2. Policy development: the garbage

2. Policy development: the garbage can model
Kingdon (2003), in his development of Cohen et al.'s (1972) garbage can model of the policy-making process, identified three processes that function separately: problem recognition, formation and refining of policy proposals and politics. Policy reform is most likely when these processes come together. According to Kingdon (2003), a policy community of specialists who share ideas ‘develop their proposals and then wait for problems to come along to which they can attach their solutions, or for a development in the political stream like a change of administration that makes their solutions more likely to be adopted’ (Kingdon, 2003, p. 88). Such an opportunity may be provided through either problem recognition or politics. For example, a crisis may prompt recognition of a problem, or implementation elsewhere of a similar solution may bring the matter to political attention. The opportunity provides a ‘policy window’ through which the pre-developed ‘solution’ may be sold, even though that solution might not be entirely appropriate for the particular problem.
A more determined application of this garbage can model occurs if policy entrepreneurs conduct a policy mission, as has been claimed occurred in New Zealand's reforms (Wallis and Dollery, 1997). Some neo-liberal reformers advocate forcing open the policy window by, for example, deliberately prompting a crisis. Williamson and Kaufman (1994, p. 565) observe that such crises have ‘often played a critical role in stimulating reform … These worst of times give rise to the best of opportunities for those who understand the need for fundamental economic reform’.
This garbage can model of the policy-making process may be applied to governmental financial reporting developments. In the United States, in the mid-1970s, a financial crisis in New York City aroused widespread concern about financial management practices, thus prompting problem recognition. That the application of business-style accounting as a solution was already available in the policy community was apparent from earlier largely unsuccessful efforts to reform budgeting and accounting at the federal level and to introduce business-style processes, including in the Department of Defence (see, for example, Mosher, 1954; Staats, 1968). Major accounting firms, such as Arthur Andersen and Peat Marwick, were involved in these federal efforts in the mid-1960s (Anthony, 2002) and, subsequently, in New York City. Despite the limited success of these efforts, Arthur Andersen and other major accounting firms promoted business-style governmental accounting reforms in Australia in the early 1980s, claiming success in New York (Christenson, 2003). From the mid-1980s, some Australian states adopted business-style accounting for governmental financial management, and from 1989, New Zealand's central government adopted it. This garbage can model of policy-making suggests that business-style financial reporting came to be seen as appropriate for governments because it was promoted by influential and well-connected players in the policy-making process.
An Australian report to the OECD's Public Management service (PUMA) in 1992 commented on the ‘high standard’ of financial reporting achieved by ‘commercially oriented areas of the public sector and Government Business Enterprises’. It advised that ‘work underway to apply similar accrual standards to departmental reporting practices will further enhance resource management and accountability for these elements of the public sector’ (PUMA, 1993, p. 26). Soon after this, in 1993, the accounting standard setters in both New Zealand and Australia claimed that their financial reporting standards apply to both the business and government sectors, and called their approach to standard-setting ‘sector neutral’. It was during these developments that Voormeulen (1993, quoted above) visited New Zealand arguing that business-style accounting should be applied. In both jurisdictions, senior accountants from the respective Treasuries (Ministries of Finance) became increasingly active in financial reporting standard setting, and the standard setters adopted a ‘closed’ approach to standard setting on matters that particularly affected the public sector (Ryan et al., 1999). Today, the precedent in New Zealand and Australia bolsters efforts to ‘sell’ business-style accounting and financial reporting practices to solve the ‘problem’ of appropriate governmental accounting practices for governments around the world. This solution is promoted by key reformers from both countries, and through various global bodies, including IFAC, the World Bank and the International Monetary Fund (IMF).