- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Her first angry email was only four
Her first angry email was only four lines long. Following a subject line that testified “corporate life is not so bad,” she took issue with a short rant she had found on my web site. “You make it sound like a day job is a cop out,” she chastized. “I have a day job but I’m proud that I made the leap from my dream to reality. I can actually pay my bills, and you know what? – most days that feels good.” She gave no specifics, not even her name, and no clues as to where in the country she lived. Something in my gut sensed there was a story here, if I could get its author to reveal more.
We corresponded occasionally for a couple weeks. Slowly came her gender, and then her first initial, W. She wrote generally about corporate life and dream life, without any identifying details. The lack of specificity kept me intrigued. There was a reason for her secrecy: “The path my life took after living my dream made me a much happier, more interesting person. But people only want to hear about the early years. They’re not interested in my life now. So I hide the early years, so people can discover the real me.”
Slowly she trusted my sincerity of interest in the “real” her. She agreed to be profiled if it might help bring this point of view to the book. Her name was Wendy Jones. I wouldn’t have to get on a plane to come see her – a drive across the Golden Gate Bridge would get me there. She worked in Marin and lived in Sonoma. She was 42.
She grew up in Albuquerque. Her father was a secret service agent, her mother a schoolteacher who earned $30,000 a year. They’ve been married fifty years. Wendy was one of four children. In high school, her dream was to travel. She wanted to be a flight attendant, but back then there were height requirements, and Wendy was too tall. Five ten. All her friends and boyfriends were shorter, so she stooped and slouched. Her parents sent her to a finishing school to improve her posture. The series of classes ended with a trip to New York for a modeling convention at the Waldorf Astoria hotel. She put up with the classes because she wanted to see New York.
Out of thousands of teens at the convention, Wendy won. The prize was to be a modeling contract with the Ford Agency. Instead, Wendy snuck out to head down to the fashion district. She wanted to see the building at 550 7th Avenue; all the famous clothes designers had their studios inside. She was standing in the building’s lobby, soaking up the atmosphere, when the lobby guard asked, “Are you here for the ‘go-see’?” Unsure what a “go-see” was, she nodded. He sent her up to a floor. On the elevator was a very distinguished looking man. He too asked her, “Are you here for the ‘go-see’?”
“Yes,” she said.
We corresponded occasionally for a couple weeks. Slowly came her gender, and then her first initial, W. She wrote generally about corporate life and dream life, without any identifying details. The lack of specificity kept me intrigued. There was a reason for her secrecy: “The path my life took after living my dream made me a much happier, more interesting person. But people only want to hear about the early years. They’re not interested in my life now. So I hide the early years, so people can discover the real me.”
Slowly she trusted my sincerity of interest in the “real” her. She agreed to be profiled if it might help bring this point of view to the book. Her name was Wendy Jones. I wouldn’t have to get on a plane to come see her – a drive across the Golden Gate Bridge would get me there. She worked in Marin and lived in Sonoma. She was 42.
She grew up in Albuquerque. Her father was a secret service agent, her mother a schoolteacher who earned $30,000 a year. They’ve been married fifty years. Wendy was one of four children. In high school, her dream was to travel. She wanted to be a flight attendant, but back then there were height requirements, and Wendy was too tall. Five ten. All her friends and boyfriends were shorter, so she stooped and slouched. Her parents sent her to a finishing school to improve her posture. The series of classes ended with a trip to New York for a modeling convention at the Waldorf Astoria hotel. She put up with the classes because she wanted to see New York.
Out of thousands of teens at the convention, Wendy won. The prize was to be a modeling contract with the Ford Agency. Instead, Wendy snuck out to head down to the fashion district. She wanted to see the building at 550 7th Avenue; all the famous clothes designers had their studios inside. She was standing in the building’s lobby, soaking up the atmosphere, when the lobby guard asked, “Are you here for the ‘go-see’?” Unsure what a “go-see” was, she nodded. He sent her up to a floor. On the elevator was a very distinguished looking man. He too asked her, “Are you here for the ‘go-see’?”
“Yes,” she said.
