As is so often the case with rapid

As is so often the case with rapid financial sector liberalization, the government=s
capacity to regulate and supervise these transactions did not keep pace. At the same time, the
banking system was unable to allocate the greatly increased flows on an efficient basis. Bank loan quality began to deteriorate, though not catastrophically . Some banks were undercapitalized ,
non-performing loans were rising gradually, and many basic prudential regulations (such as
lending to affiliated companies) were regularly broken, with little penalty. There is little doubt
that these weaknesses in the financial sector were a key precondition of the crisis. These problems
were especially severe in Thailand. But were these problems, in and of themselves, severe enough
to warrant a crisis of the magnitude that actually took place in so many countries? Our view is
negative.
Several pre-crisis indicators suggested that banks in Indonesia and Malaysia were actually
stronger in 1997 than they had been just a few years earlier. For example, average nonperforming
loans actually fell between 1994 and 1996 from 12% to 9% in Indonesia (and even
more sharply for privately-owned Indonesian banks), and from 8% to 4% in Malaysia, according
to data from the Bank for International Settlements (BIS, 1997). While these indicators are
themselves flawed (bad debts often aren=t recognized, or reported, until macroeconomic
difficulties hits), they do undercut the view that Asian banks were recklessly in trouble on the eve
of the crisis. Indonesian banks, unlike banks in the rest of the region, had borrowed very little
offshore, and domestic bank lending had increased only modestly in the early 1990s. Barry
Bosworth (1998) reports an index of bank strength based on 1996 ratings of commercial banks by
Moody=s Investor Services which indicates that there was little to distinguish the quality of banks
in the Asian crisis economies from non-crisis emerging markets.
In the case of Brazil, few analysts point to the banking sector as a core cause of the
current crisis. Strikingly, and in sharp contrast to Asia, the IMF program in Brazil does not
require any banking reforms, instead focussing almost exclusively on fiscal policy. And yet, Brazil
was subject to a rapid reversal in foreign capital flows and has at several points been on the verge
of a full-blown crisis. Thus, weak financial systems provide part of the story in Asia, but do not
fully explain the Asian crisis, and are still less a general explanation of sharp reversals of capital
flows into emerging markets.
Exchange rate policies surely exacerbated Asia=s problems. Governments in each of the
crisis countries kept their exchange rates fixed (or changed them at very predictable rates) in the
early 1990s, and gave every indication that these policies would remain intact in the future. These
policies helped encourage short-term capital inflows, since investors perceived little likelihood of
a loss from exchange rate movements. They also kept the prices of tradable goods and services
relatively fixed, while the prices of non-tradable goods and services (especially construction and
property) rose as a result of the investment boom. As a consequence, the real exchange rate
(measured as the ratio of the prices of tradables to nontradables) began to gradually appreciate
(that is, the ratio fell). Several studies have attempted to estimate the extent of the overvaluation
of the Asian currencies in early 1997. Although methodologies and data sources differ somewhat,
most analyses suggest that currencies became modestly overvalued, especially between 1994 and
1996.
Our own estimates suggest overvaluation of about 20% in Thailand, Indonesia, Malaysia,

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นดังนั้นบ่อยครั้งกับอย่างรวดเร็วภาคการเงินเสรี รัฐบาล = S
ความจุเพื่อควบคุมและดูแลการทำธุรกรรมเหล่านี้ได้ทัน ในเวลาเดียวกัน ,
ระบบธนาคารไม่สามารถจัดสรรเพิ่มขึ้นอย่างมาก กระแสบนพื้นฐานที่มีประสิทธิภาพ คุณภาพสินเชื่อธนาคารเริ่มเสื่อม แต่ไม่ catastrophically . บางธนาคารมี undercapitalized
,ธนาคารมีสินเชื่อด้อยคุณภาพเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และกฎระเบียบข้อมูลพื้นฐานมาก ( เช่น
การให้กู้ยืมเงินแก่บริษัทในเครือ ) เป็นประจำเสียด้วยเล็กน้อย การลงโทษ มีข้อสงสัยเล็กน้อย
เหล่านี้ความอ่อนแอในภาคการเงินเป็นเงื่อนไขสำคัญของวิกฤต ปัญหา
เหล่านี้รุนแรงโดยเฉพาะในประเทศไทย แต่ปัญหาเหล่านี้ในและของตัวเอง ถึงขั้น
การรับประกันวิกฤตขนาดนั้นจริง ๆ เกิดขึ้นในประเทศมากมาย มุมมองของเรา

