Ah, now we get to the "you."Are we

Ah, now we get to the "you."
Are we the audience to whom Owen addresses this poem?
We're not quite sure.
Several earlier versions of this poem were explicitly addressed to "Miss Pope," or Jessie Pope, a British propagandist who printed public letters urging men to take up arms in defense of their country's honor.
Owen could be addressing the poem specifically to her.
For the sake of argument, though, let's see what happens if our speaker's "you" is supposed to be us (the readers).
If we accept that we're the people to whom our speaker addresses himself, something interesting happens: we're told that we can't understand what's going on in the poem…even as the speaker tells us what's going on.
In fact, it's like a story that your friend might tell you. They might try to describe something that happened, but then end by saying, "you just had to be there."
These lines actually take it a step further, though: our speaker doesn't even care whether we could actually experience the horrors of battle or not.
He knows that we can't share those experiences with him.
He's just wishing that we could share the dreams of the experiences of battle, but we can't do that.
Such deliberate distancing of the speaker from the "you" of the poem creates a huge gap of isolation in which our speaker dwells.
We just can't understand how horrible his life was…and is.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อา ตอนนี้เราไป "คุณ"มีผู้ชมที่เราโอเวนอยู่กลอนนี้หรือไม่เราไม่แน่ใจว่ากลอนนี้รุ่นก่อนหน้าได้อย่างชัดเจนส่งไป "นางสาวสมเด็จพระสันตะปาปา" เจสซีสมเด็จพระสันตะปาปา propagandist อังกฤษที่พิมพ์จดหมายสาธารณะที่กระตุ้นให้คนใช้อาวุธในการป้องกันเกียรติของประเทศของตนโอเว่นสามารถจะกำหนดกลอนเพื่อเธอโดยเฉพาะเพื่ออาร์กิวเมนต์ แม้ว่า ลองดูเกิดอะไรขึ้นถ้าลำโพงของเรา "คุณ" ควรจะเป็นเรา (ผู้อ่าน)ถ้าเรายอมรับว่า เราคนที่ลำโพงเราอยู่เอง สิ่งที่น่าสนใจเกิดขึ้น: เราบอกว่า เราไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในกลอน...แม้เป็นลำโพงที่บอกสิ่งที่เกิดขึ้นในความเป็นจริง มันเป็นเรื่องที่เพื่อนของคุณอาจบอกคุณ พวกเขาอาจพยายามอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น แต่สุดท้ายแล้วโดยบอกว่า "คุณเพียงได้ต้องมี"บรรทัดเหล่านี้จริงนำขั้นตอนต่อไป ว่า: ลำโพงของเราไม่แคร์ว่า เราจะเจอความน่ากลัวของการต่อสู้ หรือไม่แม้กันเขารู้ว่า เราไม่สามารถแบ่งปันประสบการณ์เหล่านั้นกับเขาเขาเพียงมีประสงค์ว่า เราสามารถแบ่งปันความฝันของประสบการณ์ของการต่อสู้ แต่ไม่เช่นเจตนา distancing ของลำโพงจาก "คุณ" ของบทกวีสร้างช่องว่างขนาดใหญ่แยกลำโพงของเราจดจ่อเราแค่ไม่เข้าใจน่ากลัวว่าชีวิตของเขาได้... และเป็นการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อาตอนนี้เราได้รับการ "คุณ."
เราผู้ชมผู้ที่โอเว่นที่อยู่ในบทกวีนี้หรือไม่?
เราไม่แน่ใจว่าค่อนข้าง.
หลายรุ่นก่อนหน้านี้ของบทกวีนี้ได้ถูกแก้ไขอย่างชัดเจน "มิสสมเด็จพระสันตะปาปา" หรือเจสซีสมเด็จพระสันตะปาปาอังกฤษ โฆษณาที่พิมพ์ตัวอักษรที่ประชาชนเรียกร้องให้คนที่จะจับอาวุธขึ้นในการป้องกันของเกียรติประเทศของพวกเขา.
โอเว่นอาจจะอยู่ในบทกวีโดยเฉพาะเพื่อเธอ.
เพื่อประโยชน์ของการโต้แย้ง แต่ขอดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้าลำโพงของเรา "คุณ" ควรจะเป็น เรา (ผู้อ่าน).
ถ้าเรายอมรับว่าเรากำลังคนที่จะผู้ที่ลำโพงของเราที่อยู่ในตัวของเขาเองสิ่งที่เกิดขึ้นที่น่าสนใจ: เราบอกว่าเราไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในบทกวี ... แม้ในขณะที่ลำโพงบอกเราว่ามีอะไร ที่เกิดขึ้น.
ในความเป็นจริงมันก็เหมือนเรื่องที่เพื่อนของคุณอาจจะบอกคุณ พวกเขาอาจจะพยายามที่จะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น แต่แล้วก็จบด้วยการพูดว่า "คุณก็จะต้องมี."
เส้นเหล่านี้จริงใช้ขั้นตอนต่อไปแม้ว่า: ลำโพงของเราไม่ได้สนใจว่าเราจะสามารถมีประสบการณ์น่ากลัวของ การต่อสู้หรือไม่.
เขารู้ว่าเราไม่สามารถแบ่งปันประสบการณ์เหล่านั้นกับเขา.
เขาเพียงแค่หวังว่าเราจะได้แบ่งปันความฝันของประสบการณ์ของการต่อสู้ แต่เราไม่สามารถทำเช่นนั้น.
ไกลเจตนาดังกล่าวของลำโพงจาก "คุณ "ของบทกวีสร้างช่องว่างขนาดใหญ่ของการแยกในลำโพงที่เราอาศัยอยู่.
เราก็ไม่สามารถเข้าใจวิธีการที่น่ากลัวชีวิตของเขา ... และเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อ่า ตอนนี้เราได้ " คุณ "
เราเป็นผู้ชมที่โอเว่นที่อยู่ในบทกวีนี้