0/5000
อีเมล์โกรธเธอแรกมีเพียง 4 เส้นยาว ต่อไปนี้บรรทัดชื่อเรื่องที่ testified "ชีวิตขององค์กรไม่เลว" เธอเอาปัญหาเช่าสั้นที่เธอได้พบบนเว็บไซต์ของฉัน "คุณทำให้มันเสียงเหมือนงานวันเป็นตำรวจออก เธอ chastized "มีงานวัน แต่ฉันภูมิใจว่า ฉันทำกระโดดจากความฝันกับความเป็นจริง จริงสามารถจ่ายตั๋วของฉัน และคุณรู้หรือไม่ -ส่วนใหญ่วันที่รู้สึกดีด้วย " เธอให้ประเภทไม่ ไม่ได้ชื่อเธอ และไม่มีปมไปที่ประเทศที่ เขาอาศัยอยู่ บางอย่างในลำไส้ของฉันทรงมีเรื่องราวที่นี่ ถ้าไม่ได้รับผู้เขียนเฉลยเพิ่มเติม เรา corresponded บางครั้งสองสัปดาห์ ช้ามาเพศของเธอ และจากนั้นเริ่มต้นครั้งแรกของเธอ W. เธอเขียนโดยทั่วไปเกี่ยวกับองค์กรชีวิตและฝันชีวิต ไม่มีรายละเอียดที่ระบุ ไม่มี specificity เก็บฉัน intrigued มีเหตุผลสำหรับความลับของเธอ: "เส้นทางที่เอาชีวิตหลังชีวิตความฝันของฉันทำให้ฉันมากน่าสนใจมากขึ้น ท่านผู้นั้น แต่คนต้องได้ยินเกี่ยวกับปีแรก ๆ พวกเขาไม่สนใจในชีวิตของฉันตอนนี้ ดังนั้นฉันซ่อนปีแรก ๆ เพื่อให้คนสามารถค้นพบความจริงฉัน " ช้า ๆ เธอวางใจฉันจริงใจน่าสนใจใน "จริง" ของเธอ เธอตกลงสามารถ profiled ถ้ามันอาจช่วยให้มองของหนังสือ ชื่อของเธอถูก Wendy Jones ฉันจะไม่ต้องรับบนเครื่องบินมาดูเธอ-ขับรถข้ามสะพานโกลเด้นเกตจะรับฉันมี เธอทำงานในมาริน และอาศัยอยู่ใน Sonoma เธอ 42 เขาโตในอัลเบอร์เคอร์กี พ่อของเธอเป็นตัวแทนบริการลับ schoolteacher ที่ได้รับ $30000 ปีแม่ของเธอ พวกเขาได้แต่งงานห้าสิบปี เวนดี้เด็กทั้งสี่อย่างใดอย่างหนึ่ง ในโรงเรียนมัธยม ฝันของเธอคือการ เดินทาง เธออยากได้เครื่องบิน แต่แล้วกลับ มีความต้องการสูง และเวนดี้ไม่สูงเกินไป ห้าสิบ เพื่อนและแฟนของเธอทั้งหมดได้สั้นลง เพื่อเธอ stooped และ slouched พ่อแม่ส่งเธอไปโรงเรียนตกแต่งปรับปรุงท่าทางของเธอ ชุดของชั้นเรียนจบลง ด้วยการเดินทางสู่นิวยอร์กสำหรับสร้างโมเดลแบบแผนที่โรงแรมวัลดอร์ฟแอสโทเรีย เธอทนกับการเรียน เพราะเธอต้องการดูนิวยอร์ก จากหลักพันของวัยรุ่นในการประชุม เวนดี้ชนะ รางวัลได้ให้ สัญญากับบริษัทฟอร์ดโมเดล แทน เวนดี้ snuck ออกให้หัวลงไปที่ห้อง เธออยากดูอาคารที่อเวนิว 7 550 สตูดิโอของพวกเขาภายในนักออกแบบเสื้อทั้งหมดได้ เธอยืนในล็อบบี้ของอาคาร แหล่ง เมื่อยามล็อบบี้ถาม "คุณจะมาสำหรับ 'ไปดู'" แน่ใจว่า "ไปดู" ได้ เธอพยักหน้า เขาส่งเธอถึงพื้น ในลิฟต์ถูกคนมองแตกต่างมาก เขาไปถามเธอ "คุณจะมาสำหรับ 'ไปดู'" "ใช่ เธอกล่าว
การแปล กรุณารอสักครู่..
