1. Fight greed, fight aversion, fig

1. Fight greed, fight aversion, fight delusion... these are the enemy. In the practice of Buddhism, the path ofthe Buddha, we fight with Dhamma, using patient endurance. We fight by resisting our countless moods.
2 Dhamma and the world are inter-related. Where there is Dhamma there is the world, where there is the world there is Dhamma. Where there are defilements there are those who conquer defilements, who do battle with them. This is called fighting inwardly. To fight outwardly people take hold of bombs and guns to throw and to shoot; they conquer and are conquered. Conquering others is the way of the world. In the practice of Dhamma we don't have to fight others, but instead conquer our own minds, patiently enduring and resisting all our moods.
3. When it comes to Dhamma practice we don't harbor resentment and enmity amongst ourselves,
( เราไม่ได้ปิดบังความไม่พอใจและความเป็นปฏิปักษ์ในหมู่ตัวเอง) but instead let go of all forms of ill-will in our own actions and thoughts, freeing ourselves from jealousy, aversion and resentment. Hatred can only be overcome by not harboring resentment and bearing grudges.
4. Hurtful actions and reprisals are different but closely related. Actions once done are finished with, there's no need to answer with revenge and hostility. This is called "action" (kamma). "Reprisal" (vera) means to continue that action further with thoughts of "you did it to me so I'm going to get you back." There's no end to this. It brings about the continual seeking of revenge, and so hatred is never abandoned. As long as we behave like this the chain remains unbroken, there's no end to it. No matter where we go, the feuding continues.
5 The Supreme Teacher [1] taught the world, he had compassion for all worldly beings. But the world nevertheless goes on like this. The wise should look into this and select those things which are of true value. The Buddha had trained in the various arts of warfare as a prince, but he saw that they weren't really useful, they are limited to the world with its fighting and aggression.
6 Therefore, in training ourselves as those who have left the world, we must learn to give up all forms of evil, giving up all those things which are the cause for enmity. We conquer ourselves, we don't try to conquer others. We fight, but we fight only the defilements; if there is greed, we fight that; if there is aversion, we fight that; if there is delusion, we strive to give it up.
7 This is called "Dhamma fighting." This warfare of the heart is really difficult, in fact it's the most difficult thing of all. We become monks in order to contemplate this, to learn the art of fighting greed, aversion and delusion. This is our prime responsibility.
8 This is the inner battle, fighting with defilements. But there are very few people who fight like this. Most people fight with other things, they rarely fight defilements. They rarely even see them.
9 The Buddha taught us to give up all forms of evil and cultivate virtue. This is the right path. Teaching in this way is like the Buddha picking us up and placing us at the beginning of the path. Having reached the path, whether we walk along it or not is up to us. The Buddha's job is finished right there. He shows the way, that which is right and that which is not right. This much is enough, the rest is up to us.
10 Now, having reached the path we still don't know anything, we still haven't seen anything, so we must learn. To learn we must be prepared to endure some hardship, just like students in the world. It's difficult enough to obtain the knowledge and learning necessary for them to pursue their careers. They have to endure. When they think wrongly or feel averse or lazy they must force themselves before they can graduate and get a job. The practice for a monk is similar. If we determine to practice and contemplate, then we will surely see the way.
Ditthimana is a harmful thing. Ditthi means "view" or "opinion." All forms of view are called ditthi: seeing good as evil, seeing evil as good... any way whatsoever that we see things. This is not the problem. The problem lies with the clinging to those views, called mana; holding on to those views as if they were the truth. This leads us to spin around from birth to death, never reaching completion, just because of that clinging. So the Buddha urged us to let go of views.
11 If many people live together, as we do here, they can still practice comfortably if their views are in harmony. But even two or three monks would have difficulty if their views were not good or harmonious. When we humble ourselves and let go of our views, even if there are many of us, we come together at the Buddha, Dhamma and Sangha. [2]
12 It's not true to say that there will be disharmony just because there are many of us. Just look at a millipede. A millipede has many legs, doesn't it? Just looking at it you'd think it would have difficulty walking, but actually it doesn't. It has its own order and rhythm. In our practice it's the same. If we practice as the Noble Sangha of the Buddha practiced, then it's easy. That is, supatipanno -- those who practice well; ujupatipanno -- those who practice straightly; ñanapatipanno -- those who practice to transcend suffering, and samicipatipanno -- those who practice properly. These four qualities, established within us, will make us true members of Sangha. Even if we number in the hundreds or thousands, no matter how many we are, we all travel the same path. We come from different backgrounds, but we are the same. Even though our views may differ, if we practice correctly there will be no friction. Just like all the rivers and streams which flow to the sea... once they enter the sea they all have the same taste and color. It's the same with people. When they enter the stream of Dhamma, it's the one Dhamma. Even though they come from different places, they harmonize, they merge.
13 But the thinking which causes all the disputes and conflict is ditthi-mana. Therefore the Buddha taught us to let go of views. Don't allow mana to cling to those views beyond their relevance.
14 The Buddha taught the value of constant sati, [3] recollection. Whether we are standing, walking, sitting or reclining, wherever we are, we should have this power of recollection. When we have sati we see ourselves, we see our own minds. We see the "body within the body," "the mind within the mind." If we don't have sati we don't know anything, we aren't aware of what is happening.
15 So sati is very important. With constant sati we will listen to the Dhamma of the Buddha at all times. This is because "eye seeing forms" is Dhamma; "ear hearing sounds" is Dhamma; "nose smelling odors" is Dhamma; "tongue tasting flavors" is Dhamma; "body feeling sensations" is Dhamma; when impressions arise in the mind, that is Dhamma also. Therefore one who has constant sati always hears the Buddha's teaching. The Dhamma is always there. Why? Because of sati, because we are aware.
16 Sati is recollection, sampajañña is self-awareness. This awareness is the actual Buddho, the Buddha. When there is sati-sampajañña, understanding will follow. We know what is going on. When the eye sees forms: is this proper or improper? When the ear hears sound: is this the appropriate or inappropriate? Is it harmful? Is it wrong, is it right? And so on like this with everything. If we understand we hear the Dhamma all the time.