เราก็ไม่แน่ใจ หลายรุ่นก่อนหน้านี้ของกลอนบทนี้เป็นอย่างชัดเจนถึง " มิสโป๊ป " หรือเจสซี่ โป๊ป , อังกฤษ นักโฆษณาที่พิมพ์จดหมายเรียกร้องให้ประชาชนทุกคนจับอาวุธขึ้นเพื่อปกป้องเกียรติของประเทศ โอเว่นอาจจะเรียกกลอน

โดยเฉพาะกับเธอ เพื่อ การโต้แย้งแม้ว่า มาดูกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้า " ลำโพงของเราคุณ " ควรจะเป็นเรา ( ผู้อ่าน ) .
ถ้าเรายอมรับว่า เราทุกคนที่ลำโพงของเราที่อยู่ตัวเอง อะไรที่น่าสนใจเกิดขึ้น : เราบอกว่าเราไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นในบทกวี . . . . . . . ถึงแม้จะเป็นลำโพง บอกเราว่าเกิดอะไรขึ้น
ในความเป็นจริง มันเหมือนเรื่องราวที่เพื่อนของคุณอาจจะบอกคุณพวกเขาอาจพยายามที่จะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น แต่แล้วในที่สุด โดยกล่าวว่า " คุณต้องมี "
เส้นเหล่านี้ที่จริงใช้ขั้นตอนต่อไป แม้ว่าจะลำโพงของเราไม่สนใจว่าเราได้ประสบการณ์ความน่ากลัวของการต่อสู้หรือไม่
เขารู้ว่าเราไม่สามารถแบ่งปันประสบการณ์เหล่านั้น กับเขา . . .
เขาก็เฝ้าหวังว่าจะแบ่งปันความฝันของประสบการณ์ของการต่อสู้แต่เราทำอย่างนั้นไม่ได้ .
ดังกล่าวโดยเจตนาตีตัวออกห่างจากลำโพงจาก " คุณ " ของโคลงสร้างช่องว่างขนาดใหญ่ของการแยกที่ลำโพงของเราสถิต .
เราแค่ไม่เข้าใจว่าน่ากลัวชีวิตของเขา . . . และเป็น