Her first angry email was only four lines long. Following a subject line that testified “corporate life is not so bad,” she took issue with a short rant she had found on my web site. “You make it sound like a day job is a cop out,” she chastized. “I have a day job but I’m proud that I made the leap from my dream to reality. I can actually pay my bills, and you know what? – most days that feels good.” She gave no specifics, not even her name, and no clues as to where in the country she lived. Something in my gut sensed there was a story here, if I could get its author to reveal more.
We corresponded occasionally for a couple weeks. Slowly came her gender, and then her first initial, W. She wrote generally about corporate life and dream life, without any identifying details. The lack of specificity kept me intrigued. There was a reason for her secrecy: “The path my life took after living my dream made me a much happier, more interesting person. But people only want to hear about the early years. They’re not interested in my life now. So I hide the early years, so people can discover the real me.”
Slowly she trusted my sincerity of interest in the “real” her. She agreed to be profiled if it might help bring this point of view to the book. Her name was Wendy Jones. I wouldn’t have to get on a plane to come see her – a drive across the Golden Gate Bridge would get me there. She worked in Marin and lived in Sonoma. She was 42.
She grew up in Albuquerque. Her father was a secret service agent, her mother a schoolteacher who earned $30,000 a year. They’ve been married fifty years. Wendy was one of four children. In high school, her dream was to travel. She wanted to be a flight attendant, but back then there were height requirements, and Wendy was too tall. Five ten. All her friends and boyfriends were shorter, so she stooped and slouched. Her parents sent her to a finishing school to improve her posture. The series of classes ended with a trip to New York for a modeling convention at the Waldorf Astoria hotel. She put up with the classes because she wanted to see New York.
Out of thousands of teens at the convention, Wendy won. The prize was to be a modeling contract with the Ford Agency. Instead, Wendy snuck out to head down to the fashion district. She wanted to see the building at 550 7th Avenue; all the famous clothes designers had their studios inside. She was standing in the building’s lobby, soaking up the atmosphere, when the lobby guard asked, “Are you here for the ‘go-see’?” Unsure what a “go-see” was, she nodded. He sent her up to a floor. On the elevator was a very distinguished looking man. He too asked her, “Are you here for the ‘go-see’?”
“Yes,” she said.
We corresponded occasionally for a couple weeks. Slowly came her gender, and then her first initial, W. She wrote generally about corporate life and dream life, without any identifying details. The lack of specificity kept me intrigued. There was a reason for her secrecy: “The path my life took after living my dream made me a much happier, more interesting person. But people only want to hear about the early years. They’re not interested in my life now. So I hide the early years, so people can discover the real me.”
Slowly she trusted my sincerity of interest in the “real” her. She agreed to be profiled if it might help bring this point of view to the book. Her name was Wendy Jones. I wouldn’t have to get on a plane to come see her – a drive across the Golden Gate Bridge would get me there. She worked in Marin and lived in Sonoma. She was 42.
She grew up in Albuquerque. Her father was a secret service agent, her mother a schoolteacher who earned $30,000 a year. They’ve been married fifty years. Wendy was one of four children. In high school, her dream was to travel. She wanted to be a flight attendant, but back then there were height requirements, and Wendy was too tall. Five ten. All her friends and boyfriends were shorter, so she stooped and slouched. Her parents sent her to a finishing school to improve her posture. The series of classes ended with a trip to New York for a modeling convention at the Waldorf Astoria hotel. She put up with the classes because she wanted to see New York.
Out of thousands of teens at the convention, Wendy won. The prize was to be a modeling contract with the Ford Agency. Instead, Wendy snuck out to head down to the fashion district. She wanted to see the building at 550 7th Avenue; all the famous clothes designers had their studios inside. She was standing in the building’s lobby, soaking up the atmosphere, when the lobby guard asked, “Are you here for the ‘go-see’?” Unsure what a “go-see” was, she nodded. He sent her up to a floor. On the elevator was a very distinguished looking man. He too asked her, “Are you here for the ‘go-see’?”
“Yes,” she said.
การแปล กรุณารอสักครู่..