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2. นโยบายพัฒนา: แบบขยะKingdon (2003), ในการพัฒนาของเขาของโคเฮน et al. (1972) ขยะรุ่นการ policy-making ระบุซึ่งทำงานแยกจากกัน: การรับรู้ปัญหา กำเนิด และปรับข้อเสนอนโยบายและการเมือง ปฏิรูปนโยบายมีแนวโน้มมากที่สุดเมื่อกระบวนการเหล่านี้มาร่วมกัน ตาม Kingdon (2003), ชุมชนนโยบายของทีมร่วมกันคิด 'พัฒนาข้อเสนอของพวกเขาแล้ว รอปัญหามาตามที่พวกเขาสามารถแนบโซลูชัน หรือการพัฒนาในกระแสทางการเมืองเช่นการเปลี่ยนแปลงการบริหารที่มักจะนำโซลูชัน' (Kingdon, 2003, p. 88) มีโอกาสอาจได้ผ่านการรับรู้ปัญหาหรือการเมือง ตัวอย่าง วิกฤตอาจแสดงกล่องโต้ตอบการรับรู้ปัญหา หรือดำเนินการอื่น ๆ ของการแก้ปัญหาที่คล้ายกันอาจนำเรื่องความสนใจทางการเมือง โอกาสให้ 'นโยบายหน้าต่าง' ผ่านการพัฒนาก่อน 'แก้ปัญหา' อาจขาย แม้ว่าโซลูชันที่อาจไม่เหมาะสมทั้งสำหรับปัญหาเฉพาะA more determined application of this garbage can model occurs if policy entrepreneurs conduct a policy mission, as has been claimed occurred in New Zealand's reforms (Wallis and Dollery, 1997). Some neo-liberal reformers advocate forcing open the policy window by, for example, deliberately prompting a crisis. Williamson and Kaufman (1994, p. 565) observe that such crises have ‘often played a critical role in stimulating reform … These worst of times give rise to the best of opportunities for those who understand the need for fundamental economic reform’.This garbage can model of the policy-making process may be applied to governmental financial reporting developments. In the United States, in the mid-1970s, a financial crisis in New York City aroused widespread concern about financial management practices, thus prompting problem recognition. That the application of business-style accounting as a solution was already available in the policy community was apparent from earlier largely unsuccessful efforts to reform budgeting and accounting at the federal level and to introduce business-style processes, including in the Department of Defence (see, for example, Mosher, 1954; Staats, 1968). Major accounting firms, such as Arthur Andersen and Peat Marwick, were involved in these federal efforts in the mid-1960s (Anthony, 2002) and, subsequently, in New York City. Despite the limited success of these efforts, Arthur Andersen and other major accounting firms promoted business-style governmental accounting reforms in Australia in the early 1980s, claiming success in New York (Christenson, 2003). From the mid-1980s, some Australian states adopted business-style accounting for governmental financial management, and from 1989, New Zealand's central government adopted it. This garbage can model of policy-making suggests that business-style financial reporting came to be seen as appropriate for governments because it was promoted by influential and well-connected players in the policy-making process.An Australian report to the OECD's Public Management service (PUMA) in 1992 commented on the ‘high standard’ of financial reporting achieved by ‘commercially oriented areas of the public sector and Government Business Enterprises’. It advised that ‘work underway to apply similar accrual standards to departmental reporting practices will further enhance resource management and accountability for these elements of the public sector’ (PUMA, 1993, p. 26). Soon after this, in 1993, the accounting standard setters in both New Zealand and Australia claimed that their financial reporting standards apply to both the business and government sectors, and called their approach to standard-setting ‘sector neutral’. It was during these developments that Voormeulen (1993, quoted above) visited New Zealand arguing that business-style accounting should be applied. In both jurisdictions, senior accountants from the respective Treasuries (Ministries of Finance) became increasingly active in financial reporting standard setting, and the standard setters adopted a ‘closed’ approach to standard setting on matters that particularly affected the public sector (Ryan et al., 1999). Today, the precedent in New Zealand and Australia bolsters efforts to ‘sell’ business-style accounting and financial reporting practices to solve the ‘problem’ of appropriate governmental accounting practices for governments around the world. This solution is promoted by key reformers from both countries, and through various global bodies, including IFAC, the World Bank and the International Monetary Fund (IMF).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2. การพัฒนานโยบาย:
ขยะสามารถจำลอง. Kingdon (2003) ในการพัฒนาของเขาของโคเฮนและอัลล (1972) ขยะรูปแบบสามารถของกระบวนการทำนโยบายระบุสามกระบวนการที่ทำงานแยกต่างหาก: การรับรู้ปัญหาการก่อตัวและการกลั่น ข้อเสนอนโยบายและการเมือง การปฏิรูปนโยบายมีแนวโน้มมากที่สุดเมื่อกระบวนการเหล่านี้มารวมกัน ตามที่ Kingdon (2003) ซึ่งเป็นชุมชนนโยบายของผู้เชี่ยวชาญที่แบ่งปันความคิด 'พัฒนาข้อเสนอและรอให้ปัญหาของพวกเขาที่จะมาพร้อมที่พวกเขาสามารถแนบการแก้ปัญหาของพวกเขาหรือเพื่อการพัฒนาในกระแสทางการเมืองเช่นการเปลี่ยนแปลงของการบริหารที่ทำให้ โซลูชั่นของพวกเขามีแนวโน้มที่จะถูกนำมาใช้ (Kingdon, 2003, น. 88) โอกาสดังกล่าวอาจจะให้ผ่านการรับรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างใดอย่างหนึ่งหรือการเมือง ยกตัวอย่างเช่นวิกฤตอาจจะแจ้งให้รับรู้ของปัญหาหรือการดำเนินการอื่น ๆ ของการแก้ปัญหาที่คล้ายกันอาจนำมาให้ความสนใจเรื่องการเมือง โอกาสที่มีหน้าต่างนโยบายโดยที่ก่อนการพัฒนาโซลูชั่น 'อาจจะขายแม้ว่าการแก้ปัญหาที่อาจจะไม่ได้ทั้งที่เหมาะสมสำหรับปัญหาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง.