17 So let us all understand that right now we are learning in the midst of Dhamma. Whether we go forward or step back, we meet the Dhamma -- it's all Dhamma if we have sati? Even seeing the animals running around in the forest we can reflect, seeing that all animals are the same as us. They run away from suffering and chase after happiness, just as people do. Whatever they don't like they avoid; they are afraid of dying, just like people. If we reflect on this, we see that all beings in the world, people as well, are the same in their various instincts. Thinking like this is called "bhavana," [4] seeing according to the truth, that all beings are companions in birth, old age, sickness and death. Animals are the same as human beings and human beings are the same as animals. If we really see things the way they are our mind will give up attachment to them.
18 Therefore it is said we must have sati. If we have sati we will see the state of our own mind. Whatever we are thinking or feeling we must know it. This knowing is called Buddho, the Buddha, the one who knows... who knows thoroughly, who knows clearly and completely. When the mind knows completely we find the right practice.
19 So the straight way to practice is to have mindfulness, sati. If you are without sati for five minutes you are crazy for five minutes, heedless for five minutes. whenever you are lacking in sati you are crazy. Sati is essential. To have sati is to know yourself, to know the condition of your mind and your life. This is to have understanding and discernment, to listen to the Dhamma at all times. After leaving the teacher's discourse, you still hear the Dhamma, because the Dhamma is everywhere.
20 So therefore, all of you, be sure to practice every day. Whether lazy or diligent, practice just the same. Practice of the Dhamma is not done by following your moods. If you practice following your moods then it's not Dhamma. Don't discriminate between day and night, whether the mind is peaceful or not... just practice.
21 It's like a child who is learning to write. At first he doesn't write nicely -- big, long loops and squiggles -- he writes like a child. After a while the writing improves through practice. Practicing the Dhamma is like this. At first you are awkward... sometimes calm, sometimes not, you don't really know what's what. Some people get discouraged. Don't slacken off! You must persevere with the practice. Live with effort, just like the schoolboy: as he gets older h

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. ความโลภต่อสู้ ต่อสู้ aversion ต่อสู้ลวงตา...เหล่านี้เป็นศัตรูกัน ในทางปฏิบัติของศาสนาพุทธ เส้นทาง พระเราต่อสู้กับธรรม ใช้ความอดทนของผู้ป่วย เราต่อสู้ โดยต่อต้านอารมณ์ของเรามากมาย 2 ธรรมและโลกจะเชื่อมโยงกัน มีธรรม มีโลก ไม่มีโลก มีธรรม มี defilements มีคือผู้ที่พิชิต defilements ผู้ต่อสู้กับพวกเขา คือการต่อสู้สองอย่างภายใน การต่อสู้ ภายนอกคนหยิบระเบิดและปืนโยน และ ยิง ผู้พิชิต และจะเอาชนะ เอาชนะผู้อื่นเป็นวิถีโลก ในการปฏิบัติธรรม เราไม่ได้ต่อสู้กับคนอื่น แต่แทน เอาชนะจิตใจของเราเอง ทนยืนยง และต่อต้านอารมณ์ของเรา 3. เมื่อมันมาถึงการปฏิบัติธรรม เราไม่ท่าแค้นใจและความเป็นปฏิปักษ์หมู่ตนเอง(เราไม่ได้ปิดบังความไม่พอใจและความเป็นปฏิปักษ์ในหมู่ตัวเอง) แต่แทน ปล่อยพยาบาทในการกระทำของเราเองและความคิด เพิ่มพื้นที่ตนเองจากพระ aversion และขุ่นในทุกรูปแบบ ความเกลียดชังสามารถเท่านั้นเอาชนะ โดยไม่ harboring ขุ่น และแบริ่ง grudges 4. การดำเนินการ hurtful และ reprisals จะแตกต่างกัน แต่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิด การดำเนินการที่ทำครั้งเดียวเสร็จด้วย ไม่จำเป็นต้องตอบแก้แค้นกับศัตรู นี้เรียกว่า "การกระทำ" (กรรม) "Reprisal" (หาง) หมายถึง การที่การดำเนินการต่อไป ด้วยความคิดของ "คุณทำให้ฉันเพื่อฉันจะให้คุณกลับมา" ไม่สิ้นสุดนี้ได้ มันมาเกี่ยวกับการแสวงหาอย่างต่อเนื่องของการแก้แค้น