อีเมลโกรธแรกของเธอเป็นเพียงสี่สายยาว ต่อไปนี้เป็นบรรทัดเรื่อง " ชีวิตที่เป็นพยานขององค์กรก็ไม่เลวนะ " เธอเอาปัญหากับสั้นที่เธอได้พบในเว็บไซต์ของฉัน " เธอทำเสียงเหมือนวันงานเป็นตำรวจออกมา " เธอตำหนิ " ผมมีงานต้องทำ แต่ฉันภูมิใจที่ฉันได้กระโดดจากความฝันสู่ความจริง ที่จริงผมสามารถชำระค่าใช้จ่ายของฉันและคุณรู้อะไรไหม ?- ส่วนใหญ่วันรู้สึกดี . " เธอไม่มีเกร็ด แม้แต่ชื่อของเธอ และไม่มีเบาะแสว่าในประเทศที่เธออาศัยอยู่ บางอย่างในท้องของฉันรู้สึกมีเรื่องนี่ ถ้าผมเอาของคนเขียนที่จะเปิดเผยมากขึ้น
เราใช้เป็นครั้งคราวสำหรับสองสามสัปดาห์ ช้ามาเพศของเธอและหลังจากนั้นเธอก่อนเริ่มต้น , W . เธอเขียนโดยทั่วไปเกี่ยวกับชีวิตขององค์กรและชีวิตความฝันไม่มีการระบุรายละเอียด ขาดเลือดทำให้ฉันแปลกใจ มันมีเหตุผลสำหรับความลับของเธอ : " เส้นทางชีวิตของฉันเอาหลังจากใช้ชีวิตความฝันของฉันทำให้ฉันมีความสุขมาก คนที่น่าสนใจมากขึ้น แต่ผู้ที่เพียงต้องการที่จะได้ยินเกี่ยวกับปีแรก . พวกเขาจะไม่สนใจในชีวิตของฉันตอนนี้ ฉันซ่อนปีแรก เพื่อให้ผู้คนสามารถค้นพบ "
ฉันจริงๆเธอค่อยๆเชื่อความจริงใจของความสนใจใน " จริง " ของเธอ เธอตกลงที่จะออกถ้ามันอาจจะช่วยให้มุมมองนี้ในหนังสือ เธอชื่อ เวนดี้ โจนส์ ฉันคงไม่ต้องนั่งเครื่องบินไปดู–เธอขับรถข้ามสะพาน Golden Gate จะพาผมไปที่นั่น เธอทำงานในเรือเดินทะเลและอาศัยอยู่ในโซโนมะ เธอถูก 42
เธอโตในแอลบูเคอร์คีพ่อของหล่อนเป็นสายลับ แม่ของเธอเป็นอาจารย์ที่ได้รับ $ 30 , 000 ต่อปี เขาแต่งงานมา 50 ปี เวนดี้เป็นหนึ่งในเด็ก 4 ในโรงเรียน ความฝันของเธอคือการได้เดินทาง เธออยากเป็นแอร์โฮสเตส แต่กลับมีความต้องการสูงและเวนดี้ก็สูงด้วย ห้าสิบ เพื่อนของเธอ และแฟนก็สั้นลง เธอก้มลงโก่งพ่อแม่ของเธอให้เธอไปเรียนให้จบ เพื่อปรับปรุงท่าของเธอ ชุดของชั้นเรียนจบลงด้วยการเดินทางไปนิวยอร์กสำหรับการประชุมที่โรงแรมวอลดอร์ฟ แอสโทเรีย . เธอใส่ไปเรียน เพราะต้องการเห็นนิวยอร์ก
จากนับพันของวัยรุ่นในการประชุม เวนดี้ วอน รางวัลเป็นแบบสัญญากับต้นสังกัด ฟอร์ด แทนเวนดี้หนีออกมาเพื่อไปเขตแฟชั่น . เธออยากเห็นตึกที่ 550 ถนนหมายเลข 7 ; ทั้งหมดที่มีชื่อเสียงนักออกแบบเสื้อผ้ามีสตูดิโอของพวกเขาภายใน เธอกำลังยืนอยู่ในล็อบบี้ของตึก ซึมซับบรรยากาศ เมื่อ ยาม ล็อบบี้ ถามว่า " คุณมา " ไปดู " " ไม่แน่ใจว่า " ไปดู " เธอพยักหน้า เขาส่งเธอถึงพื้นในลิฟต์คือมากเด่นมองผู้ชาย เขาถามเธอ " คุณมา " ไปดู " "
" ค่ะ " เธอกล่าว