โปรแกรมที่มุ่งมั่นมากขึ้นของขยะรูปแบบนี้สามารถเกิดขึ้นหากผู้ประกอบการนโยบายการดำเนินการ ภารกิจนโยบายตามที่ได้รับการอ้างว่าเกิดขึ้นในการปฏิรูปของนิวซีแลนด์ (วาลลิสและ Dollery, 1997) บางปฏิรูปเสรีนิยมสนับสนุนการบังคับให้เปิดหน้าต่างนโยบายโดยยกตัวอย่างเช่นจงใจกระตุ้นวิกฤต วิลเลียมสันและลิตร (1994, น. 565) สังเกตว่าวิกฤตการณ์ดังกล่าวได้มักจะมีบทบาทสำคัญในการกระตุ้นให้เกิดการปฏิรูป ... เหล่านี้เลวร้ายที่สุดครั้งก่อให้เกิดสิ่งที่ดีที่สุดของโอกาสสำหรับผู้ที่เข้าใจความจำเป็นในการปฏิรูปเศรษฐกิจพื้นฐาน '.
ขยะนี้ สามารถจำลองของกระบวนการทำนโยบายอาจจะนำไปใช้กับการพัฒนาของภาครัฐการรายงานทางการเงิน ในประเทศสหรัฐอเมริกาในช่วงกลางทศวรรษ 1970 ซึ่งเป็นวิกฤตการณ์ทางการเงินในนิวยอร์กซิตี้กระตุ้นความกังวลอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับการจัดการทางการเงินจึงกระตุ้นการรับรู้ปัญหาที่เกิดขึ้น ว่าการใช้บัญชีธุรกิจแบบเป็นวิธีแก้ปัญหาที่มีอยู่แล้วในชุมชนของนโยบายได้ชัดเจนจากก่อนหน้านี้ความพยายามที่ไม่ประสบความสำเร็จส่วนใหญ่ที่จะปฏิรูปการจัดทำงบประมาณและการบัญชีในระดับรัฐบาลกลางและจะแนะนำกระบวนการทางธุรกิจแบบรวมทั้งในกรมกลาโหม (ดู ยกตัวอย่างเช่นเชอร์, 1954; Staats, 1968) บริษัท การบัญชีที่สำคัญเช่นอาร์เธอร์แอนเดอและพีท Marwick มีส่วนร่วมในความพยายามของรัฐบาลกลางเหล่านี้ในช่วงกลางทศวรรษ 1960 (แอนโธนี, 2002) และต่อมาในนิวยอร์กซิตี้ แม้จะมีการ จำกัด ประสบความสำเร็จของความพยายามเหล่านี้อาร์เธอร์แอนเดอและอื่น ๆ ที่ บริษัท บัญชีที่สำคัญการส่งเสริมการปฏิรูปการบัญชีภาครัฐธุรกิจในรูปแบบของประเทศออสเตรเลียในช่วงต้นทศวรรษ 1980 ที่อ้างว่าประสบความสำเร็จในนิวยอร์ก (Christenson, 2003) จากช่วงกลางทศวรรษ 1980 บางรัฐออสเตรเลียนำมาใช้บัญชีธุรกิจรูปแบบการบริหารจัดการทางการเงินของภาครัฐและจากปี 1989, นิวซีแลนด์รัฐบาลกลางนำมาใช้มัน ขยะรุ่นนี้สามารถของการกำหนดนโยบายที่แสดงให้เห็นว่าธุรกิจในรูปแบบการรายงานทางการเงินมาให้เห็นตามความเหมาะสมกับรัฐบาลเพราะมันได้รับการเลื่อนโดยผู้เล่นที่มีอิทธิพลและมีการเชื่อมต่อในขั้นตอนการนโยบาย.