และดังนั้น ไม่เคยได้ละทิ้งความเกลียดชัง ตราบใดที่เราทำเช่นนี้ สายยังคงไม่เสียหาย ไม่มีสิ้นสุดไม่ได้ ไม่ว่าการที่เราไป feuding ดำเนินต่อไป 5 สุดยอดครู [1] สอนโลก ไหนเขาสำหรับสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่ทาง แต่โลกแต่ไปดังนี้ Wise ควรดูในนี้ และเลือกสิ่งเหล่านั้นซึ่งเป็นค่าที่แท้จริง พระพุทธเจ้าได้รับการฝึกอบรมในศิลปะต่าง ๆ ของสงครามเป็นเจ้า แต่เขาเห็นว่า พวกเขาไม่มีประโยชน์จริง ๆ จะจำกัดการต่อสู้และการรุกรานโลก ดังนั้น 6 ฝึกตนเองเป็นผู้ที่ได้ทิ้งโลก เราต้องเรียนรู้ให้ทุกรูปแบบของความชั่วร้าย ท้อถอยสิ่งเหล่านั้นทั้งหมดซึ่งเป็นสาเหตุของความเป็นปฏิปักษ์ เราเอาชนะตนเอง เราไม่พยายามเอาชนะผู้อื่น เราต่อสู้ แต่เราต่อสู้เฉพาะ defilements ถ้ามีความโลภ เราสู้ที่ ถ้ามี aversion เราสู้ที่ ถ้ามีความเข้าใจผิด เราพยายามให้มันขึ้น 7 นี้เรียกว่า "ธรรมการต่อสู้" สงครามของหัวใจนี้เป็นเรื่องยากจริง ๆ ในความเป็นจริงเป็นสิ่งที่ยากที่สุดของทั้งหมด เรากลายเป็นพระสงฆ์เพื่อคิดนี้ การเรียนศิลปะการต่อสู้ความโลภ aversion และลวงตา นี่คือความรับผิดชอบของนายกรัฐมนตรี 8 นี้เป็นการต่อสู้ภายใน ต่อสู้กับ defilements แต่มีคนน้อยมากที่ต่อสู้เช่นนี้ คนส่วนใหญ่ต่อสู้กับสิ่งอื่น พวกเขาไม่ค่อยต่อสู้ defilements พวกเขาไม่ค่อยได้เห็นพวกเขา 9 พระพุทธเจ้าสอนเราให้ความชั่วร้ายในทุกรูปแบบ และปลูกฝังคุณธรรม นี่คือเส้นทางขวา สอนวิธีนี้เป็นเหมือนพระที่รับเรา และเราวางที่จุดเริ่มต้นของเส้นทาง ถึงเส้นทาง ว่าเราเดินไปตามนั้น หรือไม่จะขึ้นอยู่กับเรา เสร็จงานของพระพุทธเจ้าที่นั่น เขาแสดงวิธี ว่า ที่อยู่และที่ไม่ถูกต้อง นี่คือมากพอ จะเหลือถึงเรา 10 ตอนนี้ ถึงเส้นทางที่เรายังไม่รู้ว่าอะไร เรายังไม่เห็นอะไร ดังนั้นเราต้องเรียนรู้ การเรียนเราต้องเตรียมพร้อมที่จะอดทนต่อความยากลำบากบางอย่าง เช่นเดียวกับนักเรียนในโลก เป็นการยากมากที่จะได้รับความรู้และเรียนรู้ที่จำเป็นสำหรับการดำเนินงานของพวกเขา พวกเขาต้องทน เมื่อพวกเขาคิดผิดหรือรู้สึกขี้เกียจ หรือ averse ต้องบังคับให้ตัวเองก่อนที่จะสามารถศึกษา และดูงาน แบบฝึกหัดสำหรับพระจะคล้าย ถ้าเรากำหนด การฝึกคิด แล้วเราจะก็ดูแบบ Ditthimana เป็นสิ่งเป็นอันตราย Ditthi หมายถึง "มุมมอง" หรือ "ความเห็น" ทุกรูปแบบของมุมมองเรียกว่า ditthi: เห็นดีเป็นชั่ว เห็นชั่วเป็นดี...วิธีการใด ๆ ที่เราเห็นสิ่งต่าง ๆ นี่ไม่ใช่ปัญหา ปัญหาอยู่กับการเข้าใจมุมมองเหล่านั้น เรียกว่า mana จับในมุมมองเหล่านั้นว่าพวกเขาจริง นี้นำเราหมุนรอบจากเกิดตาย ไม่เข้าถึงความสมบูรณ์ เพียง เพราะเข้าใจว่า ดังนั้น พระกระตุ้นให้เราปล่อยของมุมมอง 11 ถ้าหลายคนอาศัยอยู่ร่วมกัน ขณะที่เราทำนี่ พวกเขาสามารถยังฝึกสบายถ้ามุมมองของพวกเขาอยู่ในความสามัคคี แต่พระสงฆ์แม้สอง หรือสามจะมีปัญหาถ้ามุมมองของตนไม่ดี หรือกลมกลืน เมื่อเราไอ้ตนเอง และให้ไปมุมมองของเรา มีจำนวนมากของเรา เรามากันที่พระพุทธเจ้า ธรรมะ และ Sangha [2] 12 ไม่จริงพูดที่จะแตกแยกเพียง เพราะมีหลาย ๆ คน เพียงแค่ดูที่ millipede เป็น Millipede มีขามากมาย ไม่มัน พักที่คุณจะคิดว่า มันจะมีปัญหาในการเดิน แต่มันไม่จริง มีใบสั่งและจังหวะของตัวเอง ในทางปฏิบัติของเรา มันจะเหมือนกัน ถ้าเราฝึกเป็น Sangha โนเบิลพระ แล้วเป็นเรื่องง่าย นั่นคือ supatipanno - ผู้ที่ฝึกดี ujupatipanno - ผู้ที่ฝึก straightly ñanapatipanno - ผู้ที่ฝึกเพื่อ transcend ทุกข์ และ samicipatipanno - ผู้ที่ฝึกได้อย่างถูกต้อง คุณภาพเหล่านี้สี่ ก่อตั้งขึ้นในตัวเรา จะทำให้เราจริง Sangha สมาชิก แม้ว่าเราได้ตัวเลขในหลักร้อยหรือหลักพัน ไม่ว่าจำนวนเรามี เราทั้งหมดเดินทางเส้นทางเดียวกัน เรามาจากพื้นหลังที่แตกต่างกัน แต่เราเป็นเหมือนกัน แม้ว่ามุมมองของเราอาจแตกต่างกัน ถ้าเราปฏิบัติได้อย่างถูกต้อง จะมีแรงเสียดทานไม่ เหมือนแม่น้ำและลำธารที่ไหลสู่ทะเล...