เราใช้เป็นครั้งคราวสำหรับสองสามสัปดาห์ ช้ามาเพศของเธอและหลังจากนั้นเธอก่อนเริ่มต้น , W . เธอเขียนโดยทั่วไปเกี่ยวกับชีวิตขององค์กรและชีวิตความฝันไม่มีการระบุรายละเอียด ขาดเลือดทำให้ฉันแปลกใจ มันมีเหตุผลสำหรับความลับของเธอ : " เส้นทางชีวิตของฉันเอาหลังจากใช้ชีวิตความฝันของฉันทำให้ฉันมีความสุขมาก คนที่น่าสนใจมากขึ้น แต่ผู้ที่เพียงต้องการที่จะได้ยินเกี่ยวกับปีแรก . พวกเขาจะไม่สนใจในชีวิตของฉันตอนนี้ ฉันซ่อนปีแรก เพื่อให้ผู้คนสามารถค้นพบ "
ฉันจริงๆเธอค่อยๆเชื่อความจริงใจของความสนใจใน " จริง " ของเธอ เธอตกลงที่จะออกถ้ามันอาจจะช่วยให้มุมมองนี้ในหนังสือ เธอชื่อ เวนดี้ โจนส์ ฉันคงไม่ต้องนั่งเครื่องบินไปดู–เธอขับรถข้ามสะพาน Golden Gate จะพาผมไปที่นั่น เธอทำงานในเรือเดินทะเลและอาศัยอยู่ในโซโนมะ เธอถูก 42
เธอโตในแอลบูเคอร์คีพ่อของหล่อนเป็นสายลับ แม่ของเธอเป็นอาจารย์ที่ได้รับ $ 30 , 000 ต่อปี เขาแต่งงานมา 50 ปี เวนดี้เป็นหนึ่งในเด็ก 4 ในโรงเรียน ความฝันของเธอคือการได้เดินทาง เธออยากเป็นแอร์โฮสเตส แต่กลับมีความต้องการสูงและเวนดี้ก็สูงด้วย ห้าสิบ เพื่อนของเธอ และแฟนก็สั้นลง เธอก้มลงโก่งพ่อแม่ของเธอให้เธอไปเรียนให้จบ เพื่อปรับปรุงท่าของเธอ ชุดของชั้นเรียนจบลงด้วยการเดินทางไปนิวยอร์กสำหรับการประชุมที่โรงแรมวอลดอร์ฟ แอสโทเรีย . เธอใส่ไปเรียน เพราะต้องการเห็นนิวยอร์ก
จากนับพันของวัยรุ่นในการประชุม เวนดี้ วอน รางวัลเป็นแบบสัญญากับต้นสังกัด ฟอร์ด แทนเวนดี้หนีออกมาเพื่อไปเขตแฟชั่น . เธออยากเห็นตึกที่ 550 ถนนหมายเลข 7 ; ทั้งหมดที่มีชื่อเสียงนักออกแบบเสื้อผ้ามีสตูดิโอของพวกเขาภายใน เธอกำลังยืนอยู่ในล็อบบี้ของตึก ซึมซับบรรยากาศ เมื่อ ยาม ล็อบบี้ ถามว่า " คุณมา " ไปดู " " ไม่แน่ใจว่า " ไปดู " เธอพยักหน้า เขาส่งเธอถึงพื้นในลิฟต์คือมากเด่นมองผู้ชาย เขาถามเธอ " คุณมา " ไปดู " "
" ค่ะ " เธอกล่าว
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- พ่อมีอาชีพรับจ้างอิสระ
- Since i come to study at
- Do you really want to be a beautician
- การเพิ่มผลผลิตหม่อนโดยวิธีการขยายพื้นที่
- ไม่มี
- U better take that 'FAMILY' out from ur
- Have lunch with my friend
- Identify cost savings and opportunities
- train your employees in new skills as th
- btw how old are you?
- reproduced
- ghosts? what type of ghosts :) ? i need
- Nhũng ngày gần đây
- และฉันเชื่อมั่นว่า MC จะมีวิธีการจัดการก
- กำลังจะไปร่วมกิจกรรมกับหน่วยงานอื่น
- ลิง
- ใส่เนยลงในแก้วกาแฟ
- i could be chasing
- ถ้าฉันว่างเมื่อไหรฉันจะไปอยู่กับคุณฉันไม
- คุณไปหาหมอคนเดียวเหรอ
- พัง
- Using the proposed methods the percentag
- ในขณะที่ลมตะวันออกพัดนำความชื้นจากทะเลจี
- เดี๋ยวเค้าจะโทรมานัดเวลา