รายงานออสเตรเลียบริการจัดการภาครัฐของโออีซีดี (PUMA) ในปี 1992 ความเห็นเกี่ยวกับ 'มาตรฐานที่สูงของการรายงานทางการเงินที่ประสบความสำเร็จโดยมุ่งเน้นพื้นที่ในเชิงพาณิชย์ของประชาชนภาคธุรกิจและรัฐบาลรัฐวิสาหกิจ มันแนะนำว่า 'การทำงานระหว่างการใช้มาตรฐานคงค้างที่คล้ายกับการปฏิบัติที่แผนกการรายงานต่อไปจะเพิ่มการจัดการทรัพยากรและความรับผิดชอบสำหรับองค์ประกอบเหล่านี้ของภาครัฐ (PUMA, 1993, น. 26) ไม่นานหลังจากนั้นในปี 1993 กำหนดมาตรฐานการบัญชีทั้งในนิวซีแลนด์และออสเตรเลียอ้างว่ามาตรฐานการรายงานทางการเงินของพวกเขานำไปใช้กับทั้งภาคธุรกิจและภาครัฐบาลและเรียกว่าวิธีการของพวกเขาเพื่อการตั้งค่ามาตรฐาน 'ภาคกลาง' มันเป็นช่วงการพัฒนาเหล่านี้ที่ Voormeulen (1993 ยกมาข้างต้น) เข้าเยี่ยมชมนิวซีแลนด์เถียงว่าบัญชีธุรกิจรูปแบบควรจะใช้ ในเขตอำนาจศาลทั้งสองบัญชีอาวุโสจากขุมคลังที่เกี่ยวข้อง (กระทรวงการคลัง) กลายเป็นที่ใช้งานมากขึ้นในการรายงานทางการเงินตั้งค่ามาตรฐานและกำหนดมาตรฐานโดยนำ "ปิด" แนวทางในการตั้งค่ามาตรฐานในเรื่องที่ได้รับผลกระทบโดยเฉพาะอย่างยิ่งภาครัฐ (ไรอัน et al, , 1999) วันนี้ก่อนหน้านี้ในนิวซีแลนด์และออสเตรเลียส่งเสริมความพยายามที่จะ 'ขาย' บัญชีธุรกิจรูปแบบและการปฏิบัติการรายงานทางการเงินในการแก้ปัญหาของการบัญชีภาครัฐที่เหมาะสมสำหรับรัฐบาลทั่วโลก การแก้ปัญหานี้ได้รับการสนับสนุนโดยการปฏิรูปที่สำคัญจากทั้งสองประเทศและผ่านหน่วยงานต่างๆทั่วโลกรวมทั้ง IFAC, ธนาคารโลกและกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2 . การพัฒนานโยบาย : ถังขยะแบบ
คิงเดิ่น ( 2003 ) ในการพัฒนาของเขา Cohen et al . ( 1972 ) ขยะสามารถรูปแบบของกระบวนการกำหนดนโยบาย ระบุกระบวนการที่แยกสามฟังก์ชัน : การรับรู้ปัญหา การพัฒนาและการกลั่นของข้อเสนอนโยบายและการเมือง การปฏิรูปนโยบายมากที่สุดก็คือ เมื่อกระบวนการเหล่านี้มาด้วยกัน ตามคิงเดิ่น ( 2003 )นโยบายชุมชนของผู้เชี่ยวชาญที่แบ่งปันความคิด ' พัฒนาข้อเสนอแล้วรอปัญหาที่จะตามมา ซึ่งพวกเขาสามารถแนบโซลูชั่นของตนเอง หรือเพื่อพัฒนาการในทางการเมือง กระแสต้องการเปลี่ยนแปลงการปกครองที่ทำให้โซลูชั่นของพวกเขามีแนวโน้มที่จะเป็นบุตรบุญธรรม ( คิงเดิ่น , 2546 , หน้า 88 ) โอกาสแบบนี้อาจจะให้ผ่านทั้งปัญหาการรับรู้หรือการเมืองตัวอย่างเช่น วิกฤตอาจพร้อมท์การรับรู้ของปัญหา หรือการอื่น ๆของการแก้ปัญหาที่คล้ายกันอาจนำเรื่องให้ ความสนใจทางการเมือง โอกาสมีนโยบาย ' หน้าต่าง ' ที่ผ่านก่อนพัฒนา ' แก้ปัญหา ' อาจจะขาย แม้ว่าทางออกนั้นอาจจะไม่ทั้งหมดที่เหมาะสมสำหรับปัญหาเฉพาะ .