เมื่อพวกเขาใส่ทะเล ทั้งหมด ล้วนมีรสชาติเดียวกันและสี มันเป็นเหมือนกับคน เมื่อเข้ากระแสธรรม เป็นธรรมหนึ่ง แม้ว่าพวกเขามาจากสถานต่าง ๆ พวกเขาประสาน พวกเขารวม 13 แต่ความคิดที่ทำให้เกิดข้อพิพาทและความขัดแย้งทั้งหมดเป็น ditthi mana ดังนั้น พระพุทธเจ้าสอนเราปล่อยของมุมมอง ไม่อนุญาตให้มี mana หวงมุมมองเหล่านั้นนอกเหนือจากความเกี่ยวข้อง 14 พระสอนค่าของ sati คง เลือน [3] ไม่ว่าเราจะยืน เดิน นั่ง หรือ นอน ทุกที่ที่เราอยู่ เราควรมีเลือนอำนาจนี้ เมื่อเรามี sati ที่เราเห็นตัวเรา เราเห็นจิตใจของเราเอง เราเห็น "ร่างกายภายในร่างกาย "จิตใจภายในจิตใจ " ถ้าเราไม่มี sati ที่เราไม่รู้อะไร เราไม่ตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น 15 sati จึง เป็นสิ่งสำคัญมาก โดย sati คงเราจะฟังธรรมของพระพุทธเจ้าทุกครั้ง เนื่องจาก "ตาเห็นฟอร์ม" เป็นธรรม "หูได้ยินเสียง" เป็นธรรม "หอมกลิ่นซัน" เป็นธรรม "ลิ้นชิมรสชาติ" เป็นธรรม "ร่างกายความรู้สึก" เป็นธรรม เมื่อแสดงผลที่เกิดขึ้นในจิตใจ ที่เป็นธรรมยัง ดังนั้น ใครที่มี sati คงเสมอได้ยินพระสอน ธรรมมีเสมอกัน ทำไม เพราะ sati เนื่องจากเราจะทราบ 16 sati เลือน self-awareness เป็น sampajañña ความรู้นี้เป็นจริง Buddho พระ เมื่อมี sati sampajañña ความเข้าใจจะทำตาม เรารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อตาเห็นรูปแบบ: นี้เหมาะสม หรือไม่เหมาะสมหรือไม่ เมื่อหูได้ยินเสียง: เป็นที่เหมาะสม หรือไม่เหมาะสมหรือไม่ เป็นอันตรายหรือไม่ ไม่ถูกต้อง เหมาะสมหรือไม่ และแบบนี้มีทุกอย่าง ถ้าเราเข้าใจเราได้ยินพระตลอดเวลา 17 เพื่อให้เราทั้งหมดเข้าใจว่าขณะนี้เรากำลังเรียนรู้ท่ามกลางธรรม เราไปข้างหน้า หรือย้อนกลับ เราพบพระ - เป็นธรรมทั้งหมดถ้าเรามี sati แม้เห็นสัตว์ทำงานรอบในป่าเราสามารถสะท้อน เห็นว่าสัตว์ทุกตัวจะเหมือนกับเรา พวกเขาหนีทุกข์ และไล่หลังความสุข เหมือนคนทำ สิ่งที่พวกเขาไม่ชอบพวกเขาหลีกเลี่ยง พวกเขาจะกลัวตาย เหมือนคน ถ้าเราสะท้อนนี้ เราเห็นว่า สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในโลก คนดี กันสัญชาตญาณต่าง ๆ ของพวกเขา ความคิดเช่นนี้เรียกว่า "บาวานาไพร [4] เห็นตามความจริง สิ่งมีชีวิตทั้งหมดสหายในเกิด อายุมาก เจ็บป่วย และตาย สัตว์เป็นมนุษย์ และเป็นมนุษย์เหมือนกับสัตว์ ถ้าเราเห็นสิ่งต่างๆ ตามใจของเราจะให้ขึ้นแนบไป ดังนั้น 18 ว่ากันว่า เราต้องมี sati ถ้าเรามี sati เราจะเห็นสภาวะของจิตใจของเราเอง เพียงเรามีความคิด หรือความรู้สึกเราต้องรู้ว่ามัน รู้นี้เรียกว่า Buddho พระพุทธเจ้า เป็นผู้หนึ่งที่รู้...ใครรู้อย่างละเอียด ใครรู้อย่างชัดเจน และสมบูรณ์ เมื่อจิตรู้อย่างสมบูรณ์ เราพบการปฏิบัติที่เหมาะสม 19 So the straight way to practice is to have mindfulness, sati. If you are without sati for five minutes you are crazy for five minutes, heedless for five minutes. whenever you are lacking in sati you are crazy. Sati is essential. To have sati is to know yourself, to know the condition of your mind and your life. This is to have understanding and discernment, to listen to the Dhamma at all times. After leaving the teacher's discourse, you still hear the Dhamma, because the Dhamma is everywhere. 20 So therefore, all of you, be sure to practice every day. Whether lazy or diligent, practice just the same. Practice of the Dhamma is not done by following your moods. If you practice following your moods then it's not Dhamma. Don't discriminate between day and night, whether the mind is peaceful or not... just practice. 21 It's like a child who is learning to write. At first he doesn't write nicely -- big, long loops and squiggles -- he writes like a child. After a while the writing improves through practice. Practicing the Dhamma is like this. At first you are awkward... sometimes calm, sometimes not, you don't really know what's what. Some people get discouraged. Don't slacken off! You must persevere with the practice. Live with effort, just like the schoolboy: as he gets older h

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. ความโลภต่อสู้ต่อสู้กับความเกลียดชังต่อสู้หลง ... เหล่านี้เป็นศัตรู ในทางปฏิบัติของพุทธศาสนาเส้นทาง ofthe พระพุทธรูปที่เราต่อสู้กับธรรมะโดยใช้ความอดทนของผู้ป่วย เราต่อสู้ต่อต้านจากอารมณ์ความรู้สึกของเราที่นับไม่ถ้วน.
2 ธรรมและโลกระหว่างที่เกี่ยวข้อง ในกรณีที่มีธรรมะมีโลกที่มีโลกมีธรรมะ ในกรณีที่มีกิเลสมีผู้ที่เอาชนะกิเลสที่ทำสงครามกับพวกเขา นี้เรียกว่าการต่อสู้ในใจ เพื่อต่อสู้กับคนภายนอกจะถือของระเบิดและปืนที่จะโยนและการถ่ายภาพ; พวกเขาเอาชนะและเอาชนะ ชนะคนอื่น ๆ เป็นวิธีของโลก ในการปฏิบัติของพระธรรมที่เราไม่ต้องต่อสู้กับคนอื่น ๆ แต่แทนที่จะเอาชนะจิตใจของเราเองอดทนที่ยั่งยืนและการต่อต้านอารมณ์ความรู้สึกของเรา.
