฤดูกาล การปฏิบัตินี้อย่างต่อเนื่องสำหรับวงแรกสี่ทศวรรษที่ผ่านมา .

LSE ได้รับระยะเวลาคราสในช่วงทศวรรษที่ 1930 และ 1950 เมื่อมันถูกมองว่าด้อยในคุณภาพวงลอนดอนใหม่ ซึ่งจะเสียผู้เล่นและการจอง :บีบีซีซิมโฟนีออร์เคสตร้าและลอนดอนฟิลฮาร์โมนิค ในช่วงทศวรรษที่ 1930 และ philharmonia รอยัลฟิลฮาร์โมนิค และ หลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง การแบ่งปันผลประโยชน์หลักที่ถูกทิ้งร้างในยุคหลังสงคราม ซึ่งเป็นเงื่อนไขของการได้รับเงินอุดหนุนสาธารณะครั้งแรก ในปี 1950 วงถกเถียงกันว่าจะเน้นงานภาพยนตร์ที่ค่าใช้จ่ายของคอนเสิร์ตซิมโฟนี ;ผู้เล่นระดับสูงหลายด้านซ้ายเมื่อส่วนใหญ่ของผู้เล่นปฏิเสธความคิดนี้ โดยปี 1960 ที่ LSE ได้คืนตําแหน่งผู้นํา ซึ่งมันได้สะสมในภายหลัง ในปี 1966 เพื่อแสดงร่วมกับมันในงานร้องเพลง , วงดนตรีก่อตั้ง lSO คอรัส แต่เดิมเป็นส่วนผสมของนักร้องมืออาชีพ และสมัครเล่น ต่อมาทั้งหมดสมัครเล่น ensemble

เป็นปกครองตนเองร่างกายวงเลือกตัวนำ ซึ่งมันได้ผล ในขั้นตอนบางอย่างในประวัติศาสตร์มันมี dispensed กับคอนดักเตอร์หลักและทำงานเฉพาะกับแขก ระหว่างตัวนำกับผู้ที่เป็นที่เกี่ยวข้องส่วนใหญ่จะมีในวันแรกของฮานส์ริกเตอร์ครับ เอ็ดการ์ และ เซอร์ โทมัส บีแชม และล่าสุด ทศวรรษที่ผ่านมา มันโต้อังเดรปิแอร์ , เพรเวิ่น , Claudio บบาโด เซอร์คอลิน เดวิส และ วาเลรี่ เกอร์จิเยฟ .

ตั้งแต่ปี 1982 , เลเซอร์ถูกใช้ใน Barbican Centre ในเมืองลอนดอน ในโปรแกรมของมันมีขนาดใหญ่เทศกาลเฉลิมฉลองต่าง ๆ เช่น เบอร์ลิ ซมาห์เลอร์คีตกวี , และ เบิร์นสเตน และ LSE อ้างว่าเป็นโลกมากที่สุดบันทึกวง มันทำให้การบันทึกแผ่นเสียงตั้งแต่ปี 1912 และได้เล่นมากกว่า 200 เพลงบันทึกสำหรับภาพยนตร์ที่รู้จักกันดี ได้แก่ สตาร์ วอร์ส ชุด