หลายตัวลบ ก่อนวิกฤต พบว่าธนาคารในอินโดนีเซียและมาเลเซีย ถูกจริง
แข็งแกร่งในปี 1997 กว่าที่พวกเขาได้เพียงไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ ตัวอย่างเช่น เงินให้กู้ยืม nonperforming
เฉลี่ยระหว่างปี 1994 และ 1996 จริงลดลงจาก 12% ถึง 9% ในอินโดนีเซีย ( และแม้
ขึ้นสำหรับเอกชนเป็นเจ้าของธนาคารอินโดนีเซีย ) และจาก 8% และ 4% ในประเทศมาเลเซีย ตาม
ข้อมูลจากธนาคารเพื่อการชำระหนี้ระหว่างประเทศ ( BIS , 1997 ) ในขณะที่ตัวชี้วัดเหล่านี้เป็น
ตัวเองบกพร่อง ( หนี้เสียมักจะใช่ = ไม่รับรู้ หรือรายงาน จนกว่าเศรษฐกิจมหภาค
ความฮิต ) , พวกเขาจะตัดราคาดูว่าธนาคารเอเชีย ก็มีปัญหากับอีฟ
ของวิกฤตธนาคารอินโดนีเซีย ซึ่งแตกต่างจากธนาคารในส่วนที่เหลือของภูมิภาค ได้ยืมเงินน้อยมาก
ต่างประเทศและธนาคารในประเทศ สินเชื่อได้เพิ่มขึ้นเพียงอย่างถ่อมตัวในช่วงต้นทศวรรษ 1990 แบร์รี่
Bosworth ( 1998 ) รายงานดัชนีความเข้มแข็งของธนาคารขึ้นอยู่กับ 1996 อันดับของธนาคารพาณิชย์โดย Moody s
= บริการซึ่งบ่งชี้ว่านักลงทุนมีน้อย แยกแยะคุณภาพของธนาคาร
ในช่วงวิกฤติเศรษฐกิจจากวิกฤตไม่ตลาด .
ในกรณีของบราซิล บางนักวิเคราะห์ชี้ภาคธนาคารเป็นหลัก เพราะ
วิกฤตการณ์ปัจจุบัน อย่างยอดเยี่ยม และในทางตรงกันข้ามคมเอเชีย ระหว่างโปรแกรมในบราซิลไม่ได้
ต้องการการปฏิรูปธนาคาร แทน โดยเกือบเฉพาะในนโยบายการคลัง และยังบราซิล
คือเรื่องเงินทุนต่างชาติไหลกลับอย่างรวดเร็ว และมีหลายจุดถูกหมิ่น
ของวิกฤติเต็มเป่า ดังนั้นระบบการเงินที่อ่อนแอให้ส่วนหนึ่งของเรื่องราวในเอเชีย แต่ไม่ได้
อย่างเต็มที่อธิบายวิกฤติเศรษฐกิจ และยังคงน้อยกว่าทั่วไปคำอธิบายของชาร์ป การพลิกกลับของทุนไหลเข้าตลาดเกิดใหม่
.
นโยบายอัตราแลกเปลี่ยนย่อม exacerbated เอเชีย = s ปัญหารัฐบาลของแต่ละประเทศไว้
วิกฤตอัตราแลกเปลี่ยนของพวกเขาซ่อมหรือเปลี่ยนพวกเขาในอัตราที่ทายมาก ) ใน
ช่วงต้นทศวรรษ 1990 และให้ทุกข้อบ่งชี้ว่านโยบายเหล่านี้จะยังคงเหมือนเดิมในอนาคต นโยบายเหล่านี้ช่วยส่งเสริมให้
เงินทุนไหลเข้าระยะสั้น เนื่องจากนักลงทุนมองว่าโอกาสน้อยของ
ขาดทุนจากอัตราแลกเปลี่ยนที่เคลื่อนไหวพวกเขายังเก็บราคาของสินค้าที่ซื้อขายและบริการ
ค่อนข้างคงที่ ในขณะที่ราคาของการไม่ซื้อขายสินค้าและบริการ ( โดยเฉพาะการก่อสร้างและ
คุณสมบัติ ) เพิ่มขึ้น ซึ่งเป็นผลจากการลงทุนบูม เป็นผลให้อัตราแลกเปลี่ยนที่แท้จริง
( วัดเป็น อัตราส่วนของราคา tradables เพื่อ nontradables ) เริ่มค่อยๆ ขอบคุณ
( คืออัตราส่วนลดลง )การศึกษาหลายแห่งได้พยายามที่จะประเมินขอบเขตของ overvaluation
ของสกุลเงินเอเชียในช่วงต้นปี 1997 แม้ว่าวิธีการและแหล่งข้อมูลที่แตกต่างกันค่อนข้าง
วิเคราะห์ส่วนใหญ่เสนอว่าสกุลเงิน overvalued ก็สุภาพเรียบร้อย โดยเฉพาะระหว่างปี 1994 และ 1996
.
ประมาณการของเราเอง แนะนำให้ overvaluation ประมาณ 20% ในไทย อินโดนีเซีย มาเลเซีย