3 เมื่อมันมาถึงการปฏิบัติธรรมะเราไม่ได้ปิดบังความไม่พอใจและความเป็นปฏิปักษ์ในหมู่ตัวเอง
( แต่แทนที่จะปล่อยให้ไปของทุกรูปแบบของการป่วยจะในการกระทำของเราเองและความคิดพ้นตัวเองจากความหึงหวงความเกลียดชังและความแค้น. ความเกลียดชังเท่านั้นที่สามารถเอาชนะโดยไม่ได้เก็บงำความแค้นและแบริ่งแค้น.
4. การกระทำที่เป็นอันตรายและการตอบโต้ แต่จะแตกต่างกันอย่างใกล้ชิด ที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินการ. ทำครั้งเดียวจะเสร็จสิ้นด้วยมีความจำเป็นที่จะไม่มีคำตอบกับการแก้แค้นและความเกลียดชัง. นี้จะเรียกว่า "การกระทำ" (กรรม). "แก้แค้น" (หางจระเข้) หมายถึงการดำเนินการต่อว่าต่อไปกับความคิดของ "คุณไม่ได้กับผม ดังนั้นฉันจะได้รับคุณกลับ. "มีสิ้นไปนี้. จะนำเกี่ยวกับการแสวงหาอย่างต่อเนื่องของการแก้แค้นไม่ได้และเพื่อให้ความเกลียดชังไม่เคยทอดทิ้ง. ตราบใดที่เราประพฤติเช่นนี้ห่วงโซ่ยังคงติดต่อกันมีสิ้นไปมันไม่มี . ไม่ว่าเราจะไปก๊กยังคง.
5 ศาลฎีกาครู [1] สอนโลกเขามีความเมตตาต่อสิ่งมีชีวิตทางโลก. แต่โลกยังคงเป็นไปเช่นนี้. คนฉลาดควรมีลักษณะเป็นนี้และเลือกสิ่งที่ มีมูลค่าที่แท้จริง. พระพุทธรูปที่ได้รับการฝึกอบรมในศิลปะต่างๆของสงครามเป็นเจ้าชาย แต่เขาเห็นว่าพวกเขาไม่ได้มีประโยชน์จริงๆที่พวกเขาจะถูก จำกัด ให้โลกที่มีการต่อสู้และการรุกรานของ.
6 ดังนั้นในการฝึกอบรมตัวเองเป็นผู้ที่ ที่ต้องออกจากโลกที่เราต้องเรียนรู้ที่จะให้ขึ้นทุกรูปแบบของความชั่วร้ายให้ขึ้นสิ่งเหล่านั้นทั้งหมดซึ่งเป็นสาเหตุของความเป็นปฏิปักษ์ เราเอาชนะตัวเองเราไม่พยายามที่จะเอาชนะคนอื่น ๆ เราต่อสู้ แต่เราต่อสู้กับกิเลสเพียงนั้น ถ้ามีความโลภเราต่อสู้ที่มิ ถ้ามีความเกลียดชังเราต่อสู้ที่มิ หากมีความเข้าใจผิดเรามุ่งมั่นที่จะให้มันขึ้น.
7 นี้เรียกว่า "การต่อสู้ธรรม." สงครามของหัวใจนี้เป็นเรื่องยากจริงๆในความเป็นจริงมันเป็นสิ่งที่ยากที่สุดของทั้งหมด และเราจะเป็นพระสงฆ์ในการสั่งซื้อที่จะพิจารณานี้จะเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ความโลภความเกลียดชังและความเข้าใจผิด นี้เป็นความรับผิดชอบที่สำคัญของเรา.
8 นี่คือการต่อสู้ด้านในการต่อสู้กับกิเลส แต่มีคนน้อยมากที่ต่อสู้เช่นนี้ คนส่วนใหญ่ต่อสู้กับสิ่งอื่น ๆ ที่พวกเขาไม่ค่อยต่อสู้กับกิเลส พวกเขาไม่ค่อยได้เห็นพวกเขา.
9 พระพุทธเจ้าสอนเราให้เพิ่มขึ้นในทุกรูปแบบของคุณธรรมและปลูกฝังความชั่วร้าย นี่คือเส้นทางที่ถูกต้อง การเรียนการสอนในลักษณะนี้เป็นเหมือนพระพุทธรูปที่เราหยิบขึ้นมาและเราวางที่จุดเริ่มต้นของเส้นทาง เมื่อมาถึงเส้นทางไม่ว่าเราจะเดินไปตามหรือไม่ขึ้นอยู่กับเรา งานของพระพุทธเจ้าเสร็จแล้วอยู่ที่นั่น เขาแสดงให้เห็นวิธีการที่ถูกต้องและสิ่งที่ไม่ถูกต้อง มากนี้เป็นพอส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับเรา.
10 ตอนนี้มีถึงเส้นทางที่เรายังไม่ทราบว่ามีอะไรที่เรายังไม่ได้เห็นอะไรดังนั้นเราต้องเรียนรู้ เพื่อเรียนรู้ที่เราจะต้องเตรียมที่จะทนความยากลำบากบางเช่นเดียวกับนักเรียนในโลก มันยากพอที่จะได้รับความรู้และการเรียนรู้ที่จำเป็นสำหรับพวกเขาที่จะไล่ตามอาชีพของพวกเขา พวกเขาต้องทน เมื่อพวกเขาคิดผิดหรือรู้สึกเกลียดชังหรือขี้เกียจพวกเขาจะต้องบังคับตัวเองก่อนที่จะจบการศึกษาและได้รับสมัครงาน การปฏิบัติสำหรับพระภิกษุสงฆ์จะคล้ายกัน ถ้าเราตรวจสอบการปฏิบัติและพิจารณาแล้วเราก็จะเห็นทาง.