เพิ่มเติมที่กำหนดโปรแกรมของถังขยะรูปแบบเกิดขึ้นหากผู้ประกอบการนโยบายการปฏิบัติภารกิจ นโยบาย โดยมีการอ้างว่าเกิดขึ้นในการปฏิรูปของนิวซีแลนด์ ( วาลลิสและ dollery , 1997 ) บางนีโอเสรีนิยมปฏิรูปนโยบายสนับสนุนให้เปิดหน้าต่างด้วย ตัวอย่างเช่น จงใจแจ้งวิกฤติ วิลเลียมสัน และ คอฟแมน ( 2537 , หน้า565 ) สังเกตว่า วิกฤตดังกล่าวมี ' มักจะมีบทบาทสำคัญในการกระตุ้นการปฏิรูปเหล่านี้ . . . เลวร้ายที่สุดครั้งให้สูงขึ้นเพื่อที่ดีที่สุดของโอกาสสำหรับผู้ต้องการปฏิรูปทางเศรษฐกิจพื้นฐาน
ถังขยะรูปแบบของกระบวนการการกำหนดนโยบายอาจจะนำไปพัฒนาการรายงานทางการเงินของรัฐ ในสหรัฐอเมริกา , ใน 1970 ,วิกฤตการณ์ทางการเงินในนิวยอร์กกระตุ้นความกังวลอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับแนวทางการจัดการทางการเงินจึงแจ้งการรับรู้ปัญหาที่ใช้ ลักษณะธุรกิจการบัญชีเป็นโซลูชันก็มีอยู่แล้วในชุมชน นโยบายที่ชัดเจนจากความพยายามส่วนใหญ่ไม่ประสบความสำเร็จก่อนหน้านี้ที่จะปฏิรูปงบประมาณและบัญชีในระดับรัฐบาลกลาง และแนะนำกระบวนการธุรกิจรูปแบบรวมทั้งในกระทรวงกลาโหม ( เห็น ตัวอย่างเช่น โมเชอร์ 2497 ; สตาตส์ , 1968 ) บัญชีบริษัทหลักเช่น อาร์เธอร์ แอนเดอร์เซน และพีท มาร์วิก เป็นส่วนร่วมในความพยายามเหล่านี้รัฐบาลกลางในช่วงกลางทศวรรษที่ 1960 ( Anthony , 2002 ) และ ภายหลัง ในนครนิวยอร์ก แม้จะมีความสำเร็จ จำกัด ความพยายามเหล่านี้ อาร์เธอร์ แอนเดอร์สัน และบัญชีบริษัทหลักอื่น ๆส่งเสริมธุรกิจรูปแบบบัญชีราชการการปฏิรูปในออสเตรเลียในช่วงต้นทศวรรษ 1980 , ที่อ้างว่าประสบความสำเร็จในนิวยอร์ก ( คริสตีสัน , 2003 )จากช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 , ออสเตรเลียสหรัฐอเมริกาประกาศใช้ลักษณะธุรกิจการบัญชีเพื่อการจัดการทางการเงินของรัฐ และจาก 1989 รัฐบาลนิวซีแลนด์เป็นนำมันถังขยะรูปแบบการนำเสนอว่า รูปแบบธุรกิจการรายงานทางการเงินมาให้เห็นเป็นที่เหมาะสมสำหรับรัฐบาล เพราะได้รับการส่งเสริมโดยผู้เล่นที่มีอิทธิพลและเชื่อมต่อทั้งในกระบวนการการกำหนดนโยบาย .
การรายงานของออสเตรเลียให้บริการการจัดการงานสาธารณะของ OECD ( Puma ) ในปี 1992 ความเห็นเกี่ยวกับมาตรฐานการรายงานทางการเงิน ' สูง ' โดย ' ในเชิงพาณิชย์เชิงพื้นที่ของภาคประชาชน และองค์กรธุรกิจของรัฐบาลมันแนะนำว่า ' กําลังทํางานเพื่อใช้มาตรฐานคงค้างคล้ายกับการปฏิบัติการรายงานแผนกจะส่งเสริมการจัดการทรัพยากรและความรับผิดชอบสำหรับองค์ประกอบเหล่านี้ของภาครัฐ ( Puma , 1993 , 26 หน้า ) ไม่นานนี้ ในปี พ.ศ. 2536มาตรฐานการบัญชี setters ทั้งในนิวซีแลนด์และออสเตรเลียอ้างว่ามาตรฐานการรายงานทางการเงินของพวกเขานำไปใช้กับทั้งภาคธุรกิจและภาครัฐ และเรียกแนวทางของตนเป็นมาตรฐานภาคตั้ง ' เป็นกลาง ' มันอยู่ในช่วงการพัฒนาเหล่านี้ที่ voormeulen ( 1993 , ที่ยกมาข้างต้น ) เยือนนิวซีแลนด์เถียงว่า ลักษณะธุรกิจ บัญชี ควรใช้