Ditthimana เป็นสิ่งที่เป็นอันตราย ทิฏฐินั้นประกอบหมายถึง "มุมมอง" หรือ "ความเห็น". ทุกรูปแบบของมุมมองที่เรียกว่าทิฏฐินั้นประกอบ: เห็นเป็นความชั่วร้ายที่ดีเห็นชั่วเป็นดี ... วิธีการใด ๆ ที่เราเห็นสิ่งที่ นี้ไม่ได้เป็นปัญหาที่เกิดขึ้น ปัญหาอยู่กับยึดมั่นมุมมองเหล่านั้นเรียกว่ามานะ; การถือครองเพื่อมุมมองที่เป็นว่าพวกเขาเป็นความจริง นี้ทำให้เราหมุนไปรอบ ๆ ตั้งแต่เกิดจนตายไม่เคยถึงเสร็จสิ้นเพียงเพราะยึดมั่นว่า ดังนั้นพระพุทธเจ้ากระตุ้นเราจะปล่อยให้ไปของมุมมอง.
11 ถ้าหลายคนอยู่ด้วยกันในขณะที่เราทำที่นี่พวกเขายังคงสามารถปฏิบัติได้อย่างสะดวกสบายถ้ามุมมองของพวกอยู่ในความสามัคคี แต่ถึงแม้สองหรือสามพระสงฆ์จะมีความยากลำบากถ้ามุมมองของพวกเขาไม่ดีหรือความสามัคคี เมื่อเราอ่อนน้อมถ่อมตนของตัวเองและปล่อยให้ไปของมุมมองของเราแม้ว่าจะมีเป็นจำนวนมากของเราเรามารวมตัวกันที่พระพุทธเจ้าพระธรรมพระสงฆ์และ [2]
12 มันไม่เป็นความจริงที่จะบอกว่าจะมีการแตกแยกเพียงเพราะมีจำนวนมากของเรา เพียงแค่ดูกิ้งกือ กิ้งกือมีขาจำนวนมากไม่ได้หรือไม่ เพียงแค่มองมันคุณคิดว่ามันจะมีความยากลำบากในการเดิน แต่จริง ๆ แล้วมันไม่ได้ มันมีคำสั่งของตัวเองและจังหวะ ในการปฏิบัติของเราก็เหมือนกัน ถ้าเราปฏิบัติเป็นพระสงฆ์โนเบิลของพระพุทธเจ้าฝึกแล้วมันเป็นเรื่องง่าย นั่นคือ supatipanno - ผู้ที่ปฏิบัติดี; ujupatipanno - ผู้ที่ปฏิบัติดิ่ว; ñanapatipanno - ผู้ที่ปฏิบัติที่จะก้าวข้ามความทุกข์ทรมานและ samicipatipanno - ผู้ที่ปฏิบัติอย่างถูกต้อง สี่เหล่านี้มีคุณภาพที่จัดตั้งขึ้นภายในตัวเราจะทำให้เราสมาชิกที่แท้จริงของพระสงฆ์ แม้ว่าเราในจำนวนหลายร้อยหรือหลายพันไม่ว่ากี่เราเป็นเราเดินทางเส้นทางเดียวกัน เรามาจากภูมิหลังที่แตกต่างกัน แต่เราจะเหมือนกัน แม้ว่ามุมมองของเราอาจแตกต่างกันถ้าเราปฏิบัติได้อย่างถูกต้องจะมีแรงเสียดทานไม่ เช่นเดียวกับทุกแม่น้ำและลำธารที่ไหลไปยังทะเล ... เมื่อพวกเขาเข้าสู่ทะเลพวกเขาทั้งหมดมีรสชาติและสีเดียวกัน ก็เหมือนกันกับคน เมื่อพวกเขาเข้าสู่กระแสธรรมก็เป็นหนึ่งในธรรม ถึงแม้ว่าพวกเขามาจากสถานที่ที่แตกต่างกันที่พวกเขาสอดคล้องพวกเขาผสาน.
13 แต่ความคิดที่ทำให้เกิดข้อพิพาททั้งหมดและความขัดแย้งเป็นทิฏฐินั้นประกอบ-มานะ ดังนั้นพระพุทธเจ้าสอนเราจะปล่อยให้ไปของมุมมอง ไม่อนุญาตให้มานะจะยึดมุมมองเหล่านั้นเกินกว่าที่เกี่ยวข้องของพวกเขา.
14 พระพุทธเจ้าสอนค่าของสติคงที่ [3] ความทรงจำ ไม่ว่าเราจะยืนเดินนั่งหรือนอนที่ใดก็ตามที่เราเป็นเราควรจะมีพลังของความทรงจำนี้ เมื่อเรามีสติเราเห็นตัวเองเราจะเห็นความคิดของเราเอง เรามาดูกัน "ร่างกายภายในร่างกาย", "ความคิดภายในใจ." ถ้าเราไม่ได้มีสติเราไม่ทราบว่าสิ่งที่เราไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น.
15 ดังนั้นสติเป็นสิ่งสำคัญมาก ด้วยสติอย่างต่อเนื่องเราจะฟังธรรมของพระพุทธเจ้าอยู่ตลอดเวลา เพราะนี่คือ "ตาที่มองเห็นรูปแบบที่" เป็นธรรม; "ได้ยินเสียงหู" เป็นธรรม; "กลิ่นกลิ่นจมูก" เป็นธรรม; "รสชาติชิมลิ้น" เป็นธรรม; "ความรู้สึกความรู้สึกของร่างกาย" เป็นธรรม; เมื่อการแสดงผลเกิดขึ้นในใจที่เป็นธรรมนอกจากนี้ยังมี ดังนั้นคนที่มีสติอยู่เสมอคงได้ยินการเรียนการสอนของพระพุทธเจ้า ธรรมอยู่ที่นั่นเสมอ ทำไม? เพราะสติเพราะเรามีความตระหนัก.
16 Sati เป็นความทรงจำ, sampajaññaคือความตระหนักในตนเอง การรับรู้นี้เป็นจริง Buddho พระพุทธเจ้า เมื่อมีสติ-sampajaññaความเข้าใจที่จะปฏิบัติตาม เรารู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อตาเห็นรูปแบบ: นี้เหมาะสมหรือไม่เหมาะสม? เมื่อหูได้ยินเสียงนี้เหมาะสมหรือไม่เหมาะสม? มันเป็นอันตรายหรือไม่ มันเป็นความผิดมันเป็นใช่มั้ย? และอื่น ๆ เช่นนี้กับทุกสิ่ง ถ้าเราเข้าใจเราได้ยินธรรมตลอดเวลา.
17 ดังนั้นขอให้พวกเราทุกคนเข้าใจว่าตอนนี้เรากำลังเรียนรู้ในท่ามกลางธรรม ไม่ว่าเราจะก้าวไปข้างหน้าหรือย้อนกลับไปเราตอบสนองธรรม - เป็นธรรมทั้งหมดถ้าเรามีสติ? ได้เห็นสัตว์วิ่งไปรอบ ๆ ในป่าที่เราสามารถสะท้อนเห็นว่าสัตว์ทั้งหมดเป็นเช่นเดียวกับเรา พวกเขาหนีออกจากความทุกข์ทรมานและวิ่งไล่ความสุขเช่นเดียวกับที่คนทำ สิ่งที่พวกเขาไม่ชอบพวกเขาหลีกเลี่ยง; พวกเขาจะกลัวตายเช่นเดียวกับคน ถ้าเราสะท้อนให้เห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้เราจะเห็นว่ามนุษย์ทุกคนในโลกที่ผู้คนได้เป็นอย่างดีมีความเหมือนกันในสัญชาตญาณต่างๆของพวกเขา การคิดเช่นนี้เรียกว่า "bhavana" [4] เห็นตามความจริงที่มนุษย์ทุกคนเป็นสหายในการเกิดวัยชราเจ็บป่วยและความตาย สัตว์เป็นเช่นเดียวกับมนุษย์และมนุษย์เป็นเช่นเดียวกับสัตว์ ถ้าเราจริงๆเห็นสิ่งที่พวกเขามีในใจของเราจะให้ขึ้นสิ่งที่แนบมากับพวกเขา.
18 ดังนั้นจึงกล่าวว่าเราจะต้องมีสติ ถ้าเรามีสติเราจะเห็นสภาวะของจิตใจของเราเอง สิ่งที่เรามีความคิดหรือความรู้สึกที่เราจะต้องรู้ว่ามัน รู้นี้เรียกว่า Buddho พระพุทธเจ้าเป็นผู้หนึ่งที่รู้ว่า ... ใครจะรู้ได้อย่างทั่วถึงที่รู้อย่างชัดเจนและสมบูรณ์ เมื่อใจรู้อย่างสมบูรณ์เราพบการปฏิบัติที่ถูกต้อง.
19 ดังนั้นวิธีที่ตรงไปปฏิบัติคือการมีสติสติ ถ้าคุณจะไม่มีสติห้านาทีคุณจะบ้าสำหรับห้านาทีเลินเล่อห้านาที เมื่อใดก็ตามที่คุณกำลังขาดสติคุณจะบ้า Sati เป็นสิ่งจำเป็น ที่จะมีสติที่จะรู้ว่าตัวเองจะรู้ว่าสภาพของจิตใจและชีวิตของคุณของคุณ นี้คือการมีความเข้าใจและความฉลาดที่จะฟังธรรมตลอดเวลา หลังจากออกจากวาทกรรมของครูคุณยังคงได้ยินเสียงธรรมเพราะธรรมเป็นทุกที่.
20 ดังนั้นจึงทั้งหมดของคุณให้แน่ใจว่าได้ปฏิบัติทุกวัน ไม่ว่าขี้เกียจหรือขยันปฏิบัติเพียงเดียวกัน การปฏิบัติงานของธรรมไม่ได้ทำโดยทำตามอารมณ์ความรู้สึกของคุณ หากคุณปฏิบัติต่อไปนี้อารมณ์ความรู้สึกของคุณแล้วมันไม่ได้เป็นธรรม ไม่เห็นความแตกต่างระหว่างกลางวันและกลางคืนไม่ว่าจะเป็นความคิดเป็นที่เงียบสงบหรือไม่ ... การปฏิบัติเพียง.
21 มันเหมือนเด็กที่จะเรียนรู้ที่จะเขียน ในตอนแรกเขาไม่ได้เขียนไว้เป็นอย่างดี - ขนาดใหญ่ยาวและลูป squiggles - เขาเขียนเหมือนเด็ก หลังจากที่ในขณะเขียนที่ดีขึ้นผ่านการปฏิบัติ ปฏิบัติธรรมเป็นเช่นนี้ ที่แรกที่คุณจะอึดอัดใจที่สงบ ... บางครั้งบางครั้งไม่ได้คุณไม่ทราบจริงๆว่ามีอะไรบ้าง บางคนได้รับกำลังใจ อย่าหย่อนออก! คุณต้องอดทนกับการปฏิบัติ อาศัยอยู่กับความพยายามเช่นเดียวกับเด็กนักเรียน: ที่เขาได้รับชมที่มีอายุมากกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . สู้สู้สู้ ความหลงความโลภ ความเกลียดชัง . . . . . . . เหล่านี้คือศัตรู ในการปฏิบัติทางพุทธศาสนา ทางของพระพุทธเจ้า เราต่อสู้กับธรรม ใช้ความอดทน อดทน เราต่อสู้ด้วยแรงอารมณ์ที่นับไม่ถ้วนของเรา
2 ธรรมะ โลกเป็น อินเตอร์ ที่เกี่ยวข้อง ที่ไหนมีธรรมะที่นั่นเป็นโลกที่ มีโลก มีธรรมที่ยังมีกิเลส มีผู้ที่พิชิตกิเลส ผู้ที่ทำสงครามกับพวกเขา นี้เรียกว่าการต่อสู้อยู่ในใจ การต่อสู้ข้างนอกคนถือระเบิด และปืนที่จะโยนและยิง พวกเขาชนะ และเอาชนะ ชนะผู้อื่นเป็นวิธีของโลก ในการปฏิบัติธรรม เราไม่ต้องไปสู้กับคนอื่น แต่กลับเอาชนะจิตใจของเราเองอดทนอดทนและแรงอารมณ์ของเราทั้งหมด
3 เมื่อมันมาเพื่อการปฏิบัติธรรม เราก็ไม่พอใจ และท่าเรือไม่กระทำในหมู่ตัวเอง
( เราไม่ได้ปิดบังความไม่พอใจและความเป็นปฏิปักษ์ในหมู่ตัวเอง ) แต่แทนที่จะปล่อยทุกรูปแบบของการป่วยในการกระทำของเราเอง และความคิด ปลดปล่อยตนเองจากความริษยา ความเกลียดชัง และความแค้นความเกลียดชังสามารถเอาชนะโดยการไม่รับรู้ความแค้นและแบกความแค้น
4 การกระทำที่เป็นอันตรายและการจะแตกต่างกัน แต่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิด . การกระทำเมื่อทำเสร็จแล้ว ไม่ต้องตอบกับการแก้แค้นและความเกลียดชัง . นี้เรียกว่า " การกระทำ " ( กรรม ) แก้แค้น " ( ว่านหางจระเข้ ) หมายถึงการกระทำที่ต่อเพิ่มเติมกับความคิดของ " คุณทำมันให้ฉัน ฉันก็จะพาเธอกลับมา" มันจะไม่มีจุดจบนี้ มันนำมาซึ่งอย่างต่อเนื่องแสวงหาการแก้แค้นและความเกลียดชัง ไม่มีวันทิ้ง ตราบใดที่เราทำตัวแบบนี้โซ่ยังคงไม่เสียหาย ไม่มีสิ้นสุด ไม่ว่าเราจะไปที่ไหน บาดหมางกันต่อไป
5 [ 1 ] พระอาจารย์สอนโลก เขามีความเมตตาต่อสิ่งมีชีวิตทางโลกทั้งหมด แต่โลกยังคงดำเนินต่อไปแบบนี้คนฉลาดควรมองเข้าไปในนี้และเลือกสิ่งที่เป็นคุณค่าที่แท้จริง พระพุทธเจ้ามีการฝึกอบรมในศิลปะต่าง ๆ ของสงครามในฐานะเจ้าชาย แต่เขาเห็นแล้วว่า พวกเขาไม่ได้มีประโยชน์จริงๆ พวกเขาจะถูก จำกัด ไปยังโลกที่มีการต่อสู้และรุกราน
6 ดังนั้น ในการฝึกตนเองเป็นผู้ที่จากโลกนี้ไป เราต้องเรียนรู้ที่จะให้ขึ้นทุกรูปแบบของปีศาจให้สิ่งสารพัดซึ่งก่อให้เกิดความเป็นศัตรู เราชนะตัวเราเอง เราไม่พยายามที่จะเอาชนะคนอื่น ๆ เราทะเลาะกันแต่เราต่อสู้กิเลส ถ้าไม่มีกิเลส เราต่อสู้นั้น หากมีการรังเกียจ เราต่อสู้นั้น หากมีความหลง เรามุ่งมั่นที่จะให้มันขึ้น
7 นี้เรียกว่า " ธรรมะสู้ " นี้ สงครามหัวใจเป็นเรื่องยากจริงๆในความเป็นจริงมันเป็นสิ่งที่ยากที่สุดของทั้งหมด เราเป็นพระสงฆ์เพื่อไตร่ตรอง เพื่อเรียนรู้ศิลปะของการต่อสู้กิเลส รังเกียจ และความหลง นี่เป็นความรับผิดชอบของนายกรัฐมนตรีของเรา
8 นี้เป็นศึกภายใน ต่อสู้กับกิเลส แต่มีคนน้อยมากที่การต่อสู้แบบนี้ คนส่วนใหญ่ต่อสู้กับสิ่งอื่น ๆ พวกเขามักจะต่อสู้กับกิเลส เขาไม่ค่อยได้เห็นพวกเขา
9 พระพุทธเจ้าสอนเราให้ขึ้นทุกรูปแบบของความชั่วร้ายและปลูกฝังคุณธรรม นี่เป็นเส้นทางที่ถูกต้อง การสอนในลักษณะนี้ เช่น พระพุทธเจ้าเลือกเราขึ้นและการวางเราที่จุดเริ่มต้นของเส้นทาง มีถึงเส้นทางว่าเราเดินตามมันหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับเรา งานของพระพุทธเจ้าจบลงตรงนั้น เขาได้แสดงให้เห็นถึงวิธีที่ถูกต้องและที่ไม่ใช่ นี้มากเป็นพอที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับเรา
ตอนนี้ มีถึงเส้นทางที่เรายังไม่รู้อะไร เราก็ยังไม่เห็นอะไร ดังนั้นเราต้องเรียนรู้ การเรียนรู้เราต้องพร้อมที่จะทนกับความลำบากบ้าง เหมือนนักเรียนในโลก มันเป็นเรื่องยากพอที่จะได้รับความรู้และการเรียนรู้ที่จำเป็นสำหรับพวกเขาที่จะไล่ตามอาชีพของตน พวกเขาจะต้องอดทนเมื่อพวกเขาคิดผิด หรือรู้สึกไม่ชอบใจ หรือ ขี้เกียจ พวกเขาจะต้องบังคับให้ตัวเองก่อนที่จะเรียนจบ และได้งาน ปฏิบัติสำหรับพระสงฆ์ที่คล้ายคลึงกัน ถ้าเราศึกษาและการฝึกคิด แล้วเราก็จะเห็นทาง
ditthimana เป็นสิ่งที่เป็นอันตราย ทิฏฐิ หมายถึง " มุมมอง " หรือ " ความเห็น " ทุกรูปแบบของมุมมอง เรียกว่า ทิฏฐิ เพราะดีเป็นชั่ว เห็นชั่วเป็นดี . . . . . . .